Kinderen
alle pijlers
Samengestelde gezinnen/relaties met kinderen
zaterdag 20 januari 2024 om 13:58
Ik weet niet of dit de juiste pijler is, anders hoor ik het graag.
Naar aanleiding van een topic over een samengesteld gezin, ben ik benieuwd hoe daarover gedacht wordt. In dat topic, maar ook andere eerdere topics waarin er ook sprake was van samengestelde gezinnen (al dan niet beide een kind, of één van de twee) wordt in mijn beleving negatief gereageerd op met name het samenwonen in zo'n situatie.
Maar ik ben wel benieuwd naar waarom hier vaak negatief naar gekeken wordt? Uiteraard kun je je afvragen of het voor de kinderen goed is. Of mensen dit niet doen omdat ze een soort ideaal situatie willen. Hun kerngezin missen.
Ik heb ook gelezen dat een groot deel van deze relaties, met name als men gaat samenwonen, vrij snel weer strandt. Maar ik ken ook wel situaties waarin het goed uitgepakt lijkt te hebben (weet je natuurlijk nooit zeker). Waar er soms zelf nog een kind bij komt.
Nou ja, ik ben benieuwd naar jullie ideeën hierover en waarom er hier regelmatig wel fel op gereageerd lijkt te worden.
Even voor de duidelijkheid: ik ben hier zelf absoluut niet mee bezig. Ik heb nog genoeg te doen voordat ik aan een daadwerkelijke relatie moet denken, als ik dat überhaupt ooit nog aandurf.
Naar aanleiding van een topic over een samengesteld gezin, ben ik benieuwd hoe daarover gedacht wordt. In dat topic, maar ook andere eerdere topics waarin er ook sprake was van samengestelde gezinnen (al dan niet beide een kind, of één van de twee) wordt in mijn beleving negatief gereageerd op met name het samenwonen in zo'n situatie.
Maar ik ben wel benieuwd naar waarom hier vaak negatief naar gekeken wordt? Uiteraard kun je je afvragen of het voor de kinderen goed is. Of mensen dit niet doen omdat ze een soort ideaal situatie willen. Hun kerngezin missen.
Ik heb ook gelezen dat een groot deel van deze relaties, met name als men gaat samenwonen, vrij snel weer strandt. Maar ik ken ook wel situaties waarin het goed uitgepakt lijkt te hebben (weet je natuurlijk nooit zeker). Waar er soms zelf nog een kind bij komt.
Nou ja, ik ben benieuwd naar jullie ideeën hierover en waarom er hier regelmatig wel fel op gereageerd lijkt te worden.
Even voor de duidelijkheid: ik ben hier zelf absoluut niet mee bezig. Ik heb nog genoeg te doen voordat ik aan een daadwerkelijke relatie moet denken, als ik dat überhaupt ooit nog aandurf.
zaterdag 20 januari 2024 om 18:23
Waarom zou je ervan uit gaan dat dat zal gebeuren? Moet ik er dan nu dingen om laten?Craziestcatlady schreef: ↑20-01-2024 18:20Maar als je iedereen betrekt. Hoe doe je het dan als over 5 jaar je oudste vol in de pubertijd komt en klaar is met haar stiefvader en wil dat hij weer vertrekt?
Wie weet is dat helemaal niet zo en hebben ze het heel gezellig.
Wat als, wat als.
Als de bom valt zien we dan wel.
zaterdag 20 januari 2024 om 18:24
En dan heb je dus straks mogelijk wel een kind of 3 in therapie. Die levenslang beschadigd zijn.
Ik zou het overigens écht oprecht een kans willen geven. Met kinderen.
Maar dan wel als ik al een jaar of 8 à 10 samen ben, iedereen akkoord is en er geen 4-jarigen meer zijn.
Kan het nog altijd mislopen, maar weet ik tenminste dat we al wat verder stonden qua relatie.
wissewis wijzigde dit bericht op 20-01-2024 18:26
26.57% gewijzigd
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zaterdag 20 januari 2024 om 18:36
Ik ken heel wat voorbeelden. En je kunt nooit met zekerheid zeggen hoe het zal gaan. Helaas klopt de 67% van de samengestelde gezinnen met kinderen waarbij het verkeerd gaat wel.
