Kinderen
alle pijlers
MM: hou je rekening met je partner?
vrijdag 18 januari 2008 om 20:46
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw hier, maar hoop dat ik toch een vraag mag stellen. IK ben er namelijk wel onzeker over.
Mijn man en ik hebben momenteel één kind. Wij zouden graag meerdere kinderen willen. Omdat er bij mij wat complicaties voordoen, is het niet vanzelfsprekend dat dit ook zal gaan lukken. Ons eerste kind is geboren nadat we een jaar of twee bezig zijn geweest in de medische molen. Ik heb gemerkt dat dit bij mij zo zijn tol heeft geëist.
Nu heb ik besloten dat ik niet nog eens de medische molen in wil. Alleen: de gyneacoloog heeft aangegeven dat ik, vanwege mijn medische situatie, een maximale termijn moet stellen aan "het proberen"van uiterlijk een jaar. Zijn voorstel was, om over een paar maanden toch te beginnen met de medische molen. DAt ik dat niet wil, vindt hij begrijpelijk.
Hoewel mijn man al langer weet dat ik niet weer het medische traject in wil, kwam hij hier na het gesprek met de gyneacoloog op terug. Hij geeft aan wél het medische traject in te willen als dat nodig mocht zijn. Hij wil na een jaar het gevoel hebben álles geprobeerd te hebben. Terwijl ik dolgelukkig ben met ons kind. Mocht er geen kind meer komen, dan is dat enorm jammer, maar dan kan ik daar goed mee leven.
Nu vraag ik mij af in hoeverre ik het aan mijn man verplicht ben zijn overwegingen serieus te nemen (dat natuurlijk sowieso) en erin mee te gaan. IK zie zo op tegen weer drie keer per week naar het ziekenhuis, de hormonen, het prikken, de pijn, de (inwendige) echo's, de druk die erop komt te liggen om zwanger te worden... Eigenlijk wil ik het gewoon niet en vind ik dat dit mijn lijf is, dat mijn lijf ondertussen wel genoeg te verduren heeft. Maar als ik niet zwanger word en we moeten over een jaar constateren dat het dus bij één kind blijft, ben ik ook bang dat dit tussen ons in komt te staan...
Iemand van jullie tips? Argumenten? Dezelfde problemen gehad met haar partner?
Liefs, Blini.
Ik ben nieuw hier, maar hoop dat ik toch een vraag mag stellen. IK ben er namelijk wel onzeker over.
Mijn man en ik hebben momenteel één kind. Wij zouden graag meerdere kinderen willen. Omdat er bij mij wat complicaties voordoen, is het niet vanzelfsprekend dat dit ook zal gaan lukken. Ons eerste kind is geboren nadat we een jaar of twee bezig zijn geweest in de medische molen. Ik heb gemerkt dat dit bij mij zo zijn tol heeft geëist.
Nu heb ik besloten dat ik niet nog eens de medische molen in wil. Alleen: de gyneacoloog heeft aangegeven dat ik, vanwege mijn medische situatie, een maximale termijn moet stellen aan "het proberen"van uiterlijk een jaar. Zijn voorstel was, om over een paar maanden toch te beginnen met de medische molen. DAt ik dat niet wil, vindt hij begrijpelijk.
Hoewel mijn man al langer weet dat ik niet weer het medische traject in wil, kwam hij hier na het gesprek met de gyneacoloog op terug. Hij geeft aan wél het medische traject in te willen als dat nodig mocht zijn. Hij wil na een jaar het gevoel hebben álles geprobeerd te hebben. Terwijl ik dolgelukkig ben met ons kind. Mocht er geen kind meer komen, dan is dat enorm jammer, maar dan kan ik daar goed mee leven.
