Kinderen
alle pijlers
Mijn bescheiden dochter is zO anders dan ik
dinsdag 27 november 2007 om 15:13
Hallo allemaal,
Toch eens even in de groep gooien hier.
Ik vind mijn oudste dochter namelijk nogal bescheiden, afwachtend en terughoudend.
Om een klein voorbeeldje te noemen:
laatst waren we op de begrafenis van een neefje en ze mocht een kaarsje aansteken; dat hadden we haar vooraf al verteld, maar de dominee deed het niet helemaal handig en liet alle kinderen - zo'n 15 stuks - naar voren komen. Onze dochter was 1 van de kleinste en stond achteraan en liet zich door iedereen aan de kant duwen. De dominee had uiteindelijk 1 kaarsje over, die voor mijn dochter, en toen hij haar in de menigte had ontdekt en vroeg of zij ook een kaarsje aan wilde steken, knikte ze vlug: Nee.
Dan breekt mijn mama-hart wel een beetje, hoor.
En wat het voor mij zo moeilijk maakt is dat ik juist altijd heel graag in het middelpunt van de belangstelling sta, hard praat, dol ben op grote groepen, enz (klinkt heel lullig, maar om de uitersten even duidelijk te maken). Ik ben dus geneigd tegen haar te zeggen dat het allemaal niks voorstelt en niet eng is en dat ze gewoon naar toe moet gaan, maar volgens mij werkt dat averechts (een kind met watervrees duw je ook niet in een zwembad, toch?
Ben benieuwd wie er ook zo verschilt met de kids.....en hoe jullie daarmee omgaan....
Toch eens even in de groep gooien hier.
Ik vind mijn oudste dochter namelijk nogal bescheiden, afwachtend en terughoudend.
Om een klein voorbeeldje te noemen:
laatst waren we op de begrafenis van een neefje en ze mocht een kaarsje aansteken; dat hadden we haar vooraf al verteld, maar de dominee deed het niet helemaal handig en liet alle kinderen - zo'n 15 stuks - naar voren komen. Onze dochter was 1 van de kleinste en stond achteraan en liet zich door iedereen aan de kant duwen. De dominee had uiteindelijk 1 kaarsje over, die voor mijn dochter, en toen hij haar in de menigte had ontdekt en vroeg of zij ook een kaarsje aan wilde steken, knikte ze vlug: Nee.
Dan breekt mijn mama-hart wel een beetje, hoor.
En wat het voor mij zo moeilijk maakt is dat ik juist altijd heel graag in het middelpunt van de belangstelling sta, hard praat, dol ben op grote groepen, enz (klinkt heel lullig, maar om de uitersten even duidelijk te maken). Ik ben dus geneigd tegen haar te zeggen dat het allemaal niks voorstelt en niet eng is en dat ze gewoon naar toe moet gaan, maar volgens mij werkt dat averechts (een kind met watervrees duw je ook niet in een zwembad, toch?
Ben benieuwd wie er ook zo verschilt met de kids.....en hoe jullie daarmee omgaan....
dinsdag 27 november 2007 om 15:23
Mijn nachtmerrie: een moeder als jij. Ik ben namelijk precies jouw dochter. Ervaringsdeskundige, want mijn moeder lijkt meer op jou dan op mij. Zij heeft het met mij wel goed aangepakt vind ik. Wel stimuleren, maar ook erkennen dat ik anders ben en dus nooit het middelpunt van een groep zal willen zijn. Zeggen dat je begrijpt dat ze verlegen en timide is (ook al is dat niet waar en begrijp je er geen f*ck van), maar ook uitleggen dat er bepaalde dingen zijn die toch echt moeten.
Succes!
