Kinderen
alle pijlers
Samengestelde gezinnen/relaties met kinderen
zaterdag 20 januari 2024 om 13:58
Ik weet niet of dit de juiste pijler is, anders hoor ik het graag.
Naar aanleiding van een topic over een samengesteld gezin, ben ik benieuwd hoe daarover gedacht wordt. In dat topic, maar ook andere eerdere topics waarin er ook sprake was van samengestelde gezinnen (al dan niet beide een kind, of één van de twee) wordt in mijn beleving negatief gereageerd op met name het samenwonen in zo'n situatie.
Maar ik ben wel benieuwd naar waarom hier vaak negatief naar gekeken wordt? Uiteraard kun je je afvragen of het voor de kinderen goed is. Of mensen dit niet doen omdat ze een soort ideaal situatie willen. Hun kerngezin missen.
Ik heb ook gelezen dat een groot deel van deze relaties, met name als men gaat samenwonen, vrij snel weer strandt. Maar ik ken ook wel situaties waarin het goed uitgepakt lijkt te hebben (weet je natuurlijk nooit zeker). Waar er soms zelf nog een kind bij komt.
Nou ja, ik ben benieuwd naar jullie ideeën hierover en waarom er hier regelmatig wel fel op gereageerd lijkt te worden.
Even voor de duidelijkheid: ik ben hier zelf absoluut niet mee bezig. Ik heb nog genoeg te doen voordat ik aan een daadwerkelijke relatie moet denken, als ik dat überhaupt ooit nog aandurf.
Naar aanleiding van een topic over een samengesteld gezin, ben ik benieuwd hoe daarover gedacht wordt. In dat topic, maar ook andere eerdere topics waarin er ook sprake was van samengestelde gezinnen (al dan niet beide een kind, of één van de twee) wordt in mijn beleving negatief gereageerd op met name het samenwonen in zo'n situatie.
Maar ik ben wel benieuwd naar waarom hier vaak negatief naar gekeken wordt? Uiteraard kun je je afvragen of het voor de kinderen goed is. Of mensen dit niet doen omdat ze een soort ideaal situatie willen. Hun kerngezin missen.
Ik heb ook gelezen dat een groot deel van deze relaties, met name als men gaat samenwonen, vrij snel weer strandt. Maar ik ken ook wel situaties waarin het goed uitgepakt lijkt te hebben (weet je natuurlijk nooit zeker). Waar er soms zelf nog een kind bij komt.
Nou ja, ik ben benieuwd naar jullie ideeën hierover en waarom er hier regelmatig wel fel op gereageerd lijkt te worden.
Even voor de duidelijkheid: ik ben hier zelf absoluut niet mee bezig. Ik heb nog genoeg te doen voordat ik aan een daadwerkelijke relatie moet denken, als ik dat überhaupt ooit nog aandurf.
zondag 21 januari 2024 om 02:16
Klopt.Advocaatje schreef: ↑20-01-2024 19:04Niet echt on topic, maar bij deze cijfers durf ik de hypothese er in te gooien dat stellen die meteen trouwen zonder samen te wonen ook uit een groep komen waar het minder oké is om überhaupt te scheiden.
Ik durf dan weer de stelling aan dat dat ceteris paribus bij draagt aan een goede relatie.
zondag 21 januari 2024 om 03:41
Hier een stiefmoeder van drie pubers, geen eigen kinderen. Ons credo is: kijken en luisteren naar de kinderen. Ik moet zeggen dat ik me best wel heb verbaasd over mensen die ons tempo langzaam vonden en ook denk ik bij heel veel commentaren inmiddels: als mensen denken dat dát een goed idee is, dan snap ik wel dat samengestelde gezinnen zo vaak stuk lopen. Eerlijk gezegd denk ik dat je als volwassene jezelf tamelijk goed moet kennen en er alle kanten op goede communicatie moet zijn, wil het kans van slagen hebben. Het helpt ook als je je eigen ego opzij kunt zetten, denk ik. Wij wonen een jaar samen en ik moet echt heel diep nadenken om te zoeken naar een moment van gedoe hier thuis, ik kan het me echt niet herinneren. Ik weet dat het anders kan, de kinderen weten dat het anders kan, we kennen de voorbeelden. Maar we hebben elkaar open en nieuwsgierig ontvangen.
