Kinderen
alle pijlers
Leven met een dreumes, erg intensief
woensdag 23 juni 2021 om 21:53
Na veel meelezen dan nu toch een eigen topic, nu het nog kan 
Want ik merk dat ik behoefte heb aan wat inzichten van buitenaf.
Mijn (ons) zoontje is nu net 1 jaar. Vanaf het begin heeft hij niet zo’n goede start gehad, veel krampjes en huilen, onrust en niet lekker in zijn vel. We hebben heeeel veel gewandeld, rondjes gereden en slapeloze nachten gehad. Ook verschillende hulpverleners bezocht zoals osteopaten, en uiteindelijk zelfs opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ook daar zagen ze de onrust en het huilen, maar er was (gelukkig) geen medische oorzaak. Wel een jongetje met een pittig karakter die gefrustreerd raakte omdat hij veel wilde maar nog niet kon.
En we merken inderdaad dat nu hij ouder wordt en meer kan, hij ook veel beter in zijn vel zit. Hij is vrolijker, we hebben minder huilbuien en we snappen elkaar beter. Alleen blijft het, mede door zijn pittige karakter, erg intens.
Hij kan bijvoorbeeld heel driftig worden als er iets is, en is dan ook heel moeilijk te troosten. Nu hij bijvoorbeeld tandjes krijgt, of bijvoorbeeld als hij last heeft van verkoudheid, dan zijn de huilbuien heel heftig en kunnen we weinig doen. De nachten zijn dan ook weer erg onrustig. En natuurlijk willen we hem troosten en alles bieden wat hij nodig heeft, maar hij is soms zo boos dat hij ons echt wegduwt en van schoot af wil, en we hem bijna niet kunnen troosten. We zitten soms echt met de handen in het haar.
En dan vraag ik me soms af of dit herkenbaar is, of er meer ouders zijn die zulke heftige momenten meemaken. En laat ik echt benadrukken dat ik snap dat dit erbij hoort, en misschien klink ik wat naïef en had ik de heftigheid van de eerste jaren onderschat, maar ik voel me hier soms echt alleen in. Andere ouders die ik spreek hebben kindjes die ook wel eens ontroostbaar zijn, maar een wat “gematigder” karakter hebben ofzo. En ik denk ook dat bij mijzelf het harder binnenkomt door alle emoties in de eerste periode.
Maar ik vind het soms echt heel zwaar, en kan dan echt wensen dat we een paar jaar verder zouden zijn. Omdat ik hoop dat we dan meer kunnen genieten, meer rust hebben en het niet meer zo “geleefd” voelt. Nu leef ik bij de dag, probeer een soort ritme te vinden, en natuurlijk geniet ik enorm van heel veel momenten die we nu al samen hebben, maar de onvoorspelbaarheid vind ik mega zwaar.
Voor zijn geboorte had ik altijd in mijn hoofd om nog een tweede kindje te willen, maar nu weet ik echt niet of ik dat aandurf. Want ik wil dit eigenlijk echt niet nog een keer meemaken, ben zo blij dat hij ouder is en wordt, en kan me niet voorstellen nog een keer opnieuw te moeten beginnen. Maar tegelijkertijd vraag ik me af hoe andere ouders dit ervaren, hebben die dan allemaal “makkelijke” kinderen dat je het aandurft om voor een tweede (of meer) te gaan.?
Het is een heel verhaal geworden, maar ik hoop dat iemand zich hierin herkent (of misschien juist wel helemaal niet, en wat advies kan geven!
Want ik merk dat ik behoefte heb aan wat inzichten van buitenaf. Mijn (ons) zoontje is nu net 1 jaar. Vanaf het begin heeft hij niet zo’n goede start gehad, veel krampjes en huilen, onrust en niet lekker in zijn vel. We hebben heeeel veel gewandeld, rondjes gereden en slapeloze nachten gehad. Ook verschillende hulpverleners bezocht zoals osteopaten, en uiteindelijk zelfs opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ook daar zagen ze de onrust en het huilen, maar er was (gelukkig) geen medische oorzaak. Wel een jongetje met een pittig karakter die gefrustreerd raakte omdat hij veel wilde maar nog niet kon.
