Kinderen
alle pijlers
(Puber)zoon dwars na geboorte kinderen
woensdag 1 december 2021 om 14:46
Kort geleden ben ik bevallen van een tweeling. De zwangerschap en bevalling waren zwaar en ben nog niet hersteld. Ik kan nog niet zoveel als ik zou willen doen. Ik heb een vriend en twee puberende kinderen uit een vorig huwelijk.
Veel (bijna alles) van de zorg voor de baby's, mij en het huishouden komt neer op mijn vriend. Mijn dochter helpt hem daarbij. Dat vindt ze geen enkel probleem, leuk om te doen, mijn vriend is er blij mee en ik ook.
Mijn zoon is echter vrij snel na de geboorte van de baby's dwars gaan doen en dat wordt steeds erger. Hij gooit zijn vuile kleren overal neer behalve in de wasmand, ruimt als hij heeft gegeten niet op, laat de hond niet uit en laat hem voortdurend binnen, omdat hij het zielig vindt dat de hond in het hondenhok of de bijkeuken moet zitten (met als gevolg dat de hond zijn behoefte binnen doet, met vieze poten door het huis banjert en ga zo maar door).
Als mijn vriend hem iets vraagt, dan doet hij dat (maar nooit uit zichzelf), maar op mij en mijn dochter reageert hij vervelend en verwijtend (geen tijd meer voor mij sinds geboorte baby's, hij verveelt zich, als er bezoek komt komen die vooral voor de baby's, etc).
Ik zit nu in een lastige spagaat. Ik begrijp dat hij ervan baalt dat het nu even vooral draait om de baby's en het huishouden. En dat mijn vriend en dochter naast hun werk, school, stage de benen uit hun lijf lopen met de zorg, het huishouden, boodschappen en alle andere dingen die gedaan moeten worden. Het al zou helpen als hij in elk geval zijn eigen rommel op zou ruimen, de hond uit zou laten en zo. Ik snap dat hij ervan baalt van de situatie, maar zijn gedrag is erg irritant en helpt totaal niet.
Maar elke keer dat ik er over begin, reageert hij meteen dwars, verwijtend en lijkt het alleen maar erger te worden. Naar zijn zus reageert hij ook vervelend en ze hebben al een paar keer flinke ruzie gehad daarover.
Veel (bijna alles) van de zorg voor de baby's, mij en het huishouden komt neer op mijn vriend. Mijn dochter helpt hem daarbij. Dat vindt ze geen enkel probleem, leuk om te doen, mijn vriend is er blij mee en ik ook.
Mijn zoon is echter vrij snel na de geboorte van de baby's dwars gaan doen en dat wordt steeds erger. Hij gooit zijn vuile kleren overal neer behalve in de wasmand, ruimt als hij heeft gegeten niet op, laat de hond niet uit en laat hem voortdurend binnen, omdat hij het zielig vindt dat de hond in het hondenhok of de bijkeuken moet zitten (met als gevolg dat de hond zijn behoefte binnen doet, met vieze poten door het huis banjert en ga zo maar door).
Als mijn vriend hem iets vraagt, dan doet hij dat (maar nooit uit zichzelf), maar op mij en mijn dochter reageert hij vervelend en verwijtend (geen tijd meer voor mij sinds geboorte baby's, hij verveelt zich, als er bezoek komt komen die vooral voor de baby's, etc).
Ik zit nu in een lastige spagaat. Ik begrijp dat hij ervan baalt dat het nu even vooral draait om de baby's en het huishouden. En dat mijn vriend en dochter naast hun werk, school, stage de benen uit hun lijf lopen met de zorg, het huishouden, boodschappen en alle andere dingen die gedaan moeten worden. Het al zou helpen als hij in elk geval zijn eigen rommel op zou ruimen, de hond uit zou laten en zo. Ik snap dat hij ervan baalt van de situatie, maar zijn gedrag is erg irritant en helpt totaal niet.
Maar elke keer dat ik er over begin, reageert hij meteen dwars, verwijtend en lijkt het alleen maar erger te worden. Naar zijn zus reageert hij ook vervelend en ze hebben al een paar keer flinke ruzie gehad daarover.
maandag 6 december 2021 om 07:01
Ok de roedel als gezinsvorm, met competitie-element (vreemde forumleden als jury in de mix), ik zie een nieuw soort verdienmodel voor een 'coach'.
Het roedelgedrag wordt op vele fronten toegepast zie ik, dus
maandag 6 december 2021 om 07:42
TO, er is veel te veel aan de hand in jouw gezin, op het moment.
* je oudste twee kinderen zien hun vader niet
* er is net een tweeling geboren
* jij bent nog niet hersteld en kunt niks
* er is een hond in huis maar niemand wil ervoor zorgen
* je oudste twee kinderen zitten midden in de pubertijd
* je oudste twee kinderen zijn teveel gepamperd hebben nooit wat hoeven doen, worden zelfs van en naar school gebracht
Er worden oplossingen aangedragen
* huishoudelijke hulp en uitlaat hulp
* gezinsbegeleiding
Wat er aan opties en oplossingen geboden wordt negeer je. Of je zegt er ‘ja, maar’ op.
Het enige waar jij van horen wil is, hoe zorg ik dat mijn zoon mee gaat helpen in de huishouding? Dat wekt wrevel op. Want andere reageerders zien wel dat je toch ook zou moeten kunnen snappen dat jouw oudste twee kinderen wel erg veel te verhapstukken hebben, ook zonder de tweeling.
* Ze zien hun echte vader niet.
* Hun moeder krijgt een nieuwe partner en gaat ermee samen wonen
* Er wordt een tweeling geboren
* Moeder kans ineens niks meer
Dat heeft ontzettende impact op kinderen. Die zaken stuk voor stuk hebben al impact en gecombineerd hebben ze dat helemaal. Kun je dan niet beter daarop focussen? En voor huishouden en hond hulp inschakelen? Dan creëer je wat rust in huis, het lijkt erop dat iedereen dat wel even gebruiken kan. En dan kun je inderdaad focussen op zaken die relevant zijn.
Als je je pubers altijd in de watten hebt gelegd kun je dat niet ineens allemaal veranderen. Dat moet je in kleine stapjes doen. Zoals uit vele reacties blijkt, zo raar is het helemaal niet dat kinderen hun eigen kleding uitzoeken, hun eigen lunch klaarmaken, zelf naar school fietsen, hun jas ophangen en hun bordjes in de vaatwasser doen. Alleen je kunt dat niet allemaal in een keer vragen, als dat nooit eerder hoefde.
Overigens geef je aan ‘dat sloop er in’. Kan dat zijn omdat je je wellicht schuldig voelde om de situatie met hun vader? Wat ik me overigens goed zou kunnen voorstellen, ongeacht of dat terecht is of niet. Dat je ze wat meer verwend hebt aangaande huishoudelijke zaken en naar school brengen enzo? Ter compensatie?
