Kinderen
alle pijlers
Radeloos door puberdochter
donderdag 20 mei 2021 om 17:04
Hoi!
Ik zit er even doorheen. Ik ben een 43 jarige alleenstaande moeder met 3 kinderen. De oudste is een dochter van 15 jaar. Ze studeert goed (vwo) maar ze drijft me soms zo tot waanzin dat ik af en toe gewoon niet eens meer zin heb om met haar in een kamer te zitten.
Ze had als kind al best een 'bazig' karakter maar het laatste jaar is dit vertienvoudigd.
Ze heeft continu lelijk commentaar op mij:
- de manier waarop ik loop, sta, eet, mijn haar doe, hoe ik een praatje maak met de buren. Ik ben volgens haar een echte 'Karen'.
-alles wat uit mijn mond komt is onzin, mijn mening is niet relevant (zegt ze ook) en ze onderbreekt me voortdurend.
-als er eens wel een rustig moment is en we praten eens over een leuk onderwerp waar ik ook iets over wil zeggen, kapt ze me ineens af met: stop mama, ik wil niet eens horen wat jij over dat onderwerp te zeggen hebt, het interesseert me niet wat jij erover hebt gelezen/gehoord/gezien. En loopt zo weer weg. Alleen haar verhaal telt.
-werkelijk alles wat ik doe is fout en verkeerd.
Ik werk me te pletter om rond te komen, zodat we als gezin niet in geldnood komen. Maar als ik thuis kom hangt er al een donkere wolk in huis. Ik eindig door alle conflicten met haar steeds vaker met een huilbui in bed.
Ik heb:
-gestraft door gsm af te pakken, ze werd fysiek agressief en accepteerde haar straf niet (ging overal zoeken). Pas na een confrontatie met mijn vriend dimde ze (we hebben een lat-relatie)
-ik ben met haar 1 op 1 gaan wandelen, kreeg continu commentaar over mij heen. (ik probeer er niet op in te gaan)
-samen middagjes winkelen: de manier waarop ik de verkoopster aanspreek is fout, te Karen-achtig etc.
- ik geef in bovenstaande situaties aan dat ik naar huis vertrek als ze geen respect kan opbrengen. Ik vertrek dan ook echt.
-praten helpt niet: er is niks aan de hand, het ligt allemaal aan mij.
(Ook een gesprek met een professional voorgesteld).
-ik toon interesse in haar leven, school, hobby's. Vriend en ik staan klaar als luisterend oor als ze ergens mee zit. Maar zodra ze haar hart heeft opgelucht, geeft ze mij weer een rot-gevoel door mij niet uit te laten praten en gewoon rechttoe te zeggen dat mijn woorden niet belangrijk zijn en weg te lopen.
Het punt is dat ze dit gedrag vooral tov mij vertoont, niet tegen mijn vriend. Ze heeft daarnaast best wel last van sociale anxiety en durft niet zo snel met nieuwe mensen contact te leggen, gaat vooral om met vriendinnen die ze van haar sportclub kent of van school. Zelfs iets vragen in een winkel vind ze eng.
Op school zeggen de leraren dat ze een dwingend karakter heeft, moeite heeft met gezag en altijd het laatste woord wil hebben.
Het lukt me niet meer om met haar in een kamer te zitten. Ik ben op!
(Ze kent haar vader niet, maar ik wil haar gedrag daarmee niet goed praten)
Ik zit er even doorheen. Ik ben een 43 jarige alleenstaande moeder met 3 kinderen. De oudste is een dochter van 15 jaar. Ze studeert goed (vwo) maar ze drijft me soms zo tot waanzin dat ik af en toe gewoon niet eens meer zin heb om met haar in een kamer te zitten.
Ze had als kind al best een 'bazig' karakter maar het laatste jaar is dit vertienvoudigd.
Ze heeft continu lelijk commentaar op mij:
- de manier waarop ik loop, sta, eet, mijn haar doe, hoe ik een praatje maak met de buren. Ik ben volgens haar een echte 'Karen'.
-alles wat uit mijn mond komt is onzin, mijn mening is niet relevant (zegt ze ook) en ze onderbreekt me voortdurend.
