Kinderen
alle pijlers
Radeloos door puberdochter
donderdag 20 mei 2021 om 17:04
Hoi!
Ik zit er even doorheen. Ik ben een 43 jarige alleenstaande moeder met 3 kinderen. De oudste is een dochter van 15 jaar. Ze studeert goed (vwo) maar ze drijft me soms zo tot waanzin dat ik af en toe gewoon niet eens meer zin heb om met haar in een kamer te zitten.
Ze had als kind al best een 'bazig' karakter maar het laatste jaar is dit vertienvoudigd.
Ze heeft continu lelijk commentaar op mij:
- de manier waarop ik loop, sta, eet, mijn haar doe, hoe ik een praatje maak met de buren. Ik ben volgens haar een echte 'Karen'.
-alles wat uit mijn mond komt is onzin, mijn mening is niet relevant (zegt ze ook) en ze onderbreekt me voortdurend.
-als er eens wel een rustig moment is en we praten eens over een leuk onderwerp waar ik ook iets over wil zeggen, kapt ze me ineens af met: stop mama, ik wil niet eens horen wat jij over dat onderwerp te zeggen hebt, het interesseert me niet wat jij erover hebt gelezen/gehoord/gezien. En loopt zo weer weg. Alleen haar verhaal telt.
-werkelijk alles wat ik doe is fout en verkeerd.
Ik werk me te pletter om rond te komen, zodat we als gezin niet in geldnood komen. Maar als ik thuis kom hangt er al een donkere wolk in huis. Ik eindig door alle conflicten met haar steeds vaker met een huilbui in bed.
Ik heb:
-gestraft door gsm af te pakken, ze werd fysiek agressief en accepteerde haar straf niet (ging overal zoeken). Pas na een confrontatie met mijn vriend dimde ze (we hebben een lat-relatie)
-ik ben met haar 1 op 1 gaan wandelen, kreeg continu commentaar over mij heen. (ik probeer er niet op in te gaan)
-samen middagjes winkelen: de manier waarop ik de verkoopster aanspreek is fout, te Karen-achtig etc.
- ik geef in bovenstaande situaties aan dat ik naar huis vertrek als ze geen respect kan opbrengen. Ik vertrek dan ook echt.
-praten helpt niet: er is niks aan de hand, het ligt allemaal aan mij.
(Ook een gesprek met een professional voorgesteld).
-ik toon interesse in haar leven, school, hobby's. Vriend en ik staan klaar als luisterend oor als ze ergens mee zit. Maar zodra ze haar hart heeft opgelucht, geeft ze mij weer een rot-gevoel door mij niet uit te laten praten en gewoon rechttoe te zeggen dat mijn woorden niet belangrijk zijn en weg te lopen.
Het punt is dat ze dit gedrag vooral tov mij vertoont, niet tegen mijn vriend. Ze heeft daarnaast best wel last van sociale anxiety en durft niet zo snel met nieuwe mensen contact te leggen, gaat vooral om met vriendinnen die ze van haar sportclub kent of van school. Zelfs iets vragen in een winkel vind ze eng.
Op school zeggen de leraren dat ze een dwingend karakter heeft, moeite heeft met gezag en altijd het laatste woord wil hebben.
Het lukt me niet meer om met haar in een kamer te zitten. Ik ben op!
(Ze kent haar vader niet, maar ik wil haar gedrag daarmee niet goed praten)
Ik zit er even doorheen. Ik ben een 43 jarige alleenstaande moeder met 3 kinderen. De oudste is een dochter van 15 jaar. Ze studeert goed (vwo) maar ze drijft me soms zo tot waanzin dat ik af en toe gewoon niet eens meer zin heb om met haar in een kamer te zitten.
Ze had als kind al best een 'bazig' karakter maar het laatste jaar is dit vertienvoudigd.
Ze heeft continu lelijk commentaar op mij:
- de manier waarop ik loop, sta, eet, mijn haar doe, hoe ik een praatje maak met de buren. Ik ben volgens haar een echte 'Karen'.
-alles wat uit mijn mond komt is onzin, mijn mening is niet relevant (zegt ze ook) en ze onderbreekt me voortdurend.
