Kinderen
alle pijlers
moeilijkheden en jaloezie
dinsdag 1 januari 2008 om 14:33
hallo,
even een korte inleiding: sinds een half jaar proberen mijn vriend en ik zwanger te worden. Inmiddels is mijn beste vriendin bevallen, een andere goede vriendin zwanger (5 maanden) en mijn nichtje (we zijn heel close) was al na 3 maanden zwanger (zit nu in de 3e maand)
ik begin me nu zorgen te maken. Manlief en ik doen het regelmatig, mijn cyclus is regelmatig, en in de vruchtbare week hebben we het de afgelopen maanden steeds om de dag gedaan. Maar het lukt niet!!!! Was vorige maand een week overtijd, maar werd toch ongesteld.
En ondertussen merk ik dat ik het heel moeilijk vind om blij te blijven reageren op elke kramp / echo / babykamerinrichting / kinderwagen / scheet die de zwangeren om me heen hebben.
Ben ik de enige? Ik misgun het niemand, maar ik vind het heel moeilijk om geinteresseerd en vrolijk te blijven als het bij ons niet zo makkelijk gaat. Bovendien vind ik het ook heel bot van de meiden dat ze het er zoveel over hebben (snap het wel, maar zij snappen niet dat t voor mij moeilijk is, lijkt het)
En dan zie ik hier op het forum een overzicht van zwangeren, die tegelijk met ons gestopt zijn en waar het wel lukt.
Ben ik de enige b*tch die hier moeite mee heeft?
Ik heb geprobeerd hierover te praten met ze
En dan komt het ergste: de 2 opmerkingen
1) Jouw tijd komt ook wel
2) "Als het bij jou zover is dan snap je het wel, maar nu kun je het niet begrijpen"
Ik word er zo kwaad om dat ik ze op dat moment wel kan slaan!!!
zo, sorry hoor ik wilde het even van me af schrijven
Maar goed: herkennen mensen dit of ben ik zo raar?
even een korte inleiding: sinds een half jaar proberen mijn vriend en ik zwanger te worden. Inmiddels is mijn beste vriendin bevallen, een andere goede vriendin zwanger (5 maanden) en mijn nichtje (we zijn heel close) was al na 3 maanden zwanger (zit nu in de 3e maand)
ik begin me nu zorgen te maken. Manlief en ik doen het regelmatig, mijn cyclus is regelmatig, en in de vruchtbare week hebben we het de afgelopen maanden steeds om de dag gedaan. Maar het lukt niet!!!! Was vorige maand een week overtijd, maar werd toch ongesteld.
En ondertussen merk ik dat ik het heel moeilijk vind om blij te blijven reageren op elke kramp / echo / babykamerinrichting / kinderwagen / scheet die de zwangeren om me heen hebben.
Ben ik de enige? Ik misgun het niemand, maar ik vind het heel moeilijk om geinteresseerd en vrolijk te blijven als het bij ons niet zo makkelijk gaat. Bovendien vind ik het ook heel bot van de meiden dat ze het er zoveel over hebben (snap het wel, maar zij snappen niet dat t voor mij moeilijk is, lijkt het)
En dan zie ik hier op het forum een overzicht van zwangeren, die tegelijk met ons gestopt zijn en waar het wel lukt.
Ben ik de enige b*tch die hier moeite mee heeft?
Ik heb geprobeerd hierover te praten met ze
En dan komt het ergste: de 2 opmerkingen
1) Jouw tijd komt ook wel
2) "Als het bij jou zover is dan snap je het wel, maar nu kun je het niet begrijpen"
Ik word er zo kwaad om dat ik ze op dat moment wel kan slaan!!!
zo, sorry hoor ik wilde het even van me af schrijven
Maar goed: herkennen mensen dit of ben ik zo raar?
woensdag 2 januari 2008 om 14:43
Bij ons heeft het 2,5 jaar geduurd voordat ik zwanger was. En we zijn op de valreep, net voordat we een vruchtbaarheidsbehandeling zouden beginnen, zwanger geraakt. Ik kon werkelijk over niets anders meer praten en nu mijn kindje er is helemaal niet meer. Ik ben dolgelukkig en iedereen mag het van mij weten. Maar heb ik meer recht om erover te praten dan iemand die 'meteen' zwanger raakt. Dacht het niet. Zwanger zijn en een kindje hebben is voor iedereen bijzonder en indrukwekkend. Het veranderd je leven en ja sommige mensen (zoals ik) willen graag anderen in hun vreugde laten meedelen. Geloof me als je vriendinnen ineens krampachtig hun mond gaan dichthouden voor jou, 'omdat het bij jou nog niet is gelukt' dan voel je je nog slechter.
woensdag 2 januari 2008 om 14:51
"maar ik vind het heel moeilijk om geinteresseerd en vrolijk te blijven als het bij ons niet zo makkelijk gaat."
