Kinderen
alle pijlers
Perfectionistische en pittige peuter/kleuter
woensdag 2 juni 2021 om 21:54
Ik hoop op jullie advies, want wij als ouders weten echt niet meer hoe we om moeten gaan met onze bijna kleuter ( hij wordt binnenkort 4 jaar). Ik schets hieronder de situatie:
Mijn zoon is een leuke, lieve en sociaal kind. Voor de buitenwereld is het een ideaal kind. Op de opvang gedraagt hij zich voorbeeldig en doet hij heel goed. Hij loopt qua ontwikkeling voor op zijn leeftijdsgenoten. Hij kan zich goed uitdrukken, en het is een slimme jongen. Thuis lopen we echter tegen ook ander gedrag aan. Hij is sinds zijn geboorte zeer pittig en temperamentvol. Hij heeft op een dag een aantal driftbuien, en dat is altijd omdat hij zijn zin niet krijgt of omdat dingen niet gaan zoals hij wil. Ook vinden we het steeds moeilijker om hem te helpen in zijn hang naar perfectionisme. Voorbeelden: Zo moeten zijn kleren perfect zitten, mag er geen zand in zijn sandalen komen, moet zijn lego poppetje op een bepaalde manier staan, klittenband op zijn schoenen op een bepaalde manier dicht etc etc. En alles wat wij doen is niet goed genoeg, en dan wordt hij boos en moeten we het het zo lang opnieuw doen totdat het goed is. Maar dat is het uit ervaring nooit, en op een gegeven moment raken we gefrustreerd en hij boos ( blijft hij zeuren of escaleert het tot een enorme driftbui).
En zo gaat het de hele dag door. Het wordt alleen steeds erger en het drukt een enorme stempel op ons gezin, en mijn relatie met mijn man. We proberen rustig te blijven, met hem te praten en hem te erkennen in zijn gevoel en samen tot een oplossing te komen of af te leiden. Maar niks werkt, en ik raak dus de hele dag enorm in de stress bij het eerste signaal dat iets niet gaat zoals hij wil. Ook zie ik dat zijn zusje er last van heeft, ze maakt zich al heel klein als hij weer gaat schreeuwen, boos wordt en met dingen gaat gooien en agressief wordt. Ik wil haar hiervoor behoeden, en zet hem dan op de gang ( wat ik echt niet wil) en blijf dan ook dan bij hem. Ik zoek elke keer naar toenadering, het moment om hem te knuffelen en te troosten.
Vandaag is weer zo een dag en ik merk dat ik me enorm veel zorgen om hem maak. Wat als dit niet over gaat, hoe kunnen we hem het beste helpen? Ik merk dat hij er zelf ook zo een last van heeft en daarna heeft hij ook zo een spijt. Sorry mama, sorry papa, ik ga dit nooit meer doen. Eerlijk gezegd vind ik het ook lastig ( en mij man) om zelf niet in mijn boosheid te blijven hangen, want baal zo erg van zijn gedrag hierin.
Hebben jullie tips over wat voor soort hulp ik zou kunnen inschakelen? Ik heb het consultatiebureau ook gebeld en ze gingen me terugbellen erover.
Mijn zoon is een leuke, lieve en sociaal kind. Voor de buitenwereld is het een ideaal kind. Op de opvang gedraagt hij zich voorbeeldig en doet hij heel goed. Hij loopt qua ontwikkeling voor op zijn leeftijdsgenoten. Hij kan zich goed uitdrukken, en het is een slimme jongen. Thuis lopen we echter tegen ook ander gedrag aan. Hij is sinds zijn geboorte zeer pittig en temperamentvol. Hij heeft op een dag een aantal driftbuien, en dat is altijd omdat hij zijn zin niet krijgt of omdat dingen niet gaan zoals hij wil. Ook vinden we het steeds moeilijker om hem te helpen in zijn hang naar perfectionisme. Voorbeelden: Zo moeten zijn kleren perfect zitten, mag er geen zand in zijn sandalen komen, moet zijn lego poppetje op een bepaalde manier staan, klittenband op zijn schoenen op een bepaalde manier dicht etc etc. En alles wat wij doen is niet goed genoeg, en dan wordt hij boos en moeten we het het zo lang opnieuw doen totdat het goed is. Maar dat is het uit ervaring nooit, en op een gegeven moment raken we gefrustreerd en hij boos ( blijft hij zeuren of escaleert het tot een enorme driftbui).
En zo gaat het de hele dag door. Het wordt alleen steeds erger en het drukt een enorme stempel op ons gezin, en mijn relatie met mijn man. We proberen rustig te blijven, met hem te praten en hem te erkennen in zijn gevoel en samen tot een oplossing te komen of af te leiden. Maar niks werkt, en ik raak dus de hele dag enorm in de stress bij het eerste signaal dat iets niet gaat zoals hij wil. Ook zie ik dat zijn zusje er last van heeft, ze maakt zich al heel klein als hij weer gaat schreeuwen, boos wordt en met dingen gaat gooien en agressief wordt. Ik wil haar hiervoor behoeden, en zet hem dan op de gang ( wat ik echt niet wil) en blijf dan ook dan bij hem. Ik zoek elke keer naar toenadering, het moment om hem te knuffelen en te troosten.
Vandaag is weer zo een dag en ik merk dat ik me enorm veel zorgen om hem maak. Wat als dit niet over gaat, hoe kunnen we hem het beste helpen? Ik merk dat hij er zelf ook zo een last van heeft en daarna heeft hij ook zo een spijt. Sorry mama, sorry papa, ik ga dit nooit meer doen. Eerlijk gezegd vind ik het ook lastig ( en mij man) om zelf niet in mijn boosheid te blijven hangen, want baal zo erg van zijn gedrag hierin.