En we merken inderdaad dat nu hij ouder wordt en meer kan, hij ook veel beter in zijn vel zit. Hij is vrolijker, we hebben minder huilbuien en we snappen elkaar beter. Alleen blijft het, mede door zijn pittige karakter, erg intens.
Hij kan bijvoorbeeld heel driftig worden als er iets is, en is dan ook heel moeilijk te troosten. Nu hij bijvoorbeeld tandjes krijgt, of bijvoorbeeld als hij last heeft van verkoudheid, dan zijn de huilbuien heel heftig en kunnen we weinig doen. De nachten zijn dan ook weer erg onrustig. En natuurlijk willen we hem troosten en alles bieden wat hij nodig heeft, maar hij is soms zo boos dat hij ons echt wegduwt en van schoot af wil, en we hem bijna niet kunnen troosten. We zitten soms echt met de handen in het haar.
En dan vraag ik me soms af of dit herkenbaar is, of er meer ouders zijn die zulke heftige momenten meemaken. En laat ik echt benadrukken dat ik snap dat dit erbij hoort, en misschien klink ik wat naïef en had ik de heftigheid van de eerste jaren onderschat, maar ik voel me hier soms echt alleen in. Andere ouders die ik spreek hebben kindjes die ook wel eens ontroostbaar zijn, maar een wat “gematigder” karakter hebben ofzo. En ik denk ook dat bij mijzelf het harder binnenkomt door alle emoties in de eerste periode.
Maar ik vind het soms echt heel zwaar, en kan dan echt wensen dat we een paar jaar verder zouden zijn. Omdat ik hoop dat we dan meer kunnen genieten, meer rust hebben en het niet meer zo “geleefd” voelt. Nu leef ik bij de dag, probeer een soort ritme te vinden, en natuurlijk geniet ik enorm van heel veel momenten die we nu al samen hebben, maar de onvoorspelbaarheid vind ik mega zwaar.
Voor zijn geboorte had ik altijd in mijn hoofd om nog een tweede kindje te willen, maar nu weet ik echt niet of ik dat aandurf. Want ik wil dit eigenlijk echt niet nog een keer meemaken, ben zo blij dat hij ouder is en wordt, en kan me niet voorstellen nog een keer opnieuw te moeten beginnen. Maar tegelijkertijd vraag ik me af hoe andere ouders dit ervaren, hebben die dan allemaal “makkelijke” kinderen dat je het aandurft om voor een tweede (of meer) te gaan.?
Het is een heel verhaal geworden, maar ik hoop dat iemand zich hierin herkent (of misschien juist wel helemaal niet, en wat advies kan geven!
woensdag 23 juni 2021 om 22:02
Persoonlijk vind ik rond 1 jaar de 'zwaarste' periode. Ik heb een dochtertje van 3 en zoontje van 1. Nu denk ik terug dat ik het bij mn dochter ook rond deze leeftijd pittig vond. Ze willen dan van alles maar kunnen het nog niet en kunnen ook nog niet echt communiceren.
Het wordt zeker beter, elke leeftijd heeft zo wel wat, leuke dingen en minder leuke dingen. Het wordt iig si wat makelijker als ze ouder worden.
Het wordt zeker beter, elke leeftijd heeft zo wel wat, leuke dingen en minder leuke dingen. Het wordt iig si wat makelijker als ze ouder worden.
woensdag 23 juni 2021 om 22:02
Wij hebben ook een pittig kind. Hij was als baby en dreumes heel intensief en heel eerlijk? Als puber ook. Maar hij is ook het kind waar we het meest van leren. Die ons een spiegel voorhoudt, inzichten geeft. Zijn boosheid is intens, maar zijn blijdschap ook. En ik herken veel van mezelf in hem.
