Kinderen
alle pijlers
PPD na de bevalling
woensdag 14 februari 2007 om 15:11
dinsdag 26 juni 2007 om 15:22
Ja is echt klote vind het ook onwijs balen voor mijn bazin want haar zwangerschaps verlof kan ze nu ook wel op dr buik schrijven hoogst waarschijnlijk. En ja ik vind mijn werk erg leuk. Heb een uitdagende en afwisselende baan (nu nog).
Maar je bent dus al wel druk opzoek naar een baan! Dat vind ik wel knap lijkt me erg lastig om na zo'n lange tijd die stap te zetten!! Vind ik heel goed van jou!! Heel veel succes gewenst alvast voor donderdag *;
Maar je bent dus al wel druk opzoek naar een baan! Dat vind ik wel knap lijkt me erg lastig om na zo'n lange tijd die stap te zetten!! Vind ik heel goed van jou!! Heel veel succes gewenst alvast voor donderdag *;
woensdag 27 juni 2007 om 16:18
Hier goed hoor!
En de rest van de meiden, waar zijn jullie?
Ik heb hier naast mij een stapeltje vers geprinte CV's, daar kan ik wel mee aan komen morgen
Volgende maand ga ik trouwens naar de huisarts om maar eens te beginnen. Mijn PPD is namelijk nooit officieel vast gesteld maar het is wel duidelijk dat het er een was. Ik dacht dat mijn angst voor een tweede kindje en een tweede ppd wel met de tijd zou minderen, maar dat is duidelijk niet zo. Tijd om hulp te vragen dus want zo blijf ik maar rondjes draaien.
En de rest van de meiden, waar zijn jullie?
Ik heb hier naast mij een stapeltje vers geprinte CV's, daar kan ik wel mee aan komen morgen
Volgende maand ga ik trouwens naar de huisarts om maar eens te beginnen. Mijn PPD is namelijk nooit officieel vast gesteld maar het is wel duidelijk dat het er een was. Ik dacht dat mijn angst voor een tweede kindje en een tweede ppd wel met de tijd zou minderen, maar dat is duidelijk niet zo. Tijd om hulp te vragen dus want zo blijf ik maar rondjes draaien.
woensdag 27 juni 2007 om 18:28
Hoe zit dat met je werk dan? Per wanneer gaan die twee weg en wanneer gaat je baas met verlof? Misschien valt het te redden door het even rustig aan te doen en minder werk aan te nemen. Ik weet natuurlijk niet om wat voor een bedrijf het gaat, maar misschien is dat mogelijk. Even een tandje terug en na je baas haar zwangerschapsverlof er weer vol op tegen aan...
En anders toch maar een beetje rondkijken alvast of je iets ziet wat bij in je werkveld past? Wie weet loop je wel tegen iets leuks op joh!
En anders toch maar een beetje rondkijken alvast of je iets ziet wat bij in je werkveld past? Wie weet loop je wel tegen iets leuks op joh!
woensdag 27 juni 2007 om 19:44
Nou eentje was gister zijn laatste dag en die ander over anderhalve week. En het zijn vaak langlopende projecten en als we minder werk aannemen dan hebben we ook minder inkomsten en dan gaat ze failliet. Verder zou mijn bazin 4 augustus met zwangerschapsverlof gaan ze is 4 september uitgerekend. Dus dat is al heel snel. En het lijkt me erg lastig om te solliciteren terwijl je in de ziektewet zit. Vraag me af wat ik dan moet zeggen om eerlijk te zijn want ik kan nu maar 2 ochtendjes werken in de week. En ik zit ook helemaal niet te wachten op stress en grote veranderingen op het ogenblik.
woensdag 27 juni 2007 om 20:30
Hey Durske. Ik heb nog even terug ziiten lezen en ik vroeg mij af waar jij mee begonnen bent met het regelen van begeleiding. Dat is namelijk precies wat ik nu wil doen. Ik weet dat ik nu nog schommel en bovendien ben ik echt héél bang voor een tweede ppd. Maar ik wil ook zo graag een tweede kindje... Ben je ook begonnen om je verhaal bij de huisarts te doen? Of zou ik ergens anders betere hulp kunnen verwachten?
