Kinderen
alle pijlers
ons kindje tijdens bevalling overleden
woensdag 25 juli 2007 om 12:47
Hallo
Het is voor het eerst dat ik op deze forum terechtkom, misschien zoek ik steun, herkenning of is het een stukje rouwverwerking van mijn lieve zoontje Xander.
Ik had een zorgeloze zwangerschap, de 20 weken echo was prachtig. Bij de verloskundige op controle bij de 30 weken stuurde ze ons door. Mijn buik had een uitzetting als van 40 weken zwangerschap. Zelf grapte we nog tegen elkaar dat er misschien 2 baby´s in mn buik zaten,
Bij de gyn. zagen we hem schrikken en hij stuurde ons gelijk door naar een collega. Wij hadden goed door dat er iets niet goed was. Een uur moeten wachten, dat was echt vreselijk. Het besef dat je allerliefste bezit iets mankeert, maar wat??
Bij de andere gyn. vroegen we of hij alles eerlijk wilde zeggen, ons kindje bleek een hersentumor ( teratoom) te hebben. Afgrijselijk nieuws, ik werd misselijk en akelig en kon alleen maar bidden. De gyn. gaf aan om ons kindje te halen maar dat er zoiezo geen overlevingskansen waren, maar dat wilde ik niet. Ik koesterde het denk ik nu, het had het zo goed. Het leefde onder mijn hart.
We gingen de medische molen in in het Erasmus te rotterdam. Twee weken later kregen we een MRI-scan, mn buik kon net in de tunnel, toen schrok ik wel. De tumor was toch niet zo explosief gegroeit? Dat was op een maandag, 30 artsen en specialisten hadden dinsdagavond een overleg, maar we werden om 10 voor 6 s´avonds al gebeld dat ik devolgende direct moest komen om te bevallen. Wat een schok was dat, maarkhad inmiddels erge pijn,mn ribben leken wel gebroken en khad het erg benauwd. Maar mn kindje leefde nog, khad het nog bij me..
De bevalling was vreselijk, het lag in een stuitligging. Maar voordat de billen kwamen zat het hoofdje al in mn bekken vast. Na 55 min persween te hebben opgevangen lukte ze het eindelijk om het hoofdje te puncteren.
Mn lieve Xander overleed toen.
6 pond en 48cm, waarom, waarom waarom.
Het is voor het eerst dat ik op deze forum terechtkom, misschien zoek ik steun, herkenning of is het een stukje rouwverwerking van mijn lieve zoontje Xander.
Ik had een zorgeloze zwangerschap, de 20 weken echo was prachtig. Bij de verloskundige op controle bij de 30 weken stuurde ze ons door. Mijn buik had een uitzetting als van 40 weken zwangerschap. Zelf grapte we nog tegen elkaar dat er misschien 2 baby´s in mn buik zaten,
Bij de gyn. zagen we hem schrikken en hij stuurde ons gelijk door naar een collega. Wij hadden goed door dat er iets niet goed was. Een uur moeten wachten, dat was echt vreselijk. Het besef dat je allerliefste bezit iets mankeert, maar wat??
Bij de andere gyn. vroegen we of hij alles eerlijk wilde zeggen, ons kindje bleek een hersentumor ( teratoom) te hebben. Afgrijselijk nieuws, ik werd misselijk en akelig en kon alleen maar bidden. De gyn. gaf aan om ons kindje te halen maar dat er zoiezo geen overlevingskansen waren, maar dat wilde ik niet. Ik koesterde het denk ik nu, het had het zo goed. Het leefde onder mijn hart.
We gingen de medische molen in in het Erasmus te rotterdam. Twee weken later kregen we een MRI-scan, mn buik kon net in de tunnel, toen schrok ik wel. De tumor was toch niet zo explosief gegroeit? Dat was op een maandag, 30 artsen en specialisten hadden dinsdagavond een overleg, maar we werden om 10 voor 6 s´avonds al gebeld dat ik devolgende direct moest komen om te bevallen. Wat een schok was dat, maarkhad inmiddels erge pijn,mn ribben leken wel gebroken en khad het erg benauwd. Maar mn kindje leefde nog, khad het nog bij me..