Onze tweede is juist een 'makkelijk' kind. En ook van haar leren we veel. Samen vullen ze elkaar ook mooi aan. Ze hebben elk hun eigen talenten en valkuilen.
We genieten van beide, ook al is het soms een uitdaging.
Onze tweede is juist een 'makkelijk' kind. En ook van haar leren we veel. Samen vullen ze elkaar ook mooi aan. Ze hebben elk hun eigen talenten en valkuilen.
We genieten van beide, ook al is het soms een uitdaging.
woensdag 23 juni 2021 om 22:03
Ik herken je, maar mijn wens voor een tweede bleef. Onze dochter was als baby ook heftig qua karakter, en heel volhardend. Gaf niet op waar menig kind dat wel zou doen en had (en heeft nog steeds!) ontzettend weinig slaap nodig.
Dit was ook echt de reden dat mijn man in eerste instantie geen tweede meer wilde. Nu is ze 3, alles gaat echt veel makkelijker, je kan met haar overleggen. Daardoor durfde hij het onder andere opnieuw aan, omdat 2 hummeltjes met wie je slecht kan communiceren toch waarschijnlijk lastiger is. We alsnog nu zwanger van de tweede inmiddels!
Dit was ook echt de reden dat mijn man in eerste instantie geen tweede meer wilde. Nu is ze 3, alles gaat echt veel makkelijker, je kan met haar overleggen. Daardoor durfde hij het onder andere opnieuw aan, omdat 2 hummeltjes met wie je slecht kan communiceren toch waarschijnlijk lastiger is. We alsnog nu zwanger van de tweede inmiddels!
woensdag 23 juni 2021 om 22:04
Wij hebben eenzelfde soort eerste jaar gehad met de eerste. Na twintig maanden bleek ze eigenlijk constant flinke oorontstekingen te hebben. Buisjes deden wonderen. Mijn advies aan alle ouders met kinderen die veel huilen en onrustig zijn is ga eens langs de kno. Huisartsen en kinderartsen zien vaak de ontsteking niet (zegt kno zelf) en inmiddels ken ik twee moeders die na dit advies ook richting kno zijn geweest en een ander kind ervoor terug kregen. Onze tweede had al buisjes toen ze 6 mnd oud was omdat we niet nog een keer zo lang wilden aanmodderen.
woensdag 23 juni 2021 om 22:08
Onze zoon is ook 1 en ik herken zeker wat je zegt. Grote verschil is wel dat onze zoon niet zo'n moeilijke start heeft gehad en ik kan me voorstellen dat dat veel scheelt. Ik vind vooral bepaalde fases soms lastig. Herken de huilbuien als iets niet lukt/mag. Dat is frusterend. Maar ik geniet er nu erg van dat hij loopt en echt steeds meer van zijn persoonlijkheid laat zien.
Ik geloof niet dat alle andere mensen 'makkelijke' kinderen hebben. Bij veel vriendinnen hoor ik ook vaak waar ze tegenaan lopen. Allemaal herkenbare dingen trouwens.
Ik geloof niet dat alle andere mensen 'makkelijke' kinderen hebben. Bij veel vriendinnen hoor ik ook vaak waar ze tegenaan lopen. Allemaal herkenbare dingen trouwens.
woensdag 23 juni 2021 om 22:18
Oh ik begrijp je helemaal.
Bij mijn eerste zou ik gedacht hebben; ooit gaat het over en wordt het beter. En dat werd het gelukkig ook. Dus we durfden wel voor een tweede te gaan.
Mijn tweede is echter zo’n ander kind. Er spelen wat medische dingen, zoals het nu lijkt niet super erg, maar mede daardoor wel een erg moeilijke slaper. Ik durf bij de tweede niet hardop te zeggen: ooit gaat het over en wordt het beter. Ik begin steeds vaker te denken dat dit kind gewoon zo is. En daar is niks mis mee hoor, maar het kost allemaal zoveel meer energie. Komt waarschijnlijk ook doordat we al 2 jaar niet fatsoenlijk slapen. Maar ook daar wen je aan, hoe gek dat ook klinkt.