Hebben jullie tips over wat voor soort hulp ik zou kunnen inschakelen? Ik heb het consultatiebureau ook gebeld en ze gingen me terugbellen erover.
donderdag 3 juni 2021 om 15:20
Jeetje dat klinkt inderdaad niet makkelijk zeg, en zeker als het zo’n stempel op jullie dag drukt.
Laat hij dit gedrag op de opvang helemaal niet zien? Want je zou haast denken dat hij dit soort dingen toch ook elders zou hebben, wellicht alleen in mindere mate. Daar zou ik dus beginnen; vragen of zij dit gedrag ook opmerken en hoe ze ermee omgaan. Wellicht gebruiken zij precies een andere benadering dan jullie, wat de woede er bij hem uithaalt.
Ik zou vooral denken: makkelijke schoenen, zand erin? Kan hij ze zelf uit en weer aan doen. Idem voor kleding, zo comfortabel mogelijk. Verder ook eens kijken of hij kan benoemen waarom hij het zo erg vind, met bijna vier kan hij wellicht al het een en ander vertellen.
Goed dat je hulp hebt gevraagd bij het cjg, hopelijk kunnen zij nog goede tips geven!
Laat hij dit gedrag op de opvang helemaal niet zien? Want je zou haast denken dat hij dit soort dingen toch ook elders zou hebben, wellicht alleen in mindere mate. Daar zou ik dus beginnen; vragen of zij dit gedrag ook opmerken en hoe ze ermee omgaan. Wellicht gebruiken zij precies een andere benadering dan jullie, wat de woede er bij hem uithaalt.
Ik zou vooral denken: makkelijke schoenen, zand erin? Kan hij ze zelf uit en weer aan doen. Idem voor kleding, zo comfortabel mogelijk. Verder ook eens kijken of hij kan benoemen waarom hij het zo erg vind, met bijna vier kan hij wellicht al het een en ander vertellen.
Goed dat je hulp hebt gevraagd bij het cjg, hopelijk kunnen zij nog goede tips geven!
donderdag 3 juni 2021 om 20:35
@Baileyslife, ik heb inderdaad al navraag gedaan bij de opvang. Ze reageren dan heel verbaasd, omdat hij dit gedrag daar niet laat zien. Wel heb ik tips gevraagd, alleen werkt het op de een of ander manier niet bij mijn zoon. Zo hadden ze gezegd dat het belangrijk is om hem te erkennen in zijn gevoel. Zo van, ik zie dat je boos bent omdat....dat is ook niet leuk. Maar mijn zoon blijft erin hangen/zeuren en het lukt ons niet om hem rustiger te krijgen. Probleem met bijvoorbeeld die sandalen is dat hij ze wel perse aan wil tot onze grote frustratie, omdat wij weten dat hij er een driftbui om gaat krijgen omdat wij niet kunnen voorkomen dat er zand in komt.
Eigenlijk ben ik best moe, want dit gaat nu al zo lang door en elk aanpak werkt niet of slechts heel even.
Eigenlijk ben ik best moe, want dit gaat nu al zo lang door en elk aanpak werkt niet of slechts heel even.
donderdag 3 juni 2021 om 20:41
Bedankt, dit boek heb ik al thuis en gelezen. Sommige tips werken wel ( zoals probeer veel 1 op 1 aandacht te geven), maar ik vind het boek vooral gericht op wat oudere kinderen. Mijn zoon is nog net geen 4.
donderdag 3 juni 2021 om 20:43
Bedankt voor de tip! Ik heb er eentje en wat extra handvaten zijn altijd welkom.
donderdag 3 juni 2021 om 20:45
Ja dat zou wel fijn zijn. Een kraamverzorgende was hier een paar maanden geleden en zij vond het gedrag ook heftig en zij gaf dit ook als tip. Het probleem is dat mijn man bang is dat mijn zoon in een kaartenbak komt en dat hij een stempel krijgt. Hij wil dan ook eigenlijk geen hulp van CJG, omdat hij ze niet vertrouwt.Amy_Santiago schreef: ↑03-06-2021 20:39Via het CB kwamen we bij Centrum voor Jeugd & Gezin terecht en die komen eens meekijken. Ik zou daar eens mee beginnen. Jullie krijgen dan ook tips om hiermee om te gaan.
donderdag 3 juni 2021 om 20:46
Ik herken het. En ja, het is vermoeiend. Inzien en accepteren dat het belangrijk voor hem is dat dingen op zijn manier moeten was bij ons de eerste stap. We zijn er toen maar gewoon in mee gegaan. 'Wil je de moeilijke of de makkelijke manier?' Hij koos altijd de moeilijke natuurlijk, maar op een gegeven moment moest hij daar zelf ook om lachen en ging het steeds beter. Steeds meer regeltjes vervielen langzaamaan. En nu gaat het goed.