Kan het zijn dat je het wel goed met ze bedoelt, maar dat je makkelijker verwend met dat soort dingen, dan met bijvoorbeeld echt goede gesprekken, over hoe het met ze gaat, over hoe zij zich voelen etc, over de gehele situatie? Over al die obstakels die er voor hun zijn geweest? Over hoe het voor ze is dat ze hun vader niet zien? Over hoe ze het vinden dat hun moeder een nieuwe relatie heeft, met wie ze samen leven? Wat ze überhaupt van jouw vriend vinden? Hoe het voor ze is dat er een tweeling is geboren? Weet je hun antwoorden op die vragen wel? Niet de antwoorden die je er zelf voor hebt bedacht, maar hun antwoorden?
Misschien zou je met huishoudelijke hulp en hondenuitlaat en evt een ouder of schoonouder of andere naaste die af en toe een keertje op de tweeling past, wat meer ruimte en lucht kunnen creëren, waardoor je wat meer tijd overhoudt om dat soort zaken met je pubers te bespreken. En daaraan te werken, aan jullie verbinding.
En stukje bij beetje in kleine stapjes wat dingen te veranderen. Bv eerst zelf de lunch laten klaar maken. Of eerst een paar keer per week. En zelf die kleding klaarleggen, dat lijkt me sowieso het makkelijkst op te lossen. Steeds een stapje verder. Terwijl je even loslaat dat je zoon niet zijn bord in de vaatwasser zet. Of zijn jas niet ophangt.
Als de hond uitgelaten wordt door een service, tijdelijk, dan plast en poept hij niet meer in huis. En de gordijnen worden gewassen door de schoonmaakhulp, dus die vieze pootjes zijn ook geen issue meer. Los dat eerst eens op, en geef dan later, als de rust wedergekeerd is je zoon het duidelijke verhaal. Jij wilde graag een hond, dan moet jij de hond ook tenminste eenmaal daags uitlaten.
Kan me overigens dat vieze pootjes enthousiasme van de hond ook wel voorstellen. Ook al komt hij ontzettend veel aandacht tekort, jullie zijn wel zijn mensen. Dus als hij de kans krijgt gaat hij ff los. Want hehe, eindelijk gezelligheid, stamperdestamp met die vieze pootjes. Wellicht zou hij ander gedrag kunnen aanleren wanneer hij wat meer aandacht kreeg. En dan niet dat gemekker als hij hem weer gesmeerd is, natuurlijk smeert hij hem, want jullie laten hem te weinig uit en hij moet toch een keer zijn behoefte doen. En dat doet hij liever buiten. En natuurlijk komt hij als een malle naar binnen gerend zodra hij de kans heeft, want hij heeft aandacht nodig. En niet dat gemekker over vieze pootjes.
Volgens mij hebben zowel hond als pubers vooral ook quality time nodig. Das volgens mij de beste voedingsbodem om ze ook ander gedrag aan te leren.
* je oudste twee kinderen zien hun vader niet
* er is net een tweeling geboren
* jij bent nog niet hersteld en kunt niks
* er is een hond in huis maar niemand wil ervoor zorgen
* je oudste twee kinderen zitten midden in de pubertijd
* je oudste twee kinderen zijn teveel gepamperd hebben nooit wat hoeven doen, worden zelfs van en naar school gebracht
Er worden oplossingen aangedragen
* huishoudelijke hulp en uitlaat hulp
* gezinsbegeleiding
Wat er aan opties en oplossingen geboden wordt negeer je. Of je zegt er ‘ja, maar’ op.
Het enige waar jij van horen wil is, hoe zorg ik dat mijn zoon mee gaat helpen in de huishouding? Dat wekt wrevel op. Want andere reageerders zien wel dat je toch ook zou moeten kunnen snappen dat jouw oudste twee kinderen wel erg veel te verhapstukken hebben, ook zonder de tweeling.
* Ze zien hun echte vader niet.
* Hun moeder krijgt een nieuwe partner en gaat ermee samen wonen
* Er wordt een tweeling geboren
* Moeder kans ineens niks meer
Dat heeft ontzettende impact op kinderen. Die zaken stuk voor stuk hebben al impact en gecombineerd hebben ze dat helemaal. Kun je dan niet beter daarop focussen? En voor huishouden en hond hulp inschakelen? Dan creëer je wat rust in huis, het lijkt erop dat iedereen dat wel even gebruiken kan. En dan kun je inderdaad focussen op zaken die relevant zijn.
Als je je pubers altijd in de watten hebt gelegd kun je dat niet ineens allemaal veranderen. Dat moet je in kleine stapjes doen. Zoals uit vele reacties blijkt, zo raar is het helemaal niet dat kinderen hun eigen kleding uitzoeken, hun eigen lunch klaarmaken, zelf naar school fietsen, hun jas ophangen en hun bordjes in de vaatwasser doen. Alleen je kunt dat niet allemaal in een keer vragen, als dat nooit eerder hoefde.
Overigens geef je aan ‘dat sloop er in’. Kan dat zijn omdat je je wellicht schuldig voelde om de situatie met hun vader? Wat ik me overigens goed zou kunnen voorstellen, ongeacht of dat terecht is of niet. Dat je ze wat meer verwend hebt aangaande huishoudelijke zaken en naar school brengen enzo? Ter compensatie?
Kan het zijn dat je het wel goed met ze bedoelt, maar dat je makkelijker verwend met dat soort dingen, dan met bijvoorbeeld echt goede gesprekken, over hoe het met ze gaat, over hoe zij zich voelen etc, over de gehele situatie? Over al die obstakels die er voor hun zijn geweest? Over hoe het voor ze is dat ze hun vader niet zien? Over hoe ze het vinden dat hun moeder een nieuwe relatie heeft, met wie ze samen leven? Wat ze überhaupt van jouw vriend vinden? Hoe het voor ze is dat er een tweeling is geboren? Weet je hun antwoorden op die vragen wel? Niet de antwoorden die je er zelf voor hebt bedacht, maar hun antwoorden?
Misschien zou je met huishoudelijke hulp en hondenuitlaat en evt een ouder of schoonouder of andere naaste die af en toe een keertje op de tweeling past, wat meer ruimte en lucht kunnen creëren, waardoor je wat meer tijd overhoudt om dat soort zaken met je pubers te bespreken. En daaraan te werken, aan jullie verbinding.
En stukje bij beetje in kleine stapjes wat dingen te veranderen. Bv eerst zelf de lunch laten klaar maken. Of eerst een paar keer per week. En zelf die kleding klaarleggen, dat lijkt me sowieso het makkelijkst op te lossen. Steeds een stapje verder. Terwijl je even loslaat dat je zoon niet zijn bord in de vaatwasser zet. Of zijn jas niet ophangt.
Als de hond uitgelaten wordt door een service, tijdelijk, dan plast en poept hij niet meer in huis. En de gordijnen worden gewassen door de schoonmaakhulp, dus die vieze pootjes zijn ook geen issue meer. Los dat eerst eens op, en geef dan later, als de rust wedergekeerd is je zoon het duidelijke verhaal. Jij wilde graag een hond, dan moet jij de hond ook tenminste eenmaal daags uitlaten.
