Kinderen
alle pijlers
Radeloos door puberdochter
donderdag 20 mei 2021 om 17:04
Hoi!
Ik zit er even doorheen. Ik ben een 43 jarige alleenstaande moeder met 3 kinderen. De oudste is een dochter van 15 jaar. Ze studeert goed (vwo) maar ze drijft me soms zo tot waanzin dat ik af en toe gewoon niet eens meer zin heb om met haar in een kamer te zitten.
Ze had als kind al best een 'bazig' karakter maar het laatste jaar is dit vertienvoudigd.
Ze heeft continu lelijk commentaar op mij:
- de manier waarop ik loop, sta, eet, mijn haar doe, hoe ik een praatje maak met de buren. Ik ben volgens haar een echte 'Karen'.
-alles wat uit mijn mond komt is onzin, mijn mening is niet relevant (zegt ze ook) en ze onderbreekt me voortdurend.
-als er eens wel een rustig moment is en we praten eens over een leuk onderwerp waar ik ook iets over wil zeggen, kapt ze me ineens af met: stop mama, ik wil niet eens horen wat jij over dat onderwerp te zeggen hebt, het interesseert me niet wat jij erover hebt gelezen/gehoord/gezien. En loopt zo weer weg. Alleen haar verhaal telt.
-werkelijk alles wat ik doe is fout en verkeerd.
Ik werk me te pletter om rond te komen, zodat we als gezin niet in geldnood komen. Maar als ik thuis kom hangt er al een donkere wolk in huis. Ik eindig door alle conflicten met haar steeds vaker met een huilbui in bed.
Ik heb:
-gestraft door gsm af te pakken, ze werd fysiek agressief en accepteerde haar straf niet (ging overal zoeken). Pas na een confrontatie met mijn vriend dimde ze (we hebben een lat-relatie)
-ik ben met haar 1 op 1 gaan wandelen, kreeg continu commentaar over mij heen. (ik probeer er niet op in te gaan)
-samen middagjes winkelen: de manier waarop ik de verkoopster aanspreek is fout, te Karen-achtig etc.
- ik geef in bovenstaande situaties aan dat ik naar huis vertrek als ze geen respect kan opbrengen. Ik vertrek dan ook echt.
-praten helpt niet: er is niks aan de hand, het ligt allemaal aan mij.
(Ook een gesprek met een professional voorgesteld).
-ik toon interesse in haar leven, school, hobby's. Vriend en ik staan klaar als luisterend oor als ze ergens mee zit. Maar zodra ze haar hart heeft opgelucht, geeft ze mij weer een rot-gevoel door mij niet uit te laten praten en gewoon rechttoe te zeggen dat mijn woorden niet belangrijk zijn en weg te lopen.
Het punt is dat ze dit gedrag vooral tov mij vertoont, niet tegen mijn vriend. Ze heeft daarnaast best wel last van sociale anxiety en durft niet zo snel met nieuwe mensen contact te leggen, gaat vooral om met vriendinnen die ze van haar sportclub kent of van school. Zelfs iets vragen in een winkel vind ze eng.
Op school zeggen de leraren dat ze een dwingend karakter heeft, moeite heeft met gezag en altijd het laatste woord wil hebben.
Het lukt me niet meer om met haar in een kamer te zitten. Ik ben op!
(Ze kent haar vader niet, maar ik wil haar gedrag daarmee niet goed praten)
Ik zit er even doorheen. Ik ben een 43 jarige alleenstaande moeder met 3 kinderen. De oudste is een dochter van 15 jaar. Ze studeert goed (vwo) maar ze drijft me soms zo tot waanzin dat ik af en toe gewoon niet eens meer zin heb om met haar in een kamer te zitten.
Ze had als kind al best een 'bazig' karakter maar het laatste jaar is dit vertienvoudigd.
Ze heeft continu lelijk commentaar op mij:
- de manier waarop ik loop, sta, eet, mijn haar doe, hoe ik een praatje maak met de buren. Ik ben volgens haar een echte 'Karen'.
-alles wat uit mijn mond komt is onzin, mijn mening is niet relevant (zegt ze ook) en ze onderbreekt me voortdurend.
-als er eens wel een rustig moment is en we praten eens over een leuk onderwerp waar ik ook iets over wil zeggen, kapt ze me ineens af met: stop mama, ik wil niet eens horen wat jij over dat onderwerp te zeggen hebt, het interesseert me niet wat jij erover hebt gelezen/gehoord/gezien. En loopt zo weer weg. Alleen haar verhaal telt.
-werkelijk alles wat ik doe is fout en verkeerd.