Ons kind is ook erg pittig. Het werd gelukkig wel iets beter toen de taal/spraak ontwikkeling op gang kwam. Toen kon kind beter duidelijk maken wat er bedoeld werd en wij snapten kind beter.
Het enige waar je zelf invloed op hebt, is de manier waarop je er mee omgaat.
Ik heb geaccepteerd dat dit het is voorlopig, pas mijn bedtijd hierop aan, en deels mijn sociale leven ook. Daardoor ben ik ook niet meer gefrustreerd als dingen niet lekker lopen. Partner zit nog in de fase dat hij hoopt op beter, en is vaker geïrriteerd en gefrustreerd als iets weer niet lekker loopt. Hij gaat nog steeds laat naar bed, en moppert als er weer een nacht naar de Filistijnen is. Tuurlijk ga ik snachts ook liever slapen. Maar ik ga naar bed met het idee; ik moet er zeker weten nog wel een paar keer weer uit vannacht. Hij gaat naar bed met het idee; zo, nu ga ik slapen tot morgenochtend.
Dus je eigen mindset, daar kan je wat aan doen. Je kind veranderen gaat echter wat lastiger
Maar om antwoord te geven op je vraag; als ons eerste kind ‘zo bewerkelijk’ was geweest, dan acht ik de kans groot dat er nooit een tweede gekomen was. En voor nu zeggen we ook; het is klaar, goed zo. Nog zo’n exemplaar zouden we denk ik niet kunnen handelen.
Bij mijn eerste zou ik gedacht hebben; ooit gaat het over en wordt het beter. En dat werd het gelukkig ook. Dus we durfden wel voor een tweede te gaan.
Mijn tweede is echter zo’n ander kind. Er spelen wat medische dingen, zoals het nu lijkt niet super erg, maar mede daardoor wel een erg moeilijke slaper. Ik durf bij de tweede niet hardop te zeggen: ooit gaat het over en wordt het beter. Ik begin steeds vaker te denken dat dit kind gewoon zo is. En daar is niks mis mee hoor, maar het kost allemaal zoveel meer energie. Komt waarschijnlijk ook doordat we al 2 jaar niet fatsoenlijk slapen. Maar ook daar wen je aan, hoe gek dat ook klinkt.
Ons kind is ook erg pittig. Het werd gelukkig wel iets beter toen de taal/spraak ontwikkeling op gang kwam. Toen kon kind beter duidelijk maken wat er bedoeld werd en wij snapten kind beter.
Het enige waar je zelf invloed op hebt, is de manier waarop je er mee omgaat.
Ik heb geaccepteerd dat dit het is voorlopig, pas mijn bedtijd hierop aan, en deels mijn sociale leven ook. Daardoor ben ik ook niet meer gefrustreerd als dingen niet lekker lopen. Partner zit nog in de fase dat hij hoopt op beter, en is vaker geïrriteerd en gefrustreerd als iets weer niet lekker loopt. Hij gaat nog steeds laat naar bed, en moppert als er weer een nacht naar de Filistijnen is. Tuurlijk ga ik snachts ook liever slapen. Maar ik ga naar bed met het idee; ik moet er zeker weten nog wel een paar keer weer uit vannacht. Hij gaat naar bed met het idee; zo, nu ga ik slapen tot morgenochtend.
