Kinderen
alle pijlers
Onverwacht alleenstaande ouder worden: tips?
zaterdag 23 december 2023 om 17:26
Ik ben zwanger van ons eerste kindje en mijn relatie verkeert in zwaar weer. Ik zoek advies van mensen die iets vergelijkbaars mee hebben gemaakt en eigenlijk ook gewoon een luisterend oor.
Om de context te schetsen: een aantal weken na de (onverwachte) positieve test vertelde mijn partner relatietwijfels te hebben. Dat speelde blijkbaar al een tijd, al heb ik daar nooit wat van gemerkt. Hij lijkt nu een soort crisis te hebben en twijfelt over alles: zijn werk, het aanstaande ouderschap, het leven hier in NL (hij is verder gewoon Nederlands). Communicatie vanuit hem is er eigenlijk niet, en ik sta er daardoor vrijwel alleen voor tijdens deze zwangerschap.
Het liefst doe ik dit samen met hem: ik was voor deze crisis gelukkig met onze relatie. Ik wil echter niet langer afwachten tot hij een beslissing neemt over wat hij wil, want daar ga ik langzaam aan onderdoor. Ik ben dus op zoek naar een woning voor mezelf en de kleine en denk nu na over hoe ik het alleenstaande ouderschap vorm ga geven. Mocht hij het vaderschap op willen pakken is dat fantastisch, maar ik houd ook rekening met het scenario waarin hij geen enkele rol zal spelen.
De situatie geeft me aardig wat stress. Ik ben al een tijdje op zoek naar een andere woning, maar val tussen wal en schip. Ik verdien te veel voor sociale huur (ook als ik straks 4 dagen ga werken) en heb denk ik ook niet voldoende jaren, maar verdien te weinig voor particuliere huur of koop. Ik kan niet in deze woning blijven.
Daarnaast heb ik een baan die niet eenvoudig te combineren is met alleenstaand ouderschap. Ik heb wel wat gesolliciteerd tijdens het eerste trimester, maar viste toen achter het net. Deze periode van het jaar zijn er eigenlijk geen vacatures in mijn sector, maar zodra deze weer komen pak ik het solliciteren weer op. Ik zie wel regelmatig vacatures voor banen in de buurt die me leuk lijken en die aansluiten op eerdere ervaring, maar dan zou ik behoorlijk moeten inleveren op inkomen en ook wel wat qua flexibiliteit en vrije tijd. Ik weet niet of dit verstandig is.
Ik heb een hechte band met mijn familie, maar helaas kunnen mijn ouders en zus me vanwege afstand en werk straks niet structureel helpen met de baby. Mijn (ex-)schoonfamilie kan dit ook niet vanwege afstand en/of een gebrekkige gezondheid. Ik heb een fijne vriendenkring, maar de meesten zijn druk met eigen gezin en werk of leven het ‘happy single in the city’-leven. Af en toe kind ophalen bij de opvang wanneer ik het niet red of een paar uurtjes oppassen bij ziekte is vast wel een mogelijkheid, maar ik kan denk ik niet structureel op hen leunen.
Daarnaast ben ik gewoon ook verdrietig: ik had me dit alles zo anders voorgesteld. Ik mis mijn partner en voel me erg alleen. Ik heb gelukkig steun van vrienden, hulp via de POP-poli en slik sinds kort ook antidepressiva omdat ik ben gediagnosticeerd met een prenatale depressie (zelf vermoed ik dat die te wijten is aan de omstandigheden). Ik kan niet genieten van de zwangerschap en maak me vooral druk over hoe ik het straks ga redden, terwijl ik zo graag uit zou willen kijken naar de komst van dit lieve kindje. Ik heb me nog niet bezig kunnen houden met het bedenken van een naam, welke kinderwagen er moet komen of hoe ik wil bevallen.
Voor mensen die het ook alleen doen of ervaring hebben met werk en ouderschap combineren: hebben jullie advies voor me? Of misschien kunnen jullie me gerust stellen en vertellen dat het goed komt. In ieder geval bedankt dat je de moeite hebt genomen mijn verhaal te lezen.
