Kinderen
alle pijlers
Respect voor alle mama's!
maandag 17 maart 2008 om 13:05
Beste mama's,
Ik vind het waanzinnig knap dat jullie moeder zijn!
Al een tijdje zit ik er over na te denken, en ben tot de conclusie gekomen dat ik er nog niet aan toe ben.
Wanneer kwam bij jullie het besef om er voor te gaan?
Zoals ik er nu over denk:
Eerst een vaste baan (inkomen), dan een huis waar je een kind in kan laten opgroeien.
En dan het volgende probleem: als je dat dan eenmaal voor elkaar hebt, en dus daadwerkelijk een kind krijgt, lijkt het mij dat ik een fulltime baan niet meer zou kunnen volhouden!
Makkelijker is het natuurlijk om het samen met je man ervoor te gaan, maar stel nu in het meest negatieve geval dat die man er vandoor gaat (wat je toch wel eens hoort), wat dan?
Zijn er vrouwen die het alleen redden?
Een gezinnetje hebben is voor mij een belangrijk doel in het leven
Maar nu ik er zo over nadenk, is het helemaal niet eenvoudig!
Dus... respect voor alle mama's!
(en dan heb ik het nog niet eens over het opvoeden zelf!)
Ik vind het waanzinnig knap dat jullie moeder zijn!
Al een tijdje zit ik er over na te denken, en ben tot de conclusie gekomen dat ik er nog niet aan toe ben.
Wanneer kwam bij jullie het besef om er voor te gaan?
Zoals ik er nu over denk:
Eerst een vaste baan (inkomen), dan een huis waar je een kind in kan laten opgroeien.
En dan het volgende probleem: als je dat dan eenmaal voor elkaar hebt, en dus daadwerkelijk een kind krijgt, lijkt het mij dat ik een fulltime baan niet meer zou kunnen volhouden!
Makkelijker is het natuurlijk om het samen met je man ervoor te gaan, maar stel nu in het meest negatieve geval dat die man er vandoor gaat (wat je toch wel eens hoort), wat dan?
Zijn er vrouwen die het alleen redden?
Een gezinnetje hebben is voor mij een belangrijk doel in het leven
Maar nu ik er zo over nadenk, is het helemaal niet eenvoudig!
Dus... respect voor alle mama's!
(en dan heb ik het nog niet eens over het opvoeden zelf!)
maandag 17 maart 2008 om 13:23
Oh okee...
Nou bedankt dan maar denk ik?
Maar als je tot de conclusie bent gekomen datje er nog niet aan toe bent, dan vooral ook nog niet aan beginnen denk ik zo. Dat lieve schattige babytje is maar zo groot en blijft niet eeuwig dat zoete schattige hompie. Maar gaat heel veel aandacht, tijd en zorgen kosten. Tuurlijk, het is enorm genieten en enorm afzien at the same time.
En wanneer ik tot het besef kwam dat ik ervoor wilde gaan?
Geen idee eigenlijk. Vooral omdat de eerste me letterlijk en figuurlijk in de schoot werd geworpen, dus die vraag heb ik mezelf nooit hoeven afvragen.
Tenminste, niet bij de eerste dan. De 2 die na mijn oudste dochter kwamen zijn wel degelijk heel bewust gepland, voor zover dat kan dan. En waarom ik na mijn oudste dochter toch nog meer kindjes wilde?
Tja, waarom?
Omdat ik graag broertjes en zusjes voor mijn oudste wilde mss?
Maar ook vooral omdat ik het zelf gewoon wilde. Een onderbuik verlangen die niet te definieren viel. Er zijn altijd honderd redenen te bedenken waarom je het niet zou doen, en vaak maar eentje waarom wel. En juist die ene reden, is vaak, afwegend tegen die honderd anderen, dé doorslaggevende reden om te proberen zwanger te worden. Nml gewoon: ik wil het ik wil het ik wil het ( even heel kort door de bocht gesteld)
Dus waarom wilde ik ( meer) kinderen? Simpel: daarom!
Kan er een heel verhaal omheen lullen, maar bottom line is dat ik gewoon graag een gezinnetje wilde met meer dan 1 kindjes. En mezelf gewoon geen leven voor kon stellen zonder kinderen om me heen.
