Kinderen
alle pijlers
Kindje adopteren?
maandag 2 juli 2007 om 14:56
Over een paar jaar(als ik klaar ben met school) dan willen mijn vriend en ik toch wel aan kinderen gaan beginnen.
De laatste tijd zit ik er over na te denken dat je er ook gewoon voor kan kiezen om een kindje te gaan adopteren, omdat er op de wereld zoveel kinderen zijn die in weeshuizen/opvangtehuizen wonen en geen uitzicht hebben op een 'goede' toekomst.
Waarom zou je dan geen kindje adopteren en die de kans geven om zich te kunnen ontwikkelen.
Daarnaast lijkt mij het gevoel van een klein mensje dat in je groeit ook fantastisch. Dat je er samen voor heb gezorgd dat er een nieuw mensje de wereld mag binnenstappen.
Ik ben benieuwd of meer mensen bewust een keuze hebben gemaakt om een kindje te adopteren ondanks dat ze zelf kinderen kunnen krijgen.
En daarnaast ben ik gewoon benieuwd naar meningen en verhalen van een ieder die hier over wil meepraten.
De laatste tijd zit ik er over na te denken dat je er ook gewoon voor kan kiezen om een kindje te gaan adopteren, omdat er op de wereld zoveel kinderen zijn die in weeshuizen/opvangtehuizen wonen en geen uitzicht hebben op een 'goede' toekomst.
Waarom zou je dan geen kindje adopteren en die de kans geven om zich te kunnen ontwikkelen.
Daarnaast lijkt mij het gevoel van een klein mensje dat in je groeit ook fantastisch. Dat je er samen voor heb gezorgd dat er een nieuw mensje de wereld mag binnenstappen.
Ik ben benieuwd of meer mensen bewust een keuze hebben gemaakt om een kindje te adopteren ondanks dat ze zelf kinderen kunnen krijgen.
En daarnaast ben ik gewoon benieuwd naar meningen en verhalen van een ieder die hier over wil meepraten.
maandag 2 juli 2007 om 15:41
Als ik een man had gehad, zou ik heel graag een kindje adopteren. Helaas kan je als alleenstaande geen kinderen adopteren. Ik heb nu een eigen kindje en het was idd wonderbaarlijk en prachtig om hem in mijn lichaam te voelen groeien, had dat absoluut niet willen missen. Mocht ik de loterij winnen, heb ik mij voorgenomen om naar Roemenie af te reizen en daar een weeshuis te openen. Na de val van Caucescu zag ik een reportage over een weeshuis daar waar ik nog nachtmerries van heb.
maandag 2 juli 2007 om 15:58
Het is iets waar mijn vriend en ik het ook vaak over hebben. Maar oh zo moeilijk om te beslissen wat nou juist is. Adoptie
lijkt heel mooi en romantisch, maar de wachttijden zijn berucht, het kost een hoop
geld en regelwerk. En bovendien hoor je ook vaker verhalen over
geadopteerde kinderen die in de pubertijd veel ernstige problemen
krijgen. Je moet wel sterk in je schoenen staan wil je dat allemaal
aankunnen als ouders.
Natuurlijk kan er met eigen kinderen ook van alles mis gaan. Dus het blijft lastig. Gelukkig weet je niet alles van te voren.
Wij hebben nu uiteindelijk besloten eerst proberen om zelf een kind te krijgen. Omdat het toch wel heel bijzonder is om mee te maken. Mocht dat op de een of andere manier niet lukken dan willen we zeker aan adoptie gaan denken.
Helaas heb ik deze week mijn eerste miskraam/curettage. Het krijgen van eigen kinderen is ook niet vanzelfsprekend. Dat blijkt maar weer.
lijkt heel mooi en romantisch, maar de wachttijden zijn berucht, het kost een hoop
geld en regelwerk. En bovendien hoor je ook vaker verhalen over
geadopteerde kinderen die in de pubertijd veel ernstige problemen
krijgen. Je moet wel sterk in je schoenen staan wil je dat allemaal
aankunnen als ouders.
Natuurlijk kan er met eigen kinderen ook van alles mis gaan. Dus het blijft lastig. Gelukkig weet je niet alles van te voren.
Wij hebben nu uiteindelijk besloten eerst proberen om zelf een kind te krijgen. Omdat het toch wel heel bijzonder is om mee te maken. Mocht dat op de een of andere manier niet lukken dan willen we zeker aan adoptie gaan denken.
Helaas heb ik deze week mijn eerste miskraam/curettage. Het krijgen van eigen kinderen is ook niet vanzelfsprekend. Dat blijkt maar weer.
maandag 2 juli 2007 om 16:09
Wij hebben gekozen voor pleegzorg. Juist omdat adoptie erg kostbaar en tijdrovend is. En waarom zou je een kindje van ver halen, als er hier ook kindjes zijn die zonder ouders moeten opgroeien?
We hebben een zoontje van 2, een pleegdochter van bijna 6 maanden (is bij ons gekomen toen ze 2 weken oud was, en blijft tot haar 18e, mss zelfs langer ;)).
