Kinderen
alle pijlers
Radeloos door puberdochter
donderdag 20 mei 2021 om 17:04
Hoi!
Ik zit er even doorheen. Ik ben een 43 jarige alleenstaande moeder met 3 kinderen. De oudste is een dochter van 15 jaar. Ze studeert goed (vwo) maar ze drijft me soms zo tot waanzin dat ik af en toe gewoon niet eens meer zin heb om met haar in een kamer te zitten.
Ze had als kind al best een 'bazig' karakter maar het laatste jaar is dit vertienvoudigd.
Ze heeft continu lelijk commentaar op mij:
- de manier waarop ik loop, sta, eet, mijn haar doe, hoe ik een praatje maak met de buren. Ik ben volgens haar een echte 'Karen'.
-alles wat uit mijn mond komt is onzin, mijn mening is niet relevant (zegt ze ook) en ze onderbreekt me voortdurend.
-als er eens wel een rustig moment is en we praten eens over een leuk onderwerp waar ik ook iets over wil zeggen, kapt ze me ineens af met: stop mama, ik wil niet eens horen wat jij over dat onderwerp te zeggen hebt, het interesseert me niet wat jij erover hebt gelezen/gehoord/gezien. En loopt zo weer weg. Alleen haar verhaal telt.
-werkelijk alles wat ik doe is fout en verkeerd.
Ik werk me te pletter om rond te komen, zodat we als gezin niet in geldnood komen. Maar als ik thuis kom hangt er al een donkere wolk in huis. Ik eindig door alle conflicten met haar steeds vaker met een huilbui in bed.
Ik heb:
-gestraft door gsm af te pakken, ze werd fysiek agressief en accepteerde haar straf niet (ging overal zoeken). Pas na een confrontatie met mijn vriend dimde ze (we hebben een lat-relatie)
-ik ben met haar 1 op 1 gaan wandelen, kreeg continu commentaar over mij heen. (ik probeer er niet op in te gaan)
-samen middagjes winkelen: de manier waarop ik de verkoopster aanspreek is fout, te Karen-achtig etc.
- ik geef in bovenstaande situaties aan dat ik naar huis vertrek als ze geen respect kan opbrengen. Ik vertrek dan ook echt.
-praten helpt niet: er is niks aan de hand, het ligt allemaal aan mij.
(Ook een gesprek met een professional voorgesteld).
-ik toon interesse in haar leven, school, hobby's. Vriend en ik staan klaar als luisterend oor als ze ergens mee zit. Maar zodra ze haar hart heeft opgelucht, geeft ze mij weer een rot-gevoel door mij niet uit te laten praten en gewoon rechttoe te zeggen dat mijn woorden niet belangrijk zijn en weg te lopen.
Het punt is dat ze dit gedrag vooral tov mij vertoont, niet tegen mijn vriend. Ze heeft daarnaast best wel last van sociale anxiety en durft niet zo snel met nieuwe mensen contact te leggen, gaat vooral om met vriendinnen die ze van haar sportclub kent of van school. Zelfs iets vragen in een winkel vind ze eng.
Op school zeggen de leraren dat ze een dwingend karakter heeft, moeite heeft met gezag en altijd het laatste woord wil hebben.
Het lukt me niet meer om met haar in een kamer te zitten. Ik ben op!
(Ze kent haar vader niet, maar ik wil haar gedrag daarmee niet goed praten)
Ik zit er even doorheen. Ik ben een 43 jarige alleenstaande moeder met 3 kinderen. De oudste is een dochter van 15 jaar. Ze studeert goed (vwo) maar ze drijft me soms zo tot waanzin dat ik af en toe gewoon niet eens meer zin heb om met haar in een kamer te zitten.
Ze had als kind al best een 'bazig' karakter maar het laatste jaar is dit vertienvoudigd.
Ze heeft continu lelijk commentaar op mij:
- de manier waarop ik loop, sta, eet, mijn haar doe, hoe ik een praatje maak met de buren. Ik ben volgens haar een echte 'Karen'.
-alles wat uit mijn mond komt is onzin, mijn mening is niet relevant (zegt ze ook) en ze onderbreekt me voortdurend.
-als er eens wel een rustig moment is en we praten eens over een leuk onderwerp waar ik ook iets over wil zeggen, kapt ze me ineens af met: stop mama, ik wil niet eens horen wat jij over dat onderwerp te zeggen hebt, het interesseert me niet wat jij erover hebt gelezen/gehoord/gezien. En loopt zo weer weg. Alleen haar verhaal telt.