Mainecoon, lekker gedoe op je werk zeg! Zal je baas ook niet op zitten wachten, mooi balen zo'n toestand tijdens de zwangerschap :( Ook voor jou natuurlijk, want ik kan mij heel goed voorstellen dat veranderingen juist nu niet leuk zijn. Soms is het even flink balen he
Mainecoon, lekker gedoe op je werk zeg! Zal je baas ook niet op zitten wachten, mooi balen zo'n toestand tijdens de zwangerschap :( Ook voor jou natuurlijk, want ik kan mij heel goed voorstellen dat veranderingen juist nu niet leuk zijn. Soms is het even flink balen he
woensdag 27 juni 2007 om 20:34
Hoi Dodot,
Omdat ik een 'psychiatrisch verleden' heb, ben ik vanaf week 15 onder speciale behandeling van een gynaecoloog, kinderarts en psychiater gekomen, op de pop-poli van het Lukas-ziekenhuis in Amsterdam. Zij zijn gespecialiseerd in pychiatrie en zwangerschap. Helaas is het op dit moment nog de enige pop-poli in Nederland, maar ze zijn wel bezig met het opzetten van meedere van dit soort poli's.
Fleur
Omdat ik een 'psychiatrisch verleden' heb, ben ik vanaf week 15 onder speciale behandeling van een gynaecoloog, kinderarts en psychiater gekomen, op de pop-poli van het Lukas-ziekenhuis in Amsterdam. Zij zijn gespecialiseerd in pychiatrie en zwangerschap. Helaas is het op dit moment nog de enige pop-poli in Nederland, maar ze zijn wel bezig met het opzetten van meedere van dit soort poli's.
Fleur
woensdag 27 juni 2007 om 21:15
Hi Fleur, bedankt voor je tip. Jij (of iemand anders, ik weet het niet meer) heeft die tip ook al een paar maanden geleden gegeven. Toen probeerde ik op een ander topic wat meer los te krijgen over ppd en begeleiding en ervaringen etc. Ik heb er toen aardig op los gegoogled en veel gelezen. Probleem toen was, dat ik midden in een verhuizing zat. Gedachten dus bij andere dingen. En dan vergeet je je wensen/angsten snel. Totdat je een piepklein jochie in je armen houdt op kraamvisite ;(
Het komt weer allemaal los en naar boven. En ik heb al vaker op het punt gestaan hulp te vragen, maar elke keer juist dan denk ik weer van: ach, het gaat best goed. Het is wat ik in een eerder bericht al zei, de dagen kom ik steeds makkelijker door. Ik heb makkelijk tien goede gezellige dagen achter elkaar. Maar dan in ene wordt ik wakker en kan ik dan al verlangen naar het moment dat manlief thuis komt van werk en ik niet meer alleen voor de verzorging sta. Het eerste jaar leefde ik constant zo. Nu gelukkig nog maar een paar dagen per maand, dus het gaat heel goed. Ik luister meer naar muziek, doe meer huishoudelijk werk, fiets en wandel meer met de kleine. Bovendien verbaas ik mijn man nu regelmatig met een scherpe opmerking of een flauwe woordspeling. Dan staat hij helemaal perplex, is hij niet meer gewend van mij. Moet je nagaan, van de alleskunnende Dodot ben ik veranderd in een klein hoopje vrouw.
En nu ik zooooo enorm aan het opknappen ben, wordt de angst om weer zo diep te gaan alleen maar groter. Maar mijn man wil net als ik ook heel graag nog een (of twee, of drie, of :P) kindje(s) maar ik moet gewoon niet aan een zwangerschap en ppd dénken. Bij de sex kan ik ook alleen maar denken van, help, laat mij nu niet zwanger worden. Genieten en ontspannen is dan erg moeilijk... Ik ben zo bang dat ik bij een tweede kindje zo weer de afgrond inglijd. Oudste die verwaarloosd zal worden, kleinste die de schuld krijgt van m'n tweede ppd en in mijn doemscenario loopt onze relatie ook nog eens op de klippen. Want een man met een vrouw met ppd moet véél incasseren. Ik heb dan ook diep respect voor mijn man, die altijd is blijven geloven in mij en trouw heeft gewacht tot er iets van de oude Dodot naar boven zou komen.
Maar hey, genoeg over mijzelf. Ik schrik van de lap tekst die het geworden is. Neem het maar voor kennisgeving aan. Hoe is het nu met jullie? Waar staan jullie voor je gevoel, alles onder controle, alles niet onder controle, alles een beetje onder controle? Is er hulp onderweg, wat vind je van de verleende hulp en hoe is het met jullie kinderen en hoe gaan jullie partners hier mee om?