Ben nu bijna 8 weken zwanger :D
Pleegzorg was dus een hele bewuste keuze, en had niets te maken met het niet zelf kunnen krijgen van kinderen. Bij beide keren was ik immers meteen de 1e keer zwanger
We hebben een zoontje van 2, een pleegdochter van bijna 6 maanden (is bij ons gekomen toen ze 2 weken oud was, en blijft tot haar 18e, mss zelfs langer ;)).
Ben nu bijna 8 weken zwanger :D
Pleegzorg was dus een hele bewuste keuze, en had niets te maken met het niet zelf kunnen krijgen van kinderen. Bij beide keren was ik immers meteen de 1e keer zwanger
maandag 2 juli 2007 om 16:30
bedankt voor jullie reacties!
Ja klopt pleegzorg zou natuurlijk ook nog kunnen, daar heb ik niet eens over nagedacht.
En ik weet heus wel dat als je echt een kindje wil gaan adopteren dat het allemaal geen romantische gebeurtenis is en dat je daarna nog lang en gelukkig leeft. Je bent er volgens mij wel een aantal jaar mee bezig wil je eindelijk je kindje mogen ophalen, dus je moet het zeker willen en sterk in je schoenen staan. Maar dat geld ook voor het zelf krijgen van een kindje, dat is ook niet allemaal rozengeur en manenschijn.
En problemen die kunnen voorkomen in de puberteit daar zou ik het niet van laten afhangen hoor, zoals je zelf ook al zei dat kan met je eigen kinderen ook gebeuren.
Ja klopt pleegzorg zou natuurlijk ook nog kunnen, daar heb ik niet eens over nagedacht.
En ik weet heus wel dat als je echt een kindje wil gaan adopteren dat het allemaal geen romantische gebeurtenis is en dat je daarna nog lang en gelukkig leeft. Je bent er volgens mij wel een aantal jaar mee bezig wil je eindelijk je kindje mogen ophalen, dus je moet het zeker willen en sterk in je schoenen staan. Maar dat geld ook voor het zelf krijgen van een kindje, dat is ook niet allemaal rozengeur en manenschijn.
En problemen die kunnen voorkomen in de puberteit daar zou ik het niet van laten afhangen hoor, zoals je zelf ook al zei dat kan met je eigen kinderen ook gebeuren.
maandag 2 juli 2007 om 16:33
Wij hebben 2 zoons en beginnen in september met het stappenplan voor pleegzorg.We hebben ook over adoptie nagedacht na een documentaire te hebben gezien over een weeshuis in Polen maar toch voor gekozen om kinderen uit nederland een veilig (tijdelijk) thuis te geven dmv pleegzorg.
Is adoptie uit landen zoals Polen moeilijker, omdat ik alleen geadopteerde kinderen uit landen zoals China ed ken?
Is adoptie uit landen zoals Polen moeilijker, omdat ik alleen geadopteerde kinderen uit landen zoals China ed ken?
maandag 2 juli 2007 om 16:35
Wij denken er ook al een tijdje over na om te adopteren. Ik ben over een jaar klaar met school en ga dan een baan zoeken. We gaan deze zomer beslissen of we ons op gaan geven voor adoptie ja of nee. Tel er dan maar gerust 4 of 5 jaar bij voordat we het kindje in de armen kunnen sluiten.
Onze reden is omdat we graag iets voor de wereld willen doen, gewoon idealisme. We willen iemand de kans geven om in een welvarend land op te groeien. We willen iemand onze liefde geven, of dat kindje nu uit ons (naja mijn) eigen lijf of uit iemand anders lijf komt, maakt niet uit.
Adoptie is duur ja, maar dat hebben wij er graag voor over. Aan adoptie zitten veel regels. Klopt helemaal. Ik wil bijv. niet trouwen, heb daar niets mee. Maar als dat zou moeten voor adoptie, dan doe ik dat wel. Adoptiekinderen komen rond de puberteit vaak in de problemen? Ik weet het, maar denk dat biologische kinderen daar ook gerust mee te maken krijgen. Je hebt als opvoeder zelf ook nog een vinger in de pap he.
Ik vind het leuk om over dit onderwerp ervaringen uit te wisselen!
Onze reden is omdat we graag iets voor de wereld willen doen, gewoon idealisme. We willen iemand de kans geven om in een welvarend land op te groeien. We willen iemand onze liefde geven, of dat kindje nu uit ons (naja mijn) eigen lijf of uit iemand anders lijf komt, maakt niet uit.
Adoptie is duur ja, maar dat hebben wij er graag voor over. Aan adoptie zitten veel regels. Klopt helemaal. Ik wil bijv. niet trouwen, heb daar niets mee. Maar als dat zou moeten voor adoptie, dan doe ik dat wel. Adoptiekinderen komen rond de puberteit vaak in de problemen? Ik weet het, maar denk dat biologische kinderen daar ook gerust mee te maken krijgen. Je hebt als opvoeder zelf ook nog een vinger in de pap he.
