Kinderen
alle pijlers
Onverwacht alleenstaande ouder worden: tips?
zaterdag 23 december 2023 om 17:26
Ik ben zwanger van ons eerste kindje en mijn relatie verkeert in zwaar weer. Ik zoek advies van mensen die iets vergelijkbaars mee hebben gemaakt en eigenlijk ook gewoon een luisterend oor.
Om de context te schetsen: een aantal weken na de (onverwachte) positieve test vertelde mijn partner relatietwijfels te hebben. Dat speelde blijkbaar al een tijd, al heb ik daar nooit wat van gemerkt. Hij lijkt nu een soort crisis te hebben en twijfelt over alles: zijn werk, het aanstaande ouderschap, het leven hier in NL (hij is verder gewoon Nederlands). Communicatie vanuit hem is er eigenlijk niet, en ik sta er daardoor vrijwel alleen voor tijdens deze zwangerschap.
Het liefst doe ik dit samen met hem: ik was voor deze crisis gelukkig met onze relatie. Ik wil echter niet langer afwachten tot hij een beslissing neemt over wat hij wil, want daar ga ik langzaam aan onderdoor. Ik ben dus op zoek naar een woning voor mezelf en de kleine en denk nu na over hoe ik het alleenstaande ouderschap vorm ga geven. Mocht hij het vaderschap op willen pakken is dat fantastisch, maar ik houd ook rekening met het scenario waarin hij geen enkele rol zal spelen.
De situatie geeft me aardig wat stress. Ik ben al een tijdje op zoek naar een andere woning, maar val tussen wal en schip. Ik verdien te veel voor sociale huur (ook als ik straks 4 dagen ga werken) en heb denk ik ook niet voldoende jaren, maar verdien te weinig voor particuliere huur of koop. Ik kan niet in deze woning blijven.
Daarnaast heb ik een baan die niet eenvoudig te combineren is met alleenstaand ouderschap. Ik heb wel wat gesolliciteerd tijdens het eerste trimester, maar viste toen achter het net. Deze periode van het jaar zijn er eigenlijk geen vacatures in mijn sector, maar zodra deze weer komen pak ik het solliciteren weer op. Ik zie wel regelmatig vacatures voor banen in de buurt die me leuk lijken en die aansluiten op eerdere ervaring, maar dan zou ik behoorlijk moeten inleveren op inkomen en ook wel wat qua flexibiliteit en vrije tijd. Ik weet niet of dit verstandig is.
Ik heb een hechte band met mijn familie, maar helaas kunnen mijn ouders en zus me vanwege afstand en werk straks niet structureel helpen met de baby. Mijn (ex-)schoonfamilie kan dit ook niet vanwege afstand en/of een gebrekkige gezondheid. Ik heb een fijne vriendenkring, maar de meesten zijn druk met eigen gezin en werk of leven het ‘happy single in the city’-leven. Af en toe kind ophalen bij de opvang wanneer ik het niet red of een paar uurtjes oppassen bij ziekte is vast wel een mogelijkheid, maar ik kan denk ik niet structureel op hen leunen.
Daarnaast ben ik gewoon ook verdrietig: ik had me dit alles zo anders voorgesteld. Ik mis mijn partner en voel me erg alleen. Ik heb gelukkig steun van vrienden, hulp via de POP-poli en slik sinds kort ook antidepressiva omdat ik ben gediagnosticeerd met een prenatale depressie (zelf vermoed ik dat die te wijten is aan de omstandigheden). Ik kan niet genieten van de zwangerschap en maak me vooral druk over hoe ik het straks ga redden, terwijl ik zo graag uit zou willen kijken naar de komst van dit lieve kindje. Ik heb me nog niet bezig kunnen houden met het bedenken van een naam, welke kinderwagen er moet komen of hoe ik wil bevallen.
Voor mensen die het ook alleen doen of ervaring hebben met werk en ouderschap combineren: hebben jullie advies voor me? Of misschien kunnen jullie me gerust stellen en vertellen dat het goed komt. In ieder geval bedankt dat je de moeite hebt genomen mijn verhaal te lezen.
Om de context te schetsen: een aantal weken na de (onverwachte) positieve test vertelde mijn partner relatietwijfels te hebben. Dat speelde blijkbaar al een tijd, al heb ik daar nooit wat van gemerkt. Hij lijkt nu een soort crisis te hebben en twijfelt over alles: zijn werk, het aanstaande ouderschap, het leven hier in NL (hij is verder gewoon Nederlands). Communicatie vanuit hem is er eigenlijk niet, en ik sta er daardoor vrijwel alleen voor tijdens deze zwangerschap.
Het liefst doe ik dit samen met hem: ik was voor deze crisis gelukkig met onze relatie. Ik wil echter niet langer afwachten tot hij een beslissing neemt over wat hij wil, want daar ga ik langzaam aan onderdoor. Ik ben dus op zoek naar een woning voor mezelf en de kleine en denk nu na over hoe ik het alleenstaande ouderschap vorm ga geven. Mocht hij het vaderschap op willen pakken is dat fantastisch, maar ik houd ook rekening met het scenario waarin hij geen enkele rol zal spelen.