Dus je eigen mindset, daar kan je wat aan doen. Je kind veranderen gaat echter wat lastiger
Maar om antwoord te geven op je vraag; als ons eerste kind ‘zo bewerkelijk’ was geweest, dan acht ik de kans groot dat er nooit een tweede gekomen was. En voor nu zeggen we ook; het is klaar, goed zo. Nog zo’n exemplaar zouden we denk ik niet kunnen handelen.
woensdag 23 juni 2021 om 22:21
woensdag 23 juni 2021 om 23:19
Wij hebben denk ik wel een makkelijk kind van 1 jaar ook. Huilt eigenlijk nooit, slaapt meeste nachten door. Maar ook ik vind het leven met hem een stuk pittiger dan verwacht. De dagen zijn gewoon heel intensief en ook al heb je geen zin, je moet! Dat vind ik persoonlijk soms best zwaar. Ik ben iemand die veel tijd voor mezelf nodig heeft om op te laden en dat gaat dus moeizamer nu. Ik kan me dus heel goed voorstellen hoe zwaar het voor jou moet zijn! Geen advies, maar wel een knuffel.
woensdag 23 juni 2021 om 23:41
O man, herkenbaar! Hier ook een pittige tante, inmiddels een peuter van 2,5 en het gaat gelukkig zoveel beter! Maar dat huilen, slechte slapen, die boosheid en frustratie vergeet ik niet snel meer. Onze dochter beukte ook rustig met haar hoofd op de grond (of ons) als iets haar niet zinde, al vanaf een maand of 9.
Vanaf het moment dat we goed met elkaar konden communiceren, ging alles steeds soepeler. Ze weet nog steeds heel goed wat ze wil, maar dat zie ik nu als een positieve eigenschap voor later. Die laat zich het kaas niet van haar brood eten.
Advies heb ik niet echt, het is vooral heel veel geduld hebben en weet dat het echt beter wordt! Voor nu een dikke knuffel
.
Enneh, ik ben dol op onze dochter en ik zou echt niet meer zonder haar kunnen, maar er komt hier geen tweede.
Vanaf het moment dat we goed met elkaar konden communiceren, ging alles steeds soepeler. Ze weet nog steeds heel goed wat ze wil, maar dat zie ik nu als een positieve eigenschap voor later. Die laat zich het kaas niet van haar brood eten.
Advies heb ik niet echt, het is vooral heel veel geduld hebben en weet dat het echt beter wordt! Voor nu een dikke knuffel
.Enneh, ik ben dol op onze dochter en ik zou echt niet meer zonder haar kunnen, maar er komt hier geen tweede
.
donderdag 24 juni 2021 om 00:01
Oh dit is best herkenbaar. Mijn kind is nu bijna 4 en is nog steeds wel eens zo, maar geloof mij, het wordt beter. Wel hebben wij er nog steeds maar 1 zonder plannen voor een tweede.
Buitenshuis is het meestal een engeltje (en als er visite is). Het lijkt wel alsof alle intensiteit voor ons bewaard wordt.
Buitenshuis is het meestal een engeltje (en als er visite is). Het lijkt wel alsof alle intensiteit voor ons bewaard wordt.
donderdag 24 juni 2021 om 00:04
Dit klinkt echt als mijn kind. Die doet al vanaf 16 maanden geen middagslaapje meerCelaena1 schreef: ↑23-06-2021 23:41O man, herkenbaar! Hier ook een pittige tante, inmiddels een peuter van 2,5 en het gaat gelukkig zoveel beter! Maar dat huilen, slechte slapen, die boosheid en frustratie vergeet ik niet snel meer. Onze dochter beukte ook rustig met haar hoofd op de grond (of ons) als iets haar niet zinde, al vanaf een maand of 9.
Vanaf het moment dat we goed met elkaar konden communiceren, ging alles steeds soepeler. Ze weet nog steeds heel goed wat ze wil, maar dat zie ik nu als een positieve eigenschap voor later. Die laat zich het kaas niet van haar brood eten.