Je wint het toch niet, dus je kan er maar beter geen strijd van maken
Je wint het toch niet, dus je kan er maar beter geen strijd van maken
donderdag 3 juni 2021 om 20:53
@yukon, ik ben er ook lang in mee gegaan maar dat is voor ons niet de oplossing. Juist omdat hij meestal iets onmogelijks vraagt, en wij ook nog twee andere kinderen hebben. Ja, ik wil best helpen met een tekening maar het lukt me niet om iets te tekenen zoals hij dat precies wil. Al zou ik het willen, en daar ligt ook onze frustratie. We kunnen niet voorkomen dat er een driftbui komt of geschreeuw en boosheid.
donderdag 3 juni 2021 om 20:55
O nee joh, het kan heel laagdrempelig zijn. Wij hebben ze ingeroepen voor onze angstige, oudste dochter en bleek een heel veel voorkomende opvoedvraag te zijn. Ze zijn in totaal 4x bij ons geweest en de casus is toen gesloten en wordt alleen heropend als een volgend probleem hierop dicht aansluit.LunaGirl schreef: ↑03-06-2021 20:45Ja dat zou wel fijn zijn. Een kraamverzorgende was hier een paar maanden geleden en zij vond het gedrag ook heftig en zij gaf dit ook als tip. Het probleem is dat mijn man bang is dat mijn zoon in een kaartenbak komt en dat hij een stempel krijgt. Hij wil dan ook eigenlijk geen hulp van CJG, omdat hij ze niet vertrouwt.
Jullie opvoedvraag is ook echt geen voor de ‘kaartenbak’ hoor. Onze jongste heeft ook wat van jullie zoons karakteristiek weg en deels wordt dit ook beter met de leeftijd. Haar driftbuien zijn enorm verminderd ten opzichte van een jaar geleden en ze is nu 5. Ook dat last hebben van zand e.d. wordt steeds minder.
Wat ze wel nog doet is het afreageren van de hele dag braaf luisteren naar de juf. Komt ze thuis met een heel eisenlijstje. Wat helpt is haar even 1-op-1 pakken.
Je zou het nog even kunnen afwachten maar gezien je dochter en relatie er ook onder lijden zou ik toch voor zoiets laagdrempeligs gaan als het CJG.
donderdag 3 juni 2021 om 21:05
Wat fijn dat dit bij jullie dochter minder is geworden , Amy_Santiago. Dit doet me echt goed, want soms lijkt het zo uitzichtloos. Ik heb in ieder geval de stap genomen om het te bespreken met CB en zij bellen er nog over terug. Het lijkt me echt fijn als er professioneel meegekeken wordt en dat dit ook laagdrempelig kan!
donderdag 3 juni 2021 om 21:14
Ik ben benieuwd wat ze zeggen. Ik hoop ook dat het voor jullie ook beter wordt. Bij dochter zagen we ook verbetering omdat ze bepaalde dingen zelf onder de knie kreeg. Daarmee ging dat ‘acute’ er vanaf. Nu giet ze zelf haar schoenen leeg of weet ze zelf de natte doekjes te pakken. Ze weet nu wat ze moet doen en dat geeft haar controle en daarmee rust, merk ik. Maar ja, het is inderdaad iets van de lange adem, dat moet ik toegeven. Ik heb ook wel meer dan eens mijn geduld verloren en ik heb er ook wel eens meer dan eens een potje mee gejankt.LunaGirl schreef: ↑03-06-2021 21:05Wat fijn dat dit bij jullie dochter minder is geworden , Amy_Santiago. Dit doet me echt goed, want soms lijkt het zo uitzichtloos. Ik heb in ieder geval de stap genomen om het te bespreken met CB en zij bellen er nog over terug. Het lijkt me echt fijn als er professioneel meegekeken wordt en dat dit ook laagdrempelig kan!
Nu we iets meer rust ervaren merk ik dat ik zelf ook de ruimte heb om de situatie even van een afstandje te bekijken en me te beramen op wat ze nodig heeft. Het gaat nu vaker goed dan fout. Alleen als ik heel moe ben is het nog wel eens een uitdaging.
Maar het komt goed, echt! Zo te horen is je zoon van binnen net zo empatisch en lief en betrokken als mijn dochter, ze hebben het gewoon iets vaker heel moeilijk met hun heel intense emoties.
donderdag 3 juni 2021 om 21:19
Ik heb ook eens via het CB een aantal gesprekken met een pedagoog gehad over mijn driftkikker. Dat was idd super laagdrempelig en er wordt verder geen aantekening van gemaakt in je dossier o.i.d. Ik kreeg toen vooral een hoop praktische tips. Kan ze nu helaas niet echt meer voor de geest halen haha.
Die van mij is inmiddels dus al wat ouder en is nog steeds een driftkikker, als dingen niet lukken maar ook als kleding niet lekker zit of een schoen zit te strak/los, het soort dingen dat jij omschrijft. Wij kiezen sinds een tijd voor de makkelijke weg, zoals hierboven ook al als tip is gegeven. Sommige dingen moeten, dat zal hij moeten accepteren, maar andere dingen kun je soms voorkomen. Samen schoenen kopen die hij lekker vindt zitten en makkelijk aan en uit krijgt. Brood kopen dat hij graag eet zodat daar geen strijd over is, etc. Verder duidelijke regels hanteren, maar niet teveel aandacht besteden aan het negatieve gedrag en het ook niet 'persoonlijk' maken. Dus als hij niet wil tanden poetsen dan blijf je zeggen dat dat gewoon moet en gaat gebeuren (ik neem kind dan letterlijk aan de hand mee naar de badkamer), maar verder niet laten opjutten en denken/zeggen dat hij moeilijk doet, vervelend is, etc. Tanden poetsen en daarna weer klaar.