De situatie geeft me aardig wat stress. Ik ben al een tijdje op zoek naar een andere woning, maar val tussen wal en schip. Ik verdien te veel voor sociale huur (ook als ik straks 4 dagen ga werken) en heb denk ik ook niet voldoende jaren, maar verdien te weinig voor particuliere huur of koop. Ik kan niet in deze woning blijven.
Daarnaast heb ik een baan die niet eenvoudig te combineren is met alleenstaand ouderschap. Ik heb wel wat gesolliciteerd tijdens het eerste trimester, maar viste toen achter het net. Deze periode van het jaar zijn er eigenlijk geen vacatures in mijn sector, maar zodra deze weer komen pak ik het solliciteren weer op. Ik zie wel regelmatig vacatures voor banen in de buurt die me leuk lijken en die aansluiten op eerdere ervaring, maar dan zou ik behoorlijk moeten inleveren op inkomen en ook wel wat qua flexibiliteit en vrije tijd. Ik weet niet of dit verstandig is.
Ik heb een hechte band met mijn familie, maar helaas kunnen mijn ouders en zus me vanwege afstand en werk straks niet structureel helpen met de baby. Mijn (ex-)schoonfamilie kan dit ook niet vanwege afstand en/of een gebrekkige gezondheid. Ik heb een fijne vriendenkring, maar de meesten zijn druk met eigen gezin en werk of leven het ‘happy single in the city’-leven. Af en toe kind ophalen bij de opvang wanneer ik het niet red of een paar uurtjes oppassen bij ziekte is vast wel een mogelijkheid, maar ik kan denk ik niet structureel op hen leunen.
Daarnaast ben ik gewoon ook verdrietig: ik had me dit alles zo anders voorgesteld. Ik mis mijn partner en voel me erg alleen. Ik heb gelukkig steun van vrienden, hulp via de POP-poli en slik sinds kort ook antidepressiva omdat ik ben gediagnosticeerd met een prenatale depressie (zelf vermoed ik dat die te wijten is aan de omstandigheden). Ik kan niet genieten van de zwangerschap en maak me vooral druk over hoe ik het straks ga redden, terwijl ik zo graag uit zou willen kijken naar de komst van dit lieve kindje. Ik heb me nog niet bezig kunnen houden met het bedenken van een naam, welke kinderwagen er moet komen of hoe ik wil bevallen.
Voor mensen die het ook alleen doen of ervaring hebben met werk en ouderschap combineren: hebben jullie advies voor me? Of misschien kunnen jullie me gerust stellen en vertellen dat het goed komt. In ieder geval bedankt dat je de moeite hebt genomen mijn verhaal te lezen.
donderdag 28 december 2023 om 21:42
Goede tip Moiren.
Voor de vrouwen die dit hebben meegemaakt: hoe zijn jullie omgegaan met het verdriet? Ik kom misschien krachtig over en sta ook wel in regelstand: dat is vooral omdat ik wil dat de dingen enigszins geregeld zijn. Ik heb tot nog toe weinig van de zwangerschap kunnen genieten en heb weinig hoop voor/vertrouwen in de toekomst. Ik heb veel last van huilbuilen en vind het heel moeilijk om op zo'n moment de knop om te zetten. Ik probeer het wel: ik heb al wat van de dingen die Nausicaaa noemt gedaan. Zo zit ik op zwangerschapsyoga en ben ik met mijn schoonmoeder al 2x naar een babywinkel gegaan. Maar ik kan er gewoon niet van genieten. Ik durf ook weinig te kopen, want 'waar laat ik het straks?'. Ik vind het vooral confronterend om te zien dat andere zwangere vrouwen op zo'n moment wel worden bijgestaan door hun partner.
Ik voel me erg eenzaam en heb een hele sterke behoefte aan verbondenheid, op welke manier dan ook. Zo ben ik normaal ook: ik houd ervan om onder de mensen te zijn en heb goed contact met mijn vrienden/familie, maar ik voel die behoefte nu veel sterker en tegelijkertijd voel ik me eenzamer dan ooit. Vooral de avonden en nachten voel ik me toch zo ellendig. Ik weet soms gewoon niet wat ik met mezelf aan moet. Het komt vast goed, maar ik weet nu gewoon even niet hoe dit door te komen.