Kan me overigens dat vieze pootjes enthousiasme van de hond ook wel voorstellen. Ook al komt hij ontzettend veel aandacht tekort, jullie zijn wel zijn mensen. Dus als hij de kans krijgt gaat hij ff los. Want hehe, eindelijk gezelligheid, stamperdestamp met die vieze pootjes. Wellicht zou hij ander gedrag kunnen aanleren wanneer hij wat meer aandacht kreeg. En dan niet dat gemekker als hij hem weer gesmeerd is, natuurlijk smeert hij hem, want jullie laten hem te weinig uit en hij moet toch een keer zijn behoefte doen. En dat doet hij liever buiten. En natuurlijk komt hij als een malle naar binnen gerend zodra hij de kans heeft, want hij heeft aandacht nodig. En niet dat gemekker over vieze pootjes.
Volgens mij hebben zowel hond als pubers vooral ook quality time nodig. Das volgens mij de beste voedingsbodem om ze ook ander gedrag aan te leren.
maandag 6 december 2021 om 08:13
Goed gezegd.LaFleurNoire schreef: ↑06-12-2021 05:37
Ik vind het echt heel raar om dat maar niet te begrijpen en dan maar mensen die daar tegen ageren weg te zetten als hysterisch, hypocriet, hoog te paard zitten en daar buitenlanden bij te halen. Dat slaat werkelijk nergens op. Zat buitenlanden waar dieren godsgruwelijk behandeld worden, niet meer zijn als wegwerpartikelen. Als dat je maatstaf is ben je niet helemaal fris in je hoofd.
maandag 6 december 2021 om 10:37
De vader is al jáááren uit beeld. Dat was een keuze van de vader, niet mijn keuze. Ik kan daar verder niets aan veranderen. Ondanks dat hij er de gelegenheid voor had, is hij gestopt met de kinderen te zien en gestopt met contact met ze te zoeken. In het begin heb ik bij hem er nog wel op aangedrongen om dat te doen, maar hij deed het niet. Uiteindelijk kan ik hem niet dwingen om zijn kinderen te zien.BeauCis schreef: ↑06-12-2021 07:42TO, er is veel te veel aan de hand in jouw gezin, op het moment.
* je oudste twee kinderen zien hun vader niet
* er is net een tweeling geboren
* jij bent nog niet hersteld en kunt niks
* er is een hond in huis maar niemand wil ervoor zorgen
* je oudste twee kinderen zitten midden in de pubertijd
* je oudste twee kinderen zijn teveel gepamperd hebben nooit wat hoeven doen, worden zelfs van en naar school gebracht
Er worden oplossingen aangedragen
* huishoudelijke hulp en uitlaat hulp
* gezinsbegeleiding
Wat er aan opties en oplossingen geboden wordt negeer je. Of je zegt er ‘ja, maar’ op.
Het enige waar jij van horen wil is, hoe zorg ik dat mijn zoon mee gaat helpen in de huishouding? Dat wekt wrevel op. Want andere reageerders zien wel dat je toch ook zou moeten kunnen snappen dat jouw oudste twee kinderen wel erg veel te verhapstukken hebben, ook zonder de tweeling.
* Ze zien hun echte vader niet.
* Hun moeder krijgt een nieuwe partner en gaat ermee samen wonen
* Er wordt een tweeling geboren
* Moeder kans ineens niks meer
Dat heeft ontzettende impact op kinderen. Die zaken stuk voor stuk hebben al impact en gecombineerd hebben ze dat helemaal. Kun je dan niet beter daarop focussen? En voor huishouden en hond hulp inschakelen? Dan creëer je wat rust in huis, het lijkt erop dat iedereen dat wel even gebruiken kan. En dan kun je inderdaad focussen op zaken die relevant zijn.
Als je je pubers altijd in de watten hebt gelegd kun je dat niet ineens allemaal veranderen. Dat moet je in kleine stapjes doen. Zoals uit vele reacties blijkt, zo raar is het helemaal niet dat kinderen hun eigen kleding uitzoeken, hun eigen lunch klaarmaken, zelf naar school fietsen, hun jas ophangen en hun bordjes in de vaatwasser doen. Alleen je kunt dat niet allemaal in een keer vragen, als dat nooit eerder hoefde.
Overigens geef je aan ‘dat sloop er in’. Kan dat zijn omdat je je wellicht schuldig voelde om de situatie met hun vader? Wat ik me overigens goed zou kunnen voorstellen, ongeacht of dat terecht is of niet. Dat je ze wat meer verwend hebt aangaande huishoudelijke zaken en naar school brengen enzo? Ter compensatie?
Kan het zijn dat je het wel goed met ze bedoelt, maar dat je makkelijker verwend met dat soort dingen, dan met bijvoorbeeld echt goede gesprekken, over hoe het met ze gaat, over hoe zij zich voelen etc, over de gehele situatie? Over al die obstakels die er voor hun zijn geweest? Over hoe het voor ze is dat ze hun vader niet zien? Over hoe ze het vinden dat hun moeder een nieuwe relatie heeft, met wie ze samen leven? Wat ze überhaupt van jouw vriend vinden? Hoe het voor ze is dat er een tweeling is geboren? Weet je hun antwoorden op die vragen wel? Niet de antwoorden die je er zelf voor hebt bedacht, maar hun antwoorden?
Misschien zou je met huishoudelijke hulp en hondenuitlaat en evt een ouder of schoonouder of andere naaste die af en toe een keertje op de tweeling past, wat meer ruimte en lucht kunnen creëren, waardoor je wat meer tijd overhoudt om dat soort zaken met je pubers te bespreken. En daaraan te werken, aan jullie verbinding.
En stukje bij beetje in kleine stapjes wat dingen te veranderen. Bv eerst zelf de lunch laten klaar maken. Of eerst een paar keer per week. En zelf die kleding klaarleggen, dat lijkt me sowieso het makkelijkst op te lossen. Steeds een stapje verder. Terwijl je even loslaat dat je zoon niet zijn bord in de vaatwasser zet. Of zijn jas niet ophangt.
Als de hond uitgelaten wordt door een service, tijdelijk, dan plast en poept hij niet meer in huis. En de gordijnen worden gewassen door de schoonmaakhulp, dus die vieze pootjes zijn ook geen issue meer. Los dat eerst eens op, en geef dan later, als de rust wedergekeerd is je zoon het duidelijke verhaal. Jij wilde graag een hond, dan moet jij de hond ook tenminste eenmaal daags uitlaten.
Kan me overigens dat vieze pootjes enthousiasme van de hond ook wel voorstellen. Ook al komt hij ontzettend veel aandacht tekort, jullie zijn wel zijn mensen. Dus als hij de kans krijgt gaat hij ff los. Want hehe, eindelijk gezelligheid, stamperdestamp met die vieze pootjes. Wellicht zou hij ander gedrag kunnen aanleren wanneer hij wat meer aandacht kreeg. En dan niet dat gemekker als hij hem weer gesmeerd is, natuurlijk smeert hij hem, want jullie laten hem te weinig uit en hij moet toch een keer zijn behoefte doen. En dat doet hij liever buiten. En natuurlijk komt hij als een malle naar binnen gerend zodra hij de kans heeft, want hij heeft aandacht nodig. En niet dat gemekker over vieze pootjes.