Je bent een half jaar bezig, en het gaat niet makkelijk. Als je er 7 maanden over doet heb je het nog makkelijk, zelfs als je er 10 of 11 maanden over doet gaat het nog makkelijk. Ik snap dat je liever gister dan vandaag zwanger wilt zijn, maar op dit moment vind ik dat je zeurt.
Deze maand is ons 3e jaar in de MM en nog steeds misgun ik een andere vrouw haar zwangerschap niet. Er zullen voor mij nog miljoenen vrouwen zwanger worden. De een is het eerder gegund dan een ander. Een gezonde jaloezie voel ik af en toe wel, omdat zij het geluk al mogen ervaren waar jezelf al 3 jaar op wacht, maar dat betekend niet dat ze er niet over mogen praten omdat ik in een andere situatie zit.
In deze 3 jaar zijn er 2 neefjes geboren en zijn meerdere vriendinnen zwanger geworden, hebben kinderen gekregen, en sommigen zijn voor de 2e keer zwanger. Dat gebeurd. Dat is soms heel kut voor mij, maar dat is nou eenmaal de natuur (of sommigen zijn een handje geholpen)
Houvanjezelf heeft gelijk dat de wereld doordraait en niet stil blijft staan, omdat jij zo graag mee wilt doen.
Je mag vriendelijk vragen of er over een ander onderwerp gepraat mag worden, maar gun hun hun wonderlijke situatie, die jij vast ook gaat meemaken. Dan zullen zij je ook af en toe moeten afremmen.
Je zegt dat je niet met ovulatietesten etc wilt beginnen omdat het nog een beetje spontaan moet gebeuren. Spontaan is het al niet meer, want je frustraties over het zwanger worden leg je nu bij de zwangeren in je omgeving neer, omdat ze het er zoveel over hebben, en dat vind ik niet eerlijk. Het zit allemaal in je hoofd. Als je nog niet met zwanger worden bezig was voelde het niet zo zwaar als dat het nu doet.
Dus misschien toch maar temperaturen of ovulatietesten gaat gebruiken zodat je kansen groter worden en je er toch niet zo gefrustreerd mee bezig bent.
Je bent een half jaar bezig, en het gaat niet makkelijk. Als je er 7 maanden over doet heb je het nog makkelijk, zelfs als je er 10 of 11 maanden over doet gaat het nog makkelijk. Ik snap dat je liever gister dan vandaag zwanger wilt zijn, maar op dit moment vind ik dat je zeurt.
Deze maand is ons 3e jaar in de MM en nog steeds misgun ik een andere vrouw haar zwangerschap niet. Er zullen voor mij nog miljoenen vrouwen zwanger worden. De een is het eerder gegund dan een ander. Een gezonde jaloezie voel ik af en toe wel, omdat zij het geluk al mogen ervaren waar jezelf al 3 jaar op wacht, maar dat betekend niet dat ze er niet over mogen praten omdat ik in een andere situatie zit.
In deze 3 jaar zijn er 2 neefjes geboren en zijn meerdere vriendinnen zwanger geworden, hebben kinderen gekregen, en sommigen zijn voor de 2e keer zwanger. Dat gebeurd. Dat is soms heel kut voor mij, maar dat is nou eenmaal de natuur (of sommigen zijn een handje geholpen)
Houvanjezelf heeft gelijk dat de wereld doordraait en niet stil blijft staan, omdat jij zo graag mee wilt doen.
Je mag vriendelijk vragen of er over een ander onderwerp gepraat mag worden, maar gun hun hun wonderlijke situatie, die jij vast ook gaat meemaken. Dan zullen zij je ook af en toe moeten afremmen.