Voor de vrouwen die dit hebben meegemaakt: hoe zijn jullie omgegaan met het verdriet? Ik kom misschien krachtig over en sta ook wel in regelstand: dat is vooral omdat ik wil dat de dingen enigszins geregeld zijn. Ik heb tot nog toe weinig van de zwangerschap kunnen genieten en heb weinig hoop voor/vertrouwen in de toekomst. Ik heb veel last van huilbuilen en vind het heel moeilijk om op zo'n moment de knop om te zetten. Ik probeer het wel: ik heb al wat van de dingen die Nausicaaa noemt gedaan. Zo zit ik op zwangerschapsyoga en ben ik met mijn schoonmoeder al 2x naar een babywinkel gegaan. Maar ik kan er gewoon niet van genieten. Ik durf ook weinig te kopen, want 'waar laat ik het straks?'. Ik vind het vooral confronterend om te zien dat andere zwangere vrouwen op zo'n moment wel worden bijgestaan door hun partner.
Ik voel me erg eenzaam en heb een hele sterke behoefte aan verbondenheid, op welke manier dan ook. Zo ben ik normaal ook: ik houd ervan om onder de mensen te zijn en heb goed contact met mijn vrienden/familie, maar ik voel die behoefte nu veel sterker en tegelijkertijd voel ik me eenzamer dan ooit. Vooral de avonden en nachten voel ik me toch zo ellendig. Ik weet soms gewoon niet wat ik met mezelf aan moet. Het komt vast goed, maar ik weet nu gewoon even niet hoe dit door te komen.
donderdag 28 december 2023 om 22:08
Heel dubbel. Ik ben soort van in de rouw om het feit dat ik gewoon totaal geen leuke zwangerschap heb gehad door die eikel. Ben bedrogen en tot op het bot gekwetst. Moegestreden. Alles er aan gedaan. En heb al fikse bekkenpijn sinds week 21 ofzo en merk dat ik gewoon op ben lichamelijk. Maar draai wel voor alles op. Dus beetje rusten tijdens mijn zwangerschapsverlof is er ook niet bij. Loop al een paar weken op pantoffels nu. Schoenen aantrekken lukt niet. Rugpijn. Maagzuur. Nooit eens even een dikke knuffel of iemand die even een kopje thee zet of me naar bed stuurt en beneden even de boel aan kant maakt. En ondertussen is élke mail of folder of zwanger ding gericht op 'jij en je partner zus. Laat je partner x y en z regelen zo"
En dan ben ik laaiend. Heb ook niks meer van die drol op pootjes gehoord. Maar goed.
Als ik dan denk aan het kindje zelf. Dan ben ik blij. Wil ik haar graag ontmoeten en voor haar zorgen.
Ben alleen gewoon verdrietig dat ik straks niks heb om te laten zien ofzo. Geen leuke fotos. Geen zwangerschap shoot want daar had ik ook de puf niet voor. Geen fotos van mezelf behalve wat selfies in de spiegel. Het voelt echt alsof veel dingen van me zijn afgepakt wat dat betreft. En mijn zorgeloosheid is compleet weg en mijn vertrouwen in mannen ook. Alles staat op zijn kop. Niks is ooit meer hetzelfde.
Maar van de zomer wandel ik lekker achter de wagen. En schijnt de zon. En kan ik lichamelijk weer uit de voeten. Het komt goed. Linksom of rechtsom. Nu ben ik hormonaal en dik en kwaad en heb ik pijn en rotgedachten door chronisch slaapgebrek.
En dan ben ik laaiend. Heb ook niks meer van die drol op pootjes gehoord. Maar goed.
Als ik dan denk aan het kindje zelf. Dan ben ik blij. Wil ik haar graag ontmoeten en voor haar zorgen.
Ben alleen gewoon verdrietig dat ik straks niks heb om te laten zien ofzo. Geen leuke fotos. Geen zwangerschap shoot want daar had ik ook de puf niet voor. Geen fotos van mezelf behalve wat selfies in de spiegel. Het voelt echt alsof veel dingen van me zijn afgepakt wat dat betreft. En mijn zorgeloosheid is compleet weg en mijn vertrouwen in mannen ook. Alles staat op zijn kop. Niks is ooit meer hetzelfde.
Maar van de zomer wandel ik lekker achter de wagen. En schijnt de zon. En kan ik lichamelijk weer uit de voeten. Het komt goed. Linksom of rechtsom. Nu ben ik hormonaal en dik en kwaad en heb ik pijn en rotgedachten door chronisch slaapgebrek.
donderdag 28 december 2023 om 22:21
Heel herkenbaar hoor. Ik heb gehuild, gedacht dat het beter was geweest als ik niet zwanger was, ontzettend gehuild bij het kopen van het bedje (normaal iets wat je samen doet en ik had verder ook geen kamertje om in te richten), ik had ook weinig kleertjes en alleen de noodzakelijke spullen. Achteraf gezien denk ik dat ik een stevige depressie had, maar 20 jaar geleden werd daar helemaal niet op gelet.
Ik heb me zo eenzaam gevoeld en dat gevoel zit er nog steeds. Ik heb geen leuke zwangerschap om op terug te kijken, alleen maar heel veel verdriet en pijn. Dat verander nooit.