Succes!
dinsdag 27 november 2007 om 15:25
Hoho, stop, nuance graag! Ik ben voor mijn dochter geen nachtmerrie! Sterker nog, ik stel me hier kwetsbaar op omdat ik niet goed weet hoe ik er mee om moet gaan en me er van bewust ben dat ik haar kan beschadigen (gelukkig lijkt ze wel heel veel op haar paps die mij af en toe kan uitleggen hoe ik ermee om kan gaan).
dinsdag 27 november 2007 om 16:16
dinsdag 27 november 2007 om 16:57
Ik geloof heus dat mensen van nature wel bescheiden of juist wat extraverter zijn, maar ik denk wel dat je het als ouders ook een beetje kunt stimuleren. Zo werd ik op vakantie vaak aangespoord om gewoon zomaar meisjes, van mijn leeftijd, bij de caravan van de buren aan te spreken om mee te spelen. Eigenlijk altijd zeiden ze "ja" en die ervaring leert dat je gewoon steeds sneller op andere mensen af durft te stappen.
Ik denk dat het belangrijk is haar zelfvertrouwen te geven en de kans moet geven voor zichzelf op te komen. Dus beetje bij beetje helpen en meer loslaten. Bijvoorbeeld niet voor haar antwoorden als iemand haar iets vraagt, maar haar aansporen zelf antwoord te geven. En als ze zelf een vraag ergens over heeft of iets wil hebben, haar stimuleren om dat zelf te vragen aan te geven. Mag best met hulp, maar steeds een ietsje minder....
Echt extrovert en in het middelpunt van de belangstelling willen staan zal het meisje wel nooit worden, maar als ze voor zichzelf op kan komen lijkt me dat al wel veel waard. En inderdaad je bent niet voor niets met haar bescheiden papa samen, dus ook jij zult niet kunnen ontkennen dat er niets mis is met wat bescheidenheid.
Ik denk dat het belangrijk is haar zelfvertrouwen te geven en de kans moet geven voor zichzelf op te komen. Dus beetje bij beetje helpen en meer loslaten. Bijvoorbeeld niet voor haar antwoorden als iemand haar iets vraagt, maar haar aansporen zelf antwoord te geven. En als ze zelf een vraag ergens over heeft of iets wil hebben, haar stimuleren om dat zelf te vragen aan te geven. Mag best met hulp, maar steeds een ietsje minder....
Echt extrovert en in het middelpunt van de belangstelling willen staan zal het meisje wel nooit worden, maar als ze voor zichzelf op kan komen lijkt me dat al wel veel waard. En inderdaad je bent niet voor niets met haar bescheiden papa samen, dus ook jij zult niet kunnen ontkennen dat er niets mis is met wat bescheidenheid.
dinsdag 27 november 2007 om 18:40
Ik herken het van mijzelf vroeger. En ik zie het in sommige dingen terug in mijn dochter alhoewel ze een stuk extraverter is dan ik toen. Het is geen aanstellerij en het heeft idd geen zin om haar het diepe in te gooien 
.
Ik zou zeggen, wees bereid om veel dingen samen met haar te ontdekken. Is ze verlegen maar zou ze graag mee willen spelen met andere kinderen, vindt ze het misschien heel prettig om samen met jou ernaartoe te gaan. Dat is iets wat ik heb geleerd van mijn dochter. Bij dingen niet durven, niet dwingen. En vooral dingen met veel humor benaderen, maak het leuk en luchtig voor haar wanneer je met haar ergens op afstapt.
Het zijn vaak heel gevoelige kinderen, het heeft zijn moeilijke kanten maar ook hele mooie. Wanneer je je kind accepteert en respecteert in dit opzicht en tegelijkertijd helpt met ontdekken dat de dingen die eng zijn toch ook heel leuk kunnen zijn, wordt het vaak vanzelf een minder groot obstakel. Het vereist wat meer samen doen zonder daar zelf teveel een stempel op te drukken met jouw persoonlijkheid.
.Ik zou zeggen, wees bereid om veel dingen samen met haar te ontdekken. Is ze verlegen maar zou ze graag mee willen spelen met andere kinderen, vindt ze het misschien heel prettig om samen met jou ernaartoe te gaan. Dat is iets wat ik heb geleerd van mijn dochter. Bij dingen niet durven, niet dwingen. En vooral dingen met veel humor benaderen, maak het leuk en luchtig voor haar wanneer je met haar ergens op afstapt.