-werkelijk alles wat ik doe is fout en verkeerd.
Ik werk me te pletter om rond te komen, zodat we als gezin niet in geldnood komen. Maar als ik thuis kom hangt er al een donkere wolk in huis. Ik eindig door alle conflicten met haar steeds vaker met een huilbui in bed.
Ik heb:
-gestraft door gsm af te pakken, ze werd fysiek agressief en accepteerde haar straf niet (ging overal zoeken). Pas na een confrontatie met mijn vriend dimde ze (we hebben een lat-relatie)
-ik ben met haar 1 op 1 gaan wandelen, kreeg continu commentaar over mij heen. (ik probeer er niet op in te gaan)
-samen middagjes winkelen: de manier waarop ik de verkoopster aanspreek is fout, te Karen-achtig etc.
- ik geef in bovenstaande situaties aan dat ik naar huis vertrek als ze geen respect kan opbrengen. Ik vertrek dan ook echt.
-praten helpt niet: er is niks aan de hand, het ligt allemaal aan mij.
(Ook een gesprek met een professional voorgesteld).
-ik toon interesse in haar leven, school, hobby's. Vriend en ik staan klaar als luisterend oor als ze ergens mee zit. Maar zodra ze haar hart heeft opgelucht, geeft ze mij weer een rot-gevoel door mij niet uit te laten praten en gewoon rechttoe te zeggen dat mijn woorden niet belangrijk zijn en weg te lopen.
Het punt is dat ze dit gedrag vooral tov mij vertoont, niet tegen mijn vriend. Ze heeft daarnaast best wel last van sociale anxiety en durft niet zo snel met nieuwe mensen contact te leggen, gaat vooral om met vriendinnen die ze van haar sportclub kent of van school. Zelfs iets vragen in een winkel vind ze eng.
Op school zeggen de leraren dat ze een dwingend karakter heeft, moeite heeft met gezag en altijd het laatste woord wil hebben.
Het lukt me niet meer om met haar in een kamer te zitten. Ik ben op!
(Ze kent haar vader niet, maar ik wil haar gedrag daarmee niet goed praten)
ilse_de_l wijzigde dit bericht op 20-05-2021 21:21
0.05% gewijzigd
vrijdag 21 mei 2021 om 10:44
Gatsie, ik heb echt meelij met jullie beiden. Dochter weet echt niet wat grenzen zijn en heeft veel frustratie (puberbrein) en ik begrijp heel goed dat t jou pijn doet. Ik heb niet echt constructief advies wat anders is dan eerdere mensen hebben gegeven. Therapie is t beste maar daar staat ze niet voor open.
Ik zou haar wel de hele dag Karen gaan noemen.
Ik zou haar wel de hele dag Karen gaan noemen.
vrijdag 21 mei 2021 om 10:57
Zoek ook hulp voor de andere kinderen in huis. Die voelen zich misschien ook onveilig thuis. Ik had zo'n zus die altijd boos was en ruzie maakte met mijn ouders. Er was daardoor vaak amper aandacht voor mij en ik heb me vaak heel eenzaam en ongelukkig gevoeld thuis. Ik zat vaak op mijn kamer, veilig in mijn eigen cocon, weg van al het geruzie.
vrijdag 21 mei 2021 om 11:32
Kijk dat pubers zich af en toe schamen voor je en dat ze zich ook afzetten is gewoon een normaal proces - hier "kauw" ik wel eens te luid en dat is super "cringe". En ik ben uiteraard ook soms een "Karen" als ik ergens een klacht uit en ze staat zich erbij te schamen. Dat had ik vroeger net zo bij mijn moeder. Dat is niets persoonlijks.
Maar bij jullie gaat het blijkbaar verder en zijn er ook geen leuke momenten meer ?
Waar en wanneer ben je precies het contact met haar kwijt geraakt ? Kan je daar een vinger opleggen ?
En was er een thema (een hobby of interesse) waar jullie vroeger wel goed over konden connecten, die je weer zou kunnen reactiveren ?