-als er eens wel een rustig moment is en we praten eens over een leuk onderwerp waar ik ook iets over wil zeggen, kapt ze me ineens af met: stop mama, ik wil niet eens horen wat jij over dat onderwerp te zeggen hebt, het interesseert me niet wat jij erover hebt gelezen/gehoord/gezien. En loopt zo weer weg. Alleen haar verhaal telt.
-werkelijk alles wat ik doe is fout en verkeerd.
Ik werk me te pletter om rond te komen, zodat we als gezin niet in geldnood komen. Maar als ik thuis kom hangt er al een donkere wolk in huis. Ik eindig door alle conflicten met haar steeds vaker met een huilbui in bed.
Ik heb:
-gestraft door gsm af te pakken, ze werd fysiek agressief en accepteerde haar straf niet (ging overal zoeken). Pas na een confrontatie met mijn vriend dimde ze (we hebben een lat-relatie)
-ik ben met haar 1 op 1 gaan wandelen, kreeg continu commentaar over mij heen. (ik probeer er niet op in te gaan)
-samen middagjes winkelen: de manier waarop ik de verkoopster aanspreek is fout, te Karen-achtig etc.
- ik geef in bovenstaande situaties aan dat ik naar huis vertrek als ze geen respect kan opbrengen. Ik vertrek dan ook echt.
-praten helpt niet: er is niks aan de hand, het ligt allemaal aan mij.
(Ook een gesprek met een professional voorgesteld).
-ik toon interesse in haar leven, school, hobby's. Vriend en ik staan klaar als luisterend oor als ze ergens mee zit. Maar zodra ze haar hart heeft opgelucht, geeft ze mij weer een rot-gevoel door mij niet uit te laten praten en gewoon rechttoe te zeggen dat mijn woorden niet belangrijk zijn en weg te lopen.
Het punt is dat ze dit gedrag vooral tov mij vertoont, niet tegen mijn vriend. Ze heeft daarnaast best wel last van sociale anxiety en durft niet zo snel met nieuwe mensen contact te leggen, gaat vooral om met vriendinnen die ze van haar sportclub kent of van school. Zelfs iets vragen in een winkel vind ze eng.
Op school zeggen de leraren dat ze een dwingend karakter heeft, moeite heeft met gezag en altijd het laatste woord wil hebben.
Het lukt me niet meer om met haar in een kamer te zitten. Ik ben op!
(Ze kent haar vader niet, maar ik wil haar gedrag daarmee niet goed praten)
ilse_de_l wijzigde dit bericht op 20-05-2021 21:21
0.05% gewijzigd
donderdag 20 mei 2021 om 23:27
Op school wordt dochter ook als pittig ervaren door leerkrachten.granny71 schreef: ↑20-05-2021 23:24Ik herken dat niet van pleeggezinnen want daar heb ik geen ervaringen mee maar wel van "normale" pittige kinderen.
Op school zijn ze de goedheid zelve maar thuis gaan ze enorm tekeer.
Thuis voelen ze zich namelijk veilig om zo tekeer te gaan en op school niet.
Hoe lullig het ook is maar het kan ook opgevat worden als compliment.
donderdag 20 mei 2021 om 23:28
Ik kan me er wel wat bij voorstellen die Gordon communicatie. Als je je ongehoord voelt gaat het niet helpen als de ander voor je gevoel een draaiboek afgaat in plaats van in gesprek te zijn met je.
Ik heb dat met hulpverleners die te veel standaard zinnen gebruiken, ik merk zo wie nog niet zo lang werkt in de ggz. Iedereen moet het leren natuurlijk en een eigen stijl ontwikkelen maar ik ben er echt allergisch voor.
Ik heb dat met hulpverleners die te veel standaard zinnen gebruiken, ik merk zo wie nog niet zo lang werkt in de ggz. Iedereen moet het leren natuurlijk en een eigen stijl ontwikkelen maar ik ben er echt allergisch voor.
donderdag 20 mei 2021 om 23:31
donderdag 20 mei 2021 om 23:33
To heeft inderdaad een probleem.
Namelijk een dochter die haar vader uit haar leven zag vertrekken, die nooit meer iets van hem gehoord heeft, hem haat (hoe kan je iemand haten die je niet kent)
Die zich al van jongs af aan afzet tegen een moeder die geen grenzen aangeeft en duidelijk enorm met zichzelf in de knoop zit.