Volgens mij hebben zowel hond als pubers vooral ook quality time nodig. Das volgens mij de beste voedingsbodem om ze ook ander gedrag aan te leren.
Dat erin sluipen, was geen compensatiegedrag vanwege hun vader. Eerder aan de hand van omstandigheden en gemakzucht. Het regent, ok ik breng jullie wel even. Degene met wie je altijd fietst gaat vandaag niet naar school, ik breng je wel even. Te laat uit bed en je komt te laat als je nog moet fietsen, ik breng wel even. Fiets kapot en nog niet naar de fietsenmaker, ik breng wel even. Jas ligt op de bank i.p.v. aan de kapstok, ik hang het zelf wel even op.
Ik heb het er dit weekend met mijn vriend over gehad. Hij vindt ook dat mijn kinderen meer dingen zelf moeten doen, maar dat dat nu niet allemaal ineens kan.
Hij wil de kinderen deze winter nog wel halen en brengen zolang ik dat niet kan. Wel vindt hij dat ze dan 's ochtends zelf op moeten staan, ontbijt maken, lunchpakket maken en hij laat dan intussentijd de hond uit. 's middags/'s avonds moet mijn zoon de hond uitlaten. Dat kan dan tegelijk met het wandelen met de baby's, maar hij vindt wel dat mijn zoon of dochter dan mee moet gaan met de hond. Als het beter weer wordt, kunnen ze gewoon fietsen/met het ov. Voor in huis wil hij een werkster zoeken, in elk geval zolang ik niks kan.
De hond hoeft van hem niet weg, maar hij vindt wel dat dit zo niks is voor de hond. Er wordt amper naar hem omgekeken. De reactie van de hond snap ik op zich wel. Natuurlijk is hij graag binnen, maar dan moet hij wel zijn behoefte gedaan hebben. Natuurlijk is hij graag buiten, maar als hij in de tuin wordt gelaten en de poort staat open, dan is hij weg. Probleem is wel dat die hond binnen of buiten amper tot geen aandacht krijgt van de kinderen.
Dat laatste lijkt me toch wel de basis voor het hebben van een hond.
maandag 6 december 2021 om 10:50
Als je het nooit van hem verwacht heb kun je dat nu ook niet opeens gaan doen. Het is al zo een grote verandering voor hem. 2 babies erbij en opeens zn eigen zooi moeten gaan opruimen terwijl dat nooit hoefde.Marysol schreef: ↑01-12-2021 15:37De vader is uit beeld, dus daar kan/wil hij niet heen. Ik snap heel goed dat het voor hem momenteel niet leuk is en misschien ook nog even wennen is.
Sommige dingen heb ik wel moeite mee. Bijvoorbeeld de hond. Hij wilde die hond, van de rest van het gezin hoefde het niet zo. Toch gedaan. Maar hij laat 'm nu ook niet uit, waardoor de hond binnen zijn behoefte doet als hij daar de kans voor krijgt. Hij is de enige die die hond per se wilde en per se wilde houden altijd.
Heb het er over gehad met mijn vriend uiteraard. Die vindt dat ik nooit van hem heb verwacht dat hij zijn eigen rommel op ruimt en dat dan nu ook niet van stel op sprong kan verwachten. Hij vindt het wel vervelend, vindt dat een puber z'n eigen rommel op moet ruimen, maar dat als zoiets nooit werd verwacht, dat dat dan niet van de ene dag op de andere gaat.
Het is ook niet zo dat ik nu graag zou hebben dat hij gaat stofzuigen, wassen, strijken en zo. Alsjeblieft niet. Maar bv een bord in de vaatwasser zetten, een lege zak chips in de vuilbak gooien en vuile was in de wasmand i.p.v. op de grond in de slaapkamer, dat vind ik niet "verwachten dat hij het huishouden doet".
Voor hem is dat een gigantische verandering. Voor hem voelt dat als van nooit iets naar alles moeten doen. Zou iets meer rekening met hem houden.
Mbt de hond zou ik wel zijn verantwoordelijkheid eisen gezien hij de hond perse wilde. Of lieten jullie de hond altijd uit? Als hij dat zelf deed dan kan hij dat nu ook blijven doen en anders zou ik daar toch echt een voorwaarde aan stellen dat als hij dat niet gaat doen dat de hond weggaat. Lieten jullie de hond altijd uit ook dan kun je niet opeens verwachten dat hij dat nu standaard gaat doen. Misschien dan een ideel om te beginnen dat hij hem 1x per dag uitlaat en jullie de rest?
Beestje heeft ook aandacht en beweging nodig. Snap best dat je het irritant vindt dat de hond zijn behoefte dan in huis doet, maar dan moet hij ook uitgelaten worden en het is een gezelschapsdier en die horen niet heel de dag alleen te zitten.
Weet waar ik het over heb, wij hebben 3 honden. Allemaal onze keus en niet die van de kinderen. Ze laten ze af en toe uit, maar is niet aan hen.
Dochterlief en bonusdochterlief wilden een konijn. We hebben duidelijke afspraken gemaakt dat als zij er zijn dat ze er zelf voor zouden zorgen en dat als ze er niet zijn dat wij dat uiteraard voor hen doen. Zouden ze niet voor ze zorgen ze als ze bij ons zijn dan krijgen ze 2 keer een waarschuwing en de 3e keer dan gaan de konijnen weg. De konijnen zijn nu dus weg, pas nadat we uiteraard een goed huis voor ze hadden gevonden anders hadden ze niet weggegaan. Tja en de meiden vonden dat heel vervelend en waren boos, maar jammer dan. We hebben afspraken gemaakt en jullie komen ze niet na dus dan pech.
En nu komt er dus geen enkel dier meer van wat ze willen, want blijkbaar kunnen ze die verantwoordelijkheid niet aan en ik ga niet weer dieren aanschaffen om ze later weer weg te moeten doen, omdat er niet naar ze omgekeken wordt. Het zijn geen wegwerpartikelen dus er komt nu gewoon niets meer. Heel simpel.
Ik zit zelf in een zelfde soort situatie (samengesteld gezin) en bij ons het standaard dat de kinderen (zowel mijn eigen kinderen (week op week af regeling) als mijn bonuskinderen (om het weekend)) hun kleding in de wasmand moeten gooien. En dan is er zelf nog de regel dat als er iets binnenste buiten of opgepropte sokken in de was wordt gegooid dat ik het niet was. Ik doe de was voor 7 personen en ben niet van plan om ook nog eens van sommige kledingstukken alles goed te gaan doen omdat de helft van een trui binnenste buiten zit.
En op zondag (wisseldag) moeten ze hun kamer helemaal opruimen, zodat ik het daar kan schoonmaken. Ligt er nog speelgoed op de grond dan verdwijnt dat in de vuilinisbak.