Ik snap wel dat de meeste hier erop wijzen dat je het erg om jou laat draaien - hoe vervelend het allemaal voor jou is. En ja, natuurlijk is dat rot dat jullie momenteel niet klikken, maar dit doet zij echt niet omdat ze het leuk vindt om jou te pesten. Ik zie een bang kind in een grote lijf vol onzekerheden en hormonen. En dat is vooral ook rot voor haar. Lijkt alsof ze zich heel onveilig voelt en daarom uithaalt.
Zoek dus hulp hiermee en laat zien dat ze van je aan kan ook als het een shit periode is. Je verder terugtrekken en haar vermijden vind ik een heel fout signaal.
Spiegelen vind ik een goede tip voor normale puberbuien - voor diegenen die ook anders kunnen na een bepaald inzicht. Ik vraag me af of zij wel anders kan.
Maar bij jullie gaat het blijkbaar verder en zijn er ook geen leuke momenten meer ?
Waar en wanneer ben je precies het contact met haar kwijt geraakt ? Kan je daar een vinger opleggen ?
En was er een thema (een hobby of interesse) waar jullie vroeger wel goed over konden connecten, die je weer zou kunnen reactiveren ?
Ik snap wel dat de meeste hier erop wijzen dat je het erg om jou laat draaien - hoe vervelend het allemaal voor jou is. En ja, natuurlijk is dat rot dat jullie momenteel niet klikken, maar dit doet zij echt niet omdat ze het leuk vindt om jou te pesten. Ik zie een bang kind in een grote lijf vol onzekerheden en hormonen. En dat is vooral ook rot voor haar. Lijkt alsof ze zich heel onveilig voelt en daarom uithaalt.
Zoek dus hulp hiermee en laat zien dat ze van je aan kan ook als het een shit periode is. Je verder terugtrekken en haar vermijden vind ik een heel fout signaal.
Spiegelen vind ik een goede tip voor normale puberbuien - voor diegenen die ook anders kunnen na een bepaald inzicht. Ik vraag me af of zij wel anders kan.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
vrijdag 21 mei 2021 om 12:18
Ik heb niet alle reacties gelezen, dus misschien is wat ik schrijf wel mosterd. Ik heb wel jouw reacties gelezen. Ik haal twee dingen uit je verhaal: je dochter komt over als een heel gevoelig meisje, dat erg onzeker is (sociale fobie) en waar veel boosheid in zit (met daarachter verdriet, maar dat durft ze niet aan te gaan) Thuis durft ze die boosheid te uiten (jij loopt toch niet weg, ze vertrouwt je blijkbaar en dat is een enorm compliment) en op school is het de manier om om te gaan met een situatie waar ze zich bang en onzeker voelt. Bij jouw vriend durft ze blijkbaar minder goed boos te zijn, want die kan wel eens weglopen. Jouw machteloosheid vindt ze moeilijk. Dat maakt haar gefrustreerd en daar wordt ze weer boos om. Je zal zien dat ze als ze ouder is zal laten merken dat ze spijt heeft van haar gedrag nu. Maar nu, wat kan je hieraan doen? Hoe kan je omgaan met haar zodat de sfeer weer beter wordt en de negatieve spiraal doorbroken?
In de eerste plaats loslaten. Het gevoel dat ze jouw geeft dat ze geen respect voor je heeft etcetera moet je echt loslaten. Daar heeft het namelijk niks mee te maken. De frustratie en boosheid die ze voelt is namelijk niet persoonlijk naar jou. Er zit een enorme pijn en angst in dat kind en ze kan dat alleen uiten door boos te zijn. Als je dat loslaat, dan komt er ruimte om te kijken naar de positieve dingen en dat kunnen hele kleine dingen zijn. Benoem die dingen. Alle kleine dingen, wat fijn dat je je spullen op het aanrecht/in de afwasmachine/in de wasmand hebt gegooid, wat goed dat je een voldoende voor die toets hebt gehaald, wat staat die bloes je leuk, wat zit je haar mooi. Het kan van alles zijn, maar je moet het wel menen. Je zal zien dat dat echt wonderen doet. Als ze negatief is of iets zegt of doet, dan kap je dat meteen af met de woorden: hier heb ik geen zin in en dan ga je iets anders doen. Dat wordt je mantra. Hier heb ik geen zin in. Laat je niet in de verleiding brengen tot discussies, maar stap uit de situatie. Als het kan loop je weg, anders richt je je aandacht op iets anders. Als je dit consequent doet, positieve dingen benoemen en wegstappen uit negatieve situaties, zie je binnen een paar dagen resultaat. Dan zal er ruimte komen om haar pijn en angst te erkennen en daarover te praten.
