Kinderen
alle pijlers
na een curretage....?!?!
maandag 25 februari 2008 om 13:52
Vrijdag 15 maart heb ik een curretage ondergaan. Ik was 10,5 week zwanger, maar uit de echo bleek dat het kindje niet ouder dan 6 weken is geworden. Lichamelijk is het zwaar geweest, veel pijn, bloedverlies etc, maar geestelijk is het helemaal 'killing'!
Heeft er iemand ervaringen met curretage? met de gevolgen voor je lijf de eerste weken en vooral.... hoe ga je hier geestelijk mee om?
Ik vind het moeilijk en er is weinig over te vinden.
Heeft er iemand ervaringen met curretage? met de gevolgen voor je lijf de eerste weken en vooral.... hoe ga je hier geestelijk mee om?
Ik vind het moeilijk en er is weinig over te vinden.
maandag 25 februari 2008 om 14:12
sanna wat ontzetten naar dat dit gebeurt is, 
op de kinderen pijler is een topic dat heet zwanger worden na miskraam hier zijn enkele dames die hetzelfde hebben meegemaakt.
bij sommige is de levenloze vrucht ook niet door het lichaam zelf afgestoten maar door curretage verwijdert. misschien vind je bij hun de plek om je verhaal kwijt te kunnen
succes met de verwerking hiervan!
op de kinderen pijler is een topic dat heet zwanger worden na miskraam hier zijn enkele dames die hetzelfde hebben meegemaakt.
bij sommige is de levenloze vrucht ook niet door het lichaam zelf afgestoten maar door curretage verwijdert. misschien vind je bij hun de plek om je verhaal kwijt te kunnen
succes met de verwerking hiervan!
maandag 25 februari 2008 om 14:17
maandag 25 februari 2008 om 16:32
Sanna, ik hoop dat je in het aangeboden topic meer kunt vinden waar je iets aan hebt.
Zelf heb ik ook een curretage gehad na een miskraam. Mijn humpie bleek met 9 weken geen hartje te bevatten. Zelf heb ik geen pijn gehad, wel fiks bloedverlies en geestelijk heb ik er helemaal weinig last van gehad, ondanks dat dit humpie zo gewenst was. Ik bekijk het gewoon heel anders, nuchterder, mijn ervaringen voor die zwangerschap zijn ook heel anders en dat is vermoed ik even niet waar jij behoefte aan hebt en gelijk heb je!
Daarom hoop ik dat anderen op het forum je een betere arm om de schouders kunnen slaan dan ik in dit geval.
Na humpie is er overigens niet zo lang erna een nieuwe zwangerschap gekomen waar ik toch wel wat wiebelig was de eerste maanden. Maar die is goed gegaan en het is inmiddels een gezonde knul van 9.
Ik wens je heel veel sterkte!
Zelf heb ik ook een curretage gehad na een miskraam. Mijn humpie bleek met 9 weken geen hartje te bevatten. Zelf heb ik geen pijn gehad, wel fiks bloedverlies en geestelijk heb ik er helemaal weinig last van gehad, ondanks dat dit humpie zo gewenst was. Ik bekijk het gewoon heel anders, nuchterder, mijn ervaringen voor die zwangerschap zijn ook heel anders en dat is vermoed ik even niet waar jij behoefte aan hebt en gelijk heb je!
Daarom hoop ik dat anderen op het forum je een betere arm om de schouders kunnen slaan dan ik in dit geval.
Na humpie is er overigens niet zo lang erna een nieuwe zwangerschap gekomen waar ik toch wel wat wiebelig was de eerste maanden. Maar die is goed gegaan en het is inmiddels een gezonde knul van 9.
Ik wens je heel veel sterkte!
maandag 25 februari 2008 om 16:46
Hoi Sanna,
Ik heb precies het zelfde meegemaakt... zelfs dezelfde termijnen....Bij mij was er een infectie opgetreden dus de pijn heeft nog iets langer geduurd.
het geestelijke stuk.... tja, daar kan ik eerlijk gezegd weinig zinnigs over zeggen.... het is een heel moeilijk proces, pijnlijk en voornamelijk heel lang..........
Ik weet niet wat je precies wilt weten, maar als je vragen hebt dan geef je maar een gil...
Ik heb precies het zelfde meegemaakt... zelfs dezelfde termijnen....Bij mij was er een infectie opgetreden dus de pijn heeft nog iets langer geduurd.
het geestelijke stuk.... tja, daar kan ik eerlijk gezegd weinig zinnigs over zeggen.... het is een heel moeilijk proces, pijnlijk en voornamelijk heel lang..........
Ik weet niet wat je precies wilt weten, maar als je vragen hebt dan geef je maar een gil...
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
maandag 25 februari 2008 om 17:58
Het is moeilijk om inderdaad zinnige vragen hierover te stellen.
je wilt toch alles op de "normale" manier verwerken en dan weer doorgaan, want de kinderwens is gebleven.