zondag 21 januari 2024 om 03:59
Het zegt vooral veel over hoe er gekeken wordt naar scheidenOude_Man_2 schreef: ↑21-01-2024 02:16Klopt.
Ik durf dan weer de stelling aan dat dat ceteris paribus bij draagt aan een goede relatie.
Weinig over de kwaliteit vd relatie
zondag 21 januari 2024 om 06:08
Mijn moeder en broertje gingen samenwonen met haar vriend en zijn 2 jongere kinderen. Ik ging op dat moment net het huis uit en dat is maar goed geweest denk ik.
Ik heb het altijd vreselijk gevonden. Ons huis werd verkocht, we hadden dus geen ‘eigen’ huis meer. Wij als kinderen konden op zich best met elkaar maar mijn moeder en haar vriend hebben vooral om zijn jonge kinderen veel ruzie gehad, met name over de opvoeding. Dat is voor hun heel naar geweest, ineens iemand anders die zich met je bemoeit. Mijn moeder is lief maar wel strenger. Er zijn ook periodes geweest dat ze minder (naar hun eigen!) huis kwamen omdat ze zich niet welkom voelden.
De man van mijn moeder is een lieverd maar wilde vooral in het begin te graag een vader spelen en dat riep bij ons weerstand op, soms nog.
We zijn inmiddels bijna 20 jaar verder en een zogezegd ‘succesverhaal’ voor buitenstaanders. We kunnen prima de feestdagen met elkaar vieren of op wintersport samen maar als je het alle vier de kinderen apart vraagt denk ik dat niemand hier zelf voor had gekozen.
Ik zou het mijn kinderen door deze ervaring in ieder geval nooit ‘aan’ doen.
Ik heb het altijd vreselijk gevonden. Ons huis werd verkocht, we hadden dus geen ‘eigen’ huis meer. Wij als kinderen konden op zich best met elkaar maar mijn moeder en haar vriend hebben vooral om zijn jonge kinderen veel ruzie gehad, met name over de opvoeding. Dat is voor hun heel naar geweest, ineens iemand anders die zich met je bemoeit. Mijn moeder is lief maar wel strenger. Er zijn ook periodes geweest dat ze minder (naar hun eigen!) huis kwamen omdat ze zich niet welkom voelden.
De man van mijn moeder is een lieverd maar wilde vooral in het begin te graag een vader spelen en dat riep bij ons weerstand op, soms nog.
We zijn inmiddels bijna 20 jaar verder en een zogezegd ‘succesverhaal’ voor buitenstaanders. We kunnen prima de feestdagen met elkaar vieren of op wintersport samen maar als je het alle vier de kinderen apart vraagt denk ik dat niemand hier zelf voor had gekozen.
Ik zou het mijn kinderen door deze ervaring in ieder geval nooit ‘aan’ doen.
zondag 21 januari 2024 om 06:12
En zijn al jullie kinderen net zo? Want dat zou ik best bijzonder vinden, als er in een situatie met 2 volwassenen, 4 kinderen en 1 baby on the way niemand is die zich er niet helemaal senang bij voelt… Ik hoop van harte dat jullie de uitzondering zijn, maar hou toch een beetje mijn hart vast voor dit recept.