Ik heb dit verschillende keren zien werken.
Heel veel succes!
In de eerste plaats loslaten. Het gevoel dat ze jouw geeft dat ze geen respect voor je heeft etcetera moet je echt loslaten. Daar heeft het namelijk niks mee te maken. De frustratie en boosheid die ze voelt is namelijk niet persoonlijk naar jou. Er zit een enorme pijn en angst in dat kind en ze kan dat alleen uiten door boos te zijn. Als je dat loslaat, dan komt er ruimte om te kijken naar de positieve dingen en dat kunnen hele kleine dingen zijn. Benoem die dingen. Alle kleine dingen, wat fijn dat je je spullen op het aanrecht/in de afwasmachine/in de wasmand hebt gegooid, wat goed dat je een voldoende voor die toets hebt gehaald, wat staat die bloes je leuk, wat zit je haar mooi. Het kan van alles zijn, maar je moet het wel menen. Je zal zien dat dat echt wonderen doet. Als ze negatief is of iets zegt of doet, dan kap je dat meteen af met de woorden: hier heb ik geen zin in en dan ga je iets anders doen. Dat wordt je mantra. Hier heb ik geen zin in. Laat je niet in de verleiding brengen tot discussies, maar stap uit de situatie. Als het kan loop je weg, anders richt je je aandacht op iets anders. Als je dit consequent doet, positieve dingen benoemen en wegstappen uit negatieve situaties, zie je binnen een paar dagen resultaat. Dan zal er ruimte komen om haar pijn en angst te erkennen en daarover te praten.
Ik heb dit verschillende keren zien werken.
Heel veel succes!
vrijdag 21 mei 2021 om 12:22
vrijdag 21 mei 2021 om 12:40
Dit.
En dit.HEMAlover schreef: ↑20-05-2021 22:03Dit gaat veel verder dan normaal pubergedrag en is ook bedreigend voor haar ontwikkeling. Ik zou zsm hulp zoeken bij de ggz voor iets als geweldloos verzet/verbindend gezag, mst of mdft. Dit zijn allemaal behandelingen waarvoor je dochter niets hoeft te willen, maar waarmee de gezagsrelatie hersteld kan worden en haar ontwikkeling daardoor bijgestuurd.
Is er eerder wel eens psychologisch onderzoek gedaan bij je dochter? (Dat zal ze nu vast niet willen.)
En dit.
Dit is geen normaal pubergedrag.
Wat voor redenen / verklaringen men er hier ook allemaal bij haalt.
Zoek professionele hulp.
vrijdag 21 mei 2021 om 12:52
Heel herkenbaar helaas. Ik had ook zo’n zus en als ik dan eens boos was dan werd er gezegd: he ajb, begin jij nou ook al?Wijndruifje schreef: ↑21-05-2021 10:57Zoek ook hulp voor de andere kinderen in huis. Die voelen zich misschien ook onveilig thuis. Ik had zo'n zus die altijd boos was en ruzie maakte met mijn ouders. Er was daardoor vaak amper aandacht voor mij en ik heb me vaak heel eenzaam en ongelukkig gevoeld thuis. Ik zat vaak op mijn kamer, veilig in mijn eigen cocon, weg van al het geruzie.
Hierdoor heb ik het heel lang moeilijk gevonden om boos te worden / emoties te laten zien. Dus ik vind dit een goede tip van Wijndruifje.
vrijdag 21 mei 2021 om 13:06
Waar slaat dit nu weer op? Het is toch niet alsof je als moeder zijnde je emoties niet mag laten blijken? Ze is ook gewoon een mens en als haar dochter erg naar tegen haar doet mag ze laten blijken dat dat haar iets doet.
vrijdag 21 mei 2021 om 13:27
Hoe was ze als klein kind?
Heeft ze weleens spijt en toont ze dan berouw?
Ik lees dat ze bang is voor de buitenwereld en daardoor zichzelf erg beperkt. Haar "moed" haalt ze uit TikTok, daar vlucht ze in, dat is haar wereld.
Vader niet in beeld en nooit gekend. Dit lijkt mij best heftig voor een kind.
Moeder die haar nooit echt goed heeft geleerd wat de grenzen zijn?