Verder zeg je dat hij bijna 4 is, dus hij zal na de zomer naar school gaan? Dat zal denk ik ook een hoop schelen voor jou en je relatie. Wellicht niet zozeer in het gedrag dat hij thuis laat zien, maar wel in het feit dat hij vaak de deur uit is (vaker dan nu wellicht?) en er echt een strak ritme in komt. Denk dat dat ook al een soort opluchting kan geven. Die paar uurtjes na schooltijd ben jij wellicht weer wat opgeladen en kun je zijn moeilijke gedrag ook weer makkelijker van je af zetten waardoor het misschien net wat soepeler loopt.
Die van mij is inmiddels dus al wat ouder en is nog steeds een driftkikker, als dingen niet lukken maar ook als kleding niet lekker zit of een schoen zit te strak/los, het soort dingen dat jij omschrijft. Wij kiezen sinds een tijd voor de makkelijke weg, zoals hierboven ook al als tip is gegeven. Sommige dingen moeten, dat zal hij moeten accepteren, maar andere dingen kun je soms voorkomen. Samen schoenen kopen die hij lekker vindt zitten en makkelijk aan en uit krijgt. Brood kopen dat hij graag eet zodat daar geen strijd over is, etc. Verder duidelijke regels hanteren, maar niet teveel aandacht besteden aan het negatieve gedrag en het ook niet 'persoonlijk' maken. Dus als hij niet wil tanden poetsen dan blijf je zeggen dat dat gewoon moet en gaat gebeuren (ik neem kind dan letterlijk aan de hand mee naar de badkamer), maar verder niet laten opjutten en denken/zeggen dat hij moeilijk doet, vervelend is, etc. Tanden poetsen en daarna weer klaar.
Verder zeg je dat hij bijna 4 is, dus hij zal na de zomer naar school gaan? Dat zal denk ik ook een hoop schelen voor jou en je relatie. Wellicht niet zozeer in het gedrag dat hij thuis laat zien, maar wel in het feit dat hij vaak de deur uit is (vaker dan nu wellicht?) en er echt een strak ritme in komt. Denk dat dat ook al een soort opluchting kan geven. Die paar uurtjes na schooltijd ben jij wellicht weer wat opgeladen en kun je zijn moeilijke gedrag ook weer makkelijker van je af zetten waardoor het misschien net wat soepeler loopt.
donderdag 3 juni 2021 om 21:32
Ik lees even mee. Hier een pittig peutermeisje van net 3 waar ik af en toe niet meer weet wat we ermee moeten. Ze is vlot in haar ontwikkeling, praat ontzettend goed en heeft altijd eigen ideeen over hoe dingen zouden moeten gaan. En als het een keer anders loopt dan zij in haar hoofd heeft, dan wordt ze vreselijk boos en klapt helemaal dicht. Alsof haar emoties haar helemaal overspoelen. Dan duurt het vaak wel meer dan een uur voordat ze weer aanspreekbaar is. Ze gaat zelf op de gang of in haar kamer zitten, als ik of man bij haar komen draait ze weg, moppert en in slechte gevallen slaat ze ons.
Ik /we hebben al heel veel verschillende dingen geprobeerd, maar altijd maar meegaan in haar ideeën is simpelweg niet haalbaar, haar laten tot ze is uitgemopperd ook niet altijd want dit gebeurt ook vaak ‘s morgens voordat we naar het kdv moeten ofzo. Vooraf een duidelijk plan maken, bespreken en waar mogelijk haar keuzes geven, werkte tot een paar maanden geleden prima maar is nu vaak ook niet meer voldoende. Boos worden, helpt uiteraard niet maar gebeurt me soms toch. Afleiden werkt voor geen meter, want ze blijft gewoon hangen in haar boosheid.
Wij hebben ook hulp ingeschakeld via het cb, er komt een orthopedagoog observeren thuis en op de opvang. Al herkennen ze het gedrag daar totaal niet, ze is lief, meegaand, behulpzaam. En zo was ze thuis ook, maar de laatste maanden zie ik veel te vaak een boos, gefrustreerd meisje wat zichzelf heel erg in de weg zit en daar word ik ontzettend verdrietig van
Als baby was ze ook zo gefrustreerd, maar dat werd beter toen ze meer zelf kon en sinds ze loopt, was het eigenlijk grotendeels weg en was ze het liefste, vrolijkste kind wat er maar was. Dus ik hoop/ga uit van een fase, maar ik vind dit wel een hele moeilijke...
Ik /we hebben al heel veel verschillende dingen geprobeerd, maar altijd maar meegaan in haar ideeën is simpelweg niet haalbaar, haar laten tot ze is uitgemopperd ook niet altijd want dit gebeurt ook vaak ‘s morgens voordat we naar het kdv moeten ofzo. Vooraf een duidelijk plan maken, bespreken en waar mogelijk haar keuzes geven, werkte tot een paar maanden geleden prima maar is nu vaak ook niet meer voldoende. Boos worden, helpt uiteraard niet maar gebeurt me soms toch. Afleiden werkt voor geen meter, want ze blijft gewoon hangen in haar boosheid.
Wij hebben ook hulp ingeschakeld via het cb, er komt een orthopedagoog observeren thuis en op de opvang. Al herkennen ze het gedrag daar totaal niet, ze is lief, meegaand, behulpzaam. En zo was ze thuis ook, maar de laatste maanden zie ik veel te vaak een boos, gefrustreerd meisje wat zichzelf heel erg in de weg zit en daar word ik ontzettend verdrietig van
Als baby was ze ook zo gefrustreerd, maar dat werd beter toen ze meer zelf kon en sinds ze loopt, was het eigenlijk grotendeels weg en was ze het liefste, vrolijkste kind wat er maar was. Dus ik hoop/ga uit van een fase, maar ik vind dit wel een hele moeilijke...
donderdag 3 juni 2021 om 21:36
Wel opvallend dat deze type kinderen op andere plekken heel meegaand zijn hè?