Om de context te schetsen: een aantal weken na de (onverwachte) positieve test vertelde mijn partner relatietwijfels te hebben. Dat speelde blijkbaar al een tijd, al heb ik daar nooit wat van gemerkt. Hij lijkt nu een soort crisis te hebben en twijfelt over alles: zijn werk, het aanstaande ouderschap, het leven hier in NL (hij is verder gewoon Nederlands). Communicatie vanuit hem is er eigenlijk niet, en ik sta er daardoor vrijwel alleen voor tijdens deze zwangerschap.
Het liefst doe ik dit samen met hem: ik was voor deze crisis gelukkig met onze relatie. Ik wil echter niet langer afwachten tot hij een beslissing neemt over wat hij wil, want daar ga ik langzaam aan onderdoor. Ik ben dus op zoek naar een woning voor mezelf en de kleine en denk nu na over hoe ik het alleenstaande ouderschap vorm ga geven. Mocht hij het vaderschap op willen pakken is dat fantastisch, maar ik houd ook rekening met het scenario waarin hij geen enkele rol zal spelen.
De situatie geeft me aardig wat stress. Ik ben al een tijdje op zoek naar een andere woning, maar val tussen wal en schip. Ik verdien te veel voor sociale huur (ook als ik straks 4 dagen ga werken) en heb denk ik ook niet voldoende jaren, maar verdien te weinig voor particuliere huur of koop. Ik kan niet in deze woning blijven.
Daarnaast heb ik een baan die niet eenvoudig te combineren is met alleenstaand ouderschap. Ik heb wel wat gesolliciteerd tijdens het eerste trimester, maar viste toen achter het net. Deze periode van het jaar zijn er eigenlijk geen vacatures in mijn sector, maar zodra deze weer komen pak ik het solliciteren weer op. Ik zie wel regelmatig vacatures voor banen in de buurt die me leuk lijken en die aansluiten op eerdere ervaring, maar dan zou ik behoorlijk moeten inleveren op inkomen en ook wel wat qua flexibiliteit en vrije tijd. Ik weet niet of dit verstandig is.
Ik heb een hechte band met mijn familie, maar helaas kunnen mijn ouders en zus me vanwege afstand en werk straks niet structureel helpen met de baby. Mijn (ex-)schoonfamilie kan dit ook niet vanwege afstand en/of een gebrekkige gezondheid. Ik heb een fijne vriendenkring, maar de meesten zijn druk met eigen gezin en werk of leven het ‘happy single in the city’-leven. Af en toe kind ophalen bij de opvang wanneer ik het niet red of een paar uurtjes oppassen bij ziekte is vast wel een mogelijkheid, maar ik kan denk ik niet structureel op hen leunen.
Daarnaast ben ik gewoon ook verdrietig: ik had me dit alles zo anders voorgesteld. Ik mis mijn partner en voel me erg alleen. Ik heb gelukkig steun van vrienden, hulp via de POP-poli en slik sinds kort ook antidepressiva omdat ik ben gediagnosticeerd met een prenatale depressie (zelf vermoed ik dat die te wijten is aan de omstandigheden). Ik kan niet genieten van de zwangerschap en maak me vooral druk over hoe ik het straks ga redden, terwijl ik zo graag uit zou willen kijken naar de komst van dit lieve kindje. Ik heb me nog niet bezig kunnen houden met het bedenken van een naam, welke kinderwagen er moet komen of hoe ik wil bevallen.
Voor mensen die het ook alleen doen of ervaring hebben met werk en ouderschap combineren: hebben jullie advies voor me? Of misschien kunnen jullie me gerust stellen en vertellen dat het goed komt. In ieder geval bedankt dat je de moeite hebt genomen mijn verhaal te lezen.
zaterdag 23 december 2023 om 22:42
Wat een rotsituatie! Zo had je het je niet voorgesteld natuurlijk 
Je zegt dat je baan moeilijk te combineren is met alleenstaand ouderschap. Ik heb ook zo’n baan, veel anderen in mijn vakgebied zijn mannen waarbij hun vrouw niet of parttime werkt. Dat frustreert me wel eens, mijn man heeft ook gewoon een drukke baan èn we hebben jonge kinderen. Maar: het kan. Ik ben na het krijgen van kinderen toch gewoon in mijn vakgebied blijven werken.
Wij wonen ook nog eens in het buitenland dus geen familie om de hoek om te helpen. Mijn tip is daarom om zo snel mogelijk een fijn netwerk van vaste of incidentele oppassen op te bouwen! Gastouders, studenten… waar jij je maar prettig bij voelt. Ik doe vaak een beroep op mijn whatsappgroepje oppas-meiden (allemaal studentes tussen de 18 & 23 jaar) en dat is me echt goud waard.