Ik werk me te pletter om rond te komen, zodat we als gezin niet in geldnood komen. Maar als ik thuis kom hangt er al een donkere wolk in huis. Ik eindig door alle conflicten met haar steeds vaker met een huilbui in bed.
Ik heb:
-gestraft door gsm af te pakken, ze werd fysiek agressief en accepteerde haar straf niet (ging overal zoeken). Pas na een confrontatie met mijn vriend dimde ze (we hebben een lat-relatie)
-ik ben met haar 1 op 1 gaan wandelen, kreeg continu commentaar over mij heen. (ik probeer er niet op in te gaan)
-samen middagjes winkelen: de manier waarop ik de verkoopster aanspreek is fout, te Karen-achtig etc.
- ik geef in bovenstaande situaties aan dat ik naar huis vertrek als ze geen respect kan opbrengen. Ik vertrek dan ook echt.
-praten helpt niet: er is niks aan de hand, het ligt allemaal aan mij.
(Ook een gesprek met een professional voorgesteld).
-ik toon interesse in haar leven, school, hobby's. Vriend en ik staan klaar als luisterend oor als ze ergens mee zit. Maar zodra ze haar hart heeft opgelucht, geeft ze mij weer een rot-gevoel door mij niet uit te laten praten en gewoon rechttoe te zeggen dat mijn woorden niet belangrijk zijn en weg te lopen.
Het punt is dat ze dit gedrag vooral tov mij vertoont, niet tegen mijn vriend. Ze heeft daarnaast best wel last van sociale anxiety en durft niet zo snel met nieuwe mensen contact te leggen, gaat vooral om met vriendinnen die ze van haar sportclub kent of van school. Zelfs iets vragen in een winkel vind ze eng.
Op school zeggen de leraren dat ze een dwingend karakter heeft, moeite heeft met gezag en altijd het laatste woord wil hebben.
Het lukt me niet meer om met haar in een kamer te zitten. Ik ben op!
(Ze kent haar vader niet, maar ik wil haar gedrag daarmee niet goed praten)
ilse_de_l wijzigde dit bericht op 20-05-2021 21:21
0.05% gewijzigd
donderdag 20 mei 2021 om 22:54
Mijn ervaring is precies tegengesteld. Ik heb als kind in een tehuis gewoond en de populairste begeleiders waren gek genoeg ook de strengste. Je kon met ze lachen, bij ze uithuilen, zelfs puberaal tegen ze doen... maar je wist heel duidelijk waar hun grens lag en daar ging je niet overheen. De enkeling die dat toch probeerde, kreeg daar direct spijt van. Maar juist bij deze begeleiders wist je altijd waar je aan toe was. Het was altijd gezellig als ze werkten, omdat iedereen wist waar de grens lag. En ze hadden het vermogen om eventuele penibele situaties heel snel te de-escaleren. Het voelde dus juist veiliger als zij er waren.
donderdag 20 mei 2021 om 22:54
Dit lijkt me ook heel belangrijk voor je dochter, TO.Pergamon schreef: ↑20-05-2021 22:39Ik zou me kunnen voorstellen, maar wellicht projecteer ik hier, dat puber iets wil horen in de trant van “je doet nu erg onaardig tegen mij en dat weet je best. Maar, ik ben je moeder, ik hou onvoorwaardelijk van je en ik laat je nooit in de steek. Je mag onaardig tegen mij blijven doen, maar ik zou het wel heel fijn vinden als je af en toe ook iets aardigs tegen mij kan zeggen.
donderdag 20 mei 2021 om 23:03
Ja ik weet er helaas alles van. Net aangemeld voor een nieuwe behandeling met een wachtlijst van meer dan een jaar.
Ik sluit me overigens aan bij het 'duidelijke grenzen' stuk.
En dat is niet in het wilde weg straffen of gemeen terug doen, maar rust, duidelijkheid en voorspelbaarheid.
donderdag 20 mei 2021 om 23:04
Je kind is boos. Ze heeft kennelijk een vader waar ze geen contact mee heeft, een moeder die zich enorm laat triggeren en een stiefvader voor wie ze een bepaald ontzag voelt. En ik vermoed maar zo dat de invloed van je vriend ook voelbaar is in de zin dat die je dochter irritant gedrag vindt vertonen. Logisch dat je dochter boos is. Ik zou het niet zo op jezelf betrekken, behalve dan de delen waar je wellicht wel wat nee moet, namelijk band met vader en stiefvader niet plaatsvervangend de tol van vader laten spelen omdat jij dit lastig vindt
donderdag 20 mei 2021 om 23:05
Die training hebben mijn ouders gedaan en dat heeft er juist aan bijgedragen dat ik op mijn 15e uit huis ging. Just saying...