En wat doet TO?
Klagen dat ze zo gekwetst wordt door haar puberdochter, die ze zelf opgevoed heeft.
Niet "mijn dochter zit met zichzelf in de knoop, hoe kan ik haar helpen?"
Maar "Ze pest me
"
donderdag 20 mei 2021 om 23:39
Dit zou ik juist niet doen...dochter wil een sterke moeder. Want sterke moeders voelen veilig. Daarom prikt ze je telkens, ze wil bewijs dat je tegen een stootje kan.eef-- schreef: ↑20-05-2021 23:14Ik heb de rest niet gelezen dus excuus als dit al een benoemd is. Heb je weleens in haar bijzijn hierom gehuild of echt benoemd dat het je kwetst?
Ik kon zelf als puber soms ook best kattig zijn (absoluut niet in deze mate), maar misschien heeft ze helemaal niet door wat ze bij jou aanricht.
En nee, je kwetsbaar opstellen vinden pubers niet sterk, dat vinden ze gedoe en geneuzel.
donderdag 20 mei 2021 om 23:39
Ik was geen hele opstandige puber en ik ging ook niet over grenzen, dus ik had graag als een verstandige en redelijk zelfdenkende tiener behandeld willen worden ipv als een klein kind. En dat werkte ook prima toen ze dat in dat tehuis uiteindelijk deden. Ik kreeg daar veel meer vrijheden en vertrouwen dan thuis, en daar bloeide ik echt van op. Maar dat is voor het verhaal van TO natuurlijk niet zo relevant allemaal.
donderdag 20 mei 2021 om 23:42
GreenLadyFern schreef: ↑20-05-2021 23:28
Ik heb dat met hulpverleners die te veel standaard zinnen gebruiken, ik merk zo wie nog niet zo lang werkt in de ggz. Iedereen moet het leren natuurlijk en een eigen stijl ontwikkelen maar ik ben er echt allergisch voor.
Precies dat ook!
donderdag 20 mei 2021 om 23:46
granny71 schreef: ↑20-05-2021 23:15To heeft vanaf dat dochter 3.5 jaar was heel wat dingen laten liggen.
Dat gaat ze met geen geitenwollen sokken therapie na ruim 12 jaar niet meer goed maken hoor.
Dat hoeft beslist niet. Hele gezeggelijke kinderen kunnen enorm lastige pubers worden. Zusje van mijn zwager was gruwelijk, liet zelfs crimineel gedrag zien. Voor haar 12e was er niets aan de hand, na de puberteit ook niet meer. Psychiater stelde haar ouders gerust. Als het tot het 11e jaar goed was, komt het weer goed.
Onze puber was altijd al pittig, maar wel lief en goed te sturen. Vanaf haar 14e/15e enorm aan het puberen. Door neutrale en reacties en grapjes (niet ten koste van haar) voorkom ik escalaties. Ze is sinds kort weer relaxter.
Laat je niet gek maken TO.
vrijdag 21 mei 2021 om 00:12
Ik denk dat iedereen van iedere leeftijd allergisch is voor toneelstukjes. Met welke intentie dan ook.GreenLadyFern schreef: ↑20-05-2021 23:28Ik kan me er wel wat bij voorstellen die Gordon communicatie. Als je je ongehoord voelt gaat het niet helpen als de ander voor je gevoel een draaiboek afgaat in plaats van in gesprek te zijn met je.
Ik heb dat met hulpverleners die te veel standaard zinnen gebruiken, ik merk zo wie nog niet zo lang werkt in de ggz. Iedereen moet het leren natuurlijk en een eigen stijl ontwikkelen maar ik ben er echt allergisch voor.
Mijn vader had er (met alle beste bedoelingen) een handje van om Pedagogische Dialogen aan te gaan. Dat was echt in strijd met zijn karakter (wat ik met hem deelde dus dat botste nogal). Dat hij dan met een uitgestreken gezicht zei: ‘Ik ben niet bóós, ik ben...teleurgesteld’. Nou dan ging ik helemaal los. Er was geen puber te vinden die meer gewantrouwd werd en ongeliefd was in heel het land. Net zolang doorgaan met zuigen en vol op dat emo-orgel totdat zijn ‘masker’ afviel en hij terug moest grijpen op zijn ware aard: “En nu ben ik GDV klaar met dat Zwanenmeer! Je gaat niet naar ...(vul hier iets in zoals een of ander obscuur festival 500 km van huis)! Als jij erachter komt dat 70% van die kerels niet te vertrouwen is, is het te laat en ben ik te ver weg. Jij kunt nog niet jezelf redden. Dus jammer de bammer jij blijft thuis!”