Ik denk dat jullie als gezin hulp nodig hebben. Helemaal niet verkeerd hoor, daar zijn die mensen voor, om te helpen.
Heeft ze weleens spijt en toont ze dan berouw?
Ik lees dat ze bang is voor de buitenwereld en daardoor zichzelf erg beperkt. Haar "moed" haalt ze uit TikTok, daar vlucht ze in, dat is haar wereld.
Vader niet in beeld en nooit gekend. Dit lijkt mij best heftig voor een kind.
Moeder die haar nooit echt goed heeft geleerd wat de grenzen zijn?
Ik denk dat jullie als gezin hulp nodig hebben. Helemaal niet verkeerd hoor, daar zijn die mensen voor, om te helpen.
vrijdag 21 mei 2021 om 14:05
Dit klinkt absoluut niet als normaal pubergedrag! En wat er ook onder zit. Jij bent geen psycholoog.
Het maakt ook niet uit wat en hoe. Het gedrag is totaal respectloos en zelfs agressief. Dat zou ik niet accepteren. Ga naar de huisarts en vraag om een doorverwijzing. Ook zou ik contact opnemen met haar school. Vraag om een gesprek met de mentor en school maatschappelijk werker. Met of zonder haar toestemming. Het is belangrijk om te weten hoe het op school gaat.
Wil dochter aan niets meewerken en niet in gesprek dan zou ik aangeven te gaan kijken naar andere plekken waar ze (tijdelijk) kan verblijven. Blijkbaar wil ze niet met jou in 1 huis wonen. En ze is een gevaar voor het welzijn van je andere kinderen (en ook voor jou als persoon). Vraag rond in je omgeving en bespreek dit als uiterste punt ook met hulpverlening. Soms moet er lucht komen in een situatie.
Zeg haar dat ze aan zichzelf en haar sociale stoornis moet werken. Thuis een grote mond maar buitenshuis is ze niets waard.
Het maakt ook niet uit wat en hoe. Het gedrag is totaal respectloos en zelfs agressief. Dat zou ik niet accepteren. Ga naar de huisarts en vraag om een doorverwijzing. Ook zou ik contact opnemen met haar school. Vraag om een gesprek met de mentor en school maatschappelijk werker. Met of zonder haar toestemming. Het is belangrijk om te weten hoe het op school gaat.
Wil dochter aan niets meewerken en niet in gesprek dan zou ik aangeven te gaan kijken naar andere plekken waar ze (tijdelijk) kan verblijven. Blijkbaar wil ze niet met jou in 1 huis wonen. En ze is een gevaar voor het welzijn van je andere kinderen (en ook voor jou als persoon). Vraag rond in je omgeving en bespreek dit als uiterste punt ook met hulpverlening. Soms moet er lucht komen in een situatie.
Zeg haar dat ze aan zichzelf en haar sociale stoornis moet werken. Thuis een grote mond maar buitenshuis is ze niets waard.
vrijdag 21 mei 2021 om 14:12
Ik was ook een draak van een puber en het liefst had ik niets te maken met m'n moeder in die periode. Aan de andere kant ging ik dan juist gewoon zelf op m'n kamer zitten, had ik ook van niets en niemand last.
Relatie met m'n moeder is inmiddels weer helemaal prima, ging eigenlijk meteen al beter toen ik het huis uit ging met 18.
Zou er dus vooral voor zorgen dat als zij vervelend wil zitten doen ze dat maar lekker op de eigen kamer gaat doen. Als ze niets leuke heeft te zeggen, dan mag ze dat lekker tegen iemand anders gaan doen die het wel interesseert. Jij moet er geen boodschap aan hebben (snap wel dat dat soms lastig kan zijn).
Relatie met m'n moeder is inmiddels weer helemaal prima, ging eigenlijk meteen al beter toen ik het huis uit ging met 18.
Zou er dus vooral voor zorgen dat als zij vervelend wil zitten doen ze dat maar lekker op de eigen kamer gaat doen. Als ze niets leuke heeft te zeggen, dan mag ze dat lekker tegen iemand anders gaan doen die het wel interesseert. Jij moet er geen boodschap aan hebben (snap wel dat dat soms lastig kan zijn).
vrijdag 21 mei 2021 om 17:43
Allereerst een hele hele dikke knuffel voor jou . Want het valt niet mee zo te leven.Bang zijn als je dochter op komt want hoe is haar bui en hoe verloopt de dag en hoe heeft het invloed op iedereen . Dat gezegd hebbende je dochter zit duidelijk met dingen en weet niet anders dan uit te halen naar degene waar ze het meest van houdt en waar ze veilig is .