Succes! You’ve got this
Je zegt dat je baan moeilijk te combineren is met alleenstaand ouderschap. Ik heb ook zo’n baan, veel anderen in mijn vakgebied zijn mannen waarbij hun vrouw niet of parttime werkt. Dat frustreert me wel eens, mijn man heeft ook gewoon een drukke baan èn we hebben jonge kinderen. Maar: het kan. Ik ben na het krijgen van kinderen toch gewoon in mijn vakgebied blijven werken.
Wij wonen ook nog eens in het buitenland dus geen familie om de hoek om te helpen. Mijn tip is daarom om zo snel mogelijk een fijn netwerk van vaste of incidentele oppassen op te bouwen! Gastouders, studenten… waar jij je maar prettig bij voelt. Ik doe vaak een beroep op mijn whatsappgroepje oppas-meiden (allemaal studentes tussen de 18 & 23 jaar) en dat is me echt goud waard.
Succes! You’ve got this
zaterdag 23 december 2023 om 22:47
Er zijn ook mensen die uit een 'heel' gezin komen en nu als volwassenen niet gelukkig zijn en liever niet geboren hadden willen worden. En er zijn mensen die een hele fijne band hebben met hun alleenstaande ouder die altijd alles alleen gedaan heeft. Het leven is niet maakbaar.
To, wat een moeilijke situatie zit je in. Zo te lezen heb je het voor jezelf aardig duidelijk, ben je realistisch en oplossingsgericht, hele sterke combinatie!
Je zou kunnen kijken of ggd hulp kan bieden, in sommige plaatsen is er een MiM-groep, dit zijn vrijwilligers en ervaren moeders die nieuwe moeders kunnen begeleiden eigenlijk. Om je de weg te helpen vinden in een situatie, om je in contact te brengen, om wat dan ook. Kijk ook eens bij de gemeente zelf en evt een wijteam.
Ik ben alleenstaand van 2kinderen, het is soms enorm zwaar maar ik merk dat ik altijd weer ergens de kracht vandaan kan halen, uit mezelf.
Veel sterkte, en vraag om hulp aan je naasten. Vergis je niet in wie er toch voor je klaarstaat waar je het niet van verwacht had
Je richting is belangrijker dan je snelheid
zaterdag 23 december 2023 om 23:00
Is er geen mogelijkheid dat hij het huis uit gaat? Als in, ga je daar weg omdat het huis van hem is, of ga je weg omdat jij in de regelstand staat en hij een lamlul is die geen poot uitsteekt om zelf iets te regelen en dat je daarom denkt dat het beter/handiger is als jij een nieuw huis zoekt?
En wat maakt dat je denkt dat je huidige werk niet combineerbaar is met een kind? Er komt nu al zo veel op je af, dat ik me kan voorstellen dat een nieuwe baan wellicht een beetje teveel energie vraagt.
En wat maakt dat je denkt dat je huidige werk niet combineerbaar is met een kind? Er komt nu al zo veel op je af, dat ik me kan voorstellen dat een nieuwe baan wellicht een beetje teveel energie vraagt.
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
zaterdag 23 december 2023 om 23:05
Zeg dan gewoon niks.
Wat rot TO. Is het een optie nu je toch op zoek bent om dichterbij je familie te wonen? Ik denk dat woonruimte je grootste uitdaging is en uit je woorden lees ik dat het kindje heel welkom is dus dat komt vast goed. Het zal zwaar zijn soms maar dat lukt echt wel.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
zaterdag 23 december 2023 om 23:07
Wat een lieve reacties, nou ja de meeste dan toch. Het is hartverwarmend!
Ik ben inmiddels over de helft, dus dat de baby er komt is geen vraag maar een gegeven
Ik zal eerlijk toegeven dat ik op mijn slechtste momenten ook wel eens denk dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt voor mijn kindje, dat is iets waar ik best mee worstel. Gelukkig wordt hier bij therapie aandacht aan besteed.
Over de vraag of mijn (ex?)partner wel kinderen wil. Ja, dat dacht ik toch altijd van wel en hij ook. Het is een onderwerp waar we het vaak over hebben gehad en we hadden ook een beeld van hoe we dit vorm wilden geven. Dit gedrag is voor mij daarom ook erg onverwacht en ik kan het niet goed plaatsen.