De bevalling was vreselijk, het lag in een stuitligging. Maar voordat de billen kwamen zat het hoofdje al in mn bekken vast. Na 55 min persween te hebben opgevangen lukte ze het eindelijk om het hoofdje te puncteren.
Mn lieve Xander overleed toen.
6 pond en 48cm, waarom, waarom waarom.
woensdag 25 juli 2007 om 15:31
woensdag 25 juli 2007 om 16:22
Lieve mama en natuurlijk papa van Xander,
Zoals velen hier op dit forum heb ik het verhaal met tranen in mijn ogen gelezen, onbegrijpelijk dat je als liefhebbende moeder en vader geconfronteerd moet worden met zo'n groot verlies. De wereld is soms zo oneerlijk.
Wens jullie alle sterkte van de hele wereld toe ! *;
Zoals velen hier op dit forum heb ik het verhaal met tranen in mijn ogen gelezen, onbegrijpelijk dat je als liefhebbende moeder en vader geconfronteerd moet worden met zo'n groot verlies. De wereld is soms zo oneerlijk.
Wens jullie alle sterkte van de hele wereld toe ! *;
woensdag 25 juli 2007 om 16:35
Lieve mama van Xander,
Wat een groot verdriet zeg. Wanneer is het gebeurd? Is het nog maar kort geleden en moet Xander nog begraven/gecremeerd worden? Heb je ook steun aan de mensen om je heen? Ik hoop zo voor je dat je er samen met je man/vriend doorheen gaat, elkaar steunt waar nodig. Ondanks dat jullie niet voor Xander mogen zorgen, zijn jullie wel papa en mama geworden. De papa en mama van Xander. Het is allemaal zo oneerlijk soms, ik begrijp er helemaal niets van waarom mensen zo'n verdriet moeten hebben. Ik wens je heel veel sterkte en heel veel kracht.
Wat een groot verdriet zeg. Wanneer is het gebeurd? Is het nog maar kort geleden en moet Xander nog begraven/gecremeerd worden? Heb je ook steun aan de mensen om je heen? Ik hoop zo voor je dat je er samen met je man/vriend doorheen gaat, elkaar steunt waar nodig. Ondanks dat jullie niet voor Xander mogen zorgen, zijn jullie wel papa en mama geworden. De papa en mama van Xander. Het is allemaal zo oneerlijk soms, ik begrijp er helemaal niets van waarom mensen zo'n verdriet moeten hebben. Ik wens je heel veel sterkte en heel veel kracht.
woensdag 25 juli 2007 om 16:45
Lieve Papa en Mama van Xander,
Wat een hel gaan jullie door, wat afschuwelijk...ik heb er geen woorden voor. Alleen dat de dood van een kind, jullie kind, iets onvoorstelbaars en volledig tegennatuurlijks is. Honderd duizend vragen razen door je hoofd..waarom wij, waarom hij?
Maar er is geen antwoord op.
Vanuit hier hoop ik dat jullie het ooit een plekje weten te geven, tot die tijd wens ik jullie alle kracht van de wereld toe, want jullie zullen het nodig hebben!!
Mijn gedachte zijn bij jullie en jullie kleine sterretje O+
Wat een hel gaan jullie door, wat afschuwelijk...ik heb er geen woorden voor. Alleen dat de dood van een kind, jullie kind, iets onvoorstelbaars en volledig tegennatuurlijks is. Honderd duizend vragen razen door je hoofd..waarom wij, waarom hij?
Maar er is geen antwoord op.
Vanuit hier hoop ik dat jullie het ooit een plekje weten te geven, tot die tijd wens ik jullie alle kracht van de wereld toe, want jullie zullen het nodig hebben!!
Mijn gedachte zijn bij jullie en jullie kleine sterretje O+
woensdag 25 juli 2007 om 20:15
Als allereerste gecondoleerd met jullie zoon.
