Kinderen
alle pijlers
PPD na de bevalling
woensdag 14 februari 2007 om 15:11
zaterdag 23 juni 2007 om 17:28
Ik lees uit intresse mee op dit topic (ik heb het na de geboorte van mijn eerste zoontje heel erg moeilijk gehad). Eerlijk gezegd ben erg verbaasd om jou hier tegen te komen Witschke! Tijdens je zwangerschap kwam je zo zelfverzekerd over en kon je je niet voorstellen na je bevalling problemen tegen te komen. Het blijkt toch maar weer dat het iedereen kan overkomen en dat hormonen en nare externe omstandigheden heel veel met je kunnen doen! Vreselijk wat jou is overkomen! Ik wens jou en de anderen heel veel sterkte en hoop dat de zon weer heel snel voor jullie gaat schijnen!
zondag 24 juni 2007 om 11:49
Idd Marretje het kan iedereen overkomen.
Vooral op het einde van de zwangerschap begon ik me trouwens minder te voelen. Zo erg dat ik heb gesmeekt bevalling in te leiden drie weken voor uitgerekende datum.
Gisterenavond weer leeg gevoel vanbinnen, en spijt van dat ik wou gaan solliciteren vrijdag , maar het is goed gekomen, voelde me vandaag bij het opstaan een pak beter. Ik moet me beter voelen, voor mezelf en voor Xje, ik moet vooruit.
Vooral op het einde van de zwangerschap begon ik me trouwens minder te voelen. Zo erg dat ik heb gesmeekt bevalling in te leiden drie weken voor uitgerekende datum.
Gisterenavond weer leeg gevoel vanbinnen, en spijt van dat ik wou gaan solliciteren vrijdag , maar het is goed gekomen, voelde me vandaag bij het opstaan een pak beter. Ik moet me beter voelen, voor mezelf en voor Xje, ik moet vooruit.
zondag 24 juni 2007 om 13:17
Ja, ik ook helaas. Niet zo veel zin om er veel over te zeggen maar het gaat gewoon niet erg goed op het moment. Ik slik al 2,5 maand medicijnen maar veel beter wordt het daar ook niet van. Ik slik trouwens Sertraline (Zoloft) (eerste keus bij borstvoeding). Ik ga me morgen ziek melden want ik voel me echt heel rot (leeg, angstig, depressief).
Hoe doen jullie dat? Werken jullie allemaal? Op mijn werk weten ze dat ik een PPD heb en ik heb ook duidelijk aangegeven dat ik al weken met het idee loop, om me ziek te melden, omdat het niet goed gaat. En gisteren en vandaag zijn zo naar dat ik het nu ook echt ga doen. Ik werk trouwens maar 2 dagen (net teruggegaan van 3 naar 2 dagen).
Hoe doen jullie dat? Werken jullie allemaal? Op mijn werk weten ze dat ik een PPD heb en ik heb ook duidelijk aangegeven dat ik al weken met het idee loop, om me ziek te melden, omdat het niet goed gaat. En gisteren en vandaag zijn zo naar dat ik het nu ook echt ga doen. Ik werk trouwens maar 2 dagen (net teruggegaan van 3 naar 2 dagen).
zondag 24 juni 2007 om 13:37
*; mirijam wat rot voor je , ik werk nog altijd niet , maar ben wel van plan dit te doen. Ik zit nu nog altijd opgenomen in centrum, en ben nu 4 daagjes thuis tot maandagavond dan ga ik weer. Ik hoop dat ik al spoedig in ontslag daar kan, want zit al sinds 22/3 in psy ziekenhuis. Maar in dit centrum zit ik samen met mijn zoontje.
zondag 24 juni 2007 om 14:40
He Mirjam wat balen zeg dat het niet lekker gaat!! Ik werk zelf normaal gesproken 4 dagen maar ben een tijdje ziek geweest en onlangs weer begonnen met 2 ochtendjes werken. Dat gaat net.
Witchke ik hoop ook dat je snel ontslag krijgt uit het centrum lijkt me echt totaal niet leuk om daar te moeten zitten.
