Kinderen
alle pijlers
Perfectionistische en pittige peuter/kleuter
woensdag 2 juni 2021 om 21:54
Ik hoop op jullie advies, want wij als ouders weten echt niet meer hoe we om moeten gaan met onze bijna kleuter ( hij wordt binnenkort 4 jaar). Ik schets hieronder de situatie:
Mijn zoon is een leuke, lieve en sociaal kind. Voor de buitenwereld is het een ideaal kind. Op de opvang gedraagt hij zich voorbeeldig en doet hij heel goed. Hij loopt qua ontwikkeling voor op zijn leeftijdsgenoten. Hij kan zich goed uitdrukken, en het is een slimme jongen. Thuis lopen we echter tegen ook ander gedrag aan. Hij is sinds zijn geboorte zeer pittig en temperamentvol. Hij heeft op een dag een aantal driftbuien, en dat is altijd omdat hij zijn zin niet krijgt of omdat dingen niet gaan zoals hij wil. Ook vinden we het steeds moeilijker om hem te helpen in zijn hang naar perfectionisme. Voorbeelden: Zo moeten zijn kleren perfect zitten, mag er geen zand in zijn sandalen komen, moet zijn lego poppetje op een bepaalde manier staan, klittenband op zijn schoenen op een bepaalde manier dicht etc etc. En alles wat wij doen is niet goed genoeg, en dan wordt hij boos en moeten we het het zo lang opnieuw doen totdat het goed is. Maar dat is het uit ervaring nooit, en op een gegeven moment raken we gefrustreerd en hij boos ( blijft hij zeuren of escaleert het tot een enorme driftbui).
En zo gaat het de hele dag door. Het wordt alleen steeds erger en het drukt een enorme stempel op ons gezin, en mijn relatie met mijn man. We proberen rustig te blijven, met hem te praten en hem te erkennen in zijn gevoel en samen tot een oplossing te komen of af te leiden. Maar niks werkt, en ik raak dus de hele dag enorm in de stress bij het eerste signaal dat iets niet gaat zoals hij wil. Ook zie ik dat zijn zusje er last van heeft, ze maakt zich al heel klein als hij weer gaat schreeuwen, boos wordt en met dingen gaat gooien en agressief wordt. Ik wil haar hiervoor behoeden, en zet hem dan op de gang ( wat ik echt niet wil) en blijf dan ook dan bij hem. Ik zoek elke keer naar toenadering, het moment om hem te knuffelen en te troosten.
Vandaag is weer zo een dag en ik merk dat ik me enorm veel zorgen om hem maak. Wat als dit niet over gaat, hoe kunnen we hem het beste helpen? Ik merk dat hij er zelf ook zo een last van heeft en daarna heeft hij ook zo een spijt. Sorry mama, sorry papa, ik ga dit nooit meer doen. Eerlijk gezegd vind ik het ook lastig ( en mij man) om zelf niet in mijn boosheid te blijven hangen, want baal zo erg van zijn gedrag hierin.
Hebben jullie tips over wat voor soort hulp ik zou kunnen inschakelen? Ik heb het consultatiebureau ook gebeld en ze gingen me terugbellen erover.
Mijn zoon is een leuke, lieve en sociaal kind. Voor de buitenwereld is het een ideaal kind. Op de opvang gedraagt hij zich voorbeeldig en doet hij heel goed. Hij loopt qua ontwikkeling voor op zijn leeftijdsgenoten. Hij kan zich goed uitdrukken, en het is een slimme jongen. Thuis lopen we echter tegen ook ander gedrag aan. Hij is sinds zijn geboorte zeer pittig en temperamentvol. Hij heeft op een dag een aantal driftbuien, en dat is altijd omdat hij zijn zin niet krijgt of omdat dingen niet gaan zoals hij wil. Ook vinden we het steeds moeilijker om hem te helpen in zijn hang naar perfectionisme. Voorbeelden: Zo moeten zijn kleren perfect zitten, mag er geen zand in zijn sandalen komen, moet zijn lego poppetje op een bepaalde manier staan, klittenband op zijn schoenen op een bepaalde manier dicht etc etc. En alles wat wij doen is niet goed genoeg, en dan wordt hij boos en moeten we het het zo lang opnieuw doen totdat het goed is. Maar dat is het uit ervaring nooit, en op een gegeven moment raken we gefrustreerd en hij boos ( blijft hij zeuren of escaleert het tot een enorme driftbui).