zondag 21 januari 2024 om 06:49
Dat is niet waar ik het over hadLila-Linda schreef: ↑21-01-2024 03:59Het zegt vooral veel over hoe er gekeken wordt naar scheiden
Weinig over de kwaliteit vd relatie
zondag 21 januari 2024 om 07:02
Waar ik op doelde, wellicht begreep ik je verkeerd, is dat inderdaad vaak mensen vanuit religieuze overtuigingen trouwen. Zij scheiden minder. Maar die huwelijken zijn niet gelukkiger. Vooral vrouwen in die relaties zijn ongelukkig. Maar scheiden is geen/amper een optie
zondag 21 januari 2024 om 07:30
Deze is wel grappig, want dit is natuurlijk met name gebruikelijk in specifieke, zwaar religieuze, onderdrukkende kringen die het verbreken van de echt min of meer verbieden bovendien. Wat wel duidelijk maakt dat "welk % huwelijken blijft bestaan" niets zegt over geluk als mensen geen keuzevrijheid hebben. Wat overigens maar om een piepklein deel van Nederland gaat, maar ik tel hier mijn zegeningen.Oude_Man_2 schreef: ↑20-01-2024 14:24De kans op een echtscheiding neemt toe als je eerst samenwoont en pas na een tijdje trouwt.
zondag 21 januari 2024 om 08:07
Hier een voorbeeld in de omgeving van een tienermeisje dat bij zowel pa als ma in een gezin woont waar inmiddels ook nieuwe kinderen bij zijn gekomen. Op het eerste gezicht gaat alles harmonieus en er is nergens echt strijd. Maar het meisje voelt zich nergens echt thuis, en vertrouwde me laatst toe dat ze het fijner had gevonden gewoon met een ouder alleen te wonen. Ze heeft er nu, zeker in haar puberteit, meer last van dan toen ze jonger was en ik zie hoe zich dat vertaalt in bepaalde mentale problemen.
Het kan allemaal wel hoor, maar ik denk dat de volgorde van wenselijkheid voor kinderen toch is:
1. Ouders bij elkaar
2. ouders gescheiden maar alleenwonend
3. Wonen met nieuwe partner erbij
4. Wonen met stiefkinderen en/of nieuwe kinderen erbij
Scheiden heb je niet altijd in de hand maar de rest natuurlijk wel en ik zou lekker blijven steken op 2) als het enigszins kan.
Het kan allemaal wel hoor, maar ik denk dat de volgorde van wenselijkheid voor kinderen toch is:
1. Ouders bij elkaar
2. ouders gescheiden maar alleenwonend
3. Wonen met nieuwe partner erbij
4. Wonen met stiefkinderen en/of nieuwe kinderen erbij
Scheiden heb je niet altijd in de hand maar de rest natuurlijk wel en ik zou lekker blijven steken op 2) als het enigszins kan.
zondag 21 januari 2024 om 08:31
Hier al 18 jaar een LAT relatie. En hoewel ik in het begin wel erg de behoefte voelde om gewoon een nieuw gezin te beginnen, denk ik dat het goed is geweest. Onze kinderen gaan ook goed samen, kende elkaar ook vanuit sport enz. Maar ik zie teveel om me heen hoe lastig al die ( onbewuste) lijntjes zijn. Met de eigen ouder, met de exen, met de eigen broertjes en zusjes. Ik zou me constant in de spagaat voelen tussen al die belangen.
En de rivaliteit gaat in mijn omgeving zelfs door bij volwassenheid met ruzie over de kleinkinderen en de erfenis.
En de rivaliteit gaat in mijn omgeving zelfs door bij volwassenheid met ruzie over de kleinkinderen en de erfenis.
zondag 21 januari 2024 om 09:22
Mijn ouders zijn altijd bij elkaar geweest en nog steeds, dus geen ervaring als kind zijnde.
Wel ben ik sinds 4 jaar bonusmoeder van een hele lieve meid. Ik heb het getroffen want we hebben dezelfde interesses en voelen elkaar goed aan.
Ik zie zeker dat zij had gewild dat haar ouders nog samen waren.
