Kinderen
alle pijlers
Leven met een dreumes, erg intensief
woensdag 23 juni 2021 om 21:53
Na veel meelezen dan nu toch een eigen topic, nu het nog kan 
Want ik merk dat ik behoefte heb aan wat inzichten van buitenaf.
Mijn (ons) zoontje is nu net 1 jaar. Vanaf het begin heeft hij niet zo’n goede start gehad, veel krampjes en huilen, onrust en niet lekker in zijn vel. We hebben heeeel veel gewandeld, rondjes gereden en slapeloze nachten gehad. Ook verschillende hulpverleners bezocht zoals osteopaten, en uiteindelijk zelfs opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ook daar zagen ze de onrust en het huilen, maar er was (gelukkig) geen medische oorzaak. Wel een jongetje met een pittig karakter die gefrustreerd raakte omdat hij veel wilde maar nog niet kon.
En we merken inderdaad dat nu hij ouder wordt en meer kan, hij ook veel beter in zijn vel zit. Hij is vrolijker, we hebben minder huilbuien en we snappen elkaar beter. Alleen blijft het, mede door zijn pittige karakter, erg intens.
Hij kan bijvoorbeeld heel driftig worden als er iets is, en is dan ook heel moeilijk te troosten. Nu hij bijvoorbeeld tandjes krijgt, of bijvoorbeeld als hij last heeft van verkoudheid, dan zijn de huilbuien heel heftig en kunnen we weinig doen. De nachten zijn dan ook weer erg onrustig. En natuurlijk willen we hem troosten en alles bieden wat hij nodig heeft, maar hij is soms zo boos dat hij ons echt wegduwt en van schoot af wil, en we hem bijna niet kunnen troosten. We zitten soms echt met de handen in het haar.
En dan vraag ik me soms af of dit herkenbaar is, of er meer ouders zijn die zulke heftige momenten meemaken. En laat ik echt benadrukken dat ik snap dat dit erbij hoort, en misschien klink ik wat naïef en had ik de heftigheid van de eerste jaren onderschat, maar ik voel me hier soms echt alleen in. Andere ouders die ik spreek hebben kindjes die ook wel eens ontroostbaar zijn, maar een wat “gematigder” karakter hebben ofzo. En ik denk ook dat bij mijzelf het harder binnenkomt door alle emoties in de eerste periode.
Maar ik vind het soms echt heel zwaar, en kan dan echt wensen dat we een paar jaar verder zouden zijn. Omdat ik hoop dat we dan meer kunnen genieten, meer rust hebben en het niet meer zo “geleefd” voelt. Nu leef ik bij de dag, probeer een soort ritme te vinden, en natuurlijk geniet ik enorm van heel veel momenten die we nu al samen hebben, maar de onvoorspelbaarheid vind ik mega zwaar.
Voor zijn geboorte had ik altijd in mijn hoofd om nog een tweede kindje te willen, maar nu weet ik echt niet of ik dat aandurf. Want ik wil dit eigenlijk echt niet nog een keer meemaken, ben zo blij dat hij ouder is en wordt, en kan me niet voorstellen nog een keer opnieuw te moeten beginnen. Maar tegelijkertijd vraag ik me af hoe andere ouders dit ervaren, hebben die dan allemaal “makkelijke” kinderen dat je het aandurft om voor een tweede (of meer) te gaan.?
Het is een heel verhaal geworden, maar ik hoop dat iemand zich hierin herkent (of misschien juist wel helemaal niet, en wat advies kan geven!
Want ik merk dat ik behoefte heb aan wat inzichten van buitenaf. Mijn (ons) zoontje is nu net 1 jaar. Vanaf het begin heeft hij niet zo’n goede start gehad, veel krampjes en huilen, onrust en niet lekker in zijn vel. We hebben heeeel veel gewandeld, rondjes gereden en slapeloze nachten gehad. Ook verschillende hulpverleners bezocht zoals osteopaten, en uiteindelijk zelfs opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ook daar zagen ze de onrust en het huilen, maar er was (gelukkig) geen medische oorzaak. Wel een jongetje met een pittig karakter die gefrustreerd raakte omdat hij veel wilde maar nog niet kon.
En we merken inderdaad dat nu hij ouder wordt en meer kan, hij ook veel beter in zijn vel zit. Hij is vrolijker, we hebben minder huilbuien en we snappen elkaar beter. Alleen blijft het, mede door zijn pittige karakter, erg intens.
Hij kan bijvoorbeeld heel driftig worden als er iets is, en is dan ook heel moeilijk te troosten. Nu hij bijvoorbeeld tandjes krijgt, of bijvoorbeeld als hij last heeft van verkoudheid, dan zijn de huilbuien heel heftig en kunnen we weinig doen. De nachten zijn dan ook weer erg onrustig. En natuurlijk willen we hem troosten en alles bieden wat hij nodig heeft, maar hij is soms zo boos dat hij ons echt wegduwt en van schoot af wil, en we hem bijna niet kunnen troosten. We zitten soms echt met de handen in het haar.
En dan vraag ik me soms af of dit herkenbaar is, of er meer ouders zijn die zulke heftige momenten meemaken. En laat ik echt benadrukken dat ik snap dat dit erbij hoort, en misschien klink ik wat naïef en had ik de heftigheid van de eerste jaren onderschat, maar ik voel me hier soms echt alleen in. Andere ouders die ik spreek hebben kindjes die ook wel eens ontroostbaar zijn, maar een wat “gematigder” karakter hebben ofzo. En ik denk ook dat bij mijzelf het harder binnenkomt door alle emoties in de eerste periode.
Maar ik vind het soms echt heel zwaar, en kan dan echt wensen dat we een paar jaar verder zouden zijn. Omdat ik hoop dat we dan meer kunnen genieten, meer rust hebben en het niet meer zo “geleefd” voelt. Nu leef ik bij de dag, probeer een soort ritme te vinden, en natuurlijk geniet ik enorm van heel veel momenten die we nu al samen hebben, maar de onvoorspelbaarheid vind ik mega zwaar.
Voor zijn geboorte had ik altijd in mijn hoofd om nog een tweede kindje te willen, maar nu weet ik echt niet of ik dat aandurf. Want ik wil dit eigenlijk echt niet nog een keer meemaken, ben zo blij dat hij ouder is en wordt, en kan me niet voorstellen nog een keer opnieuw te moeten beginnen. Maar tegelijkertijd vraag ik me af hoe andere ouders dit ervaren, hebben die dan allemaal “makkelijke” kinderen dat je het aandurft om voor een tweede (of meer) te gaan.?