Ik ben inmiddels over de helft, dus dat de baby er komt is geen vraag maar een gegeven
Ik zal eerlijk toegeven dat ik op mijn slechtste momenten ook wel eens denk dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt voor mijn kindje, dat is iets waar ik best mee worstel. Gelukkig wordt hier bij therapie aandacht aan besteed.Over de vraag of mijn (ex?)partner wel kinderen wil. Ja, dat dacht ik toch altijd van wel en hij ook. Het is een onderwerp waar we het vaak over hebben gehad en we hadden ook een beeld van hoe we dit vorm wilden geven. Dit gedrag is voor mij daarom ook erg onverwacht en ik kan het niet goed plaatsen.
zonietdantoch wijzigde dit bericht op 23-12-2023 23:19
0.79% gewijzigd
zaterdag 23 december 2023 om 23:10
Wat ontzettend rot dat je vader er nooit voor je is geweest. Dat is enorm verdrietig.ExodusRedux schreef: ↑23-12-2023 21:31Ik ben een kind van zo’n situatie en heb mijzelf beloofd om nooit een kind te krijgen in zo’n situatie. Voor je kind is de situatie ook niet leuk. Ik groeide op met een alleenstaande moeder in armoede en heb daardoor een rot jeugd gehad. Vader heb ik nooit gezien.
Gelukkig zal mijn kind niet in armoede opgroeien (of er moeten gekke dingen gebeuren). Ik heb een goede opleiding en verdien best aardig, maar helaas kom je met 'best aardig' niet zo ver in deze huizenmarkt.
zaterdag 23 december 2023 om 23:15
Wat betreft alle suggesties over dichterbij mijn ouders gaan wonen: dat is wel iets dat ik heb overwogen. Mijn ouders wonen echter over de grens en hebben daar een goedlopend bedrijf waar ze veel tijd aan kwijt zijn. Dichterbij gaan wonen betekent emigreren en dat is toch iets complexer dan een gewone verhuizing. Qua werk is het ook niet handig, werk dat aansluit zit alleen in de grotere steden.
En tot slot ontneem ik de vader dan wel de kans om een vader te zijn, want met een baby ga je geen uren reizen. Het voelt, ondanks zijn gedrag, toch ook wel heel cru om die deur voor hem dicht te gooien. Hoe onnozel dat ook mag klinken.
Maar het is wel een optie die ik heb overwogen en misschien nog eens wat beter ga moeten onderzoeken.
En tot slot ontneem ik de vader dan wel de kans om een vader te zijn, want met een baby ga je geen uren reizen. Het voelt, ondanks zijn gedrag, toch ook wel heel cru om die deur voor hem dicht te gooien. Hoe onnozel dat ook mag klinken.
Maar het is wel een optie die ik heb overwogen en misschien nog eens wat beter ga moeten onderzoeken.
zaterdag 23 december 2023 om 23:48
Ik ben weliswaar alleenstaand ouder, maar vanuit een compleet andere hoek, want ik heb er voor gekozen (donor). Dat is echt heel anders, want alle ellende die jij nu noemt (verdriet over je relatie, je had het samen willen doen, van alles ineens moeten omgooien) spelen dan helemaal niet. Daar kan ik dus niet veel van zeggen, behalve dat ik me kan voorstellen dat het heel erg klote is.
Ervaring met alleen voor een kind zorgen heb ik dan dus weer wel. Ik heb ook een drukke baan, en ben niet veel minder gaan werken. In eerste instantie 4x9, en nu kind naar school gaat 4,5 dag en nog wat losse uren. Maar ondanks dat, ervaar ik het niet als zwaar (of zelfs ‘loeizwaar’ zoals ik hier wel eens lees). Mijn ouders wonen 8 maanden per jaar in het buitenland, dus kunnen ook niet structureel oppassen of zo. Kind ging vier dagen per week naar de crèche, vond het daar helemaal prima. Voordeel van professionele opvang, is dat je geen gedoe hebt met oppassen die ziek zijn of op vakantie of zo.
Ik maak het mezelf vooral niet moeilijk, een kind hoeft echt niet elke dag in bad (liever niet zelfs voor de huid), en potjes waren destijds helemaal prima.