Ik zou je willen adviseren als je dochter geen hulp wil dat je zelf wel hulp gaat zoeken alleen maar om een luisterend oor te hebben bij iemand die wat van gedrag af weet .
Ik heb zelf een nu volwassen dochter die vergelijkbaar gedrag had en ook altijd naar mij en niet naar haar vader. Ze dreigde ook met zelfmoord zei bijvoorbeeld als ze naar school ging op de fiets dat ze hoopte de tram tegen te komen en dan er onder zou komen en nam dan vervolgens de telefoon niet op waardoor ik gek werd van de angst en de school maar weer ging bellen of ze aan was gekomen.
zij wilde wel op haar 13e naar een psycholoog en daar zijn een aantal diagnoses uitgekomen waaronder adhd en asperger . Maar ook dat ze heel veel moeite had met een aantal overlijdens in de familie wat ik natuurlijk wel wist maar zij dacht daar zover in door dat iedereen waar zij van hield dood ging omdat ze haar niet leuk vonden . Inmiddels is ze 26 en zelf moeder en is ze naar mij toe veel liever ,wel is het fijn dat er een afstand is nu want de jaren dat ze thuis woonde waren niet makkelijk en nu hebben we niet constant met elkaar te maken en als we dan elkaar zien of spreken is het prettig en leuk . Wel slikt ze al die jaren medicijnen voor depressies
Ik zou je willen adviseren als je dochter geen hulp wil dat je zelf wel hulp gaat zoeken alleen maar om een luisterend oor te hebben bij iemand die wat van gedrag af weet .
Ik heb zelf een nu volwassen dochter die vergelijkbaar gedrag had en ook altijd naar mij en niet naar haar vader. Ze dreigde ook met zelfmoord zei bijvoorbeeld als ze naar school ging op de fiets dat ze hoopte de tram tegen te komen en dan er onder zou komen en nam dan vervolgens de telefoon niet op waardoor ik gek werd van de angst en de school maar weer ging bellen of ze aan was gekomen.
zij wilde wel op haar 13e naar een psycholoog en daar zijn een aantal diagnoses uitgekomen waaronder adhd en asperger . Maar ook dat ze heel veel moeite had met een aantal overlijdens in de familie wat ik natuurlijk wel wist maar zij dacht daar zover in door dat iedereen waar zij van hield dood ging omdat ze haar niet leuk vonden . Inmiddels is ze 26 en zelf moeder en is ze naar mij toe veel liever ,wel is het fijn dat er een afstand is nu want de jaren dat ze thuis woonde waren niet makkelijk en nu hebben we niet constant met elkaar te maken en als we dan elkaar zien of spreken is het prettig en leuk . Wel slikt ze al die jaren medicijnen voor depressies
vrijdag 21 mei 2021 om 18:22
Dit dus, je grenzen aangeven. Heb zelf ook een puber en wat daar af en toe uitkomt....pubers kunnen echt kwetsend zijn, ook ik heb weleens zitten huilen in mijn slaapkamer en ben ook weleens goed boos geworden.Melisande2 schreef: ↑21-05-2021 12:18Ik heb niet alle reacties gelezen, dus misschien is wat ik schrijf wel mosterd. Ik heb wel jouw reacties gelezen. Ik haal twee dingen uit je verhaal: je dochter komt over als een heel gevoelig meisje, dat erg onzeker is (sociale fobie) en waar veel boosheid in zit (met daarachter verdriet, maar dat durft ze niet aan te gaan) Thuis durft ze die boosheid te uiten (jij loopt toch niet weg, ze vertrouwt je blijkbaar en dat is een enorm compliment) en op school is het de manier om om te gaan met een situatie waar ze zich bang en onzeker voelt. Bij jouw vriend durft ze blijkbaar minder goed boos te zijn, want die kan wel eens weglopen. Jouw machteloosheid vindt ze moeilijk. Dat maakt haar gefrustreerd en daar wordt ze weer boos om. Je zal zien dat ze als ze ouder is zal laten merken dat ze spijt heeft van haar gedrag nu. Maar nu, wat kan je hieraan doen? Hoe kan je omgaan met haar zodat de sfeer weer beter wordt en de negatieve spiraal doorbroken?