Het zijn vaak heel gevoelige kinderen, het heeft zijn moeilijke kanten maar ook hele mooie. Wanneer je je kind accepteert en respecteert in dit opzicht en tegelijkertijd helpt met ontdekken dat de dingen die eng zijn toch ook heel leuk kunnen zijn, wordt het vaak vanzelf een minder groot obstakel. Het vereist wat meer samen doen zonder daar zelf teveel een stempel op te drukken met jouw persoonlijkheid.
dinsdag 27 november 2007 om 18:55
Nog een toevoeging nav mijn laatste zin. Ik bedoelde dat niet in de zin van dat jouw persoonlijkheid overheersend zou kunnen zijn. Wat ik bedoelde is dat je op die manier wat extra veiligheid creeert voor je kind zonder dat ze het gevoel ontwikkelt dat ze je nodig heeft om die dingen aan te gaan. Door betrokken maar bescheiden te zijn in mijn houding merk ik dat mijn dochter steeds zelfstandiger wordt en in haar eigen tempo.
dinsdag 27 november 2007 om 19:29
Vroeger was ik zoals jouw dochter. Nu lijk ik meer op jou. Gek, maar waar.
Tot m'n 10e jaar (ongeveer) wilde ik het liefst onzichtbaar zijn, was verlegen en bang. Ik vond het vréselijk als ik met gym of in de kerk iets 'voor' moest doen. Angst om af te gaan, dat anderen denken dat......(heb ik duidelijk van mijn moeder).
Tja, en toen ging ik naar de middelbare school en kreeg andere vrienden. Ik kan me het moment niet herinneren, maar al snel werd ik een luidruchtige (best wel populaire) puber. Ik kan me niet herinneren dat mijn ouders daar bewust op gestuurd hebben. Daar is nooit over gesproken althans. Ik heb nog steeds momenten in mijn leven dat ik die angst en onzekerheid weer voel. Met cursussen of belangrijke vergaderingen, waarbij ik me kwetsbaar voel. Inmiddels kan ik daar redelijk goed mee om gaan.
Wat ik maar wil zeggen is, dat het ook vanzelf nog kan veranderen.
Misschien kun je nog helpen door niet te zeggen dat 'het allemaal wel meevalt', maar door haar te laten erváren dat (enge) dingen wel meevallen. Zoveel mogelijk dingen voordoen of samen met haar doen, waardoor ze vertrouwen krijgt. En complimentjes geven natuurlijk, daar groeit niet alleen een kind van...
Succes !
Tot m'n 10e jaar (ongeveer) wilde ik het liefst onzichtbaar zijn, was verlegen en bang. Ik vond het vréselijk als ik met gym of in de kerk iets 'voor' moest doen. Angst om af te gaan, dat anderen denken dat......(heb ik duidelijk van mijn moeder).
Tja, en toen ging ik naar de middelbare school en kreeg andere vrienden. Ik kan me het moment niet herinneren, maar al snel werd ik een luidruchtige (best wel populaire) puber. Ik kan me niet herinneren dat mijn ouders daar bewust op gestuurd hebben. Daar is nooit over gesproken althans. Ik heb nog steeds momenten in mijn leven dat ik die angst en onzekerheid weer voel. Met cursussen of belangrijke vergaderingen, waarbij ik me kwetsbaar voel. Inmiddels kan ik daar redelijk goed mee om gaan.
Wat ik maar wil zeggen is, dat het ook vanzelf nog kan veranderen.
Misschien kun je nog helpen door niet te zeggen dat 'het allemaal wel meevalt', maar door haar te laten erváren dat (enge) dingen wel meevallen. Zoveel mogelijk dingen voordoen of samen met haar doen, waardoor ze vertrouwen krijgt. En complimentjes geven natuurlijk, daar groeit niet alleen een kind van...
Succes !
What matters most is how you see yourself
