Kinderen
alle pijlers
ons kindje tijdens bevalling overleden
woensdag 25 juli 2007 om 12:47
Hallo
Het is voor het eerst dat ik op deze forum terechtkom, misschien zoek ik steun, herkenning of is het een stukje rouwverwerking van mijn lieve zoontje Xander.
Ik had een zorgeloze zwangerschap, de 20 weken echo was prachtig. Bij de verloskundige op controle bij de 30 weken stuurde ze ons door. Mijn buik had een uitzetting als van 40 weken zwangerschap. Zelf grapte we nog tegen elkaar dat er misschien 2 baby´s in mn buik zaten,
Bij de gyn. zagen we hem schrikken en hij stuurde ons gelijk door naar een collega. Wij hadden goed door dat er iets niet goed was. Een uur moeten wachten, dat was echt vreselijk. Het besef dat je allerliefste bezit iets mankeert, maar wat??
Bij de andere gyn. vroegen we of hij alles eerlijk wilde zeggen, ons kindje bleek een hersentumor ( teratoom) te hebben. Afgrijselijk nieuws, ik werd misselijk en akelig en kon alleen maar bidden. De gyn. gaf aan om ons kindje te halen maar dat er zoiezo geen overlevingskansen waren, maar dat wilde ik niet. Ik koesterde het denk ik nu, het had het zo goed. Het leefde onder mijn hart.
We gingen de medische molen in in het Erasmus te rotterdam. Twee weken later kregen we een MRI-scan, mn buik kon net in de tunnel, toen schrok ik wel. De tumor was toch niet zo explosief gegroeit? Dat was op een maandag, 30 artsen en specialisten hadden dinsdagavond een overleg, maar we werden om 10 voor 6 s´avonds al gebeld dat ik devolgende direct moest komen om te bevallen. Wat een schok was dat, maarkhad inmiddels erge pijn,mn ribben leken wel gebroken en khad het erg benauwd. Maar mn kindje leefde nog, khad het nog bij me..
De bevalling was vreselijk, het lag in een stuitligging. Maar voordat de billen kwamen zat het hoofdje al in mn bekken vast. Na 55 min persween te hebben opgevangen lukte ze het eindelijk om het hoofdje te puncteren.
Mn lieve Xander overleed toen.
6 pond en 48cm, waarom, waarom waarom.
Het is voor het eerst dat ik op deze forum terechtkom, misschien zoek ik steun, herkenning of is het een stukje rouwverwerking van mijn lieve zoontje Xander.
Ik had een zorgeloze zwangerschap, de 20 weken echo was prachtig. Bij de verloskundige op controle bij de 30 weken stuurde ze ons door. Mijn buik had een uitzetting als van 40 weken zwangerschap. Zelf grapte we nog tegen elkaar dat er misschien 2 baby´s in mn buik zaten,
Bij de gyn. zagen we hem schrikken en hij stuurde ons gelijk door naar een collega. Wij hadden goed door dat er iets niet goed was. Een uur moeten wachten, dat was echt vreselijk. Het besef dat je allerliefste bezit iets mankeert, maar wat??
Bij de andere gyn. vroegen we of hij alles eerlijk wilde zeggen, ons kindje bleek een hersentumor ( teratoom) te hebben. Afgrijselijk nieuws, ik werd misselijk en akelig en kon alleen maar bidden. De gyn. gaf aan om ons kindje te halen maar dat er zoiezo geen overlevingskansen waren, maar dat wilde ik niet. Ik koesterde het denk ik nu, het had het zo goed. Het leefde onder mijn hart.
We gingen de medische molen in in het Erasmus te rotterdam. Twee weken later kregen we een MRI-scan, mn buik kon net in de tunnel, toen schrok ik wel. De tumor was toch niet zo explosief gegroeit? Dat was op een maandag, 30 artsen en specialisten hadden dinsdagavond een overleg, maar we werden om 10 voor 6 s´avonds al gebeld dat ik devolgende direct moest komen om te bevallen. Wat een schok was dat, maarkhad inmiddels erge pijn,mn ribben leken wel gebroken en khad het erg benauwd. Maar mn kindje leefde nog, khad het nog bij me..
De bevalling was vreselijk, het lag in een stuitligging. Maar voordat de billen kwamen zat het hoofdje al in mn bekken vast. Na 55 min persween te hebben opgevangen lukte ze het eindelijk om het hoofdje te puncteren.