Witchke ik hoop ook dat je snel ontslag krijgt uit het centrum lijkt me echt totaal niet leuk om daar te moeten zitten.
zondag 24 juni 2007 om 17:27
Mainecoon, neen het is niet prettig om daar te zitten, we zitten daar met 8 moeders met PND en we hebben . De dagen duren er lang, maar je hebt wel ontzettend veel steun aan de meiden, omdat ze weten wat je doormaakt. En soms is het er best wel gezellig tijdens de therapieen. En kunnen we praten over dingen die met baby's te maken hebben. Ik ga deze week nog eens met psy praten en vragen hoe ze mijn ontslag ziet. Normaal was het deze week, maar denk dat het pas over paar weken gaat zijn.
zondag 24 juni 2007 om 17:53
zondag 24 juni 2007 om 18:13
Laat ons zeggen dat het een beetje te beschermend is op een bepaalde momenten. Het liefst wil ik gewoon proberen verder gaan met mijn leven, al is het een beetje hakkelend, daar zitten helpt me ook niet zo erg. Maar vriend wil dat ik daar blijf tot het hakkelen om is. Wat denkt jou man ervan, vind hij het ook enorm belastend?
zondag 24 juni 2007 om 18:38
Mijn man die vind het soms ook moeilijk maar hij wil mij het liefst toch thuis hebben. Hij zou er niet aan moeten denken dat ik opgenomen werd. Maar bij mij is het ook niet zo ernstig en ik kan me best voorstellen dat jou man erg is geschrokken van alles met die psychose enzo. En dat hij het daarom misschien toch een beetje eng vind allemaal. En daarbij mijn man is al 37 jaar en heeft voorheen een vriendin gehad met anorexia en daar heeft ie een hoop van geleerd van die situatie, heeft toen ook allemaal boeken gelezen enzo.
maandag 25 juni 2007 om 14:47
Jurk en Mirjam hoe is het met jullie vandaag?
Witchke veel sterkte vanavond met weer naar het cetrum moeten.
Ik ging net lekker met mijn meisje knuffelen maar die had hele andere plannen die ging eens flink mijn neus aflebberen :? dus ik heb haar maar in de box gelegd met een speeltje hihihihihi. Vond dat tongetje niet zo'n succes en dan die tandjes erbij neeeee dat doen we maar niet haha.
Witchke veel sterkte vanavond met weer naar het cetrum moeten.
Ik ging net lekker met mijn meisje knuffelen maar die had hele andere plannen die ging eens flink mijn neus aflebberen :? dus ik heb haar maar in de box gelegd met een speeltje hihihihihi. Vond dat tongetje niet zo'n succes en dan die tandjes erbij neeeee dat doen we maar niet haha.
maandag 25 juni 2007 om 20:42
Hoi allemaal,
Is er nog ruimte voor een nieuw persoon?
Ik ben Lotte, 30 en heb een dochtertje van bijna 16 maanden Lieke!
Ben na de geboorte van Lieke door een diep dal gegaan, maar gelukkig gaat het sinds een half jaar weer erg goed met me.
Ben 5 weken na de bevalling opgenomen geweest met een PPD, gelukkig samen met mijn meiske. Daarna nog veel therapie en hulp aan huis gehad en AD. (nu niet meer gelukkig)
Gelukkig kan ik zeggen dat het nu echt over is, alhoewel ik niet meer de oude Lotte ben die ik altijd was.
Groetjes Lotte
Is er nog ruimte voor een nieuw persoon?
Ik ben Lotte, 30 en heb een dochtertje van bijna 16 maanden Lieke!
Ben na de geboorte van Lieke door een diep dal gegaan, maar gelukkig gaat het sinds een half jaar weer erg goed met me.
Ben 5 weken na de bevalling opgenomen geweest met een PPD, gelukkig samen met mijn meiske. Daarna nog veel therapie en hulp aan huis gehad en AD. (nu niet meer gelukkig)
Gelukkig kan ik zeggen dat het nu echt over is, alhoewel ik niet meer de oude Lotte ben die ik altijd was.