-als er eens wel een rustig moment is en we praten eens over een leuk onderwerp waar ik ook iets over wil zeggen, kapt ze me ineens af met: stop mama, ik wil niet eens horen wat jij over dat onderwerp te zeggen hebt, het interesseert me niet wat jij erover hebt gelezen/gehoord/gezien. En loopt zo weer weg. Alleen haar verhaal telt.
-werkelijk alles wat ik doe is fout en verkeerd.
Ik werk me te pletter om rond te komen, zodat we als gezin niet in geldnood komen. Maar als ik thuis kom hangt er al een donkere wolk in huis. Ik eindig door alle conflicten met haar steeds vaker met een huilbui in bed.
Ik heb:
-gestraft door gsm af te pakken, ze werd fysiek agressief en accepteerde haar straf niet (ging overal zoeken). Pas na een confrontatie met mijn vriend dimde ze (we hebben een lat-relatie)
-ik ben met haar 1 op 1 gaan wandelen, kreeg continu commentaar over mij heen. (ik probeer er niet op in te gaan)
-samen middagjes winkelen: de manier waarop ik de verkoopster aanspreek is fout, te Karen-achtig etc.
- ik geef in bovenstaande situaties aan dat ik naar huis vertrek als ze geen respect kan opbrengen. Ik vertrek dan ook echt.
-praten helpt niet: er is niks aan de hand, het ligt allemaal aan mij.
(Ook een gesprek met een professional voorgesteld).
-ik toon interesse in haar leven, school, hobby's. Vriend en ik staan klaar als luisterend oor als ze ergens mee zit. Maar zodra ze haar hart heeft opgelucht, geeft ze mij weer een rot-gevoel door mij niet uit te laten praten en gewoon rechttoe te zeggen dat mijn woorden niet belangrijk zijn en weg te lopen.
Het punt is dat ze dit gedrag vooral tov mij vertoont, niet tegen mijn vriend. Ze heeft daarnaast best wel last van sociale anxiety en durft niet zo snel met nieuwe mensen contact te leggen, gaat vooral om met vriendinnen die ze van haar sportclub kent of van school. Zelfs iets vragen in een winkel vind ze eng.
Op school zeggen de leraren dat ze een dwingend karakter heeft, moeite heeft met gezag en altijd het laatste woord wil hebben.
Het lukt me niet meer om met haar in een kamer te zitten. Ik ben op!
(Ze kent haar vader niet, maar ik wil haar gedrag daarmee niet goed praten)
ilse_de_l wijzigde dit bericht op 20-05-2021 21:21
0.05% gewijzigd
woensdag 26 mei 2021 om 15:00
Dat wordt oorlog! Ik zou niet harder, maar duidelijker worden. Niet boos of verdrietig reageren, maar rotopmerkingen negeren en duidelijk maken dat je daar niet naar luistert.SjaanRoeispaan schreef: ↑23-05-2021 13:01'Ik heb geen zin meer om dit gedrag van jou te ondergaan. Vanaf nu doe ik het zelfde terug. Het is aan jou wanneer dit stopt.'
woensdag 26 mei 2021 om 16:22
Ik was zelf ook een 'onhandelbare' puber. Niet zó extreem als jouw dochter en ik uitte me op een andere manier, maar wel heel erg lastig, vervelend. Thuis, maar ook op school. Ik kan me de sfeer in huis soms en de ruzies met mijn moeder nog herinneren. Nu nog heel vaak spijt over hoe moeilijk ik soms was en hoe ik de sfeer op een negatieve manier heb bepaald.
Als ik terugdenk was mijn gedrag één grote roep om hulp. Ik voelde me verloren, angstig, depressief, onzeker, maar wilde dat ook allemaal niet toegeven en wist ook eigenlijk niet hoe ik dan hulp moest vragen. Wilde geen zwakte tonen op die manier en schaamde me. Het liefst wilde ik een dikke knuffel en veel liefde van mijn moeder, maar ik kon mezelf alleen maar in woede uiten of haar wegduwen. Ik kan me voorstellen dan jouw dochter zich ook zo voelt en weet dat haar gedrag niet betekent dat ze niet van je houdt.