Het is een heel verhaal geworden, maar ik hoop dat iemand zich hierin herkent (of misschien juist wel helemaal niet, en wat advies kan geven!
donderdag 24 juni 2021 om 09:54
Even tijd om alle reacties goed te lezen, super fijn!
Ik geloof zeker dat het makkelijker wordt zodra hij echt kan praten, nu kan ik uit zijn gebaren al een beetje afleiden wat hij wil maar dat is nog wat eenzijdig
En inderdaad, hij wil al heel veel zelf doen! Helpen met eten is echt een no go, hij wil het zelf doen met zijn lepel en vork (of gewoon lekker met zijn handjes haha). Het brengt ook heel veel mooie en leuke momenten met zich mee hoor. Zo bijzonder om te zien hoe snel hij dingen leert en zich eigen maakt. En hij wil ook overal bij zijn en meehelpen, de was duurt drie keer zo lang maar is nu wel super gezellig
En dat pittige karakter heeft inderdaad ook voordelen, hij is dol op spelen met andere kindjes, is echt een doorzetter en kan iedereen om zijn vinger winden met zijn lekkere gebrabbel
Maar ik kan me nu al voorbereiden op alle discussies die we nog gaan voeren mbt het zelf doen haha!
Ik herken ook dat het goed is om mijn eigen verwachtingen wat te stellen, om dingen los te laten en meer per moment te bekijken hoe het gaat. Niet mijn sterkste kant, maar kan me voorstellen dat het wel meer rust geeft, ook voor mijn zoontje.
En goed om te lezen dat een tweede kindje natuurlijk ook heel anders kan zijn, al kan ik me ook goed indenken dat het voor sommige toch bij 1 kindje is gebleven. Voor mijzelf blijf ik daarover nog erg in twijfel, maar misschien moet ik dat ook even loslaten en genieten van ons zoontje nu. We hebben ook nog wel (even) de tijd om daarover verder na te denken!
Ik geloof zeker dat het makkelijker wordt zodra hij echt kan praten, nu kan ik uit zijn gebaren al een beetje afleiden wat hij wil maar dat is nog wat eenzijdig
En inderdaad, hij wil al heel veel zelf doen! Helpen met eten is echt een no go, hij wil het zelf doen met zijn lepel en vork (of gewoon lekker met zijn handjes haha). Het brengt ook heel veel mooie en leuke momenten met zich mee hoor. Zo bijzonder om te zien hoe snel hij dingen leert en zich eigen maakt. En hij wil ook overal bij zijn en meehelpen, de was duurt drie keer zo lang maar is nu wel super gezellig
En dat pittige karakter heeft inderdaad ook voordelen, hij is dol op spelen met andere kindjes, is echt een doorzetter en kan iedereen om zijn vinger winden met zijn lekkere gebrabbel
Maar ik kan me nu al voorbereiden op alle discussies die we nog gaan voeren mbt het zelf doen haha!Ik herken ook dat het goed is om mijn eigen verwachtingen wat te stellen, om dingen los te laten en meer per moment te bekijken hoe het gaat. Niet mijn sterkste kant, maar kan me voorstellen dat het wel meer rust geeft, ook voor mijn zoontje.
En goed om te lezen dat een tweede kindje natuurlijk ook heel anders kan zijn, al kan ik me ook goed indenken dat het voor sommige toch bij 1 kindje is gebleven. Voor mijzelf blijf ik daarover nog erg in twijfel, maar misschien moet ik dat ook even loslaten en genieten van ons zoontje nu. We hebben ook nog wel (even) de tijd om daarover verder na te denken!
donderdag 24 juni 2021 om 09:56
Ik kan me voorstellen dat je man even tijd nodig had, super gefeliciteerd met de tweede zwangerschap!Little_bird schreef: ↑23-06-2021 22:03Ik herken je, maar mijn wens voor een tweede bleef. Onze dochter was als baby ook heftig qua karakter, en heel volhardend. Gaf niet op waar menig kind dat wel zou doen en had (en heeft nog steeds!) ontzettend weinig slaap nodig.
Dit was ook echt de reden dat mijn man in eerste instantie geen tweede meer wilde. Nu is ze 3, alles gaat echt veel makkelijker, je kan met haar overleggen. Daardoor durfde hij het onder andere opnieuw aan, omdat 2 hummeltjes met wie je slecht kan communiceren toch waarschijnlijk lastiger is. We alsnog nu zwanger van de tweede inmiddels!
donderdag 24 juni 2021 om 09:58
Wauw dat vind ik een hele goede tip, we zijn inderdaad al een paar keer bij de huisarts geweest maar die ziet het dan niet goed en dan modderen we weer aan met zetpillen tot het iets beter gaat. Ik ga even overleggen voor een controle bij de KNO arts!Miss-elfje schreef: ↑23-06-2021 22:04Wij hebben eenzelfde soort eerste jaar gehad met de eerste. Na twintig maanden bleek ze eigenlijk constant flinke oorontstekingen te hebben. Buisjes deden wonderen. Mijn advies aan alle ouders met kinderen die veel huilen en onrustig zijn is ga eens langs de kno. Huisartsen en kinderartsen zien vaak de ontsteking niet (zegt kno zelf) en inmiddels ken ik twee moeders die na dit advies ook richting kno zijn geweest en een ander kind ervoor terug kregen. Onze tweede had al buisjes toen ze 6 mnd oud was omdat we niet nog een keer zo lang wilden aanmodderen.
donderdag 24 juni 2021 om 10:01
Oh zo herkenbaar, ik voel weer die knoop in mijn maag van die eerste maandenZoë1 schreef: ↑24-06-2021 00:50Wauw.. het kon zo zijn dat ik dit allemaal schreef! Ik heb niet heel veel tips, maar wel herkenbaarheid. Onze dochter is nu 3 maanden. Ook slapeloze nachten, wilt veel, veel huilen, onrustig, pittig karaktertje. Moest bijna ook opgenomen worden omdat ze gewoon bijna niet sliep. Ook herkenbaar dat ik om mij heen kijk en van anderen hoor hoe makkelijk hun baby is tov onze baby. Ik zag anderen al in de eerste weken lekker naar buiten en winkelen met hun baby. Ik kon met onze baby nog geen eens 15 minuten buiten wandelen. Ze ging alleen maar huilen en wilde opgepakt worden en om zich heen kijken. Werd wel eens jaloers als anderen vertelden dat hun kindje sliep in de kinderwagen en maxi cosi. Die van ons namelijk niet. Ook van het al veel willen herken ik bij onze baby.