Het komt weer allemaal los en naar boven. En ik heb al vaker op het punt gestaan hulp te vragen, maar elke keer juist dan denk ik weer van: ach, het gaat best goed. Het is wat ik in een eerder bericht al zei, de dagen kom ik steeds makkelijker door. Ik heb makkelijk tien goede gezellige dagen achter elkaar. Maar dan in ene wordt ik wakker en kan ik dan al verlangen naar het moment dat manlief thuis komt van werk en ik niet meer alleen voor de verzorging sta. Het eerste jaar leefde ik constant zo. Nu gelukkig nog maar een paar dagen per maand, dus het gaat heel goed. Ik luister meer naar muziek, doe meer huishoudelijk werk, fiets en wandel meer met de kleine. Bovendien verbaas ik mijn man nu regelmatig met een scherpe opmerking of een flauwe woordspeling. Dan staat hij helemaal perplex, is hij niet meer gewend van mij. Moet je nagaan, van de alleskunnende Dodot ben ik veranderd in een klein hoopje vrouw.
En nu ik zooooo enorm aan het opknappen ben, wordt de angst om weer zo diep te gaan alleen maar groter. Maar mijn man wil net als ik ook heel graag nog een (of twee, of drie, of :P) kindje(s) maar ik moet gewoon niet aan een zwangerschap en ppd dénken. Bij de sex kan ik ook alleen maar denken van, help, laat mij nu niet zwanger worden. Genieten en ontspannen is dan erg moeilijk... Ik ben zo bang dat ik bij een tweede kindje zo weer de afgrond inglijd. Oudste die verwaarloosd zal worden, kleinste die de schuld krijgt van m'n tweede ppd en in mijn doemscenario loopt onze relatie ook nog eens op de klippen. Want een man met een vrouw met ppd moet véél incasseren. Ik heb dan ook diep respect voor mijn man, die altijd is blijven geloven in mij en trouw heeft gewacht tot er iets van de oude Dodot naar boven zou komen.
Maar hey, genoeg over mijzelf. Ik schrik van de lap tekst die het geworden is. Neem het maar voor kennisgeving aan. Hoe is het nu met jullie? Waar staan jullie voor je gevoel, alles onder controle, alles niet onder controle, alles een beetje onder controle? Is er hulp onderweg, wat vind je van de verleende hulp en hoe is het met jullie kinderen en hoe gaan jullie partners hier mee om?
woensdag 27 juni 2007 om 21:17
Jeetje Fleur ik wist niet dat zoiets bestond! Wel handig.
Dodot ik ben zelf naar de huisarts gestapt om hulp te regelen. En ja ik vind het ook voor mijn bazin heel erg klote. Ze was ook aardig aan het schelden en met deuren smijten toen ze het hoorde. Heeft ze zo hard gewerkt om een leuk goed werkend bedrijfje op te richten en dan in 1 klap *poef* is het weg en zal ze super haar best moeten doen om het weer op de rails te krijgen als dat al gaat lukken. Nou ja ik hoor morgen meer als het goed is dus ben benieuwd.
Dodot ik ben zelf naar de huisarts gestapt om hulp te regelen. En ja ik vind het ook voor mijn bazin heel erg klote. Ze was ook aardig aan het schelden en met deuren smijten toen ze het hoorde. Heeft ze zo hard gewerkt om een leuk goed werkend bedrijfje op te richten en dan in 1 klap *poef* is het weg en zal ze super haar best moeten doen om het weer op de rails te krijgen als dat al gaat lukken. Nou ja ik hoor morgen meer als het goed is dus ben benieuwd.
woensdag 27 juni 2007 om 21:28
Heel veel
Ik had voor de bevalling niets van een 'psychiatrisch verleden' en wist ook niet wat een depressie in hield. Het heeft mij echt overvallen. Maar jij hebt dus uit voorzorg gehandeld en speciale begeleiding gezocht. Hoe kijk je daar nu op terug dan, hoe oud is je kindje nu? En niet onbelangrijk, hoe gaat het nu met je?
