Kinderen
alle pijlers
Puberkind hebben (en 'vroeger' missen)
maandag 31 januari 2022 om 13:02
Dochter (14,5) kon vroeger als kind urenlang kletsen en praten tegen mij over alles, school, vriendinnetjes, interessante weetjes, boeken. We hadden zelfs een mini boekenclubje. Dat was haar idee en dan lazen we ieder apart een boek dat zij had uitgekozen en gingen we het nabespreken.
Ze had (en heeft) genoeg vriendinnen, buitenschoolse activiteiten, maar ze hield ervan om bij mij rond te hangen en ontzettend lang met mij te kletsen over van alles en nog wat wat haar bezig hield.
En toen kwam de puberteit en hield het op. Soms overvalt het mij, maar ik mis de kleine Kaatje die urenlang met mij wilde theeleuten, cakejes bakken, knutselen etc. Nu is ze ofwel met vriendinnen bezig ofwel met zichzelf en is ze niet meer warm te maken voor dingen samen te doen. Ook niet dingen die zij ontzettend leuk vind.
Ik weet dat het erbij hoort en dat ze bezig is los te komen, maar is het raar dat ik die periode waarin we zo hecht waren mis?
Ze had (en heeft) genoeg vriendinnen, buitenschoolse activiteiten, maar ze hield ervan om bij mij rond te hangen en ontzettend lang met mij te kletsen over van alles en nog wat wat haar bezig hield.
En toen kwam de puberteit en hield het op. Soms overvalt het mij, maar ik mis de kleine Kaatje die urenlang met mij wilde theeleuten, cakejes bakken, knutselen etc. Nu is ze ofwel met vriendinnen bezig ofwel met zichzelf en is ze niet meer warm te maken voor dingen samen te doen. Ook niet dingen die zij ontzettend leuk vind.
Ik weet dat het erbij hoort en dat ze bezig is los te komen, maar is het raar dat ik die periode waarin we zo hecht waren mis?
kaat123 wijzigde dit bericht op 31-01-2022 13:05
1.94% gewijzigd
maandag 31 januari 2022 om 13:06
is er iets, wat jullie samen kunnen oppakken? Wat jullie nu allebei leuk vinden?
Mijn semi-volwassen dochters gaan graag met mij winkelen (dan trakteer ik) ergens lunchen. Alle tijd. Goeie gesprekken
MIjn man heeft met jongste een sport die ze delen, en oudste een andere hobby. Zo zijn we meegegroeid. (en ja, ik mis ze ook, hun peuterversie, hun kleuterversie, etc. Ze waren zo leuk!)
Mijn semi-volwassen dochters gaan graag met mij winkelen (dan trakteer ik) ergens lunchen. Alle tijd. Goeie gesprekken
MIjn man heeft met jongste een sport die ze delen, en oudste een andere hobby. Zo zijn we meegegroeid. (en ja, ik mis ze ook, hun peuterversie, hun kleuterversie, etc. Ze waren zo leuk!)
maandag 31 januari 2022 om 13:07
Soms heb ik het er moeilijk mee, want het lijkt alsof we wat vervreemd zijn geraakt. Alles hield ineens op. Er kwamen natuurlijk leukere dingen voor haar in de plaats maar soms is het even slikken voor mij.
maandag 31 januari 2022 om 13:16
maandag 31 januari 2022 om 13:19
maandag 31 januari 2022 om 13:21
Mijn ervaring is: tegen de tijd dat het leuke volwassenen zijn... hebben ze verkering, druk met vrienden, of gaan op kamers etc, ben je ze "kwijt".Thalas schreef: ↑31-01-2022 13:19Ik herken het helemaal. Mijn dochter is nu 12 en volop puber. Ik vind het heerlijk voor haar, ik zie dat ze blij is met haar leven. Maar ik mis haar wel. Het gezellige, het samen, het feit dat ze altijd beneden zat en nu opeens niet meer. Ik hoop dat het niet al te lang duurt, dit losmaken.
Na de brugklas gaat het ineens erg snel
maandag 31 januari 2022 om 13:23
Juist! Vroeger was ze niet weg te slaan uit de huiskamer. We keken gezellig Wie is de mol, expeditie Robinson, Meisje Djamila, leuke filmavonden. Tegenwoordig komt ze bijna niet meer in de huiskamer en samen tv kijken is gruwelijk saaiThalas schreef: ↑31-01-2022 13:19Ik herken het helemaal. Mijn dochter is nu 12 en volop puber. Ik vind het heerlijk voor haar, ik zie dat ze blij is met haar leven. Maar ik mis haar wel. Het gezellige, het samen, het feit dat ze altijd beneden zat en nu opeens niet meer. Ik hoop dat het niet al te lang duurt, dit losmaken.
maandag 31 januari 2022 om 13:23
Lijkt mij helemaal niet raar. Ik kan ook met weemoed kijken naar dames die een kleintje voorop de fiets hebben in een zitje. Zo’n kleine kletsmajoor voorop. Nu heb ik een drilsergeant die meters vooruit fietst en af en toe zwaar geërgerd naar achteren roept: ‘Schiet nou op! Waarom moet je mee?! *hele diepe zucht*’
Nee heb je, ja kun je krijgen
maandag 31 januari 2022 om 13:25
Ik hoop het! Had laatst iets van: was dit het? Tot de puberteit word je betrokken, daarna zo min mogelijk. Het idee dat ze over een paar jaar de deur uit is en ik alleen kan teren op de periode dat ze kind was vond ik verdrietig.
maandag 31 januari 2022 om 13:27
Toch zit de kern in zoeken, naar wat je wel allebei leuk vindt. In ons geval dus winkelen.