Ik heb me suf gezocht online. Wat mij voor nu helpt: veel rust en regelmaat bieden, maar op momenten dat ze wakker is veel uitdagen! Ik merk namelijk dat ze prikkels nodig heeft en zich verveelt. Ik ben ook wel meerdere website tegengekomen dat intelligente baby’s pittiger zijn en minder slapen. Misschien hebben we slimkoppies die gewoon gefrustreerd raken omdat ze zich vervelen en sneller willen dan ze kunnen?
Het is inderdaad zo lastig om dan een goede balans te vinden tussen rust en voldoende uitdaging. Ik wens jou ook heel veel sterkte 
donderdag 24 juni 2021 om 10:12
donderdag 24 juni 2021 om 10:27
Ik herken je verhaal TO. Hier een dochter van ruim 1,5 jaar (21 maanden) en die is heeft ook een pittig karakter. Maar ons kind slaapt godzijdank opvallend goed, al vanaf heel jong eigenlijk, heel uitzonderlijk. Wat dat betreft hebben wij het een stuk makkelijker omdat je dan zelf aan je rust toekomt, en je weet dat het niet ligt aan te weinig slaap (want dat kan, dat kinderen dan hyperactief worden van het slaapgebrek bijvoorbeeld).
Wat ik erg herken is dat je je kind vergelijkt met anderen en je je afvraagt of jouw kindje wel gelukkig/normaal/blij/leuk/aardig/whatever is omdat ze zo heftig kan reageren. Ons kind is ook opvallend wild, luistert alleen als het haar uitkomt en voor de duvel niet bang. Als ze dan wél eens bang is, valt of iets niet lukt, kan ze KRIJSEN als een Ierse Banshee
Ook als ze haar zin niet krijgt... Bérg je maar! Ze beet me ook wel eens, ze sloeg me als ze boos was... Dat is nu wel over, maar het kan ook weer komen natuurlijk.
Ik heb het vergelijken losgelaten en we zijn heel adequaat en consequent met grenzen voor zover dat al kan. Ik zie namelijk steeds meer verschillen tussen kinderen nu, en rond de 2 jaar gaan ze allemaal op hun eigen manier peuterpuberen. Ik houd er rekening mee dat die van mij dan wat heftiger is dan anderen, want ze is ook gewoon vocaler en een extravert. Dat zijn mijn man en ik eigenlijk ook wel komen we steeds meer achter
Wat ook meespeelt is dat man en ik beide totaal geen babymensen zijn, we staan elkaar regelmatig aan te kijken terwijl kind boos op de grond ligt, niet wetend wat te doen en wat ze nu precies wil. En dat maakt ook onzeker, alsof je iets verkeerd doet en je dit 'gedrag' over jezelf hebt afgeroepen. Ik kan hier heel goed over praten met mijn vriendinnen en vrienden met kinderen, en die herkennen dat allemaal stuk voor stuk gelukkig, ook al is hun kind dan wat minder luid of wat sneller weer uit die bui. Zelfs mijn kinderjuf vriendin en kdv kennis herkennen dit wel, ongeacht de heftigheid. Misschien heb je nog iets aan dit anders benaderen in je hoofd
Wat ik erg herken is dat je je kind vergelijkt met anderen en je je afvraagt of jouw kindje wel gelukkig/normaal/blij/leuk/aardig/whatever is omdat ze zo heftig kan reageren. Ons kind is ook opvallend wild, luistert alleen als het haar uitkomt en voor de duvel niet bang. Als ze dan wél eens bang is, valt of iets niet lukt, kan ze KRIJSEN als een Ierse Banshee
Ook als ze haar zin niet krijgt... Bérg je maar! Ze beet me ook wel eens, ze sloeg me als ze boos was... Dat is nu wel over, maar het kan ook weer komen natuurlijk.Ik heb het vergelijken losgelaten en we zijn heel adequaat en consequent met grenzen voor zover dat al kan. Ik zie namelijk steeds meer verschillen tussen kinderen nu, en rond de 2 jaar gaan ze allemaal op hun eigen manier peuterpuberen. Ik houd er rekening mee dat die van mij dan wat heftiger is dan anderen, want ze is ook gewoon vocaler en een extravert. Dat zijn mijn man en ik eigenlijk ook wel komen we steeds meer achter
Wat ook meespeelt is dat man en ik beide totaal geen babymensen zijn, we staan elkaar regelmatig aan te kijken terwijl kind boos op de grond ligt, niet wetend wat te doen en wat ze nu precies wil. En dat maakt ook onzeker, alsof je iets verkeerd doet en je dit 'gedrag' over jezelf hebt afgeroepen. Ik kan hier heel goed over praten met mijn vriendinnen en vrienden met kinderen, en die herkennen dat allemaal stuk voor stuk gelukkig, ook al is hun kind dan wat minder luid of wat sneller weer uit die bui. Zelfs mijn kinderjuf vriendin en kdv kennis herkennen dit wel, ongeacht de heftigheid. Misschien heb je nog iets aan dit anders benaderen in je hoofd
donderdag 24 juni 2021 om 17:02
Haha, jep! Acceptatie van onze kant scheelt ook de helft, merk ik. Regenlaarzen met 25 graden? Je merkt vanzelf wel dat het een beetje warm wordt. Geen jas? Oké, liever jij dan ik! Zelf je brood smeren/snijden? Prima, hier heb je een mes (uiteraard veilig aangeleerd), ik eet vast m’n eigen brood opSorcha_ schreef: ↑24-06-2021 00:04Dit klinkt echt als mijn kind. Die doet al vanaf 16 maanden geen middagslaapje meer.
Ik moet toch niet denken dat ik kleren voor kind mag uitzoeken, of ook maar met iets mag helpen. Kind weet zelf heel goed wat het wil. Moet zeggen dat ik de zelfstandigheid wel prettig vind
.
donderdag 24 juni 2021 om 17:52
Herkenbaar verhaal! Mijn dochter was bijna hetzelfde, alleen was er bij haar deels een medische oorzaak (reflux).
Van 1 tot 2 jaar vond ik het ook echt pittig. Ze wilde toen veel meer dan ze kon en was óf gefrustreerd dat iets niet lukte, of dat iets nog te gevaarlijk was, of dat ze niet onder woorden kom brengen hoe iets was.
Als we op pad gingen, voelde het altijd alsof we een soort tikkende tijdbom mee hadden.
