Kinderen
alle pijlers
Kinderwens afsluiten; verdrietig dat er geen tweede komt
zaterdag 9 april 2022 om 14:49
Wegens gezondheidsredenen heb ik onze wens om een tweede kindje te krijgen een paar keer on hold moeten zetten. Nu is mijn gezondheid weer ok, echter is het tot nu toe helaas niet gelukt om zwanger te raken. Omdat we inmiddels al bijna 3 jaar verder zijn en mijn leeftijd ook gaat tellen hebben we besloten om niet langer te proberen. Ik ben er klaar mee om steeds maar te hopen en te wachten, het leeftijdsverschil met de eerste wordt alsmaar groter. We hebben al die tijd de babykamer nog ingericht en alle babyspullen bewaard. In mijn hoofd ben ik er echt wel klaar mee en heb ik behoefte om het af te sluiten om ruimte te maken voor iets nieuws.
Gevoelsmatig is het een ander verhaal lastig om de kinderwens af te sluiten. Het toekomstbeeld is zo anders dan i het voor me zag. Het had zó leuk geweest en een tweede was zo welkom in ons gezin. Ik kan allerlei voordelen bedenken van een gezin met 1 kind, maar dat we altijd zo'n klein gezin zullen blijven en ons kind geen broer /zus zal hebben maakt mij verdrietig.
Iemand ervaring met de beslissing (noodgedwongen of niet) om te stopen met proberen om zwanger te raken? Hoe kon jij dat accepteren?
Gevoelsmatig is het een ander verhaal lastig om de kinderwens af te sluiten. Het toekomstbeeld is zo anders dan i het voor me zag. Het had zó leuk geweest en een tweede was zo welkom in ons gezin. Ik kan allerlei voordelen bedenken van een gezin met 1 kind, maar dat we altijd zo'n klein gezin zullen blijven en ons kind geen broer /zus zal hebben maakt mij verdrietig.
Iemand ervaring met de beslissing (noodgedwongen of niet) om te stopen met proberen om zwanger te raken? Hoe kon jij dat accepteren?
zaterdag 9 april 2022 om 15:01
Ik heb 7 jaar van mijn leven geprobeerd om zwanger te worden, van IUI tot Ivf.
Het is nooit gelukt en heb ik moeten accepteren dat mijn leven er heel anders uitziet dan ik had gedacht.
Ik heb chronische pijn overgehouden door alle behandelingen (ik heb endometriose)
en dat ook moeten proberen te accepteren.
Soms als ik bitter ben, denk ik dat ik iets wilde voor het leven (een kind), maar in plaats daarvan heb ik levenslang pijn.
Ik probeer bij tegenslagen altijd te zoeken naar een manier om er een positieve draai aan te geven (lukt niet altijd)en de tijd die ik aan mijn kind had willen besteden, dan te geven aan mijn clienten op werk en aan mijn naasten.
Ik heb de situatie geaccepteerd, maar ik heb wel momenten dat ik het gemis wel voel, vooral bijvoorbeeld als ik over straat loop en bij mensen naar binnen kijk en zo'n gezinnetje gezellig bij elkaar zie zitten.
Ik voel met je mee dat je niet hebt gekregen wat je wilde.
Maar ik ben blij voor je dat je een kind hebt mogen krijgen waar je je liefde aan kan geven en daar zou ik me op focussen.
En
Het is nooit gelukt en heb ik moeten accepteren dat mijn leven er heel anders uitziet dan ik had gedacht.
Ik heb chronische pijn overgehouden door alle behandelingen (ik heb endometriose)
en dat ook moeten proberen te accepteren.
Soms als ik bitter ben, denk ik dat ik iets wilde voor het leven (een kind), maar in plaats daarvan heb ik levenslang pijn.
Ik probeer bij tegenslagen altijd te zoeken naar een manier om er een positieve draai aan te geven (lukt niet altijd)en de tijd die ik aan mijn kind had willen besteden, dan te geven aan mijn clienten op werk en aan mijn naasten.