Misschien stelt het je gerust: Hier is alles helemaal goedgekomen!
Ik kreeg uiteindelijk hulp, dat werd langzaam opgebouwd. Ik dacht dat ik dat onder controle had, maar achteraf denk ik dat dit allemaal met mijn moeder is besproken en gepland. Eerst praatte ik met een docent waar ik wel een klik mee had, toen met schoolmaatschappelijk werkster, daarna door naar praktijkondersteuner en zo naar een GGZ Jeugd psycholoog. Stapje voor stapje en voorzichtig hebben ze dat aangepakt. Dat werkte goed voor mij en ik kreeg inzicht in mijn gedrag, had een plek waar ik mijn problemen kon bespreken. Daardoor werd het thuis ook veel beter.
Misschien kun je met iemand op haar school praten of met de huisarts? Om een begin te maken?
Heel veel sterkte!
Als ik terugdenk was mijn gedrag één grote roep om hulp. Ik voelde me verloren, angstig, depressief, onzeker, maar wilde dat ook allemaal niet toegeven en wist ook eigenlijk niet hoe ik dan hulp moest vragen. Wilde geen zwakte tonen op die manier en schaamde me. Het liefst wilde ik een dikke knuffel en veel liefde van mijn moeder, maar ik kon mezelf alleen maar in woede uiten of haar wegduwen. Ik kan me voorstellen dan jouw dochter zich ook zo voelt en weet dat haar gedrag niet betekent dat ze niet van je houdt.
Misschien stelt het je gerust: Hier is alles helemaal goedgekomen!
Ik kreeg uiteindelijk hulp, dat werd langzaam opgebouwd. Ik dacht dat ik dat onder controle had, maar achteraf denk ik dat dit allemaal met mijn moeder is besproken en gepland. Eerst praatte ik met een docent waar ik wel een klik mee had, toen met schoolmaatschappelijk werkster, daarna door naar praktijkondersteuner en zo naar een GGZ Jeugd psycholoog. Stapje voor stapje en voorzichtig hebben ze dat aangepakt. Dat werkte goed voor mij en ik kreeg inzicht in mijn gedrag, had een plek waar ik mijn problemen kon bespreken. Daardoor werd het thuis ook veel beter.
Misschien kun je met iemand op haar school praten of met de huisarts? Om een begin te maken?
Heel veel sterkte!
woensdag 26 mei 2021 om 16:26
fijn om te lezen!!Skellar schreef: ↑26-05-2021 16:22
Misschien stelt het je gerust: Hier is alles helemaal goedgekomen!
Ik kreeg uiteindelijk hulp, dat werd langzaam opgebouwd. Ik dacht dat ik dat onder controle had, maar achteraf denk ik dat dit allemaal met mijn moeder is besproken en gepland. Eerst praatte ik met een docent waar ik wel een klik mee had, toen met schoolmaatschappelijk werkster, daarna door naar praktijkondersteuner en zo naar een GGZ Jeugd psycholoog. Stapje voor stapje en voorzichtig hebben ze dat aangepakt. Dat werkte goed voor mij en ik kreeg inzicht in mijn gedrag, had een plek waar ik mijn problemen kon bespreken. Daardoor werd het thuis ook veel beter.
Misschien kun je met iemand op haar school praten of met de huisarts? Om een begin te maken?
Heel veel sterkte!
toen onze oudste in een depressie zakte, ben ik eerst alleen mer de huisarts gaan praten, we hebben een plan bedacht om oudste daar met een smoes te krijgen. En dat was de eerste stap richting GGZ, psychologen en uiteindelijk psychiater
Ook had ik nauw contact met mentor en de begeleiding vanuit school
Oudste heeft ook niet doorgehad, wat een netwerk er met haar bezig was
maandag 7 november 2022 om 08:43
Hoi iedereen
Ik wil een update geven.
Het was een topic die veel los had gemaakt. Het werd op een gegeven moment wel héél erg persoonlijk (bv aantal partners etc.)