Ik heb me zo eenzaam gevoeld en dat gevoel zit er nog steeds. Ik heb geen leuke zwangerschap om op terug te kijken, alleen maar heel veel verdriet en pijn. Dat verander nooit.
vrijdag 29 december 2023 om 21:34
Dikke digitale knuffel dames, weliswaar ging mijn ex "pas" tien weken na de geboorte weg maar ik herken het gevoel van eenzaamheid, verdriet en op sommige momenten pure wanhoop nog steeds.
Ik ben nu een jaar verder en heb alle eerste keren alleen (heb drie kinderen van hem, bijnaaa 5 jarige, in februari een 4 jarige en dus een meneertje van bijna 16 maanden) gehad. En ondanks het verdriet is er ergens ook trots, dat heb ik toch maar mooi gedaan.
Mijn tip, geef toe aan de emoties, want het is oneerlijk, het is verdrietig en je kunt het niet overdoen. Het hele eerste jaar van mijn jongste is één grote grauwe sluier van verdriet geweest en die tijd komt niet terug. Ik heb bijvoorbeeld ook nauwelijk foto's van die tijd en degene die ik heb doen nog steeds pijn.
Ik ben zelf nu ook in therapie om één en ander te verwerken.
PM gerust!
Ik ben nu een jaar verder en heb alle eerste keren alleen (heb drie kinderen van hem, bijnaaa 5 jarige, in februari een 4 jarige en dus een meneertje van bijna 16 maanden) gehad. En ondanks het verdriet is er ergens ook trots, dat heb ik toch maar mooi gedaan.
Mijn tip, geef toe aan de emoties, want het is oneerlijk, het is verdrietig en je kunt het niet overdoen. Het hele eerste jaar van mijn jongste is één grote grauwe sluier van verdriet geweest en die tijd komt niet terug. Ik heb bijvoorbeeld ook nauwelijk foto's van die tijd en degene die ik heb doen nog steeds pijn.
Ik ben zelf nu ook in therapie om één en ander te verwerken.
PM gerust!
dinsdag 2 januari 2024 om 13:20
Ik kwam er alleen voor te staan toen mijn kind ongeveer een jaar was. Dus de zwangerschap heb ik anders beleefd (hoewel ik er niks aan vond en erg veel stress had door een andere factor, dus ik heb daar ook niet echt van genoten en achteraf ook spijt dat ik er niet wat bewuster van ben geweest). Maar de redenen voor de breuk zijn zwaar en het proces erna helemaal, het is al een jarenlange strijd.
Ik heb zoveel zorgen gehad, zoveel stress, heb oneindig gehuild, ben boos geweest, slecht geslapen, moe etc. Dat was allesoverheersend. En dat alles is er nog. Maar ik heb in een paar therapiesessies geleerd dat er ook dingen zijn waar ik van kan, mag en moet genieten. Ik heb een geweldig kind, we doen het samen goed, onze band is sterk en ik red het allemaal alleen. Nu kan ik weer bewust blij zijn als we bijv. samen leuke dingen doen. Wat de toekomst gaat brengen probeer ik wat los te laten, daar kan ik nu niks mee. Dat lukt het ene moment beter dan het andere natuurlijk. Schuldgevoel heb ik niet, ook al is in mijn omgeving ook iedereen nog samen. Ik weet waarom de situatie is zoals hij is en dat dat juist het beste voor mijn kind is. Soms is het wel eenzaam, als je tussen de andere ouders staat die wel nog samen zijn. Of als ik iets niet kan doen, bijv. met vrienden, omdat ik mijn kind niet zomaar ergens onder kan brengen. Mijn leven is ontzettend veranderd en alles staat in het teken van mijn kind. Meer dan wanneer je een partner hebt. Maar het is wat het is, er is geen andere manier, dus zo relativeer ik het ook wel weer. Ik zou ook niet meer zonder mijn kind kunnen en willen, dus het is nu eenmaal zo.
En heel kinderachtig verkneuter ik regelmatig me om die dingen die hij door eigen stupiditeit mist. Om alle eerste keren, om de stralende lach in de ochtend, om elke mijlpaal, knuffel, bijdehante uitspraak etc.
Vraag hulp waar nodig (zelf vind ik dat ontzettend moeilijk, maar iedereen begrijpt dat het soms nodig is als alleenstaande ouder en wil graag helpen), praat veel met mensen om je heen of met professionals. Je hoeft het echt niet allemaal alleen te doen. En geef de emoties ook de ruimte, want het is ook niet niks waar je doorheen gaat.