Ik heb de situatie geaccepteerd, maar ik heb wel momenten dat ik het gemis wel voel, vooral bijvoorbeeld als ik over straat loop en bij mensen naar binnen kijk en zo'n gezinnetje gezellig bij elkaar zie zitten.
Ik voel met je mee dat je niet hebt gekregen wat je wilde.
Maar ik ben blij voor je dat je een kind hebt mogen krijgen waar je je liefde aan kan geven en daar zou ik me op focussen.
En
zaterdag 9 april 2022 om 15:09
zaterdag 9 april 2022 om 16:54
Tel je zegeningen. Je bent moeder, je weet hoe de liefde voor je kind voelt, je hebt samen met je partner een kindje mogen krijgen, dat kind kun je nu alle liefde en aandacht geven.
Hier 1 kind, ik zou absoluut niet anders willen. Ik begrijp dat het moeilijk is als je het wel wilde, maar je bent moeder. Er zijn mensen die ook dat niet mogen ervaren.
Hier 1 kind, ik zou absoluut niet anders willen. Ik begrijp dat het moeilijk is als je het wel wilde, maar je bent moeder. Er zijn mensen die ook dat niet mogen ervaren.
zaterdag 9 april 2022 om 17:42
Je mag verdriet hebben om een wens die niet in vervulling gaat.
En, daar dus naast, mag je zegeningen tellen.
Het ene sluit het andere niet uit. En dat gaat vaak mis bij verdriet om een zwangerschap die uitblijft als het om een 2e of 3e gaat. Een schuldgevoel wordt het dan bijna, alsof je niet dankbaar bent voor het moederschap bij de 1e.
Ik heb het heel naar gevonden dat ik zo'n verdriet voelde (en voel) bij het ontbreken van een 2e zwangerschap. Dat steekt en bijt als ik babietjes zie en hoor. Het maakt mijn buik soms zo leeg.
En ja, het is een keuze geweest ivm gezondheid. Maar ook keuzes kunnen rauw aanvoelen en bij tijden zeer doen.
Mijn man en ik spraken af dat we die pijn uitspreken, dat het er mag zijn. Dat geeft me ademruimte. Het schuldgevoel is daarmee minder, het verdriet uiteindelijk ook. Het is nu meer een gegeven: we wilden dolgraag een 2e kindje, we kozen voor de beste optie ivm gezondheid, maar dat geeft ons bij vlagen wel verdriet. Punt.
Sterkte. Dit is een stuk van je leven wat je een plek mag geven. Ontkennen of kleiner maken, maakt het alleen maar groter op termijn.
En, daar dus naast, mag je zegeningen tellen.
Het ene sluit het andere niet uit. En dat gaat vaak mis bij verdriet om een zwangerschap die uitblijft als het om een 2e of 3e gaat. Een schuldgevoel wordt het dan bijna, alsof je niet dankbaar bent voor het moederschap bij de 1e.
Ik heb het heel naar gevonden dat ik zo'n verdriet voelde (en voel) bij het ontbreken van een 2e zwangerschap. Dat steekt en bijt als ik babietjes zie en hoor. Het maakt mijn buik soms zo leeg.
En ja, het is een keuze geweest ivm gezondheid. Maar ook keuzes kunnen rauw aanvoelen en bij tijden zeer doen.
Mijn man en ik spraken af dat we die pijn uitspreken, dat het er mag zijn. Dat geeft me ademruimte. Het schuldgevoel is daarmee minder, het verdriet uiteindelijk ook. Het is nu meer een gegeven: we wilden dolgraag een 2e kindje, we kozen voor de beste optie ivm gezondheid, maar dat geeft ons bij vlagen wel verdriet. Punt.
Sterkte. Dit is een stuk van je leven wat je een plek mag geven. Ontkennen of kleiner maken, maakt het alleen maar groter op termijn.