Intussen zijn we in rustig vaarwater terecht gekomen. Ik heb veel gehad aan de tips en adviezen die hier werden gegeven. Ben steeds meer op mijn strepen gaan staan en mijn grenzen gaan aangegeven. Zélf weg gaan, gesprek stoppen als ze onrespectvol werd, aangegeven dat als ik het in haar ogen niet goed deed (koken, klusjes etc) ze het voortaan zélf mocht doen.
Ik heb echt zoveel goede adviezen gekregen hier en ben er direct mee aan de slag gegaan.
Haar gedrag begon langzaam te veranderen. Ze kwam soms zelfs haar excuses aanbieden als ze toch voelde dat ze een grens had overschreden.
Ze begon vragen aan mij te stellen;
Mam hoe was jij op je 15e of 16?
Welke leeftijd vond jij nu het leukst in je leven?
Etc.
En ze luisterde! Ook als ik me kwetsbaar op durfde te stellen tijdens onze gesprekken. Ze vroeg door! (Ik antwoordde bv dat ik bv een bepaald jaar een heel leuk jaar vond. Ze vroeg echt door en vroeg welk jaar in niet zo leuk vond en waarom etc)
Ze wilde plots samen met mij een Netflix serie volgen, waar we dan vervolgens na elke aflevering over gingen napraten.
Ze is milder geworden, nu vaker van bewust wanneer ze iemand kwetst.
Ze kan soms nog vrij bot uit de hoek komen, maar ik zie nu beter in wanneer het bewust is of wanneer het gewoon zo uit haar mond komt zonder de intentie om iemand te kwetsen.
We zijn er nog niet en ze gaat soms nog (regelmatig) de mist in, we botsen soms nog wel, maar steeds minder en veel minder hard. Het lijkt alsof de druk van de ketel af is.
Wellicht dat ze ook niet goed in haar vel zat ivm corona en alle beperkingen, niet dat dat alles verklaard, maar het zal een rol hebben gespeeld (ook bij mij hoor!).
Ik ben blij dat ik destijds dit topic heb geopend. Het heeft me naast een aantal inzichten ook wat tools gegeven waar ik mee aan de slag ben gegaan.
❤
Ik wil een update geven.
Het was een topic die veel los had gemaakt. Het werd op een gegeven moment wel héél erg persoonlijk (bv aantal partners etc.)
Intussen zijn we in rustig vaarwater terecht gekomen. Ik heb veel gehad aan de tips en adviezen die hier werden gegeven. Ben steeds meer op mijn strepen gaan staan en mijn grenzen gaan aangegeven. Zélf weg gaan, gesprek stoppen als ze onrespectvol werd, aangegeven dat als ik het in haar ogen niet goed deed (koken, klusjes etc) ze het voortaan zélf mocht doen.
Ik heb echt zoveel goede adviezen gekregen hier en ben er direct mee aan de slag gegaan.
Haar gedrag begon langzaam te veranderen. Ze kwam soms zelfs haar excuses aanbieden als ze toch voelde dat ze een grens had overschreden.
Ze begon vragen aan mij te stellen;
Mam hoe was jij op je 15e of 16?
Welke leeftijd vond jij nu het leukst in je leven?
Etc.
En ze luisterde! Ook als ik me kwetsbaar op durfde te stellen tijdens onze gesprekken. Ze vroeg door! (Ik antwoordde bv dat ik bv een bepaald jaar een heel leuk jaar vond. Ze vroeg echt door en vroeg welk jaar in niet zo leuk vond en waarom etc)
Ze wilde plots samen met mij een Netflix serie volgen, waar we dan vervolgens na elke aflevering over gingen napraten.
Ze is milder geworden, nu vaker van bewust wanneer ze iemand kwetst.
Ze kan soms nog vrij bot uit de hoek komen, maar ik zie nu beter in wanneer het bewust is of wanneer het gewoon zo uit haar mond komt zonder de intentie om iemand te kwetsen.
We zijn er nog niet en ze gaat soms nog (regelmatig) de mist in, we botsen soms nog wel, maar steeds minder en veel minder hard. Het lijkt alsof de druk van de ketel af is.
Wellicht dat ze ook niet goed in haar vel zat ivm corona en alle beperkingen, niet dat dat alles verklaard, maar het zal een rol hebben gespeeld (ook bij mij hoor!).