En je kan wel blijven wachten tot je een vaste baan, eigen huis, betere werktijden, lang huwelijk, uitgefeest, uitgeraasd en uitgereist bent, maar als je daarop wacht, kan je blijven uitstellen denk ik wel eens, want wanneer is het de juiste tijd??
Precies, die is er denk ik nooit. Ik denk, als je hart eraan toe is, en je denkt dat je stabiel genoeg bent, en je kind onvoorwaardelijke liefde kunt geven. En zover bent, dan je je eigen ding even op punt 2 kunt zetten, dat je er dan wellicht wel aan toe zou kunnen zijn. Maar zolang je twijfeld of je alles wel genoeg op orde hebt, zullen er wellicht ook heel andere dingen meespelen waarom je er nog niet aan toe bent.
Alles is oplosbaar en vervangbaar, en een baby heeft niet meer nodig dan een borst om uit te drinken, een pamper om zijn kontje, een bedje om in te slapen, wat kleertjes om warm in te blijven, en bovenal de onvoorwaardelijke liefde van zijn of haar ouders. In de rest groei je vanzelf. Tenminste zo was dat hier dan.
En over het alleen redden met een kind kan ik kort zijn. Dat gaat prima! Seen that, been there. Ben tijdlang met oudste dochter alleen geweest, en dat was een van de mooiste tijden uit mijn leven. Maar goed, dan spreek ik puur voor mijzelf hoor. Ik ben natuurlijk niet hét referentie kader. Maar ik vond het niet extra zwaar, en juist heerlijk knus.
Maar goed, je kan jezelf gek blijven maken met al die what-ifs, maar je kan ook gewoon op een gegeven moment de knoop doorhakken op gevoel en gewoon maar zien hoe het gaat. Niet alles valt te plannen en niet alles heb je in de hand. Neem het zoals het komt. Dan denk ik, als je niet onder een brug woont of failliet bent gegaan, of iets in die trant, dat het vast allemaal wel goed komt, en je helemaal groeit in je rol als ouder. En weet je wat het gekke is? Dat gaat meestal helemaal vanzelf.
Want als er een kindje wordt geboren, dan wordt er ook een moeder geboren zeggen ze wel eens. En dat geloof ik ook wel eigenlijk. Dat je instinctief weet wat je moet doen.
Zoy, moeder van 3 kinderen.
Nou bedankt dan maar denk ik?
Maar als je tot de conclusie bent gekomen datje er nog niet aan toe bent, dan vooral ook nog niet aan beginnen denk ik zo. Dat lieve schattige babytje is maar zo groot en blijft niet eeuwig dat zoete schattige hompie. Maar gaat heel veel aandacht, tijd en zorgen kosten. Tuurlijk, het is enorm genieten en enorm afzien at the same time.
En wanneer ik tot het besef kwam dat ik ervoor wilde gaan?
Geen idee eigenlijk. Vooral omdat de eerste me letterlijk en figuurlijk in de schoot werd geworpen, dus die vraag heb ik mezelf nooit hoeven afvragen.
Tenminste, niet bij de eerste dan. De 2 die na mijn oudste dochter kwamen zijn wel degelijk heel bewust gepland, voor zover dat kan dan. En waarom ik na mijn oudste dochter toch nog meer kindjes wilde?
Tja, waarom?
Omdat ik graag broertjes en zusjes voor mijn oudste wilde mss?
Maar ook vooral omdat ik het zelf gewoon wilde. Een onderbuik verlangen die niet te definieren viel. Er zijn altijd honderd redenen te bedenken waarom je het niet zou doen, en vaak maar eentje waarom wel. En juist die ene reden, is vaak, afwegend tegen die honderd anderen, dé doorslaggevende reden om te proberen zwanger te worden. Nml gewoon: ik wil het ik wil het ik wil het ( even heel kort door de bocht gesteld)
Dus waarom wilde ik ( meer) kinderen? Simpel: daarom!
Kan er een heel verhaal omheen lullen, maar bottom line is dat ik gewoon graag een gezinnetje wilde met meer dan 1 kindjes. En mezelf gewoon geen leven voor kon stellen zonder kinderen om me heen.