En zo gaat het de hele dag door. Het wordt alleen steeds erger en het drukt een enorme stempel op ons gezin, en mijn relatie met mijn man. We proberen rustig te blijven, met hem te praten en hem te erkennen in zijn gevoel en samen tot een oplossing te komen of af te leiden. Maar niks werkt, en ik raak dus de hele dag enorm in de stress bij het eerste signaal dat iets niet gaat zoals hij wil. Ook zie ik dat zijn zusje er last van heeft, ze maakt zich al heel klein als hij weer gaat schreeuwen, boos wordt en met dingen gaat gooien en agressief wordt. Ik wil haar hiervoor behoeden, en zet hem dan op de gang ( wat ik echt niet wil) en blijf dan ook dan bij hem. Ik zoek elke keer naar toenadering, het moment om hem te knuffelen en te troosten.
Vandaag is weer zo een dag en ik merk dat ik me enorm veel zorgen om hem maak. Wat als dit niet over gaat, hoe kunnen we hem het beste helpen? Ik merk dat hij er zelf ook zo een last van heeft en daarna heeft hij ook zo een spijt. Sorry mama, sorry papa, ik ga dit nooit meer doen. Eerlijk gezegd vind ik het ook lastig ( en mij man) om zelf niet in mijn boosheid te blijven hangen, want baal zo erg van zijn gedrag hierin.
Hebben jullie tips over wat voor soort hulp ik zou kunnen inschakelen? Ik heb het consultatiebureau ook gebeld en ze gingen me terugbellen erover.
vrijdag 4 juni 2021 om 10:02
Het doet mij een beetje denken aan mijn jongste twee kinderen: beide hele slimme kinderen, met nogal wat temperament. Helaas voor mij (en daar baal ik soms enorm van) zijn ze thuis vrij makkelijk, maar bewaren ze de driftbuien voor buiten de deur...
De aanpak verschilt bij ons per kind, maar beiden varen wel bij duidelijke regels en een duidelijk schema, gecombineerd met autonomie. Dat klinkt tegenstrijdig, maar de behoefte aan autonomie is er ook heel erg.
Verder heb ik mijn kinderen altijd aangeleerd om, indien mogelijk, uit de situatie te stappen bij een driftbui. Op een schoolplein bijvoorbeeld even weglopen, in de klas even een rondje door de school wandelen.
Tijdens een driftbui zelf altijd rustig blijven en uitzitten. In het geval van het voorbeeld van alleen door een van de ouders naar bed gebracht willen worden. Dat vind ik belangrijk genoeg om niet in mee te willen gaan. Dus dan zou ik een driftbui gewoon uitzitten en het daarna nog eens proberen. Lukt natuurlijk nooit de eerste keer/keren, maar uiteindelijk wordt het meestal wel duidelijk.
Over andere dingen, die ik totaal niet belangrijk vind, doe ik niet moeilijk. Zo draagt mijn 13-jarige al minstens 10 jaar geen sokken, ook niet bij -10. Dat is wat mij betreft prima.
Ik heb voor mijn dochter ook weleens hulp ingeroepen en dat was heel laagdrempelig. De meeste tips pasten we al toe, maar zelfs dan is het prettig om nog even bevestigd te worden.
Mijn kinderen bleken ook een grote voorsprong op school te hebben, waardoor de problemen op school pas echt begonnen. Een eigen lesprogramma is dan wel een must. Hoeft niet voor het kind van TO te gelden, maar ik noem het toch maar even.
De aanpak verschilt bij ons per kind, maar beiden varen wel bij duidelijke regels en een duidelijk schema, gecombineerd met autonomie. Dat klinkt tegenstrijdig, maar de behoefte aan autonomie is er ook heel erg.
Verder heb ik mijn kinderen altijd aangeleerd om, indien mogelijk, uit de situatie te stappen bij een driftbui. Op een schoolplein bijvoorbeeld even weglopen, in de klas even een rondje door de school wandelen.
Tijdens een driftbui zelf altijd rustig blijven en uitzitten. In het geval van het voorbeeld van alleen door een van de ouders naar bed gebracht willen worden. Dat vind ik belangrijk genoeg om niet in mee te willen gaan. Dus dan zou ik een driftbui gewoon uitzitten en het daarna nog eens proberen. Lukt natuurlijk nooit de eerste keer/keren, maar uiteindelijk wordt het meestal wel duidelijk.
Over andere dingen, die ik totaal niet belangrijk vind, doe ik niet moeilijk. Zo draagt mijn 13-jarige al minstens 10 jaar geen sokken, ook niet bij -10. Dat is wat mij betreft prima.
Ik heb voor mijn dochter ook weleens hulp ingeroepen en dat was heel laagdrempelig. De meeste tips pasten we al toe, maar zelfs dan is het prettig om nog even bevestigd te worden.