Ik ben blij dat ik destijds dit topic heb geopend. Het heeft me naast een aantal inzichten ook wat tools gegeven waar ik mee aan de slag ben gegaan.
❤
dinsdag 8 november 2022 om 00:47
dinsdag 8 november 2022 om 10:04
Wat fijn om je update te lezen. Ik begon gisteren dit topic te lezen en had helemaal niet op de datum gelet. Ik had echt met je te doen. Hele nare situatie voor jullie. Blij om te lezen dat jullie weer tot elkaar gekomen zijn, ook voor je dochter, want het moet vreselijk zijn als je voortdurend zo boos en naar doet.
dinsdag 8 november 2022 om 10:24
Helemaal mee eens!iones schreef: ↑20-05-2021 21:36Ik denk dat een gesprek lastig wordt als ze niet bereid is om moeder te laten uitspreken. Ze is inderdaad respectloos.
Maar ik denk ook dat moeder over zich heen laat walsen, en als je je als een deurmat laat behandelen, dan wordt je er ook een.
Zo'n dochter, daar deed ik niets meer voor. Ik waste haar kleren niet meer uit, ik zorgde niet meer voor haar eten, ik liet het haar helemaal zelf uit zoeken. En ik denk dat dit het enige is dat werkt.
Ze moet leren, dat je wanneer je de ander niet met respect behandelt, dat die persoon je dan ook niets meer verschuldigd is.
edit: O, kak! Had totaal niet door dat dit een oud topic was, met meerdere pagina's. Nevermind.
'Every new beginning comes from some other beginning's end.'
dinsdag 18 juli 2023 om 01:53
Helaas iedereen
Het is uit de hand gelopen. Maandenlang liep het eigenlijk wel redelijk goed. Geen echt zware conflicten meer, mooi fijne gesprekken, samen een en ander ondernomen.... tot de laatste paar weken weer en gisterenavond de grootste escalatie:
Plots hoorde ik vanuit de gang dat ze iets van een van haar broertjes af had gepakt. Broertje was compleet overstuur geraakt. Toen ik vroeg of ze hadden afgesproken of ze het mocht lenen en zoon daar ontkennend op antwoordde, vloog dochter op mij af, gaf me een duw, riep 'niet mee bemoeien'.
Ze heeft me geduwd, geslagen, in mijn hals, mijn borst en over mijn armen met haar lange nagels tot bloedens aan toe gekrabt en zich daarna opgesloten op haar kamer.
Ik heb zulke diepe wonden over mijn lichaam dat het nodig was om deze te ontsmetten en verband erover te doen.
Ze is de rest van de avond haar kamer niet meer uitgekomen en het eerste wat ze in de ochtend deed toen ik haar tegenkwam in de gang was mij een duw tegen de muur geven en roepen dat ik weg moest uit haar leven. Daarna zichzelf weer opgesloten op haar kamer en sindsdien heb ik haar niet meer gezien.
Hier is een grens bereikt. De wonden doen nóg steeds pijn. Het was zo erg dat ik overwoog om aangifte te doen, maar heb uiteindelijk besloten om dit niet te doen.
Geen idee wat haar bezield, maar ik voelde de laatste weken weer aan dat haar dwingend karakter weer omhoog kwam: ze ging weer allerlei eisen stellen hoe ik me buitenshuis mocht gedragen, hoe ik mocht praten, lopen etc.
Iedere keer gaf ik aan dat ze recht had op haar mening, maar dat ik dat soort dingen graag zelf wil bepalen. Ik voelde dat ze echt begon te pushen om iedere keer haar zin te krijgen.
Bv (op haar verzoek) samen boodschappen gaan doen om samen iets lekkers te gaan koken, maar dan weigerde ze om de boodschappen mee naar huis te dragen, want dat stond zo "dom".
Als ik haar wees op haar verantwoordelijkheden bleef ze weigeren, gooide de zak met boodschappen gewoon op straat en wandelde dan op haar dooie gemakje naar huis. Uiteraard ging dat samen iets lekkers koken dan niet door.
Haar antwoord steeds: niemand moet mij vertellen wat ik moet doen.