Ik heb zoveel zorgen gehad, zoveel stress, heb oneindig gehuild, ben boos geweest, slecht geslapen, moe etc. Dat was allesoverheersend. En dat alles is er nog. Maar ik heb in een paar therapiesessies geleerd dat er ook dingen zijn waar ik van kan, mag en moet genieten. Ik heb een geweldig kind, we doen het samen goed, onze band is sterk en ik red het allemaal alleen. Nu kan ik weer bewust blij zijn als we bijv. samen leuke dingen doen. Wat de toekomst gaat brengen probeer ik wat los te laten, daar kan ik nu niks mee. Dat lukt het ene moment beter dan het andere natuurlijk. Schuldgevoel heb ik niet, ook al is in mijn omgeving ook iedereen nog samen. Ik weet waarom de situatie is zoals hij is en dat dat juist het beste voor mijn kind is. Soms is het wel eenzaam, als je tussen de andere ouders staat die wel nog samen zijn. Of als ik iets niet kan doen, bijv. met vrienden, omdat ik mijn kind niet zomaar ergens onder kan brengen. Mijn leven is ontzettend veranderd en alles staat in het teken van mijn kind. Meer dan wanneer je een partner hebt. Maar het is wat het is, er is geen andere manier, dus zo relativeer ik het ook wel weer. Ik zou ook niet meer zonder mijn kind kunnen en willen, dus het is nu eenmaal zo.
En heel kinderachtig verkneuter ik regelmatig me om die dingen die hij door eigen stupiditeit mist. Om alle eerste keren, om de stralende lach in de ochtend, om elke mijlpaal, knuffel, bijdehante uitspraak etc.
Vraag hulp waar nodig (zelf vind ik dat ontzettend moeilijk, maar iedereen begrijpt dat het soms nodig is als alleenstaande ouder en wil graag helpen), praat veel met mensen om je heen of met professionals. Je hoeft het echt niet allemaal alleen te doen. En geef de emoties ook de ruimte, want het is ook niet niks waar je doorheen gaat.
dinsdag 2 januari 2024 om 19:49
Wat een verdrietige situatie.
Ik heb geen ervaring met het alleen doen, maar wel ervaring met geen woonruimte hebben tijdens de zwangerschap. Door heftige omstandigheden (ivm herkenbaarheid wil ik geen details geven) konden wij niet langer in onze woning blijven en stond de tweede helft van de zwangerschap volledig in het teken van 'waar gaan we in godsnaam verblijven?' Helaas ook amper steun van familie gehad, waardoor we ons erg alleen voelden. Terwijl vriendinnen die tegelijkertijd met mij zwanger waren allemaal leuke dingen voor de babykamer uitzochten en uitkeken naar hun babyshower en zwangerschapsverlof was ik alleen maar wanhopig aan het zoeken en regelen en kon ik totaal niet van de zwangerschap genieten. Ik had last van huilbuien en voelde me schuldig tegenover het kindje in mijn buik dat die met mij opgescheept zou zitten en schaamde me dat ik naar mijn idee mijn kindje niets te bieden had. Heel verdrietig om op terug te kijken.
Ook wij vielen in de woningmarkt tussen wal en schip, maar uiteindelijk hebben we toch een goede huurwoning gevonden door aan te bieden de huur voor het eerste jaar meteen vooruit te betalen. We verdienden namelijk net te weinig voor particuliere huur, maar hadden wel aardig wat spaargeld. Onze verhuurder telde eigen vermogen mee (zijn echt geen tonnen hoor, haha, maar ruim voldoende voor een jaar huur) en we kregen daarom toch de woning toegewezen, ondanks dat we niet 4 x de huur verdienden. Ik weet niet of je veel spaargeld hebt maar zo ja, dan zou ik dat zeker benoemen (zal niet elke verhuurder mee akkoord gaan maar sommige dus wel). Of misschien dat er iemand garant voor je kan staan? Zo heeft een andere vriendin van mij na haar relatiebreuk iets gevonden. Gaat niet elke verhuurder mee akkoord, maar sommige wel.
Misschien dat je niets aan mijn verhaal hebt, maar denk dat het vooral belangrijk is in mogelijkheden te blijven denken. En jezelf vooral geen schuldgevoel aan te praten omdat je het door onvoorziene omstandigheden nou eenmaal nog niet allemaal goed geregeld hebt. Het komt vast wel goed!
Ik heb geen ervaring met het alleen doen, maar wel ervaring met geen woonruimte hebben tijdens de zwangerschap. Door heftige omstandigheden (ivm herkenbaarheid wil ik geen details geven) konden wij niet langer in onze woning blijven en stond de tweede helft van de zwangerschap volledig in het teken van 'waar gaan we in godsnaam verblijven?' Helaas ook amper steun van familie gehad, waardoor we ons erg alleen voelden. Terwijl vriendinnen die tegelijkertijd met mij zwanger waren allemaal leuke dingen voor de babykamer uitzochten en uitkeken naar hun babyshower en zwangerschapsverlof was ik alleen maar wanhopig aan het zoeken en regelen en kon ik totaal niet van de zwangerschap genieten. Ik had last van huilbuien en voelde me schuldig tegenover het kindje in mijn buik dat die met mij opgescheept zou zitten en schaamde me dat ik naar mijn idee mijn kindje niets te bieden had. Heel verdrietig om op terug te kijken.