Ze maken 's ochtends zelf hun ontbijt en zelf hun lunch voor school klaar. Doen ze al toen sinds ze een jaar of 8 zijn.
Dochter zit op het vo en ze kan mooi op de fiets gaan. Regen, wind of weet ik veel wat voor weer. Ze fietst maar, moesten wij vroeger ook.
Heb alleen gezegd dat als het sneeuwt of als het echt te glad is om te fietsen dat we haar eventueel brengen en anders niet.
Zoon zit in groep 7 en hem breng ik wel, maar vanaf aanstaande lente/zomer gaat ook hij af en toe fietsend naar school. Hij zal dit ook moeten leren gezien hij over 2 jaar naar het vo gaat.
Dit deden ze allemaal al voordat hun zusje geboren werd. En het was dus ook geen probleem toen ze er was, want ze deden het al en hadden dus niet opeens een zusje en extra huishoudelijke taken.
Over een week of 7 wordt de tweeling geboren. En ook nu vewacht ik geen problemen, want ze hebben hun standaard taken, iets meer dan toen hun zusje geboren werd, maar ze zijn nu ook ruim 2 jaar ouder.
Zoon doet de vaatwasser in en uit ruimen op maandagochtend en woensdagochtend (en zondagochtend doet hij dat met mijn bonuszoon) en dochter op dinsdagochtend en donderdagochtend (en zaterdagochtend met bonusdochter). Vrijdag doe ik of mijn man de vaatwasser. En mocht de vaatwasser op een doordeweekse dag nog een keer gedraaid hebben dan doen wij het.
Mijn 2 jarige heeft zelfs al "taakjes", namelijk haar jasje zelf ophangen en haar schoentjes wegzetten en dat doet ze ook goed. Haar vieze luier gooit ze zelf weg in de vuilnisbak.
Je bent te laat begonnen met je kinderen leren wat verantwoordelijkheid is en je hebt ze teveel gepamperd en dit is het gevolg ervan.
En ik snap heel goed dat zwanger zijn van een tweeling heel zwaar is, maar voor geen goud dat ik mijn dochter alles laat doen. Ook al biedt ze het aan. Ze ziet dat ik heel veel pijn heb ivm bekkeninstabiliteit en ze wilt de was voor me doen etc. maar heb daar echt nee op gezegd. Ze is en blijft een kind en het is niet haar verantwoordelijkheid om nu, buiten haar eigen taakjes om, huishoudelijke taken op zich te nemen.
Wij hebben hiervoor gekozen en zullen dus ook deze verantwoordelijkheid moeten nemen. Dus ja op de dagen dat ik thuis ben en mijn man werkt sleep ik mezelf met heel veel moeite en pijn naar boven om de was te gaan doen en soms lukt me dat niet en dan doet mijn man het als hij thuis is, maar hij werkt ook nog eens 40 tot 70 uur in de week en wil niet dat alles op zijn nek terecht komt dus ja ik zal meer dan af en toe over mijn eigen grens heengaan en zal ik gewoon stofzuigen en opruimen etc.
Maar nogmaals het was onze keuze en niet die van mijn 2 pubers.
Waarom kun komt nu alles mbt tot de babies en het huishouden op je vriend en je dochter terecht? Kun je zelf niets? Niet lullig bedoeld, gewoon een vraag.
ginnyy wijzigde dit bericht op 06-12-2021 11:45
22.54% gewijzigd
maandag 6 december 2021 om 11:17
Hier ben ik het dus niet met je over eens. Ik ben ook zo een ouder dit dat ontkent, omdat dat bij ons thuis gewoon echt niet zo is. Ik let er juist heel erg op dat zij niet dat gevoel zullen krijgen dat hun zusje op nummer 1 staat, want dat staat ze niet. Ze staat op dezelfde plek als haar broers en zussen.
Ik ga ook regelmatig iets met de 4 oudsten (mijn eigen 2 pubers en mijn 2 bonuspubers) wat doen (bv zwembad, bioscoop, shoppen, drievliet), zodat zij geen rekening hoeven te houden met uitstapjes met hun nu 2 jarige zusje en mijn man blijft dan meestal bij haar en soms is het andersoms dan gaat hij met de pubers en blijf ik bij haar en soms regelen we oppas en gaan we samen met de 4 pubers.
Snap namelijk heel goed dat zij daar totaal geen behoefte aan hebben. Zoals afgelopen zomer naar de efteling geweest en heb oppas geregeld voor 2 jarige en wij zijn met de pubers lekker naar de efteling gegaan.
En bij ons huis draait echt niet alles om onze 2 jarige. De andere kinderen zijn net zo belangrijk en ja de 2 jarige krijgt soms iets meer aandacht, maar dat is alleen omdat ze 2 jaar is en hulpbehoevender is dan 4 pubers. Maar ook zij krijgen de aandacht die ze nodig hebben en de knuffels en kusjes die ze willen en de privetijd met ons.
maandag 6 december 2021 om 12:38
Ja, en? Dat is logisch en noodzakelijk, we zitten in een pandemie, weet je dat?
Los daarvan, je reageert wel héél selectief op wat mensen hier schrijven. Is dit je enige reactie op de uitgebreide post die Ginnyy schreef? Zij - en vele anderen - geeft goede raad, praktische adviezen, en in het geval van Ginnyy is die goede raad ook nog eens afkomstig van iemand in nagenoeg dezelfde situatie, met dit verschil dat zij al een kleintje heeft naast 4 pubers, en dat haar tweeling nog geboren moet worden.
maandag 6 december 2021 om 13:38
Ik vind het opmerkelijk dat je op die uitgebreide post van BeauCis alleen maar praktisch reageert. 'Hun vader koos ervoor, ik kan daar niets meer aan veranderen'. Ik lees nergens iets over hoe dat wellicht is voor je kinderen, in combinatie met alle andere veranderingen in hun leven. Want daar wordt namelijk naar gevraagd.
Heel tekenend voor hoe je op heel dit topic eigenlijk schrijft. Alleen maar over problemen, praktische dingen, hoe dat opgelost moet worden (of waarom dat nu niet kan), maar nergens iets over dat je begrip voor je kinderen wil tonen, dat je het vanuit hun ogen wil bekijken of wat dan ook.
Heel tekenend voor hoe je op heel dit topic eigenlijk schrijft. Alleen maar over problemen, praktische dingen, hoe dat opgelost moet worden (of waarom dat nu niet kan), maar nergens iets over dat je begrip voor je kinderen wil tonen, dat je het vanuit hun ogen wil bekijken of wat dan ook.
maandag 6 december 2021 om 16:00
TO, het is fijn dat je intussen met twee oplossingen komt. Namelijk, er komt huishoudelijke hulp, iig tot jij dat zelf weer kan, en er is een plan gemaakt wat en zorgt dat de hond twee keer per dag wordt uitgelaten (lijkt me nog minimaal 1 keer te weinig, of heb je ook al een plan voor avond en nacht?). Dat wil zeggen, die plannen zijn gemaakt, maar is er al wat geregeld?
Jammer blijft dat je het gehele emotionele aspect naast je neer blijft leggen. Daarop reageer je absoluut niet. Je negeert alle opmerkingen daarover van iedereen.