Je zegt dat je niet met ovulatietesten etc wilt beginnen omdat het nog een beetje spontaan moet gebeuren. Spontaan is het al niet meer, want je frustraties over het zwanger worden leg je nu bij de zwangeren in je omgeving neer, omdat ze het er zoveel over hebben, en dat vind ik niet eerlijk. Het zit allemaal in je hoofd. Als je nog niet met zwanger worden bezig was voelde het niet zo zwaar als dat het nu doet.
Dus misschien toch maar temperaturen of ovulatietesten gaat gebruiken zodat je kansen groter worden en je er toch niet zo gefrustreerd mee bezig bent.
anoniem_36255 wijzigde dit bericht op 02-01-2008 16:14
Reden: ik weet niet wat misschine is
Reden: ik weet niet wat misschine is
% gewijzigd
woensdag 2 januari 2008 om 16:07
Dat je je jaloers voelt is niet gek, maar ik denk ook niet dat het reeel is van de mensen om je heen te verwachten dat ze hun enthousiasme kunnen temperen. Als ze het er niet met je over zouden hebben, dan zou je je weer buitengesloten voelen.
Mensen bij wie het snel lukt, vertellen je wel, dat het zo snel gelukt is. Mensen bij wie het niet snel lukt en die al een tijd bezig zijn, die houden doorgaans hun mond, omdat ze er begrijpelijk geen zin in hebben dat iedereen elke maand gaat vragen of het al gelukt is.
Accepteer je jaloerse gevoelens, maar laat je er niet door leiden. Het is zo'n rot emotie. Misschien kun je dan beter tegen je vriendin/nicht/... vertellen dat je best eens jaloers bent en dat je het zo lastig vind om om te gaan met hun blijheid. Dat je graag wilt dat ze het met je blijven delen, maar dat het voor jou wel confronterend is.
Mensen bij wie het snel lukt, vertellen je wel, dat het zo snel gelukt is. Mensen bij wie het niet snel lukt en die al een tijd bezig zijn, die houden doorgaans hun mond, omdat ze er begrijpelijk geen zin in hebben dat iedereen elke maand gaat vragen of het al gelukt is.
Accepteer je jaloerse gevoelens, maar laat je er niet door leiden. Het is zo'n rot emotie. Misschien kun je dan beter tegen je vriendin/nicht/... vertellen dat je best eens jaloers bent en dat je het zo lastig vind om om te gaan met hun blijheid. Dat je graag wilt dat ze het met je blijven delen, maar dat het voor jou wel confronterend is.
anoniem_4042 wijzigde dit bericht op 02-01-2008 16:09
Reden: spelfoutjes
Reden: spelfoutjes
% gewijzigd
woensdag 2 januari 2008 om 16:13
Turlijk ben ik wel eens jaloers. Op de een meer dan op de ander. Maar zal nooit iemand kwetsen door ze niet te feliciteren of ze af te kappen doordat ik er niet naar wil luisteren. Mijn frustraties en verdriet komen er wel uit als ik er niet ben. Als het niet zo lukt als dat je wil, leer je ook dingen te relativeren.
Ik heb ook altijd gezegd dat ik de MM niet als falen zie van mezelf of van Moonman en ik samen. Ik denk dat dat ook heel veel scheelt hoe je in het niet zwanger raken staat.
Elke hormoonspuit brengt mij dichter tot mijn wens. Elke dag brengt jou waarschijnlijk dichter tot je wens Golightly , en de kans is op dit moment groter dat je eerder zwanger zult raken dan ik, en dat gun ik je van harte. Gun het je vriendinnen dan ook.
Bikkie, thnx!! Jij hebt er lang genoeg over gedaan, en je hoeft je er niet voor te schamen.
Ik heb ook altijd gezegd dat ik de MM niet als falen zie van mezelf of van Moonman en ik samen. Ik denk dat dat ook heel veel scheelt hoe je in het niet zwanger raken staat.
Elke hormoonspuit brengt mij dichter tot mijn wens. Elke dag brengt jou waarschijnlijk dichter tot je wens Golightly , en de kans is op dit moment groter dat je eerder zwanger zult raken dan ik, en dat gun ik je van harte. Gun het je vriendinnen dan ook.