Groetjes Lotte
maandag 25 juni 2007 om 22:14
Zou het dan echt?
Zou het dan echt blijven lopen, een topic over dit onderwerp? Ik heb dit een half jaar geleden al proberen aan te kaarten, zowel hier als op de gezondsheidspijler, maar kreeg toen weinig bijval. Vind het erg leuk te weten dat ik toch niet de enige ben hier op vivia
Update van mij: ondertussen verhuisd en gestetteld. Erg veel babynieuws in de omgeving waar ik helaas erg jaloers op reageer. Iedereen lijkt zo maar in één keer zwanger te zijn, miskramen komen niet voor (ok, ander onderwerp maar het raakt mij toch, percentage in mijn kennissenkring is 0,0%, doemdenken: áls ik dan zwanger mag worden en blij durf te zijn, zal ík vast wel die miskraam krijgen om aan het gemm te komen...) en iedereen zit maar op een roze/blauwe wolk te genieten. Het lijkt zo normaal en vanzelfsprekend te zijn, gelukkig zwanger, trotse mama's die in no-time weer in hun kleding passen en pronken met hun wondertjes. Ik zou zó graag nog een kindje willen, maar ben nog steeds doodsbang weer zwanger te zijn en te bevallen. Bij mij is het tijdens de zwangerschap al misgegaan, de hormonen maakten echt een ander mens van mij. Nu, 20 maanden later gaat het wat dat betreft echt wel goed. maar ik heb dus nog steeds die twijfel: wens, maar ook angst voor een tweede...
Zou het dan echt blijven lopen, een topic over dit onderwerp? Ik heb dit een half jaar geleden al proberen aan te kaarten, zowel hier als op de gezondsheidspijler, maar kreeg toen weinig bijval. Vind het erg leuk te weten dat ik toch niet de enige ben hier op vivia
Update van mij: ondertussen verhuisd en gestetteld. Erg veel babynieuws in de omgeving waar ik helaas erg jaloers op reageer. Iedereen lijkt zo maar in één keer zwanger te zijn, miskramen komen niet voor (ok, ander onderwerp maar het raakt mij toch, percentage in mijn kennissenkring is 0,0%, doemdenken: áls ik dan zwanger mag worden en blij durf te zijn, zal ík vast wel die miskraam krijgen om aan het gemm te komen...) en iedereen zit maar op een roze/blauwe wolk te genieten. Het lijkt zo normaal en vanzelfsprekend te zijn, gelukkig zwanger, trotse mama's die in no-time weer in hun kleding passen en pronken met hun wondertjes. Ik zou zó graag nog een kindje willen, maar ben nog steeds doodsbang weer zwanger te zijn en te bevallen. Bij mij is het tijdens de zwangerschap al misgegaan, de hormonen maakten echt een ander mens van mij. Nu, 20 maanden later gaat het wat dat betreft echt wel goed. maar ik heb dus nog steeds die twijfel: wens, maar ook angst voor een tweede...
maandag 25 juni 2007 om 22:35
Hoi Dodot ik hoop ook echt dat dit topic een beetje blijft lopen .......... Kan me goed voorstellen dat je angst hebt voor een tweede als je erg diep bent gegaan. Ik ben niet zo heel diep gegaan (voorheen wel) dus ik heb dat in mindere mate. Hoewel ik lichamelijk weer wel erg opzie tegen een tweede omdat ik een trombose been, stuitje uit de kom en een schildklier probleem heb sinds de bevalling .......... dus dat viel wat tegen hahaha en dan ook nog een ppd.