Ergens een compliment dat ze zich thuis veilig genoeg voelen dit gedrag te vertonen, maar denk ook wel dat het een goed teken is dat ze zich sociaal opstellen elders. Niet altijd even leuk voor ons ouders, maar soms geeft me dit troost.
Ergens een compliment dat ze zich thuis veilig genoeg voelen dit gedrag te vertonen, maar denk ook wel dat het een goed teken is dat ze zich sociaal opstellen elders. Niet altijd even leuk voor ons ouders, maar soms geeft me dit troost.
donderdag 3 juni 2021 om 21:43
Zeker opvallend, ik denk inderdaad dat het alleen thuis veilig genoeg is om je zo te laten gaan. Is natuurlijk een compliment voor ons als ouders (en in het bijzonder voor mij omdat 9/10 keer dit soort buien bij mij gebeuren 
) maar nu ze van de week zelfs een bord stukgooide, was voor mij toch een beetje de maat vol. Ik ben zelf ook al een paar keer in huilen uitgebarsten maar voel me daarna altijd heel schuldig omdat jongste (1,5) daar dan enorm van schrok en heel hard mee ging huilen. En het hielp helemaal niks.
) maar nu ze van de week zelfs een bord stukgooide, was voor mij toch een beetje de maat vol. Ik ben zelf ook al een paar keer in huilen uitgebarsten maar voel me daarna altijd heel schuldig omdat jongste (1,5) daar dan enorm van schrok en heel hard mee ging huilen. En het hielp helemaal niks.
donderdag 3 juni 2021 om 21:43
Ze is natuurlijk nog jong, maar altijd meegaan in haar ideeën hoeft ook niet, waarschijnlijk weet ze zelf de helft van de tijd niet eens waarom ze iets wil en kan dit ook nog per dag veranderen. Wat hier hielp is consequent zijn in de ruimte die je geeft. Dus één keer waarschuwen of aankondigen dat je iets gaat doen en daarna gaat het gebeuren. Dus: we gaan over 2 min tandenpoetsen. En dan ga je dat na 2 min doen of ze nu zin heeft of niet. Gewoon meenemen, op een krukje bij de kraan zetten, zelf zo gaan staan/haar vasthouden dat ze niet weg kan en tanden gaan poetsen terwijl je zelf rustig blijft. Ze moet leren dat daar geen ruimte zit. Andere dingen zou ik minder moeilijk over doen. Zit haar melk in de verkeerde beker? Dan giet je het even over in een andere. Ook met bijv schoenen of jas aandoen, heeft ze er zelf geen zin in dan doe jij het gewoon. Dat soort dingen gaan echt vanzelf veranderen en goedkomen, niet waard om een strijd over aan te gaan. Als er meer rust komt voor iedereen, lopen de emoties ook minder snel hoog op. (Ja ik weet, het is allemaal makkelijker gezegd dan gedaanAdaline schreef: ↑03-06-2021 21:32Ik /we hebben al heel veel verschillende dingen geprobeerd, maar altijd maar meegaan in haar ideeën is simpelweg niet haalbaar, haar laten tot ze is uitgemopperd ook niet altijd want dit gebeurt ook vaak ‘s morgens voordat we naar het kdv moeten ofzo. Vooraf een duidelijk plan maken, bespreken en waar mogelijk haar keuzes geven, werkte tot een paar maanden geleden prima maar is nu vaak ook niet meer voldoende. Boos worden, helpt uiteraard niet maar gebeurt me soms toch. Afleiden werkt voor geen meter, want ze blijft gewoon hangen in haar boosheid.
).
donderdag 3 juni 2021 om 22:08
Ik ben blij met al jullie reacties, fijn dat er zo veel herkenning is. De laatste paar dagen heb ik elke dag een huilbui, dat komt ook omdat ik pas bevallen ben en het me allemaal veel te veel wordt. Ik snap dat mijn zoon , juist vanwege alle veranderingen, nu wat meer driftbuien heeft dan normaal maar het is zo enorm verergert. En ik en enorm moe, dat helpt natuurlijk ook niet. Vandaag ben ik net ook enorm uit de bocht gevlogen, omdat mijn zoon me begon te slaan toen ik hem naar bed bracht. Mijn man doet dit normaal maar hij moest vandaag overwerken ( gewoon thuis) en mijn zoon weigerde met me mee naar boven te gaan. Ik blijf bij papa tot hij klaar is, zei hij. Ik werd zo boos, omdat hij echt weigerde en uitleggen en rustig blijven niet helpt. Uit onmacht heb ik hem opgetild en in bed gelegd en gedreigd dat hij het niet moest wagen om uit bed te gaan. Natuurlijk escaleerde dit totaal, tot mijn man noodgedwongen in moest grijpen en toch hem naar bed bracht. En nu voel ik me rot, en schuldig en baal ik van mezelf.
Ik reageer morgen op jullie posts. Ik las al iets wat ik morgen meteen ga toepassen, bedankt!