Bikkie, thnx!! Jij hebt er lang genoeg over gedaan, en je hoeft je er niet voor te schamen.
woensdag 2 januari 2008 om 16:13
Golightly, ik vind je gevoelens heel begrijpelijk. Ook vind ik dat je je gevoelens wat minder zou mogen uiten aangezien je zelf nog zo kort bezig bent. (Ik weet het, het voelt niet kort, maar is het wel).
Zoals ik je berichtjes lees, heb je minder begrip voor de zwangere en vraag je meer begrip voor jezelf. Je zegt namelijk "Ik gun het ze echt" en daartegenover verwacht jij veel begrip voor het feit dat jij (nog) niet zwanger bent, toon je weinig begrip voor de situatie waar de zwangere zich in bevinden.
Daarbij, denk jij als jij zwanger bent, dat jij constant op je tenen loopt wanneer je weet dat iemand in je buurt al zes maanden aan het proberen is? Ik denk dat het heel moeilijk wordt
En eerlijk gezegd het volgende stukje, ondanks je stevige ergernis, vind ik heel goed advies!
1) Jouw tijd komt ook wel
2) "Als het bij jou zover is dan snap je het wel, maar nu kun je het niet begrijpen"
Maar nogmaals, ik begrijp je gevoelens heel goed, maar je er nu al zo over uiten zou ik als vriendin/nichtje niet zo waarderen, zeker wanneer ze toch laten blijken het vervelend voor je te vinden.
Misschien dat je zou kunnen proberen om er wat relativerend naar te kijken, al begrijp dat dat ook moeilijk is wanneer je zo graag wilt.
Ik wens je een hele snelle zwangerschap toe :-)
Zoals ik je berichtjes lees, heb je minder begrip voor de zwangere en vraag je meer begrip voor jezelf. Je zegt namelijk "Ik gun het ze echt" en daartegenover verwacht jij veel begrip voor het feit dat jij (nog) niet zwanger bent, toon je weinig begrip voor de situatie waar de zwangere zich in bevinden.
Daarbij, denk jij als jij zwanger bent, dat jij constant op je tenen loopt wanneer je weet dat iemand in je buurt al zes maanden aan het proberen is? Ik denk dat het heel moeilijk wordt
En eerlijk gezegd het volgende stukje, ondanks je stevige ergernis, vind ik heel goed advies!
1) Jouw tijd komt ook wel
2) "Als het bij jou zover is dan snap je het wel, maar nu kun je het niet begrijpen"
Maar nogmaals, ik begrijp je gevoelens heel goed, maar je er nu al zo over uiten zou ik als vriendin/nichtje niet zo waarderen, zeker wanneer ze toch laten blijken het vervelend voor je te vinden.
Misschien dat je zou kunnen proberen om er wat relativerend naar te kijken, al begrijp dat dat ook moeilijk is wanneer je zo graag wilt.
Ik wens je een hele snelle zwangerschap toe :-)
woensdag 2 januari 2008 om 16:28
Ik heb een vriendin die al jaren bezig was om zwanger te raken en toen werd ik dus in 1 maand zwanger. Nu heb ik een zoon en ben ik zwanger van nummer 2 (ook binnen 1 maand) en ik zie haar niet zo vaak meer vergeleken met vroeger. Ze ontloopt me. Heb het er met haar over proberen te hebben, maar ze gunt het me en heeft er absoluut geen problemen mee, zegt ze.
Ik heb altijd juist gewild dat ze liever zei hoe ze zich echt voelde. Dan hadden we samen kunnen huilen. Ze is een binnenvetter en kropt alles op.
Ik ben het dus wel met iMac eens dat je niet gelijk je ongenoegen moet spuien, maar ik denk toch wel dat je het er (voorzichtig uiteraard) met je vriendinnen over mag/moet hebben. Zo ga je ze ook ontlopen en gaan je vriendschappen eraan. Probeer alleen geen verwijten te maken, maar stel je kwetsbaar op.
Maar inderdaad ook, wees realistisch: 6 maanden is normaal. Na een jaar kun je eens naar de huisarts gaan...maar liever natuurlijk zonder al die rompslomp dat het lukt.
Ik heb altijd juist gewild dat ze liever zei hoe ze zich echt voelde. Dan hadden we samen kunnen huilen. Ze is een binnenvetter en kropt alles op.