Je hebt er zelf om gevraagd, dit is nog maar het topje van de vragenberg, maar ik hou me nog even in ;)
woensdag 27 juni 2007 om 21:39
Mijn huisarts die had al in de computer gezet bij het vorige bezoek "mogelijk begin ppd" omdat ik bij hem kwam met angst klachten. Dus die was 'blij' dat ik het nu zelf toe gaf en dat ik hulp zocht. Hij hield al wel een vinger aan de pols want na die afspraak dat ik vertelde dat ik angst klachten had moest ik na 3 weken terug komen. Hij is heel begaan en erg aardig ben erg blij met hem. Mijn omgeving en vooral mijn man die had het wel al door natuurlijk dat er iets aan de hand was maar ik ontkende en dus had hij zoiets van ze moet het eerst maar eens zelf toegeven.
woensdag 27 juni 2007 om 21:57
Die huisarts van je had het dus goed in de gaten Mainecoon, fijn hoor! Die van mij schoof het probleem zo van tafel toen ik het eindelijk aan durfde te kaarten. Was ik ook lekker mee :s Maar wat je idd zegt, het belangrijkste is toegeven aan jezelf dat je een probleem hebt. Anders heeft hulp weinig zin denk ik. Goed dat je die stap hebt genomen. Ik zal je nogmaals een goede nacht wensen, wie weet werkt het....
Fleur, dank je voor het aanbod, lief! Ben wel benieuwd naar jou ervaringen dan. Helemaal omdat ik nu dus ook vóór het mis gaat al begeleiding wil. Eigenlijk al vóór ik maar aan conceptie durf te denken. En niet pas achteraf als alles weer plat ligt. Wil dus graag weten hoe jij je eerste maanden als mama ervaren hebt.
Ik vraag mij eigenlijk nog iets af, hoe lang kan een ppd eigenlijk duren?
Fleur, dank je voor het aanbod, lief! Ben wel benieuwd naar jou ervaringen dan. Helemaal omdat ik nu dus ook vóór het mis gaat al begeleiding wil. Eigenlijk al vóór ik maar aan conceptie durf te denken. En niet pas achteraf als alles weer plat ligt. Wil dus graag weten hoe jij je eerste maanden als mama ervaren hebt.
Ik vraag mij eigenlijk nog iets af, hoe lang kan een ppd eigenlijk duren?
woensdag 27 juni 2007 om 22:07
quote: dodot reageerde
Heel veel
Ik had voor de bevalling niets van een 'psychiatrisch verleden' en wist ook niet wat een depressie in hield. Het heeft mij echt overvallen. Maar jij hebt dus uit voorzorg gehandeld en speciale begeleiding gezocht. Hoe kijk je daar nu op terug dan, hoe oud is je kindje nu? En niet onbelangrijk, hoe gaat het nu met je?
Je hebt er zelf om gevraagd, dit is nog maar het topje van de vragenberg, maar ik hou me nog even in ;)
Ben ik weer.
Omdat ik vaker depressies had gehad, heeft het Riagg me naar dat Lukas-ziekenhuis gestuurd. Ik kreeg daar toen een intake. Oh ja, daarvóór zat ik dus bij het Riagg, ook omdat ik ritalin slikte. Toen ik zwanger wilde worden, moest ik daar mee stoppen. In samenspraak met die pop-poli, ben ik toen (weer) aan de seroxat gegaan, om de stemmingswisselingen een beetje te temperen. Ik dacht dat het niet werkte, maar toen ik een paar maanden later dezelfde vragenlijst moest invullen, bleek het allemaal toch wel verbeterd te zijn.
Behalve begeleiding tijdens de zwangerschap, krijg je ook nog 4 a 5 dagen begeleiding in het ziekenhuis, zeker als je medicatie gebruikt. Als ik wilde, mocht ik thuis bevallen, en daarna naar het ziekenhuis komen. Ik wilde sowieso al in het ziekenhuis bevallen en aldus geschiedde:D.
Dochter is op dinsdagavond geboren en ik ben zaterdags naar huis gegaan.
Heb in die dagen gesprekken gehad met mensen van die poli, maar eigenlijk ging en gaat het heel erg goed met me.
Ik wás al bang voor postnatale depressie, maar dat werd ik vlak voor de bevalling helemaal: mijn moeder overleed een maand voor de geboorte van mijn dochter. Ik geloof dat de pop-poli ook haar hart vast hield...
Maar goed, is dus allemaal goed gekomen.
Bij een volgende bevalling zou ik het weer zó willen doen, op een dingetje na: ik zou nooooit meer op een vierpersoons-kamer willen liggen, met vier babies en vier moeders. Dacht dat ik gék werd. Achteraf hoorde ik ook dat het de bedoeling was dat ik een eenpersoons-kamer kreeg, maar het was die week erg druk...