Nu is ze 2,5 en is ze nog steeds een pittige tante, maar vooral omdat ze graag grenzen opzoekt en heel veel behoefte heeft aan autonomie. Ik vind het nu 1000x makkelijker dan eerst. Haar vaardigheden qua praten en motoriek komen nu veel meer overeen met wat ze in haar hoofd heeft, ze gaat graag op ontdekking uit en blijkt een heel vrolijk, grappig en nieuwsgierig kindje te zijn. Een dagje uit is nu echt leuk, zolang ze maar zelf dingen kan ontdekken/ervaren.
Lang verhaal kort.. dit komt echt goed, ik begrijp alleen wel heel goed je gevoel
Van 1 tot 2 jaar vond ik het ook echt pittig. Ze wilde toen veel meer dan ze kon en was óf gefrustreerd dat iets niet lukte, of dat iets nog te gevaarlijk was, of dat ze niet onder woorden kom brengen hoe iets was.
Als we op pad gingen, voelde het altijd alsof we een soort tikkende tijdbom mee hadden.
Nu is ze 2,5 en is ze nog steeds een pittige tante, maar vooral omdat ze graag grenzen opzoekt en heel veel behoefte heeft aan autonomie. Ik vind het nu 1000x makkelijker dan eerst. Haar vaardigheden qua praten en motoriek komen nu veel meer overeen met wat ze in haar hoofd heeft, ze gaat graag op ontdekking uit en blijkt een heel vrolijk, grappig en nieuwsgierig kindje te zijn. Een dagje uit is nu echt leuk, zolang ze maar zelf dingen kan ontdekken/ervaren.
Lang verhaal kort.. dit komt echt goed, ik begrijp alleen wel heel goed je gevoel
donderdag 24 juni 2021 om 19:06
Dit is heel herkenbaar, dat hoofdbonken deed mijn dochter ook. Ze heeft er zelfs een littekentje door op haar voorhoofdCelaena1 schreef: ↑23-06-2021 23:41O man, herkenbaar! Hier ook een pittige tante, inmiddels een peuter van 2,5 en het gaat gelukkig zoveel beter! Maar dat huilen, slechte slapen, die boosheid en frustratie vergeet ik niet snel meer. Onze dochter beukte ook rustig met haar hoofd op de grond (of ons) als iets haar niet zinde, al vanaf een maand of 9.
Vanaf het moment dat we goed met elkaar konden communiceren, ging alles steeds soepeler. Ze weet nog steeds heel goed wat ze wil, maar dat zie ik nu als een positieve eigenschap voor later. Die laat zich het kaas niet van haar brood eten.
Advies heb ik niet echt, het is vooral heel veel geduld hebben en weet dat het echt beter wordt! Voor nu een dikke knuffel
Enneh, ik ben dol op onze dochter en ik zou echt niet meer zonder haar kunnen, maar er komt hier geen tweede
Ze is inmiddels 4 jaar oud en het gaat echt zoveel makkelijker allemaal. Ze is veel meer voor rede vatbaar en over het algemeen heel gezellig. Ik doe deze eerste jaren absoluut niet nog een keer over, ik moet er werkelijk niet aan denken. Ze blijft dus enig kind en dat past sowieso beter bij mij, want ik ben nogal aan mijn vrijheid gehecht. Zo is de balans prima.
Het komt dus wel goed hoor, zodra ze meer kunnen praten en begrijpen wordt het beter!
donderdag 24 juni 2021 om 19:43
Hier precies hetzelfde verhaal. Dochter is nu net 1 en vanaf 2 weken tot aan ongeveer 9 maanden was het een regelrechte hel. 14 uur per dag krijsen, iedere fles een strijd, meerdere ziekenhuisopnames, longontsteking na longontsteking, dag en nacht steeds 20 minuten slapen, daarna 1.5 uur krijsen en weer 20 minuten slapen. Het was verschrikkelijk en in die tijd heb ik haar, hoe erg ook, heel vaak weggewenst.
En ineens werd het beter. Het huilen stopte, ze sliep meer, wilde ineens vaste voeding. Zeker de laatste maand kan ze zich steeds beter uitdrukken en duidelijk maken wat ze wil. Hoewel her nu goed gaat,vind ik het nog steeds enorm pittig,maar dat heeft denk ik vooral te maken met die eerste 9 maanden waarin ik zoveel stress ervaren heb dat ik daar voorlopig nog van moet bijkomen.
Mijn dochter wil overal bij zijn, bij alles helpen, overal aan mee doen en zoekt iedere prikkel op. Nieuwsgierig, ondernemend, beweeglijk en gek op andere kindjes. Ontzettend leuk, maar ze wil meedoen aan dingen die haar nog niet lukken en dat frustreert haar enorm. Vaak niet als we ergens anders zijn of als ze op de opvang is, maar thuis kan ze echt ontploffen. Ik zie dan aan dat hele lijfje dat ze gespannen is. Ze wil dan ook echt niet vastgehouden en duwt zich gillend van me af, maar als ik haar dan neerzet wordt ze enorm verdrietig, gaat soms compleet loco en snikt dan nog een half uur na. Super sneu. Ze wil iets, het lukt niet en niemand kan haar helpen.
Rustig spelen is er niet bij. Ze is verbaal aanwezig, zit nooit stil. Het is echt suprr intensief!
Wat mij nu wel helpt is alle schema's en 'hoe het hoort' loslaten. Ze is geen gemiddeld kind, het werkt voor haar niet. Ik volg haar zoveel mogelijk. Moe is naar bed, al doe je 3 slaapjes, jammer dan dat dat niet bij je leeftijd past. Behoefte aan 'ons' rustmomentje waarbij je in bed een fles drinkt en ik over je bol aai? Doen we dat toch. Het CB kan mn rug op met hun 'flessen afbouwen' advies.
Ik moet wel zeggen dat bovenstaande me in de eerste 9 maanden niet lukte. Het is je eerste, je wil het goed doen, maar wat je doet werkt blijkbaar niet want ze huilt alleen maar, eet niet en slaapt al helemaal niet. Dus probeer je alles maar volgens het boekje. Daar was ik dagelijks bijna obsessief mee bezig. Pas toen het beter ging, het overmatig huilen stopte en ik meer dan een onderbroken uur per nacht sliep kon ik weer relativeren, een stapje terug doen en kijken naar wat ze echt nodig had. Als je er middenin zit is dat heel moeilijk.
Man begon laatst over een tweede. Ik denk niet dat die er komt.
Hou vol. Je doet het goed.