De dag erna kon ze weer heel anders zijn (in positieve zin).
Ik schaam me dood om ergens te moeten zeggen dat ik fysiek mishandeld ben door mijn kind.
Ze heeft een zeer bazig karakter en wil zóveel mogelijk de baas kunnen spelen. Instructies mag je haar niet geven en nu begint ze ook fysiek aan te vallen als ze haar zin niet krijgt. Alleen haar wil telt. (Zeer egocentrisch).
Ik begrijp echt niet waar het nu weer mis is gegaan. En ik merk dat ik bepaalde gevoelens over haar begin te krijgen die ik niet wil...
ALSJEBLIEFT niet citeren
Het is uit de hand gelopen. Maandenlang liep het eigenlijk wel redelijk goed. Geen echt zware conflicten meer, mooi fijne gesprekken, samen een en ander ondernomen.... tot de laatste paar weken weer en gisterenavond de grootste escalatie:
Plots hoorde ik vanuit de gang dat ze iets van een van haar broertjes af had gepakt. Broertje was compleet overstuur geraakt. Toen ik vroeg of ze hadden afgesproken of ze het mocht lenen en zoon daar ontkennend op antwoordde, vloog dochter op mij af, gaf me een duw, riep 'niet mee bemoeien'.
Ze heeft me geduwd, geslagen, in mijn hals, mijn borst en over mijn armen met haar lange nagels tot bloedens aan toe gekrabt en zich daarna opgesloten op haar kamer.
Ik heb zulke diepe wonden over mijn lichaam dat het nodig was om deze te ontsmetten en verband erover te doen.
Ze is de rest van de avond haar kamer niet meer uitgekomen en het eerste wat ze in de ochtend deed toen ik haar tegenkwam in de gang was mij een duw tegen de muur geven en roepen dat ik weg moest uit haar leven. Daarna zichzelf weer opgesloten op haar kamer en sindsdien heb ik haar niet meer gezien.
Hier is een grens bereikt. De wonden doen nóg steeds pijn. Het was zo erg dat ik overwoog om aangifte te doen, maar heb uiteindelijk besloten om dit niet te doen.
Geen idee wat haar bezield, maar ik voelde de laatste weken weer aan dat haar dwingend karakter weer omhoog kwam: ze ging weer allerlei eisen stellen hoe ik me buitenshuis mocht gedragen, hoe ik mocht praten, lopen etc.
Iedere keer gaf ik aan dat ze recht had op haar mening, maar dat ik dat soort dingen graag zelf wil bepalen. Ik voelde dat ze echt begon te pushen om iedere keer haar zin te krijgen.
Bv (op haar verzoek) samen boodschappen gaan doen om samen iets lekkers te gaan koken, maar dan weigerde ze om de boodschappen mee naar huis te dragen, want dat stond zo "dom".
Als ik haar wees op haar verantwoordelijkheden bleef ze weigeren, gooide de zak met boodschappen gewoon op straat en wandelde dan op haar dooie gemakje naar huis. Uiteraard ging dat samen iets lekkers koken dan niet door.
Haar antwoord steeds: niemand moet mij vertellen wat ik moet doen.
De dag erna kon ze weer heel anders zijn (in positieve zin).
Ik schaam me dood om ergens te moeten zeggen dat ik fysiek mishandeld ben door mijn kind.
Ze heeft een zeer bazig karakter en wil zóveel mogelijk de baas kunnen spelen. Instructies mag je haar niet geven en nu begint ze ook fysiek aan te vallen als ze haar zin niet krijgt. Alleen haar wil telt. (Zeer egocentrisch).
Ik begrijp echt niet waar het nu weer mis is gegaan. En ik merk dat ik bepaalde gevoelens over haar begin te krijgen die ik niet wil...
ALSJEBLIEFT niet citeren
dinsdag 18 juli 2023 om 02:04
Wat ik me afvraag, wat is er gebeurd? Gaat het niet goed op school? Ruzie met vrienden? Dit is volgens mij een reactie op wat anders, kunst is om er achter te komen wat dat andere is.
Heftig TO. Heeft ze een depressie ofzo? Iets anders? Misschien huisarts raadplegen?