Trouwens, nog een achteraf: ik denk wél dat ik 'last' heb gehad van een PREnatale depressie...
Liefs
Heel veel
Ik had voor de bevalling niets van een 'psychiatrisch verleden' en wist ook niet wat een depressie in hield. Het heeft mij echt overvallen. Maar jij hebt dus uit voorzorg gehandeld en speciale begeleiding gezocht. Hoe kijk je daar nu op terug dan, hoe oud is je kindje nu? En niet onbelangrijk, hoe gaat het nu met je?
Je hebt er zelf om gevraagd, dit is nog maar het topje van de vragenberg, maar ik hou me nog even in ;)
Ben ik weer.
Omdat ik vaker depressies had gehad, heeft het Riagg me naar dat Lukas-ziekenhuis gestuurd. Ik kreeg daar toen een intake. Oh ja, daarvóór zat ik dus bij het Riagg, ook omdat ik ritalin slikte. Toen ik zwanger wilde worden, moest ik daar mee stoppen. In samenspraak met die pop-poli, ben ik toen (weer) aan de seroxat gegaan, om de stemmingswisselingen een beetje te temperen. Ik dacht dat het niet werkte, maar toen ik een paar maanden later dezelfde vragenlijst moest invullen, bleek het allemaal toch wel verbeterd te zijn.
Behalve begeleiding tijdens de zwangerschap, krijg je ook nog 4 a 5 dagen begeleiding in het ziekenhuis, zeker als je medicatie gebruikt. Als ik wilde, mocht ik thuis bevallen, en daarna naar het ziekenhuis komen. Ik wilde sowieso al in het ziekenhuis bevallen en aldus geschiedde:D.
Dochter is op dinsdagavond geboren en ik ben zaterdags naar huis gegaan.
Heb in die dagen gesprekken gehad met mensen van die poli, maar eigenlijk ging en gaat het heel erg goed met me.
Ik wás al bang voor postnatale depressie, maar dat werd ik vlak voor de bevalling helemaal: mijn moeder overleed een maand voor de geboorte van mijn dochter. Ik geloof dat de pop-poli ook haar hart vast hield...
Maar goed, is dus allemaal goed gekomen.
Bij een volgende bevalling zou ik het weer zó willen doen, op een dingetje na: ik zou nooooit meer op een vierpersoons-kamer willen liggen, met vier babies en vier moeders. Dacht dat ik gék werd. Achteraf hoorde ik ook dat het de bedoeling was dat ik een eenpersoons-kamer kreeg, maar het was die week erg druk...
Trouwens, nog een achteraf: ik denk wél dat ik 'last' heb gehad van een PREnatale depressie...
Liefs
woensdag 27 juni 2007 om 22:12
Nog even:
Die eerste maanden als moeder... Ik had het geluk dat mijn vriend die maanden thuis was, ivm een reorganisatie op zijn werk; we hebben dus heel veel samen gedaan. Ook had ik mazzel met mijn kind, ze sliep na twee weken door, ik heb dus nooit last gehad van slaapgebrek. Vooral dat slaapgebrek schijnt een grote factor te zijn bij een postnatale depressie (daarom kun je je kind, in die dagen na de bevalling in het ziekenhuis, 's nachts ook in de babykamer leggen als je een paar uur rustig wilt slapen, hoewel ze zélf voeden, én borstvoeding geven, wél aanmoedigen)...
Die eerste maanden als moeder... Ik had het geluk dat mijn vriend die maanden thuis was, ivm een reorganisatie op zijn werk; we hebben dus heel veel samen gedaan. Ook had ik mazzel met mijn kind, ze sliep na twee weken door, ik heb dus nooit last gehad van slaapgebrek. Vooral dat slaapgebrek schijnt een grote factor te zijn bij een postnatale depressie (daarom kun je je kind, in die dagen na de bevalling in het ziekenhuis, 's nachts ook in de babykamer leggen als je een paar uur rustig wilt slapen, hoewel ze zélf voeden, én borstvoeding geven, wél aanmoedigen)...
woensdag 27 juni 2007 om 22:45
Jeetje Fleur, wat een ontzettend verlies :R
Fijn dat je de eerste tijd zoveel samen bent geweest met je man. Hier een zelfde soort verhaal. Man had wel werk, maar werkte smorgens en was dan een paar uur thuis tussen de middag en kwam vroeg in de avond weer thuis. Het alleen zijn daar was voor mij heel makkelijk om heen te plannen met lange wandelingen tijdens huilmomentjes etc. Onze kleine sliep niet zo snel als die van jou door, maar ook hier weer petje af voor mijn man. Want die heeft dus ook echt nachten niet geslapen en heeft mij nooit alleen voor de nachtvoedingen laten opdraaien. Mijn god, als ik zo terug denk... Ik heb echt superman getroffen hoor, ik zal het hem straks nog even in zijn oor fluisteren.
