Kinderen
alle pijlers
Puberkind hebben (en 'vroeger' missen)
maandag 31 januari 2022 om 13:02
Dochter (14,5) kon vroeger als kind urenlang kletsen en praten tegen mij over alles, school, vriendinnetjes, interessante weetjes, boeken. We hadden zelfs een mini boekenclubje. Dat was haar idee en dan lazen we ieder apart een boek dat zij had uitgekozen en gingen we het nabespreken.
Ze had (en heeft) genoeg vriendinnen, buitenschoolse activiteiten, maar ze hield ervan om bij mij rond te hangen en ontzettend lang met mij te kletsen over van alles en nog wat wat haar bezig hield.
En toen kwam de puberteit en hield het op. Soms overvalt het mij, maar ik mis de kleine Kaatje die urenlang met mij wilde theeleuten, cakejes bakken, knutselen etc. Nu is ze ofwel met vriendinnen bezig ofwel met zichzelf en is ze niet meer warm te maken voor dingen samen te doen. Ook niet dingen die zij ontzettend leuk vind.
Ik weet dat het erbij hoort en dat ze bezig is los te komen, maar is het raar dat ik die periode waarin we zo hecht waren mis?
Ze had (en heeft) genoeg vriendinnen, buitenschoolse activiteiten, maar ze hield ervan om bij mij rond te hangen en ontzettend lang met mij te kletsen over van alles en nog wat wat haar bezig hield.
En toen kwam de puberteit en hield het op. Soms overvalt het mij, maar ik mis de kleine Kaatje die urenlang met mij wilde theeleuten, cakejes bakken, knutselen etc. Nu is ze ofwel met vriendinnen bezig ofwel met zichzelf en is ze niet meer warm te maken voor dingen samen te doen. Ook niet dingen die zij ontzettend leuk vind.
Ik weet dat het erbij hoort en dat ze bezig is los te komen, maar is het raar dat ik die periode waarin we zo hecht waren mis?
kaat123 wijzigde dit bericht op 31-01-2022 13:05
1.94% gewijzigd
dinsdag 1 februari 2022 om 06:34
Ik had dit ook niet verwacht, eerlijk gezegd. En inderdaad dat afzetten tegen mij, terwijl we een paar jaar geleden zo hecht waren.Gelsomina schreef: ↑31-01-2022 14:20Ahh, ik herken dit van mijn jongste dochter. Als klein kind trok ze erg naar mij toe, toen ze in de puberteit kwam, zette ze zich af tegen mij. Maar ze is nu volwassen en trekt nu weer naar me toe. Het deed af en toe wel pijn, ik had er ook best verdriet over. Met mijn oudste had ik dit niet. Dus het kwam voor mij wel heel onverwacht.
Het kwam zo plots.
dinsdag 1 februari 2022 om 08:26
Dat bedoel ik inderdaad.
Ik kan van alles met anderen ondernemen en nog even hard de hechte band die ik met mijn kind had missen.
Ik zit nu ook bij een boekenclub, maar oh wat mis ik de mini-boekenclub die ik met mijn dochter had tot haar 12e.
Samen het kinderboek overlopen: wat vonden we spannend, wat minder, wat vonden we van het plot, wat zou jij doen, wat zou ik doen etc?
Mijn kind zien groeien mbt boeken lezen, haar daarna zelf in de pen zien kruipen en een heel verhaal schrijven waarin ik en zij en haar broertje de hoofdrol hadden
Niet te vergelijken met de boekenclub waar ik nu bij zit.
Dat dát niet meer terug komt maakt me op sommige momenten best verdrietig. Het handje vasthouden in het bos, het duwen van de schommel en dan dat heerlijke schaterlachje: harder mama! Het zelfverzonnen toneelstukje dat ze voor mij opvoerde in de huiskamer, met mijn hakken en oorbellen in, vertellen over de avonturen van haar barbies, het samen kleren maken voor haar barbies.
Het is te snel gegaan en het is zo abrupt gestopt.
dinsdag 1 februari 2022 om 11:11
Maar kan daar niets anders voor in de plaats komen ? Ik doe wel eens gekke tiktok dansjes mee (echt te erg die filmpjes-gelukkig staan ze op privé). Of ik laat de 17-jarige koken en dan doe ik de "mise-en-place" 
Heeft ze zich compleet van je afgesloten dan ?
Ik herken wel dat het minder wordt, maar niet dat het contact helemaal weg gaat.
Heeft ze zich compleet van je afgesloten dan ?