En je kan wel blijven wachten tot je een vaste baan, eigen huis, betere werktijden, lang huwelijk, uitgefeest, uitgeraasd en uitgereist bent, maar als je daarop wacht, kan je blijven uitstellen denk ik wel eens, want wanneer is het de juiste tijd??
Precies, die is er denk ik nooit. Ik denk, als je hart eraan toe is, en je denkt dat je stabiel genoeg bent, en je kind onvoorwaardelijke liefde kunt geven. En zover bent, dan je je eigen ding even op punt 2 kunt zetten, dat je er dan wellicht wel aan toe zou kunnen zijn. Maar zolang je twijfeld of je alles wel genoeg op orde hebt, zullen er wellicht ook heel andere dingen meespelen waarom je er nog niet aan toe bent.
Alles is oplosbaar en vervangbaar, en een baby heeft niet meer nodig dan een borst om uit te drinken, een pamper om zijn kontje, een bedje om in te slapen, wat kleertjes om warm in te blijven, en bovenal de onvoorwaardelijke liefde van zijn of haar ouders. In de rest groei je vanzelf. Tenminste zo was dat hier dan.
En over het alleen redden met een kind kan ik kort zijn. Dat gaat prima! Seen that, been there. Ben tijdlang met oudste dochter alleen geweest, en dat was een van de mooiste tijden uit mijn leven. Maar goed, dan spreek ik puur voor mijzelf hoor. Ik ben natuurlijk niet hét referentie kader. Maar ik vond het niet extra zwaar, en juist heerlijk knus.
Maar goed, je kan jezelf gek blijven maken met al die what-ifs, maar je kan ook gewoon op een gegeven moment de knoop doorhakken op gevoel en gewoon maar zien hoe het gaat. Niet alles valt te plannen en niet alles heb je in de hand. Neem het zoals het komt. Dan denk ik, als je niet onder een brug woont of failliet bent gegaan, of iets in die trant, dat het vast allemaal wel goed komt, en je helemaal groeit in je rol als ouder. En weet je wat het gekke is? Dat gaat meestal helemaal vanzelf.
Want als er een kindje wordt geboren, dan wordt er ook een moeder geboren zeggen ze wel eens. En dat geloof ik ook wel eigenlijk. Dat je instinctief weet wat je moet doen.
Zoy, moeder van 3 kinderen.
maandag 17 maart 2008 om 13:28
Ik was al erg jong toen ik mama wilde worden, liep altijd al met poppen te sjouwen. op mijn 17e leerde ik mijn man kennen, we schelen bijna 4 jaar. Toen ik 19 was kochten we een huis en op mijn 21e werd ons eerste kindje geboren. We hadden alles op orde, allebei een goed baan, een mooi huis en hadden zoiets waarom langer wachten?! 3 jaar later werd ons tweede kindje geboren en nu ben ik bijna 27 en zwanger van onze derde. Het is zwaar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het alleen maar leuk zou zijn. Maar ik geniet ook met volle teugen!
Ik zou zeggen, ga ervoor als je het echt wilt maar bij twijfel...gewoon nog even wachten!
Ik zou zeggen, ga ervoor als je het echt wilt maar bij twijfel...gewoon nog even wachten!
maandag 17 maart 2008 om 13:36
Gewoon gevoel.Ik ben nu zwanger van de eerste.
Vriendlief heeft een vaste baan.
Heb zelf geen werk.
We hebben een klein huisje met maar 1 slaapkamer en in de planning staat om volgend jaar ergens een x te verhuizen.
Als je er vanuit gaat dat je vriend/man bij je weg kan gaan kan je nooit aan kids beginnen.
Vriendlief heeft een vaste baan.
Heb zelf geen werk.
We hebben een klein huisje met maar 1 slaapkamer en in de planning staat om volgend jaar ergens een x te verhuizen.
Als je er vanuit gaat dat je vriend/man bij je weg kan gaan kan je nooit aan kids beginnen.
maandag 17 maart 2008 om 13:45
Wij hebben niet gewacht tot we "alles" hadden, zoals vaste contracten, een mooi huis en dergelijke. Vroegah wilde ik alles op orde hebben als ik zwanger zou raken, totdat ineens... Ik wilde een kind en wel nu! In juli 2006 begon het bij mij te rammelen, in augustus was ik zwanger, in november trouwden we (stond al gepland) en in maart 2007 werden mijn kindjes geboren.