Beide partners hebben natuurlijk al een scheiding achter de rug. Die van je kerngezin zal altijd de grootste impact hebben. Alles daarna zal minder zijn. Je hebt immers al ervaring en weet hoe daarmee om te gaan (en dat je dat kunt).
Bij een samengesteld gezin spelen zaken als
- 2 ex-partners
- Kinderen aan beide kanten met een eigen opvoeding en karakters
- nieuwe leg kinderen
- verschil in vermogen en financiën
- verschillende sociale omgevingen die weer moeten mengen en opgebouwd.
- nasleep van vorige relaties.
Uiteindelijk gaan je kinderen voor je nieuwe partner. Die hebben immers alleen jou. Klikt het niet dan gaan ze dus voor op een ander (als het goed is).
Door te blijven latten behouden kinderen hun vertrouwde omgeving EN individuele tijd met hun ouder. Nieuwe partners hebben ook hun eigen vrijheid en huis om tot rust te komen. Gaat het fout dan is er geen man overboord want je hebt je eigen vangnet (huis, inkomen etc).
Beide partners hebben natuurlijk al een scheiding achter de rug. Die van je kerngezin zal altijd de grootste impact hebben. Alles daarna zal minder zijn. Je hebt immers al ervaring en weet hoe daarmee om te gaan (en dat je dat kunt).
Bij een samengesteld gezin spelen zaken als
- 2 ex-partners
- Kinderen aan beide kanten met een eigen opvoeding en karakters
- nieuwe leg kinderen
- verschil in vermogen en financiën
- verschillende sociale omgevingen die weer moeten mengen en opgebouwd.
- nasleep van vorige relaties.
Uiteindelijk gaan je kinderen voor je nieuwe partner. Die hebben immers alleen jou. Klikt het niet dan gaan ze dus voor op een ander (als het goed is).
Door te blijven latten behouden kinderen hun vertrouwde omgeving EN individuele tijd met hun ouder. Nieuwe partners hebben ook hun eigen vrijheid en huis om tot rust te komen. Gaat het fout dan is er geen man overboord want je hebt je eigen vangnet (huis, inkomen etc).
zaterdag 20 januari 2024 om 18:42
Gokken met het geluk van je kinderen omdat je alleen aan je eigen geluk denkt
Poeh
zaterdag 20 januari 2024 om 18:47
Wat wel eens een probleem is met samengestelde gezinnen is denk ik het onterechte idee van ouders dat kinderen ‘wel meeveren’, ‘flexibel zijn’, ‘zich wel aanpassen’. Nou, zo’n kind was ik zelf absoluut niet.
Mijn ouders waren gewoon getrouwd maar mijn moeder had de (goede, barmhartige) gewoonte om voortdurend mensen in huis te halen: gescheiden of mishandelde vriendinnen, depressieve kunstenaars, probleemleerlingen (ze gaf les op een middelbare school), gezinnen die in een verbouwing zaten - het was een dolle boel, maar ik wilde gewoon rust en privacy (al wist ik toen nog niet wat dat woord betekende) en samen met mijn ouders en broers/zussen een normaal, saai gezinsleven waarin alles vertrouwd en normaal was.
Ik denk dat de meeste kinderen het beste gedijen bij vertrouwdheid en saaie alledaagsheid, want vreemden kosten energie en veranderen de dynamiek van een gezin. Als kind loop je op je tenen en moet je steeds aftasten hoe anderen dingen doen. Aanpassen, dus. Jezelf klein maken (want mama vindt het belangrijk dat de gasten zich thuis voelen) en steeds zoeken naar een plek waar je alleen kunt zijn, nou ja, waar je jezelf kunt zijn.
Dit is een andere situatie dan een samengesteld gezin, maar toch redelijk vergelijkbaar omdat je als kind voelt dat je je eigen (simpele, terechte) verlangens opzij moet zetten voor een hoger doel. Liever niet, natuurlijk. Liever blijft alles bij het oude en hoef je niet steeds te aarzelen voordat je de badkamerdeur opent omdat er een ‘vreemde’ in bad kan liggen.
