Onverwacht alleenstaande ouder worden: tips?

Ik ben zwanger van ons eerste kindje en mijn relatie verkeert in zwaar weer. Ik zoek advies van mensen die iets vergelijkbaars mee hebben gemaakt en eigenlijk ook gewoon een luisterend oor.

Om de context te schetsen: een aantal weken na de (onverwachte) positieve test vertelde mijn partner relatietwijfels te hebben. Dat speelde blijkbaar al een tijd, al heb ik daar nooit wat van gemerkt. Hij lijkt nu een soort crisis te hebben en twijfelt over alles: zijn werk, het aanstaande ouderschap, het leven hier in NL (hij is verder gewoon Nederlands). Communicatie vanuit hem is er eigenlijk niet, en ik sta er daardoor vrijwel alleen voor tijdens deze zwangerschap.

Het liefst doe ik dit samen met hem: ik was voor deze crisis gelukkig met onze relatie. Ik wil echter niet langer afwachten tot hij een beslissing neemt over wat hij wil, want daar ga ik langzaam aan onderdoor. Ik ben dus op zoek naar een woning voor mezelf en de kleine en denk nu na over hoe ik het alleenstaande ouderschap vorm ga geven. Mocht hij het vaderschap op willen pakken is dat fantastisch, maar ik houd ook rekening met het scenario waarin hij geen enkele rol zal spelen.

De situatie geeft me aardig wat stress. Ik ben al een tijdje op zoek naar een andere woning, maar val tussen wal en schip. Ik verdien te veel voor sociale huur (ook als ik straks 4 dagen ga werken) en heb denk ik ook niet voldoende jaren, maar verdien te weinig voor particuliere huur of koop. Ik kan niet in deze woning blijven.

Daarnaast heb ik een baan die niet eenvoudig te combineren is met alleenstaand ouderschap. Ik heb wel wat gesolliciteerd tijdens het eerste trimester, maar viste toen achter het net. Deze periode van het jaar zijn er eigenlijk geen vacatures in mijn sector, maar zodra deze weer komen pak ik het solliciteren weer op. Ik zie wel regelmatig vacatures voor banen in de buurt die me leuk lijken en die aansluiten op eerdere ervaring, maar dan zou ik behoorlijk moeten inleveren op inkomen en ook wel wat qua flexibiliteit en vrije tijd. Ik weet niet of dit verstandig is.

Ik heb een hechte band met mijn familie, maar helaas kunnen mijn ouders en zus me vanwege afstand en werk straks niet structureel helpen met de baby. Mijn (ex-)schoonfamilie kan dit ook niet vanwege afstand en/of een gebrekkige gezondheid. Ik heb een fijne vriendenkring, maar de meesten zijn druk met eigen gezin en werk of leven het ‘happy single in the city’-leven. Af en toe kind ophalen bij de opvang wanneer ik het niet red of een paar uurtjes oppassen bij ziekte is vast wel een mogelijkheid, maar ik kan denk ik niet structureel op hen leunen.

Daarnaast ben ik gewoon ook verdrietig: ik had me dit alles zo anders voorgesteld. Ik mis mijn partner en voel me erg alleen. Ik heb gelukkig steun van vrienden, hulp via de POP-poli en slik sinds kort ook antidepressiva omdat ik ben gediagnosticeerd met een prenatale depressie (zelf vermoed ik dat die te wijten is aan de omstandigheden). Ik kan niet genieten van de zwangerschap en maak me vooral druk over hoe ik het straks ga redden, terwijl ik zo graag uit zou willen kijken naar de komst van dit lieve kindje. Ik heb me nog niet bezig kunnen houden met het bedenken van een naam, welke kinderwagen er moet komen of hoe ik wil bevallen.

Voor mensen die het ook alleen doen of ervaring hebben met werk en ouderschap combineren: hebben jullie advies voor me? Of misschien kunnen jullie me gerust stellen en vertellen dat het goed komt. In ieder geval bedankt dat je de moeite hebt genomen mijn verhaal te lezen.

Ik heb dit topic een paar dagen genegeerd, omdat ik toch best ontdaan was van een aantal comments. Ik worstel op slechte momenten met enorme schuldgevoelens en was bang om meer van dit soort opmerkingen te lezen (hoe reëel ze ook mogen zijn).

Om terug te komen op de vraag waarom mijn huidige baan niet past: ik heb een behoorlijke reistijd naar mijn vaste locatie. Daarnaast moet ik zeer regelmatig een dagdeel of hele dag naar locaties nog verder weg. Dit betekent dat mijn kind automatisch van openen tot sluiten op de kinderopvang zou zitten en er zijn dagen waarop die tijden niet eens afdoende zouden zijn. Oppas aan huis kan ik niet betalen. Een gastouder zou kunnen, maar ik hoor om mij heen dat je dan toch best vaak ineens zonder opvang zit (gastouder ziek, gastouder stopt, gastouder op vakantie, etc.). Veel collega's die gebruik maken van een gastouder moeten regelmatig eerder weg. Met ouderschapsverlof kan ik wel een dag minder gaan werken, maar kortere dagen zijn niet altijd mogelijk in mijn huidige functie. Ik wil daarom echt iets dichterbij vinden.

