Kinderen
alle pijlers
Mama huilt, mama lacht..
woensdag 2 januari 2008 om 19:33
Soms lees je van die berichten in de krant, die de actueelpijler niet halen, maar die je moederhart breken of die je doen huilen van blijdschap of die je gewoon doen lachen omdat ze zó grappig zijn, omdat je een moeder bent en weet hoe het is.
Dit is mag een huiltopic zijn, maar ook een topic van vrolijke berichten. Ik trap af.
Gisteren las ik het volgende bericht
Moeder-aap doet geen afstand van dood baby-aapje
Uitgegeven: 31 december 2007 17:45
Laatst gewijzigd: 31 december 2007 18:22
KERKRADE - Een moeder-aap houdt in dierentuin Gaiapark in Kerkrade al dagenlang een dood pasgeboren jong aapje vast. De moeder kan geen afstand van haar kind doen, maakte het park maandag bekend.
Op 18 december bracht de kuif mangabey een gezond jong ter wereld. Vijf dagen later stierf deze kleine aap echter in de armen van zijn moeder.
Het bij zich dragen van het dode jong is voor de moeder een soort van rouwproces. De dierverzorgers wachten dan ook tot de moeder zelf afstand neemt van het jong voordat ze deze wegnemen uit het verblijf.
Eerste jong
Het was het eerste jong voor deze kuif mangabey, een uit Congo afkomstige in groepen van tien tot twintig soortgenoten levende aap.
Het meest opvallend aan de kuifmangabey is zijn rechtopstaande kuif en de lange, donkergrijze bakkebaarden langs het gezicht. Kuifmangabeys leven in groepen. Meerdere volwassen mannetjes, vrouwtjes en jongen leven samen.
Meeleven
De andere in de groep levende aapjes leven intens met de diep bedroefde moeder van het dode aapje mee.
Gaiapark had ook goed nieuws te melden. Zo kreeg een van oorsprong uit Afrika komende kudu op 22 december een jong. Het komt zelden voor dat een kudu in gevangenschap een jong krijgt.
Een oeros schonk een dag eerder het leven aan een kalf. En dat is uitzonderlijk vroeg, aldus het Gaiapark. Beide baby's maken het goed. (c) ANP 2007 alle rechten voorbehouden
(c) ANP
Inmiddels heeft ze het aapje losgelaten...
Dit is mag een huiltopic zijn, maar ook een topic van vrolijke berichten. Ik trap af.
Gisteren las ik het volgende bericht
Moeder-aap doet geen afstand van dood baby-aapje
Uitgegeven: 31 december 2007 17:45
Laatst gewijzigd: 31 december 2007 18:22
KERKRADE - Een moeder-aap houdt in dierentuin Gaiapark in Kerkrade al dagenlang een dood pasgeboren jong aapje vast. De moeder kan geen afstand van haar kind doen, maakte het park maandag bekend.
Op 18 december bracht de kuif mangabey een gezond jong ter wereld. Vijf dagen later stierf deze kleine aap echter in de armen van zijn moeder.
Het bij zich dragen van het dode jong is voor de moeder een soort van rouwproces. De dierverzorgers wachten dan ook tot de moeder zelf afstand neemt van het jong voordat ze deze wegnemen uit het verblijf.
Eerste jong
Het was het eerste jong voor deze kuif mangabey, een uit Congo afkomstige in groepen van tien tot twintig soortgenoten levende aap.
Het meest opvallend aan de kuifmangabey is zijn rechtopstaande kuif en de lange, donkergrijze bakkebaarden langs het gezicht. Kuifmangabeys leven in groepen. Meerdere volwassen mannetjes, vrouwtjes en jongen leven samen.
Meeleven
De andere in de groep levende aapjes leven intens met de diep bedroefde moeder van het dode aapje mee.
Gaiapark had ook goed nieuws te melden. Zo kreeg een van oorsprong uit Afrika komende kudu op 22 december een jong. Het komt zelden voor dat een kudu in gevangenschap een jong krijgt.
Een oeros schonk een dag eerder het leven aan een kalf. En dat is uitzonderlijk vroeg, aldus het Gaiapark. Beide baby's maken het goed. (c) ANP 2007 alle rechten voorbehouden
(c) ANP
Inmiddels heeft ze het aapje losgelaten...
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
donderdag 3 januari 2008 om 10:30
Altijd als ik op schiphol kom krijg ik een brok in m'n keel.... al dat afscheid nemen en het elkaar weer zien.
Wat ik ook een erg mooi programma vond was 'doe een wens' en dan vooral dat meisje met kanker die zo graag Assepoester wilde zien. Wat een schatje.
Rollende tranen... het meisje met haar kale hoofdje van de chemo in een prinsessenassepoester jurkje. Zo happy voor eventjes !
Wat ik ook een erg mooi programma vond was 'doe een wens' en dan vooral dat meisje met kanker die zo graag Assepoester wilde zien. Wat een schatje.
Rollende tranen... het meisje met haar kale hoofdje van de chemo in een prinsessenassepoester jurkje. Zo happy voor eventjes !
donderdag 3 januari 2008 om 11:55
:
Ik probeer ook even vrolijke dingen tussendoor. Weet niet of dat werkt, maar toch:
Ethan
Zelfs zonder geluid is hij zó lief
Ja die is zooo lief! Als je op Youtube zoekt op laughing babies krijg je meer van die clips, zo schattig die schaterende kindjes.
En ooh ik ben ook zo'n softie geworden sinds ik moeder ben, ook bij de verhalen hier krijg ik tranen in mijn ogen.
donderdag 3 januari 2008 om 12:15
donderdag 3 januari 2008 om 21:02
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
donderdag 3 januari 2008 om 21:07
oh, zo heb ik tijdens mijn zwangerschap wat afgeuild om een documentaire over apen.( was een serie).Het ging over een groep chimpansees. Deze mochten allemaal naar buiten, maar eentje durfde niet op het gras en bleef dus eenzaam achter. Pas zag ik het weer en moest ik toch wel heel hard om mezelf lachen.
Verder werk ik in de hulpverlening. Ik merk dat ik dit minder makkelijk van me af kan zetten als voordat zoon er was. Mn als er kinderen in het spel komen.
Al levert dit ook wel eens mooie momenten op. Onlangs mocht een jochie van 5 voor de eerste keer (en waarschijnlijk ook enige keer) zijn schoen zetten in mijn dienst. Dat snoetje toen er de volgende ochtend pepernootjes in zaten. Dat was werkelijk zijn allergrootste schat, die ook echt niet opgegeten mocht worden! Voor een ander kind misschien niet bijzonder, maar voor hem echt geweldig. Ik schoot er echt van vol, terwijl dit voorheen nooit zoveel indruk gemaakt zou hebben.
Verder werk ik in de hulpverlening. Ik merk dat ik dit minder makkelijk van me af kan zetten als voordat zoon er was. Mn als er kinderen in het spel komen.
Al levert dit ook wel eens mooie momenten op. Onlangs mocht een jochie van 5 voor de eerste keer (en waarschijnlijk ook enige keer) zijn schoen zetten in mijn dienst. Dat snoetje toen er de volgende ochtend pepernootjes in zaten. Dat was werkelijk zijn allergrootste schat, die ook echt niet opgegeten mocht worden! Voor een ander kind misschien niet bijzonder, maar voor hem echt geweldig. Ik schoot er echt van vol, terwijl dit voorheen nooit zoveel indruk gemaakt zou hebben.