Mijn kinderen bleken ook een grote voorsprong op school te hebben, waardoor de problemen op school pas echt begonnen. Een eigen lesprogramma is dan wel een must. Hoeft niet voor het kind van TO te gelden, maar ik noem het toch maar even.
vrijdag 4 juni 2021 om 13:14
Ik zou eigenlijk mezelf eens moeten zien op zo’n moment. Ik denk dat ik probeer te doen wat jij beschrijft: rustig uitleggen en daarna weggaan en laten uitrazen. Als er verder niks hoeft, lukt me dat vaak ook wel geloof ik. Zoals ik al eerder schreef, trekt dochter zichzelf ook terug en wil ze alleen zijn, wat we ook proberen te respecteren.haaspaas schreef: ↑04-06-2021 08:20Nee, die voorbeelden die je noemt daar kun je idd niet in mee gaan. Volgens mij is het enige dat je kunt proberen dan om er niet teveel aandacht aan te besteden, dus bij de jurk blijven herhalen dat mama nu een andere jurk aan heeft en niet die mooie. En bij de boterham idd gewoon die ene smeren waar ze al van gegeten heeft. Al kan ik me voorstellen dat je de bijbehorende driftbui niet kunt voorkomen.. Die pedagoog gaf toen bij ons ook aan dat je er ook niet teveel 'positieve' aandacht aan moet besteden. Mijn dochter wilde toen bijv nooit naar beneden komen en wij waren geneigd dan een tijdlang onder aan de trap te roepen van 'kom nou gezellig beneden, dan gaan we zus of zo doen'. Maar zij zei dus dat je beter één of twee keer kunt vragen of ze komt, zo niet, dan maar even boven laten. Dat zou ik dus met die jurk ook doen en met die boterham dus ook. Zonder verder veel uitleg of aandacht. Maar werkt natuurlijk lang niet altijd.
De moeilijkheid zit hem denk ik met name in de momenten dat ik de tijd niet heb om haar te laten tot ze zelf weer uitgemokt is of wanneer zij in een driftbui andere dingen gaat doen (gillen, gooien of slaan). Dan schiet ik ook in de stress en versterk ik vaak alleen maar de boosheid en frustratie volgens mij. En daaruit komen, dat lukt dan vaak bijna niet.
Iemand anders schreef ook over haar kinderen met een ontwikkelingsvoorsprong. Dat is iets waar wij bij dochter ook wel vermoedens van hebben. Hoogbegaafdheid zit in de familie en we zien absoluut kenmerken bij haar die erbij zouden kunnen passen. Ook die vraag ligt dus bij de orthopedagoog, en dan met name of ze te weinig uitdaging krijgt, of dat wij misschien juist veel te veel van haar vragen. Ze gaat gelukkig straks binnen hetzelfde kindcentrum naar school als waar ze nu op de opvang zit en school wil dus ook best meedenken als er nu al meer nodig blijkt te zijn en is anders bij haar start op school hier alert op (mocht de orthopedagoog inderdaad onze vermoedens delen).
adaline wijzigde dit bericht op 04-06-2021 13:16
Reden: Typo
Reden: Typo
0.02% gewijzigd
vrijdag 4 juni 2021 om 13:47
Ja dat klopt, voor mij is het ook een bevestiging dat als hij wil, zijn driftbuien wel in hand kan houden. Blijkbaar heeft het nodig om zich te ontladen daar waar hij zich veilig voelt. Maar pfff, wat is het soms moeilijk. Het wisselt ook af, er zijn periodes waar het ook thuis heel goed gaat en dan denk ik altijd opgelucht, hij is er overheen gegroeid.Amy_Santiago schreef: ↑03-06-2021 21:36Wel opvallend dat deze type kinderen op andere plekken heel meegaand zijn hè?
Ergens een compliment dat ze zich thuis veilig genoeg voelen dit gedrag te vertonen, maar denk ook wel dat het een goed teken is dat ze zich sociaal opstellen elders. Niet altijd even leuk voor ons ouders, maar soms geeft me dit troost.
vrijdag 4 juni 2021 om 14:03
@zonnetje890, wat een herkenning. Het is net alsof je mijn kind beschrijft. Vooral dat drammerige heeft hij ook heel erg, het voelt echt alsof je niet aan zijn bui/driftbui kan ontsnappen als weer iets niet gaat zoals hij wil. Daar kan ik me zo gestresst over voelen, want mijn zoon kan zijn irritatie erg goed laten zien ( hard zuchten, soort van grommen en heel brutaal worden), en dan weet ik al. Dit wordt een heel gedoe en ik weet echt niet hoe ik dit positief kan ombuigen. Ik probeer het wel, maar mijn aanpak werkt niet. Of ik nou er een grapje van probeer te maken, hem erken in zijn gevoel, of samen een oplossing probeer te zoeken, probeer te sussen ( dat Lego poppetje is zo ook wel goed zo schat).