Wonen we mooi? Nou nee, maar wel leuk. Moeten we ooit weer verhuizen omdat het huis te klein is? Ja. Heb ik een baan? Nee. Man heeft intussen wel een vast contract, dus dat scheelt. Zou ik het zo weer doen? Ja, ja en nog eens een dikke vette ja!
Volgens mij ben je er aan toe als je het wil, zonder rationele verklaringen.
Wonen we mooi? Nou nee, maar wel leuk. Moeten we ooit weer verhuizen omdat het huis te klein is? Ja. Heb ik een baan? Nee. Man heeft intussen wel een vast contract, dus dat scheelt. Zou ik het zo weer doen? Ja, ja en nog eens een dikke vette ja!
Volgens mij ben je er aan toe als je het wil, zonder rationele verklaringen.
maandag 17 maart 2008 om 13:46
quote:ontdekster schreef op 17 maart 2008 @ 13:05:
Beste mama's,
Ik vind het waanzinnig knap dat jullie moeder zijn!
Dank je wel
Wanneer kwam bij jullie het besef om er voor te gaan?
Ik raakte zwanger omdat mijn man graag kinderen wilde. Ik zag het allemaal niet zitten. We hadden afgesproken dat als we een vaste baan hadden en ik klaar met mijn opleiding was, zouden we aan kinderen beginnen. Ik voelde me verplicht om mijn beloofte na te komen. Met het tweede kind wist ik het zeker: ik wil er nog één. De derde wilde ik graag hebben, maar het is niet verstandig, want we zijn financieel zo goed na twee jaar werkloosheid en veel andere problemen. Die derde, zou ik nog graag willen, maar die zal nooit komen, helaas.
Zoals ik er nu over denk:
Eerst een vaste baan (inkomen), dan een huis waar je een kind in kan laten opgroeien.
Als ik laatste jaren iets heb geleerd is dat er niks zeker is: we hadden een goede baan, waren gezond en konden we met elkaar goed vinden. In twee jaar de tijd waren we beide werkloos, hij was ziek en we waren op het punt om te scheiden (gelukkig niet gebeurd).
En dan het volgende probleem: als je dat dan eenmaal voor elkaar hebt, en dus daadwerkelijk een kind krijgt, lijkt het mij dat ik een fulltime baan niet meer zou kunnen volhouden!
Als je heel goed verdient, is het wel mogelijk, maar je moet veel uit handen geven, en dat kost geld. We hebben het met twee parttime banen opgelost: we werken beide 32 uur. Bij veel fulltime vacatures is 32 uur bespreekbaar.
Makkelijker is het natuurlijk om het samen met je man ervoor te gaan, maar stel nu in het meest negatieve geval dat die man er vandoor gaat (wat je toch wel eens hoort), wat dan?
Zijn er vrouwen die het alleen redden?
Toen ik wilde scheiden heb ik naar ervaringen van werkende alleenstaande ouders gezocht. Het wordt niet zo ingewikkeld als het lijkt: het huishouden wordt makkelijker en, als je een goede opvang voor noodgevallen hebt, is dat ook geen probleem. In ieder geval, hoe jullie zeker van elkaar zijn, hoe alles in je leven goed geregeld is, kan altijd iets gebeuren die je leven op zijn kop zet. Ik zou me niet zo druk over dit soort dingen maken. Je kan ook de lotterij winnen of een parttime baan vinden waarmee je zo veel als nu verdient.
Een gezinnetje hebben is voor mij een belangrijk doel in het leven
Maar nu ik er zo over nadenk, is het helemaal niet eenvoudig!
Het is niet eenvoudig, maar er zijn veel dingen die niet eenvoudig in het leven zij; toch doe je waarschijnlijk die dingen: studeren, werken, een relatie aangaan, een relatie verbreken...
Dus... respect voor alle mama's!
(en dan heb ik het nog niet eens over het opvoeden zelf!)Als ik alles opnieuw zou kunnen doen, zou ik wel veel jonger moeder worden, zeker voor mijn dertigste.
Beste mama's,
Ik vind het waanzinnig knap dat jullie moeder zijn!