Natuurlijk zijn er momenten dat je doodmoe bent. Mijn kind heeft net een oorontsteking achter de rug, en na twee doorwaakte nachten met een elk kwartier van pijn gillend kind, ben je goed gaar. Maar ik betwijfel of dat nou zo vreselijk anders geweest was als er een partner bij geweest zou zijn. Soms is het gewoon even heel vermoeiend. Maar als zo’n situatie dan weer over is, ben je dat ook snel weer vergeten.
En ik merk dat er om me heen soms meer rekening gehouden wordt met dingen dan ik zelf nodig vond. De opvang en school plannen oudergesprekken bv uit zichzelf zo in dat kind nog even ergens opgevangen kan worden. Ik werd alleen gebeld als ik echt moest komen, niet voor ‘ze heeft haar dag niet’ situaties die ik wel eens bij vrienden hoorde. En ik neem kind ook wel eens gewoon mee naar dingen. Laatst bv een borrel op mijn werk op mijn vrije middag waarvan het wel wenselijk was dat ik er bij was. Prima, maar dan heb ik dus een kind bij me.
Het hoeft echt niet zo loodzwaar te zijn allemaal als sommigen hier doen voorkomen. Natuurlijk, als je kind een huilbaby is, of ernstig ziek of iets dergelijks, dan is dat zwaar. Maar dat is het met partner dan ook.
(En de combinatie ‘nooit aan beginnen, want armoede is vreselijk’ is al helemaal bizar. Ja, armoede is naar maar niet ieder kind van een alleenstaande ouder groeit in armoede op natuurlijk. Ik ken er meerdere die allemaal tot de bovenste 10% van de inkomens behoren).
Ervaring met alleen voor een kind zorgen heb ik dan dus weer wel. Ik heb ook een drukke baan, en ben niet veel minder gaan werken. In eerste instantie 4x9, en nu kind naar school gaat 4,5 dag en nog wat losse uren. Maar ondanks dat, ervaar ik het niet als zwaar (of zelfs ‘loeizwaar’ zoals ik hier wel eens lees). Mijn ouders wonen 8 maanden per jaar in het buitenland, dus kunnen ook niet structureel oppassen of zo. Kind ging vier dagen per week naar de crèche, vond het daar helemaal prima. Voordeel van professionele opvang, is dat je geen gedoe hebt met oppassen die ziek zijn of op vakantie of zo.
Ik maak het mezelf vooral niet moeilijk, een kind hoeft echt niet elke dag in bad (liever niet zelfs voor de huid), en potjes waren destijds helemaal prima.
Natuurlijk zijn er momenten dat je doodmoe bent. Mijn kind heeft net een oorontsteking achter de rug, en na twee doorwaakte nachten met een elk kwartier van pijn gillend kind, ben je goed gaar. Maar ik betwijfel of dat nou zo vreselijk anders geweest was als er een partner bij geweest zou zijn. Soms is het gewoon even heel vermoeiend. Maar als zo’n situatie dan weer over is, ben je dat ook snel weer vergeten.
En ik merk dat er om me heen soms meer rekening gehouden wordt met dingen dan ik zelf nodig vond. De opvang en school plannen oudergesprekken bv uit zichzelf zo in dat kind nog even ergens opgevangen kan worden. Ik werd alleen gebeld als ik echt moest komen, niet voor ‘ze heeft haar dag niet’ situaties die ik wel eens bij vrienden hoorde. En ik neem kind ook wel eens gewoon mee naar dingen. Laatst bv een borrel op mijn werk op mijn vrije middag waarvan het wel wenselijk was dat ik er bij was. Prima, maar dan heb ik dus een kind bij me.
Het hoeft echt niet zo loodzwaar te zijn allemaal als sommigen hier doen voorkomen. Natuurlijk, als je kind een huilbaby is, of ernstig ziek of iets dergelijks, dan is dat zwaar. Maar dat is het met partner dan ook.
(En de combinatie ‘nooit aan beginnen, want armoede is vreselijk’ is al helemaal bizar. Ja, armoede is naar maar niet ieder kind van een alleenstaande ouder groeit in armoede op natuurlijk. Ik ken er meerdere die allemaal tot de bovenste 10% van de inkomens behoren).
zondag 24 december 2023 om 00:55
Mijn kinderen zijn inmiddels volwassen maar ik ben ook alleenstaand geweest. En ja, dat was af en toe zwaar. Maar dat is ouderschap sowieso. Je hebt nu eenmaal geen garanties in het leven. Ik zie ouders in mijn omgeving die wel samen zijn maar het veel zwaarder hebben met de kinderen dan dat ik ooit heb gehad. En wat een lariekoek dat alleenstaand gelijk staat aan armoede. Dat was 30 jaar geleden al niet meer zo. Daarbij genoeg kinderen met een pa en ma die in armoede opgroeien.
