Puberkind hebben (en 'vroeger' missen)

lemoos2 schreef: ↑

31-01-2022 13:23

Lijkt mij helemaal niet raar. Ik kan ook met weemoed kijken naar dames die een kleintje voorop de fiets hebben in een zitje. Zo’n kleine kletsmajoor voorop. Nu heb ik een drilsergeant die meters vooruit fietst en af en toe zwaar geërgerd naar achteren roept: ‘Schiet nou op! Waarom moet je mee?! *hele diepe zucht*’

Precies met weemoed er naar kijken. Ik mis het ook soms hoor. Die kleintje op de fiets en dan druk kletsend tegen je.
Het gezellig om je heen drentelen als je thuis in huis bezig was. Samen koekjes bakken etc...


Echt jaren geleden ( onze kinderen hadden de leeftijd van baby, peuter, kleuter. schoolkind ) waren we op een landgoed fair.
Komen er opeens twee dames. En die stonden zich te vergapen aan onze kindjes. Ooo en ach zo leuk zo schattig en wat mis het soms.

Ik dacht mens doe normaal. Maar nu begrijp ik ze.

Kaat123 schreef: ↑

31-01-2022 13:02

Dochter (14,5) kon vroeger als kind urenlang kletsen en praten tegen mij over alles, school, vriendinnetjes, interessante weetjes, boeken. We hadden zelfs een mini boekenclubje. Dat was haar idee en dan lazen we ieder apart een boek dat zij had uitgekozen en gingen we het nabespreken.
Ze had (en heeft) genoeg vriendinnen, buitenschoolse activiteiten, maar ze hield ervan om bij mij rond te hangen en ontzettend lang met mij te kletsen over van alles en nog wat wat haar bezig hield.

En toen kwam de puberteit en hield het op. Soms overvalt het mij, maar ik mis de kleine Kaatje die urenlang met mij wilde theeleuten, cakejes bakken, knutselen etc. Nu is ze ofwel met vriendinnen bezig ofwel met zichzelf en is ze niet meer warm te maken voor dingen samen te doen. Ook niet dingen die zij ontzettend leuk vind.
Ik weet dat het erbij hoort en dat ze bezig is los te komen, maar is het raar dat ik die periode waarin we zo hecht waren mis?

klinkt alsof je een superleuke moeder was ( en natuurlijk nog bent) en je een superleuke dochter had (en nog hebt) ,Het feit dat zij nu zo happy is met andere dingen komt ook door jou ,jij hebt haar een geweldige basis gegeven ,zij durft zich los te weken, heel gezond ,en zij weet echt nog wel hoe leuk jullie het hadden,en komt vast later weer terug!!! Maar ik snap het gemis.

ella70 schreef: ↑

13-02-2022 14:57

klinkt alsof je een superleuke moeder was ( en natuurlijk nog bent) en je een superleuke dochter had (en nog hebt) ,Het feit dat zij nu zo happy is met andere dingen komt ook door jou ,jij hebt haar een geweldige basis gegeven ,zij durft zich los te weken, heel gezond ,en zij weet echt nog wel hoe leuk jullie het hadden,en komt vast later weer terug!!! Maar ik snap het gemis.

Mooi om het vanuit deze kant te belichten.

Ik herken het dan weer niet echt. Puber is nu vijftien en natuurlijk is er nog af en toe die weemoed naar dat heerlijke kleutertje, of het samen voorlezen in bed. Of die mollige armpjes om me heen. Maar ik denk er met een glimlach aan terug, nooit met tranen. Ik moet ook zeggen dat, hoewel de puberteit zijn eigen uitdagingen met zich meebrengt, ik wel nog steeds die verbinding met mijn kind heb. Ik vind het heden, het nu, ook een heel bijzondere tijd. Je mag je kind zien opgroeien tot een volwassene, hoe mooi is dat?
Ja, ook ik heb mijn geheel eigen zorgen om mijn kind, weer andere zorgen dan vroeger. Maar die hevige weemoed, dat hevige missen, tot tranen toe, nee, dat herken ik niet.

lilalinda schreef: ↑

11-02-2022 09:18

sinds het me overkwam
waarschuw ik ouders met een kind in groep 8. En ze willen het allemaal niet geloven en.... ze komen er allemaal op terug bij me

O help, mijn dochter zit in groep 8 en is lief, sociaal, grappig en we hebben een hele hechte band (wonen ook met ons tweetjes en haar vader speelt een zeer kleine rol). Ik kan me nu inderdaad écht niet voorstellen dat dat anders wordt, maar geloof je meteen hoor. Tips om hier straks mee om te gaan zijn welkom!