Ik vind het leuk om over dit onderwerp ervaringen uit te wisselen!
maandag 2 juli 2007 om 16:48
Ik weet dat adoptie duur is, maar eerlijk gezegd heb ik geen idee van de prijs. Weet iemand van jullie een goede site waar je het een en ander aan informatie kan vinden kan ik me wat beter inlezen. Wat nu is mijn gedachte om mischien ooit in de toekomst een kindje te adopteren alleen gebaseerd op verhalen van tv. Trouwens een goed infosite over pleegzorg lijkt me ook erg interessant.
Mag ik vragen hoe oud je bent Akkie. Ik zit namenlijk ook nog op school en moet nog drie jaar en ben dan 28 als ik klaar ben, mijn vriend is zelfs 6 jaar ouder dan ik. Dus stel dat we zouden beslissen om een kindje te adopteren zou ik me al wel eerder willen inschrijven, aangezien mijn vriend anders al wel een oude papa zou worden (tenminste dat vind ik).
Mag ik vragen hoe oud je bent Akkie. Ik zit namenlijk ook nog op school en moet nog drie jaar en ben dan 28 als ik klaar ben, mijn vriend is zelfs 6 jaar ouder dan ik. Dus stel dat we zouden beslissen om een kindje te adopteren zou ik me al wel eerder willen inschrijven, aangezien mijn vriend anders al wel een oude papa zou worden (tenminste dat vind ik).
maandag 2 juli 2007 om 17:01
http://www.nederlandseadoptiestichting.nl/
Wereldkinderen is ook een goeie. Daar hebben wij een informatiefolder van gekregen en ook het aanmeldingsformulier.
Ik ben nu 23 jaar, mijn vriend is 10 jaar ouder. Als we ons nu in gaan schrijven dan ben ik dus ongeveer 27 als we het kindje krijgen. Das een mooie leeftijd. Qua kosten ben je volgens mij iets tussen de 7.000 en 25.000 kwijt. Das best prijzig idd.
Wereldkinderen is ook een goeie. Daar hebben wij een informatiefolder van gekregen en ook het aanmeldingsformulier.
Ik ben nu 23 jaar, mijn vriend is 10 jaar ouder. Als we ons nu in gaan schrijven dan ben ik dus ongeveer 27 als we het kindje krijgen. Das een mooie leeftijd. Qua kosten ben je volgens mij iets tussen de 7.000 en 25.000 kwijt. Das best prijzig idd.
maandag 2 juli 2007 om 17:59
Als je puur uit idealistische motieven wilt gaan adopteren (en niet omdat je onvruchtbaar bent), kun je mijns inziens beter gaan Pleegzorgen.
Waarom zou je kinderen uit het buitenland halen, als er in Nederland veel kinderen wachten op een liefdevol pleeggezin dat hen
wil verzorgen?
Adoptie en idealisme gaan mijns inziens moeilijk samen, en wel hierom:
De reden dat mensen in ontwikkelingslanden zich genoodzaakt zien om een kind af te staan, is 9 van de 10 keer: Armoede. Ze hebben niet genoeg geld om het kind te verzorgen.
Jij als westerling betaalt klauwen met geld voor de hele procedure om een adoptiekindje naar je Nederlandse huis te halen (waar de biologische ouders geen cent van krijgen).
Dat geld kun je beter aan die mensen in ontwikkelingslanden doneren, zodat ze hun kind überhaupt niet hoeven af te staan.
Het kind kan dan in zijn vertrouwde omgeving opgroeien, wat emotioneel gezien toch het beste is. Hij kan zijn eigen land tot nut zijn. En zijn ouders hoeven niet levenslang verdriet te hebben.
(Als je onvruchtbaar bent, vind ik het een ander verhaal.
Dan heb je het verlangen naar een eigen kind. En die wens is op geen andere manier te vervullen dan door adoptie. Een pleegkind wordt namelijk nooit (wettelijk) je eigen kind.)
Waarom zou je kinderen uit het buitenland halen, als er in Nederland veel kinderen wachten op een liefdevol pleeggezin dat hen
wil verzorgen?
Adoptie en idealisme gaan mijns inziens moeilijk samen, en wel hierom:
De reden dat mensen in ontwikkelingslanden zich genoodzaakt zien om een kind af te staan, is 9 van de 10 keer: Armoede. Ze hebben niet genoeg geld om het kind te verzorgen.
Jij als westerling betaalt klauwen met geld voor de hele procedure om een adoptiekindje naar je Nederlandse huis te halen (waar de biologische ouders geen cent van krijgen).
Dat geld kun je beter aan die mensen in ontwikkelingslanden doneren, zodat ze hun kind überhaupt niet hoeven af te staan.
Het kind kan dan in zijn vertrouwde omgeving opgroeien, wat emotioneel gezien toch het beste is. Hij kan zijn eigen land tot nut zijn. En zijn ouders hoeven niet levenslang verdriet te hebben.