Dat gezegd hebbende: het zal ook aan de persoonlijkheid van het kind liggen. Mijn broers/zussen hadden minder last van al die huisgasten dan ik, geloof ik. Maar zelf zou ik nooit gaan samenwonen met iemand zolang mijn kinderen thuis wonen. Je leren aanpassen is belangrijk, maar niet op dagelijkse basis in je eigen vertrouwde omgeving.
Mijn ouders waren gewoon getrouwd maar mijn moeder had de (goede, barmhartige) gewoonte om voortdurend mensen in huis te halen: gescheiden of mishandelde vriendinnen, depressieve kunstenaars, probleemleerlingen (ze gaf les op een middelbare school), gezinnen die in een verbouwing zaten - het was een dolle boel, maar ik wilde gewoon rust en privacy (al wist ik toen nog niet wat dat woord betekende) en samen met mijn ouders en broers/zussen een normaal, saai gezinsleven waarin alles vertrouwd en normaal was.
Ik denk dat de meeste kinderen het beste gedijen bij vertrouwdheid en saaie alledaagsheid, want vreemden kosten energie en veranderen de dynamiek van een gezin. Als kind loop je op je tenen en moet je steeds aftasten hoe anderen dingen doen. Aanpassen, dus. Jezelf klein maken (want mama vindt het belangrijk dat de gasten zich thuis voelen) en steeds zoeken naar een plek waar je alleen kunt zijn, nou ja, waar je jezelf kunt zijn.
Dit is een andere situatie dan een samengesteld gezin, maar toch redelijk vergelijkbaar omdat je als kind voelt dat je je eigen (simpele, terechte) verlangens opzij moet zetten voor een hoger doel. Liever niet, natuurlijk. Liever blijft alles bij het oude en hoef je niet steeds te aarzelen voordat je de badkamerdeur opent omdat er een ‘vreemde’ in bad kan liggen.
Dat gezegd hebbende: het zal ook aan de persoonlijkheid van het kind liggen. Mijn broers/zussen hadden minder last van al die huisgasten dan ik, geloof ik. Maar zelf zou ik nooit gaan samenwonen met iemand zolang mijn kinderen thuis wonen. Je leren aanpassen is belangrijk, maar niet op dagelijkse basis in je eigen vertrouwde omgeving.
zaterdag 20 januari 2024 om 18:59
En het grootste probleem is nieteens de wat als deze relatie ook mislukt. Ik lees nu ook dat de kinderen het hartstikke goed met elkaar kunnen vinden. Op vakantie ervaren. Een vakantie is niet het echte leven. Waarin ouder 1 wil dat dezelfde regels die voor haar/zijn kinderen ook gelden voor de kinderen van de ander. Waarin de kinderen onderling wel mot gaan krijgen, en dat is anders dan bij echte broertjes/zusjes. Zeker als je vader en moeder het steeds voor dat andere kind gaat (want je wil wel de leuke stiefouder zijn). Jouw kleine broertje heeft het o zo leuk met nieuwe stiefpapa, maar jij bent ouder en voelt je loyaal naar je echte vader. Deze kinderen voelen zich voortdurend the outsider in het nieuwe gezin. Etc etc. Kinderen zijn ontzettend loyaal naar hun ouders. Tot aan de puberleeftijd zullen er weinig kinderen zijn die daadwerkelijk uitspreken dat mama/papa niet mag gaan samenwonen.Wissewis schreef: ↑20-01-2024 18:24En dan heb je dus straks mogelijk wel een kind of 3 in therapie. Die levenslang beschadigd zijn.
Ik zou het overigens écht oprecht een kans willen geven. Met kinderen.
Maar dan wel als ik al een jaar of 8 à 10 samen ben, iedereen akkoord is en er geen 4-jarigen meer zijn.
Kan het nog altijd mislopen, maar weet ik tenminste dat we al wat verder stonden qua relatie.