Ik reageer morgen op jullie posts. Ik las al iets wat ik morgen meteen ga toepassen, bedankt!
donderdag 3 juni 2021 om 22:14
Dank je wel voor het meedenken. Voor zover dat gaat, buigen we inderdaad mee, geven we keuzes wanneer dat kan en verder probeer ik echt consequent te zijn.haaspaas schreef: ↑03-06-2021 21:43Ze is natuurlijk nog jong, maar altijd meegaan in haar ideeën hoeft ook niet, waarschijnlijk weet ze zelf de helft van de tijd niet eens waarom ze iets wil en kan dit ook nog per dag veranderen. Wat hier hielp is consequent zijn in de ruimte die je geeft. Dus één keer waarschuwen of aankondigen dat je iets gaat doen en daarna gaat het gebeuren. Dus: we gaan over 2 min tandenpoetsen. En dan ga je dat na 2 min doen of ze nu zin heeft of niet. Gewoon meenemen, op een krukje bij de kraan zetten, zelf zo gaan staan/haar vasthouden dat ze niet weg kan en tanden gaan poetsen terwijl je zelf rustig blijft. Ze moet leren dat daar geen ruimte zit. Andere dingen zou ik minder moeilijk over doen. Zit haar melk in de verkeerde beker? Dan giet je het even over in een andere. Ook met bijv schoenen of jas aandoen, heeft ze er zelf geen zin in dan doe jij het gewoon. Dat soort dingen gaan echt vanzelf veranderen en goedkomen, niet waard om een strijd over aan te gaan. Als er meer rust komt voor iedereen, lopen de emoties ook minder snel hoog op. (Ja ik weet, het is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan
Maar als ze driftbuien gaat krijgen omdat ik de verkeerde jurk aantrek (want mijn cocktailjurk vond ik ongeschikt voor de speeltuin waar ik haar broertje steeds uit de klimtoestellen mag komen vissen die hij wel omhoog klimt maar niet omlaag), dan houdt het op. En zo komt er steeds iets nieuws voorbij waar ik niet op kan anticiperen, en ook niet wil trouwens. Zelf een ongesmeerde boterham uit de zak pakken, 3 happen nemen en dan verwachten dat ik een andere voor je ga smeren ‘want ik wil een hele’, daar heb ik dus geen boodschap aan. Maar dat betekende wel het einde van mijn ontbijtbord
donderdag 3 juni 2021 om 22:17
Zo herkenbaar wat je hier schrijft. Als ik slecht geslapen heb, of stress krijg vanwege veel te laat op het werk dreigen te komen, gebeurt mij dit ook wel eens en dan heb ik er de hele dag nog last van en voel ik me een slechte moeder. Hopelijk kalmeren de hormonen snel wat en kan jij het ook weer wat rationeler benaderenLunaGirl schreef: ↑03-06-2021 22:08Ik ben blij met al jullie reacties, fijn dat er zo veel herkenning is. De laatste paar dagen heb ik elke dag een huilbui, dat komt ook omdat ik pas bevallen ben en het me allemaal veel te veel wordt. Ik snap dat mijn zoon , juist vanwege alle veranderingen, nu wat meer driftbuien heeft dan normaal maar het is zo enorm verergert. En ik en enorm moe, dat helpt natuurlijk ook niet. Vandaag ben ik net ook enorm uit de bocht gevlogen, omdat mijn zoon me begon te slaan toen ik hem naar bed bracht. Mijn man doet dit normaal maar hij moest vandaag overwerken ( gewoon thuis) en mijn zoon weigerde met me mee naar boven te gaan. Ik blijf bij papa tot hij klaar is, zei hij. Ik werd zo boos, omdat hij echt weigerde en uitleggen en rustig blijven niet helpt. Uit onmacht heb ik hem opgetild en in bed gelegd en gedreigd dat hij het niet moest wagen om uit bed te gaan. Natuurlijk escaleerde dit totaal, tot mijn man noodgedwongen in moest grijpen en toch hem naar bed bracht. En nu voel ik me rot, en schuldig en baal ik van mezelf.
Ik reageer morgen op jullie posts. Ik las al iets wat ik morgen meteen ga toepassen, bedankt!
donderdag 3 juni 2021 om 23:15
Ik had dit topic zo zelf kunnen schrijven over mijn zoontje van 4.
Echt heel herkenbaar. Het breekt mij ook behoorlijk op. Hij zit nu enige tijd op school en ik moet zeggen dat dat inderdaad wat rust geeft zoals iemand hier boven schrijft. Omdat je niet meer een hele dag samen bent en hij nu een plek heeft waar hij structuur krijgt aangeboden en de nodige uitdaging. Thuis probeer ik ook een duidelijke structuur aan te bieden.
Ik gebruik pictogrammen om de dag uit te beelden, zodat hij weet wat er komt, welke dag het is, hoeveel dagen school nog en wanneer weekend enz.
Ook heb ik een tijdje een emotie kaart gebruikt waarbij ik dan mijn zoontjes gevoel benoemde als ik zag dat hij boos of verdrietig , of iets anders was. Of ik vroeg hem zelf de wasknijper bij het juiste gevoel te zetten. Dit lijkt wel te helpen om het gevoel te laten zakken, omdat het gevoel is erkend.
Blijft wel heel pittig hier en ik heb ook nog niet een complete oplossing inderdaad. Het is vaak frustrerend en ik zou willen dat het mij lukt om vaker rustig te blijven. Ik mopper voor mijn gevoel te veel of word echt even boos op hem.
Ik heb ook een jonger kind en die is zo totaal verschillend. Die is veel meer tevreden, vrolijk. Rustiger en kan zich ook makkelijker aanpassen als iets anders gaat dan hij/zij wil.