En ineens werd het beter. Het huilen stopte, ze sliep meer, wilde ineens vaste voeding. Zeker de laatste maand kan ze zich steeds beter uitdrukken en duidelijk maken wat ze wil. Hoewel her nu goed gaat,vind ik het nog steeds enorm pittig,maar dat heeft denk ik vooral te maken met die eerste 9 maanden waarin ik zoveel stress ervaren heb dat ik daar voorlopig nog van moet bijkomen.
Mijn dochter wil overal bij zijn, bij alles helpen, overal aan mee doen en zoekt iedere prikkel op. Nieuwsgierig, ondernemend, beweeglijk en gek op andere kindjes. Ontzettend leuk, maar ze wil meedoen aan dingen die haar nog niet lukken en dat frustreert haar enorm. Vaak niet als we ergens anders zijn of als ze op de opvang is, maar thuis kan ze echt ontploffen. Ik zie dan aan dat hele lijfje dat ze gespannen is. Ze wil dan ook echt niet vastgehouden en duwt zich gillend van me af, maar als ik haar dan neerzet wordt ze enorm verdrietig, gaat soms compleet loco en snikt dan nog een half uur na. Super sneu. Ze wil iets, het lukt niet en niemand kan haar helpen.
Rustig spelen is er niet bij. Ze is verbaal aanwezig, zit nooit stil. Het is echt suprr intensief!
Wat mij nu wel helpt is alle schema's en 'hoe het hoort' loslaten. Ze is geen gemiddeld kind, het werkt voor haar niet. Ik volg haar zoveel mogelijk. Moe is naar bed, al doe je 3 slaapjes, jammer dan dat dat niet bij je leeftijd past. Behoefte aan 'ons' rustmomentje waarbij je in bed een fles drinkt en ik over je bol aai? Doen we dat toch. Het CB kan mn rug op met hun 'flessen afbouwen' advies.
Ik moet wel zeggen dat bovenstaande me in de eerste 9 maanden niet lukte. Het is je eerste, je wil het goed doen, maar wat je doet werkt blijkbaar niet want ze huilt alleen maar, eet niet en slaapt al helemaal niet. Dus probeer je alles maar volgens het boekje. Daar was ik dagelijks bijna obsessief mee bezig. Pas toen het beter ging, het overmatig huilen stopte en ik meer dan een onderbroken uur per nacht sliep kon ik weer relativeren, een stapje terug doen en kijken naar wat ze echt nodig had. Als je er middenin zit is dat heel moeilijk.
Man begon laatst over een tweede. Ik denk niet dat die er komt.
Hou vol. Je doet het goed.
donderdag 24 juni 2021 om 21:00
Pff ja gevoel dat je echt even niet weet wat te doen herken ik heel goed. Inmiddels weet ik beter om te gaan met de driftbuien, maar soms nog altijd geen idee wat er is en wat ik kan.Violet-Nebula schreef: ↑24-06-2021 10:27Ik herken je verhaal TO. Hier een dochter van ruim 1,5 jaar (21 maanden) en die is heeft ook een pittig karakter. Maar ons kind slaapt godzijdank opvallend goed, al vanaf heel jong eigenlijk, heel uitzonderlijk. Wat dat betreft hebben wij het een stuk makkelijker omdat je dan zelf aan je rust toekomt, en je weet dat het niet ligt aan te weinig slaap (want dat kan, dat kinderen dan hyperactief worden van het slaapgebrek bijvoorbeeld).
Wat ik erg herken is dat je je kind vergelijkt met anderen en je je afvraagt of jouw kindje wel gelukkig/normaal/blij/leuk/aardig/whatever is omdat ze zo heftig kan reageren. Ons kind is ook opvallend wild, luistert alleen als het haar uitkomt en voor de duvel niet bang. Als ze dan wél eens bang is, valt of iets niet lukt, kan ze KRIJSEN als een Ierse Banshee
Ik heb het vergelijken losgelaten en we zijn heel adequaat en consequent met grenzen voor zover dat al kan. Ik zie namelijk steeds meer verschillen tussen kinderen nu, en rond de 2 jaar gaan ze allemaal op hun eigen manier peuterpuberen. Ik houd er rekening mee dat die van mij dan wat heftiger is dan anderen, want ze is ook gewoon vocaler en een extravert. Dat zijn mijn man en ik eigenlijk ook wel komen we steeds meer achter
Wat ook meespeelt is dat man en ik beide totaal geen babymensen zijn, we staan elkaar regelmatig aan te kijken terwijl kind boos op de grond ligt, niet wetend wat te doen en wat ze nu precies wil. En dat maakt ook onzeker, alsof je iets verkeerd doet en je dit 'gedrag' over jezelf hebt afgeroepen. Ik kan hier heel goed over praten met mijn vriendinnen en vrienden met kinderen, en die herkennen dat allemaal stuk voor stuk gelukkig, ook al is hun kind dan wat minder luid of wat sneller weer uit die bui. Zelfs mijn kinderjuf vriendin en kdv kennis herkennen dit wel, ongeacht de heftigheid. Misschien heb je nog iets aan dit anders benaderen in je hoofd
Het gebrek aan slaap speelt ook zeker een rol hoor, het gaat soms erg goed maar afgelopen 4-6 weken is het echt meerdere keren per nacht brullen. En hij is dan alleen te troosten met een fles. En dat begint inmiddels wel op te breken. Gelukkig gaan de dagen nu iets beter, want als het ook dan de hele tijd een strijd is weet ik soms echt niet meer waar ik de energie vandaan moet halen.
Ik probeer niet teveel te vergelijken, maar het is ook wel mijn eigen gedachtengang die me hierin belemmert. Als ik vrienden zie met een pasgeboren baby denk ik vooral, “oeh, ik weet wat je te wachten staat..”. Én tegelijkertijd het gevoel dat het bij andere misschien niet zo heftig is (zeker als ze wel een tweede kindje hebben gekregen), en dat ik dat eigenlijk ook zo graag zou willen.
Ik blijf dan ook ronddraaien in een soort vicieuze cirkel in mijn gedachten van wel een tweede kindje willen maar niet weer door zo’n heftige tijd gaan, maar ook de gedachte dat het dan misschien anders is.
Kortom het advies om alles wat meer los te laten is nog “work in progress
donderdag 24 juni 2021 om 21:05
Gatonegro schreef: ↑24-06-2021 19:43Hier precies hetzelfde verhaal. Dochter is nu net 1 en vanaf 2 weken tot aan ongeveer 9 maanden was het een regelrechte hel. 14 uur per dag krijsen, iedere fles een strijd, meerdere ziekenhuisopnames, longontsteking na longontsteking, dag en nacht steeds 20 minuten slapen, daarna 1.5 uur krijsen en weer 20 minuten slapen. Het was verschrikkelijk en in die tijd heb ik haar, hoe erg ook, heel vaak weggewenst.