Heftig TO. Heeft ze een depressie ofzo? Iets anders? Misschien huisarts raadplegen?
"It does not do to dwell on dreams, and forget to live."
dinsdag 18 juli 2023 om 03:35
Heel heftig wat er is gebeurd Ilse. Ik zou om te beginnen naar de huisarts gaan om in ieder geval jouw zorgen te uiten. Niet alleen voor je kind maar ook voor jezelf. Er zijn absoluut instanties die kunnen helpen, de huisarts is de eerste stap om daarmee in contact te komen. Mogelijk kan ook de school hierbij helpen.
dinsdag 18 juli 2023 om 04:11
dinsdag 18 juli 2023 om 04:21
Verschrikkelijk TO
Ik zou wèl naar de politie gaan. Je hoeft niet een aangifte te doen, je kunt ook een melding maken. Tweeledig: duidelijke grens aangeven en dochter consequenties laten ervaren en een snellere ingang bij VT (en doorverwijzing).
En ik zou ook langs de huisarts gaan.
W.b.t. school: in de vakantie gaat er niets gebeuren. Via school gaat dit in een ZAT-bespreking (ZAT= zorg advies team) met daarin externen (maatschappelijk werk, een orthopedagoog, LPA, VT). Die besprekingen zijn niet wekelijks dus als je hier je pijlen op richt ben je zo dik 2,5 maand verder met de vakantie nu. En ook met het oog op de twee andere kinderen heb je die tijd niet echt nu het zo is geëscaleerd.
Heel veel sterkte, ik hoop dat er snel hulp komt voor jullie.
Ik zou wèl naar de politie gaan. Je hoeft niet een aangifte te doen, je kunt ook een melding maken. Tweeledig: duidelijke grens aangeven en dochter consequenties laten ervaren en een snellere ingang bij VT (en doorverwijzing).
En ik zou ook langs de huisarts gaan.
W.b.t. school: in de vakantie gaat er niets gebeuren. Via school gaat dit in een ZAT-bespreking (ZAT= zorg advies team) met daarin externen (maatschappelijk werk, een orthopedagoog, LPA, VT). Die besprekingen zijn niet wekelijks dus als je hier je pijlen op richt ben je zo dik 2,5 maand verder met de vakantie nu. En ook met het oog op de twee andere kinderen heb je die tijd niet echt nu het zo is geëscaleerd.
Heel veel sterkte, ik hoop dat er snel hulp komt voor jullie.
Nee heb je, ja kun je krijgen
dinsdag 18 juli 2023 om 08:47
Hallo TO, bel anders met veilig thuis. Dit is huiselijk geweld. Zij kunnen advies geven.
Je dochter heft duidelijk moeite om met haar emoties om te gaan, met name binnen hechte relaties. Daar zou therapie bij kunnen helpen maar dan moet ze wel zelf willen. Ze zal zich nu waarschijnlijk ook slecht voelen over wat ze gedaan heeft, maar kan daar zelf niets mee, dus bijt ze zich erin vast.
Over de oorzaak; Weet je zeker dat ze geen middelen gebruikt of andere fysieke stres zoals (veel) te weinig eten of slapen? Is er in haar sociale leven iets voorgevallen, verliefd, gepest, gedumpt etc?
Heel veel sterkte. Kan ze tijdelijk bij een familielid of iets dergelijks terecht? Ook ivm de andere kinderen is even wat afstand misschien beter.
Je dochter heft duidelijk moeite om met haar emoties om te gaan, met name binnen hechte relaties. Daar zou therapie bij kunnen helpen maar dan moet ze wel zelf willen. Ze zal zich nu waarschijnlijk ook slecht voelen over wat ze gedaan heeft, maar kan daar zelf niets mee, dus bijt ze zich erin vast.
Over de oorzaak; Weet je zeker dat ze geen middelen gebruikt of andere fysieke stres zoals (veel) te weinig eten of slapen? Is er in haar sociale leven iets voorgevallen, verliefd, gepest, gedumpt etc?
Heel veel sterkte. Kan ze tijdelijk bij een familielid of iets dergelijks terecht? Ook ivm de andere kinderen is even wat afstand misschien beter.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