Ik ben het dus wel met iMac eens dat je niet gelijk je ongenoegen moet spuien, maar ik denk toch wel dat je het er (voorzichtig uiteraard) met je vriendinnen over mag/moet hebben. Zo ga je ze ook ontlopen en gaan je vriendschappen eraan. Probeer alleen geen verwijten te maken, maar stel je kwetsbaar op.
Maar inderdaad ook, wees realistisch: 6 maanden is normaal. Na een jaar kun je eens naar de huisarts gaan...maar liever natuurlijk zonder al die rompslomp dat het lukt.
woensdag 2 januari 2008 om 17:02
TO, je concrete vraag is: ben ik de enige die hier moeite mee heeft?
Ik denk het niet. Ik ben in die vier héle maanden dat ik er de eerste keer over deed om zwanger te worden van mijn eerste ook menigmaal strontjaloers geweest op zwangere (Viva-)vriendinnen, nichtjes en collega's. Túúrlijk baal je er van dat een ander heel snel zwanger is en dat het voor jouw gevoel al een eeuwigheid duurt.
De opmerkingen van je vriendin/nicht zijn inderdaad dooddoeners en niet leuk.
Maar... (nu komt de maar). Je kunt niet verwachten van je vriendinnen dat ze niet praten over hun zwangerschap. Zou je dan willen dat ze het niet met je delen? Dan voel je je waarschijnlijk net zo vervelend. Misschien is de manier waarop je je boodschap heb gebracht wat ongelukkig? Je kán natuurlijk ook
* zelf proberen het onderwerp van gesprek te veranderen, door te vertellen wat er in jouw leven speelt
* eerlijk zeggen dat je jaloers bent, dat het misschien niet redelijk is, maar dat het wel zo is. Dat je het daarom moeilijk vind om het de hele tijd over babies te hebben (klinkt wat positiever dan "ik moet reageren op elke kramp" etc)
Over die zwangerschapskwaaltjes. Bij mijn eerste zwangerschap had ik hier ook last van. Van tevoren vond ik vrouwen die dat hadden aanstellers. Vrouwen die de hele tijd over hun babie of zwangerechap praatten vond ik stom. Maar toen ik hoogzwanger niet meer kon liggen omdat ik dan flauwviel (baby knelde ader naar hart af), last had van maagzuur, een zeer schaambeen, buikkrampen, een schoppende baby tegen mijn middenrif, etc... toen was ik blij dat ik dat tegen mijn vriendinnen mocht vertellen zonder een boze blik of wegdraaiende ogen!
Oh en berg je maar... zoals anderen al schrijven... als de babies eenmaal geboren zijn gaat het waarschijnlijk zes maanden lang over voedingen en slaapjes (want daar ben je als verse moeder of vader nu eenmaal de hele dag mee bezig)
Ik hoop dat je snel zwanger wordt. Dat hoop ik voor iedereen.
Ik denk het niet. Ik ben in die vier héle maanden dat ik er de eerste keer over deed om zwanger te worden van mijn eerste ook menigmaal strontjaloers geweest op zwangere (Viva-)vriendinnen, nichtjes en collega's. Túúrlijk baal je er van dat een ander heel snel zwanger is en dat het voor jouw gevoel al een eeuwigheid duurt.
De opmerkingen van je vriendin/nicht zijn inderdaad dooddoeners en niet leuk.
Maar... (nu komt de maar). Je kunt niet verwachten van je vriendinnen dat ze niet praten over hun zwangerschap. Zou je dan willen dat ze het niet met je delen? Dan voel je je waarschijnlijk net zo vervelend. Misschien is de manier waarop je je boodschap heb gebracht wat ongelukkig? Je kán natuurlijk ook
* zelf proberen het onderwerp van gesprek te veranderen, door te vertellen wat er in jouw leven speelt
* eerlijk zeggen dat je jaloers bent, dat het misschien niet redelijk is, maar dat het wel zo is. Dat je het daarom moeilijk vind om het de hele tijd over babies te hebben (klinkt wat positiever dan "ik moet reageren op elke kramp" etc)
Over die zwangerschapskwaaltjes. Bij mijn eerste zwangerschap had ik hier ook last van. Van tevoren vond ik vrouwen die dat hadden aanstellers. Vrouwen die de hele tijd over hun babie of zwangerechap praatten vond ik stom. Maar toen ik hoogzwanger niet meer kon liggen omdat ik dan flauwviel (baby knelde ader naar hart af), last had van maagzuur, een zeer schaambeen, buikkrampen, een schoppende baby tegen mijn middenrif, etc... toen was ik blij dat ik dat tegen mijn vriendinnen mocht vertellen zonder een boze blik of wegdraaiende ogen!