Advies heb ik niet echt, het is vooral heel veel geduld hebben en weet dat het echt beter wordt! Voor nu een dikke knuffel
Enneh, ik ben dol op onze dochter en ik zou echt niet meer zonder haar kunnen, maar er komt hier geen tweede
. Ik moet toch niet denken dat ik kleren voor kind mag uitzoeken, of ook maar met iets mag helpen. Kind weet zelf heel goed wat het wil. Moet zeggen dat ik de zelfstandigheid wel prettig vind
donderdag 24 juni 2021 om 00:50
Wauw.. het kon zo zijn dat ik dit allemaal schreef! Ik heb niet heel veel tips, maar wel herkenbaarheid. Onze dochter is nu 3 maanden. Ook slapeloze nachten, wilt veel, veel huilen, onrustig, pittig karaktertje. Moest bijna ook opgenomen worden omdat ze gewoon bijna niet sliep. Ook herkenbaar dat ik om mij heen kijk en van anderen hoor hoe makkelijk hun baby is tov onze baby. Ik zag anderen al in de eerste weken lekker naar buiten en winkelen met hun baby. Ik kon met onze baby nog geen eens 15 minuten buiten wandelen. Ze ging alleen maar huilen en wilde opgepakt worden en om zich heen kijken. Werd wel eens jaloers als anderen vertelden dat hun kindje sliep in de kinderwagen en maxi cosi. Die van ons namelijk niet. Ook van het al veel willen herken ik bij onze baby.
Ik heb me suf gezocht online. Wat mij voor nu helpt: veel rust en regelmaat bieden, maar op momenten dat ze wakker is veel uitdagen! Ik merk namelijk dat ze prikkels nodig heeft en zich verveelt. Ik ben ook wel meerdere website tegengekomen dat intelligente baby’s pittiger zijn en minder slapen. Misschien hebben we slimkoppies die gewoon gefrustreerd raken omdat ze zich vervelen en sneller willen dan ze kunnen?
Ik heb me suf gezocht online. Wat mij voor nu helpt: veel rust en regelmaat bieden, maar op momenten dat ze wakker is veel uitdagen! Ik merk namelijk dat ze prikkels nodig heeft en zich verveelt. Ik ben ook wel meerdere website tegengekomen dat intelligente baby’s pittiger zijn en minder slapen. Misschien hebben we slimkoppies die gewoon gefrustreerd raken omdat ze zich vervelen en sneller willen dan ze kunnen?
donderdag 24 juni 2021 om 00:52
Ohja: ik probeer mij ook te laten lijden door haar en moet zeggen dat het meer rust geeft. Ben gestopt met vergelijken en de lijstjes met schema’s etc van de pedagogische medewerker heb ik met alle respect de prullenbak in gegooid. Ik heb gewoon niet een gemiddelde baby en veel van zulke tips en lijstjes zijn gebaseerd op gemiddelde baby’s.
Veel succes
Veel succes
donderdag 24 juni 2021 om 06:55
Had je me dit een jaar of 10 geleden gevraagd dan had ik een halleluja verhaal opgehangen.
Dat je zelf rustig moet zijn met allemaal voorbeelden van mijn 'pittige' oudste.
Die was zo 'pittig' dat als je haar op een kleedje zette ze na een half uur nog lief zat te spelen, en dat lag uiteraard aan mijn enorm goede skills als ouder.
Toen kwam oudste.
Die is boos geboren en nu al 8 jaar naast echt de liefste, ook nog vaak boos.
Toen hij zo klein was, hielp als 'volwaardig gezinslid' meedoen (nu nog trouwens, hij wordt erg blij van 'nodig zijn').
Dus helpen in de keuken, helpen met boodschappen doen, helpen met opruimen. Verder dingen doen die hij leuk vind, ik zie me nog staan bij de bouwplaats naar de grote voertuigen kijken, elke week bij de vuilniswagen etc.
En afmatten. Veel bewegen. Veel lopen, elke dag ergens heen, babyzwemmen, gym, etc.
Ik mis het nu wel eigenlijk.
Dus hoe gek ook, probeer er ook echt een beetje de lol van in te zien en er wat leuks van te maken met die gekke driftkikker.
Wij hebben ook heel vaak met en om hem gelachen en nu nog steeds.
Dat je zelf rustig moet zijn met allemaal voorbeelden van mijn 'pittige' oudste.