Hips, hopsakee en pierlala.
zaterdag 9 april 2022 om 18:20
Eerste is er via iui gekomen. Tweede lukte niet, gestopt na 3 ivf pogingen. Dat was wel een soort gedwongen eindpunt. Gaf ook opluchting, want niet meer die behandelingen. Wel verdriet als dochter vraagt om een broertje/zusje of niemand heeft om mee te spelen.
Het kost tijd om het een plekje te geven.
Het kost tijd om het een plekje te geven.
zaterdag 9 april 2022 om 18:29
Fijn om jullie reacties te lezen. Ik realiseer me, misschien wel juist doordat het nu niet 'vanzelf' gaat, heel goed hoe bijzonder het is om een gezond kind te mogen krijgen. Daar ben ik heel dankbaar voor.
Het is gewoon dubbel. Ik voel ook een soort opluchting en ruimte nu we deze knoop hebben doorgehakt. Maar ik word er wel verdrietig van. Ik probeer me er bij neer te leggen dat het niet zo heeft mogen zijn.
Het is gewoon dubbel. Ik voel ook een soort opluchting en ruimte nu we deze knoop hebben doorgehakt. Maar ik word er wel verdrietig van. Ik probeer me er bij neer te leggen dat het niet zo heeft mogen zijn.
zaterdag 9 april 2022 om 18:31
Als je niet uit jezelf hebt word het je wel aangepraat, zie reactie ergens hierboven.Merl0t schreef: ↑09-04-2022 17:42Je mag verdriet hebben om een wens die niet in vervulling gaat.
En, daar dus naast, mag je zegeningen tellen.
Het ene sluit het andere niet uit. En dat gaat vaak mis bij verdriet om een zwangerschap die uitblijft als het om een 2e of 3e gaat. Een schuldgevoel wordt het dan bijna, alsof je niet dankbaar bent voor het moederschap bij de 1e.
zaterdag 9 april 2022 om 18:41
Toen mijn zoon 1 jaar was, heb ik 2 miskramen gehad. Paar maanden later vertrok vader van zoon met de noorderzon.
Ik was eind 20 en dacht: "wie weet, kom ik nog wel iemand tegen om het gezin verder mee uit te breiden".
Vertrek van ex had meer 'schade' aangericht dan ik eerst dacht, waardoor ik serieuze relaties afhield. Toen ik 37 was, heb ik een donor overwogen, maar ondanks het verlangen naar nog een kind, durfde ik het niet aan. Zoon was bijna 10 en ik kreeg een bepaalde vrijheid terug.
Na een jaar van twijfel definitief afscheid genomen van de 2e kinderwens. Soms voel ik nog een steek van verdriet. Had het zo graag anders gezien.
Wat me nog het meest heeft geraakt toen ik mensen vertelde dat ik miskramen had gehad (en partner weg was), is dat er een paar zeiden: "Misschien maar beter, anders had je er nu twee in je eentje gehad."
Heel veel sterkte met je besluit. Je mag er echt wel verdriet om hebben.
zaterdag 9 april 2022 om 18:50
Het een sluit het ander niet uit. To is ongetwijfeld blij met haar kind, maar de wens voor een tweede kan net zo sterk zijn als die voor een eerste. Misschien nog wel sterker zelfs.Ttroeteltje schreef: ↑09-04-2022 16:54Tel je zegeningen. Je bent moeder, je weet hoe de liefde voor je kind voelt, je hebt samen met je partner een kindje mogen krijgen, dat kind kun je nu alle liefde en aandacht geven.
Hier 1 kind, ik zou absoluut niet anders willen. Ik begrijp dat het moeilijk is als je het wel wilde, maar je bent moeder. Er zijn mensen die ook dat niet mogen ervaren.
zaterdag 9 april 2022 om 18:55
Dankbaarheid is goed. Je zegeningen tellen is goed. Dat het dubbel voelt is ook goed.jakki schreef: ↑09-04-2022 18:29Fijn om jullie reacties te lezen. Ik realiseer me, misschien wel juist doordat het nu niet 'vanzelf' gaat, heel goed hoe bijzonder het is om een gezond kind te mogen krijgen. Daar ben ik heel dankbaar voor.