Oh en berg je maar... zoals anderen al schrijven... als de babies eenmaal geboren zijn gaat het waarschijnlijk zes maanden lang over voedingen en slaapjes (want daar ben je als verse moeder of vader nu eenmaal de hele dag mee bezig)
Ik hoop dat je snel zwanger wordt. Dat hoop ik voor iedereen.
woensdag 2 januari 2008 om 17:18
ik denk niet dat je de enige bent TO.. wij zijn inmiddels bijna 4 jaar bezig voor de 1e..
ik denk dat een half jaar proberen voor jouw wel heel lang lijkt maar dat is het niet, je mag ook "pas" bij een arts terecht als je min. een jaar bezig bent.. en de frustratie, de pijn, het verdriet ja daar kan ik als geen ander over meepraten.. zelf met iui. ivf en icsi mocht het niet lukken..
ook in mijn omgeving zijn er meerdere zwanger geworden en inmiddels ook al bevallen en ook ik ben weleens jaloers niet op de kindjes maar op de zwangerschap en het gezinnetje wat zij ineens zijn en wij misschien wel nooit mee mogen maken.
geef jezelf de tijd..
moon
groetjes wendy
ik denk dat een half jaar proberen voor jouw wel heel lang lijkt maar dat is het niet, je mag ook "pas" bij een arts terecht als je min. een jaar bezig bent.. en de frustratie, de pijn, het verdriet ja daar kan ik als geen ander over meepraten.. zelf met iui. ivf en icsi mocht het niet lukken..
ook in mijn omgeving zijn er meerdere zwanger geworden en inmiddels ook al bevallen en ook ik ben weleens jaloers niet op de kindjes maar op de zwangerschap en het gezinnetje wat zij ineens zijn en wij misschien wel nooit mee mogen maken.
geef jezelf de tijd..
moon
groetjes wendy
vrijdag 4 januari 2008 om 00:19
:
[...]
Helemaal mee eens eigenlijk. Ik ken zat mensen met dezelfde instelling als Yamuna en geloof me, dat is voor je vriendinnen ook een stuk prettiger.
je kan het maar beter ook erg prettig voor je vriendinnen houden... zij zijn immer naast mijn partner de mensen die mij opvangen als ik val ... zij zijn degene die het licht voor me aansteken als het donker is ...
het enige wat ik hoef te doen voor hun begrip is mezelf kwetsbaar op durven stellen..... met beleid eerlijk zijn.
vrijdag 4 januari 2008 om 20:33
Hoi,
Ik kan me voorstellen dat je best wel jaloers bent op je vriendinnen. Zij wel en jij (nog) niet. Mijn vriendinnen raakten zwanger toen mijn relatie net uit was. Ik zat dus ook helemaal niet te wachten op die zwangerschapsverhalen maar hoorde ze wel aan. Ik had snel weer een nieuwe vriend en wilde na 1,5 jaar wel kinderen met hem, hij wilde nog even wachten. Mijn vriendinnen waren toen al een tijdje moeder en ik merkte toch ook wel dat moeder zijn leuk is maar dat je ook echt vast zit aan een kind... Ik ben me toen op andere dingen gaan richten, vakanties, etentjes met vrienden, gezellig naar de bioscoop, uitslapen, lekker ergens lunchen. Een jaar later was hij er wel klaar voor en toen raakte ik snel zwanger, inmiddels hebben we een zoontje van 1 jaar. We hebben best wel moeten wennen aan ons nieuwe leventje en plannen dan nu ook regelmatig uitjes met z'n 2-en of vrienden want dat blijft gezellig. Als ik jou was zou ik me lekker richten op andere leuke dingen want er zijn nog zoveel leuke dingen om van te genieten in het leven... En om me heen hoor ik stellen die 7,8 of 12 maanden bezig zijn geweest voor de eerste... dus ik zou me nog niet druk maken... En ja die verhalen over zwangerschap en baby's blijf je horen maar jij kan ook altijd over andere onderwerpen beginnen om even niet naar die babyverhalen te luisteren...