Maar, pre partum depressie? Bedoel je tijdens voor de zwangerschap al, of voor de bevalling? Ik vat hem even niet... Ik had tijdens de zw.schap in ieder geval al ontzettend last van stemmingswisselingen (hormonen?) en dat is na de bevalling dus ook zo gebleven. En nu, anderhalf jaar later dus nog zo. Al duren de goede periodes dus langer en langer.
En jij, zou jij een tweede kindje willen? Shoot me if I'm wrong, maar jij was al in behandeling voor de zwangerschap, dus de depressie is niet daardoor onstaan. Ik weet niet hoe jij dat ervaart nu. Ik bedoel eigenlijk iets te vragen in de trant van, zou je een tweede kindje willen of niet, en ja/nee omdat je zoiezo allast hebt van depressies/stemmingswisselingen (kies maar werl etiketje je wil ;)) of dat je angst hebt voor een pre/post partum depressie? Ik ben wel erg brutaal nu he, als je liever niet beantwoord is het je goed recht hoor!
Fijn dat je de eerste tijd zoveel samen bent geweest met je man. Hier een zelfde soort verhaal. Man had wel werk, maar werkte smorgens en was dan een paar uur thuis tussen de middag en kwam vroeg in de avond weer thuis. Het alleen zijn daar was voor mij heel makkelijk om heen te plannen met lange wandelingen tijdens huilmomentjes etc. Onze kleine sliep niet zo snel als die van jou door, maar ook hier weer petje af voor mijn man. Want die heeft dus ook echt nachten niet geslapen en heeft mij nooit alleen voor de nachtvoedingen laten opdraaien. Mijn god, als ik zo terug denk... Ik heb echt superman getroffen hoor, ik zal het hem straks nog even in zijn oor fluisteren
.Maar, pre partum depressie? Bedoel je tijdens voor de zwangerschap al, of voor de bevalling? Ik vat hem even niet... Ik had tijdens de zw.schap in ieder geval al ontzettend last van stemmingswisselingen (hormonen?) en dat is na de bevalling dus ook zo gebleven. En nu, anderhalf jaar later dus nog zo. Al duren de goede periodes dus langer en langer.
En jij, zou jij een tweede kindje willen? Shoot me if I'm wrong, maar jij was al in behandeling voor de zwangerschap, dus de depressie is niet daardoor onstaan. Ik weet niet hoe jij dat ervaart nu. Ik bedoel eigenlijk iets te vragen in de trant van, zou je een tweede kindje willen of niet, en ja/nee omdat je zoiezo allast hebt van depressies/stemmingswisselingen (kies maar werl etiketje je wil ;)) of dat je angst hebt voor een pre/post partum depressie? Ik ben wel erg brutaal nu he, als je liever niet beantwoord is het je goed recht hoor!
woensdag 27 juni 2007 om 22:47
Meiden, ik heb jullie raad even nodig. Ik heb me maandag ziekgemeld, wat in feite betekent dat ik vandaag niet heb gewerkt en komende vrijdag niet. Ik werk op woensdag en vrijdag, vandaar. Maar ik wilde me "op tijd" ziekmelden, zeker ook omdat ik het dan zelf een beetje "los" kon laten. Alleen nu gaat het weer wat beter (maar ja, ik voer nu ook niets uit: slaap lekker bij overdag en lees boeken, tut met dochter, een beetje het huishouden) en voel ik alweer een soort drang/plicht om vrijdag weer (een paar uur) te gaan werken. Of is dit echt niet verstandig? Maar ik voel me nu alweer zo schuldig naar mijn werkgever en als ik op mijn werk ben, vind ik het ook best wel leuk. Maar ik ben wel bang dat als ik weer moet presteren (hoewel ik het werk op zich prima aankan, het is absoluut niet moeilijk, maar ik wil wel alles perfect doen en daar wringt ook de schoen denk ik..), dat ik dan weer angstig word, net als afgelopen weekend. (vrijdag gewerkt: zaterdag en zondag was ik helemaal niets waard: zat als een dood vogeltje thuis en zegde een sociale verplichting waar ik eigenlijk wel zin in had, af, omdat ik er zo tegenop zag..(ik zie trouwens sowieso overal tegenop: ik wil eigenlijk alleen maar met rust worden gelaten en niet te veel onder de mensen zijn).