"I'd like a coke". " Is Pepsi ok?" " Is Monopolymoney ok?"
zaterdag 20 januari 2024 om 19:01
Mooi voorbeeld waarom ik er negatief naar kijk: ikke, ikke, ikke.palmboom schreef: ↑20-01-2024 17:43Wow zijn er hier eigenlijk wel samengestelde gezinnen? Want ik snap dat de cijfers niet florisant zijn maar elk gezin staat op zichzelf.
Ik ben ook een samengesteld gezin. We zoeken momenteel samen naar een huis. Zowel ik als mijn vriend hebben een co-ouderschap. We hebben het zo geregeld dat ze om en om en een keer samen bij ons zijn. De kinderen zijn 11, 9, 7, 7 en 4.
Alles kan kapot maar het is geen reden om het niet te proberen. Alle eerste huwelijken kunnen ook kapot. Ook geen reden om het nooit te doen. Als je het niet probeert weet je ook niet of het lukt. Ik ben niet zo bang aangelegd voor grote trauma' s of therapiekindjes. We zien het allemaal wel.
Voorwaarde is wel: iedereen eigen kamer dus zoeken echt een ruim huis. En zoveel mogelijk in eerste instantie het bij het kerngezin houden en langzaamaan vloeien naar een nieuw normaal. En ja dat blijft een gok. We hebben overigens allemaal ook goed contact met onze exen. Ik kan goed met de ex vrouw van mijn vriend en mijn vriend goed met mijn ex man en we vieren bijvoorbeeld ook met z' n allen kerst en verjaardagen.
Ik wil het niet mooier maken dan het is en misschien kom ik er over een jaar op terug. Maar dan heb ik het in ieder geval geprobeerd. Ik ben er namelijk ook nog. Ik wil graag met mijn vriend zijn en andersom. Tot nu toe lijken de kinderen elkaar helemaal gevonden te hebben (ze kenden elkaar al voor dat wij elkaar kenden via sport) en zijn we een paar keer samen (lang) op vakantie geweest en dat ging zeer gebroederlijk.
Ik vind jullie eigenlijk alleen maar negatief terwijl scheiden en nieuwe partners en samengestelde gezinnen aan de orde van de dag is. Niet al die gezinnen moeten na een paar maanden aan het zuurstof. Aan ons om het te doen laten slagen of niet. Ik laat het gebeuren op een aantal randvoorwaarden na. Ik heb er vertrouwen in. Zo sta ik sowieso in het leven.
zaterdag 20 januari 2024 om 19:04
Niet echt on topic, maar bij deze cijfers durf ik de hypothese er in te gooien dat stellen die meteen trouwen zonder samen te wonen ook uit een groep komen waar het minder oké is om überhaupt te scheiden.Oude_Man_2 schreef: ↑20-01-2024 14:24
De kans op een echtscheiding neemt toe als je eerst samenwoont en pas na een tijdje trouwt.
zaterdag 20 januari 2024 om 19:05
Jep, kloptAdvocaatje schreef: ↑20-01-2024 19:04Niet echt on topic, maar bij deze cijfers durf ik de hypothese er in te gooien dat stellen die meteen trouwen zonder samen te wonen ook uit een groep komen waar het minder oké is om überhaupt te scheiden.
zaterdag 20 januari 2024 om 19:49
Ik ben al 10 jaar samen met een man die al een kind had. We wonen al 9 jaar samen maar toch ben ik geen voorstander van samenwonen met thuiswonende kinderen.
Mijn man had een minimale omgangsregeling. Maar zijn dochter herinnert zich haar ouders samen niet en ook niet dat wij ooit niet samen waren. Inmiddels hebben we ook 2 kinderen samen.
En toch zou ik niet gaan samenwonen met een nieuwe partner als wij ooit uit elkaar gaan.
Ik was een puber toen mijn ouders uit elkaar gingen. Mijn vader ging binnen 2 jaar weer samenwonen en daar heb ik slechte herinneringen aan. Mijn moeder ging pas samenwonen toen we Bijna uit huis gingen. Mijn stiefvader is geweldig maat het huis voelde toen minder als thuis
Mijn man had een minimale omgangsregeling. Maar zijn dochter herinnert zich haar ouders samen niet en ook niet dat wij ooit niet samen waren. Inmiddels hebben we ook 2 kinderen samen.