Tip, je bent niet de enige. Kijk om je heen en vorm een netwerk van moeders die ook af en toe hulp kunnen gebruiken. Zo kan je de last van vakanties, studiedagen, en zieke leerkrachten etc delen. En dan heb je logeeradressen voor als je er straks weer aan toe bent om te daten
Tip, je bent niet de enige. Kijk om je heen en vorm een netwerk van moeders die ook af en toe hulp kunnen gebruiken. Zo kan je de last van vakanties, studiedagen, en zieke leerkrachten etc delen. En dan heb je logeeradressen voor als je er straks weer aan toe bent om te daten
zondag 24 december 2023 om 06:48
Het is heftig, gelukkig was het voor mij tijdelijk want man is weer wat hersteld. Maar ik heb 3 maanden een drukke baan met 2 jonge kinderen gecombineerd. Ik vond het heftig! Zelfs met migraine door moeten.
Maar tips: schoonmaakster en goede opvang is fijn. En een netwerk van buren was hier ook behulpzaam die hebben de oudste wel eens een middagje gepakt. Mijn ouders wonen op 2 uur rijden maar namen iedere maand de kinderen weekend mee en ik ging ze dan halen.
1 is denk wel makkelijker dan, in ieder geval veel sterkte en succes!
Maar tips: schoonmaakster en goede opvang is fijn. En een netwerk van buren was hier ook behulpzaam die hebben de oudste wel eens een middagje gepakt. Mijn ouders wonen op 2 uur rijden maar namen iedere maand de kinderen weekend mee en ik ging ze dan halen.
1 is denk wel makkelijker dan, in ieder geval veel sterkte en succes!
zondag 24 december 2023 om 06:50
Ik weet niet waar je zoekt maar in bepaalde regio’s is er tussen de 3 en 4 ton best wat te vinden.zonietdantoch schreef: ↑23-12-2023 23:10Wat ontzettend rot dat je vader er nooit voor je is geweest. Dat is enorm verdrietig.
Gelukkig zal mijn kind niet in armoede opgroeien (of er moeten gekke dingen gebeuren). Ik heb een goede opleiding en verdien best aardig, maar helaas kom je met 'best aardig' niet zo ver in deze huizenmarkt.
zondag 24 december 2023 om 07:07
Een kind kan beter in rust bij een liefdevolle alleenstaande ouder opgroeien dan bij twee ouders die helemaal niet gelukkig zijn bij elkaar.
Het is echt niet per definitie zo dat kinderen van alleenstaande ouders een rotjeugd hebben. Veel liefde voor het kind is belangrijk en meestal lukt het wel oplossingen te vinden voor de praktische zaken. Vraag wel hulp aan je omgeving, vooral in de beginperiode!
Het is echt niet per definitie zo dat kinderen van alleenstaande ouders een rotjeugd hebben. Veel liefde voor het kind is belangrijk en meestal lukt het wel oplossingen te vinden voor de praktische zaken. Vraag wel hulp aan je omgeving, vooral in de beginperiode!
zondag 24 december 2023 om 07:28
Ik wil je veel sterkte wensen.
Je hebt besloten de baby te laten komen. Je bent inmiddels over de helft. Ik denk dat ik zou inzetten op een toekomst met baby zonder partner. De hoop dat hij bijdraait zal er zijn, echter ik schat in dat de kans klein is dat dat gebeurt.
Daarom nu volle windkracht, alle zeilen bij, op naar een leven met zijn 2.
Geen voogdij, kind mijn achternaam, hulp inregelen voor mezelf (mentaal) en tijdelijk inwonen bij familie. Dat laatste alleen als jij daarmee jezelf niet te kort doet t.a.v. de huidige woning.
Liever nog hij uit de gezamenlijke woning.
Je hebt besloten de baby te laten komen. Je bent inmiddels over de helft. Ik denk dat ik zou inzetten op een toekomst met baby zonder partner. De hoop dat hij bijdraait zal er zijn, echter ik schat in dat de kans klein is dat dat gebeurt.