En als ik dan krijsend de trap op stampte naar boven dat ik toch echt wel het meest achtergestelde persoontje was met de meest fossiele ouders en toch ging, dan vloog die deur onder open en kreeg ik nog een: ‘Dan zullen we zien hoever jij komt zonder zakgeld Lemoos! En sla NIET met die deur’. *WHAM*
Die deur dicht rammen was mijn laatste woord. Wat helemaal niets veranderde maar goed. Dat wist ik al voordat ik het ging vragen dat er geen ‘ja’ zou komen. Zo voorspelbaar waren ze wel.
Nee heb je, ja kun je krijgen
vrijdag 21 mei 2021 om 00:17
Kun je niet tegen je dochter zeggen dat je helemaal klaar bent dat geruzie en dat je iemand erbij haalt om samen met elkaar te praten en alles zeggen wat je wil ( dit geldt uiteraard niet echt voor jou). Belangrijk is om erachter te komen waarom je dochter zich zo gedraagt, wat ze wil voor haarzelf en haar toekomst en wat haar onzekerheden zijn. Misschien kunnen jullie daar samen op een positieve manier dan mee aan de slag. Een therapeut zou een goede zijn, je dochter zegt dat ze dat niet wil omdat het idee beangstigend is, een therapeut is zoiets als "gek" zijn. Puberteit is wel een periode waar jou gevoelens er niet toe doen en ook eigenlijk weinig zin hebben omdat die echt niet tot het puberbrein doordringen en werkt ook duidelijk niet bij je dochter. Je dochter heeft iets nodig, daarom schreeuwt ze zo, kom daar achter en je bent een stuk verder.
vrijdag 21 mei 2021 om 00:17
Toch al minstens 22 jaar want zo oud is mijn oudste en toen werd er al over gesproken.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
vrijdag 21 mei 2021 om 00:29
Misschien gemist maar ik mis de vraag:
Hoe was je dochter als kind? Wanneer is dit gedrag begonnen?
Ik zou je dochter toch meeslepen naar de ggz. Een sociale fobie (hoe kom je dan aan die diagnose als je overigens nooit bij de ggz geweest bent?) moet iets mee gedaan worden. Nu is ze nog minderjarig en kan je haar dwingen.
Als een van mijn vijftal zich zo tegen mij zou gedragen, structureel, dan zou ik echt hulp inschakelen. En natuurlijk hebben pubers wel eens een ongestelde bui. Dat mag. Maar zo snel als een puber boos wordt zijn ze ook weer blij. Hier is de regel dat we in de woonkamer gezellig doen en als je dat niet lukt (ik heb een add’er die snel gefrustreerd is bijv). Dan ga je even tot rust komen op je kamer en kan je er daarna weer gezellig bij zitten.
Als docent zou ik dat soort gedrag zeker ook niet accepteren. Wat doen ze op school? Ligt er een OPP?
Is er voldoende uitdaging voor haar op school?
Hoe was je dochter als kind? Wanneer is dit gedrag begonnen?
Ik zou je dochter toch meeslepen naar de ggz. Een sociale fobie (hoe kom je dan aan die diagnose als je overigens nooit bij de ggz geweest bent?) moet iets mee gedaan worden. Nu is ze nog minderjarig en kan je haar dwingen.
Als een van mijn vijftal zich zo tegen mij zou gedragen, structureel, dan zou ik echt hulp inschakelen. En natuurlijk hebben pubers wel eens een ongestelde bui. Dat mag. Maar zo snel als een puber boos wordt zijn ze ook weer blij. Hier is de regel dat we in de woonkamer gezellig doen en als je dat niet lukt (ik heb een add’er die snel gefrustreerd is bijv). Dan ga je even tot rust komen op je kamer en kan je er daarna weer gezellig bij zitten.