En toch zou ik niet gaan samenwonen met een nieuwe partner als wij ooit uit elkaar gaan.
Ik was een puber toen mijn ouders uit elkaar gingen. Mijn vader ging binnen 2 jaar weer samenwonen en daar heb ik slechte herinneringen aan. Mijn moeder ging pas samenwonen toen we Bijna uit huis gingen. Mijn stiefvader is geweldig maat het huis voelde toen minder als thuis
zaterdag 20 januari 2024 om 20:00
Grotendeels eens met je post. Het dikgedrukte vind ik wel alleen gelden voor de ouders. Voor kinderen kan een scheiding van het stiefgezin juist een grote impact hebben. Ik zag dat in mijn omgeving, het samengestelde gezin ging uit elkaar en daarna was er gelijk ook geen contact meer tussen de stiefkinderen. Ze waren zelf nog te klein om contact te onderhouden. De kinderen hebben daar echt wel een knauw van gekregen.evelien2010 schreef: ↑20-01-2024 18:36Ik ken heel wat voorbeelden. En je kunt nooit met zekerheid zeggen hoe het zal gaan. Helaas klopt de 67% van de samengestelde gezinnen met kinderen waarbij het verkeerd gaat wel.
Beide partners hebben natuurlijk al een scheiding achter de rug. Die van je kerngezin zal altijd de grootste impact hebben. Alles daarna zal minder zijn. Je hebt immers al ervaring en weet hoe daarmee om te gaan (en dat je dat kunt).
Bij een samengesteld gezin spelen zaken als
- 2 ex-partners
- Kinderen aan beide kanten met een eigen opvoeding en karakters
- nieuwe leg kinderen
- verschil in vermogen en financiën
- verschillende sociale omgevingen die weer moeten mengen en opgebouwd.
- nasleep van vorige relaties.
Uiteindelijk gaan je kinderen voor je nieuwe partner. Die hebben immers alleen jou. Klikt het niet dan gaan ze dus voor op een ander (als het goed is).
Door te blijven latten behouden kinderen hun vertrouwde omgeving EN individuele tijd met hun ouder. Nieuwe partners hebben ook hun eigen vrijheid en huis om tot rust te komen. Gaat het fout dan is er geen man overboord want je hebt je eigen vangnet (huis, inkomen etc).
Toch denk ik wel dat samengestelde gezinnen kunnen werken. Maar niet wanneer je er klakkeloos in stapt. Van tevoren zal je over verschillende scenario’s na moeten denken en moeten bedenken hoe je ervoor zorgt dat de ouder nog genoeg tijd krijgt alleen met het/de eigen kind(eren).
zaterdag 20 januari 2024 om 20:08
Misschien nog een enigszins positief verhaal. Mijn partner komt uit een samengesteld gezin, zijn ouders hadden beide al kinderen en hebben gezamenlijk ook nog kinderen gekregen. Ze zijn ondertussen alweer 30+ jaar samen en de (stief)kinderen hebben allemaal goed contact. Toch is ook dat niet alleen positief. Mijn partner was de jongste in het gezin en heeft het dus niet anders meegemaakt. Maar de andere kinderen moesten erg wennen aan de nieuwe partner en nieuwe kinderen. Ze hadden ook geen eigen kamer meer. Contact met de exen was minimaal en is later zelfs in ruzie ontaard. Ik denk dat de kinderen gelukkiger waren geweest als het kerngezin wel succesvol was geweest, nu hebben ze het beste gemaakt van de situatie.
zaterdag 20 januari 2024 om 20:12
Ik denk er eigenlijk nooit echt over na, want ik wil het niet. Totaal geen behoefte om 2 gezinnen bij elkaar te forceren of een nieuwe man bij mijn gezin binnen te brengen. Ik denk dat er ook maar heel heel heel weinig mannen zonder kinderen zijn, die wel vol voor mij en mijn kinderen zouden gaan. Nee hoor, dankje. Liever alleen (met katten). Het geluk en de basis van mijn kinderen gaat voor.
Zijn ook echt vriendinnen waarmee ik er wel woorden om gehad heb, want 'je wilt toch wel weer een vent'?