Ik kan me voorstellen dat je best wel jaloers bent op je vriendinnen. Zij wel en jij (nog) niet. Mijn vriendinnen raakten zwanger toen mijn relatie net uit was. Ik zat dus ook helemaal niet te wachten op die zwangerschapsverhalen maar hoorde ze wel aan. Ik had snel weer een nieuwe vriend en wilde na 1,5 jaar wel kinderen met hem, hij wilde nog even wachten. Mijn vriendinnen waren toen al een tijdje moeder en ik merkte toch ook wel dat moeder zijn leuk is maar dat je ook echt vast zit aan een kind... Ik ben me toen op andere dingen gaan richten, vakanties, etentjes met vrienden, gezellig naar de bioscoop, uitslapen, lekker ergens lunchen. Een jaar later was hij er wel klaar voor en toen raakte ik snel zwanger, inmiddels hebben we een zoontje van 1 jaar. We hebben best wel moeten wennen aan ons nieuwe leventje en plannen dan nu ook regelmatig uitjes met z'n 2-en of vrienden want dat blijft gezellig. Als ik jou was zou ik me lekker richten op andere leuke dingen want er zijn nog zoveel leuke dingen om van te genieten in het leven... En om me heen hoor ik stellen die 7,8 of 12 maanden bezig zijn geweest voor de eerste... dus ik zou me nog niet druk maken... En ja die verhalen over zwangerschap en baby's blijf je horen maar jij kan ook altijd over andere onderwerpen beginnen om even niet naar die babyverhalen te luisteren...
zaterdag 5 januari 2008 om 18:20
Je bent niet jaloers, wat je voelt is gemis wat anderen al wel hebben en jij nog niet. Je mist het zwanger zijn en er over mee kunnen praten. De opmerking 'jouw tijd komt nog wel' is dan ook best begrijpelijk. Het is niet leuk als om je heen jouw grote wens bij andere bewaarheid wordt....
Ik wens je voor succes met zwanger worden en bereid jezelf maar voor op uren willen praten over niets anders dan jouw zwangerschap.
Parelhoen (mama van Philip*)
Ik wens je voor succes met zwanger worden en bereid jezelf maar voor op uren willen praten over niets anders dan jouw zwangerschap.
Parelhoen (mama van Philip*)
dinsdag 29 januari 2008 om 23:13
Hoi
Ondertussen zijn mijn man en ik al 4 jaar bezig. Pas na twee jaar werden we door de artsen serieus genomen. Mijn man zijn sperma bleek zo slecht dat alleen ICSI nog mogelijk was (een stapje verder als IVF) Al mijn vriendinnen zijn zwanger geworden hoewel ze meestal later aan kinderen wilden beginnen als wij. Sommigen zelfs al van de tweede. Ik begrijp dus beter dan wie ook hoe het is als iedereen om je heen zwanger wordt maar jij niet. en geloof me maar het wordt steeds moeilijker. Dus belangrijk om op tijd de vrienden te kiezen waar je mee verder kunt. Als jij dat niet trekt dan kun je beter meer omgaan met andere mensen. Want iedereen die zwanger is wil het daar constant over hebben en begrijpelijk ook, dat zou je zelf ook doen. Maar kies gewoon de weg waar jij mee verder kunt...
Ondertussen zijn mijn man en ik al 4 jaar bezig. Pas na twee jaar werden we door de artsen serieus genomen. Mijn man zijn sperma bleek zo slecht dat alleen ICSI nog mogelijk was (een stapje verder als IVF) Al mijn vriendinnen zijn zwanger geworden hoewel ze meestal later aan kinderen wilden beginnen als wij. Sommigen zelfs al van de tweede. Ik begrijp dus beter dan wie ook hoe het is als iedereen om je heen zwanger wordt maar jij niet. en geloof me maar het wordt steeds moeilijker. Dus belangrijk om op tijd de vrienden te kiezen waar je mee verder kunt. Als jij dat niet trekt dan kun je beter meer omgaan met andere mensen. Want iedereen die zwanger is wil het daar constant over hebben en begrijpelijk ook, dat zou je zelf ook doen. Maar kies gewoon de weg waar jij mee verder kunt...