Nu vraag ik mij af in hoeverre ik het aan mijn man verplicht ben zijn overwegingen serieus te nemen (dat natuurlijk sowieso) en erin mee te gaan. IK zie zo op tegen weer drie keer per week naar het ziekenhuis, de hormonen, het prikken, de pijn, de (inwendige) echo's, de druk die erop komt te liggen om zwanger te worden... Eigenlijk wil ik het gewoon niet en vind ik dat dit mijn lijf is, dat mijn lijf ondertussen wel genoeg te verduren heeft. Maar als ik niet zwanger word en we moeten over een jaar constateren dat het dus bij één kind blijft, ben ik ook bang dat dit tussen ons in komt te staan...
Iemand van jullie tips? Argumenten? Dezelfde problemen gehad met haar partner?
Liefs, Blini.
vrijdag 18 januari 2008 om 21:10
Hey Blini,
sorry, geen ervaringsdeskundige.
Maar als ik jouw verhaal zo lees...
Vergeet niet, het is jóuw lichaam. En natuurlijk, kinderen krijgen doe je samen, en kinderen opvoeden doe je samen. Maar jij bent wel degene die zwanger moet worden, en daarvoor dus een hele zware medische molen moet doorstaan. Zijn lichaam krijgt het niet zwaar te verduren. Hij lijdt er niet onder, híj krijgt geen nare onderzoeken, geen injecties. Jíj wel. En jij hebt dat allemaal al een keer doorstaan (bewonderenswaardig) en jíj wil het niet meer. En daar zit voor mij de kern.. Het is jóuw lichaam, niet de zijne. En jij bepaalt uiteindelijk wat de grens is van je lichaam, niet hij. Dus ik vind dat hij jouw keus daarin moet respecteren. Daar mag hij natuurlijk verdrietig om zijn (dat ben jij waarschijnlijk ook wel een beetje) en daar mag hij best even mee zitten. Maar uiteindelijk moet hij je vind ik steunen in je beslissing. Omdat het jóuw lichaam is, en jij er niet onderdoor moet gaan.
Dat vind ik...
Sterkte met je beslissing.
sorry, geen ervaringsdeskundige.
Maar als ik jouw verhaal zo lees...
Vergeet niet, het is jóuw lichaam. En natuurlijk, kinderen krijgen doe je samen, en kinderen opvoeden doe je samen. Maar jij bent wel degene die zwanger moet worden, en daarvoor dus een hele zware medische molen moet doorstaan. Zijn lichaam krijgt het niet zwaar te verduren. Hij lijdt er niet onder, híj krijgt geen nare onderzoeken, geen injecties. Jíj wel. En jij hebt dat allemaal al een keer doorstaan (bewonderenswaardig) en jíj wil het niet meer. En daar zit voor mij de kern.. Het is jóuw lichaam, niet de zijne. En jij bepaalt uiteindelijk wat de grens is van je lichaam, niet hij. Dus ik vind dat hij jouw keus daarin moet respecteren. Daar mag hij natuurlijk verdrietig om zijn (dat ben jij waarschijnlijk ook wel een beetje) en daar mag hij best even mee zitten. Maar uiteindelijk moet hij je vind ik steunen in je beslissing. Omdat het jóuw lichaam is, en jij er niet onderdoor moet gaan.
Dat vind ik...
Sterkte met je beslissing.
vrijdag 18 januari 2008 om 21:25
Dank je wel Tangerine!
Het is ook het gevoel dat ik heb, alleen ik ben bang mijn man tekort te doen. Ik bedoel: hij kán geen kinderen krijgen
. Hij zou het graag van me overnemen. Het voelt wat egoïstisch om voet bij stuk te houden, terwijl ik tegelijktijd echt het gevoel heb dat mijn lichaam wel genoeg te verduren heeft gehad...
Dat laatste ziet mijn man ook wel hoor. Alleen hij is bang voor spijt, voor het gevoel er niet alles aan gedaan te hebben. Voor de "what if?".
Het is ook het gevoel dat ik heb, alleen ik ben bang mijn man tekort te doen. Ik bedoel: hij kán geen kinderen krijgen
. Hij zou het graag van me overnemen. Het voelt wat egoïstisch om voet bij stuk te houden, terwijl ik tegelijktijd echt het gevoel heb dat mijn lichaam wel genoeg te verduren heeft gehad...Dat laatste ziet mijn man ook wel hoor. Alleen hij is bang voor spijt, voor het gevoel er niet alles aan gedaan te hebben. Voor de "what if?".
vrijdag 18 januari 2008 om 21:42
Maar je hebt één kind. Hij heeft ook één kind. En natuurlijk, als je er graag twee had gewild is dat even slikken..... maar één kind is ook al prachtig.