In de eerste plaats loslaten. Het gevoel dat ze jouw geeft dat ze geen respect voor je heeft etcetera moet je echt loslaten. Daar heeft het namelijk niks mee te maken. De frustratie en boosheid die ze voelt is namelijk niet persoonlijk naar jou. Er zit een enorme pijn en angst in dat kind en ze kan dat alleen uiten door boos te zijn. Als je dat loslaat, dan komt er ruimte om te kijken naar de positieve dingen en dat kunnen hele kleine dingen zijn. Benoem die dingen. Alle kleine dingen, wat fijn dat je je spullen op het aanrecht/in de afwasmachine/in de wasmand hebt gegooid, wat goed dat je een voldoende voor die toets hebt gehaald, wat staat die bloes je leuk, wat zit je haar mooi. Het kan van alles zijn, maar je moet het wel menen. Je zal zien dat dat echt wonderen doet. Als ze negatief is of iets zegt of doet, dan kap je dat meteen af met de woorden: hier heb ik geen zin in en dan ga je iets anders doen. Dat wordt je mantra. Hier heb ik geen zin in. Laat je niet in de verleiding brengen tot discussies, maar stap uit de situatie. Als het kan loop je weg, anders richt je je aandacht op iets anders. Als je dit consequent doet, positieve dingen benoemen en wegstappen uit negatieve situaties, zie je binnen een paar dagen resultaat. Dan zal er ruimte komen om haar pijn en angst te erkennen en daarover te praten.
Ik heb dit verschillende keren zien werken.
Heel veel succes!
Ik zeg altijd tegen hem weet niet of je weet tegen wie je het hebt, maar ik ben niet je vriend, ik ben je moeder.
Ik merk als ik hem echt duidelijke grenzen aangeef en niet in mijn eigen emotie ga zitten dat het een stuk gezelliger is in huis.
Dit meisje houdt van haar moeder en schreeuwt om aandacht. Denk dat TO haar eigen emoties hierin moet parkeren. Dat haar dochter niet zo tegen TO haar vriend doet is omdat hij waarschijnlijk heel duidelijk zijn grens aangeeft.
vrijdag 21 mei 2021 om 19:51
Mijn vriendin en mijn partner zijn beide in de steek gelaten door hun vader. Allebei heeft hen dit getekend. Mijn vriendin riep zulke dingen ook in haar pubertijd. Het boeide haar niet etc. Rond haar 21e kreeg ze een burn out en heeft ze middels therapie verwerkt dat haar vader haar heeft laten zitten. Mijn partner kreeg geen burn out maar is rond zn 20e naar zn vader toegegaan ondanks hij jaren riep dat het hem niet boeide. Er zijn rake woorden gevallen. Inmiddels heeft hij het achter zich gelaten. Welke aandacht heb je er in haar jongere jaren aan besteed? Heeft ze de kans gekregen het te verwerken? Kan het zijn dat ze jou de schuld geeft van zijn vertrek?
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 14 was en ik heb mijn moeder hier de schuld van gegeven. Zij heeft het allemaal over zich heen gekregen in mn pubertijd, ik heb zelfs met haar gevochten. Pas toen ik halverwege de 20 was kon ik uitleggen dat mijn woede naar haar pijn was, dat ik haar meer dan ooit nodig had in die tijd, dat ik me in de steek gelaten voelde door haar. Als puber was het enige wat ik kende boos zijn op haar. Het zijn even wat punten voor jou om over na te denken. Welke pijn kan er zijn voor haar?
Ik zou iig naar de huisarts of een psych gaan voor jezelf zodat jij hulp kan krijgen in hoe hier mee om te gaan.
vrijdag 21 mei 2021 om 20:43
Daarom snap ik niet dat het feit dat haar vader haar in de steek gelaten heeft zo makkelijk terzijde geschoven wordt.
Ze heeft 3.5 jaar een vader gehad en ineens was hij weg.
vrijdag 21 mei 2021 om 20:45
Hou er wel rekening mee dat alles wat kinderen voor ongeveer hun 5de verjaardag meemaken ze ook weer grotendeels vergeten.
Of wat herinner jij je nog van toen je 3 was?