Dank je wel
Wanneer kwam bij jullie het besef om er voor te gaan?
Ik raakte zwanger omdat mijn man graag kinderen wilde. Ik zag het allemaal niet zitten. We hadden afgesproken dat als we een vaste baan hadden en ik klaar met mijn opleiding was, zouden we aan kinderen beginnen. Ik voelde me verplicht om mijn beloofte na te komen. Met het tweede kind wist ik het zeker: ik wil er nog één. De derde wilde ik graag hebben, maar het is niet verstandig, want we zijn financieel zo goed na twee jaar werkloosheid en veel andere problemen. Die derde, zou ik nog graag willen, maar die zal nooit komen, helaas.
Zoals ik er nu over denk:
Eerst een vaste baan (inkomen), dan een huis waar je een kind in kan laten opgroeien.
Als ik laatste jaren iets heb geleerd is dat er niks zeker is: we hadden een goede baan, waren gezond en konden we met elkaar goed vinden. In twee jaar de tijd waren we beide werkloos, hij was ziek en we waren op het punt om te scheiden (gelukkig niet gebeurd).
En dan het volgende probleem: als je dat dan eenmaal voor elkaar hebt, en dus daadwerkelijk een kind krijgt, lijkt het mij dat ik een fulltime baan niet meer zou kunnen volhouden!
Als je heel goed verdient, is het wel mogelijk, maar je moet veel uit handen geven, en dat kost geld. We hebben het met twee parttime banen opgelost: we werken beide 32 uur. Bij veel fulltime vacatures is 32 uur bespreekbaar.
Makkelijker is het natuurlijk om het samen met je man ervoor te gaan, maar stel nu in het meest negatieve geval dat die man er vandoor gaat (wat je toch wel eens hoort), wat dan?
Zijn er vrouwen die het alleen redden?
Toen ik wilde scheiden heb ik naar ervaringen van werkende alleenstaande ouders gezocht. Het wordt niet zo ingewikkeld als het lijkt: het huishouden wordt makkelijker en, als je een goede opvang voor noodgevallen hebt, is dat ook geen probleem. In ieder geval, hoe jullie zeker van elkaar zijn, hoe alles in je leven goed geregeld is, kan altijd iets gebeuren die je leven op zijn kop zet. Ik zou me niet zo druk over dit soort dingen maken. Je kan ook de lotterij winnen of een parttime baan vinden waarmee je zo veel als nu verdient.
Een gezinnetje hebben is voor mij een belangrijk doel in het leven
Maar nu ik er zo over nadenk, is het helemaal niet eenvoudig!
Het is niet eenvoudig, maar er zijn veel dingen die niet eenvoudig in het leven zij; toch doe je waarschijnlijk die dingen: studeren, werken, een relatie aangaan, een relatie verbreken...
Dus... respect voor alle mama's!
(en dan heb ik het nog niet eens over het opvoeden zelf!)Als ik alles opnieuw zou kunnen doen, zou ik wel veel jonger moeder worden, zeker voor mijn dertigste.
maandag 17 maart 2008 om 14:04
Tuurlijk zijn er geen absolute zekerheden in het leven maar in mijn ogen stappen sommigen hier ook wel erg makkelijk over bepaalde obstakels heen. (Dat of wat ik bij mezelf aanzie voor rammelende eierstokken is nog niets vergeleken met sommige dames hier )
Wij hebben dus nog geen kinderen al wil ik dat wel graag en denk ik dat we daar redelijk klaar voor zijn, Meneer Kees denkt daar echter anders over en verstandelijk (emotioneel gezien héél anders) ben ik het met hem eens.
Wij willen bijvoorbeeld wel degelijk allebij een vaste baan en (koop)huis voordat we aan kindertjes beginnen. Niet omdat die dingen absolute voorwaarden voor een kind zijn maar omdat wij denken dat die dingen moeilijker zijn te bereiken als je al een kind hebt en het leven met kind juist makkelijker.