Het is gewoon dubbel. Ik voel ook een soort opluchting en ruimte nu we deze knoop hebben doorgehakt. Maar ik word er wel verdrietig van. Ik probeer me er bij neer te leggen dat het niet zo heeft mogen zijn.
Iemand met een negatieve grondhouding zal altijd en overal iets negatiefs weten te vinden. Zo ook in mijn eerste bericht.
Weet dat ik je verdriet begrijp. Dat schrijf ik ook. Het zal tijd nodig hebben. En dan nog kan het zijn dat je er altijd weemoedig aan terug denkt.
zondag 10 april 2022 om 10:24
Ttroeteltje schreef: ↑09-04-2022 18:55Dankbaarheid is goed. Je zegeningen tellen is goed. Dat het dubbel voelt is ook goed.
Iemand met een negatieve grondhouding zal altijd en overal iets negatiefs weten te vinden. Zo ook in mijn eerste bericht.
Weet dat ik je verdriet begrijp. Dat schrijf ik ook. Het zal tijd nodig hebben. En dan nog kan het zijn dat je er altijd weemoedig aan terug denkt.
Mijn grondhouding is absoluut positief en toch heb ik jouw bericht ook als pijnlijk ervaren.
Zelfs na jarenlang je gelezen te hebben op het forum en je verhaal vaker te hebben gezien.
Het is simpelweg zo kort door de bocht om iemand te zeggen dat moederschap je zodanig dankbaar moet maken dat je geen ander verdriet mag voelen
Er is geen meer of minder. Er is alleen dat wat zij nu omschrijft. Haar pijn om het niet krijgen van een tweede kindje.
Hips, hopsakee en pierlala.
zondag 10 april 2022 om 11:09
Mee eens, pijn mag er zijn. Haar gevoel mag er zijn. Iedereen verwerkt verdriet op zijn of haar manier. Er is geen juiste manier. En het relativeren heeft ze zelf waarschijnlijk al meer dan genoeg gedaan, maar het verdriet mag er zijn.Merl0t schreef: ↑10-04-2022 10:24Mijn grondhouding is absoluut positief en toch heb ik jouw bericht ook als pijnlijk ervaren.
Zelfs na jarenlang je gelezen te hebben op het forum en je verhaal vaker te hebben gezien.
Het is simpelweg zo kort door de bocht om iemand te zeggen dat moederschap je zodanig dankbaar moet maken dat je geen ander verdriet mag voelen
Er is geen meer of minder. Er is alleen dat wat zij nu omschrijft. Haar pijn om het niet krijgen van een tweede kindje.
zondag 10 april 2022 om 11:53
Toch blijft jouw reactie heel vervelend en pijnlijk. Nu ook weer, waarom moet dat zinnetje over die negatieve grondhouding er nou weer bij?Ttroeteltje schreef: ↑09-04-2022 18:55Dankbaarheid is goed. Je zegeningen tellen is goed. Dat het dubbel voelt is ook goed.
Iemand met een negatieve grondhouding zal altijd en overal iets negatiefs weten te vinden. Zo ook in mijn eerste bericht.
Weet dat ik je verdriet begrijp. Dat schrijf ik ook. Het zal tijd nodig hebben. En dan nog kan het zijn dat je er altijd weemoedig aan terug denkt.
Dat jij zelf één kind perfect vindt, zegt helemaal niets over wat een ander daarvan vindt. Als je het pijnlijk vindt om iemand te zien rouwen om een situatie die jij voor jezelf juist gekozen hebt, kun je er ook voor kiezen om niet te reageren.
zondag 10 april 2022 om 12:35
Ttroeteltje schreef: ↑09-04-2022 18:55Dankbaarheid is goed. Je zegeningen tellen is goed. Dat het dubbel voelt is ook goed.
