Kinderen
alle pijlers
Man ziet meerwaarde niet in van kind, ik wel.
donderdag 31 mei 2007 om 14:02
Hallo
Mijn man wil geen kids.
hij ziet het nut en de meerwaarde er niet van in.
Ik heb altijd getwijfeld of ik nu wel of geen kids wil, maar nu denk ik dat ik het wel heel graag wil.
Heb me altijd gevoegd bij zijn mening, ook naar anderen toe. "nee WIJ willen geen kids", maar nu ik om me heen steeds meer vriendinnen mama zie worden ben ik bang als ik dit antwoord vol blijf houden dat ik spijt krijg.
Ik zou best kids willen.
Hoe kan je hier nou ggoed uitkomen samen? ik heb ook begrip voor zijn mening namelijk.
Maar hoe los je zoiets nou op?
:(
Mijn man wil geen kids.
hij ziet het nut en de meerwaarde er niet van in.
Ik heb altijd getwijfeld of ik nu wel of geen kids wil, maar nu denk ik dat ik het wel heel graag wil.
Heb me altijd gevoegd bij zijn mening, ook naar anderen toe. "nee WIJ willen geen kids", maar nu ik om me heen steeds meer vriendinnen mama zie worden ben ik bang als ik dit antwoord vol blijf houden dat ik spijt krijg.
Ik zou best kids willen.
Hoe kan je hier nou ggoed uitkomen samen? ik heb ook begrip voor zijn mening namelijk.
Maar hoe los je zoiets nou op?
:(
dinsdag 12 juni 2007 om 11:57
Het is idd fijn om met "lotgenoten" te schrijven ipv met mensen die alleen maar een "mening" hebben hierover.
(nee, dit bedoel ik niet rot! voor het geval men me weer verkeerd begrijpt!)
Ik ga even zoeken of ik die topic kan vinden.
Fijn dat jullie er zijn uitgekomen!
Wat zal dat een rust geven in de relatie of niet?
Uit elkaar gaan WIL ik ook zeker niet, daarvoor hou ik te veel van hem.
Daarom zou het fijn zijn te weten hoe mensen met zoiets omgaan en hoe je dit goed kunt oplossen en een plekje kan geven.
ik ga zoeken en wie weet tot daar!
Bedankt voor dit lieve antwoord en jijj heel veel geluk!
(nee, dit bedoel ik niet rot! voor het geval men me weer verkeerd begrijpt!)
Ik ga even zoeken of ik die topic kan vinden.
Fijn dat jullie er zijn uitgekomen!
Wat zal dat een rust geven in de relatie of niet?
Uit elkaar gaan WIL ik ook zeker niet, daarvoor hou ik te veel van hem.
Daarom zou het fijn zijn te weten hoe mensen met zoiets omgaan en hoe je dit goed kunt oplossen en een plekje kan geven.
ik ga zoeken en wie weet tot daar!
Bedankt voor dit lieve antwoord en jijj heel veel geluk!
donderdag 28 juni 2007 om 20:11
hoi meike, je hebt ons topic wel gevonden (waar heureka en de anderen over schreven) maar nog niet geschreven... hoop dat je toch beetje steun van lotgenoten kunt vinden waar je naar zoekt!
Misschien interpreteer ik het verkeerd, maar ik krijg het idee dat je het best moeilijk vindt om voor je mening en behoeften uit te komen naar je man toe... is ook niet zo makkelijk om dan met dit enorme emotionele dilemma aan te komen hè... Maar meid, jouw mening en behoeften doen er toe hoor! *;
Ik herken wel wat je schrijft dat je je een beetje schaamt naar de buitenwereld toe dat het een dilemma is voor jullie. Ik had dat zelf ook in het begin. Manlief en ik hadden eerst ook altijd hetzelfde standpunt: wij willen geen kinderen. Inmiddels is dat bij mij veranderd. Het grappige was echter dat hij het zelf ter sprake bracht bij vrienden, en vertelde dat ik ineens wel kinderen wilde... ik baalde eerst dat hij het zei, maar het fijne was dat ze dat allemaal heel begrijpelijk vonden en dat juist híj allerlei vragen kreeg over waarom dan niet.
