Leven met een dreumes, erg intensief

Na veel meelezen dan nu toch een eigen topic, nu het nog kan Want ik merk dat ik behoefte heb aan wat inzichten van buitenaf.

Mijn (ons) zoontje is nu net 1 jaar. Vanaf het begin heeft hij niet zo’n goede start gehad, veel krampjes en huilen, onrust en niet lekker in zijn vel. We hebben heeeel veel gewandeld, rondjes gereden en slapeloze nachten gehad. Ook verschillende hulpverleners bezocht zoals osteopaten, en uiteindelijk zelfs opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ook daar zagen ze de onrust en het huilen, maar er was (gelukkig) geen medische oorzaak. Wel een jongetje met een pittig karakter die gefrustreerd raakte omdat hij veel wilde maar nog niet kon.

En we merken inderdaad dat nu hij ouder wordt en meer kan, hij ook veel beter in zijn vel zit. Hij is vrolijker, we hebben minder huilbuien en we snappen elkaar beter. Alleen blijft het, mede door zijn pittige karakter, erg intens.

Hij kan bijvoorbeeld heel driftig worden als er iets is, en is dan ook heel moeilijk te troosten. Nu hij bijvoorbeeld tandjes krijgt, of bijvoorbeeld als hij last heeft van verkoudheid, dan zijn de huilbuien heel heftig en kunnen we weinig doen. De nachten zijn dan ook weer erg onrustig. En natuurlijk willen we hem troosten en alles bieden wat hij nodig heeft, maar hij is soms zo boos dat hij ons echt wegduwt en van schoot af wil, en we hem bijna niet kunnen troosten. We zitten soms echt met de handen in het haar.

En dan vraag ik me soms af of dit herkenbaar is, of er meer ouders zijn die zulke heftige momenten meemaken. En laat ik echt benadrukken dat ik snap dat dit erbij hoort, en misschien klink ik wat naïef en had ik de heftigheid van de eerste jaren onderschat, maar ik voel me hier soms echt alleen in. Andere ouders die ik spreek hebben kindjes die ook wel eens ontroostbaar zijn, maar een wat “gematigder” karakter hebben ofzo. En ik denk ook dat bij mijzelf het harder binnenkomt door alle emoties in de eerste periode.

Maar ik vind het soms echt heel zwaar, en kan dan echt wensen dat we een paar jaar verder zouden zijn. Omdat ik hoop dat we dan meer kunnen genieten, meer rust hebben en het niet meer zo “geleefd” voelt. Nu leef ik bij de dag, probeer een soort ritme te vinden, en natuurlijk geniet ik enorm van heel veel momenten die we nu al samen hebben, maar de onvoorspelbaarheid vind ik mega zwaar.

Voor zijn geboorte had ik altijd in mijn hoofd om nog een tweede kindje te willen, maar nu weet ik echt niet of ik dat aandurf. Want ik wil dit eigenlijk echt niet nog een keer meemaken, ben zo blij dat hij ouder is en wordt, en kan me niet voorstellen nog een keer opnieuw te moeten beginnen. Maar tegelijkertijd vraag ik me af hoe andere ouders dit ervaren, hebben die dan allemaal “makkelijke” kinderen dat je het aandurft om voor een tweede (of meer) te gaan.?

Het is een heel verhaal geworden, maar ik hoop dat iemand zich hierin herkent (of misschien juist wel helemaal niet, en wat advies kan geven!

*LaDolceVita* schreef: ↑

25-06-2021 21:17

Dit is voor mij ook herkenbaar. Doe je ook wel dingen alleen? Even in je eentje de stad in, een boek lezen in het park of iets anders waar je ontspanning uithaalt? Dat is echt zo belangrijk.

Tja ik denk dat ik dit nog te weinig doe. Ik trek veel naar me toe en laat zo ook weinig ruimte voor mijzelf voor even een momentje van ontspanning. Maar toevallig afgelopen weekend wel over gehad dat het belangrijk is om dit te veranderen, dus ik ga vandeweek even lekker shoppen

martje55 schreef: ↑

26-06-2021 09:44

De verhalen zijn ook heel herkenbaar voor ons 2e zoontje van 7 jaar oud. Vorig jaar heeft hij Sint Maarten op blote voeten gelopen. Tegelijkertijd wil hij dat ik zijn brood nog smeer, daar is hij te lui voor

Het wordt steeds een beetje beter TO, als hij meer kan communiceren en meer zelf kan doen/bepalen. Ow en afmatten werkt heel goed, vaak naar de speeltuin en nu uren springen op de trampoline.

Hahaha goede keuzes in welke dingen hij zelf wil doen en wat hij uitbesteed
We zijn vandaag naar zo’n indoor speelparadijs geweest, en hij heeft heerlijk gespeeld in de ballenbak en geklommen en geklauterd. En daarna zonder strijd geslapen als een roosje! Dus ik ga een tienrittenkaart aanschaffen