Het werkt allemaal niet, het gaat gewoon niet zoals hij het in zijn hoofd heeft voorgesteld. Wat dat betreft herken ik ook wat jullie schrijven dat zijn emoties hem overspoelen. Hij beleefd alles heel intens, en dat maakt hem ook zo uniek en leuk. Ook loopt hij voor op zijn leeftijdsgenoten, hij kan bijvoorbeeld al heel goed tekenen en in taal is hij heel goed. Zijn emoties benoemen, kan hij heel goed. Zo zei hij gisteren, mama ik ben erg verdrietig omdat Papa mij naar bed moet brengen. Hij is mijn grote vriend en ik houd zo veel van hem. Hij kan ook beter voorlezen dan jij. Nou als ik dan vervolgens zeg dat ik ook heel veel van hem houd en het ook heel gezellig vind om hem naar bed te brengen, dan luistert hij al niet meer naar mij. Hij gaat meteen in de weerstand omdat hij alleen hoort dat hij zijn zin niet krijgt. Het loopt dan zo uit de hand, zo gooide hij heel hard een pop naar een spiegel. Zijn zusje wordt helemaal overstuur wakker en gaat ook huilen, en ja dan trekt mijn man het niet meer. Ik baal vervolgens dat hij toch weer zijn zin krijgt door zijn gedrag, waardoor ik weer boos en gefrustreerd ben ( ook op mijn man). Hoe meer ik schrijf, hoe meer overtuigd ik ben dat wij hulp nodig hebben. Ik ga jullie tips bespreken met de CB, ik zou het ook fijn vinden als een opvoedkundige mee komt kijken.
Het werkt allemaal niet, het gaat gewoon niet zoals hij het in zijn hoofd heeft voorgesteld. Wat dat betreft herken ik ook wat jullie schrijven dat zijn emoties hem overspoelen. Hij beleefd alles heel intens, en dat maakt hem ook zo uniek en leuk. Ook loopt hij voor op zijn leeftijdsgenoten, hij kan bijvoorbeeld al heel goed tekenen en in taal is hij heel goed. Zijn emoties benoemen, kan hij heel goed. Zo zei hij gisteren, mama ik ben erg verdrietig omdat Papa mij naar bed moet brengen. Hij is mijn grote vriend en ik houd zo veel van hem. Hij kan ook beter voorlezen dan jij. Nou als ik dan vervolgens zeg dat ik ook heel veel van hem houd en het ook heel gezellig vind om hem naar bed te brengen, dan luistert hij al niet meer naar mij. Hij gaat meteen in de weerstand omdat hij alleen hoort dat hij zijn zin niet krijgt. Het loopt dan zo uit de hand, zo gooide hij heel hard een pop naar een spiegel. Zijn zusje wordt helemaal overstuur wakker en gaat ook huilen, en ja dan trekt mijn man het niet meer. Ik baal vervolgens dat hij toch weer zijn zin krijgt door zijn gedrag, waardoor ik weer boos en gefrustreerd ben ( ook op mijn man). Hoe meer ik schrijf, hoe meer overtuigd ik ben dat wij hulp nodig hebben. Ik ga jullie tips bespreken met de CB, ik zou het ook fijn vinden als een opvoedkundige mee komt kijken.
vrijdag 4 juni 2021 om 14:12
Ja, dat heb ik dus ook. Ik maak geen punt van dingen die niet zo belangrijk zijn. Wil jij een boterham met hagelslag, prima. Wil je een paar papiertjes om op te tekenen, vooruit dat mag ook. Maar nee, ik ga je sandalen niet schoonmaken omdat er zand aan de onderkant van je zool zit ( en dit buiten hè) en nee, ik kan er niks aan doen als jij uitgeschoten bent met je stift en je auto nu niet meer mooi is. Zo zeg ik dit niet tegen hem hoor, ik probeer het altijd positief te brengen. Zo van, schat als je buiten loopt dan worden schoenen aan de onderkant vies. Dat is toch normaal schat, kijk maar naar mijn schoenen. Alleen werkt dit dus niet, want ik heb mijn zoon naar huis moeten slepen. Ik schaamde me zo erg , want voor mensen die langsliepen leek het alsof ik een enorm akelige moeder ben. Alleen moest ik dit wil doen, want als ik hem loslaat dan weet ik niet of hij uit woede de straat op rent.Adaline schreef: ↑03-06-2021 22:14Dank je wel voor het meedenken. Voor zover dat gaat, buigen we inderdaad mee, geven we keuzes wanneer dat kan en verder probeer ik echt consequent te zijn.