Iemand met een negatieve grondhouding zal altijd en overal iets negatiefs weten te vinden. Zo ook in mijn eerste bericht.
Weet dat ik je verdriet begrijp. Dat schrijf ik ook. Het zal tijd nodig hebben. En dan nog kan het zijn dat je er altijd weemoedig aan terug denkt.
Je voelde je een beetje aangevallen lijkt wel, terecht trouwens, dit geeft dat wel aan.
TO, je verdriet mag er zijn en dat heeft helemaal niets met een negatieve grond (??) houding te maken.
Niets, nada noppes. Maar met een normaal mens zijn.
zondag 10 april 2022 om 13:46
Allemachtig, wat kan jij soms enorm bot zijn zeg.Ttroeteltje schreef: ↑09-04-2022 18:55Dankbaarheid is goed. Je zegeningen tellen is goed. Dat het dubbel voelt is ook goed.
Iemand met een negatieve grondhouding zal altijd en overal iets negatiefs weten te vinden. Zo ook in mijn eerste bericht.
Weet dat ik je verdriet begrijp. Dat schrijf ik ook. Het zal tijd nodig hebben. En dan nog kan het zijn dat je er altijd weemoedig aan terug denkt.
Bot, en dan een 'maar zo bedoel ik het niet hoor' er achteraan.
TO, dicht bij me ook een stel dat op den duur is gestopt. De eerste was al een lang verhaal, maar uiteindelijk toch op een natuurlijke manier gekomen, volgens gyn een toevalstreffer. Ze wilden dat niet nog een keer zo, elke keer hopen...nou ja, wat je zelf al zegt. Heeft ook even verdriet en idd ook rouw gekost. Vind het ook niet onlogisch. Je neemt ook afscheid van je toekomstbeeld.
zondag 10 april 2022 om 14:52
Herkenbaar alleen dan de wens voor een 4e hier.
Na jaren proberen, ook een gezondheidsstop tussendoor, 1 miskraam met 6 weken en 2x missed abortion met 10/11weken hadden we besloten te stoppen na de laatste poging. Toen het dus weer mis bleek te zijn was dat erg verdrietig.
Maar zwanger worden gaat al niet makkelijk en blijven nu ook niet. Nog een keer dit, alle emoties, hoop, hormonen etc De andere worden ouder, het leeftijdsverschil zou nu zo groot tussen de jongste worden. Meer dan dat er nu tussen de oudste en jongste zit.
Wij worden ouder, en ook het weer opnieuw moeten beginnen terwijl de andere steeds zelfstandiger worden speelt mee in de grens die we getrokken hadden.
Verstandelijk ben ik hier oke mee en kijk ik ook uit naar vooruit kijken, gevoelsmatig is een ander verhaal.
Hier is het ook nog vers. De babyspullen op zolder laat ik even voor wat het is, daar komt wel een moment voor om een flinke opruiming te houden. Ik kijk er niet tegen aan, dus haal het nu ook liever niet erbij.
Hoe accepteren? Ik denk vooral jezelf de ruimte te geven in wat je nodig hebt daarin, ieder is anders. En tijd, cliche maar vaak wel waar.
Oke zijn met niet oke zijn.
Sterkte
Na jaren proberen, ook een gezondheidsstop tussendoor, 1 miskraam met 6 weken en 2x missed abortion met 10/11weken hadden we besloten te stoppen na de laatste poging. Toen het dus weer mis bleek te zijn was dat erg verdrietig.
Maar zwanger worden gaat al niet makkelijk en blijven nu ook niet. Nog een keer dit, alle emoties, hoop, hormonen etc De andere worden ouder, het leeftijdsverschil zou nu zo groot tussen de jongste worden. Meer dan dat er nu tussen de oudste en jongste zit.
Wij worden ouder, en ook het weer opnieuw moeten beginnen terwijl de andere steeds zelfstandiger worden speelt mee in de grens die we getrokken hadden.