Mn lieve Xander overleed toen.
6 pond en 48cm, waarom, waarom waarom.
woensdag 25 juli 2007 om 21:27
Lieve mama van Xander...
Stil is mijn hart....
Hier zijn geen woorden voor! En zeker geen antwoorden...
Je zal altijd Xanders mama zijn. Mama ben je in je ziel!
Goed dat je de stap hebt genomen om op dit forum te komen, probeer er met lotgenoten over te praten. Ik denk dat dat heel belangrijk is!
Ik wens jou en je man/vriend heel veel sterkte! Weet dat er mensen zijn die aan je denken en voor je bidden!
*;
Stil is mijn hart....
Hier zijn geen woorden voor! En zeker geen antwoorden...
Je zal altijd Xanders mama zijn. Mama ben je in je ziel!
Goed dat je de stap hebt genomen om op dit forum te komen, probeer er met lotgenoten over te praten. Ik denk dat dat heel belangrijk is!
Ik wens jou en je man/vriend heel veel sterkte! Weet dat er mensen zijn die aan je denken en voor je bidden!
*;
woensdag 25 juli 2007 om 23:08
Lieve Mama van Xander,
wat een vreselijk bericht om te lezen. Ik wens jou en je partner heel veel sterkte toe de komende periode. Ik hoop dat jullie steun bij elkaar vinden en de mensen om jullie heen.
Een vriendin van ons heeft vorig jaar haar dochter verloren bij de bevalling en zij zei dat als ze mocht kiezen, tussen dit en geen kind gekregen hebben, ze koos voor haar dochter, ze kon zich geen leven meer zonder voorstellen. Geloof dat ook Zonnebloem dit gevoel kon/kan beamen. Ik kan me voorstellen dat het voor jullie ook zo voelt, Xander zal voor altijd in jullie hart leven, hoop dat jullie hem daar een mooi plekje kunnen geven.
Veel liefs Djenjo
wat een vreselijk bericht om te lezen. Ik wens jou en je partner heel veel sterkte toe de komende periode. Ik hoop dat jullie steun bij elkaar vinden en de mensen om jullie heen.
Een vriendin van ons heeft vorig jaar haar dochter verloren bij de bevalling en zij zei dat als ze mocht kiezen, tussen dit en geen kind gekregen hebben, ze koos voor haar dochter, ze kon zich geen leven meer zonder voorstellen. Geloof dat ook Zonnebloem dit gevoel kon/kan beamen. Ik kan me voorstellen dat het voor jullie ook zo voelt, Xander zal voor altijd in jullie hart leven, hoop dat jullie hem daar een mooi plekje kunnen geven.
Veel liefs Djenjo
donderdag 26 juli 2007 om 13:09
Hoi allemaal
Bedankt voor die fijne,lieve en ontroerende reacties. Dat doet me erg goed, ook het verhaal hier vertellen luchtte me al op. Maar kan nog zoveel vertellen, kzat het ook huilend te typen.
Xander is 4 Juli geboren in het Sophia kinderziekenhuis te Rotterdam. Terwijl het buiten regende en onweerde. De natuur huilde mee.
Doordat ik een Fluxus (bloeding) kreeg moest ik blijven voor extra bloed. Xander was erg mooi, ondanks dat zijn hoofdje 45cm als omtrek had, had hij een klein gezichtje. Moment dat hij overleed wist ik dat gaf mijn gevoel aan. Ik vroeg het gelijk aan de arts en die bevestigde het.
Het gaf me op dat moment zo´n rust, Xander heeft niks geleden.
Alexander heeft hem nog in het badje gedaan, er was ondanks dit verdriet zo´n relaxte en goedige sfeer. Hij is daar nu zo blij mee dat hij zn kindje gewassen, afgedroogt en aangekleed heb. We kregen echt de kracht van God denk ik nu.
Volgende avond mochten we naar huis, Xander zou met de kinder- lijkauto naar huis komen. Het was weer zo´n moeilijk punt, zelf (leeg ) in de auto stappen, je kindje achterlaten in het mortuarium. Het ergste wat een moeder kan overkomen, je kindje terug moeten geven aan Jezus.
Wat voel ik me leeg.
p.s. doordat ik nieuw hier ben weet ik niet alles, hoe kom ik bij moeders die soorgelijk hebben meegemaakt?
Als je vragen heb doe dat gerust, ik merk dat het me oplucht, misschien stukje rouwverwerking?