Maar als ze driftbuien gaat krijgen omdat ik de verkeerde jurk aantrek (want mijn cocktailjurk vond ik ongeschikt voor de speeltuin waar ik haar broertje steeds uit de klimtoestellen mag komen vissen die hij wel omhoog klimt maar niet omlaag), dan houdt het op. En zo komt er steeds iets nieuws voorbij waar ik niet op kan anticiperen, en ook niet wil trouwens. Zelf een ongesmeerde boterham uit de zak pakken, 3 happen nemen en dan verwachten dat ik een andere voor je ga smeren ‘want ik wil een hele’, daar heb ik dus geen boodschap aan. Maar dat betekende wel het einde van mijn ontbijtbord
vrijdag 4 juni 2021 om 14:37
Dit is wel iets wat ik uit dat boek over temperamentvolle kinderen heb gehaald en ook uit andere boeken: bij ons hielp het wel heel erg om ipv er tegenin te gaan met een soort redenatie dan te zeggen: ‘ja je vindt het heel jammer hè dat papa je nu niet naar bed brengt, dat snap ik.’ En hem dan te knuffelen en beetje uit te laten razen.LunaGirl schreef: ↑04-06-2021 14:03@zonnetje890, wat een herkenning.
.Zo zei hij gisteren, mama ik ben erg verdrietig omdat Papa mij naar bed moet brengen. Hij is mijn grote vriend en ik houd zo veel van hem. Hij kan ook beter voorlezen dan jij. Nou als ik dan vervolgens zeg dat ik ook heel veel van hem houd en het ook heel gezellig vind om hem naar bed te brengen, dan luistert hij al niet meer naar mij. Hij gaat meteen in de weerstand omdat hij alleen hoort dat hij zijn zin niet krijgt. Het loopt dan zo uit de hand, zo gooide hij heel hard een pop naar een spiegel. Zijn zusje wordt helemaal overstuur wakker en gaat ook huilen, en ja dan trekt mijn man het niet meer. Ik baal vervolgens dat hij toch weer zijn zin krijgt door zijn gedrag, waardoor ik weer boos en gefrustreerd ben ( ook op mijn man). Hoe meer ik schrijf, hoe meer overtuigd ik ben dat wij hulp nodig hebben. Ik ga jullie tips bespreken met de CB, ik zou het ook fijn vinden als een opvoedkundige mee komt kijken.
Het werkt zeker niet direct of altijd, maar meegaan in zijn emotie en die benoemen voor hem en dat steeds herhalen in dit soort situaties haalde op een gegeven moment wel de scherpe randjes eraf.
vrijdag 4 juni 2021 om 14:50
Adaline schreef: ↑04-06-2021 13:14Ik zou eigenlijk mezelf eens moeten zien op zo’n moment. Ik denk dat ik probeer te doen wat jij beschrijft: rustig uitleggen en daarna weggaan en laten uitrazen. Als er verder niks hoeft, lukt me dat vaak ook wel geloof ik. Zoals ik al eerder schreef, trekt dochter zichzelf ook terug en wil ze alleen zijn, wat we ook proberen te respecteren.
De moeilijkheid zit hem denk ik met name in de momenten dat ik de tijd niet heb om haar te laten tot ze zelf weer uitgemokt is of wanneer zij in een driftbui andere dingen gaat doen (gillen, gooien of slaan). Dan schiet ik ook in de stress en versterk ik vaak alleen maar de boosheid en frustratie volgens mij. En daaruit komen, dat lukt dan vaak bijna niet.
Iemand anders schreef ook over haar kinderen met een ontwikkelingsvoorsprong. Dat is iets waar wij bij dochter ook wel vermoedens van hebben. Hoogbegaafdheid zit in de familie en we zien absoluut kenmerken bij haar die erbij zouden kunnen passen. Ook die vraag ligt dus bij de orthopedagoog, en dan met name of ze te weinig uitdaging krijgt, of dat wij misschien juist veel te veel van haar vragen. Ze gaat gelukkig straks binnen hetzelfde kindcentrum naar school als waar ze nu op de opvang zit en school wil dus ook best meedenken als er nu al meer nodig blijkt te zijn en is anders bij haar start op school hier alert op (mocht de orthopedagoog inderdaad onze vermoedens delen).