(Als je onvruchtbaar bent, vind ik het een ander verhaal.
Dan heb je het verlangen naar een eigen kind. En die wens is op geen andere manier te vervullen dan door adoptie. Een pleegkind wordt namelijk nooit (wettelijk) je eigen kind.)
maandag 2 juli 2007 om 18:40
Dat is wel een goeie. Ik wist niet dat pleegouder zijn zo werkte. Eerlijk gezegd dacht ik altijd dat het tijdelijk was, dus hooguit een paar jaar.
Als je wilt adopteren, spelen er inderdaad zoveel dingen mee. Zo zijn mijn vriend en ik ook niet getrouwd en voor veel landen wordt het wel gevraagd. Neem bijvoorbeeld China. De eisen zijn daar:
- Minimaal 2 jaar getrouwd, een stabiele relatie
- Minimaal 30 jaar oud, maximaal 46 jaar oud
- Je mag geen kind adopteren uit China als je lijdt aan: aids, verstandelijke beperkingen, overdraagbare ziekten, blindheid (aan 1 of 2 ogen), doofheid, slechthorendheid of spraakproblemen, ernstige misvormingen aan de ledematen of het gezicht, ernstige ziekten die de levensverwachting ernstig bedreigen (kanker, je moet 10 jaar kankervrij zijn om te adopteren), orgaantransplantaties hebt gehad, schizofrenie, als je medicatie gebruikt voor geestelijke ziektes zoals depressies, manie, fobieën, als je BMI hoger is dan 40.
- Je inkomen moet per gezinslid bestaan uit 10.000 dollar
- Je moet minimaal een mavo en een afgeronde mbo opleiding hebben
- Je mag niet meer dan 4 kinderen hebben
- Je mag in het verleden niet crimineel zijn geweest, seksueel zijn misbruikt, geleden hebben onder huiselijk geweld, aan de alcohol of aan de drugs zijn geweest.
Dan heb je ook nog:
- Je moet samen reizen om het kind op te halen
- Je moet de Engelse taal in spraak en geschrift uitstekend beheersen
- Je moet een voorstel voor een kind met lichte medische handicap waarvoor medische zorg noodzakelijk is bespreekbaar vinden
- Je mag geen voorkeur hebben in geslacht
Daarom vind ik het ook nogal wat... Het is niet niks wat ze vragen. Nou is niet elk land zo, maar toch.
Ik vind het nogal wat.
Als je wilt adopteren, spelen er inderdaad zoveel dingen mee. Zo zijn mijn vriend en ik ook niet getrouwd en voor veel landen wordt het wel gevraagd. Neem bijvoorbeeld China. De eisen zijn daar:
- Minimaal 2 jaar getrouwd, een stabiele relatie
- Minimaal 30 jaar oud, maximaal 46 jaar oud
- Je mag geen kind adopteren uit China als je lijdt aan: aids, verstandelijke beperkingen, overdraagbare ziekten, blindheid (aan 1 of 2 ogen), doofheid, slechthorendheid of spraakproblemen, ernstige misvormingen aan de ledematen of het gezicht, ernstige ziekten die de levensverwachting ernstig bedreigen (kanker, je moet 10 jaar kankervrij zijn om te adopteren), orgaantransplantaties hebt gehad, schizofrenie, als je medicatie gebruikt voor geestelijke ziektes zoals depressies, manie, fobieën, als je BMI hoger is dan 40.
- Je inkomen moet per gezinslid bestaan uit 10.000 dollar
- Je moet minimaal een mavo en een afgeronde mbo opleiding hebben
- Je mag niet meer dan 4 kinderen hebben
- Je mag in het verleden niet crimineel zijn geweest, seksueel zijn misbruikt, geleden hebben onder huiselijk geweld, aan de alcohol of aan de drugs zijn geweest.
Dan heb je ook nog:
- Je moet samen reizen om het kind op te halen
- Je moet de Engelse taal in spraak en geschrift uitstekend beheersen
- Je moet een voorstel voor een kind met lichte medische handicap waarvoor medische zorg noodzakelijk is bespreekbaar vinden
- Je mag geen voorkeur hebben in geslacht
Daarom vind ik het ook nogal wat... Het is niet niks wat ze vragen. Nou is niet elk land zo, maar toch.
Ik vind het nogal wat.
maandag 2 juli 2007 om 19:32
Man en ik zijn nogal van de idealistische en we hebben het dus ook wel eens over adoptie gepraat.
Wij zullen daar nooit voor gaan. Ik ben niet tegen adoptie in het algemeen, maar voor mezelf heb ik er iets op tegen. In de omgeving en op mijn werk zie ik veel hechtingsproblematiek en inderdaad een zwaardere puberteit.
Van de week zag ik op tv een eo-programma waarin twee rasechte Friezen twee kindjes uit Haïti gingen adopteren, ik denk dat ze 4 en 6 jaar oud waren. Ik vind het cultuurverschil dan zo extreem groot, ik denk dan: kunnen die ouders en kinderen elkaar ooit echt begrijpen?