Hoe verwerk je zoiets denk ik vaak.
Mn lichaam schreeuwt om een kleintje in mn armen, kzoek bij andere baby´s in de winkel gelijkenis met Xander, alsof ik hem aan zal treffen.
Het had het zo goed kunnen hebben.
Waarom
Bedankt voor die fijne,lieve en ontroerende reacties. Dat doet me erg goed, ook het verhaal hier vertellen luchtte me al op. Maar kan nog zoveel vertellen, kzat het ook huilend te typen.
Xander is 4 Juli geboren in het Sophia kinderziekenhuis te Rotterdam. Terwijl het buiten regende en onweerde. De natuur huilde mee.
Doordat ik een Fluxus (bloeding) kreeg moest ik blijven voor extra bloed. Xander was erg mooi, ondanks dat zijn hoofdje 45cm als omtrek had, had hij een klein gezichtje. Moment dat hij overleed wist ik dat gaf mijn gevoel aan. Ik vroeg het gelijk aan de arts en die bevestigde het.
Het gaf me op dat moment zo´n rust, Xander heeft niks geleden.
Alexander heeft hem nog in het badje gedaan, er was ondanks dit verdriet zo´n relaxte en goedige sfeer. Hij is daar nu zo blij mee dat hij zn kindje gewassen, afgedroogt en aangekleed heb. We kregen echt de kracht van God denk ik nu.
Volgende avond mochten we naar huis, Xander zou met de kinder- lijkauto naar huis komen. Het was weer zo´n moeilijk punt, zelf (leeg ) in de auto stappen, je kindje achterlaten in het mortuarium. Het ergste wat een moeder kan overkomen, je kindje terug moeten geven aan Jezus.
Wat voel ik me leeg.
p.s. doordat ik nieuw hier ben weet ik niet alles, hoe kom ik bij moeders die soorgelijk hebben meegemaakt?
Als je vragen heb doe dat gerust, ik merk dat het me oplucht, misschien stukje rouwverwerking?
Hoe verwerk je zoiets denk ik vaak.
Mn lichaam schreeuwt om een kleintje in mn armen, kzoek bij andere baby´s in de winkel gelijkenis met Xander, alsof ik hem aan zal treffen.
Het had het zo goed kunnen hebben.
Waarom
donderdag 26 juli 2007 om 13:39
donderdag 26 juli 2007 om 15:12
love for kids *; heel veel sterkte....
je zou eens kunnen kijken op www.lieveengeltjes.nl daar staan allemaal verhalen op van mensen die hun kindje zijn verloren...
BVL
je zou eens kunnen kijken op www.lieveengeltjes.nl daar staan allemaal verhalen op van mensen die hun kindje zijn verloren...
BVL
donderdag 26 juli 2007 om 19:53
Ja Waarom dat vraag ik me nog iedere dag af??????? Het is ook allemaal zo oneerlijk. Ook ik heb in het Sophia kindeziekenhuis gelegen alleen dan 3 maanden eerder als jou. Thijs heeft maar 2 dagen geleefd maar we zijn zo blij dat we hem ontmoet hebben. Hoe gaat het met jou en je man nu lichamelijk. Ik wil je alleen zeggen dat je goed op jezelf moet letten, wij hebben onszelf echt weggecijferd en kregen later echt de rekening gepresenteerd. Ik ben deze week weer begonnen met werken, maar ik ben 50% begonnen omdat ik gewoon nog te moe ben (door alle stress die eruit komt). Is jouw man alweer aan het werk? Kan je er goed over praten met je man? Hoe oud ben je? Word er nog verder onderzoek gedaan ivm met herhalingsrisico of kan dit niet erfelijk zijn?
Nogmaals als je behoefte hebt om me te mailen kan je mijn email adres opvragen bij de angel.
Dikke knuffel
Nogmaals als je behoefte hebt om me te mailen kan je mijn email adres opvragen bij de angel.
Dikke knuffel
zaterdag 28 juli 2007 om 20:20
Lieve love for kids,
Allereerst gefeliciteerd dat je moeder bent geworden van Xander. En wat verschrikkelijk dat hij niet meer bij jullie is. Het is ongelooflijk oneerlijk dat zoiets gebeurd. En wat jullie hebben moeten doormaken voor zijn geboorte....te heftig. Hoe gaat het nu met je? Hoe is het met je eigen lichaam? Genees je? Kun je alweer een beetje rondhobbelen?