Dat is het inderdaad.. Ik weet niet in hoeverre je haar in die gevallen fysiek nog aan kunt zeg maar, maar je zou haar evt met driftbui en al gewoon in auto/fiets kunnen zetten en dan je tactiek van niet meer op reageren doorzetten. Dat ze echt merkt dat het allemaal niet uitmaakt wat ze doet. Ik bedoel dus idd niet dat je het volledig moet negeren of weggaan maar ik zeg dan vaak gewoon 10x hetzelfde ('mama heeft vandaag deze jurk aan') en ga daarna idd verder met andere dingen en geef ze niet teveel positieve of negatieve aandacht.
Qua ontwikkeling leek het er bij mijn dochter op dat ze op cognitief vlak voor liep en sociaal-emotioneel flink achter. Dus best een lastige combi, als je wel al veel weet en kunt, meer dan leeftijdsgenoten, maar je frustraties en emoties je enorm in de weg zitten en je je op dat gebied eigenlijk soms eerder als een 2-jarige gedraagt. Daardoor komt het cognitieve er ook niet echt lekker uit.
vrijdag 4 juni 2021 om 14:57
alouette schreef: ↑04-06-2021 14:37Dit is wel iets wat ik uit dat boek over temperamentvolle kinderen heb gehaald en ook uit andere boeken: bij ons hielp het wel heel erg om ipv er tegenin te gaan met een soort redenatie dan te zeggen: ‘ja je vindt het heel jammer hè dat papa je nu niet naar bed brengt, dat snap ik.’ En hem dan te knuffelen en beetje uit te laten razen.
Het werkt zeker niet direct of altijd, maar meegaan in zijn emotie en die benoemen voor hem en dat steeds herhalen in dit soort situaties haalde op een gegeven moment wel de scherpe randjes eraf.
Dat helpt bij mijn dochter idd ook. Als ik hetzelfde zou reageren als jij dan is de kans groter dat de driftbui voorkomen kan worden, terwijl als je er met wat voor redenatie dan ook 'tegen in gaat' dan horen ze niet meer wat je zegt en is het enige dat blijft hangen dat ze hun zin niet krijgen of niet gehoord worden.
vrijdag 4 juni 2021 om 23:52
Ik herken hier ook veel van. Wij lopen met zoon nu bij een kinderpsycholoog en het geeft al veel rust dat er iemand meekijkt en dat we kunnen sparren. Zeker over de zaken waar man en ik een verschillende aanpak in hebben. En de psycholoog begon al heel snel over vermoedens van hoogbegaafdheid dus ook dat is herkenbaar.
Dus ik raad je inderdaad aan om hulp in te schakelen, dat betekent helemaal niet dat je aan van alles vastzit.
Dus ik raad je inderdaad aan om hulp in te schakelen, dat betekent helemaal niet dat je aan van alles vastzit.
zaterdag 5 juni 2021 om 07:19
Dit werkt bij mijn oudste (4) ook heel goed, bij de jongste (bijna 2) soms. Maar soms werkt het ook juist averechts bij de oudste, dan vervalt hij in een soort patroon, hij heeft bijvoorbeeld weken lang gehuild met naar school gaan, ondanks dat hij het wel leuk vond op school, maar hij miste ons zo erg. En dat werd steeds erger, eerst begon het pas op het schoolplein, toen onderweg, toen zodra we van huis gingen, enzovoort.alouette schreef: ↑04-06-2021 14:37Dit is wel iets wat ik uit dat boek over temperamentvolle kinderen heb gehaald en ook uit andere boeken: bij ons hielp het wel heel erg om ipv er tegenin te gaan met een soort redenatie dan te zeggen: ‘ja je vindt het heel jammer hè dat papa je nu niet naar bed brengt, dat snap ik.’ En hem dan te knuffelen en beetje uit te laten razen.
Het werkt zeker niet direct of altijd, maar meegaan in zijn emotie en die benoemen voor hem en dat steeds herhalen in dit soort situaties haalde op een gegeven moment wel de scherpe randjes eraf.