Geen idee wat daarvoor jouw motivatie is. Heb jij zelf emotionele issues? Heb jij dat zelf wel geleerd? Emoties voelen, de gevoelige dan dus vooral, bv verdriet en verlies. Weet je wat je voelt? Kun je er woorden aan geven? Of gaat voor jou alles om het praktische en niet om het emotionele? Zeg jij tegen je kinderen dat je van ze houdt? Dat zij voor jou de allerleukste, allerliefste wezentjes op de hele wereld zijn? Knuffel jij ze. Krijgen ze een aai over de bol? Druk je ze stevig tegen je aan als ze met jou op bed een filmpje zitten kijken? Of probeer je hun belangrijkheid voor jou uit te drukken door ze spullen te geven (nieuwe gameconsole bv) of door taken van ze over te nemen?
Nogmaals de vraag. Heb jij die gesprekken met je kinderen? Over het niet zien van hun vader, over hoe dat voor ze voelt? Zie jij het wanneer dat ze dwars zit? Praat je er dan over? Geef je ze dan een klankbord, luister je naar ze, geef je ze dan alle knuffels van de wereld? Heb jij die gesprekken met je kinderen over hun nieuwe thuis situatie en jouw nieuwe partner? Weet jij hoe het voor hun is dat jij samen bent met iemand die niet hun vader is? Hadden zij het idee enige mate van inspraak te hebben in de nieuwe leefsituatie? Was er begrip voor de mogelijke moeilijkheden die zij ermee hadden? Vinden zij jouw nieuwe vriend zelf ook echt leuk? Of vinden zij het vooral heel erg fijn voor jou? Zwengel jij zulke gesprekken wel aan?
Of denk jij dat opvoeden en zorgen vooral uit praktische zaken bestaat? Luiers verschonen, huis poetsen, naar school brengen etc?
Je geeft namelijk aan dat je kinderen helemaal niet omkijken naar de hond. Nu ben je erg gericht op het praktische, dus wat bedoel jij daar dan precies mee? Dat ze hem niet uitlaten? Of dat ze er ook niet mee knuffelen en spelen? In het geval van dat laatste, vind je dat dan niet een beetje raar? Dat je kinderen klaarblijkelijk niet eens knuffelen en spelen met een hondje? Het niet willen doen van huishoudelijker zaken is namelijk wel wat anders dan zelfs niet met een hondje spelen en knuffelen en aaien.
Jammer blijft dat je het gehele emotionele aspect naast je neer blijft leggen. Daarop reageer je absoluut niet. Je negeert alle opmerkingen daarover van iedereen.
Geen idee wat daarvoor jouw motivatie is. Heb jij zelf emotionele issues? Heb jij dat zelf wel geleerd? Emoties voelen, de gevoelige dan dus vooral, bv verdriet en verlies. Weet je wat je voelt? Kun je er woorden aan geven? Of gaat voor jou alles om het praktische en niet om het emotionele? Zeg jij tegen je kinderen dat je van ze houdt? Dat zij voor jou de allerleukste, allerliefste wezentjes op de hele wereld zijn? Knuffel jij ze. Krijgen ze een aai over de bol? Druk je ze stevig tegen je aan als ze met jou op bed een filmpje zitten kijken? Of probeer je hun belangrijkheid voor jou uit te drukken door ze spullen te geven (nieuwe gameconsole bv) of door taken van ze over te nemen?
Nogmaals de vraag. Heb jij die gesprekken met je kinderen? Over het niet zien van hun vader, over hoe dat voor ze voelt? Zie jij het wanneer dat ze dwars zit? Praat je er dan over? Geef je ze dan een klankbord, luister je naar ze, geef je ze dan alle knuffels van de wereld? Heb jij die gesprekken met je kinderen over hun nieuwe thuis situatie en jouw nieuwe partner? Weet jij hoe het voor hun is dat jij samen bent met iemand die niet hun vader is? Hadden zij het idee enige mate van inspraak te hebben in de nieuwe leefsituatie? Was er begrip voor de mogelijke moeilijkheden die zij ermee hadden? Vinden zij jouw nieuwe vriend zelf ook echt leuk? Of vinden zij het vooral heel erg fijn voor jou? Zwengel jij zulke gesprekken wel aan?
Of denk jij dat opvoeden en zorgen vooral uit praktische zaken bestaat? Luiers verschonen, huis poetsen, naar school brengen etc?
Je geeft namelijk aan dat je kinderen helemaal niet omkijken naar de hond. Nu ben je erg gericht op het praktische, dus wat bedoel jij daar dan precies mee? Dat ze hem niet uitlaten? Of dat ze er ook niet mee knuffelen en spelen? In het geval van dat laatste, vind je dat dan niet een beetje raar? Dat je kinderen klaarblijkelijk niet eens knuffelen en spelen met een hondje? Het niet willen doen van huishoudelijker zaken is namelijk wel wat anders dan zelfs niet met een hondje spelen en knuffelen en aaien.
maandag 6 december 2021 om 18:40
???? hoe kom jij daar bij, dat mensen vinden dat een hond voor kinderen gaat? In dit geval is het meer iets van kinderen over de rug van de hond. Is ook niet goed.
maandag 6 december 2021 om 18:43
Het ontbreekt je aan inlevingsvermogen. Vanuit de hond bezien is het gezin zijn roedel. Het zijn immers degenen waarmee hij samen leeft, degenen die "eigen" zijn (d.w.z. degenen die daar thuis horen). Dat is niet mijn issue, dat is de issue van elke hond, behalve van zwerfhonden of honden zonder thuis.Surebaby schreef: ↑05-12-2021 22:52Prachtig verhaal, leuk verzonnen, maar dat humaniseren ging over de zin 'het is een gezinslid'. Dat is het niet, het is een hond.
Dat jij een 'roedel' gelijkstelt aan 'een gezin van mensen' is jouw issue en dat van velen met je. Wordt zeker niet internationaal gedeeld, als je ruimte hebt en in een ander klimaat leeft is de hond gewoon hond.
Moeilijke materie he!
maandag 6 december 2021 om 18:44
Is een soortelijk vergelijk met landen waarin het normaal is om vrouwen en kinderen te mishandelen. "daar gebeurt het ook dus dan is het wél goed".lemoos2 schreef: ↑05-12-2021 23:53Wat lui in Togo, Bonaire of Tsjaad doen met hun ‘tuindier/erfdier/schuurdier’ is niet relevant als het gaat om een dier van hooguit 6 kg in een Nederlands klimaat in een gemiddelde bijkeuken van een gemiddeld rijtjeshuis.
De trieste situatie van het dier is direct op te lossen, die van de puber helaas niet.
Het is beter om te vergelijken met landen die het béter doen, vooral niet met landen die het slechter doen.