Hebben jullie Xander begraven of gecremeerd? En heb je een mooi plekje voor hem (behalve in je hart natuurlijk...)?
En hoe voel je je?
Angel, zou jij mijn emailadres aan love for kids willen sturen?
Love for kids. Je hebt al kennis gemaakt met Zonnebloem en Huppel. Ik ben Parelhoen en heb vorig jaar mijn zoontje vlak voor de geboorte verloren. Zoals Zonnebloem al aangaf: het helpt enorm hier je verhaal te doen en je gevoelens op te schrijven en je bent van harte welkom op onze msn-groep.
Ik wens je heel veel sterkte en als je wilt ben je welkom op de msn.
Liefs Parelhoen
Allereerst gefeliciteerd dat je moeder bent geworden van Xander. En wat verschrikkelijk dat hij niet meer bij jullie is. Het is ongelooflijk oneerlijk dat zoiets gebeurd. En wat jullie hebben moeten doormaken voor zijn geboorte....te heftig. Hoe gaat het nu met je? Hoe is het met je eigen lichaam? Genees je? Kun je alweer een beetje rondhobbelen?
Hebben jullie Xander begraven of gecremeerd? En heb je een mooi plekje voor hem (behalve in je hart natuurlijk...)?
En hoe voel je je?
Angel, zou jij mijn emailadres aan love for kids willen sturen?
Love for kids. Je hebt al kennis gemaakt met Zonnebloem en Huppel. Ik ben Parelhoen en heb vorig jaar mijn zoontje vlak voor de geboorte verloren. Zoals Zonnebloem al aangaf: het helpt enorm hier je verhaal te doen en je gevoelens op te schrijven en je bent van harte welkom op onze msn-groep.
Ik wens je heel veel sterkte en als je wilt ben je welkom op de msn.
Liefs Parelhoen
zaterdag 28 juli 2007 om 23:39
Lieve love for kids,
Tja ook ik herken alles wat je schrijft. Mijn lieve Max overleed 12 december 2006. Van je af schrijven helpt vind ik.
De pijn, het gemis waar je doorheen gaat is onbeschrijflijk.
Ik wil je graag een gedicht laten lezen dat voor mij erg belangrijk en ik hoop dat jij er ook iets aan hebt.
Ik wil jou en je man heel veel sterkte wensen en ook ik sluit me aan bij de anderen, als je meer wil schrijven met lotgenoten ben je welkom op de msn.
Gedragen
Ik heb je met
Trots gedrag
Fier
de toekomst in
Ik heb je
verborgen
gedragen
Fier
om zichtbaar te worden
Ik heb je
zichtbaar
gedragen
fier en vol verwachting
Ik draag
je nog
fier
nu je opnieuw
onzichtbaar werd
maar nog zo
aanwezig
Gebogen ga
ik verder
maar niet gebroken
Geslagen
ben ik maar
niet verslagen
Nog altijd fier
op jou
ga ik verder
Onlosmakelijk
verbonden met jou
Nog altijd trots
op jou
draag ik je
met me mee
de toekomst in
Onzichtbaar
en
zichtbaar voor
wie kan kijken
met andere ogen
Tja ook ik herken alles wat je schrijft. Mijn lieve Max overleed 12 december 2006. Van je af schrijven helpt vind ik.
De pijn, het gemis waar je doorheen gaat is onbeschrijflijk.
Ik wil je graag een gedicht laten lezen dat voor mij erg belangrijk en ik hoop dat jij er ook iets aan hebt.
Ik wil jou en je man heel veel sterkte wensen en ook ik sluit me aan bij de anderen, als je meer wil schrijven met lotgenoten ben je welkom op de msn.
Gedragen
Ik heb je met
Trots gedrag
Fier
de toekomst in
Ik heb je
verborgen
gedragen
Fier
om zichtbaar te worden
Ik heb je
zichtbaar
gedragen
fier en vol verwachting
Ik draag
je nog
fier
nu je opnieuw
onzichtbaar werd
maar nog zo
aanwezig
Gebogen ga
ik verder
maar niet gebroken
Geslagen
ben ik maar
niet verslagen
Nog altijd fier
op jou
ga ik verder
Onlosmakelijk
verbonden met jou
Nog altijd trots
op jou
draag ik je
met me mee
de toekomst in
Onzichtbaar
en
zichtbaar voor
wie kan kijken
met andere ogen