zaterdag 5 juni 2021 om 07:45
Probeer het boek How2talk2kids eens, ze hebben ook handige podcasts. Als jij echt een pittig kind en je zegt “dat is toch normaal” is dat waarschijnlijk al de druppel. Voor hem is het namelijk niet normaal dus hij voelt zich totaal niet begrepen. Dan kan je zeggen wat je wil maar niets helpt na zo’n zin. Voor hem is dat beetje zand wel ontzettend belangrijk! Zorg eerst dat je kind luistert en volledige aandacht bij jou heeft en probeer dan eens “vervelend hè dat zand? Dat is echt niet fijn! Mama heeft ook zooo veel zand onder haar schoenen. Kijk maar eens wow! Thuis doen we snel onze schoenen uit en halen we het zand er heeeel snel af! (Eventueel toevoegen: zullen we kijken wie het snelste thuis is??)LunaGirl schreef: ↑04-06-2021 14:12Ja, dat heb ik dus ook. Ik maak geen punt van dingen die niet zo belangrijk zijn. Wil jij een boterham met hagelslag, prima. Wil je een paar papiertjes om op te tekenen, vooruit dat mag ook. Maar nee, ik ga je sandalen niet schoonmaken omdat er zand aan de onderkant van je zool zit ( en dit buiten hè) en nee, ik kan er niks aan doen als jij uitgeschoten bent met je stift en je auto nu niet meer mooi is. Zo zeg ik dit niet tegen hem hoor, ik probeer het altijd positief te brengen. Zo van, schat als je buiten loopt dan worden schoenen aan de onderkant vies. Dat is toch normaal schat, kijk maar naar mijn schoenen. Alleen werkt dit dus niet, want ik heb mijn zoon naar huis moeten slepen. Ik schaamde me zo erg , want voor mensen die langsliepen leek het alsof ik een enorm akelige moeder ben. Alleen moest ik dit wil doen, want als ik hem loslaat dan weet ik niet of hij uit woede de straat op rent.
Belangrijk: zorg dat je wel de aandacht hebt van je kind en dat de boodschap aankomt. Ga echt mee in zijn “beleving”. Als je merkt dat hij richting een bui gaat, geef hem dan even tijd en laat het bezinken.
Heb je het daarna wel eens met hem er over? Kan hij uitleggen wat er gebeurde?
Of als je weet dat er bepaalde dingen gaan komen, bespreek dit van tevoren en maak een afspraakje. Laat hem zelf meedenken. Dit soort kids kunnen dat heel goed.
En dan nog gaat het niet altijd perfect, maar continu ruzie en driftbuien is niet oké.
zaterdag 5 juni 2021 om 08:03
Misschien een tip:LunaGirl schreef: ↑04-06-2021 14:03@zonnetje890, wat een herkenning. Het is net alsof je mijn kind beschrijft. Vooral dat drammerige heeft hij ook heel erg, het voelt echt alsof je niet aan zijn bui/driftbui kan ontsnappen als weer iets niet gaat zoals hij wil. Daar kan ik me zo gestresst over voelen, want mijn zoon kan zijn irritatie erg goed laten zien ( hard zuchten, soort van grommen en heel brutaal worden), en dan weet ik al. Dit wordt een heel gedoe en ik weet echt niet hoe ik dit positief kan ombuigen. Ik probeer het wel, maar mijn aanpak werkt niet. Of ik nou er een grapje van probeer te maken, hem erken in zijn gevoel, of samen een oplossing probeer te zoeken, probeer te sussen ( dat Lego poppetje is zo ook wel goed zo schat).
Het werkt allemaal niet, het gaat gewoon niet zoals hij het in zijn hoofd heeft voorgesteld. Wat dat betreft herken ik ook wat jullie schrijven dat zijn emoties hem overspoelen. Hij beleefd alles heel intens, en dat maakt hem ook zo uniek en leuk. Ook loopt hij voor op zijn leeftijdsgenoten, hij kan bijvoorbeeld al heel goed tekenen en in taal is hij heel goed. Zijn emoties benoemen, kan hij heel goed. Zo zei hij gisteren, mama ik ben erg verdrietig omdat Papa mij naar bed moet brengen. Hij is mijn grote vriend en ik houd zo veel van hem. Hij kan ook beter voorlezen dan jij. Nou als ik dan vervolgens zeg dat ik ook heel veel van hem houd en het ook heel gezellig vind om hem naar bed te brengen, dan luistert hij al niet meer naar mij. Hij gaat meteen in de weerstand omdat hij alleen hoort dat hij zijn zin niet krijgt.
Wij hebben een dochter van 3,5 en als ik zo reageer in een situatie als je hierboven beschrijft, helpt dat ook niet. Wat ik zou doen is zeggen: ‘ah, ik snap dat je daar heel verdrietig van bent! Papa is idd ook zooo lief.. Dus ik snap dat je zou willen dat hij je elke dag wel brengt. Hier zou dochter dan vrij dramatisch zeggen dat ze dat idd wil. Naja en dan begin ik wel over dat dat niet altijd kan en idd die riedel dat ik haar ook heel erg lief vind. Soms plak ik er ook een voorbeeld achteraan van hoe ik of een ander kindje iets ook zo graag wilde en dat dat niet kon. Daar staat ze ook vaak wel voor open en dan moet ik dat direct 3x achter elkaar vertellen.