Die was zo 'pittig' dat als je haar op een kleedje zette ze na een half uur nog lief zat te spelen, en dat lag uiteraard aan mijn enorm goede skills als ouder.
Toen kwam oudste.
Die is boos geboren en nu al 8 jaar naast echt de liefste, ook nog vaak boos.
Toen hij zo klein was, hielp als 'volwaardig gezinslid' meedoen (nu nog trouwens, hij wordt erg blij van 'nodig zijn').
Dus helpen in de keuken, helpen met boodschappen doen, helpen met opruimen. Verder dingen doen die hij leuk vind, ik zie me nog staan bij de bouwplaats naar de grote voertuigen kijken, elke week bij de vuilniswagen etc.
En afmatten. Veel bewegen. Veel lopen, elke dag ergens heen, babyzwemmen, gym, etc.
Ik mis het nu wel eigenlijk.
Dus hoe gek ook, probeer er ook echt een beetje de lol van in te zien en er wat leuks van te maken met die gekke driftkikker.
Wij hebben ook heel vaak met en om hem gelachen en nu nog steeds.
donderdag 24 juni 2021 om 08:32
Oh, ik wel. Ik weet ook bijna zeker dat hoe het hier de eerste jaren ging een van de grotere redenen is dat wij geen tweede kind hebben.Madeliefjees schreef: ↑23-06-2021 22:07De eerste was een druk en pittig kind, ik had er mn handen vol aan. Nooit getwijfeld over een tweede, en die was een stuk rustiger.
donderdag 24 juni 2021 om 08:43
Mijn oudste was en is zo. Nu ruim 3 en nogsteeds zo, zodra het niet gaat zoals zij bedacht heeft, is het drámá. Ze is volhardend, koppig, laat heel duidelijk weten hoe ze ergens over denkt en hoe ze zich voelt.
Maar ze is vooral heel erg grappig, lief, nieuwsgierig, zorgzaam, creatief, actief en niet bang. Ze is geweldig en ik zou haar absoluut niet willen ruilen voor een "gematigd" geval.
Rond 1 jaar is het ergste, dat zie ik nu weer bij de jongste. Hij is niet zo pittig en temperamentvol als z'n zus, maar ook voor hem is "dreumes zijn" vreselijk moeilijk. Hij wil vanalles maar het lukt allemaal niet, ook communiceren wat hij dan wil lukt niet, dus het enige wat hij dan kan/weet is zichzelf vreselijk dramatisch op de grond gooien en heel hard krijsen. Tsja.
Hier wordt het langzaam beter hoe meer ze kunnen, en kunnen praten. Zélf kiezen is het aller belangrijkste. En duidelijk zijn, voorbereiden op wat er komt, en vaste routines.
Ondanks al het drama, is ze juist door al die dingen die het voor ons zo moeilijk maken, het aller leukste kind dat er is
Maar ze is vooral heel erg grappig, lief, nieuwsgierig, zorgzaam, creatief, actief en niet bang. Ze is geweldig en ik zou haar absoluut niet willen ruilen voor een "gematigd" geval.
Rond 1 jaar is het ergste, dat zie ik nu weer bij de jongste. Hij is niet zo pittig en temperamentvol als z'n zus, maar ook voor hem is "dreumes zijn" vreselijk moeilijk. Hij wil vanalles maar het lukt allemaal niet, ook communiceren wat hij dan wil lukt niet, dus het enige wat hij dan kan/weet is zichzelf vreselijk dramatisch op de grond gooien en heel hard krijsen. Tsja.
Hier wordt het langzaam beter hoe meer ze kunnen, en kunnen praten. Zélf kiezen is het aller belangrijkste. En duidelijk zijn, voorbereiden op wat er komt, en vaste routines.