Ik weet helaas als geen ander wat je hebt meegemaakt (en nog steeds). Onze zoon Thijs is geboren (na 38,5 week zwangerschap) via een keizersnede op woensdag 18 april. Op woensdag 19 april is Thijs overleden. Ook bij ons werd al tijdens de zwangerschap bekend dat Thijs cystenieren heeft. Ook wij zijn het onderwerp geweest op zo'n bewuste dinsdagavond (wij liepen ook in het Dijkzigt). Bij geboorte bleken de longetjes van Thijs niet genoeg gerijpt waardoor die dus niet zelfstandig kon ademen en hier uiteindelijk aan is overleden. Ook ik heb hier mijn verhaal geschreven zie grote, wittere nieren voor alle details.
Het is zo oneerlijk. 9 maanden lang kijk je uit naar het wondertje wat in je buik groeit en dan wordt die droom opeens een vreselijke nachtmerrie. Ouders zonder kind, met lege armen naar huis. In plaats van de kleine thuis in het wiegje te leggen breng je hem naar het crematorium/begraafplaats. Het is een periode waar je door heen gaat, maar niet echt beleefd (tenmiste zo heb ik het ervaren).
Wanneer was hij geboren? En na hoeveel weken zwangerschap?
Als je behoefte hebt aan een luisterend oor of je wilt met iemand praten die hetzelfde heeft meegemaakt, mag je als je wil wel mijn email adres aan de angel vragen.
Ook hebben we inderdaad een MSN groep waar we praten met een clubje die ook hun kind hebben verloren.
Heel veel sterkte voor jou en je man en vergeet niet dat jullie allerliefste zoon doorleeft in jullie hart.
Ik weet helaas als geen ander wat je hebt meegemaakt (en nog steeds). Onze zoon Thijs is geboren (na 38,5 week zwangerschap) via een keizersnede op woensdag 18 april. Op woensdag 19 april is Thijs overleden. Ook bij ons werd al tijdens de zwangerschap bekend dat Thijs cystenieren heeft. Ook wij zijn het onderwerp geweest op zo'n bewuste dinsdagavond (wij liepen ook in het Dijkzigt). Bij geboorte bleken de longetjes van Thijs niet genoeg gerijpt waardoor die dus niet zelfstandig kon ademen en hier uiteindelijk aan is overleden. Ook ik heb hier mijn verhaal geschreven zie grote, wittere nieren voor alle details.
Het is zo oneerlijk. 9 maanden lang kijk je uit naar het wondertje wat in je buik groeit en dan wordt die droom opeens een vreselijke nachtmerrie. Ouders zonder kind, met lege armen naar huis. In plaats van de kleine thuis in het wiegje te leggen breng je hem naar het crematorium/begraafplaats. Het is een periode waar je door heen gaat, maar niet echt beleefd (tenmiste zo heb ik het ervaren).
Wanneer was hij geboren? En na hoeveel weken zwangerschap?
Als je behoefte hebt aan een luisterend oor of je wilt met iemand praten die hetzelfde heeft meegemaakt, mag je als je wil wel mijn email adres aan de angel vragen.
Ook hebben we inderdaad een MSN groep waar we praten met een clubje die ook hun kind hebben verloren.
Heel veel sterkte voor jou en je man en vergeet niet dat jullie allerliefste zoon doorleeft in jullie hart.
woensdag 25 juli 2007 om 20:37
woensdag 25 juli 2007 om 20:52
Och meis, wat vreselijk dat jullie zoon is overleden. Het is zo oneerlijk, zo onrechtvaardig......;(
Heel, heel veel kracht:R
Samen met een aantal meiden van het Vivaforum die hetzelfde hebben meegemaakt schrijven we op een besloten groep. Mocht je behoefte hebben om mee te schrijven laat het dan even weten.
Liefs Huppel
Heel, heel veel kracht:R
Samen met een aantal meiden van het Vivaforum die hetzelfde hebben meegemaakt schrijven we op een besloten groep. Mocht je behoefte hebben om mee te schrijven laat het dan even weten.
Liefs Huppel