Normaal is natuurlijk voor iedereen anders.... wanneer ga je bijvoorbeeld weer werken? Ik werk 40 uur en heb een heel verantwoordelijke baan en veel met mensen te maken. Op dit moment voel ik me niet, geestelijk tenminste, in staat om hier weer vol voor te gaan. Ik vind dat er weinig nazorg is op dit gebied. Daarom ben ik benieuwd naar ervaringen, hoe hebben jullie dingen opgelost, of juist niet. Ik denk dat iedereen die dit meemaakt behoefte heeft aan een bepaald medeleven en tips om verder te gaan.
Dus bedankt iig alvast voor jullie reacties!
je wilt toch alles op de "normale" manier verwerken en dan weer doorgaan, want de kinderwens is gebleven.
Normaal is natuurlijk voor iedereen anders.... wanneer ga je bijvoorbeeld weer werken? Ik werk 40 uur en heb een heel verantwoordelijke baan en veel met mensen te maken. Op dit moment voel ik me niet, geestelijk tenminste, in staat om hier weer vol voor te gaan. Ik vind dat er weinig nazorg is op dit gebied. Daarom ben ik benieuwd naar ervaringen, hoe hebben jullie dingen opgelost, of juist niet. Ik denk dat iedereen die dit meemaakt behoefte heeft aan een bepaald medeleven en tips om verder te gaan.
Dus bedankt iig alvast voor jullie reacties!
maandag 25 februari 2008 om 19:48
Lieve Sanna, als je wilt mag je me gewoon prive mailen als dat makkelijker is...
Inderdaad je moet voor jezelf even rust vinden. Je werk is niet wat nu belangrijk is... Ik heb idd ook een ruime tijd niet gewerkt... dacht ook dat ik het allemaal wel aan kon maar heb toch een flinke klap gehad, en dat heb ik nu nog wel eens.... als er ineens weer iemand zwanger blijkt, of als ik het allemaal even niet meer zie zitten. Het beste is wel om erover te praten.... en dat hoeft niet nu direct... dat komt wel....
Er is geen normale manier van verwerken.....er zijn helaas geen handleidingen voor...
belangrijk is dat je het doet op je eigen tempo... als je dingen niet wil, geef dat dan aan... en als je er meer over wilt praten zeg dat ook...
Het rare is dat mensen heel krampachtig gaan doen, terwijl je je verhaal kwijt wil, begrip wil en vooral steun.....mensen ontwijken je en gaan over luchtige dingen praten.
Ik heb zelf heel lang alles maar over me heen laten komen, en opeens heb ik geroepen naar de zoveelste die zei:joh jouw tijd komt nog wel: DAT WEET JE NIET, DUS ZEG HET NIET...
ze schrok ervan, maar kwam een dag later om haar excuses aan te bieden.
Lieverd ik kan je alleen maar heel veel steun toewensen, als je me wilt mailen dan mag dat, geef maar aan wat je wil.
veel liefs, Biol
Inderdaad je moet voor jezelf even rust vinden. Je werk is niet wat nu belangrijk is... Ik heb idd ook een ruime tijd niet gewerkt... dacht ook dat ik het allemaal wel aan kon maar heb toch een flinke klap gehad, en dat heb ik nu nog wel eens.... als er ineens weer iemand zwanger blijkt, of als ik het allemaal even niet meer zie zitten. Het beste is wel om erover te praten.... en dat hoeft niet nu direct... dat komt wel....
Er is geen normale manier van verwerken.....er zijn helaas geen handleidingen voor...
belangrijk is dat je het doet op je eigen tempo... als je dingen niet wil, geef dat dan aan... en als je er meer over wilt praten zeg dat ook...
Het rare is dat mensen heel krampachtig gaan doen, terwijl je je verhaal kwijt wil, begrip wil en vooral steun.....mensen ontwijken je en gaan over luchtige dingen praten.
Ik heb zelf heel lang alles maar over me heen laten komen, en opeens heb ik geroepen naar de zoveelste die zei:joh jouw tijd komt nog wel: DAT WEET JE NIET, DUS ZEG HET NIET...
ze schrok ervan, maar kwam een dag later om haar excuses aan te bieden.
Lieverd ik kan je alleen maar heel veel steun toewensen, als je me wilt mailen dan mag dat, geef maar aan wat je wil.
veel liefs, Biol
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
maandag 25 februari 2008 om 19:59
dinsdag 26 februari 2008 om 10:13
Hoi Biol,
Ik vind het superlief dat je me jouw mailadres hebt gestuurd. Maar liever doe ik het op deze manier via het forum.
Hoe is de verwerking bij jou gelopen? en hoe lang is het geleden dat je dit hebt meegemaakt?
Ik hoop door ervaringen te delen dat meerdere vrouwen er wat aan hebben. Dat het een beetje uit de taboe sfeer komt en dat we leren om er 'gewoon' over te praten. Ik denk dat het dan makkelijker wordt voor iedereen. Of misschien niet makkelijker maar sommige dingen zullen duidelijker worden.