donderdag 20 mei 2021 om 23:07
Dit snap ik wel, houden van is ook grenzen stellen, hoewel ik vermoed dat er bij to meer aan de hand is, en ik denk ook dat het leven in een instelling niet 1 op 1 te vergelijken isNummer*Zoveel schreef: ↑20-05-2021 22:54Mijn ervaring is precies tegengesteld. Ik heb als kind in een tehuis gewoond en de populairste begeleiders waren gek genoeg ook de strengste. Je kon met ze lachen, bij ze uithuilen, zelfs puberaal tegen ze doen... maar je wist heel duidelijk waar hun grens lag en daar ging je niet overheen. De enkeling die dat toch probeerde, kreeg daar direct spijt van. Maar juist bij deze begeleiders wist je altijd waar je aan toe was. Het was altijd gezellig als ze werkten, omdat iedereen wist waar de grens lag. En ze hadden het vermogen om eventuele penibele situaties heel snel te de-escaleren. Het voelde dus juist veiliger als zij er waren.
donderdag 20 mei 2021 om 23:07
TO, het is al door iemand anders genoemd: verdiep je eens in ‘Geweldloos Verzet & Verbindend Gezag’. Jouw verhaal past 1-op-1 met de doelgroep van deze behandeling / interventie. Dit zou zowel jou als je dochter echt heel erg kunnen helpen en steunen. Op een veilige en constructieve manier, ook als ze zelf niet in behandeling wil. Veel sterkte, dit is echt pittig (ook voor je dochter, want die wordt hier ook echt niet gelukkiger van)!!
De 5 pijlers van Geweldloos Verzet zijn:
1. Verbinding
Bouwen aan een goede relatie.
Verzoeningsgebaren en herstelacties na missers.
2. De-escalatie
Soms moet je als ouder tegen het gedrag van je kind ingaan, soms moet je een beetje meebewegen. Het gaat om de balans. Een belangrijk aandachtspunt is het herkennen van escalatiepatronen en bewust voorkomen dat conflicten uit de hand lopen door provocaties te weerstaan, geen diensten te verlenen uit angst of omdat het kind dit eist, eigen emoties te reguleren en reactie uit te stellen tot een rustiger moment. “Pick your battles” en “Smeed het ijzer als het koud is” zijn belangrijke motto’s.
3. Aanwezigheid
Ouders zijn de ‘hulphersenen’ van kinderen. Daar waar een kind nog niet geïnternaliseerd heeft wat nodig is, verhoog je je fysieke/psychische beschikbaarheid. Bij een kind dat steeds in conflict belandt als het buiten speelt, verhoog je je toezicht zodat je snel kunt inspelen op de situatie en in goede banen kunt leiden. Een tiener die nog niet zelf de discipline heeft om zijn telefoon weg te leggen om aan zijn huiswerk te gaan, lukt dat vaak een stuk beter als iemand aanwezig is of even belt of op een andere manier uitstraalt “ik houd je in de gaten en ik ben beschikbaar voor je”.
4. Verzet
Je neemt een strikt standpunt in tegen elke daad van geweld door jezelf of je kind.
5. Steunfiguren inschakelen
Hulp inschakelen, een netwerk vormen rond het kind.
“It takes a village to raise a child”.
De 5 pijlers van Geweldloos Verzet zijn:
1. Verbinding
Bouwen aan een goede relatie.
Verzoeningsgebaren en herstelacties na missers.
2. De-escalatie
Soms moet je als ouder tegen het gedrag van je kind ingaan, soms moet je een beetje meebewegen. Het gaat om de balans. Een belangrijk aandachtspunt is het herkennen van escalatiepatronen en bewust voorkomen dat conflicten uit de hand lopen door provocaties te weerstaan, geen diensten te verlenen uit angst of omdat het kind dit eist, eigen emoties te reguleren en reactie uit te stellen tot een rustiger moment. “Pick your battles” en “Smeed het ijzer als het koud is” zijn belangrijke motto’s.
3. Aanwezigheid
Ouders zijn de ‘hulphersenen’ van kinderen. Daar waar een kind nog niet geïnternaliseerd heeft wat nodig is, verhoog je je fysieke/psychische beschikbaarheid. Bij een kind dat steeds in conflict belandt als het buiten speelt, verhoog je je toezicht zodat je snel kunt inspelen op de situatie en in goede banen kunt leiden. Een tiener die nog niet zelf de discipline heeft om zijn telefoon weg te leggen om aan zijn huiswerk te gaan, lukt dat vaak een stuk beter als iemand aanwezig is of even belt of op een andere manier uitstraalt “ik houd je in de gaten en ik ben beschikbaar voor je”.