En ineens werd het beter. Het huilen stopte, ze sliep meer, wilde ineens vaste voeding. Zeker de laatste maand kan ze zich steeds beter uitdrukken en duidelijk maken wat ze wil. Hoewel her nu goed gaat,vind ik het nog steeds enorm pittig,maar dat heeft denk ik vooral te maken met die eerste 9 maanden waarin ik zoveel stress ervaren heb dat ik daar voorlopig nog van moet bijkomen.
Mijn dochter wil overal bij zijn, bij alles helpen, overal aan mee doen en zoekt iedere prikkel op. Nieuwsgierig, ondernemend, beweeglijk en gek op andere kindjes. Ontzettend leuk, maar ze wil meedoen aan dingen die haar nog niet lukken en dat frustreert haar enorm. Vaak niet als we ergens anders zijn of als ze op de opvang is, maar thuis kan ze echt ontploffen. Ik zie dan aan dat hele lijfje dat ze gespannen is. Ze wil dan ook echt niet vastgehouden en duwt zich gillend van me af, maar als ik haar dan neerzet wordt ze enorm verdrietig, gaat soms compleet loco en snikt dan nog een half uur na. Super sneu. Ze wil iets, het lukt niet en niemand kan haar helpen.
Rustig spelen is er niet bij. Ze is verbaal aanwezig, zit nooit stil. Het is echt suprr intensief!
Wat mij nu wel helpt is alle schema's en 'hoe het hoort' loslaten. Ze is geen gemiddeld kind, het werkt voor haar niet. Ik volg haar zoveel mogelijk. Moe is naar bed, al doe je 3 slaapjes, jammer dan dat dat niet bij je leeftijd past. Behoefte aan 'ons' rustmomentje waarbij je in bed een fles drinkt en ik over je bol aai? Doen we dat toch. Het CB kan mn rug op met hun 'flessen afbouwen' advies.
Ik moet wel zeggen dat bovenstaande me in de eerste 9 maanden niet lukte. Het is je eerste, je wil het goed doen, maar wat je doet werkt blijkbaar niet want ze huilt alleen maar, eet niet en slaapt al helemaal niet. Dus probeer je alles maar volgens het boekje. Daar was ik dagelijks bijna obsessief mee bezig. Pas toen het beter ging, het overmatig huilen stopte en ik meer dan een onderbroken uur per nacht sliep kon ik weer relativeren, een stapje terug doen en kijken naar wat ze echt nodig had. Als je er middenin zit is dat heel moeilijk.
Man begon laatst over een tweede. Ik denk niet dat die er komt.
Hou vol. Je doet het goed.
Phoe heel veel herkenning inderdaad! Mijn zoontje zit ook echt geen seconde stil en is altijd druk aanwezig.
En ik weet ook dat ik de stress van de eerste maanden nog lang niet kwijt ben, want al gaat het beter we zijn er nog niet en ik blijf in een soort spanningsmodus zitten. Wat fijn dat jullie op deze manier wat meer rust hebben gecreeerd, en hopelijk gaat het zo telkens iets beter!
Ik wens jou ook heel veel sterkte
donderdag 24 juni 2021 om 21:08
Had vandaag ook echt een pittige dag met mijn 1 jarige, hij was de eerste maanden heel lastig met krampjes.
Na 4/5 maanden ging het beter en sinds hij meer kan gaat het beter. Maar mogen hem lang niet altijd troosten en soms is dat zwaar.
Wat bijna altijd helpt is hier in bad gaan, samen in het grote bad of hij in een klein badje. Even op zichzelf, speeltjes erbij en meestal geeft dat rust.
Sterkte!
Na 4/5 maanden ging het beter en sinds hij meer kan gaat het beter. Maar mogen hem lang niet altijd troosten en soms is dat zwaar.
Wat bijna altijd helpt is hier in bad gaan, samen in het grote bad of hij in een klein badje. Even op zichzelf, speeltjes erbij en meestal geeft dat rust.
Sterkte!
donderdag 24 juni 2021 om 21:08
Ach TO, het is ook zwaar, zeker als je ook nog rotnachten hebt.
Ik heb 2 kinderen, bijna 4 en bijna 2 en echt, ik vond de tijd tussen 1 en 2 bij beiden tot nu toe de meest uitdagende EN de leukste tijd. Heel tegenstrijdig, maar zo zie ik het.
Nu scheelt het wel dat ik kinderen heb die over het algemeen goed slapen.. Dat is echt een wereld van verschil en ik kan me goed voorstellen dat het idee weeeeer die fase door te moeten ( vooral omdat je nog middenin die fase zit) zorgt dat je niet direct staat te springen om het nog een keer te moeten meemaken.
Nu jongste bijna 2 is ( volgende maand alweer), kan ik het wat beter relativeren.. Maar echt, die dreumessen halen soms het bloed onder je nagels vandaan. Ze willen van alles, kunnen nog niet alles, driftbuien zonder enige aanleiding ( of athans, zo zien wij dat), koppigheid van heb ik jou daar..
Voor hen is het ook super ingewikkeld, ineens maken ze sprongen in hun ontwikkeling, zowel lichamelijk als geestelijk en dat matcht niet altijd met elkaar
Ik voel je in ieder geval en ik hoop dat je snel in rustiger vaarwater terecht gaat komen. Het ligt niet aan jou, echt niet.
En het kan lijken alsof het bij anderen thuis veel makkelijker/gemoedelijker gaat, maar als je uiteindelijk wat meer doorvraagt, blijkt het ook daar bij tijd en wijle ruk te zijn.
En mensen kijken ook verschillend naar bepaalde situaties. Een vriendin van mij is superpositief, kan alles altijd zo draaien dat ze het mooie ergens van in kan zien. Dat heb ik niet altijd, dus op dagen dat ik mijn dochters echt wel achter het behang kan plakken, kan zij juist de mooie momenten van die dag terughalen met haar dochters ( en dat terwijl we bijvoorbeeld hetzelfde hebben meegemaakt/gedaan die dag).
Laat die mogelijke kinderwens voor nog even lekker los, je hebt nog zo'n kleintje. Wie weet hoe de wereld er over 2-3-4-12 maanden uitziet
Ik heb 2 kinderen, bijna 4 en bijna 2 en echt, ik vond de tijd tussen 1 en 2 bij beiden tot nu toe de meest uitdagende EN de leukste tijd. Heel tegenstrijdig, maar zo zie ik het.