Ook wij vielen in de woningmarkt tussen wal en schip, maar uiteindelijk hebben we toch een goede huurwoning gevonden door aan te bieden de huur voor het eerste jaar meteen vooruit te betalen. We verdienden namelijk net te weinig voor particuliere huur, maar hadden wel aardig wat spaargeld. Onze verhuurder telde eigen vermogen mee (zijn echt geen tonnen hoor, haha, maar ruim voldoende voor een jaar huur) en we kregen daarom toch de woning toegewezen, ondanks dat we niet 4 x de huur verdienden. Ik weet niet of je veel spaargeld hebt maar zo ja, dan zou ik dat zeker benoemen (zal niet elke verhuurder mee akkoord gaan maar sommige dus wel). Of misschien dat er iemand garant voor je kan staan? Zo heeft een andere vriendin van mij na haar relatiebreuk iets gevonden. Gaat niet elke verhuurder mee akkoord, maar sommige wel.
Misschien dat je niets aan mijn verhaal hebt, maar denk dat het vooral belangrijk is in mogelijkheden te blijven denken. En jezelf vooral geen schuldgevoel aan te praten omdat je het door onvoorziene omstandigheden nou eenmaal nog niet allemaal goed geregeld hebt. Het komt vast wel goed!
zondag 21 januari 2024 om 08:50
Wilde zelf even als korte update geven dat mijn kindje nu geboren is en ik zo ziels gelukkig met haar ben en dat ik haar gehouden heb. Ja ik heb rond de 4 uur slaap per etmaal maar het is elke seconde waard want ze is echt geweldig. Ja mijn huis is nu een soort ontplofte bom want het is heel veel werk naast fulltime kolven en verzorgen maar we komen er wel.
zondag 21 januari 2024 om 10:17
Merkimer schreef: ↑21-01-2024 08:50Wilde zelf even als korte update geven dat mijn kindje nu geboren is en ik zo ziels gelukkig met haar ben en dat ik haar gehouden heb. Ja ik heb rond de 4 uur slaap per etmaal maar het is elke seconde waard want ze is echt geweldig. Ja mijn huis is nu een soort ontplofte bom want het is heel veel werk naast fulltime kolven en verzorgen maar we komen er wel.
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
zondag 21 januari 2024 om 10:21
Van harte gefeliciteerd met je dochterMerkimer schreef: ↑21-01-2024 08:50Wilde zelf even als korte update geven dat mijn kindje nu geboren is en ik zo ziels gelukkig met haar ben en dat ik haar gehouden heb. Ja ik heb rond de 4 uur slaap per etmaal maar het is elke seconde waard want ze is echt geweldig. Ja mijn huis is nu een soort ontplofte bom want het is heel veel werk naast fulltime kolven en verzorgen maar we komen er wel.
Geniet er van 
zondag 21 januari 2024 om 12:44
Haha, gefeliciteerd en welkom bij de eerstkomende zestien jaar (qua ontploftheid dan). Eerst heb je zelf inderdaad de puf niet om spullen steeds op te ruimen, dan komen er steeds meer spullen bij (bordjes, bekertjes, bestek, slabben, potjes) en dan gaan ze zelf speelgoed pakken en verspreiden. Daarna komen de miljoenen tekeningen etc. Maar tot op heden vind ik het eigenlijk allemaal gewoon leuk. Ik was altijd heel netjes, tegenwoordig stap ik regelmatig maar gewoon over iets heen. Het is ook wel gezellig, en er komt vast een moment dat ik die zooi ga missenMerkimer schreef: ↑21-01-2024 08:50Wilde zelf even als korte update geven dat mijn kindje nu geboren is en ik zo ziels gelukkig met haar ben en dat ik haar gehouden heb. Ja ik heb rond de 4 uur slaap per etmaal maar het is elke seconde waard want ze is echt geweldig. Ja mijn huis is nu een soort ontplofte bom want het is heel veel werk naast fulltime kolven en verzorgen maar we komen er wel.
.
maandag 22 januari 2024 om 19:59
Het is al even geleden, maar ik reageer hier toch even op.
Ik ben ook een kind in "zo'n situatie". Mijn vader (donor noem ik hem liever) was nauwelijks tot niet in beeld. Ik heb hem niet gemist. Mijn moeder werkte keihard, we hadden het niet ruim, woonde in een huurwoning en ik ging vaak naar de opvang. Desondanks ben ik niks tekort gekomen en heb ik een fijne jeugd gehad! Dus ik vind niet dat "zo'n situatie" gelijk staat aan een slechte jeugd. Daarintegen heb ik wel bewondering voor mijn moeder hoe ze het allemaal voor elkaar heeft gekregen.
Je kan dit, TO!
maandag 22 januari 2024 om 23:54
Lieve TO. Ik zit absoluut niet in jouw huidige situatie. Ik ben alleenstaand moeder door een ongelukje. Ik kan me wel heel goed verplaatsen in bepaalde overdenkingen die je momenteel ervaart. Ik woonde in een kleine studio van 30 m2 waar absoluut geen ruimte was voor een kind. Ik wist absoluut niet hoe ik deze zwangerschap een plekje kon geven in het leven dat ik op dat moment leidde. Ik wil je toch een paar tips geven.