Ik herken wel dat het minder wordt, maar niet dat het contact helemaal weg gaat.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
dinsdag 1 februari 2022 om 16:59
Ik herken het deels ook wel, in de brugklas veranderde mijn dochter ineens van een lievig meisje naar een nukkige puber. De roze kleding werd ingeruild voor zwart en oversized en haar lange blonde haar is nu schouderlang en paars!
De overgang gaat inderdaad nogal abrupt en het is vervelend dat ze niks meer leuk vindt van wat we vroeger samen deden. Maar ik zie ook de schoonheid van deze fase, die worstelende puber die heel groot wil zijn maar in haar hart nog gewoon een kind is. De vrouw die ik soms in haar zie. De gesprekken over wat haar bezig houdt, haar muzieksmaak die ze leert ontdekken.
Probeer idd iets te vinden dat je samen leuk vind, en verdiep je in haar wereld. Wij kijken samen veel tienerseries en films bijvoorbeeld. Ik zou ze zelf niet uitzoeken maar het levert altijd ook wel weer gesprekken op, over gender, drugs, school. Op die manier houden wij toch contact, ook al is het anders dan vroeger.
De overgang gaat inderdaad nogal abrupt en het is vervelend dat ze niks meer leuk vindt van wat we vroeger samen deden. Maar ik zie ook de schoonheid van deze fase, die worstelende puber die heel groot wil zijn maar in haar hart nog gewoon een kind is. De vrouw die ik soms in haar zie. De gesprekken over wat haar bezig houdt, haar muzieksmaak die ze leert ontdekken.
Probeer idd iets te vinden dat je samen leuk vind, en verdiep je in haar wereld. Wij kijken samen veel tienerseries en films bijvoorbeeld. Ik zou ze zelf niet uitzoeken maar het levert altijd ook wel weer gesprekken op, over gender, drugs, school. Op die manier houden wij toch contact, ook al is het anders dan vroeger.
dinsdag 1 februari 2022 om 18:13
Mijn oudste kinderen zijn best aanspreekbaar en gezellig maar ik mis vroeger ook wel. Die vanzelfsprekendheid van het altijd samen zijn komt nooit meer terug. de ongecompliceerdheid van de band veranderd. Ik mis dat zeker. De eerste jaren toen we echt als gezin samen waren, hun vader er nog was. De periode daarna toen hun vader was overleden we met z'n drietjes een gezin vormden. Het geeft wat weimoed, zo was het eenmaal...
En natuurlijk komen er ook mooie dingen voor terug maar dat wat was is er nu niet meer.
En natuurlijk komen er ook mooie dingen voor terug maar dat wat was is er nu niet meer.
dinsdag 1 februari 2022 om 19:05
Ik vind dit zo'n herkenbaar topic. Toen mijn kids (nu 14,12 en 9) nog heel klein waren kon ik ze soms wel groot kijken, vond het soms best zwaar... en nu? Nu vind ik het veel te hard gaan.... Vooral dat ze steeds meer hun eigen gang gaan, me steeds minder nodig hebben vind ik lastig. Alsof ik mezelf opnieuw moet uitvinden.
Dit liedje vind ik heeeeeel toepasselijk: https://www.youtube.com/watch?v=hRr7qRb-7k4
Dit liedje vind ik heeeeeel toepasselijk: https://www.youtube.com/watch?v=hRr7qRb-7k4
't is nooit te laat - voor nieuwe hoop en oude dromen
woensdag 2 februari 2022 om 08:32
Bedankt voor de reacties.
Waar ik het meeste moeite mee heb is dat ze zich soms zo kan afzetten tegen mij.
Een voorbeeld. Op sommige dagen loop ik in de ochtend al kletsend mee naar de voordeur als ze naar school gaat terwijl ze volop praat over een bepaald onderwerp, een andere keer kaffert ze me af: waarom loop je steeds mee naar de deur, zo vervelend, ga gewoon koffie drinken ofzo en loopt ze de deur uit zonder gedag te zeggen.
Ik kan er geen pijl meer op trekken. De ene keer heeft ze wel behoefte aan mijn gezelschap, een andere keer wil ze mij niet eens in een straal van 10 km bij zich in de buurt hebben en stoot ze me af.
Waar ik het meeste moeite mee heb is dat ze zich soms zo kan afzetten tegen mij.
Een voorbeeld. Op sommige dagen loop ik in de ochtend al kletsend mee naar de voordeur als ze naar school gaat terwijl ze volop praat over een bepaald onderwerp, een andere keer kaffert ze me af: waarom loop je steeds mee naar de deur, zo vervelend, ga gewoon koffie drinken ofzo en loopt ze de deur uit zonder gedag te zeggen.