Als docent zou ik dat soort gedrag zeker ook niet accepteren. Wat doen ze op school? Ligt er een OPP?
Is er voldoende uitdaging voor haar op school?
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
vrijdag 21 mei 2021 om 00:49
In alle het verdriet en machteloosheid in je reacties en waarom je dit topic hebt geopend, pik ik deze reactie er even tussen uit.
Iemand vroeg wat vind je leuk aan dochter, waar ben je trots op.
Je schreef zelf al dat ze een slimme meid is en zo komt ze ook over in alles wat je schrijft.
En die 'karen' is stiekem ook hilarisch hoe ze die inzet, ik moest er wel om lachen en hoop dat het jou ook lukt er los van jouw emotie zo naar te kijken.
Waar is je dochter goed in, waar ben je trots op?
Heb je weleens ruzie durven maken? Dus niet vanuit pedagogische technieken, ze is te slim om daar doorheen te prikken.
De strijd weleens aangegaan? De pijnpunten noemen en niet reageren uit je emotie dat zij jou kwetst maar als moeder die de regie neemt, die niet met zich laat spelen maar ook duidelijk zegt wat je als moeder ziet bij haar. Hoe zij denkt jullie dit kunnen oplossen, alles wat jij aandraagt deugt tenslotte niet maar zowel jij als ik zijn hier niet gelukkig mee, wat is jouw oplossing voor jouw gedrag en voor 'Karen'. Zo gaat het niet; of jij en ik gaan dit oplossen en lukt ons dat niet dan schakelen we hulp in om dit op te lossen. Maar zo gaan wij niet verder. Ik wil dit samen oplossen, je bent mijn dochter, ik hou van je en ben trots op je. Maar respectloos gedrag accepteer ik van niemand, dus ook niet van jou. Denk er maar over na; of we doen het samen of ik ga actie ondernemen.
Je verteld niet veel over haar vader. Ze was 3.5 toen hij uit jullie leven vertrok begrijp ik uit wat je schrijft.
Onderschat niet wat dat doet. Leg dat pijnpunt maar eens neer en niet vanuit jouw emotie of oplossingen of wat ook, maar als roze olifant in de strijd die ze met jou voert. Ik denk dat dat heel veel meer een issue is dan jij denkt of beter gezegd dan je dochter denkt.
vrijdag 21 mei 2021 om 03:20
Hoe dwing je haar boven te blijven als ze bijv niet zou willen? Kan dan best een fysiek handgemeen worden
vrijdag 21 mei 2021 om 03:32
Thuis moet voor iedereen prettig en veilig zijn en je mag best van je dochter vragen dat ze daar haar rol in oppakt.
Ik ben ook de meest gênante vrouw ter wereld en alle vriendinnen van dochter schijnen diep medelijden te hebben met haar. Vanwege mij als PERSOON zei ze laatst.
Vreemd genoeg zit iedereen hier wel altijd. Al gedraag ik me compleet BELACHELIJK, want ik loop rond (?)
of praat ik met mijn stem (?)
of lach ik te hard om de buurvrouw
of sta ik de postbode te versieren (?)
of neurie ik
of zing ik gezellig mee met een 'hit' die uit mijn tijd komt terwijl zij de remake kennen
Dan wel omdat ik hier geen aanhoudende logeerpartijen wil met eerst de kast vrijelijk leegeten en daarna zelf meegebracht snoep opeten.
Dat dat hier wordt geprobeerd omdat dat bij andere ouders ook niet mag is een klein detail.
ik leer soms ook dat ik inderdaad dingen moet laten gaan en zij leert dat mamma nog zo achterlijk niet is vaak.
Want dat ene vriendinnetje wat zo graag hier komt en de mond vol heeft van mij als gekke moeder, mag weer andere dingen niet en komt opvallend vaak als ze trek heeft speciaal om eten zeuren.
Niet leuk als je moeder je daarop wijst maar achteraf wel nuttige info als er ook nog andere zaken spelen.
Maar als zij het gezellig in huis wil hebben moet ze jou niet als verbale boksbal inzetten, daar ben je niet voor.
Ik zou hier dus ondersteuning in zoeken.
Misschien kun je wat met de methode geweldloos verzet, niet dat het zo extreem is maar wellicht onderdelen eruit.