Uhm nee, hoezo?
Zijn ook echt vriendinnen waarmee ik er wel woorden om gehad heb, want 'je wilt toch wel weer een vent'?
Uhm nee, hoezo?
zaterdag 20 januari 2024 om 20:27
Prima natuurlijk om single te blijven. Maar je kunt een relatie natuurlijk zo inrichten als bij jou past. Genoeg mannen die niet willen samenwonen hoor. Je kunt ook samen zijn en daarnaast tijd met je eigen gezin hebben. En er zijn ook mannen zonder kinderen die hier wel voor kiezen._melon schreef: ↑20-01-2024 20:12Ik denk er eigenlijk nooit echt over na, want ik wil het niet. Totaal geen behoefte om 2 gezinnen bij elkaar te forceren of een nieuwe man bij mijn gezin binnen te brengen. Ik denk dat er ook maar heel heel heel weinig mannen zonder kinderen zijn, die wel vol voor mij en mijn kinderen zouden gaan. Nee hoor, dankje. Liever alleen (met katten). Het geluk en de basis van mijn kinderen gaat voor.
Zijn ook echt vriendinnen waarmee ik er wel woorden om gehad heb, want 'je wilt toch wel weer een vent'?
Uhm nee, hoezo?
zaterdag 20 januari 2024 om 20:30
En dan zijn er ook veel excessen. Ik las toevallig een interview in NRC met psychiater Bram Bakker en zijn zoon. Zij staan momenteel samen op het podium met een show over alle ellende die ze als vader en zoon hebben meegemaakt. Bram ging in Bloemendaal samenwonen met zijn nieuwe, jonge vrouw die over zijn zoon zei: “Er is geen plaats voor hem in mijn hart.” En Bram ging daarin mee. De zoon ging aan de (hard)drugs.
In een notendop. En die man is godbetert psychiater
Mensen zijn egoïsten. Wij zelf ook. Dat kun je maar beter beseffen. En dus geen domme dingen doen met je kinderen. Dan zijn we nog steeds egoïsten, maar in elk geval hoeven onze kinderen er niet onder te lijden.
In een notendop. En die man is godbetert psychiater
Mensen zijn egoïsten. Wij zelf ook. Dat kun je maar beter beseffen. En dus geen domme dingen doen met je kinderen. Dan zijn we nog steeds egoïsten, maar in elk geval hoeven onze kinderen er niet onder te lijden.
zaterdag 20 januari 2024 om 20:30
Dat is nogal logisch toch?madamecannibale schreef: ↑20-01-2024 20:08Misschien nog een enigszins positief verhaal. Mijn partner komt uit een samengesteld gezin, zijn ouders hadden beide al kinderen en hebben gezamenlijk ook nog kinderen gekregen. Ze zijn ondertussen alweer 30+ jaar samen en de (stief)kinderen hebben allemaal goed contact. Toch is ook dat niet alleen positief. Mijn partner was de jongste in het gezin en heeft het dus niet anders meegemaakt. Maar de andere kinderen moesten erg wennen aan de nieuwe partner en nieuwe kinderen. Ze hadden ook geen eigen kamer meer. Contact met de exen was minimaal en is later zelfs in ruzie ontaard. Ik denk dat de kinderen gelukkiger waren geweest als het kerngezin wel succesvol was geweest, nu hebben ze het beste gemaakt van de situatie.
zaterdag 20 januari 2024 om 20:38
Om deze redenen geloof ik er niet in en zou ik zelf niet meer willen samenwonen als mijn kerngezin strandt en de kinderen nog thuis wonen.Keskus schreef: ↑20-01-2024 14:25Er zijn gewoon heel veel, soms tegenstrijdige, verschillende belangen in een samengesteld gezin.
-> Omdat het samenleven met de nieuwe partner van je ouder nooit zo natuurlijk voelt voor een kind als met je eigen ouder.
-> Omdat de belangen van de verschillende kinderen kunnen botsen - bij een leeftijdsverschil of andere karakters, jongens / meisjes, een kind met extra zorgbehoefte.