We zijn wel van plan om als we later groot zijn voor pleegkinderen te kiezen. Ik kom zelf uit een gezin waar nu nog steeds pleegkinderen opgevangen worden, ik heb er heel wat voorbij zien komen in de afgelopen jaren en heb het altijd erg fijn gevonden dat mijn ouders dat samen met ons voor anderen wilden doen.
Het grote verschil tussen adoptie en pleegzorg vind ik dat het bij adoptie je eigen kinderen zijn. Bij pleegzorg zorg je voor andermans kinderen. Daar doe je je best voor, soms is dat leuk, soms is dat niet leuk. En als het niet werkt, niet klikt, of er gebeurt iets binnen het gezin waardoor het niet meer lukt kan er een nieuw gezin gezocht worden voor het pleegkind, hoe erg dat ook is. Ook word je bij pleegzorg zeer intensief begeleid.
Wij wachten eerst tot onze kinderen groter zijn en dan gaan we ervoor.
Wij zullen daar nooit voor gaan. Ik ben niet tegen adoptie in het algemeen, maar voor mezelf heb ik er iets op tegen. In de omgeving en op mijn werk zie ik veel hechtingsproblematiek en inderdaad een zwaardere puberteit.
Van de week zag ik op tv een eo-programma waarin twee rasechte Friezen twee kindjes uit Haïti gingen adopteren, ik denk dat ze 4 en 6 jaar oud waren. Ik vind het cultuurverschil dan zo extreem groot, ik denk dan: kunnen die ouders en kinderen elkaar ooit echt begrijpen?
We zijn wel van plan om als we later groot zijn voor pleegkinderen te kiezen. Ik kom zelf uit een gezin waar nu nog steeds pleegkinderen opgevangen worden, ik heb er heel wat voorbij zien komen in de afgelopen jaren en heb het altijd erg fijn gevonden dat mijn ouders dat samen met ons voor anderen wilden doen.
Het grote verschil tussen adoptie en pleegzorg vind ik dat het bij adoptie je eigen kinderen zijn. Bij pleegzorg zorg je voor andermans kinderen. Daar doe je je best voor, soms is dat leuk, soms is dat niet leuk. En als het niet werkt, niet klikt, of er gebeurt iets binnen het gezin waardoor het niet meer lukt kan er een nieuw gezin gezocht worden voor het pleegkind, hoe erg dat ook is. Ook word je bij pleegzorg zeer intensief begeleid.
Wij wachten eerst tot onze kinderen groter zijn en dan gaan we ervoor.
maandag 2 juli 2007 om 19:45
Dag lieve meiden,
Weet je wat je eens moet doen, ga eens kijken op de website van de EO en kijk dan eens een aantal programma's genaamd Grenzeloos Verlangen.
Ik vind deze uitzendingen zo mooi, maar ook geven ze je een realistisch beeld hoe het is, een kindje adopteren uit een ander land.
Het lijkt allemaal zo romantisch en mooi, maar kijk maar eens zo'n uitzending, dan zie je behalve heel veel geluk ook erg veel verdriet. Je haalt zo'n klein kindje toch uit zijn vaderland, zijn cultuur en taal.
Heel verwarrend hoor, en ook ik blijf na het kijken van dit prachtige programma vaak denken dat het toch fantastisch is dat mensen deze hummels opvangen. Het is ontroerend, maar ik denk ontzettend moeilijk zo'n kindje te geven wat het toekomt. Het zal altijd anders zijn dan een biologisch kindje opvoeden.
Succes met beslissen, al doe je dat niet zomaar. Je gaat compleet door de molen voordat je echt het vliegtuig instapt op naar de ontmoeting.
Aurelia.
Weet je wat je eens moet doen, ga eens kijken op de website van de EO en kijk dan eens een aantal programma's genaamd Grenzeloos Verlangen.
Ik vind deze uitzendingen zo mooi, maar ook geven ze je een realistisch beeld hoe het is, een kindje adopteren uit een ander land.
Het lijkt allemaal zo romantisch en mooi, maar kijk maar eens zo'n uitzending, dan zie je behalve heel veel geluk ook erg veel verdriet. Je haalt zo'n klein kindje toch uit zijn vaderland, zijn cultuur en taal.
Heel verwarrend hoor, en ook ik blijf na het kijken van dit prachtige programma vaak denken dat het toch fantastisch is dat mensen deze hummels opvangen. Het is ontroerend, maar ik denk ontzettend moeilijk zo'n kindje te geven wat het toekomt. Het zal altijd anders zijn dan een biologisch kindje opvoeden.
Succes met beslissen, al doe je dat niet zomaar. Je gaat compleet door de molen voordat je echt het vliegtuig instapt op naar de ontmoeting.
Aurelia.
maandag 2 juli 2007 om 20:32
Hoi meiden,
ik zit niet zelf aan adoptie te denken (op dit moment ;)), maar heb wel 2 adoptiebroertjes, vandaar even mijn verhaal, misschien kun je er wat mee.