Verstandelijk ben ik hier oke mee en kijk ik ook uit naar vooruit kijken, gevoelsmatig is een ander verhaal.
Hier is het ook nog vers. De babyspullen op zolder laat ik even voor wat het is, daar komt wel een moment voor om een flinke opruiming te houden. Ik kijk er niet tegen aan, dus haal het nu ook liever niet erbij.
Hoe accepteren? Ik denk vooral jezelf de ruimte te geven in wat je nodig hebt daarin, ieder is anders. En tijd, cliche maar vaak wel waar.
Oke zijn met niet oke zijn.
Sterkte
zondag 10 april 2022 om 20:02
Het is hier ook nog heel vers, we hadden een moment afgesproken tot wanneer we zouden proberenj. Op een gegeven moment was er nog een laatste kans en die is dan ook voorbij.
Ik moet zeggen dat ik bij vlagen ook ineens weer twijfel. Misschien niet toch nog een tijdje proberen? Maar ik ben dan ook weer bang dat het de goden verzoeken is. Zo gaat het alle kanten op in mij gedachten. Lastig, gevoel en verstand haha.
Weet ook nog niet wanneer en of we de familie inlichten. Om ook bij hen verwachtingen te managen zeg maar.
Ik moet zeggen dat ik bij vlagen ook ineens weer twijfel. Misschien niet toch nog een tijdje proberen? Maar ik ben dan ook weer bang dat het de goden verzoeken is. Zo gaat het alle kanten op in mij gedachten. Lastig, gevoel en verstand haha.
Weet ook nog niet wanneer en of we de familie inlichten. Om ook bij hen verwachtingen te managen zeg maar.
maandag 11 april 2022 om 07:51
Dat had ik ook, dat je er op een gegeven moment helemaal klaar mee bent. Elke keer dat hopen en die teleurstellingen. Onze eerste heeft 3.5 jaar geduurd en ik was op dat moment ook echt op het punt dat ik gewoon verder wilde met mijn leven. Voor een tweede hebben we na de eerste miskraam gelijk gezegd, dit gaan we niet meer doen. Maar dan? Je sluit ineens iets af, niemand die het weet. Het is ook wel verdrietig dat je kind geen broertje of zusje krijgt.
Ik heb de gevoelens er maar gewoon laten zijn (en dat waren er nogal wat, van verdriet tot optimisme tot verwarring) en heb een aantal goede vriendinnen het verteld. Verder maar gewoon laten rusten en als iemand er naar vraagt dan vertel ik gewoon eerlijk hoe het zit. Nog nooit een negatieve reactie op gehad.
Na verloop van tijd kwam er ruimte in mijn hoofd en kon ik ook makkelijk spullen weg doen. Eerst goedkope kleding, maar zo langzamerhand steeds meer. De echt dure spullen hebben we nog, alles op z'n tijd.
Ik focus me bewust op wat we wel hebben. Een heel leuk kind en niet te veel op dat er geen broertje of zusje is. Nou hebben mijn man en ik beide geen supergoede band met onze broers en zussen dus het is ook geen gegeven dat een broer of zus per se een aanvulling is op iemands leven. We investeren veel tijd in ons gezin van 3 en we hopen dat ons kind op een andere manier bijzondere banden opbouwt.
Ook heeft het me heel erg geholpen om te beseffen dat veel mensen iets overkomt wat heel verdrietig is en je de rest van je leven meedraagt. En dat is oke. Juist door het de ruimte te geven dat het nodig heeft, wordt het steeds minder aanwezig in het dagelijks leven. Daarna kwam er bij mij weer mentaal ruimte voor andere dingen (de mist trok weg). Nu is het iets wat bij me hoort, net zoals blije dingen bij iemand horen.
Ik heb de gevoelens er maar gewoon laten zijn (en dat waren er nogal wat, van verdriet tot optimisme tot verwarring) en heb een aantal goede vriendinnen het verteld. Verder maar gewoon laten rusten en als iemand er naar vraagt dan vertel ik gewoon eerlijk hoe het zit. Nog nooit een negatieve reactie op gehad.