-> Omdat de band tussen nieuwe partner en stiefkind nooit zo natuurlijk wordt als die tussen ouder en kind. En de ander jouw kinderen nooit dezelfde prioriteit kan geven als jij.
-> Omdat je als je allebei kinderen meebrengt, niet alleen te maken hebt met de nieuwe partner, maar ook met diens ex. Bijvoorbeeld om de opvoeding van de kinderen niet teveel van elkaar te laten verschillen.
-> Omdat je nieuwe partner anders naar jouw kind kijkt. En er misschien wat van vindt (maar niets mag).
Kortom het wordt nooit optimaal of zo natuurlijk als een kerngezin.
LAT-relatie misschien mogelijk, meer niet. Ik heb verder geen oordeel over mensen die andere keuzes maken maar kan daarin ook niet echt bijdragen wat zou helpen
zaterdag 20 januari 2024 om 20:42
Ja maar wat wil je hier nu precies mee zeggen?Samarinde schreef: ↑20-01-2024 20:30En dan zijn er ook veel excessen. Ik las toevallig een interview in NRC met psychiater Bram Bakker en zijn zoon. Zij staan momenteel samen op het podium met een show over alle ellende die ze als vader en zoon hebben meegemaakt. Bram ging in Bloemendaal samenwonen met zijn nieuwe, jonge vrouw die over zijn zoon zei: “Er is geen plaats voor hem in mijn hart.” En Bram ging daarin mee. De zoon ging aan de (hard)drugs.
In een notendop. En die man is godbetert psychiater
Mensen zijn egoïsten. Wij zelf ook. Dat kun je maar beter beseffen. En dus geen domme dingen doen met je kinderen. Dan zijn we nog steeds egoïsten, maar in elk geval hoeven onze kinderen er niet onder te lijden.
zaterdag 20 januari 2024 om 20:48
Wat voor ons misschien in ons voordeel werkt is dat we elkaar al kenden, ik vrienden was met moeder, we bij elkaar in de buurt wonen en iedereen elkaars huizen en vrienden en school en sport e. d al kenden en er in die zin niks veranderd is. Heel langzaamaan ben ik meer in hun leven gestapt en pas na een lange tijd hebben we verteld dat we verliefd op elkaar zijn. Maar toen was het contact als dusdanig genormaliseerd dat er weinig feitelijk veranderde. Het is echt vanzelf gegaan. Moeder heeft inmiddels ook een nieuwe relatie. Mijn ex trouwens ook. De exen bleven en blijven beiden in hun kerngezinhuis wonen. En wij zoeken nu naar iets voor ons en de kinderen in dezelfde wijk. En het lijkt erop dat dat gaat lukken binnenkort. Ik maak me gewoon niet zoveel zorgen. Ik sta zo niet in het leven. Ik heb nooit gedoe met mensen, ik heb geen ruzies met familie. Ik ben positief. Mijn kinderen zijn dat, de mensen om mij heen. Ik denk gewoon dat het ook soms wel kan werken. Maar ik ben niet dom natuurlijk en ik begrijp de cijfers en ik snap ook heel goed dat het heel hard mis kan gaan. Echt wel. Maar ik schaar ons onder een totaal andere categorie en identificeer mij niet met ' de verhalen' om het maar zo te zeggen.
palmboom wijzigde dit bericht op 20-01-2024 20:53
0.08% gewijzigd
zaterdag 20 januari 2024 om 20:50
Die vlieger gaat niet op voor palmboom…. Zij wil op haar 49e een baby met de nieuwe partner.hamertje schreef: ↑20-01-2024 18:05Ik kan dan alleen maar denken, wacht nog een paar jaar.. als kinderen niet meer klakkeloos met andere kinderen samengaan, jullie verliefdheid is uitgewerkt en de puberteit binnen komt varen. Gun het je van harte, maar er zo positief en naïef ingaan gaat echt voorbij aan de impact op je kinderen.