maandag 25 juni 2007 om 22:36
Lieve Dodot (en lieve anderen!),
ik herken wel veel van jouw verhaal. Na de eerste kreeg ik een heel zware ppd, en toen was achteraf gezien de ellende ook eigenlijk al tijdens de zwangerschap begonnen. Pas na 3,5 jaar durfde ik er weer voor te gaan (en toen lukte het totaal niet, maar dat is een ander verhaal, en ook weer niet). Na een miskraam was ik weer helemaal van de kaart, ik had toen realiseer ik me later, ook weer een ppd (extreem angstig, en helemaal leeg van binnen). En nu dus weer. Het is nu wat milder dan de eerste (en tweede) keer, maar ik slik dan ook een dubbele dosis medicijnen (en het hormoon progesteron, dat wil ook wel eens helpen) en ik ben gewend om op mijn tanden te bijten, dus ik zal niet snel roepen dat het niet gaat. Ik voel me nu al wel een fractie beter doordat ik deze week niet ga werken.
Dat zo'n topic een beetje doodbloedt zoals jij eerder hebt gemerkt, kan ik me heel goed voorstellen. Ik wil er best open over zijn (ook/juist in real life) maar er over schrijven blijf ik confronterend vinden. Dus ik lees vooral mee (maar ja, als iedereen hier mijn houding heeft, valt er niet veel bij te lezen;)). Ik zit heel erg "in mezelf" op het moment, en vind het lastig om me te uiten, vandaar.
ik herken wel veel van jouw verhaal. Na de eerste kreeg ik een heel zware ppd, en toen was achteraf gezien de ellende ook eigenlijk al tijdens de zwangerschap begonnen. Pas na 3,5 jaar durfde ik er weer voor te gaan (en toen lukte het totaal niet, maar dat is een ander verhaal, en ook weer niet). Na een miskraam was ik weer helemaal van de kaart, ik had toen realiseer ik me later, ook weer een ppd (extreem angstig, en helemaal leeg van binnen). En nu dus weer. Het is nu wat milder dan de eerste (en tweede) keer, maar ik slik dan ook een dubbele dosis medicijnen (en het hormoon progesteron, dat wil ook wel eens helpen) en ik ben gewend om op mijn tanden te bijten, dus ik zal niet snel roepen dat het niet gaat. Ik voel me nu al wel een fractie beter doordat ik deze week niet ga werken.
Dat zo'n topic een beetje doodbloedt zoals jij eerder hebt gemerkt, kan ik me heel goed voorstellen. Ik wil er best open over zijn (ook/juist in real life) maar er over schrijven blijf ik confronterend vinden. Dus ik lees vooral mee (maar ja, als iedereen hier mijn houding heeft, valt er niet veel bij te lezen;)). Ik zit heel erg "in mezelf" op het moment, en vind het lastig om me te uiten, vandaar.
maandag 25 juni 2007 om 22:41
Jeee Mirjam, heftig hoor!
Ik heb juist het omgekeerde... Als ik er al over probeer te praten krijg ik juist commentaar als, ach joh, we zijn allemaal wel eens onzeker in ons moederschap etc. Terwijl een PPD natuurlijk iets héél anders is dan een onzekerheid. Ik vind het dus veel prettiger er hier over te schrijven met mensen die hetzelfde gevoel hebben. Dan voel ik mij minder raar omdat niemand in de 'echte' wereld mij begrijpt.
Ik heb juist het omgekeerde... Als ik er al over probeer te praten krijg ik juist commentaar als, ach joh, we zijn allemaal wel eens onzeker in ons moederschap etc. Terwijl een PPD natuurlijk iets héél anders is dan een onzekerheid. Ik vind het dus veel prettiger er hier over te schrijven met mensen die hetzelfde gevoel hebben. Dan voel ik mij minder raar omdat niemand in de 'echte' wereld mij begrijpt.
maandag 25 juni 2007 om 22:51
Mainecoon, ik had over je reactie heen gelezen, sorry! Goed voor jou dat je de PPD herkent hebt en dat je hulp hebt. Het is verschrikkelijk om zo diep te zakken ja. Gelukkig zit je nu in een traject en ik hoop dat dat je zal helpen. het valt af en toe niet mee he. Oja, aardig rijtje klachten heb je verzameld naast de depressie, poeh.