Na verloop van tijd kwam er ruimte in mijn hoofd en kon ik ook makkelijk spullen weg doen. Eerst goedkope kleding, maar zo langzamerhand steeds meer. De echt dure spullen hebben we nog, alles op z'n tijd.
Ik focus me bewust op wat we wel hebben. Een heel leuk kind en niet te veel op dat er geen broertje of zusje is. Nou hebben mijn man en ik beide geen supergoede band met onze broers en zussen dus het is ook geen gegeven dat een broer of zus per se een aanvulling is op iemands leven. We investeren veel tijd in ons gezin van 3 en we hopen dat ons kind op een andere manier bijzondere banden opbouwt.
Ook heeft het me heel erg geholpen om te beseffen dat veel mensen iets overkomt wat heel verdrietig is en je de rest van je leven meedraagt. En dat is oke. Juist door het de ruimte te geven dat het nodig heeft, wordt het steeds minder aanwezig in het dagelijks leven. Daarna kwam er bij mij weer mentaal ruimte voor andere dingen (de mist trok weg). Nu is het iets wat bij me hoort, net zoals blije dingen bij iemand horen.
vrijdag 15 april 2022 om 20:21
Wat Pluma zegt is me de laatste dagen bijgebleven. Veel mensen dragen een (of meer) groot verdriet bij zich. Het helpt wel enigszins om het zo te zien. Lastig uit te leggen, het helpt bij het besef dat het inderdaad een groot verdriet mag zijn ofzo.
En ja. Ik heb ook weer een zwangerschapsaankondiging gehad in mijn omgeving. Ik gun het hen echt (gelukkig zit het dat niet in de weg) maar voel toch jaloers. Ik had het onszelf gewoon ook gegund.
En ja. Ik heb ook weer een zwangerschapsaankondiging gehad in mijn omgeving. Ik gun het hen echt (gelukkig zit het dat niet in de weg) maar voel toch jaloers. Ik had het onszelf gewoon ook gegund.
zaterdag 16 april 2022 om 13:03
Dat ben ik altijd blijven doen, omdat ik dat sowieso nodig heb.
Ik vind het vooral weleens moeilijk voor zoon, die in vakanties en op feestdagen vaak op zichzelf is aangewezen. Hij geeft af en toe te kennen dat hij graag een broertje had gehad. Dan zeg ik altijd dat ik hem dat graag had gegund. We gaan dan samen fantaseren hoe dat broertje zou heten, hoe hij eruit zou zien en wat hij leuk zou vinden om te doen. Zo houden we het luchtig voor elkaar.
woensdag 20 april 2022 om 07:49
Ik vond het de ingewikkeldste rouw die ik heb meegemaakt. Je rouwt om iets wat niet gaat komen. Niet om iets wat er niet meer is. Dat is lastig uit te leggen. Fijn dat het je helpt om het te zien als iets noemenswaardigs waar je verdriet om mag hebben en dat heeft helaas tijd nodig.jakki schreef: ↑15-04-2022 20:21Wat Pluma zegt is me de laatste dagen bijgebleven. Veel mensen dragen een (of meer) groot verdriet bij zich. Het helpt wel enigszins om het zo te zien. Lastig uit te leggen, het helpt bij het besef dat het inderdaad een groot verdriet mag zijn ofzo.
En ja. Ik heb ook weer een zwangerschapsaankondiging gehad in mijn omgeving. Ik gun het hen echt (gelukkig zit het dat niet in de weg) maar voel toch jaloers. Ik had het onszelf gewoon ook gegund.
Logisch ook dat je een zwangerschapsaankondiging nu nog lastig vindt, maar ook dat wordt makkelijker.
Ik deed sowieso al veel voor mezelf en heb niet zo veel hoeven opgeven na de komst van kind. Ik weet niet hoe dat was als we meer kinderen hadden gehad maar vast minder dan nu.