nausicaa schreef: ↑

24-12-2023 19:08

TO, ik ben het eens met ‘doe wat geod is voor jóu en kind, partner zoekt het zelf maar uit’. Maar zo makkelijk als iedereen het hier over verhuizen heeft, ben ik dan weer niet. TO schrijft niet dat ze alleen voor (ex)partner ergens woont hè, alleen dat haar ouders ergens anders wonen. Wat ook nog eens in het buitenland is. Mijn ouders wonen ook deels in het buitenland, en ik zou echt niet mijn eigen woonomgeving opgeven, mijn vrienden, mijn werk, alles, alleen maar om dichter bij mijn ouders te gaan wonen. Waar ik dus ook nog geen baan heb.
Verhuizen is best een groot iets, wat behoorlijk wat energie kost. Een nieuwe baan zoeken en beginnen ook. Helemaal als je hoogzwanger bent of net bevallen. En dat dan naast een nieuwe baby en een relatiebreuk. Zeg nooit nooit, maar dat zou ik echt alleen doen als ik ook echt heel graag daar wilde wonen en mijn eigen kring (vrienden, andere familie) ook in die richting woonden.

Hier heb ik het tijdens Kerst met mijn familie over gehad, maar besloten dat dit toch geen logische keuze is. Eigenlijk precies om wat jij hier beschrijft.

Lavieenrose schreef: ↑

25-12-2023 08:42

Wat heftig TO, dikke knuffel.

Praktisch gezien, sta je ook al ingescheven bij een opvang? Mijn ervaring is dat het vaak lastig is opvang te vinden, zeker als je meerdere dagen nodig hebt. Heel lastig als je nog niet weet waar je uiteindelijk terecht gaat komen, maar wellicht kun je op verschillende plekken je kindje al inschrijven, om straks eventuele wachtlijsten te voorkomen.

Tijdens het eerste trimester heb ik kind bij diverse organisaties in de buurt ingeschreven en een maand later ook nog in andere wijken met het oog op een mogelijke verhuizing. Het is nog even afwachten of er op tijd plek gaat zijn, maar dat moet wel goed komen.

Merkimer schreef: ↑

27-12-2023 10:05

@TO je mag me ook altijd een PB sturen al is het maar om even van je af te gillen. Het hele proces en besluitvorming in je hoofd en het gepieker kan ontzettend vermoeiend zijn.

Ook practische dingen he. Stel je zit om bepaalde spullen verlegen en je krijgt ook een meisje dan mag je dingen als kleertjes zo hebben van me want die van mij wordt binnen nu en twee weken geboren dus is er tegen de tijd dat die van jou komt wel uitgegroeid denk ik zo.

Wat lief! En wat rot om te lezen dat je in een vergelijkbare situatie zit. Het is heel stom, maar het sterkt me ergens om te weten dat ik niet de enige ben die dit soort dingen doormaakt. In mijn omgeving is echt iedereen nog samen: ouders, schoonouders, ooms, tantes, neven en nichten met kinderen, vrienden met kinderen (al zijn die overal wel nog jong, dus wie weet wat de toekomst brengt). Ik heb in mijn kring geen alleenstaande ouders, dus het is gewoon nooit in me opgekomen dat mij dat zou kunnen overkomen (hoe naïef ).

Ik krijg van alle kanten al spullen aangeboden, want de meeste vrienden zijn al klaar met kinderen. Dat komt dus wel goed. Geld is het probleem gelukkig niet, een woning en passende baan zijn op het moment lastiger.

Succes met de laatste loodjes en hopelijk heb je een voorspoedige bevalling!

Honolulu schreef: ↑

27-12-2023 07:18

Helemaal dit.
Moet je overigens andersom eens proberen. Een topic waarin de TO al heeft aangegeen voor een abortus te doen een discussie aan te zwengen om het kindje toch te houden. Dan is het forum te klein.

Het is maar al te vaak vaak pro-abortus versus pro-life als het om de discussie gaat. Misschien zouden eens wat meer mensen moeten kijken naar pro-choice. En dat het dus een keuze mag zijn. En dat die keuze ook mag afwijken van wat je zelf zou doen.

Prima als ook maar iemand in de situatie van TO voor een abortus kiest. Maar stop met subtiele gaslightende manipulatie. Baas in eigen buik werkt twee kanten op.

Dankjewel, ik vind het heel fijn om dit te lezen.

Met deze termijn zou alleen adoptie nog een optie zijn en ik geloof niet dat het kind daar nou beter van zou worden. Dus opmerkingen over abortus of een andere keuze maken mogen mensen voor zich houden.

Merkimer schreef: ↑

27-12-2023 15:30

In het geval van TO qua woonruimte is het echt even kut maar is er geen mogelijkheid dat je in het huis blijft TO en dat hij verkast ? En normaliter krijg je niet zomaar urgentie maar zou toch gaan informeren. Je komt zwanger op straat te staan of kan je bij iemand terecht ? Ik snap dat dit nu even heel erg veel uitzoekwerk is maar stukje bij beetje de kluwe ontrafelen is wat mij heel erg geholpen heeft. Je kan niet voor alles in 1 dag een oplossing hebben.

Nee, ik kan hier niet blijven. Stom geregeld, heel stom, maar daar kan ik nu niets meer aan veranderen.

Ik heb niet zoveel aan urgentie, want ik verdien te veel voor sociale huur. Ik mik daarom op een koopappartement, want particuliere huur is nog duurder. Hopelijk komt er snel iets voorbij. Ik kan wel een paar weken bij vrienden logeren en mocht ik niet op tijd iets vinden kan ik de kraamtijd en eerste maanden bij mijn ouders logeren. Dat geeft nu wat ruimte.