Ik hoop TO dat je de hond gaat herplaatsen. Nu is hij min of meer meubilair dat er wat bij hangt.
maandag 6 december 2021 om 20:40
Aan de situatie met de vader kan ik niet veel veranderen. Niets zelfs. Hij wil geen contact met de kinderen. De kinderen hebben het daar in het begin moeilijk mee gehad. Maar zoals gezegd, is dit al vele jaren geleden. Inmiddels hebben ze geen behoefte meer aan contact met hem. Ik kan moeilijk hem dwingen contact met de kinderen te zoeken. Ik kan moeilijk mijn kinderen dwingen contact met hem te zoeken. Status nu is dat zowel hij als de kinderen er geen behoefte aan hebben. Aantal keren voor praktische dingen telefonisch contact met hem gehad, dan vroeg hij ook helemaal niet hoe het met de kinderen is. Ik heb ook eenzijdig ouderlijk gezag inmiddels over de kinderen.BeauCis schreef: ↑06-12-2021 16:00TO, het is fijn dat je intussen met twee oplossingen komt. Namelijk, er komt huishoudelijke hulp, iig tot jij dat zelf weer kan, en er is een plan gemaakt wat en zorgt dat de hond twee keer per dag wordt uitgelaten (lijkt me nog minimaal 1 keer te weinig, of heb je ook al een plan voor avond en nacht?). Dat wil zeggen, die plannen zijn gemaakt, maar is er al wat geregeld?
Jammer blijft dat je het gehele emotionele aspect naast je neer blijft leggen. Daarop reageer je absoluut niet. Je negeert alle opmerkingen daarover van iedereen.
Geen idee wat daarvoor jouw motivatie is. Heb jij zelf emotionele issues? Heb jij dat zelf wel geleerd? Emoties voelen, de gevoelige dan dus vooral, bv verdriet en verlies. Weet je wat je voelt? Kun je er woorden aan geven? Of gaat voor jou alles om het praktische en niet om het emotionele? Zeg jij tegen je kinderen dat je van ze houdt? Dat zij voor jou de allerleukste, allerliefste wezentjes op de hele wereld zijn? Knuffel jij ze. Krijgen ze een aai over de bol? Druk je ze stevig tegen je aan als ze met jou op bed een filmpje zitten kijken? Of probeer je hun belangrijkheid voor jou uit te drukken door ze spullen te geven (nieuwe gameconsole bv) of door taken van ze over te nemen?
Nogmaals de vraag. Heb jij die gesprekken met je kinderen? Over het niet zien van hun vader, over hoe dat voor ze voelt? Zie jij het wanneer dat ze dwars zit? Praat je er dan over? Geef je ze dan een klankbord, luister je naar ze, geef je ze dan alle knuffels van de wereld? Heb jij die gesprekken met je kinderen over hun nieuwe thuis situatie en jouw nieuwe partner? Weet jij hoe het voor hun is dat jij samen bent met iemand die niet hun vader is? Hadden zij het idee enige mate van inspraak te hebben in de nieuwe leefsituatie? Was er begrip voor de mogelijke moeilijkheden die zij ermee hadden? Vinden zij jouw nieuwe vriend zelf ook echt leuk? Of vinden zij het vooral heel erg fijn voor jou? Zwengel jij zulke gesprekken wel aan?
Of denk jij dat opvoeden en zorgen vooral uit praktische zaken bestaat? Luiers verschonen, huis poetsen, naar school brengen etc?
Je geeft namelijk aan dat je kinderen helemaal niet omkijken naar de hond. Nu ben je erg gericht op het praktische, dus wat bedoel jij daar dan precies mee? Dat ze hem niet uitlaten? Of dat ze er ook niet mee knuffelen en spelen? In het geval van dat laatste, vind je dat dan niet een beetje raar? Dat je kinderen klaarblijkelijk niet eens knuffelen en spelen met een hondje? Het niet willen doen van huishoudelijker zaken is namelijk wel wat anders dan zelfs niet met een hondje spelen en knuffelen en aaien.
Ja, natuurlijk zeg ik dat tegen mijn kinderen, doe ik dat met mijn kinderen en laat ik dat merken. Heb dit topic echter geopend over de problemen die spelen en heb me daar in de communicatie op dit forum toe beperkt. Gevolg is wel dat mensen allerlei dingen voor zichzelf in zijn gaan vullen, terwijl de werkelijkheid wat anders is.
Kinderen en vriend kunnen goed met elkaar opschieten. Toen de relatie begon, heb ik het rustig aan gepakt. Niet meteen samen gaan wonen. Na verloop van tijd ook ergens naar toe met de kinderen erbij. Al snel begonnen mijn kinderen hem ook op te zoeken zonder mij. Om ergens naar toe te gaan of gewoon om te kaarten, gezelschapsspelletjes te spelen, te fietsen, vragen of hij helpt met huiswerk. Als dat niet zou klikken, zou ik er niet aan begonnen zijn, hoe gek ik ook op iemand ben.
Ze laten hem niet uit, ze spelen er niet mee. In het begin vonden ze 'm geweldig. Toen was de hond een kleine puppie, de kinderen een paar jaar jonger. Maar al vrij snel werd de aandacht voor de hond steeds minder. Als ik zou zien dat ze de hele dag met de hond spelen, maar het enkel niet uitlaten zou zijn, zou ik ook niet zo reageren als ik reageer. Ik zie echter dat op alle vlakken de aandacht voor de hond nul is.
maandag 6 december 2021 om 20:47
Marysol, ik zou best je hond een fijn huis willen bieden. Maar we kennen elkaar niet en jullie hond moet ook kunnen matchen met mijn huisdieren.
Is er dichter bij jou iemand die hem over kan nemen?
Is er dichter bij jou iemand die hem over kan nemen?
stouteboel wijzigde dit bericht op 06-12-2021 20:48
2.04% gewijzigd
Ob moona ka kaprio oj danse qu plate!
maandag 6 december 2021 om 20:48
Die pijn blijf hoor.Marysol schreef: ↑06-12-2021 20:40Aan de situatie met de vader kan ik niet veel veranderen. Niets zelfs. Hij wil geen contact met de kinderen. De kinderen hebben het daar in het begin moeilijk mee gehad. Maar zoals gezegd, is dit al vele jaren geleden. Inmiddels hebben ze geen behoefte meer aan contact met hem. Ik kan moeilijk hem dwingen contact met de kinderen te zoeken. Ik kan moeilijk mijn kinderen dwingen contact met hem te zoeken. Status nu is dat zowel hij als de kinderen er geen behoefte aan hebben. Aantal keren voor praktische dingen telefonisch contact met hem gehad, dan vroeg hij ook helemaal niet hoe het met de kinderen is. Ik heb ook eenzijdig ouderlijk gezag inmiddels over de kinderen.