4. Verzet
Je neemt een strikt standpunt in tegen elke daad van geweld door jezelf of je kind.
5. Steunfiguren inschakelen
Hulp inschakelen, een netwerk vormen rond het kind.
“It takes a village to raise a child”.
donderdag 20 mei 2021 om 23:08
Precies, je gaat toch geen Wedstrijd doen met je eigen dochter wie het langst gemeen kan doen?
Jij bepaalt als ouder en je staat boven dit nare gedrag. Nuchter reageren, ongewenst gedrag corrigeer je. Niet te veel emo-geklets dat iets je pijn doet of dat ze je kwetst.
donderdag 20 mei 2021 om 23:08
Nummer*Zoveel schreef: ↑20-05-2021 23:05Die training hebben mijn ouders gedaan en dat heeft er juist aan bijgedragen dat ik op mijn 15e uit huis ging. Just saying...
Oh, hoe heb jij dat ervaren dan?
Gordon is nog helemaal niet zo lang bekend in Nederland maar ik weet niet hoe oud je bent natuurlijk. Ik kan het me niet voorstellen eigenlijk, het gaat alleen maar over respectvol met je kind communiceren.
donderdag 20 mei 2021 om 23:09
Absoluut. Maar ik kan het ook naar de gezinssituaties trekken waar ik uit kom. Dat waren twee gezinnen en daar kan ik dezelfde conclusie uit trekken.
donderdag 20 mei 2021 om 23:10
Oké, goed punt, haal je die laatste zin er uit.Parella schreef: ↑20-05-2021 23:06Ik zou keihard gaan gillen als mijn moeder dat tegen mijn puberzelf zou zeggen. Krijg er nu als volwassene ook jeuk van.
"ik zou het wel fijn vinden als je iets aardigs tegen mij kan zeggen"Zij hoort: Je negeert mijn emoties (die eruit komen als boosheid) en laat het (weeeeeer) om jou draaien.
En dat ga je dan zeggen midden in de ruzie terwijl de emoties bij haar al hoog zitten. Wat denk je dat er dan gebeurd?
Dit is precies waarom ze het afkapt als haar moeder over haar eigen puistjesmedicijn begint.
donderdag 20 mei 2021 om 23:14
donderdag 20 mei 2021 om 23:14
Zo zeg.
donderdag 20 mei 2021 om 23:15
Zich anders gedragen als vriend er is heeft misschien wel met ongemakkelijkheid te maken, het is best gênant om heisa te maken als er een gast in huis is.
Ik denk dat je in je communicatie haar iets niet geeft wat ze wel graag zou willen. Ze geeft aan dat ze wil dat je luistert. Als je een bepaalde rol gaat spelen (stil blijven en knikken), omdat je jezelf al geen goede houding meer weet te geven bij haar, dan klopt haar gevoel eigenlijk wel een beetje. Je luistert dan al niet meer, ook al zijn je intenties goed. Het is allemaal niet meer natuurlijk en zij gaat er steeds harder tegen aan schoppen.
Ik lees van van haar kant veel frustratie, onmacht, en gebrek aan vaardigheden om dingen normaal te benoemen, en misschien ook weinig zelfkennis. Grote kans dat ze zelf helemaal niet goed begrijpt waarom ze doet zoals ze doet. Dus als je er met haar over praat moet je niet te hoge verwachtingen hebben van haar reactie. Het kan dat ze nog gefrustreerder wordt omdat ze geen woorden heeft voor hoe ze zich voelt. Vanuit jouw kant lees ik dat de natuurlijke houding is weggevallen (wat zij misschien wel rete irritant vind), dat je misschien de relatie tussen haar en je vriend verkeerd inschat, dat je je best veel laat raken door dingen die helemaal niet persoonlijk opgevat moeten worden, en je wil niet meer met haar in één ruimte zijn (wat zij natuurlijk aanvoelt).
Ik denk dat jullie elkaars gevoelens erg versterken in negatieve zin. De balans is weg en niemand weet zich fatsoenlijk een houding te geven. Ik denk dat hulp zoeken best een goed idee is.
Ik denk dat je in je communicatie haar iets niet geeft wat ze wel graag zou willen. Ze geeft aan dat ze wil dat je luistert. Als je een bepaalde rol gaat spelen (stil blijven en knikken), omdat je jezelf al geen goede houding meer weet te geven bij haar, dan klopt haar gevoel eigenlijk wel een beetje. Je luistert dan al niet meer, ook al zijn je intenties goed. Het is allemaal niet meer natuurlijk en zij gaat er steeds harder tegen aan schoppen.