En oudste (die ruim door de puberteit is) en ik kunnen samen op zondagavond voor HHB gaan zitten.
Maar je moet wel echt opzoek naar iets nieuws. En vooral ook iets wat zij Geweldig vinden, en jij wel volhoudt.
En oudste (die ruim door de puberteit is) en ik kunnen samen op zondagavond voor HHB gaan zitten.
Maar je moet wel echt opzoek naar iets nieuws. En vooral ook iets wat zij Geweldig vinden, en jij wel volhoudt.
maandag 31 januari 2022 om 13:28
vlak voor Corona was ik met mijn partner weekend weg. Naar een plak waar we veel vakanties hadden met de kinderen toen ze klein waren.
Ik heb gehuild, om de tijd die nooit meer terugkomt
maandag 31 januari 2022 om 13:30
maandag 31 januari 2022 om 13:32
Ik begrijp het!
Ik kijk ook met weemoed naar jonge gezinnen. Die allesoverheersende liefde die zo een kleintje voor je heeft...nu is er een afstand
Ik typ dit met tranen.
maandag 31 januari 2022 om 13:34
Ik had -en heb bij vlagen nog steeds- hetzelfde hoor. Zoon is nu 20 en hoewel we een prima band hebben, is het niet te vergelijken met toen hij klein was. Ik kan met weemoed kijken naar moeders met kleine kinderen op de fiets, bij de Albert Heijn, en vind het nog steeds moeilijk om naar foto's te kijken van vroeger. Heimwee naar een tijd die nooit meer terugkomt, de realisatie van vergankelijkheid.... een bitterzoet gevoel.
Nothing happens for a reason
maandag 31 januari 2022 om 13:35
Oh, dit herken ik zo. De eerste vakantie met zijn tweeen - die op zich prima was - moest ik steeds stiekem huilen. En sinds zoon niet meer meegaat, heb ik nooit meer gekampeerd. Bewust op zoek gegaan naar een heel ander soort vakantie.
Nothing happens for a reason
maandag 31 januari 2022 om 13:37
Ik herken dit zó!juliet64 schreef: ↑31-01-2022 13:34Ik had -en heb bij vlagen nog steeds- hetzelfde hoor. Zoon is nu 20 en hoewel we een prima band hebben, is het niet te vergelijken met toen hij klein was. Ik kan met weemoed kijken naar moeders met kleine kinderen op de fiets, bij de Albert Heijn, en vind het nog steeds moeilijk om naar foto's te kijken van vroeger. Heimwee naar een tijd die nooit meer terugkomt, de realisatie van vergankelijkheid.... een bitterzoet gevoel.
Ik merk dat ik een op zoek ben naar een manier om hiermee om te gaan.
maandag 31 januari 2022 om 13:38
maandag 31 januari 2022 om 13:39
Mijn dochter is nu 12 en ik vind dit eigenlijk wel een hele leuke fase. Ja, ze zit meer boven op haar kamer en ze doet meer alleen, maar ik vind de gesprekken nu ook wel heel leuk, de ontwikkeling die ze doormaakt, de overgang naar de middelbare school.
Ik had er laatst een heel mooi gesprek met iemand over die zelf al een studerende volwassen zoon had en die zei ook: 'Je kind verandert, maar je raakt haar niet kwijt, je moet alleen nieuwe momenten vinden.'
Mijn zoon is 14 en lichamelijk gezien volop in de puberteit, maar nog heel aanhankelijk en afhankelijk van ons, want hij heeft een verstandelijke beperking en de band met hem is fijn en we genieten ook van hem, maar dat is toch ook best confronterend, dat hij al die dingen niet mee gaat maken, naar de middelbare school (überhaupt naar school), een schoolfeest, met een stel vrienden naar de stad of in de zomer naar het zwembad, studeren, op kamers. Ik omarm de ontwikkelingen die mijn dochter doormaakt dus juist wel.
Ik had er laatst een heel mooi gesprek met iemand over die zelf al een studerende volwassen zoon had en die zei ook: 'Je kind verandert, maar je raakt haar niet kwijt, je moet alleen nieuwe momenten vinden.'
Mijn zoon is 14 en lichamelijk gezien volop in de puberteit, maar nog heel aanhankelijk en afhankelijk van ons, want hij heeft een verstandelijke beperking en de band met hem is fijn en we genieten ook van hem, maar dat is toch ook best confronterend, dat hij al die dingen niet mee gaat maken, naar de middelbare school (überhaupt naar school), een schoolfeest, met een stel vrienden naar de stad of in de zomer naar het zwembad, studeren, op kamers. Ik omarm de ontwikkelingen die mijn dochter doormaakt dus juist wel.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 31 januari 2022 om 13:41
je vindt een nieuwe manier, andere dingen die je bindt etc.
Het is even een rare fase, omdat ontwikkeling van je puber zo snel gaat.
En die kinderfase ben je kwijt, maar je zit straks aan tafel, met leuke volwassenen en dat is ook weer leuk
maandag 31 januari 2022 om 13:42
Herkenbaar (vanuit het perspectief van een kind). Ik ging na mijn pubertijd zelfs expres zover mogelijk reizen en op verschillende plekken wonen. Ver weg van huis. 
Inmiddels ben ik 25 en trek ik juist weer meer naar mijn moeder toe. Lekker samen uiteten, kringloop bezoeken etc.
Misschien stelt het je gerust
Inmiddels ben ik 25 en trek ik juist weer meer naar mijn moeder toe. Lekker samen uiteten, kringloop bezoeken etc.
Misschien stelt het je gerust