Mijn ouders hebben 2 "biologische" kinderen, en 2 adoptiekinderen uit
Ethiopië. Bij de tweede hadden ze aangegeven dat een lichte handicap
bespreekbaar is (tegenwoordig "special needs"-kinderen). Ze zijn
allebei geadopteerd via Wereldkinderen (punt nl). De wachttijd was bij
de oudste ongeveer 3 jaar, bij de jongste anderhalf jaar. Dat had met
de beginselverklaring te maken, en met het feit dat de jongste ouder
was bij zijn adoptie.
Er stond trouwens pas een artikel in de Trouw over adoptie. Het schijnt
dat de wachttijden (voor een gezonde baby) nu oplopen tot 10 jaar. Kijk
hier.
De oudste is helemaal gezond, maar heeft in de puberteit de nodige
problemen gehad. Weglopen, schreeuwen, "jullie zijn mijn ouders niet",
behoorlijk heftig. Ik denk niet dat hij als biologisch kind die
problemen niet had gehad, maar zijn adoptie versterkte het allemaal
wel. Toch is hij daar goed doorheen gekomen, en heeft intussen (weer)
een goede band met onze ouders. Hij is 3 keer teruggeweest om te
kijken, en dat was goed.
De jongste heeft een verstandelijke handicap. Dat wistten wij niet,
maar kwamen we later achter. Ook heeft hij een bloedziekte, waar hij
gelukkig niet teveel last van heeft. Door zijn handicap heeft hij
nauwelijks hechtingsproblemen; in tegendeel. Vlak na zijn adoptie
durfte hij nauwelijks te gaan slapen, uit angst dat wij hem -ook- weer
zouden verlaten. Door zijn handicap denkt hij niet zoveel na over zijn
adoptie, hij heeft onze ouders volledig geaccepteerd. Ik moet wel
zeggen dat hij de laatste tijd (hij is nu 17) meer vragen begint te
stellen, en we gaan dan ook binnenkort met hem een paar weken "terug".
Tja, of ze daar beter opgevangen zouden zijn? Anderhalve week na de
adoptie van mijn oudste broertje brak er een hevige cholera-epidimie
uit in zijn kindertehuis. De helft van de kinderen overleed. Als hij
daar nog was geweest, had hij dat met zijn zwakke weerstand niet
overleeft.
En de jongste had het absoluut niet gered. Met z'n ziekte, en z'n
handicap... Hij kan hier naar speciaal onderwijs, dat bestaat daar niet
als je geen geld hebt, hij heeft hier goede medische zorg. Nee, als hij
niet geadopteerd zou zijn was hij nu ook dood geweest.
Ik heb zelf een half jaar in Ethiopië gewerkt, en werd behoorlijk
moedeloos van hoe alles sinds de adopties alleen maar verslechterd is.
Adoptie is natuurlijk niet echt een oplossing, maar ik zie zo snel
niets veranderen. Je redt met adoptie een paar kinderen, en ook als dat
geen duurzame oplossing is, is dat toch ook al heel mooi?
Graag reacties, ben erg benieuwd hoe jullie over adoptie denken. Is het egoistisch, of juist altruistisch?
ik zit niet zelf aan adoptie te denken (op dit moment ;)), maar heb wel 2 adoptiebroertjes, vandaar even mijn verhaal, misschien kun je er wat mee.
Mijn ouders hebben 2 "biologische" kinderen, en 2 adoptiekinderen uit
Ethiopië. Bij de tweede hadden ze aangegeven dat een lichte handicap
bespreekbaar is (tegenwoordig "special needs"-kinderen). Ze zijn
allebei geadopteerd via Wereldkinderen (punt nl). De wachttijd was bij
de oudste ongeveer 3 jaar, bij de jongste anderhalf jaar. Dat had met
de beginselverklaring te maken, en met het feit dat de jongste ouder
was bij zijn adoptie.
Er stond trouwens pas een artikel in de Trouw over adoptie. Het schijnt
dat de wachttijden (voor een gezonde baby) nu oplopen tot 10 jaar. Kijk
hier.
De oudste is helemaal gezond, maar heeft in de puberteit de nodige
problemen gehad. Weglopen, schreeuwen, "jullie zijn mijn ouders niet",
behoorlijk heftig. Ik denk niet dat hij als biologisch kind die
problemen niet had gehad, maar zijn adoptie versterkte het allemaal
wel. Toch is hij daar goed doorheen gekomen, en heeft intussen (weer)
een goede band met onze ouders. Hij is 3 keer teruggeweest om te
kijken, en dat was goed.
De jongste heeft een verstandelijke handicap. Dat wistten wij niet,
maar kwamen we later achter. Ook heeft hij een bloedziekte, waar hij
gelukkig niet teveel last van heeft. Door zijn handicap heeft hij
nauwelijks hechtingsproblemen; in tegendeel. Vlak na zijn adoptie
durfte hij nauwelijks te gaan slapen, uit angst dat wij hem -ook- weer
zouden verlaten. Door zijn handicap denkt hij niet zoveel na over zijn
adoptie, hij heeft onze ouders volledig geaccepteerd. Ik moet wel
zeggen dat hij de laatste tijd (hij is nu 17) meer vragen begint te
stellen, en we gaan dan ook binnenkort met hem een paar weken "terug".