Ze gaat direct naar de gevangenis, niet door start en krijgt geen 200 euro
Dat gevoel krijg ik erbij als je weer teruggaat naar luiers, borstvoeding en krampjes
zaterdag 20 januari 2024 om 21:34
palmboom schreef: ↑20-01-2024 20:48Wat voor ons misschien in ons voordeel werkt is dat we elkaar al kenden, ik vrienden was met moeder, we bij elkaar in de buurt wonen en iedereen elkaars huizen en vrienden en school en sport e. d al kenden en er in die zin niks veranderd is. Heel langzaamaan ben ik meer in hun leven gestapt en pas na een lange tijd hebben we verteld dat we verliefd op elkaar zijn. Maar toen was het contact als dusdanig genormaliseerd dat er weinig feitelijk veranderde. Het is echt vanzelf gegaan. Moeder heeft inmiddels ook een nieuwe relatie. Mijn ex trouwens ook. De exen bleven en blijven beiden in hun kerngezinhuis wonen. En wij zoeken nu naar iets voor ons en de kinderen in dezelfde wijk. En het lijkt erop dat dat gaat lukken binnenkort. Ik maak me gewoon niet zoveel zorgen. Ik sta zo niet in het leven. Ik heb nooit gedoe met mensen, ik heb geen ruzies met familie. Ik ben positief. Mijn kinderen zijn dat, de mensen om mij heen. Ik denk gewoon dat het ook soms wel kan werken. Maar ik ben niet dom natuurlijk en ik begrijp de cijfers en ik snap ook heel goed dat het heel hard mis kan gaan. Echt wel. Maar ik schaar ons onder een totaal andere categorie en identificeer mij niet met ' de verhalen' om het maar zo te zeggen.
Ik neem aan dat jij en je partner nu ook allebei een huis hebben. Waarom is dat niet goed genoeg?
zaterdag 20 januari 2024 om 22:22
Heb jij geen pensioen? Geen verzekeringen? Geen spaargeld? Nooit tandartscontrole? Preventieve onderzoeken? Vaccins?palmboom schreef: ↑20-01-2024 20:48Wat voor ons misschien in ons voordeel werkt is dat we elkaar al kenden, ik vrienden was met moeder, we bij elkaar in de buurt wonen en iedereen elkaars huizen en vrienden en school en sport e. d al kenden en er in die zin niks veranderd is. Heel langzaamaan ben ik meer in hun leven gestapt en pas na een lange tijd hebben we verteld dat we verliefd op elkaar zijn. Maar toen was het contact als dusdanig genormaliseerd dat er weinig feitelijk veranderde. Het is echt vanzelf gegaan. Moeder heeft inmiddels ook een nieuwe relatie. Mijn ex trouwens ook. De exen bleven en blijven beiden in hun kerngezinhuis wonen. En wij zoeken nu naar iets voor ons en de kinderen in dezelfde wijk. En het lijkt erop dat dat gaat lukken binnenkort. Ik maak me gewoon niet zoveel zorgen. Ik sta zo niet in het leven. Ik heb nooit gedoe met mensen, ik heb geen ruzies met familie. Ik ben positief. Mijn kinderen zijn dat, de mensen om mij heen. Ik denk gewoon dat het ook soms wel kan werken. Maar ik ben niet dom natuurlijk en ik begrijp de cijfers en ik snap ook heel goed dat het heel hard mis kan gaan. Echt wel. Maar ik schaar ons onder een totaal andere categorie en identificeer mij niet met ' de verhalen' om het maar zo te zeggen.
Want bij jullie gaat alles vanzelf goed?
Of Geldt dit alleen voor risicos met geluk van je kinderen?
zaterdag 20 januari 2024 om 22:29
Wat is dit nou voor een zure rotreactie?Lila-Linda schreef: ↑20-01-2024 22:22Heb jij geen pensioen? Geen verzekeringen? Geen spaargeld? Nooit tandartscontrole? Preventieve onderzoeken? Vaccins?
Want bij jullie gaat alles vanzelf goed?
Of Geldt dit alleen voor risicos met geluk van je kinderen?
Overigens ook samengesteld gezin hier en alles gaat goed. Ik speel niet haar moeder, vriend doet de harde opvoedkundige dingen, ik mag alleen meepraten over de gang van zaken in het huishouden en wat we daarin van puber verwachten, en dat gaat goed. Kind is dol op onze peuter, dat helpt ook.
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