Mijn oudste kan gewoon gedurende een dag drie kwart van de tijd in beslag genomen zijn door dingen wat niet goed is, voelt of zit. Of dingen die hij aan het zoeken is en waarbij hij dan dwingend is in dat ik hem mee moet helpen zoeken. Als ik dit niet doe omdat ik even geen tijd heb verpest hij erg de sfeer thuis, blijft er over door gaan. Hij is erg vasthoudend. Kan ook goed praten en kon dat ook al jong trouwens. Hij is ook ontzettend aan het bemoeien en bepalen wat zijn jongere sibling doet of moet doen, of hoe die moet spelen met iets. Als het dan niet op die manier gaat, maakt hij ruzie of gooit het speelgoed door de kamer.
Waar hij dan wel weer helemaal bij op leeft is lekker naarbuiten naar een speeltuin of zandbak. Ik plan dus ook iedere dag deze momenten in om lekker naar buiten Te gaan.
Ook leeft hij erg op in contact met andere (volwassenen liefst). Als we visite hebben dan leeft hij helemaal op, kletst met iedereen en is dan ook echt een heerlijk kind. Hij speelt dan ook echt wel met de kinderen van zijn leeftijd.
Ik vind het heel moeilijk om rustig te blijven en niet overal in zijn grillen mee te gaan. Ik herken wat je schrijft over dat er een gevoel van stress ontstaat als de eerste signalen van ontevredenheid al ontstaan.
Echt heel herkenbaar. Het breekt mij ook behoorlijk op. Hij zit nu enige tijd op school en ik moet zeggen dat dat inderdaad wat rust geeft zoals iemand hier boven schrijft. Omdat je niet meer een hele dag samen bent en hij nu een plek heeft waar hij structuur krijgt aangeboden en de nodige uitdaging. Thuis probeer ik ook een duidelijke structuur aan te bieden.
Ik gebruik pictogrammen om de dag uit te beelden, zodat hij weet wat er komt, welke dag het is, hoeveel dagen school nog en wanneer weekend enz.
Ook heb ik een tijdje een emotie kaart gebruikt waarbij ik dan mijn zoontjes gevoel benoemde als ik zag dat hij boos of verdrietig , of iets anders was. Of ik vroeg hem zelf de wasknijper bij het juiste gevoel te zetten. Dit lijkt wel te helpen om het gevoel te laten zakken, omdat het gevoel is erkend.
Blijft wel heel pittig hier en ik heb ook nog niet een complete oplossing inderdaad. Het is vaak frustrerend en ik zou willen dat het mij lukt om vaker rustig te blijven. Ik mopper voor mijn gevoel te veel of word echt even boos op hem.
Ik heb ook een jonger kind en die is zo totaal verschillend. Die is veel meer tevreden, vrolijk. Rustiger en kan zich ook makkelijker aanpassen als iets anders gaat dan hij/zij wil.
Mijn oudste kan gewoon gedurende een dag drie kwart van de tijd in beslag genomen zijn door dingen wat niet goed is, voelt of zit. Of dingen die hij aan het zoeken is en waarbij hij dan dwingend is in dat ik hem mee moet helpen zoeken. Als ik dit niet doe omdat ik even geen tijd heb verpest hij erg de sfeer thuis, blijft er over door gaan. Hij is erg vasthoudend. Kan ook goed praten en kon dat ook al jong trouwens. Hij is ook ontzettend aan het bemoeien en bepalen wat zijn jongere sibling doet of moet doen, of hoe die moet spelen met iets. Als het dan niet op die manier gaat, maakt hij ruzie of gooit het speelgoed door de kamer.
Waar hij dan wel weer helemaal bij op leeft is lekker naarbuiten naar een speeltuin of zandbak. Ik plan dus ook iedere dag deze momenten in om lekker naar buiten Te gaan.
Ook leeft hij erg op in contact met andere (volwassenen liefst). Als we visite hebben dan leeft hij helemaal op, kletst met iedereen en is dan ook echt een heerlijk kind. Hij speelt dan ook echt wel met de kinderen van zijn leeftijd.
Ik vind het heel moeilijk om rustig te blijven en niet overal in zijn grillen mee te gaan. Ik herken wat je schrijft over dat er een gevoel van stress ontstaat als de eerste signalen van ontevredenheid al ontstaan.
vrijdag 4 juni 2021 om 08:20
Nee, die voorbeelden die je noemt daar kun je idd niet in mee gaan. Volgens mij is het enige dat je kunt proberen dan om er niet teveel aandacht aan te besteden, dus bij de jurk blijven herhalen dat mama nu een andere jurk aan heeft en niet die mooie. En bij de boterham idd gewoon die ene smeren waar ze al van gegeten heeft. Al kan ik me voorstellen dat je de bijbehorende driftbui niet kunt voorkomen.. Die pedagoog gaf toen bij ons ook aan dat je er ook niet teveel 'positieve' aandacht aan moet besteden. Mijn dochter wilde toen bijv nooit naar beneden komen en wij waren geneigd dan een tijdlang onder aan de trap te roepen van 'kom nou gezellig beneden, dan gaan we zus of zo doen'. Maar zij zei dus dat je beter één of twee keer kunt vragen of ze komt, zo niet, dan maar even boven laten. Dat zou ik dus met die jurk ook doen en met die boterham dus ook. Zonder verder veel uitleg of aandacht. Maar werkt natuurlijk lang niet altijd.Adaline schreef: ↑03-06-2021 22:14Dank je wel voor het meedenken. Voor zover dat gaat, buigen we inderdaad mee, geven we keuzes wanneer dat kan en verder probeer ik echt consequent te zijn.