Het is niet eerlijk en niet fair. Maar ik ben in overleg met mijn leidinggevende bewust tijdelijk minder gaan werken zodat ik onder de inkomensgrens kwam voor een sociale huurwoning. Ik zat er namelijk net boven (daadwerkelijk maar 200 euro). Ik heb dit drie maanden gedaan zodat ik kon reageren op de woningen.
Ik zou me heel goed inlezen op de toeslagen die je kan en mag ontvangen als je eventueel een alleenstaande moeder wordt. Het valt alleszins mee in mijn situatie.
Ik vind het ook heel rustig en verhelderend om dit in mijn eentje te moeten doen. Ik heb geen partner waarmee ik beslissingen hoef/moet te maken. Geen ruzie over opvoeding. Alle fouten die ik eventueel maak, zijn alleen maar aan mij te wijten. Ik hoef geen rekening te houden met een ander persoon in mijn huis, behalve mijn eigen kind.
Mijn kind gaat drie dagen naar de opvang en een dag per week wordt ze opgevangen door haar oma. Ik voel me hier absoluut niet schuldig over. Zoals iemand anders het al zei: de opvang is 'part of my Village'.
Ik snap dat op dit moment alles teveel voelt. Dat komt met name omdat er iemand nu in je aura zit die ook veel aandacht en plezier van je opeist. Je wilt dit alleen maar delen. Ik hoop dat je de rust en ruimte kan vinden om dit zonder of met je partner op te lossen.
Het is niet eerlijk en niet fair. Maar ik ben in overleg met mijn leidinggevende bewust tijdelijk minder gaan werken zodat ik onder de inkomensgrens kwam voor een sociale huurwoning. Ik zat er namelijk net boven (daadwerkelijk maar 200 euro). Ik heb dit drie maanden gedaan zodat ik kon reageren op de woningen.
Ik zou me heel goed inlezen op de toeslagen die je kan en mag ontvangen als je eventueel een alleenstaande moeder wordt. Het valt alleszins mee in mijn situatie.
Ik vind het ook heel rustig en verhelderend om dit in mijn eentje te moeten doen. Ik heb geen partner waarmee ik beslissingen hoef/moet te maken. Geen ruzie over opvoeding. Alle fouten die ik eventueel maak, zijn alleen maar aan mij te wijten. Ik hoef geen rekening te houden met een ander persoon in mijn huis, behalve mijn eigen kind.
Mijn kind gaat drie dagen naar de opvang en een dag per week wordt ze opgevangen door haar oma. Ik voel me hier absoluut niet schuldig over. Zoals iemand anders het al zei: de opvang is 'part of my Village'.
Ik snap dat op dit moment alles teveel voelt. Dat komt met name omdat er iemand nu in je aura zit die ook veel aandacht en plezier van je opeist. Je wilt dit alleen maar delen. Ik hoop dat je de rust en ruimte kan vinden om dit zonder of met je partner op te lossen.
zondag 2 juni 2024 om 18:23
Van harte gefeliciteerd!Merkimer schreef: ↑21-01-2024 08:50Wilde zelf even als korte update geven dat mijn kindje nu geboren is en ik zo ziels gelukkig met haar ben en dat ik haar gehouden heb. Ja ik heb rond de 4 uur slaap per etmaal maar het is elke seconde waard want ze is echt geweldig. Ja mijn huis is nu een soort ontplofte bom want het is heel veel werk naast fulltime kolven en verzorgen maar we komen er wel.
Je kindje is inmiddels al een paar maanden oud, hoe gaat het nu? Hebben jullie je draai gevonden?
zondag 2 juni 2024 om 18:43
Hier is er inmiddels heel veel gebeurd! Ik ben inmiddels bevallen van een prachtig kindje. De start was even pittig, want de kleine is iets te vroeg geboren en moest nog even in het ziekenhuis blijven vanwege een laag geboortegewicht, maar nu gaat het heel goed. Ik geniet enorm van het moederschap, wat is dit mooi en bijzonder!
Mijn relatie is inmiddels officieel over en dat ging niet bepaald vreedzaam. Mijn ex is heel lief met de baby en ook erg zorgzaam, maar omdat hij gewoon werkt doe ik het gros van de zorgtaken en het huishouden. Ik heb helaas nog wat bekkenklachten, dus dat is met momenten best zwaar.
Met mij gaat het redelijk. We wonen nog samen en dat kost heel veel energie: we hebben veel discussies en irritaties over ongeveer alles. Ik had me mijn verlof heel anders voorgesteld: lekker cocoonen, veel bezoek in huis, maar dat loopt even wat anders. Ik probeer er maar het beste van te maken door elke dag even de deur uit te gaan en zelf bij mensen langs te gaan met baby bij wijze van kraambezoek. Verder ontwijken we elkaar zoveel mogelijk.