Ik ben zelf van de insteek dat je zo min mogelijk spijt moet hebben van je keuzes. Je kiest iets wat op dat moment voor jou het allerbeste is. En daar moet je dus niet met spijt op terug kijken, maar juist met trots! 'Ondanks dat ik het een supermoeilijke beslissing vond, heb ik tóch gekozen wat me diep in mijn hart het beste leek!'. 'Ik heb gekozen voor mijn gezondheid, mijn lichaam!'. Daar mag je ook trots op zijn. En natuurlijk zal dat soms steken, en het is ook oneerlijk dat hij geen kinderen kan krijgen ook al zou hij het zo graag willen. Maar het blijft jouw lichaam, en jij bent uiteindelijk degene die beslist of er wel of niet nog een medische molen komt.
Het is wat dat betreft een zegen én een vloek om vrouw te zijn. Een zegen omdat je mag kiezen. Een vloek omdat je móet kiezen.
Ik weet niet of het je helpt, maar ik heb zelf geen broertjes of zusjes (niet om medische redenen trouwens) en ik ben heel gelukkig met mijn ouders. Ik voel me niet per sé zielig of anders omdat ik alleen ben opgegroeid. Dus ook naar je kind toe hoef je geen schuld te voelen - je houdt van je kind, dat is het belangrijkst. Geniet daarvan... en kies voor jezelf.
Ik ben zelf van de insteek dat je zo min mogelijk spijt moet hebben van je keuzes. Je kiest iets wat op dat moment voor jou het allerbeste is. En daar moet je dus niet met spijt op terug kijken, maar juist met trots! 'Ondanks dat ik het een supermoeilijke beslissing vond, heb ik tóch gekozen wat me diep in mijn hart het beste leek!'. 'Ik heb gekozen voor mijn gezondheid, mijn lichaam!'. Daar mag je ook trots op zijn. En natuurlijk zal dat soms steken, en het is ook oneerlijk dat hij geen kinderen kan krijgen ook al zou hij het zo graag willen. Maar het blijft jouw lichaam, en jij bent uiteindelijk degene die beslist of er wel of niet nog een medische molen komt.
Het is wat dat betreft een zegen én een vloek om vrouw te zijn. Een zegen omdat je mag kiezen. Een vloek omdat je móet kiezen.
Ik weet niet of het je helpt, maar ik heb zelf geen broertjes of zusjes (niet om medische redenen trouwens) en ik ben heel gelukkig met mijn ouders. Ik voel me niet per sé zielig of anders omdat ik alleen ben opgegroeid. Dus ook naar je kind toe hoef je geen schuld te voelen - je houdt van je kind, dat is het belangrijkst. Geniet daarvan... en kies voor jezelf.
vrijdag 18 januari 2008 om 22:03
Meer dan begrip hebben voor zijn standpunt en voor zover je kunt daarin meegaan kun je niet doen. Als het voor jou écht einde verhaal is en je het écht niet ziet zitten moet hij zich daar wel bij neerleggen.
Als je voor jezelf weet dat je onder geen enkele voorwaarde weer het medische traject inwilt dan is het einde verhaal. Dit soort dingen kun je alleen doen als er 2 mensen vóór zijn. Als 1 van de twee twijfelt of tegen is, dan heeft het geen zin.
Dat is moeilijk voor hem, maar het is dan niet anders. Probeer hem wel te steunen, want het zal wel erg moeilijk voor hem zijn, zeker omdat hij er niet echt een stem in heeft.
Als je voor jezelf weet dat je onder geen enkele voorwaarde weer het medische traject inwilt dan is het einde verhaal. Dit soort dingen kun je alleen doen als er 2 mensen vóór zijn. Als 1 van de twee twijfelt of tegen is, dan heeft het geen zin.