Volstrekt haaks op dit betoog staat overigens dat ik graag een beetje jonge moeder wil zijn en Meneer Kees dus al eeuwen geleden aan zijn verstand heb gepeutert dat we daar voor mijn 30e mee gaan beginnen
Wij hebben dus nog geen kinderen al wil ik dat wel graag en denk ik dat we daar redelijk klaar voor zijn, Meneer Kees denkt daar echter anders over en verstandelijk (emotioneel gezien héél anders) ben ik het met hem eens.
Wij willen bijvoorbeeld wel degelijk allebij een vaste baan en (koop)huis voordat we aan kindertjes beginnen. Niet omdat die dingen absolute voorwaarden voor een kind zijn maar omdat wij denken dat die dingen moeilijker zijn te bereiken als je al een kind hebt en het leven met kind juist makkelijker.
Volstrekt haaks op dit betoog staat overigens dat ik graag een beetje jonge moeder wil zijn en Meneer Kees dus al eeuwen geleden aan zijn verstand heb gepeutert dat we daar voor mijn 30e mee gaan beginnen
maandag 17 maart 2008 om 14:21
Dank voor het respect en van hetzelfde. Ik waardeer het zeer dat je over dit soort dingen nadenkt. Realiseer je wel dat alles wat ik (en anderen) zeg(gen) niets te maken heeft met hoe het bij jou zal gaan.
Bij ons is het op gevoel gegaan.
Maar wel met gezond verstand en in goed overleg.
Ik was altijd een enorme controlfreak en word er nu juist eens blij van om sommige dingen niet precies te plannen en helemaal uit te stippelen. Uiteindelijk is het wel ons leven en niet een of ander bouwpakket dat wel in orde komt als je de stappen maar in de juiste volgorde maakt.
Doe wat goed voelt, wat mogelijk is en geniet ervan.
Veel plezier,
Utah (25),
mama van Bas (bijna 2)
32w1d zwanger
Bij ons is het op gevoel gegaan.
Maar wel met gezond verstand en in goed overleg.
Ik was altijd een enorme controlfreak en word er nu juist eens blij van om sommige dingen niet precies te plannen en helemaal uit te stippelen. Uiteindelijk is het wel ons leven en niet een of ander bouwpakket dat wel in orde komt als je de stappen maar in de juiste volgorde maakt.
Doe wat goed voelt, wat mogelijk is en geniet ervan.
Veel plezier,
Utah (25),
mama van Bas (bijna 2)
32w1d zwanger
maandag 17 maart 2008 om 15:00
Ik wist altijd al dat ik moeder wilde worden.
Mijn kinderen besloten mij moeder te laten worden.
Die waren er gewoon ineens.
Ik heb een zoon van bijna 9 jaar, en een dochter van 9 maanden.
Ik doe het nu 8 jaar alleen.
De ene keer heb ik het wat ruimer (fijne baan) dan de andere keer (werkloos geweest) gehad. Maar altijd en overal is een mouw aan te passen.
Als ik wat meer geld heb, ben ik makkelijker met bijv Pampers ofzo (duur merk) kopen. Als ik het wat minder heb, prop ik ze net zo makkelijk in een Kruitvat huismerkluiertje.
Zo ook met pindakaas en vleeswaren.
En eigenlijk met alles.
Het alerbelangrijkste van het alleen doen is dat je een beetje zorgt voor een kringetje van mensen die je eventueel bij kunnen staan. Soms is dat best moeilijk. Om te krijgen. Om te houden. Om te vinden. Omdat er mensen verhuizen, vriendschappen veranderen, en bijv grootouders werken.
Voor de rest gaat het erom dat je de kinderen een volle maag geeft met gezond voedsel. Een warme droge plek voor ze hebt. En veel van ze houdt en knuffelt.
Of ze dan met z'n 3en op 1 kamer slapen. Ze met de auto naar school worden gebracht. Of ze mee mogen op dure ponykamp. De afwas in een machine hoort. Of dat jij elke maand geld opzij zet voor een eventuele studie. Dat is eigenlijk secundair of van later zorg.
Mijn kinderen besloten mij moeder te laten worden.
Die waren er gewoon ineens.
Ik heb een zoon van bijna 9 jaar, en een dochter van 9 maanden.
Ik doe het nu 8 jaar alleen.
De ene keer heb ik het wat ruimer (fijne baan) dan de andere keer (werkloos geweest) gehad. Maar altijd en overal is een mouw aan te passen.