Sanna
Ik vind het superlief dat je me jouw mailadres hebt gestuurd. Maar liever doe ik het op deze manier via het forum.
Hoe is de verwerking bij jou gelopen? en hoe lang is het geleden dat je dit hebt meegemaakt?
Ik hoop door ervaringen te delen dat meerdere vrouwen er wat aan hebben. Dat het een beetje uit de taboe sfeer komt en dat we leren om er 'gewoon' over te praten. Ik denk dat het dan makkelijker wordt voor iedereen. Of misschien niet makkelijker maar sommige dingen zullen duidelijker worden.
Sanna
dinsdag 26 februari 2008 om 11:44
He Sanna,
Ik heb ook een curretage gehad, in december, bij 12,5 week. Het kindje was toen pas een paar dagen overleden. Heel erg triest allemaal. Lichamelijk was ik er vrij snel weer bovenop, geestelijk nog steeds niet.
Het door Yamuna genoemde topic (thanx voor het noemen trouwens) heeft mij ook geholpen en ik schrijf er nog steeds. Wij hebben allemaal een of meerdere miskramen gehad, met of zonder curretage. Voor sommige is het pas geleden, voor andere al wat langer. En daar wordt altijd gezegd 'iedereen is welkom op het topic waar niemand bij wil horen'. Dus als je mee wil schrijven.. Daar kunnen we ook antwoorden geven op je vragen en kun je de ervaringen van anderen lezen.
groetjes en veel sterkte.
Ik heb ook een curretage gehad, in december, bij 12,5 week. Het kindje was toen pas een paar dagen overleden. Heel erg triest allemaal. Lichamelijk was ik er vrij snel weer bovenop, geestelijk nog steeds niet.
Het door Yamuna genoemde topic (thanx voor het noemen trouwens) heeft mij ook geholpen en ik schrijf er nog steeds. Wij hebben allemaal een of meerdere miskramen gehad, met of zonder curretage. Voor sommige is het pas geleden, voor andere al wat langer. En daar wordt altijd gezegd 'iedereen is welkom op het topic waar niemand bij wil horen'. Dus als je mee wil schrijven.. Daar kunnen we ook antwoorden geven op je vragen en kun je de ervaringen van anderen lezen.
groetjes en veel sterkte.
woensdag 12 maart 2008 om 18:31
Wat fijn om te weten dat ik niet de enige ben! Ik heb zelf begin dec. in 2007 een curretage gehad met 9wkn zwangerschap (1ste zwangerschap). Het is dan zo onwerkelijk. Ik ben a binnen 2 wkn na het stoppen van de pil, die ik ruim 15jr heb geslikt, zwanger geworden. Dus dat geeft me de moed en de kracht om verder te gaan. In mijn omgeving heeft niemand een curretage/miskraam meegemaakt, dus daarover praten is moeilijk. Ik heb soms het gevoel dat je niet begrepen wordt. Geestelijk heb ik slopende maanden achter de rug, maar ben trots op mezelf dat het sinds een kleine mnd stukken beter gaat. Nog steeds doet het pijn, maar het heeft een plekje in mijn hard gekregen... 
STERKTE ALLEMAAL!
STERKTE ALLEMAAL!
woensdag 12 maart 2008 om 19:18
He dribbeltje,
In mijn omgeving was het ook best onbekend een miskraam/curretage, maar als je er over praat, merk je dat er eigenlijk heel veel vrouwen zijn die dit hebben meegemaakt. Ik heb zelf veel gehad aan het topic: zwanger worden na een miskraam. Helaas merk je dat heel veel vrouwen hetzelfde hebben meegemaakt als jij en dat iedereen je een hart onder de riem wil steken. Zelf schrijf ik ook bij een wondertje in 2009. Ook daar merk ik dat er heel begripvol wordt gereageerd op een miskraam/curretage. Dus als je daar wilt meeschrijven of -lezen ben je natuurlijk van harte welkom. En anders gooi je het er op dit topic maar uit..... als je er behoefte aan hebt tenminste. Het is een moeilijk onderwerp.... voor iedereen.
Veel sterkte ermee.... X Sanna!
In mijn omgeving was het ook best onbekend een miskraam/curretage, maar als je er over praat, merk je dat er eigenlijk heel veel vrouwen zijn die dit hebben meegemaakt. Ik heb zelf veel gehad aan het topic: zwanger worden na een miskraam. Helaas merk je dat heel veel vrouwen hetzelfde hebben meegemaakt als jij en dat iedereen je een hart onder de riem wil steken. Zelf schrijf ik ook bij een wondertje in 2009. Ook daar merk ik dat er heel begripvol wordt gereageerd op een miskraam/curretage. Dus als je daar wilt meeschrijven of -lezen ben je natuurlijk van harte welkom. En anders gooi je het er op dit topic maar uit..... als je er behoefte aan hebt tenminste. Het is een moeilijk onderwerp.... voor iedereen.
Veel sterkte ermee.... X Sanna!