Dat is moeilijk voor hem, maar het is dan niet anders. Probeer hem wel te steunen, want het zal wel erg moeilijk voor hem zijn, zeker omdat hij er niet echt een stem in heeft.
vrijdag 18 januari 2008 om 22:28
Toen wij de MM in gingen ivm kinderwens hebben we, vooral ik, van te voren besproken wat we gingen doen en hoe ver we zouden gaan. Bij mij was de stap wat betreft IVF en ICSI namelijk te ver. Heb van dichtbij gezien hoe dat 2 huwelijk veranderd heeft. Één huwelijk heeft het niet overleeft, het andere maar amper. Heb wel clomid geprobeerd maar helaas werkte dat niet.
De onderzoeken waren nog wel te doen, vooral ook omdat wij van te voren al hadden besproken dat we na 2 jaar zouden stoppen, ook al was er dan geen zwangerschap.
We zijn dus ook nog steeds kinderloos en zijn gelukkig met onze beslissing. Een kindje zou de slagroom op ons ijsje van geluk zijn, maar zonder slagroom is een ijsje ook lekker!
De onderzoeken waren nog wel te doen, vooral ook omdat wij van te voren al hadden besproken dat we na 2 jaar zouden stoppen, ook al was er dan geen zwangerschap.
We zijn dus ook nog steeds kinderloos en zijn gelukkig met onze beslissing. Een kindje zou de slagroom op ons ijsje van geluk zijn, maar zonder slagroom is een ijsje ook lekker!
zaterdag 19 januari 2008 om 08:04
Blini- wij zijn ook 2 jaar bezig geweest in de MM om zwanger te worden. Uiteindelijk ben ik op het wachtbankje van IVF spontaan zwanger geworden.
Ik kan me jouw standpunt dus heel goed voorstellen. Ik heb ook gezegd, onze 1e is nu 14 mnd, mochten we voor een 2e gaan prima maar als het na 1 jaar niet gelukt is dan houd het echt op.
Ben het heel erg eens met wat pepermint zegt dat het een weerslag heeft op je huwelijk. Ik wil het mijn relatie niet nog een keer aandoen. En voor een man is het makkelijk praten sorry hoor! Hij hoeft alleen 1 keer per maand even een potje te brengen...en voordat er mensen zeggen ja maar hij leeft thuis toch ook heel erg mee...ja dat zal wel maar 3 week in de week naar zkh voor de echo's, de hormonen slikken en spuiten, de IUI's dat maakt de vrouw toch echt alleen lichamelijk mee.
Ik zou het gewoon duidelijk tegen hem zeggen dat je blij bent met 1 gezond kindje en dat de MM geen optie voor je is. Je lichaam is al wel zwanger geweest dus misschien gaat het nu met de 2e toch wel sneller??? Dit hou ik mezelf ook voor hoor en zoniet helaas dan niet.
Ik kan me jouw standpunt dus heel goed voorstellen. Ik heb ook gezegd, onze 1e is nu 14 mnd, mochten we voor een 2e gaan prima maar als het na 1 jaar niet gelukt is dan houd het echt op.
Ben het heel erg eens met wat pepermint zegt dat het een weerslag heeft op je huwelijk. Ik wil het mijn relatie niet nog een keer aandoen. En voor een man is het makkelijk praten sorry hoor! Hij hoeft alleen 1 keer per maand even een potje te brengen...en voordat er mensen zeggen ja maar hij leeft thuis toch ook heel erg mee...ja dat zal wel maar 3 week in de week naar zkh voor de echo's, de hormonen slikken en spuiten, de IUI's dat maakt de vrouw toch echt alleen lichamelijk mee.
Ik zou het gewoon duidelijk tegen hem zeggen dat je blij bent met 1 gezond kindje en dat de MM geen optie voor je is. Je lichaam is al wel zwanger geweest dus misschien gaat het nu met de 2e toch wel sneller??? Dit hou ik mezelf ook voor hoor en zoniet helaas dan niet.