Wat vinden jullie? Voel ik me nu een stuk beter door de rust die ik neem en moet ik dat nog een paar dagen blijven doen? Of zou het verstandig zijn om inderdaad weer te gaan werken en dan maar gewoon af en toe op mijn tanden te bijten in de komende weken en maar gewoon uit te zien naar onze vakantie over een week of vijf?
Ik heb trouwens thuis ook mijn handen (en hoofd! vooral dat) vol met probleempjes rond onze zoon. Hij heeft een autistische stoornis (weten we sinds een paar maanden) en hij houdt ons heel erg bezig: niets gaat vanzelf, hij komt vaak obstakels tegen in het sociale verkeer en wij daardoor ook (omdat we hem begeleiden natuurlijk). Ik pieker heel wat af over hem. Verder mis ik mijn schoonmoeder; zij overleed 2,5 week voor de geboorte van onze dochter. En de spoedkeizersnee (en vooral het feit dat ik dochter niet na manlief als eerste vast heb gehouden "dankzij" het optreden van een wel erg pro-actieve verpleegkundige (die dochter in de armen van mijn ouders legde terwijl ze wist dat ik die kans nog niet eens had gehad:?) speelde/speelt een rol. En tijdens de zwangerschap was er relationeel gezien ook iets erg heftigs...ik moet het allemaal verwerken.
Nou ja, ik geloof inderdaad dat het toch niet verstandig is om vrijdag alweer te gaan werken. Dus de vraag stellen is de vraag beantwoorden in dit geval.;)
Wat vinden jullie? Voel ik me nu een stuk beter door de rust die ik neem en moet ik dat nog een paar dagen blijven doen? Of zou het verstandig zijn om inderdaad weer te gaan werken en dan maar gewoon af en toe op mijn tanden te bijten in de komende weken en maar gewoon uit te zien naar onze vakantie over een week of vijf?
Ik heb trouwens thuis ook mijn handen (en hoofd! vooral dat) vol met probleempjes rond onze zoon. Hij heeft een autistische stoornis (weten we sinds een paar maanden) en hij houdt ons heel erg bezig: niets gaat vanzelf, hij komt vaak obstakels tegen in het sociale verkeer en wij daardoor ook (omdat we hem begeleiden natuurlijk). Ik pieker heel wat af over hem. Verder mis ik mijn schoonmoeder; zij overleed 2,5 week voor de geboorte van onze dochter. En de spoedkeizersnee (en vooral het feit dat ik dochter niet na manlief als eerste vast heb gehouden "dankzij" het optreden van een wel erg pro-actieve verpleegkundige (die dochter in de armen van mijn ouders legde terwijl ze wist dat ik die kans nog niet eens had gehad:?) speelde/speelt een rol. En tijdens de zwangerschap was er relationeel gezien ook iets erg heftigs...ik moet het allemaal verwerken.
Nou ja, ik geloof inderdaad dat het toch niet verstandig is om vrijdag alweer te gaan werken. Dus de vraag stellen is de vraag beantwoorden in dit geval.;)
woensdag 27 juni 2007 om 22:53
Kan ik mij voorstellen Mainecoon. Ik dacht dat je al lang in bed zou liggen! Hup, ga! Heb je niet nog een lekker flut-tijdschrift liggen waar je dom wat ik kan bladeren? Vind ik altijd heerlijk om even een kwartiertje te doen in bed. Niet langer, want dan krijg ik een lamme arm van dat vasthouden (ben erg lui ingesteld, hihi).
Slaap lekker en succes morgen....
Ik ga ook naar bed, met een boek! Eens kijken hoe sterk mijn armen vandaag zijn en hoelang ik het lezen kan volhouden. Ik heb een van de shopaholic boeken aan het lezen. Iedereen is er lyrisch over dus ik ben de bied maar eens ingegaan vorige week. Ben nu op blz 90 en ik erger mij rot aan het taalgebruik en de korte zinnetjes en de vele witte plekken opde blz. Maar ik zál hem uitlezen, ik wil er bij horen ;D Niet dat ik alleen literaire hoogstandjes lees hoor, maar dit vind ik tot nu toe wel erg tegevallen. Alhoewel ik al wel om twee flauwe grapjes heb moeten lachen. Als ze nog een paar grapjes maakt in de rest van het boek ben ik om, hihi. Wat een gezwans... Ik ben er vandaoor. Heb een druk weekend wat morgen al begint dus reken niet op mij de komende dagen... Groetjes allemaal!