Ik kan er geen pijl meer op trekken. De ene keer heeft ze wel behoefte aan mijn gezelschap, een andere keer wil ze mij niet eens in een straal van 10 km bij zich in de buurt hebben en stoot ze me af.
woensdag 2 februari 2022 om 08:35
adem in, adem uitKaat123 schreef: ↑02-02-2022 08:32Bedankt voor de reacties.
Waar ik het meeste moeite mee heb is dat ze zich soms zo kan afzetten tegen mij.
Een voorbeeld. Op sommige dagen loop ik in de ochtend al kletsend mee naar de voordeur als ze naar school gaat terwijl ze volop praat over een bepaald onderwerp, een andere keer kaffert ze me af: waarom loop je steeds mee naar de deur, zo vervelend, ga gewoon koffie drinken ofzo en loopt ze de deur uit zonder gedag te zeggen.
Ik kan er geen pijl meer op trekken. De ene keer heeft ze wel behoefte aan mijn gezelschap, een andere keer wil ze mij niet eens in een straal van 10 km bij zich in de buurt hebben en stoot ze me af.
ze bedoelen het niet rot
het is alsof ze elke dag, zware PMS hebben, hormonen gaan alle kanten op
ik laat veel gewoon gebeuren. Als zij weggaat zonder dag zeggen, roep ik alsnog haar achterna: "Dag liefie, fijne dag!"
woensdag 2 februari 2022 om 08:42
Heel vaak laat ik het ook gebeuren, maar dan lijkt het alsof ik haar een vrijbrief heb gegeven om de volgende keer nog onrespectvoller tegen mij te doen. Want als ik er niks van zeg kan ze een volgende keer nog venijniger reageren.
woensdag 2 februari 2022 om 08:46
mijn ervaring is, dat als ze doorhebben, dat ze je er niet mee raken, het juist heel snel over is
woensdag 2 februari 2022 om 08:49
Ik denk dat je het te persoonlijk neemt. Dat is het niet, het zijn gewoon puberbuien. Maak er een grapje over om te laten merken dat je het raar gedrag vindt en laat het verder gaan. Mijn ervaring is dat je juist ruzie krijgt als je zelf boos of geirriteerd gaat reageren en dan raak je nog verder verwijderd.
woensdag 2 februari 2022 om 08:56
Probeer die nukkigheid niet persoonlijk te nemen. Het zijn inderdaad hormonen. Ik zou er wel iets van zeggen als je uitgekafferd wordt. Dat hoef je echt niet te accepteren. Mijn zoon is gelukkig niet nukkig en nog heel knuffelig en praat nog steeds honderduit maar is ook heel duidelijk bezig om zich los te maken. Ik herken dat weemoedige gevoel over een tijd dat niet meer terugkomt, want met de puberteit komen er ook zorgen. Zoon is al paar keer flink de bocht uit gevlogen qua drank en drugs. De periode tussen 8 en 12 was zo fijn: zoon deed al heel veel zelf, er was nooit ruzie om huiswerk, ik wist precies met wie hij bevriend was en we waren superclose. Ik voelde me echt verloren toen hij naar de middelbare ging. Maar er komt ook meer ruimte voor jezelf en als jij iets meer afstand van je dochter neemt door jouw eigen leven leuk te maken komt het vanzelf goed.
woensdag 2 februari 2022 om 09:07
Prachtig nummerDCIVeraStanhope schreef: ↑01-02-2022 19:05Ik vind dit zo'n herkenbaar topic. Toen mijn kids (nu 14,12 en 9) nog heel klein waren kon ik ze soms wel groot kijken, vond het soms best zwaar... en nu? Nu vind ik het veel te hard gaan.... Vooral dat ze steeds meer hun eigen gang gaan, me steeds minder nodig hebben vind ik lastig. Alsof ik mezelf opnieuw moet uitvinden.
Dit liedje vind ik heeeeeel toepasselijk: https://www.youtube.com/watch?v=hRr7qRb-7k4
woensdag 2 februari 2022 om 09:08
Onrespectvol gedrag hoef je niet te nemen en moet je haar ook duidelijk maken.
Verder kan ik er van genieten als ik haar hard hoor lachen vanuit haar kamer met vriendinnen op FaceTime en als ze vertelt wat ze allemaal beleeft.
Hoe ze problemen oplossen en hun mening vormen.