Daar zijn een boel wetenschappelijke onderzoeken naar gedaan.
En een pa die eens dat er 3 kinderen zijn mij op mijn 3de in de steek laat, naar de andere kant van de wereld verhuist en nooit meer omkijkt ... Hij zou toch écht de boom in kunnen.
Zeker tijdens mijn puberteit.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
vrijdag 21 mei 2021 om 20:49
Meemaken of voelen dat is totaal iets anders.
vrijdag 21 mei 2021 om 20:57
Tuurlijk.
Jij zou je helemaal niet in de steek gelaten voelen, je zou je op jonge leeftijd helemaal niet afgevraagd hebben of je iets verkeerd gedaan had, of hij misschien wel was gebleven als je liever geweest was?
vrijdag 21 mei 2021 om 21:00
Misschien als ie vertrokken was als ik 7 was wel.
Op mijn 3de zou ik een peuter geweest zijn die toch écht weinig gedragsverandering had kunnen laten zien.
Als hij dan zo nodig de eikel moet zijn die het afbolt bij een vrouw en 3 piepjonge kinderen en nooit meer iets laat horen ... hij doet maar.
Dan zou ik hem zelf op mijn 15de toch ook nooit meer moeten horen of zien.
Of erover moeten spreken.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
vrijdag 21 mei 2021 om 21:05
Wat denk je nou? Dat je je niet in de steek gelaten voelt op je 15e als je met 3,5 jaar in de steek gelaten bent? Dat je je op je 15e niet afvraagt waarom je niet de moeite waard bent om contact mee te houden voor je vader? Dat je misschien niet meer weet hoe het was toen je vader nog thuis was, betekent niet dat je je vader niet mist of dat je je niet waardeloos voelt omdat je geen waarde hebt voor één van je ouders.Wissewis schreef: ↑21-05-2021 20:45Hou er wel rekening mee dat alles wat kinderen voor ongeveer hun 5de verjaardag meemaken ze ook weer grotendeels vergeten.
Of wat herinner jij je nog van toen je 3 was?
Daar zijn een boel wetenschappelijke onderzoeken naar gedaan.
En een pa die eens dat er 3 kinderen zijn mij op mijn 3de in de steek laat, naar de andere kant van de wereld verhuist en nooit meer omkijkt ... Hij zou toch écht de boom in kunnen.
Zeker tijdens mijn puberteit.
vrijdag 21 mei 2021 om 21:17
Wat een nonsens kraam je weer uit. Alsof dat geen pijn doet
vrijdag 21 mei 2021 om 21:24
Dat meisje ziet toch in andere gezinnen wat ze mist. Ze woont niet in een vaderloze bubbel ofzo. Bij andere gezinnen zie je misschien een leuke vader en dat kan gewoon pijn doen. Niet die specifieke man, maar het idee dat veel mensen een lieve vader hebben en jij als klein kindje zo bent achtergelaten.Wissewis schreef: ↑21-05-2021 20:45Hou er wel rekening mee dat alles wat kinderen voor ongeveer hun 5de verjaardag meemaken ze ook weer grotendeels vergeten.
Of wat herinner jij je nog van toen je 3 was?
Daar zijn een boel wetenschappelijke onderzoeken naar gedaan.
En een pa die eens dat er 3 kinderen zijn mij op mijn 3de in de steek laat, naar de andere kant van de wereld verhuist en nooit meer omkijkt ... Hij zou toch écht de boom in kunnen.
Zeker tijdens mijn puberteit.
vrijdag 21 mei 2021 om 21:42
Knap dat jij precies weet hoe jij je in een puur hypothetisch situatie zou voelen en dat dochter van TO zich dan vast ook zo zal voelen.Wissewis schreef: ↑21-05-2021 21:00Misschien als ie vertrokken was als ik 7 was wel.
Op mijn 3de zou ik een peuter geweest zijn die toch écht weinig gedragsverandering had kunnen laten zien.
Als hij dan zo nodig de eikel moet zijn die het afbolt bij een vrouw en 3 piepjonge kinderen en nooit meer iets laat horen ... hij doet maar.
Dan zou ik hem zelf op mijn 15de toch ook nooit meer moeten horen of zien.
Of erover moeten spreken.
Oftewel, je kraamt weer een heleboel onzin uit.
granny71 wijzigde dit bericht op 21-05-2021 21:52
0.30% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