Ik ben ook de meest gênante vrouw ter wereld en alle vriendinnen van dochter schijnen diep medelijden te hebben met haar. Vanwege mij als PERSOON zei ze laatst.
Vreemd genoeg zit iedereen hier wel altijd. Al gedraag ik me compleet BELACHELIJK, want ik loop rond (?)
of praat ik met mijn stem (?)
of lach ik te hard om de buurvrouw
of sta ik de postbode te versieren (?)
of neurie ik
of zing ik gezellig mee met een 'hit' die uit mijn tijd komt terwijl zij de remake kennen
Dan wel omdat ik hier geen aanhoudende logeerpartijen wil met eerst de kast vrijelijk leegeten en daarna zelf meegebracht snoep opeten.
Dat dat hier wordt geprobeerd omdat dat bij andere ouders ook niet mag is een klein detail.
ik leer soms ook dat ik inderdaad dingen moet laten gaan en zij leert dat mamma nog zo achterlijk niet is vaak.
Want dat ene vriendinnetje wat zo graag hier komt en de mond vol heeft van mij als gekke moeder, mag weer andere dingen niet en komt opvallend vaak als ze trek heeft speciaal om eten zeuren.
Niet leuk als je moeder je daarop wijst maar achteraf wel nuttige info als er ook nog andere zaken spelen.
Maar als zij het gezellig in huis wil hebben moet ze jou niet als verbale boksbal inzetten, daar ben je niet voor.
Ik zou hier dus ondersteuning in zoeken.
Misschien kun je wat met de methode geweldloos verzet, niet dat het zo extreem is maar wellicht onderdelen eruit.
vrijdag 21 mei 2021 om 07:14
Goedemorgen,
Veel is al gezegd.
Ik denk dat het belangrijk is dat dat je voor jezelf therapie gaat zoeken.
En niet in die zin: 'je doet alles slecht, maar om hulpmiddelen te ontvangen beter met je dochter om te kunnen gaan'.
Mijn kind (toen zelfde leeftijd) zat in een enorm dal en wilde zelf in therapie (hebben we wel zelf betaald, we wilde niet in ggz molen terecht komen)...
Toen hebben wij, bij dezelfde psycholoog, ook een sessie als ouders gehad.
We hebben daar echt heel erg veel aan gehad.
Nu wil je dochter niet, maar jij kan wel.
Iemand zei het al, ik gok dat je dochter zich heel eenzaam voelt. Ze is boos en verdrietig. EN ze is een pubers, en puberhersenen hebben over het algemeen niet echt een rem.
Het is begrijpelijk dat je je gekwetst voelt, maar helaas moet je dat gevoel gewoon even opzij zetten, voor haar, en 180 graden draaien in je gedrag naar haar.
Ze, kinderen/pubers, hebben grenzen nodig.
Ik heb 2 pubers en die gaan ook wel eens over mijn grens. 99% van de tijd doe ik daar niet veel mee, beetje laconiek, maar als ik wel 'boos' luisteren ze ook.
Wat ik doe is in een verhaal dat ze vertellen nooit zeggen dat ik vroeger ook.......
En wat bij ons helpt is dat ik weet waar ze het over hebben.
Ik kijk naar de instagram reels en kijk YouTube.
Gewoon een beetje inleven in hun social media wereldje.
Ze gaat veel te ver, ik ben het daar mee eens. Maar er is denk ik een reden voor.
Wellicht een reden die zij niet eens bewust kan aanwijzen.
Succes.
Zet je eigen gevoel even opzij en stel grenzen.
Veel is al gezegd.
Ik denk dat het belangrijk is dat dat je voor jezelf therapie gaat zoeken.
En niet in die zin: 'je doet alles slecht, maar om hulpmiddelen te ontvangen beter met je dochter om te kunnen gaan'.
Mijn kind (toen zelfde leeftijd) zat in een enorm dal en wilde zelf in therapie (hebben we wel zelf betaald, we wilde niet in ggz molen terecht komen)...
Toen hebben wij, bij dezelfde psycholoog, ook een sessie als ouders gehad.
We hebben daar echt heel erg veel aan gehad.
Nu wil je dochter niet, maar jij kan wel.