Maar als ze driftbuien gaat krijgen omdat ik de verkeerde jurk aantrek (want mijn cocktailjurk vond ik ongeschikt voor de speeltuin waar ik haar broertje steeds uit de klimtoestellen mag komen vissen die hij wel omhoog klimt maar niet omlaag), dan houdt het op. En zo komt er steeds iets nieuws voorbij waar ik niet op kan anticiperen, en ook niet wil trouwens. Zelf een ongesmeerde boterham uit de zak pakken, 3 happen nemen en dan verwachten dat ik een andere voor je ga smeren ‘want ik wil een hele’, daar heb ik dus geen boodschap aan. Maar dat betekende wel het einde van mijn ontbijtbord
vrijdag 4 juni 2021 om 08:26
Zonnetje890 schreef: ↑03-06-2021 23:15Ik had dit topic zo zelf kunnen schrijven over mijn zoontje van 4.
Echt heel herkenbaar. Het breekt mij ook behoorlijk op. Hij zit nu enige tijd op school en ik moet zeggen dat dat inderdaad wat rust geeft zoals iemand hier boven schrijft. Omdat je niet meer een hele dag samen bent en hij nu een plek heeft waar hij structuur krijgt aangeboden en de nodige uitdaging. Thuis probeer ik ook een duidelijke structuur aan te bieden.
Ik gebruik pictogrammen om de dag uit te beelden, zodat hij weet wat er komt, welke dag het is, hoeveel dagen school nog en wanneer weekend enz.
Ook heb ik een tijdje een emotie kaart gebruikt waarbij ik dan mijn zoontjes gevoel benoemde als ik zag dat hij boos of verdrietig , of iets anders was. Of ik vroeg hem zelf de wasknijper bij het juiste gevoel te zetten. Dit lijkt wel te helpen om het gevoel te laten zakken, omdat het gevoel is erkend.
Blijft wel heel pittig hier en ik heb ook nog niet een complete oplossing inderdaad. Het is vaak frustrerend en ik zou willen dat het mij lukt om vaker rustig te blijven. Ik mopper voor mijn gevoel te veel of word echt even boos op hem.
Ik heb ook een jonger kind en die is zo totaal verschillend. Die is veel meer tevreden, vrolijk. Rustiger en kan zich ook makkelijker aanpassen als iets anders gaat dan hij/zij wil.
Mijn oudste kan gewoon gedurende een dag drie kwart van de tijd in beslag genomen zijn door dingen wat niet goed is, voelt of zit. Of dingen die hij aan het zoeken is en waarbij hij dan dwingend is in dat ik hem mee moet helpen zoeken. Als ik dit niet doe omdat ik even geen tijd heb verpest hij erg de sfeer thuis, blijft er over door gaan. Hij is erg vasthoudend. Kan ook goed praten en kon dat ook al jong trouwens. Hij is ook ontzettend aan het bemoeien en bepalen wat zijn jongere sibling doet of moet doen, of hoe die moet spelen met iets. Als het dan niet op die manier gaat, maakt hij ruzie of gooit het speelgoed door de kamer.
Waar hij dan wel weer helemaal bij op leeft is lekker naarbuiten naar een speeltuin of zandbak. Ik plan dus ook iedere dag deze momenten in om lekker naar buiten Te gaan.
Ook leeft hij erg op in contact met andere (volwassenen liefst). Als we visite hebben dan leeft hij helemaal op, kletst met iedereen en is dan ook echt een heerlijk kind. Hij speelt dan ook echt wel met de kinderen van zijn leeftijd.
Ik vind het heel moeilijk om rustig te blijven en niet overal in zijn grillen mee te gaan. Ik herken wat je schrijft over dat er een gevoel van stress ontstaat als de eerste signalen van ontevredenheid al ontstaan.
Heel herkenbaar ja. Je ziet het al een beetje aankomen en hebt er dan zo geen zin in dat het weer escaleert (om niks). En helemaal voorkomen kun je het ook niet. Mijn dochter is nu 7 en blijft een driftkikker. Maar haar karakter heeft ook heel veel positieve kanten en die zien we ook steeds meer. En net als bij jou doet ze het buiten en bij anderen heel erg goed.
vrijdag 4 juni 2021 om 09:41
Ach jee wat pittig voor jullie gezin!
Wellicht kan er via het cb of cjg een ergotherapeut ingezet worden.
Ergotherapie is enorm breed, zij helpen mee op het gebied van de alledaagse dingetjes.
Een ergotherapeut zou mee kunnen denken over fijner zittende schoenen/kleding, maar kan je zoon ook helpen om zelf het zand uit de schoenen kloppen, of juist leren omgaan met het feit dat er zand in zijn schoenen zit.
En ze helpen kinderen (en ouders) omgaan met driftbuien.
Veel sterkte hierbij! Ik hoop dat jullie fijne hulp van krijgen.
Wellicht kan er via het cb of cjg een ergotherapeut ingezet worden.
Ergotherapie is enorm breed, zij helpen mee op het gebied van de alledaagse dingetjes.
Een ergotherapeut zou mee kunnen denken over fijner zittende schoenen/kleding, maar kan je zoon ook helpen om zelf het zand uit de schoenen kloppen, of juist leren omgaan met het feit dat er zand in zijn schoenen zit.
En ze helpen kinderen (en ouders) omgaan met driftbuien.
Veel sterkte hierbij! Ik hoop dat jullie fijne hulp van krijgen.
She was brave and strong and broken, all at once.