Maar goed, onze dochter is vrij makkelijk verder, dus snap dat het ook wel lastig is als hij continu zo uitdagend en pittig is.
zaterdag 5 juni 2021 om 08:20
LunaGirl schreef: ↑04-06-2021 14:03@zonnetje890, wat een herkenning. Het is net alsof je mijn kind beschrijft. Vooral dat drammerige heeft hij ook heel erg, het voelt echt alsof je niet aan zijn bui/driftbui kan ontsnappen als weer iets niet gaat zoals hij wil. Daar kan ik me zo gestresst over voelen, want mijn zoon kan zijn irritatie erg goed laten zien ( hard zuchten, soort van grommen en heel brutaal worden), en dan weet ik al. Dit wordt een heel gedoe en ik weet echt niet hoe ik dit positief kan ombuigen. Ik probeer het wel, maar mijn aanpak werkt niet. Of ik nou er een grapje van probeer te maken, hem erken in zijn gevoel, of samen een oplossing probeer te zoeken, probeer te sussen ( dat Lego poppetje is zo ook wel goed zo schat).
Het werkt allemaal niet, het gaat gewoon niet zoals hij het in zijn hoofd heeft voorgesteld. Wat dat betreft herken ik ook wat jullie schrijven dat zijn emoties hem overspoelen. Hij beleefd alles heel intens, en dat maakt hem ook zo uniek en leuk. Ook loopt hij voor op zijn leeftijdsgenoten, hij kan bijvoorbeeld al heel goed tekenen en in taal is hij heel goed. Zijn emoties benoemen, kan hij heel goed. Zo zei hij gisteren, mama ik ben erg verdrietig omdat Papa mij naar bed moet brengen. Hij is mijn grote vriend en ik houd zo veel van hem. Hij kan ook beter voorlezen dan jij. Nou als ik dan vervolgens zeg dat ik ook heel veel van hem houd en het ook heel gezellig vind om hem naar bed te brengen, dan luistert hij al niet meer naar mij. Hij gaat meteen in de weerstand omdat hij alleen hoort dat hij zijn zin niet krijgt. Het loopt dan zo uit de hand, zo gooide hij heel hard een pop naar een spiegel. Zijn zusje wordt helemaal overstuur wakker en gaat ook huilen, en ja dan trekt mijn man het niet meer. Ik baal vervolgens dat hij toch weer zijn zin krijgt door zijn gedrag, waardoor ik weer boos en gefrustreerd ben ( ook op mijn man). Hoe meer ik schrijf, hoe meer overtuigd ik ben dat wij hulp nodig hebben. Ik ga jullie tips bespreken met de CB, ik zou het ook fijn vinden als een opvoedkundige mee komt kijken.
Dit voorbeeld met het voorlezen ook, eigenlijk banjer je over zijn gevoel/idee heen. Hij legt het duidelijk uit en dan krijgt hij te horen dat je er geen boodschap aan hebt...
Stel jij zegt het volgende tegen je man:
Jij: “ik wil vandaag met X een wandeling maken want ze kan altijd zo goed luisteren of vertellen.”
Man: ik vind wandelen ook heel leuk dus ik ga mee wandelen. X gaat vandaag niet mee.
En als jij de wereld al zo intens beleeft, wat zijn dan je eerste gedachten bij bovenstaand voorbeeld? Ik zou namelijk direct denken nee! ik wil met Pietje wandelen en dat heb ik net aan je vertelt.
Goed dat jullie hulp zoeken, succes!
zaterdag 5 juni 2021 om 08:55
CHL schreef: ↑05-06-2021 07:19Dit werkt bij mijn oudste (4) ook heel goed, bij de jongste (bijna 2) soms. Maar soms werkt het ook juist averechts bij de oudste, dan vervalt hij in een soort patroon, hij heeft bijvoorbeeld weken lang gehuild met naar school gaan, ondanks dat hij het wel leuk vond op school, maar hij miste ons zo erg. En dat werd steeds erger, eerst begon het pas op het schoolplein, toen onderweg, toen zodra we van huis gingen, enzovoort.
Oh ja daar kunnen ze dan ook weer in vervallen... dan is het een kwestie van op een gegeven moment een beetje streng zeggen dat we dit niet iedere dag gaan doen, dat hij best op school een beetje verdrietig mag zijn in het begin maar dat hij hier niet thuis al mee begint omdat hij nu eenmaal toch naar school moet wat hij ook doet.