Daarom nu volle windkracht, alle zeilen bij, op naar een leven met zijn 2.
Geen voogdij, kind mijn achternaam, hulp inregelen voor mezelf (mentaal) en tijdelijk inwonen bij familie. Dat laatste alleen als jij daarmee jezelf niet te kort doet t.a.v. de huidige woning.
Liever nog hij uit de gezamenlijke woning.
anoniem_65e9b0826cfac wijzigde dit bericht op 24-12-2023 14:28
0.17% gewijzigd
zondag 24 december 2023 om 10:02
Dat is niet te betalen alleen met een redelijk goede baan.Zwaluw1984 schreef: ↑24-12-2023 06:50Ik weet niet waar je zoekt maar in bepaalde regio’s is er tussen de 3 en 4 ton best wat te vinden.
Ik heb veel geluk gehad met urgentie en een mooi huurhuis. Verder verdien ik ook boven modaal en ben ik alleenstaande moeder. Daarbij krijg je als alleenstaande nog aardig wat kindgebonden budget en kinderbijslag. Mijn kinderen leven totaal niet in armoede. Ik vind het jammer dat dat beeld zo vaak geschetst wordt van een alleenstaande moeder. Maak je daar alsjeblieft niet druk om to.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
zondag 24 december 2023 om 10:07
Sorry, maar wtf?tortelduif schreef: ↑24-12-2023 07:08Ik heb maar een tip op basis van ervaringen in mijn omgeving: mocht je ex ergens de komende tijd bij lijken te draaien, laat hem dan niet het kind erkennen.
Verder veel sterkte
zondag 24 december 2023 om 11:13
Mijn situatie ook, daarom is m'n zelf gecreëerde netwerk van vriendinnen ook zo belangrijk voor me. Heeft wel even geduurd mede dankzij corona toen. Hulp vragen vond ik ook erg moeilijk maar uiteindelijk is alles te leren;)
Je richting is belangrijker dan je snelheid
zondag 24 december 2023 om 11:18
Ja ???? En wat moet ze dan met haar baan doen als blijkt dat “ bepaalde regio’s “ nogal ver weg zijn ?Zwaluw1984 schreef: ↑24-12-2023 06:50Ik weet niet waar je zoekt maar in bepaalde regio’s is er tussen de 3 en 4 ton best wat te vinden.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 24 december 2023 om 11:27
Die wtf is gericht tegen haar ex hoop ik? Als hij geen vaderrol wil hebben, maakt het TO's leven veel makkelijker als hij het kind niet heeft erkend. Dan kan hij namelijk wel een enorme hindermacht zijn mocht hij haar het leven willen zuur maken. Dus beter even afwachten of hij daadwerkelijk voor haar en het kind kiest, ook wanneer het geboren is en er zware momenten zijn.
Kennis van mij zit nu in die situatie, ongepland zwanger, vriend tijdens zwangerschap al twijfels. Toch gebleven, kind erkend. Na de bevalling was het ellende (incl huiselijk geweld) en zijn ze uit elkaar gegaan. Hij mag zijn kind alleen onder toezicht zien maar kan wel bij elke beweging die ze maakt een rechtszaak aanspannen. Dat doet hij dan ook.
zondag 24 december 2023 om 12:18
Dat wil niet zeggen dat de vriend van TO dit ook gaat doen.tortelduif schreef: ↑24-12-2023 11:27Die wtf is gericht tegen haar ex hoop ik? Als hij geen vaderrol wil hebben, maakt het TO's leven veel makkelijker als hij het kind niet heeft erkend. Dan kan hij namelijk wel een enorme hindermacht zijn mocht hij haar het leven willen zuur maken. Dus beter even afwachten of hij daadwerkelijk voor haar en het kind kiest, ook wanneer het geboren is en er zware momenten zijn.
Kennis van mij zit nu in die situatie, ongepland zwanger, vriend tijdens zwangerschap al twijfels. Toch gebleven, kind erkend. Na de bevalling was het ellende (incl huiselijk geweld) en zijn ze uit elkaar gegaan. Hij mag zijn kind alleen onder toezicht zien maar kan wel bij elke beweging die ze maakt een rechtszaak aanspannen. Dat doet hij dan ook.
En erkenning en gezag zijn twee verschillende dingen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