Als ik wat meer geld heb, ben ik makkelijker met bijv Pampers ofzo (duur merk) kopen. Als ik het wat minder heb, prop ik ze net zo makkelijk in een Kruitvat huismerkluiertje.
Zo ook met pindakaas en vleeswaren.
En eigenlijk met alles.
Het alerbelangrijkste van het alleen doen is dat je een beetje zorgt voor een kringetje van mensen die je eventueel bij kunnen staan. Soms is dat best moeilijk. Om te krijgen. Om te houden. Om te vinden. Omdat er mensen verhuizen, vriendschappen veranderen, en bijv grootouders werken.
Voor de rest gaat het erom dat je de kinderen een volle maag geeft met gezond voedsel. Een warme droge plek voor ze hebt. En veel van ze houdt en knuffelt.
Of ze dan met z'n 3en op 1 kamer slapen. Ze met de auto naar school worden gebracht. Of ze mee mogen op dure ponykamp. De afwas in een machine hoort. Of dat jij elke maand geld opzij zet voor een eventuele studie. Dat is eigenlijk secundair of van later zorg.
maandag 17 maart 2008 om 15:05
Ik bleek 7 weken zwanger te zijn na een routine onderzoek bij de huisarts. Verre van ideale omstandigheden. Hadden pas 2 maanden een relatie, man lag nog in scheiding, ik werkte 80 uur per week om carriere te maken...
We hebben doorgezet, omdat het gevoel goed was, en heel hard geknokt..voor ons en voor onze zoon die nu 14 maanden is. Ik ben intens gelukkig, het was niet de makkelijkste weg die we genomen hebben, maar zou het zo weer doen.
Ik dacht ook altijd, een kind is leuk als...ik getrouwd ben, als ik een huis heb, als ik voldoende geld heb, als, als, als. Toen werd ik zwanger en toen was het goed, gewoon gevoelsmatig..
We hebben doorgezet, omdat het gevoel goed was, en heel hard geknokt..voor ons en voor onze zoon die nu 14 maanden is. Ik ben intens gelukkig, het was niet de makkelijkste weg die we genomen hebben, maar zou het zo weer doen.
Ik dacht ook altijd, een kind is leuk als...ik getrouwd ben, als ik een huis heb, als ik voldoende geld heb, als, als, als. Toen werd ik zwanger en toen was het goed, gewoon gevoelsmatig..
maandag 17 maart 2008 om 15:18
Wauw, wat een mooie ware en wijze reacties!
Eigenlijk zeggen jullie allemaal hetzelfde: je bent nooit helemaal zeker van de omstandigheden.
En ik geloof jullie dat je lichaam het gewoon aangeeft als je er aan toe bent.
En wat ik al hoopte is dat uit jullie ervaring blijkt dat het allemaal wel goed komt --> komt tijd komt raad.
Zelfs de laatste reactie van die mama die het helemaal alleen heeft gedaan! Knap hoor! En ik geef je gelijk, stel dat je geen geld hebt voor een heel huis, van tijdelijk met z'n drieen op een kamer slapen ga je ook niet dood. Er is altijd wel een oplossing!
Dank jullie wel voor alle reacties, ik ben weer even wat wijzer geworden!
Eigenlijk zeggen jullie allemaal hetzelfde: je bent nooit helemaal zeker van de omstandigheden.
En ik geloof jullie dat je lichaam het gewoon aangeeft als je er aan toe bent.
En wat ik al hoopte is dat uit jullie ervaring blijkt dat het allemaal wel goed komt --> komt tijd komt raad.
Zelfs de laatste reactie van die mama die het helemaal alleen heeft gedaan! Knap hoor! En ik geef je gelijk, stel dat je geen geld hebt voor een heel huis, van tijdelijk met z'n drieen op een kamer slapen ga je ook niet dood. Er is altijd wel een oplossing!
Dank jullie wel voor alle reacties, ik ben weer even wat wijzer geworden!
maandag 17 maart 2008 om 16:03
Hier ook puur besloten op basis van mijn gevoel. Ik ben met verlof gegaan anderhalve maand voordat mijn jaarcontract eindigde en kom vanaf april terug voor 3 dagen per week, met een vast contract! Dus zo kan het ook... Mijn vriend gaat straks trouwens 4 dagen werken.