Kinderen en vriend kunnen goed met elkaar opschieten. Toen de relatie begon, heb ik het rustig aan gepakt. Niet meteen samen gaan wonen. Na verloop van tijd ook ergens naar toe met de kinderen erbij. Al snel begonnen mijn kinderen hem ook op te zoeken zonder mij. Om ergens naar toe te gaan of gewoon om te kaarten, gezelschapsspelletjes te spelen, te fietsen, vragen of hij helpt met huiswerk. Als dat niet zou klikken, zou ik er niet aan begonnen zijn, hoe gek ik ook op iemand ben.
maandag 6 december 2021 om 21:00
En wordt misschien wel weer even heftiger. Deze tweeling krijgt wel de aandacht van een moeder én een vader. Hoe confronterend en moeilijke is dat om te ervaren dat het anders kan. Maar ook dat de gezinsdynamiek weer is veranderd en hun rol daarin ook. Een puber is vooral nog een kind. En de hond is gewoon zielig. Wie neemt er nou een hond voor een kind als de volwassenen dat niet willen. En dat plassen in huis kan ook stress van de hond zijn, ook voor het dier is de dynamiek en het ritme veranderd, inclusief verwaarlozing van zijn behoefte.
maandag 6 december 2021 om 21:27
Ik bemoei me er ook even mee. Met het hondgedeelte dan, met samengestelde gezinnen en pubers heb ik geen ervaring.
Wel werk ik zelf bij een asiel. Onder de paraplu van de Dierenbescherming. TO, wat bij jullie gebeurt met de hond, of eigenlijk wat juist niet gebeurt, valt onder verwaarlozing. Het kan iedereen overkomen dat een situatie zodanig verandert dat er niet meer goed voor een dier gezorgd wordt of kan worden. Een hond heeft meer nodig dan alleen eten, drinken en zijn behoefte doen. We zien het elke dag, honden die er niet direct slecht uitzien, blijkbaar wel een basisverzorging hebben gehad maar wel met een rugzak van hier tot ginder in het asiel belanden. Wandelen? Spelen? Ze hebben geen idee wat dat is en hoe dat moet.
Gun je hondje ajb een thuis waar hij wel de aandacht krijgt die hij verdient van mensen die oprecht blij met hem zijn omdat ze hem zelf geadopteerd hebben. Het asiel is voor veel honden de eerste stap naar de rest van hun leven. Ze worden er in de tussentijd liefdevol verzorgd en krijgen zo veel aandacht als mogelijk is van vrijwilligers. En als je dit toch te zielig vindt kun je laten bemiddelen vanuit thuis. Maar eerlijk is eerlijk, jullie hond is er zo eentje die zal opbloeien in het asiel. Dit kan echt niet.
Wel werk ik zelf bij een asiel. Onder de paraplu van de Dierenbescherming. TO, wat bij jullie gebeurt met de hond, of eigenlijk wat juist niet gebeurt, valt onder verwaarlozing. Het kan iedereen overkomen dat een situatie zodanig verandert dat er niet meer goed voor een dier gezorgd wordt of kan worden. Een hond heeft meer nodig dan alleen eten, drinken en zijn behoefte doen. We zien het elke dag, honden die er niet direct slecht uitzien, blijkbaar wel een basisverzorging hebben gehad maar wel met een rugzak van hier tot ginder in het asiel belanden. Wandelen? Spelen? Ze hebben geen idee wat dat is en hoe dat moet.
Gun je hondje ajb een thuis waar hij wel de aandacht krijgt die hij verdient van mensen die oprecht blij met hem zijn omdat ze hem zelf geadopteerd hebben. Het asiel is voor veel honden de eerste stap naar de rest van hun leven. Ze worden er in de tussentijd liefdevol verzorgd en krijgen zo veel aandacht als mogelijk is van vrijwilligers. En als je dit toch te zielig vindt kun je laten bemiddelen vanuit thuis. Maar eerlijk is eerlijk, jullie hond is er zo eentje die zal opbloeien in het asiel. Dit kan echt niet.
"Kump ut vandaag neet, dan kump ut murrege"
maandag 6 december 2021 om 21:34
Waarom heb je die hond nog?
Je bent echt geen waardig baasje te noemen.
Neem verantwoordelijkheid... het is een huisdier... die liefde en aandacht nodig heeft. Jij geeft het overduidelijk ook niet.
Mbt je puberzoon... het is jouw opvoeding. Als het je niet lukt, zal je of hulp moeten zoeken of accepteren dat hij zich zo gedraagt. Je hebt nu te maken met de consequenties van eigen keuzes en manier van opvoeden.
Ik lees echt bar weinig zelfreflectie.
Je bent echt geen waardig baasje te noemen.
Neem verantwoordelijkheid... het is een huisdier... die liefde en aandacht nodig heeft. Jij geeft het overduidelijk ook niet.
Mbt je puberzoon... het is jouw opvoeding. Als het je niet lukt, zal je of hulp moeten zoeken of accepteren dat hij zich zo gedraagt. Je hebt nu te maken met de consequenties van eigen keuzes en manier van opvoeden.
Ik lees echt bar weinig zelfreflectie.
maandag 6 december 2021 om 21:42
Over de zoon maak ik me niet direct zorgen. Ik denk dat dat wel goedkomt, ik lees nergens dat het gezin niet liefdevol zou zijn voor de twee pubers. Zijn gedrag is normaal, het hoort bij het puber-zijn en ik zou me er geen zorgen over maken. Hij moet erdoorheen en jullie samen met hem.
Maar de hond. De hond houdt me bezig, ik vind het zo zielig.
Het liefst zou ik hem op komen halen, maar misschien is het inderdaad beter wanneer hij via het asiel geadopteerd wordt. Zou je hier alsjeblieft op willen reageren Marysol? Zou je alsjeblieft een stapje willen zetten naar een beter leven voor je hondje?
Maar de hond. De hond houdt me bezig, ik vind het zo zielig.
Het liefst zou ik hem op komen halen, maar misschien is het inderdaad beter wanneer hij via het asiel geadopteerd wordt. Zou je hier alsjeblieft op willen reageren Marysol? Zou je alsjeblieft een stapje willen zetten naar een beter leven voor je hondje?
Ob moona ka kaprio oj danse qu plate!
maandag 6 december 2021 om 21:57
Ik heb al meerdere keren gezegd dat de hond elders beter af is. Maar zoon wil de hond absoluut niet weg doen. Maar aan de andere kant, wil hij ook geen aandacht besteden aan de hond.
Na een discussie over de hond, zit hij even een tijdje demonstratief bij de hond, gaat hij na veel vijf-en en zessen ermee wandelen, maar daarna is alles weer bij het oude.
Ik vind veel wat hier wordt geschreven de hond erg overdreven, helemaal als mensen er blijk van geven een hond belangrijker te vinden dan kinderen. Daar ben ik het totaal niet mee eens. Qua belangrijkheid komt een hond voor mij niet eens in de buurt van mijn kinderen.
Maar een hond heeft wel aandacht nodig.
Na een discussie over de hond, zit hij even een tijdje demonstratief bij de hond, gaat hij na veel vijf-en en zessen ermee wandelen, maar daarna is alles weer bij het oude.
Ik vind veel wat hier wordt geschreven de hond erg overdreven, helemaal als mensen er blijk van geven een hond belangrijker te vinden dan kinderen. Daar ben ik het totaal niet mee eens. Qua belangrijkheid komt een hond voor mij niet eens in de buurt van mijn kinderen.
Maar een hond heeft wel aandacht nodig.
