Mogelijke teleurstelling bij partner geslacht baby

Hi allemaal,

Momenteel ben ik 26 weken zwanger. Ik heb een zoontje van 5 uit een eerdere relatie en met mijn huidige partner krijg ik nog een zoontje. Vanaf het begin heeft mijn partner gezegd het niet te willen weten. Ik heb aangegeven het wel te willen weten en we hebben dus afgesproken dat de vk het wel tegen mij mocht zeggen. Tijdens de 20-wekenecho gaf de vk aan het eind aan dat ze zich niet meer kon herinneren wat het geslacht was. Bij de controle erna deed het apparaatje om naar het hartje te luisteren het niet en moest een collega met het echo-apparaat luisteren. Ik was in mijn eentje (ivm COVID) en vertelde over de 20-wekenecho. Zij vroeg of ik het nu dan wel wilde weten. Voor mij voelde het als de enige kans en bijna als een teken dat ze nu wel met de echo aan de slag moest (lockdown kwam eraan, pretecho bureaus gingen dicht en afspraak was niet meer mogelijk) en dit kon daarnaast ook gratis. Ik zei dus “ja! Ik wil het weten.”

Nou, ondanks dat de baby de beentjes niet al te wijd wilde doen, zag ik een uitsteekseltje en besefte ik dus dat ik nog een zoontje kreeg. Zelf had ik mij op alles voorbereid en waar ik eigenlijk teleurstelling had verwacht, voelde ik me toch positief verrast. Onderweg naar huis belde ik mijn partner om hem te vertellen hoe alles was gegaan en dat ik het nu echt wist. Ook heeft de vk uit de echo een hele mooie 3d-foto kunnen halen, waar ik zelf echt een jongetje in denk te zien. Ik stuurde deze naar mijn partner en naar de mensen dichtbij ons.

Nu komt het. Mijn partner geeft al vanaf dag 1 aan dat hij denkt dat het een meisje is en dat hij hier ook echt op hoopt. Hij verteld dit ook heel enthousiast aan iedereen om zich heen, zegt grappend dat de baby terug gaat wanneer het een jongen is waardoor de mensen (zijn familie en goeie vrienden) eigenlijk met hem meegaan hierin (zij zien een jongen in de echo geven ze aan, maar zeggen toch dat ze hopen dat het een meisje is). Ik heb meerdere keren gezegd dat ik het vervelend vind dat mensen om mij heen zo hopen op een meisje, terwijl ik er geen invloed op heb en hij zegt dat ik me niets ervan aan moet trekken. Hij weet niet dat ik hiermee ook op hem doel, want als hij dat weet, weet hij ook meteen waarom ik het zo vervelend vind en waarom ik het me zo aantrek. Op zo een moment zegt hij ook tegen mij dat hij het ook prima vind om een zoontje te krijgen, maar het klinkt meer alsof hij het dan zegt uit schuldgevoel naar mij toe. Van mijn partner mocht ik het delen met wie ik wilde, maar voor mij is het lastig om het met iedereen te delen terwijl hij het niet weet. Iedereen om mij heen hoopt ook op een meisje. Ik krijg het constant te horen en het is enorm vervelend, maar van de omgeving trek ik me wat minder aan dan mijn partner. De enige mensen die het nu naast mij weten zijn mijn moeder en mijn schoonmoeder. Mijn moeders eerste reactie was “maar gaat de vader nu niet teleurgesteld zijn?”. Ook zijn moeder reageerde minder enthousiast, maar gaf aan het ook al op de echofoto te hebben gezien. Om meer van dit soort reacties te voorkomen heb ik besloten om het tegen niemand meer te zeggen, omdat ik merk dat dit ook wat met mij doet. Voor onze moeders is het misschien makkelijker en een kwestie van afwachten, maar zelf moet ik constant horen hoe erg hij wel niet hoopt op een meisje en dat hij zeker weet dat het een meisje is. Hierdoor raak ik zelf steeds meer teleurgesteld, voelt het alsof ik heb gefaald en hoop ik steeds meer dat de vk het verkeerd heeft gezien. Ik ben letterlijk van alles aan het googlen en aan ‘t zoeken naar eventuele foutjes als piemeltje verwarren voor navelstreng. Ik hou me vast aan eerdere uitspraken zoals bij de 12 weken de nub die een meisje liet zien. De snelheid van het hartje waarop de vk zei “klinkt als een meisje” . En daar voel ik me schuldig over tegenover de kleine, want in eerste instantie was ik juist blij en nu lijk ik steeds minder van mijn zwangerschap te genieten omdat de bevalling steeds dichterbij komt en ik dus niet weet hoe hij gaat reageren.

Ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik heb nog 6 maanden te gaan, dus aan de ene kant denk ik nog even volhouden. Aan de andere kant vind ik dat ik het ook verdien om blij te zijn (mijn zwangerschap is vanaf het begin al zwaar en niet om van te genieten. Zo ook mijn vorige zwangerschap) en heb ik zoiets van “papa kom alsjeblieft even uit die bubbel want je stelt jezelf en mij zwaar teleur door alleen maar open te staan voor een meisje”.

Wat mij het meest pijn doet is dat ik het niet kan bespreken met mijn partner. Hij merkt dat ik met iets loop en zegt ook dat hij het liefst heeft dat ik het met hem bespreek. Alleen weet hij niet dat het hierom gaat en omdat hij meerdere keren specifiek heeft gevraagd om dit niet te delen weet ik ook niet wat nu wijsheid is.

Wat denken jullie??