Slaap lekker en succes morgen....
Ik ga ook naar bed, met een boek! Eens kijken hoe sterk mijn armen vandaag zijn en hoelang ik het lezen kan volhouden. Ik heb een van de shopaholic boeken aan het lezen. Iedereen is er lyrisch over dus ik ben de bied maar eens ingegaan vorige week. Ben nu op blz 90 en ik erger mij rot aan het taalgebruik en de korte zinnetjes en de vele witte plekken opde blz. Maar ik zál hem uitlezen, ik wil er bij horen ;D Niet dat ik alleen literaire hoogstandjes lees hoor, maar dit vind ik tot nu toe wel erg tegevallen. Alhoewel ik al wel om twee flauwe grapjes heb moeten lachen. Als ze nog een paar grapjes maakt in de rest van het boek ben ik om, hihi. Wat een gezwans... Ik ben er vandaoor. Heb een druk weekend wat morgen al begint dus reken niet op mij de komende dagen... Groetjes allemaal!
woensdag 27 juni 2007 om 22:56
Ik ga trouwens een brief schrijven aan de verpleegkundige die op eigen initiatief mijn dochter uit haar bedje viste. Niet lelijk of fel, maar heel feitelijk: hoe ik heb beleefd wat zij heeft gedaan en hoe vreselijk ik het vind dat ik niet als eerste (na het medisch personeel en mijn man natuurlijk) mijn dochtertje vast heb kunnen houden. Ik wil gewoon graag dat zij weet hoe zo'n actie uit kan pakken. Een andere verpleegkundige op die afdeling pakte het in dat opzicht wel heel netjes aan: toen ik een keer in de babyruimte was om mijn dochtertje te verschonen, was zij met een andere baby bezig. Ik vroeg of het X was (een kindje dat bij mij op de zaal lag). Maar zij antwoordde afhoudend en zei dat ik nog niet teveel naar hem mocht kijken, omdat hij eerst naar zijn eigen moeder zou gaan. Dit kindje was dus ook net met een keizersnee geboren.
Nou ja, lekker boeien voor jullie zo'n verhaal;).
Nou ja, lekker boeien voor jullie zo'n verhaal;).
woensdag 27 juni 2007 om 22:58
Daar heb je mijn antwoord ook al! Ik kan mij het gevoel best voor stellen, maar prive leven gaat toch echt even voor! Je hebt een heftige tijd achter de rug en als één ochtend werken gelijk staat aan een heel weekend als een dood vogeltje op de bank zitten gaat er iets niet goed!
Als je nou zorgt dat het prive, en vooral met jou dan, weer beter gaat, dan heb je juist alle energie om je werk goed te doen. En die energie geef je dan thuis ook weer af aan je gezin. Als je nu naar je werk gaat, lever je er prive rust en geluk voor in. Is niet goed! Neem de tijd en denk aan jezelf! Ik zal er volgende week meer op in gaan, maar voor nu is het te laat voor mij. Ik wens je een rustig weekend toe Mirjam, groetjes!
donderdag 28 juni 2007 om 12:56
Dodot ik heb best lekker geslapen weer hihihih misschien moeten we hier maar een traditie van maken :P ;)
Nou over mijn werk: Mijn baan is wel safe want mijn bazin wil wel verder met het bedrijfje. Ze probeert voor nu even tijdelijk iemand in te huren zodat de lopende opdrachten afgemaakt kunnen worden en vervolgens gaan we als een kleiner bedrijfje verder alleen mijn bazin, ik en een data entry kracht die 1 dag in de week wat werk doet. Dus ben benieuwd hoe zich dat verder gaat ontwikkelen.
Nou over mijn werk: Mijn baan is wel safe want mijn bazin wil wel verder met het bedrijfje. Ze probeert voor nu even tijdelijk iemand in te huren zodat de lopende opdrachten afgemaakt kunnen worden en vervolgens gaan we als een kleiner bedrijfje verder alleen mijn bazin, ik en een data entry kracht die 1 dag in de week wat werk doet. Dus ben benieuwd hoe zich dat verder gaat ontwikkelen.