Tja, of ze daar beter opgevangen zouden zijn? Anderhalve week na de
adoptie van mijn oudste broertje brak er een hevige cholera-epidimie
uit in zijn kindertehuis. De helft van de kinderen overleed. Als hij
daar nog was geweest, had hij dat met zijn zwakke weerstand niet
overleeft.
En de jongste had het absoluut niet gered. Met z'n ziekte, en z'n
handicap... Hij kan hier naar speciaal onderwijs, dat bestaat daar niet
als je geen geld hebt, hij heeft hier goede medische zorg. Nee, als hij
niet geadopteerd zou zijn was hij nu ook dood geweest.
Ik heb zelf een half jaar in Ethiopië gewerkt, en werd behoorlijk
moedeloos van hoe alles sinds de adopties alleen maar verslechterd is.
Adoptie is natuurlijk niet echt een oplossing, maar ik zie zo snel
niets veranderen. Je redt met adoptie een paar kinderen, en ook als dat
geen duurzame oplossing is, is dat toch ook al heel mooi?
Graag reacties, ben erg benieuwd hoe jullie over adoptie denken. Is het egoistisch, of juist altruistisch?
maandag 2 juli 2007 om 20:35
Oja, ik las net de laatste reactie. Ik heb nooit enig verschil gemerkt
in hoe mijn ouders met hun verschillende kinderen omgingen. Mijn oudste
broertje had meer aandacht nodig in de puberteit, en de jongste heeft
sowieso vanwege zijn handicap meer aandacht nodig. Maar verder geen
verschil.
Ze hebben trouwens ook mij en mijn zus heel duidelijk betrokken bij
(met name de tweede) adoptie. We zijn allebei bij een van de adopties
meegegaan, "ons nieuwe broertje ophalen". Ik weet zeker dat ze van hun
zoons evenveel houden.
in hoe mijn ouders met hun verschillende kinderen omgingen. Mijn oudste
broertje had meer aandacht nodig in de puberteit, en de jongste heeft
sowieso vanwege zijn handicap meer aandacht nodig. Maar verder geen
verschil.
Ze hebben trouwens ook mij en mijn zus heel duidelijk betrokken bij
(met name de tweede) adoptie. We zijn allebei bij een van de adopties
meegegaan, "ons nieuwe broertje ophalen". Ik weet zeker dat ze van hun
zoons evenveel houden.
maandag 2 juli 2007 om 20:49
Quotes van Java cursief, reply in het rood.
Jij als westerling betaalt klauwen met geld voor de hele procedure om
een adoptiekindje naar je Nederlandse huis te halen (waar de
biologische ouders geen cent van krijgen).
Een groot deel van het geld dat adoptieouders betalen, gaat naar lokale
projecten. Allereerst natuurlijk naar het weeshuis waar het kind
vandaan komt, of naar de school waar die weeskinderen heen gaan. En dan
ook in allerlei andere projecten. Wereldkinderen investeert veel geld
in projecten voor vrouwen; zodat ze kunnen werken en hun gezin kunnen
onderhouden. Denk je echt dat de E12.000,- alleen maar naar het
vliegticket gaat???
Dat geld kun je beter aan die mensen in ontwikkelingslanden doneren, zodat ze hun kind überhaupt niet hoeven af te staan.
Als er zo'n simpele oplossing was voor het grote
armoedeprobleem in die landen, was die er allang gekomen. Natuurlijk
moet er geld heen -dat gebeurt ook-, maar alleen met geld kom je er
niet. Waarom denk je dat de situatie in Afrika sinds 30 jaar geleden
alleen slechter is geworden? Niet door alle miljarden
ontwikkelingshulp. (ik ben trouwens wel voor ontwikkelingshulp, maar
het probleem is veeel groter)
En zijn ouders hoeven niet levenslang verdriet te hebben.
Ouders die hun kind moeten afstaan, hebben zelf
geen hoge levensverwachting. Weinig te eten, slechte behuizing. Of
verlaten door de vader. Of ziektes. Veel moeders leggen bovendien hun
kind te vondeling, omdat in een hoop landen alleen kinderen zonder
familie mogen worden geadopteerd. In Korea wordt inderdaad soms de
moeder geregistreerd. Maar in een hoop landen kan een kind niet worden
geadopteerd als het nog levende familie heeft. Dus worden kinderen daar
te vondeling gelegd.
De reden dat mensen in ontwikkelingslanden zich genoodzaakt zien om een
kind af te staan, is 9 van de 10 keer: Armoede. Ze hebben niet genoeg
geld om het kind te verzorgen.