Iemand zei het al, ik gok dat je dochter zich heel eenzaam voelt. Ze is boos en verdrietig. EN ze is een pubers, en puberhersenen hebben over het algemeen niet echt een rem.
Het is begrijpelijk dat je je gekwetst voelt, maar helaas moet je dat gevoel gewoon even opzij zetten, voor haar, en 180 graden draaien in je gedrag naar haar.
Ze, kinderen/pubers, hebben grenzen nodig.
Ik heb 2 pubers en die gaan ook wel eens over mijn grens. 99% van de tijd doe ik daar niet veel mee, beetje laconiek, maar als ik wel 'boos' luisteren ze ook.
Wat ik doe is in een verhaal dat ze vertellen nooit zeggen dat ik vroeger ook.......
En wat bij ons helpt is dat ik weet waar ze het over hebben.
Ik kijk naar de instagram reels en kijk YouTube.
Gewoon een beetje inleven in hun social media wereldje.
Ze gaat veel te ver, ik ben het daar mee eens. Maar er is denk ik een reden voor.
Wellicht een reden die zij niet eens bewust kan aanwijzen.
Succes.
Zet je eigen gevoel even opzij en stel grenzen.
vrijdag 21 mei 2021 om 09:01
Ik heb geen puberdochter, maar ik heb als kind wel ervaren hoe slopend een puber in huis kan zijn.
Eerst en vooral: je staat er alleen voor, dat maakt denk ik ook dat jouw draagkracht sneller bereikt is, dan wanneer je iemand aan je zijde hebt, in een gelijkaardige rol (als vader) en in een klankbordrol (als man). In die zin voel ik mildheid voor jou. En je mag die ook voor jezelf voelen, voelen dat jij ook noden hebt, waarnaar geluisterd moet worden (en dan heb ik het niet over je puberdochter, maar over jezelf, dat je zelf moet erkennen dat ook jij hulp nodig hebt zodat je ook voor je andere kinderen staande blijft en een veilige thuis creëert)
Het valt me ook op dat je niet echt reageert op de aanbeveling om hulp te zoeken. Waarom is dat? Tegen welke drempels loop je aan? Heb je nog genoeg reserve om hierin stappen te ondernemen?
Eerst en vooral: je staat er alleen voor, dat maakt denk ik ook dat jouw draagkracht sneller bereikt is, dan wanneer je iemand aan je zijde hebt, in een gelijkaardige rol (als vader) en in een klankbordrol (als man). In die zin voel ik mildheid voor jou. En je mag die ook voor jezelf voelen, voelen dat jij ook noden hebt, waarnaar geluisterd moet worden (en dan heb ik het niet over je puberdochter, maar over jezelf, dat je zelf moet erkennen dat ook jij hulp nodig hebt zodat je ook voor je andere kinderen staande blijft en een veilige thuis creëert)
Het valt me ook op dat je niet echt reageert op de aanbeveling om hulp te zoeken. Waarom is dat? Tegen welke drempels loop je aan? Heb je nog genoeg reserve om hierin stappen te ondernemen?
vrijdag 21 mei 2021 om 09:36
Waarschijnlijk is zij net zo kritisch richting zichzelf en haalt zij zichzelf continu naar beneden (inwendig). Laag zelfbeeld, sociale angst, weinig vrienden (werd/wordt zij gepest?), genoeg om zorgen over te hebben. Ik zou vooral de sociale angst serieus nemen (op die leeftijd zijn leeftijdsgenoten essentieel, ook voor het zelfberld) en kijken hoe zij daarmee geholpen kan worden.
vrijdag 21 mei 2021 om 10:37
Dat iets dergelijks een grote impact heeft, is duidelijk.
Maar mijn dochters (15 en 12 jaar) zien of horen hun vader al 5 jaar niet meer ondanks alle pogingen om contact te houden (de 5 jaren ervoor ook maar zeer zelden). Ze weten dat ze er altijd over kunnen praten (wat heel af en toe gebeurt) maar dat is geen excuus voor zo'n gedrag.
Natuurlijk is iedereen uniek en vind één persoon dit moeilijker dan een ander. Maar dan moet je hulp aanvaarden.
Mijn oudste heeft ook psychologische hulp gehad (en kan dat weer krijgen indien nodig).
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