Ondanks al het drama, is ze juist door al die dingen die het voor ons zo moeilijk maken, het aller leukste kind dat er is
donderdag 24 juni 2021 om 08:43
De tweede was het klassieke pittige kind. Huilen, boos zijn, zijn wil willen doorduwen. Maar ook vrolijk, lachen. Zeg maar alle emoties in het extreme. Wat hij voelt zie je. Hij verstopt niks.
Opgenomen geweest vanwege huilen en niet slapen maar verder dan een pittig kind en hij heeft honger kwamen zij ook niet
Als 6 jarige heeft hij de diagnose adhd gekregen en medicatie en dat helpt wel. Hij is nu een puber en een heerlijk kind. Maar nog steeds uit hij zeer expressief wat hij voelt en wat hij denkt.
Hij begint langzaam te leren dat over sommige dingen geen discussie nodig is of dat je soms dingen gewoon moet accepteren.
Hier trouwens na buisjes en amandelen geknipt op 2 jarige leeftijd eindelijk geen gebroken nachten meer. Die kno arts hadden we maanden eerder moeten doen
Opgenomen geweest vanwege huilen en niet slapen maar verder dan een pittig kind en hij heeft honger kwamen zij ook niet
Als 6 jarige heeft hij de diagnose adhd gekregen en medicatie en dat helpt wel. Hij is nu een puber en een heerlijk kind. Maar nog steeds uit hij zeer expressief wat hij voelt en wat hij denkt.
Hij begint langzaam te leren dat over sommige dingen geen discussie nodig is of dat je soms dingen gewoon moet accepteren.
Hier trouwens na buisjes en amandelen geknipt op 2 jarige leeftijd eindelijk geen gebroken nachten meer. Die kno arts hadden we maanden eerder moeten doen
donderdag 24 juni 2021 om 09:23
Heel herkenbaar. Mijn oudste dochter (net 5) was en is ook zo. Wel een goede start gehad maar vanaf 4 maanden tot ruim 3 was het enorm pittig. Ze is enorm eigenwijs, koppig, moet haar zin hebben, alles zelf doen (met 1,5 al zelf moeten aankleden). Vooral niet willen helpen want dan gaat het dak eraf.
Van 1 tot bijna 3 jaar waren de driftbuien vreselijk en de hele dag door. Over de kleinste dingen.
Het ging beter hier toen ze goed ging praten, geen middagslaapje meer (met net 2, nachten gingen daardoor veel beter) én alle tanden door waren.
Het is een introvert en enorm gevoelig meisje, maar we weten er nu goed mee om te gaan. Ze is geweldig
.
Aan een tweede moest ik de eerste 2/3 &jaar echt niet denken. Toch is er nu een tweede (1,5 jaar nu), en wat een verschil. Het is toch echt karakter (ik ging aan mezelf twijfelen).. Tweede dochter is een open kind, vrolijk, meegaand etc. Alleen enorm onderzoekend en beweeglijk (wat we niet kennen van oudste).
Het komt echt goed ! En twijfel vooral niet aan jezelf. Pick your battles en zorg vooral voor genoeg tijd voor jezelf om bij te komen en op te laden.
Van 1 tot bijna 3 jaar waren de driftbuien vreselijk en de hele dag door. Over de kleinste dingen.
Het ging beter hier toen ze goed ging praten, geen middagslaapje meer (met net 2, nachten gingen daardoor veel beter) én alle tanden door waren.
Het is een introvert en enorm gevoelig meisje, maar we weten er nu goed mee om te gaan. Ze is geweldig
.Aan een tweede moest ik de eerste 2/3 &jaar echt niet denken. Toch is er nu een tweede (1,5 jaar nu), en wat een verschil. Het is toch echt karakter (ik ging aan mezelf twijfelen).. Tweede dochter is een open kind, vrolijk, meegaand etc. Alleen enorm onderzoekend en beweeglijk (wat we niet kennen van oudste).
Het komt echt goed ! En twijfel vooral niet aan jezelf. Pick your battles en zorg vooral voor genoeg tijd voor jezelf om bij te komen en op te laden.