Nu scheelt het wel dat ik kinderen heb die over het algemeen goed slapen.. Dat is echt een wereld van verschil en ik kan me goed voorstellen dat het idee weeeeer die fase door te moeten ( vooral omdat je nog middenin die fase zit) zorgt dat je niet direct staat te springen om het nog een keer te moeten meemaken.
Nu jongste bijna 2 is ( volgende maand alweer), kan ik het wat beter relativeren.. Maar echt, die dreumessen halen soms het bloed onder je nagels vandaan. Ze willen van alles, kunnen nog niet alles, driftbuien zonder enige aanleiding ( of athans, zo zien wij dat), koppigheid van heb ik jou daar..
Voor hen is het ook super ingewikkeld, ineens maken ze sprongen in hun ontwikkeling, zowel lichamelijk als geestelijk en dat matcht niet altijd met elkaar
Ik voel je in ieder geval en ik hoop dat je snel in rustiger vaarwater terecht gaat komen. Het ligt niet aan jou, echt niet.
En het kan lijken alsof het bij anderen thuis veel makkelijker/gemoedelijker gaat, maar als je uiteindelijk wat meer doorvraagt, blijkt het ook daar bij tijd en wijle ruk te zijn.
En mensen kijken ook verschillend naar bepaalde situaties. Een vriendin van mij is superpositief, kan alles altijd zo draaien dat ze het mooie ergens van in kan zien. Dat heb ik niet altijd, dus op dagen dat ik mijn dochters echt wel achter het behang kan plakken, kan zij juist de mooie momenten van die dag terughalen met haar dochters ( en dat terwijl we bijvoorbeeld hetzelfde hebben meegemaakt/gedaan die dag).
Laat die mogelijke kinderwens voor nog even lekker los, je hebt nog zo'n kleintje. Wie weet hoe de wereld er over 2-3-4-12 maanden uitziet
donderdag 24 juni 2021 om 21:15
Ik herken dit wel. Mijn kinderen waren niet goed in baby zijn leek het wel. Altijd op zoek naar prikkels (hoe meer hoe beter), veel onrust, weinig slapen, mopperen. Toen ze ouder werden en meer konden werd het veel beter. Als was de peuterpuberteit van de jongste heel heftig.Zoë1 schreef: ↑24-06-2021 00:50Wauw.. het kon zo zijn dat ik dit allemaal schreef! Ik heb niet heel veel tips, maar wel herkenbaarheid. Onze dochter is nu 3 maanden. Ook slapeloze nachten, wilt veel, veel huilen, onrustig, pittig karaktertje. Moest bijna ook opgenomen worden omdat ze gewoon bijna niet sliep. Ook herkenbaar dat ik om mij heen kijk en van anderen hoor hoe makkelijk hun baby is tov onze baby. Ik zag anderen al in de eerste weken lekker naar buiten en winkelen met hun baby. Ik kon met onze baby nog geen eens 15 minuten buiten wandelen. Ze ging alleen maar huilen en wilde opgepakt worden en om zich heen kijken. Werd wel eens jaloers als anderen vertelden dat hun kindje sliep in de kinderwagen en maxi cosi. Die van ons namelijk niet. Ook van het al veel willen herken ik bij onze baby.
Ik heb me suf gezocht online. Wat mij voor nu helpt: veel rust en regelmaat bieden, maar op momenten dat ze wakker is veel uitdagen! Ik merk namelijk dat ze prikkels nodig heeft en zich verveelt. Ik ben ook wel meerdere website tegengekomen dat intelligente baby’s pittiger zijn en minder slapen. Misschien hebben we slimkoppies die gewoon gefrustreerd raken omdat ze zich vervelen en sneller willen dan ze kunnen?
Als ik andere baby's zag was ik soms stomverbaasd hoe rustig en tevreden die waren. Lagen dan gewoon een kwartier naar een mobile te kijken of te kirren in de box.
vrijdag 25 juni 2021 om 11:34
Herkenbaar!
Onze zoon van 17 maanden slaapt pas sinds een paar maanden door.
Het autorijden is hier momenteel een ramp. Hij roept, gilt en schreeuwt. Ik word er af en toe gek van en kan dan zelf ook we huilen. Heeft iemand daar tips voor toevallig?
We zijn nu op vakantie (in Nederland) en gaan maandag weer terug. Ik zie nu al op tegen die autorit van 3 uur.
Het is sinds we op deze bestemming zijn, een week geleden was er niet zoveel aan de hand.
Onze zoon van 17 maanden slaapt pas sinds een paar maanden door.
Het autorijden is hier momenteel een ramp. Hij roept, gilt en schreeuwt. Ik word er af en toe gek van en kan dan zelf ook we huilen. Heeft iemand daar tips voor toevallig?
We zijn nu op vakantie (in Nederland) en gaan maandag weer terug. Ik zie nu al op tegen die autorit van 3 uur.
Het is sinds we op deze bestemming zijn, een week geleden was er niet zoveel aan de hand.
vrijdag 25 juni 2021 om 11:38
*LaDolceVita* schreef: ↑25-06-2021 11:34Herkenbaar!
Onze zoon van 17 maanden slaapt pas sinds een paar maanden door.
Het autorijden is hier momenteel een ramp. Hij roept, gilt en schreeuwt. Ik word er af en toe gek van en kan dan zelf ook we huilen. Heeft iemand daar tips voor toevallig?
Ik ging naast mijn kinderen achterin zitten om ze non-stop te entertainen. Dat kostte minder energie dan hun ongenoegen aanhoren.
En als hart onder de riem: mijn beide kinderen sliepen pas met 2,5 jaar door. Met 17 maanden al een paar maanden doorslapen is echt heel netjes van hem
vrijdag 25 juni 2021 om 11:41
vrijdag 25 juni 2021 om 11:44
Mijn ervaring met een pittig kind: ruimte geven waar het kan (niet op alles ‘nee’ zeggen, dat geeft frustratie), maar ook grenzen aangeven (dus ook niet op alles ‘ja’ zeggen). Klinkt makkelijk, is het niet, maar werkt bij mijn pittige kind het beste. Als ik overal ja op zeg en hem zijn gang laat gaan, dan gáát hij maar door, dus een grens is dan nodig en geeft hem ook rust.
En: het wordt inderdaad makkelijker als de ouder worden want je kan meer uitleggen.