Je schrijft dat je gezondheidsproblemen hebt doordat je een binnenvetter bent, heb je hulp gezocht van een psycholoog? Dat zou je misschien best kunnen helpen om wat meer voor je eigen behoeften op te komen, assertiever te reageren en te leren hoe je dat aan kunt pakken en bespreekbaar maken. Want het is nog niet zo makkelijk om dat te doen terwijl de ander jarenlang gewend is aan je inschikkelijke reactie....
sterkte meis!
Liefs, Rixt
Misschien interpreteer ik het verkeerd, maar ik krijg het idee dat je het best moeilijk vindt om voor je mening en behoeften uit te komen naar je man toe... is ook niet zo makkelijk om dan met dit enorme emotionele dilemma aan te komen hè... Maar meid, jouw mening en behoeften doen er toe hoor! *;
Ik herken wel wat je schrijft dat je je een beetje schaamt naar de buitenwereld toe dat het een dilemma is voor jullie. Ik had dat zelf ook in het begin. Manlief en ik hadden eerst ook altijd hetzelfde standpunt: wij willen geen kinderen. Inmiddels is dat bij mij veranderd. Het grappige was echter dat hij het zelf ter sprake bracht bij vrienden, en vertelde dat ik ineens wel kinderen wilde... ik baalde eerst dat hij het zei, maar het fijne was dat ze dat allemaal heel begrijpelijk vonden en dat juist híj allerlei vragen kreeg over waarom dan niet.
Je schrijft dat je gezondheidsproblemen hebt doordat je een binnenvetter bent, heb je hulp gezocht van een psycholoog? Dat zou je misschien best kunnen helpen om wat meer voor je eigen behoeften op te komen, assertiever te reageren en te leren hoe je dat aan kunt pakken en bespreekbaar maken. Want het is nog niet zo makkelijk om dat te doen terwijl de ander jarenlang gewend is aan je inschikkelijke reactie....
sterkte meis!
Liefs, Rixt
vrijdag 29 juni 2007 om 08:40
Ik was al benieuwd naar hoe lang jullie bij elkaar zouden zijn. Na elf jaar is het logisch dat je gedachten over wel/geen kinderen kunnen veranderen. Ik heb mijn vriend op mijn 17de leren kennen en IK wilde toen ABSOLUUT GEEN KINDEREN. Gatverderrie, wát een irritante etters vond ik dat. Op mijn 27ste veranderde dat toch, dat is gewoon een ontwikkeling die een mens meemaakt in zijn/haar leven.
Ik ben na vele vruchteloze gesprekken gestopt met de pil, niet stiekem, maar nadat ik keurig mijn strip had afgemaakt en een mega-familie-verpakking condooms voor hem had gekocht. Dat leverde me een jaar geheelonthouding op.
:(
Op mijn 30ste verjaardag besloot hij er (volkomen onverwacht voor mij) toch voor te gaan en hoewel het voor hem nog steeds niet had gehoeven is hij wel superblij met zijn nu vijf-jarige zoon.
Ik hoop voor jou dat jullie er samen uit kunnen komen. *;
vrijdag 29 juni 2007 om 08:48
Weet je ook of je vriend misschien emotionele redenen heeft die hij niet uitspreekt? Dat hij bijvoorbeeld bang is geen leuke vader te zijn?
Ik heb nog even de andere reacties doorgelezen. Deze reden was inderdaad één die heel sterk meespeelde. Hij is niet opgevoed, maar opgevoederd en de rest is overgelaten aan de kerk. Alleen bij de twee jongsten heeft zijn moeder nog geprobeerd hoe het is om "leuk" te doen met je kinderen, maar aangezien hij de oudste was heeft hij vanaf zijn vijfde alleen maar meegewerkt op de boerderij en was zijn toekomst al bepaald door zijn ouders.
Oorlog dus, toen hij als 19-jarige besloot om andere plannen te maken.
De band met zijn ouders (zijn vader is onlangs overleden) was nooit goed te noemen. Beleefdheidsbezoekjes, daar bleef/blijft het bij. Ik denk inderdaad dat dit mee speelt in zijn wens om geen kinderen te hebben.