Wat ook leuk is om stedentripjes te doen of een nachtje in een hotel in een leuke stad.
Ze gaan toch anders tegen dingen aankijken en dat is een mooie ontwikkeling om te zien als het je lukt de aansluiting te vinden. De puberteit, er gebeurt ontzettend veel qua ontwikkeling. Zorg dat je niks mist
Verder kan ik er van genieten als ik haar hard hoor lachen vanuit haar kamer met vriendinnen op FaceTime en als ze vertelt wat ze allemaal beleeft.
Hoe ze problemen oplossen en hun mening vormen.
Wat ook leuk is om stedentripjes te doen of een nachtje in een hotel in een leuke stad.
Ze gaan toch anders tegen dingen aankijken en dat is een mooie ontwikkeling om te zien als het je lukt de aansluiting te vinden. De puberteit, er gebeurt ontzettend veel qua ontwikkeling. Zorg dat je niks mist
woensdag 2 februari 2022 om 09:09
Ik herken de weemoed en had het liefst van elke leeftijd een versie van mijn kind bewaard. Hij is nu een pre-puber, wil nog dat ik hem uit school haal op de dagen dat ik vrij ben en wil een knuffel voordat ik naar het werk ga 
Ik koester die momenten want het kan zo voorbij zijn, het gaat zo snel, te snel naar mijn mening en soms wil ik de tijd gewoon bevriezen.
Ik koester die momenten want het kan zo voorbij zijn, het gaat zo snel, te snel naar mijn mening en soms wil ik de tijd gewoon bevriezen.
woensdag 2 februari 2022 om 09:38
Lijkt mij ook moeilijk. Ik heb twee zoons van 2 en 6. Ik kijk nu al met weemoed naar foto's van ze toen ze baby waren.
De tijd vliegt! En aan de ene kant is het super druk. Maar aan de andere kant ook gezellig. Ze kletsen nog lekker tegen je aan en hebben je nog echt nodig.
Man had het laatst over een derde kind, volgens mij voelt hij dat ook zo. (Dat de baby tijd voorbij is en dat komt nooit meer terug
)
Geen tips maar ik kan me sterk indenken hoe je je voelt. Het is inderdaad een natuurlijk proces maar dat zegt niet dat het altijd makkelijk is voor de ouders.
Het laat je ook nadenken over jezelf hé, hoe vonden jouw ouders dat? En heeft mijn moeder er ook zo'n moeite mee gehad? Etc..
De tijd vliegt! En aan de ene kant is het super druk. Maar aan de andere kant ook gezellig. Ze kletsen nog lekker tegen je aan en hebben je nog echt nodig.
Man had het laatst over een derde kind, volgens mij voelt hij dat ook zo. (Dat de baby tijd voorbij is en dat komt nooit meer terug
)Geen tips maar ik kan me sterk indenken hoe je je voelt. Het is inderdaad een natuurlijk proces maar dat zegt niet dat het altijd makkelijk is voor de ouders.
Het laat je ook nadenken over jezelf hé, hoe vonden jouw ouders dat? En heeft mijn moeder er ook zo'n moeite mee gehad? Etc..
woensdag 2 februari 2022 om 09:46
Wanneer je een hele nauwe band had altijd, kan het zijn dat de puberteit iets pittiger is. Enerzijds omdat je als ouder die nauwe band lossen heel erg moeilijk kan vinden, en anderzijds omdat een nauwe band lossen wat meer moeite vergt door de puber. Ze moet zich dus wat duidelijker afzetten om haar ruimte te krijgen die ze nu nodig heeft.
Is écht niet persoonlijk en hoort er bij.
Wanneer ze onbeleefd is, rustig bij blijven en aangeven dat dat niet aangenaam is. ‘Je zou ook kunnen zeggen: mama ik zou graag hebben als ik naar school ga, dat ik alleen kan gaan. Je mag gerust aangeven wat jij wil, op een leuke manier’. Maar ga niet op het moment zelf in discussie of verzet want de hormonen en emotieregulering zorgen er voor dat er dan zeer stevige ruzies kunnen ontstaan en die zijn voor niemand leuk.
Het is een beetje terug zoals de peuterpuberteit 2.0
Is écht niet persoonlijk en hoort er bij.
Wanneer ze onbeleefd is, rustig bij blijven en aangeven dat dat niet aangenaam is. ‘Je zou ook kunnen zeggen: mama ik zou graag hebben als ik naar school ga, dat ik alleen kan gaan. Je mag gerust aangeven wat jij wil, op een leuke manier’. Maar ga niet op het moment zelf in discussie of verzet want de hormonen en emotieregulering zorgen er voor dat er dan zeer stevige ruzies kunnen ontstaan en die zijn voor niemand leuk.