Ik lees van van haar kant veel frustratie, onmacht, en gebrek aan vaardigheden om dingen normaal te benoemen, en misschien ook weinig zelfkennis. Grote kans dat ze zelf helemaal niet goed begrijpt waarom ze doet zoals ze doet. Dus als je er met haar over praat moet je niet te hoge verwachtingen hebben van haar reactie. Het kan dat ze nog gefrustreerder wordt omdat ze geen woorden heeft voor hoe ze zich voelt. Vanuit jouw kant lees ik dat de natuurlijke houding is weggevallen (wat zij misschien wel rete irritant vind), dat je misschien de relatie tussen haar en je vriend verkeerd inschat, dat je je best veel laat raken door dingen die helemaal niet persoonlijk opgevat moeten worden, en je wil niet meer met haar in één ruimte zijn (wat zij natuurlijk aanvoelt).
Ik denk dat jullie elkaars gevoelens erg versterken in negatieve zin. De balans is weg en niemand weet zich fatsoenlijk een houding te geven. Ik denk dat hulp zoeken best een goed idee is.
donderdag 20 mei 2021 om 23:15
Gordon trainingen werden in 1979 in NL geïntroduceerd. En zijn methodes van “actief luisteren” en “ik boodschappen” en weet ik wat niet meer, werkten bij mij als een rode lap op een stier. Nu, ruim 30 jaar later, voel ik zelfs weer de irritatie, frustratie en boosheid in me opkomen nu ik er weer aan denk. (Toen was het de pubertijd en nu zal het de overgang wel wezen, maar echt, die manier van communiceren trek ik echt niet).
donderdag 20 mei 2021 om 23:15
To heeft vanaf dat dochter 3.5 jaar was heel wat dingen laten liggen.
Dat gaat ze met geen geitenwollen sokken therapie na ruim 12 jaar niet meer goed maken hoor.
Ik had mijn moeder heel hard in haar gezicht uitlachen als ze hier mee was gekomen.
donderdag 20 mei 2021 om 23:16
Nummer*Zoveel schreef: ↑20-05-2021 23:09Absoluut. Maar ik kan het ook naar de gezinssituaties trekken waar ik uit kom. Dat waren twee gezinnen en daar kan ik dezelfde conclusie uit trekken.”
Oprechte vraag; ik denk dan, je gedraagt je zogenaamd “beter”, omdat reeën afhankelijkheidsrelatie is, terwijl je tegen onvolwaardelijke liefde ongeremd tekeer kan gaan, maar dat zegt uiteraard iets over mijn beeld van pleeggezinnen. En dat is misschien volledig onterecht
donderdag 20 mei 2021 om 23:20
Ik heb nooit in pleeggezinnen gezeten. Mijn ouders zijn heel snel gescheiden en weer hertrouwd, dus ik had van kleins af aan twee (stief)ouderparen. En tegen onvoorwaardelijke liefde hoefde ik echt niet ongeremd tekeer te gaan!Poeszie schreef: ↑20-05-2021 23:16Oprechte vraag; ik denk dan, je gedraagt je zogenaamd “beter”, omdat reeën afhankelijkheidsrelatie is, terwijl je tegen onvolwaardelijke liefde ongeremd tekeer kan gaan, maar dat zegt uiteraard iets over mijn beeld van pleeggezinnen. En dat is misschien volledig onterecht
donderdag 20 mei 2021 om 23:24
Ik herken dat niet van pleeggezinnen want daar heb ik geen ervaringen mee maar wel van "normale" pittige kinderen.Poeszie schreef: ↑20-05-2021 23:16Oprechte vraag; ik denk dan, je gedraagt je zogenaamd “beter”, omdat reeën afhankelijkheidsrelatie is, terwijl je tegen onvolwaardelijke liefde ongeremd tekeer kan gaan, maar dat zegt uiteraard iets over mijn beeld van pleeggezinnen. En dat is misschien volledig onterecht
Op school zijn ze de goedheid zelve maar thuis gaan ze enorm tekeer.
Thuis voelen ze zich namelijk veilig om zo tekeer te gaan en op school niet.
Hoe lullig het ook is maar het kan ook opgevat worden als compliment.
donderdag 20 mei 2021 om 23:25
Tere zieltje?
Wat is dit nou weer voor denigrerende opmerking. TO heeft een probleem en wordt dagelijks gekwetst door haar puberdochter.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