Mijn puber is pas 10, maar begint dus al echt te puberen. Gelukkig is ze nog heel vaak wel gewoon mijn meisje, dat wil knuffelen en graag samen dingen doet, wil dat ik naast haar in bed kom liggen en kletsen enzo. Maar ineens verandert ze soms in een soort heksje en verpest ze ook echt de hele sfeer. Ik weet nog niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan.

Zoals vandaag, gezellig naar het bos met hond en het gezin. Eerste keer naar buiten in anderhalve week want Corona gehad. Als we net in het bos lopen, doet ze haar jas uit. Het was 7 graden en het waaide, dus ik vraag haar om haar jas aan te houden, open is prima. Ineens slaat ze om. Doet toch haar jas uit en gaat achter een boom zitten. Ik kies ervoor om het te negeren. Als we verder lopen vraag ik haar vriendelijk om haar jas weer aan te doen en leg uit dat ik niet wil dat ze weer ziek wordt omdat ze net 1,5 week ziek is geweest. Vervolgens is ze de rest van de wandeling niet te genieten. Gaat een heel stuk voor of achter ons lopen, kijkt boos, reageert nergens op. Dit houdt ze 2 uur lang vol (ook de autorit naar huis en thuis nog eventjes). Hoe gaan andere ouders hiermee om? Er is niet met haar te praten op zo’n moment, ze verpest wel de hele sfeer, want man is geïrriteerd, ik ook en ik ben ook verdrietig, zoon snapt er niks van en vraagt meerdere keren wat er nou aan de hand is.

Eigenlijk wil ik dan heel boos op haar worden omdat ze voor iedereen de middag verpest. Maar dat helpt niet. Maar ik wil ook niet dat ze zo’n negatieve stempel drukt.

Discobar schreef: ↑

13-02-2022 15:45

O help, mijn dochter zit in groep 8 en is lief, sociaal, grappig en we hebben een hele hechte band (wonen ook met ons tweetjes en haar vader speelt een zeer kleine rol). Ik kan me nu inderdaad écht niet voorstellen dat dat anders wordt, maar geloof je meteen hoor. Tips om hier straks mee om te gaan zijn welkom!

Nou ja, het is nou ook weer niet zo dat het ouder worden van je kinderen door de meeste mensen als een trauma wordt gezien of zo.

Lente19251003 schreef: ↑

13-02-2022 20:17

Mijn puber is pas 10, maar begint dus al echt te puberen. Gelukkig is ze nog heel vaak wel gewoon mijn meisje, dat wil knuffelen en graag samen dingen doet, wil dat ik naast haar in bed kom liggen en kletsen enzo. Maar ineens verandert ze soms in een soort heksje en verpest ze ook echt de hele sfeer. Ik weet nog niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan.

Zoals vandaag, gezellig naar het bos met hond en het gezin. Eerste keer naar buiten in anderhalve week want Corona gehad. Als we net in het bos lopen, doet ze haar jas uit. Het was 7 graden en het waaide, dus ik vraag haar om haar jas aan te houden, open is prima. Ineens slaat ze om. Doet toch haar jas uit en gaat achter een boom zitten. Ik kies ervoor om het te negeren. Als we verder lopen vraag ik haar vriendelijk om haar jas weer aan te doen en leg uit dat ik niet wil dat ze weer ziek wordt omdat ze net 1,5 week ziek is geweest. Vervolgens is ze de rest van de wandeling niet te genieten. Gaat een heel stuk voor of achter ons lopen, kijkt boos, reageert nergens op. Dit houdt ze 2 uur lang vol (ook de autorit naar huis en thuis nog eventjes). Hoe gaan andere ouders hiermee om? Er is niet met haar te praten op zo’n moment, ze verpest wel de hele sfeer, want man is geïrriteerd, ik ook en ik ben ook verdrietig, zoon snapt er niks van en vraagt meerdere keren wat er nou aan de hand is.

Eigenlijk wil ik dan heel boos op haar worden omdat ze voor iedereen de middag verpest. Maar dat helpt niet. Maar ik wil ook niet dat ze zo’n negatieve stempel drukt.

Zo is mijn dochter al twee jaar, en die wordt 18.