Het is een beetje terug zoals de peuterpuberteit 2.0
vrijdag 11 februari 2022 om 09:08
Wat een herkenning. Mijn dochter van 12 is sinds de brugklas ook enorm veranderd en zich aan het losmaken. Ik was niet voorbereid dat dit zo snel kan gaan. Van een heel makkelijk, lief en sociale dochter naar een dochter die continu in haar telefoon zit, zich vaak niet aan afspraken houdt en ‘liegt’/geheimzinnig doet. Ik weet dat het er allemaal bij hoort maar het lukt mij zelf niet haar zo snel los te laten. En ik denk dus vaak ook met weemoed terug aan de jaren terug, op de basisschool. Wat vond ik dat makkelijke jaren.
Ik weet dat het deels ook aan mijn verwachtingen ligt maar dat schakelen valt niet mee.
Ik weet dat het deels ook aan mijn verwachtingen ligt maar dat schakelen valt niet mee.
vrijdag 11 februari 2022 om 09:18
sinds het me overkwamTomaatje83 schreef: ↑11-02-2022 09:08Wat een herkenning. Mijn dochter van 12 is sinds de brugklas ook enorm veranderd en zich aan het losmaken. Ik was niet voorbereid dat dit zo snel kan gaan. Van een heel makkelijk, lief en sociale dochter naar een dochter die continu in haar telefoon zit, zich vaak niet aan afspraken houdt en ‘liegt’/geheimzinnig doet. Ik weet dat het er allemaal bij hoort maar het lukt mij zelf niet haar zo snel los te laten. En ik denk dus vaak ook met weemoed terug aan de jaren terug, op de basisschool. Wat vond ik dat makkelijke jaren.
Ik weet dat het deels ook aan mijn verwachtingen ligt maar dat schakelen valt niet mee.
waarschuw ik ouders met een kind in groep 8. En ze willen het allemaal niet geloven en.... ze komen er allemaal op terug bij me
vrijdag 11 februari 2022 om 09:25
vrijdag 11 februari 2022 om 09:27
de meeste lieve-kinders halen de herfstvakantie niet eens, en zijn dan al puber, een deel rekt het tot de kerstvakantierosadebree schreef: ↑11-02-2022 09:25Zelfde ervaring hier, iedereen zegt neeeee... zal toch wel meevallen? Een jaar later weten ze wel beter
En een deel tot het 2e jaar (meestal de jongens)
zondag 13 februari 2022 om 13:54
Mijn dochter is 12 en zit nu in groep 8.
Ze is al aan het puberen. Maar omdat ze nog niet van school verwisseld is zie ik de overgang nu stap voor stap.
Ze wil dat ik in de ochtend nog met haar mee fiets omdat ze bang is te laat te komen. Prima. Heel de weg hebben we lol. Tot we bij het schoolplein in de buurt komen. Doei mam. Dagdag. Ga weg
Ik lach erom. Aan de ene kant is ze nog klein.
En aan de andere kant schaamt ze zich dood omdat ze ZELF wil dat ik meega.
Na de voorjaarsvakantie gaat dit overigens afgebouwd worden. In de middag komt ze wel stoer alleen naar huis.
Tja zal ze volgend jaar ook moeten.
Maar soms he... als ze tegen me staat te gillen of mokken of puberen dan denk ik wel eens weemoedig terug aan de tijd dat ze klein was. Ook ik kan daar oprecht om huilen...
Ze is al aan het puberen. Maar omdat ze nog niet van school verwisseld is zie ik de overgang nu stap voor stap.
Ze wil dat ik in de ochtend nog met haar mee fiets omdat ze bang is te laat te komen. Prima. Heel de weg hebben we lol. Tot we bij het schoolplein in de buurt komen. Doei mam. Dagdag. Ga weg
Ik lach erom. Aan de ene kant is ze nog klein.
En aan de andere kant schaamt ze zich dood omdat ze ZELF wil dat ik meega.
Na de voorjaarsvakantie gaat dit overigens afgebouwd worden. In de middag komt ze wel stoer alleen naar huis.
Tja zal ze volgend jaar ook moeten.
Maar soms he... als ze tegen me staat te gillen of mokken of puberen dan denk ik wel eens weemoedig terug aan de tijd dat ze klein was. Ook ik kan daar oprecht om huilen...