En: het wordt inderdaad makkelijker als de ouder worden want je kan meer uitleggen.
vrijdag 25 juni 2021 om 20:41
Oh dat lekker spelen in een box of kijken naar zo’n boxmobile kon mijn zoontje inderdaad ook niet 
Dat vond hij na twee minuten al veel te saai haha!
En nog steeds heeft hij veel uitdaging nodig. En het is ook veel wat ze leren in zo’n korte tijd! Maar het zou wel fijn zijn als hij soms ook even een rustmomentje zou hebben, voor hem en mij Zelfs de tv, iPad of een filmpje op de telefoon is niet interessant genoeg om langer dan twee minuten stil te zitten. Ik kan echt uitkijken naar de tijd dat het hem iets meer gaat boeien, zelfs als het dan de Teletubbies zouden zijn 
Ondanks de driftbuien proberen we wel zo consequent mogelijk te zijn en duidelijke grenzen aan te geven. Want hoe verleidelijk het ontwijken van die driftbuien en strijd ook is, daar wordt het uiteindelijk niet beter van.
Gelukkig is hij dol op fietsen, dus we gaan vaak een stuk fietsen en dat geeft hem dan even een rustmomentje en lekker genieten samen!
Dat vond hij na twee minuten al veel te saai haha! En nog steeds heeft hij veel uitdaging nodig. En het is ook veel wat ze leren in zo’n korte tijd! Maar het zou wel fijn zijn als hij soms ook even een rustmomentje zou hebben, voor hem en mij
Zelfs de tv, iPad of een filmpje op de telefoon is niet interessant genoeg om langer dan twee minuten stil te zitten. Ik kan echt uitkijken naar de tijd dat het hem iets meer gaat boeien, zelfs als het dan de Teletubbies zouden zijn Ondanks de driftbuien proberen we wel zo consequent mogelijk te zijn en duidelijke grenzen aan te geven. Want hoe verleidelijk het ontwijken van die driftbuien en strijd ook is, daar wordt het uiteindelijk niet beter van.
Gelukkig is hij dol op fietsen, dus we gaan vaak een stuk fietsen en dat geeft hem dan even een rustmomentje en lekker genieten samen!
vrijdag 25 juni 2021 om 21:06
Ahh wat super rot voor jullie, kan me voorstellen dat je heel erg opziet tegen de terugreis*LaDolceVita* schreef: ↑25-06-2021 11:34Herkenbaar!
Onze zoon van 17 maanden slaapt pas sinds een paar maanden door.
Het autorijden is hier momenteel een ramp. Hij roept, gilt en schreeuwt. Ik word er af en toe gek van en kan dan zelf ook we huilen. Heeft iemand daar tips voor toevallig?
We zijn nu op vakantie (in Nederland) en gaan maandag weer terug. Ik zie nu al op tegen die autorit van 3 uur.
Het is sinds we op deze bestemming zijn, een week geleden was er niet zoveel aan de hand.
Waarschijnlijk heb je het al geprobeerd, maar kun je hem afleiden met iets te eten? Zoals een appel of banaan wat hij zelf kan vasthouden en opeten? Of met een filmpje of nieuw speelgoed? Of is er misschien iets aan de hand waardoor hij misselijk kan zijn geworden van het autorijden?
Ik duim dat het “een fase” was, en de terugreis goed gaat. Geniet nog even van de vakantie!
vrijdag 25 juni 2021 om 21:14
Dankjewel! Verder hebben we een leuke vakantie gelukkig. Volgens mij zit hij ook in een sprong en er komen kiezen door maar ja, je weet het niet.zomerdag1984 schreef: ↑25-06-2021 21:06Ahh wat super rot voor jullie, kan me voorstellen dat je heel erg opziet tegen de terugreis
Waarschijnlijk heb je het al geprobeerd, maar kun je hem afleiden met iets te eten? Zoals een appel of banaan wat hij zelf kan vasthouden en opeten? Of met een filmpje of nieuw speelgoed? Of is er misschien iets aan de hand waardoor hij misselijk kan zijn geworden van het autorijden?
Ik duim dat het “een fase” was, en de terugreis goed gaat. Geniet nog even van de vakantie!
Nieuw speelgoed is misschien een goed idee! Zal ook wat extra snacks meenemen. Ik ga het proberen voor de terugweg
vrijdag 25 juni 2021 om 21:17
Dit is voor mij ook herkenbaar. Doe je ook wel dingen alleen? Even in je eentje de stad in, een boek lezen in het park of iets anders waar je ontspanning uithaalt? Dat is echt zo belangrijk.zomerdag1984 schreef: ↑24-06-2021 21:05En ik weet ook dat ik de stress van de eerste maanden nog lang niet kwijt ben, want al gaat het beter we zijn er nog niet en ik blijf in een soort spanningsmodus zitten.
zaterdag 26 juni 2021 om 08:01
Hier zijn ze 2 en 4, en het scheelt denk ik dat ze de eerste maanden als baby wel makkelijk waren. Vanaf dat ze zich wat meer bewust werden van de wereld om zich heen zijn ze pittig. Het heeft me er niet van weerhouden om er nog eentje te krijgen, nummer 3 is onderweg. Het wordt wel steeds een beetje makkelijker in mijn beleving, gewoon omdat ze steeds meer begrijpen en zelf kunnen.
zaterdag 26 juni 2021 om 08:12
Hier deed dochter dat ook als ze het te warm had in de auto. Dus nu hebben we vaak de airco aan. Wat ook hielp was een aeromoov, dat zorgt ervoor dat ze niet gaat zweten in het autozitje. En verder helpt zo’n tekenbord als vermaak, dat ze de tekening zelf weg kunnen halen (geen idee of het duidelijk is*LaDolceVita* schreef: ↑25-06-2021 11:34Herkenbaar!
Onze zoon van 17 maanden slaapt pas sinds een paar maanden door.
Het autorijden is hier momenteel een ramp. Hij roept, gilt en schreeuwt. Ik word er af en toe gek van en kan dan zelf ook we huilen. Heeft iemand daar tips voor toevallig?
We zijn nu op vakantie (in Nederland) en gaan maandag weer terug. Ik zie nu al op tegen die autorit van 3 uur.
Het is sinds we op deze bestemming zijn, een week geleden was er niet zoveel aan de hand.
)Ik heb ook de nodige autoritjes met huilende baby en kind meegemaakt
Ze zijn nu 2.5 en 6 maanden en het gaat meestal goed als we op die dingen letten, maar nog niet altijd hoor