Tijdens mijn zwangerschap het huis grotendeels verbouwd (we wonen hier nu 4 jaar, vaste trap naar zolder hadden we gelukkig het jaar ervoor al gemaakt, moest alleen nog verder afgetimmerd en geverfd worden), dus van week 7 (goede echo) tot en met week 37, want toen moest alles natuurlijk af zijn. Heb met 35 weken nog op een huishoud trappetje staan schilderen (deed het eerst op een krukje, maar daar kon ik niet meer op komen )
Als je echt wil, komt het heus wel goed.
En zo waanzinnig knap is het niet hoor. Je doet je best en dan nog maak je wel eens fouten. Je doet wat je kan, dat is niet zo knap dus. En het meeste gaat vrijwel vanzelf.
Tijdens mijn zwangerschap het huis grotendeels verbouwd (we wonen hier nu 4 jaar, vaste trap naar zolder hadden we gelukkig het jaar ervoor al gemaakt, moest alleen nog verder afgetimmerd en geverfd worden), dus van week 7 (goede echo) tot en met week 37, want toen moest alles natuurlijk af zijn. Heb met 35 weken nog op een huishoud trappetje staan schilderen (deed het eerst op een krukje, maar daar kon ik niet meer op komen )
Als je echt wil, komt het heus wel goed.
En zo waanzinnig knap is het niet hoor. Je doet je best en dan nog maak je wel eens fouten. Je doet wat je kan, dat is niet zo knap dus. En het meeste gaat vrijwel vanzelf.
maandag 17 maart 2008 om 16:53
Mijn buurvrouw heeft nu ook drie jonge kinderen.
Ik zie hoe mijn buurman iedere dag om 7uur naar zijn werk vertrekt en hoe zij de kids aankleedt en dan met haar kids vertrekt om vervolgens zelf aan het werk te gaan.
Als IK thuis kom van mijn werk ben ik vaak te lui om te koken! Maar als je kinderen hebt kun je ze natuurlijk niet elke dag een kant-en-klaar maaltijd voorschotelen.
Om nog maar te zwijgen over het huishouden van een heel gezin!
Ik denk dat het mij ook wel zou lukken, maar toch lijkt het mij echt een hele verantwoordelijkheid om een goede moeder te zijn!
Ik zie hoe mijn buurman iedere dag om 7uur naar zijn werk vertrekt en hoe zij de kids aankleedt en dan met haar kids vertrekt om vervolgens zelf aan het werk te gaan.
Als IK thuis kom van mijn werk ben ik vaak te lui om te koken! Maar als je kinderen hebt kun je ze natuurlijk niet elke dag een kant-en-klaar maaltijd voorschotelen.
Om nog maar te zwijgen over het huishouden van een heel gezin!
Ik denk dat het mij ook wel zou lukken, maar toch lijkt het mij echt een hele verantwoordelijkheid om een goede moeder te zijn!
maandag 17 maart 2008 om 20:48
Als alle praktische zaken vervagen naast een kinderwens, dan ben je er wel aardig klaar voor! Althans: zo dacht ik... Twee kinderen later betwijfel ik zeer ernstig of ik er enig benul van had wat er op me af zou komen....
Luiers, snotneuzen, bergen wasgoed, voedingen in het holst van de nacht, krijsende peuters de op supermarktvloer, rennen tussen werk, kinderen en wasmachine.......
Anderzijds: Kusjes, knuffels, duizenden knutselwerkjes, wakker worden tussen twee slapende kindjes, slingers op je verjaardag en ongegeneerd uit je dak in de speeltuin....
Ik had er geen dag van willen missen en ik heb er geen minuut spijt van gehad!!!!
Luiers, snotneuzen, bergen wasgoed, voedingen in het holst van de nacht, krijsende peuters de op supermarktvloer, rennen tussen werk, kinderen en wasmachine.......
Anderzijds: Kusjes, knuffels, duizenden knutselwerkjes, wakker worden tussen twee slapende kindjes, slingers op je verjaardag en ongegeneerd uit je dak in de speeltuin....
Ik had er geen dag van willen missen en ik heb er geen minuut spijt van gehad!!!!