Natuurlijk: armoede. Maar vooral ook ziektes,
vaders die zijn weggelopen. Alleenstaande moeders. Arme gezinnen met
een vader en moeder zijn vrijwel nooit genoodzaakt een kind te
vondeling te leggen. Pas wanneer de moeder er alleen voor staat,
verkracht is of verlaten, ernstig ziek is of verstoten door haar
familie, worden kinderen weggegeven. Dus armoede plus iets anders.
Het kind kan dan in zijn vertrouwde omgeving opgroeien, wat emotioneel
gezien toch het beste is. Hij kan zijn eigen land tot nut zijn.
En als het land sowieso nauwelijks voorzieningen
heeft? En het kind echt alleen met een hele smak geld behoorlijk
onderwijs zou kunnen krijgen? En kinderen die ziek zijn, en daar niet
behoorlijk verpleegd kunnen worden?
Sorry Java, maar ik word hier een beetje moedeloos was. Het is allemaal
te simplistisch. "Stuur dan gewoon geld". Ja, waarheen? En wat voor die
kinderen die daar echt geen toekomst hebben? Ik vind adoptie niet dé
oplossing, maar het is wel een kleinschalige oplossing.
Jij als westerling betaalt klauwen met geld voor de hele procedure om
een adoptiekindje naar je Nederlandse huis te halen (waar de
biologische ouders geen cent van krijgen).
Een groot deel van het geld dat adoptieouders betalen, gaat naar lokale
projecten. Allereerst natuurlijk naar het weeshuis waar het kind
vandaan komt, of naar de school waar die weeskinderen heen gaan. En dan
ook in allerlei andere projecten. Wereldkinderen investeert veel geld
in projecten voor vrouwen; zodat ze kunnen werken en hun gezin kunnen
onderhouden. Denk je echt dat de E12.000,- alleen maar naar het
vliegticket gaat???
Dat geld kun je beter aan die mensen in ontwikkelingslanden doneren, zodat ze hun kind überhaupt niet hoeven af te staan.
Als er zo'n simpele oplossing was voor het grote
armoedeprobleem in die landen, was die er allang gekomen. Natuurlijk
moet er geld heen -dat gebeurt ook-, maar alleen met geld kom je er
niet. Waarom denk je dat de situatie in Afrika sinds 30 jaar geleden
alleen slechter is geworden? Niet door alle miljarden
ontwikkelingshulp. (ik ben trouwens wel voor ontwikkelingshulp, maar
het probleem is veeel groter)
En zijn ouders hoeven niet levenslang verdriet te hebben.
Ouders die hun kind moeten afstaan, hebben zelf
geen hoge levensverwachting. Weinig te eten, slechte behuizing. Of
verlaten door de vader. Of ziektes. Veel moeders leggen bovendien hun
kind te vondeling, omdat in een hoop landen alleen kinderen zonder
familie mogen worden geadopteerd. In Korea wordt inderdaad soms de
moeder geregistreerd. Maar in een hoop landen kan een kind niet worden
geadopteerd als het nog levende familie heeft. Dus worden kinderen daar
te vondeling gelegd.
De reden dat mensen in ontwikkelingslanden zich genoodzaakt zien om een
kind af te staan, is 9 van de 10 keer: Armoede. Ze hebben niet genoeg
geld om het kind te verzorgen.
Natuurlijk: armoede. Maar vooral ook ziektes,
vaders die zijn weggelopen. Alleenstaande moeders. Arme gezinnen met
een vader en moeder zijn vrijwel nooit genoodzaakt een kind te
vondeling te leggen. Pas wanneer de moeder er alleen voor staat,
verkracht is of verlaten, ernstig ziek is of verstoten door haar
familie, worden kinderen weggegeven. Dus armoede plus iets anders.
Het kind kan dan in zijn vertrouwde omgeving opgroeien, wat emotioneel
gezien toch het beste is. Hij kan zijn eigen land tot nut zijn.
En als het land sowieso nauwelijks voorzieningen
heeft? En het kind echt alleen met een hele smak geld behoorlijk
onderwijs zou kunnen krijgen? En kinderen die ziek zijn, en daar niet
behoorlijk verpleegd kunnen worden?
Sorry Java, maar ik word hier een beetje moedeloos was. Het is allemaal
te simplistisch. "Stuur dan gewoon geld". Ja, waarheen? En wat voor die
kinderen die daar echt geen toekomst hebben? Ik vind adoptie niet dé
oplossing, maar het is wel een kleinschalige oplossing.
maandag 2 juli 2007 om 21:21
Mijn kind is al bijna 3, dus ik kan het niet meer postnataal noemen bij mezelf ;).
Het was exact wat jij zegt: je ziet die kindjes daar dansen en zingen met hun ritme, hun soepelheid, hun enthousiasme, en dan komen ze hier in het koele koude Nederland, in Friesland, terecht.
Niet dat ik een betere oplossing heb hoor, die mensen waren idd heel lief, namen ook twee meisjes mee zodat ze wat aan elkaar hebben en hadden ook al twee Chinese meisjes. Maar toch.