Maar goed, ik vind het wel gezellig hier wat te kletsen. Kom maar op met de verhalen over jullie onzekerheden en twijfels en angsten en gelukkige momenten, en wensen en verlangens en ik weet niet wat allemaal. Laten we dit onderwerp nu eens actief houden!
Maar goed, ik vind het wel gezellig hier wat te kletsen. Kom maar op met de verhalen over jullie onzekerheden en twijfels en angsten en gelukkige momenten, en wensen en verlangens en ik weet niet wat allemaal. Laten we dit onderwerp nu eens actief houden!
maandag 25 juni 2007 om 23:01
Dodot ik ben het helemaal met je eens er moet toch een keer een blijvend topic over komen nu er zijn toch best veel vrouwen die er last van hebben in meer of mindere mate. Maar nu moet ik gaan slapen want ik moet morgen een half dagje werken. Ik hoop maar dat het een beetje lukt want ik ben echt nog aan het stuiteren. Had afgelopen nacht nog de neiging om midden in de nacht te gaan strijken......... Tis dat ik op het ogenblik bang ben in het donker dat ik maar ben blijven liggen hahaha.
dinsdag 26 juni 2007 om 14:34
Lievemamie, hoe gaat het met jou en je kindje? Mielleman, alles ander controle?Hebben jullie misschien ook weer de behoefte om mee te praten over dit onderwerp?Mainecoon, slaap lekker alvast voor vanavond. We zullen zien of het weer werkt ;) Jullie hadden het ook over werk he. Ik werk al anderhalf jaar niet meer en ik dat speelde ook een grote rol in de depressie en nu nog. Ben heel onzeker geworden en bel eigenlijk niemand behalve mijn man en mijn moeder (ik schaam me dood als ik dat zo neerschrijf, maar goed, zo is het wel). Ik zou zo graag weer willen werken, maar als wat? Hoe vind ik een leuke part-time baan en hoe kan ik over die sociale angst heen komen... Het gaat hier namelijk met ups en downs, tegenover vijf gemmidelde dagen staat vijf hele gelukkige dagen en twee dagen die ik bijna niet door kom. IK wil uit die spiraal!
dinsdag 26 juni 2007 om 14:58
Whaaaaaahhhh ik ben weer eens een ochtendje op werk geweest ;( De helft van het bedrijf (wel geteld 2 mensen) hebben een andere baan gevonden. Dat werd vanochtend even meegedeeld. Dus mijn bazin die liep te schelden en met deuren te smijten en "hoe kunnen jullie mij nou hoogzwanger achter laten zo....". Was erg geslaagd maar niet heus. Haar bedrijfje kan zo niet verder want ze heeft nu alleen nog een data entry kracht die 1 dag in de week werkt en mij (die 2 halve dagen werkt en verder in de ziektewet zit). De 2 heren die weg gaan zijn eigenlijk de spil van het bedrijfje met de hoeveelheid en soort werk die zij verzetten. En dan ook nog eens het probleem dat mensen met ons specialisme zeer moeilijk te krijgen zijn .............. Ben benieuwd hoe ze dit gaat oplossen, maar ik vrees nu toch wel een beetje voor mijn baan. ;( Dat soort stress kan ik er nu ook echt even bij hebben *diepe zucht*
Dodot misschien moet je eens bij het arbeidsburo gaan praten misschien dat die je verder kunnen helpen. Ik had ook heel erg de neiging om alle sociale contacten buiten te sluiten en het is dan heel moeilijk om dat weer op te pakken. Ben ook blij dat het niet zo lang heeft geduurt ook die periode want hoe langer het duurt hoe moeilijker het is.
Dodot misschien moet je eens bij het arbeidsburo gaan praten misschien dat die je verder kunnen helpen. Ik had ook heel erg de neiging om alle sociale contacten buiten te sluiten en het is dan heel moeilijk om dat weer op te pakken. Ben ook blij dat het niet zo lang heeft geduurt ook die periode want hoe langer het duurt hoe moeilijker het is.
dinsdag 26 juni 2007 om 15:18