Ik heb getwijfeld om een tijdje bij mijn ouders in te wonen nu ik nog verlof heb en zoek naar een eigen woning. Maar omdat zij niet in de buurt wonen en hij daar eigenlijk ook niet meer welkom is, voelt dat helaas niet als een optie. Ik ben heel bang dat alles wat ik doe tegen me gebruikt kan gaan worden, wanneer we straks afspraken moeten gaan maken..
Mijn relatie is inmiddels officieel over en dat ging niet bepaald vreedzaam. Mijn ex is heel lief met de baby en ook erg zorgzaam, maar omdat hij gewoon werkt doe ik het gros van de zorgtaken en het huishouden. Ik heb helaas nog wat bekkenklachten, dus dat is met momenten best zwaar.
Met mij gaat het redelijk. We wonen nog samen en dat kost heel veel energie: we hebben veel discussies en irritaties over ongeveer alles. Ik had me mijn verlof heel anders voorgesteld: lekker cocoonen, veel bezoek in huis, maar dat loopt even wat anders. Ik probeer er maar het beste van te maken door elke dag even de deur uit te gaan en zelf bij mensen langs te gaan met baby bij wijze van kraambezoek. Verder ontwijken we elkaar zoveel mogelijk.
Ik heb getwijfeld om een tijdje bij mijn ouders in te wonen nu ik nog verlof heb en zoek naar een eigen woning. Maar omdat zij niet in de buurt wonen en hij daar eigenlijk ook niet meer welkom is, voelt dat helaas niet als een optie. Ik ben heel bang dat alles wat ik doe tegen me gebruikt kan gaan worden, wanneer we straks afspraken moeten gaan maken..
zondag 2 juni 2024 om 21:55
maandag 3 juni 2024 om 19:26
Gefeliciteerd met je kindje!
Lastig dat jullie nog samen moeten wonen, en ik begrijp wel dat je niet per se elke avond samen op de bank wilt zitten. Maar ik begrijp even niet helemaal waarom er geen bezoek kan komen? Zo lang het ook nog jouw huis is, kan dat toch gewoon? Hoef jij er niet steeds op uit met bekkenklachten en al (en wat betreft die klachten: heel even klachten is niet zo raar natuurlijk, blijf daar niet te lang mee doorlopen, een fysio kan daar mee helpen).
Lastig dat jullie nog samen moeten wonen, en ik begrijp wel dat je niet per se elke avond samen op de bank wilt zitten. Maar ik begrijp even niet helemaal waarom er geen bezoek kan komen? Zo lang het ook nog jouw huis is, kan dat toch gewoon? Hoef jij er niet steeds op uit met bekkenklachten en al (en wat betreft die klachten: heel even klachten is niet zo raar natuurlijk, blijf daar niet te lang mee doorlopen, een fysio kan daar mee helpen).
dinsdag 4 juni 2024 om 09:31
Waarom ontvang je geen bezoek thuis? En zorg voor hulp met het huishouden en zet alles op een laag pitje.
Je mag ook best naar je ouders gaan maar dan moet je wel toestemming hebben van de vader om kind mee te nemen (ik ga er even vanuit dat de vader gezag heeft). Dan kan dat ook niet tegen je gebruikt worden.
Je mag ook best naar je ouders gaan maar dan moet je wel toestemming hebben van de vader om kind mee te nemen (ik ga er even vanuit dat de vader gezag heeft). Dan kan dat ook niet tegen je gebruikt worden.
dinsdag 4 juni 2024 om 11:27
In geval van een baby ( helemaal bij borstvoeding geven) kan een vader gezag hebben (wat ik niet denk in dit geval maar misschien heeft hij ergens toch nog wat getekend) maar mag de moeder baby bij zich houden.
Bij omgang zaken is het slapen bij een vader ook niet vanzelfsprekend als nog om een baby gaat. Dat is pas veel later van toepassing, net als co-ouderschap als in verdelen van tijd met kind. Vader heeft bij erkenning wel echt op omgang, maar niet recht om kind bij zich te houden of moeder te beletten te vertrekken met de baby.
Maar TO kan als ze dat niet vertrouwd kijken of ze een familierechtadvocaat kan vinden, heeft ze toch nodig ivm omgangsregeling en alimentatie vast te leggen later.
Bij omgang zaken is het slapen bij een vader ook niet vanzelfsprekend als nog om een baby gaat. Dat is pas veel later van toepassing, net als co-ouderschap als in verdelen van tijd met kind. Vader heeft bij erkenning wel echt op omgang, maar niet recht om kind bij zich te houden of moeder te beletten te vertrekken met de baby.
Maar TO kan als ze dat niet vertrouwd kijken of ze een familierechtadvocaat kan vinden, heeft ze toch nodig ivm omgangsregeling en alimentatie vast te leggen later.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