Daarnaast ziet zij ook mij en de partner van haar moeder graag.
Deze twee dingen kunnen naast elkaar bestaan denk ik en dat zeg ik ook altijd tegen haar: dat het heel normaal is en dat dat gevoel er mag zijn.
Ze zeggen wel eens, it takes a village to raise a child. Als bonusouder breng je je eigen inbreng en levenswijsheden mee.
Ik zie haar moeder ook als familie en het geheel is dan ook een toevoeging op mijn leven. Als ik mocht kiezen voor mijn partner zonder en met kind, koos ik 100% met kind.
Het scheelt natuurlijk dat ik zelf geen kind heb, dat had het misschien wat lastiger gemaakt, al denk ik dat ook dat juist een verrijking kan zijn.
Dusja het meest ideale is twee ouders die gelukkig samen blijven, maar het alternatief is niet altijd negatief of schadelijk.
Wel ben ik sinds 4 jaar bonusmoeder van een hele lieve meid. Ik heb het getroffen want we hebben dezelfde interesses en voelen elkaar goed aan.
Ik zie zeker dat zij had gewild dat haar ouders nog samen waren.
Daarnaast ziet zij ook mij en de partner van haar moeder graag.
Deze twee dingen kunnen naast elkaar bestaan denk ik en dat zeg ik ook altijd tegen haar: dat het heel normaal is en dat dat gevoel er mag zijn.
Ze zeggen wel eens, it takes a village to raise a child. Als bonusouder breng je je eigen inbreng en levenswijsheden mee.
Ik zie haar moeder ook als familie en het geheel is dan ook een toevoeging op mijn leven. Als ik mocht kiezen voor mijn partner zonder en met kind, koos ik 100% met kind.
Het scheelt natuurlijk dat ik zelf geen kind heb, dat had het misschien wat lastiger gemaakt, al denk ik dat ook dat juist een verrijking kan zijn.
Dusja het meest ideale is twee ouders die gelukkig samen blijven, maar het alternatief is niet altijd negatief of schadelijk.
zondag 21 januari 2024 om 09:31
Herkenbaar dit.Zesjuli schreef: ↑21-01-2024 06:08Mijn moeder en broertje gingen samenwonen met haar vriend en zijn 2 jongere kinderen. Ik ging op dat moment net het huis uit en dat is maar goed geweest denk ik.
Ik heb het altijd vreselijk gevonden. Ons huis werd verkocht, we hadden dus geen ‘eigen’ huis meer. Wij als kinderen konden op zich best met elkaar maar mijn moeder en haar vriend hebben vooral om zijn jonge kinderen veel ruzie gehad, met name over de opvoeding. Dat is voor hun heel naar geweest, ineens iemand anders die zich met je bemoeit. Mijn moeder is lief maar wel strenger. Er zijn ook periodes geweest dat ze minder (naar hun eigen!) huis kwamen omdat ze zich niet welkom voelden.
De man van mijn moeder is een lieverd maar wilde vooral in het begin te graag een vader spelen en dat riep bij ons weerstand op, soms nog.
We zijn inmiddels bijna 20 jaar verder en een zogezegd ‘succesverhaal’ voor buitenstaanders. We kunnen prima de feestdagen met elkaar vieren of op wintersport samen maar als je het alle vier de kinderen apart vraagt denk ik dat niemand hier zelf voor had gekozen.
Ik zou het mijn kinderen door deze ervaring in ieder geval nooit ‘aan’ doen.
Letterlijk iedereen die ik ken met eenzelfde verhaal zegt hetzelfde. En dat zijn dus de ‘successen’ van gezinnen die nog bij elkaar zijn.
Het antwoord is wat mij betreft dus latten.
zondag 21 januari 2024 om 09:36
Ik denk dat het erg lastig is voor een samengesteld gezin om te slagen. In plaats van 2 ouders heb je er nu in het ergste geval 4 die ook allemaal in aparte huizen wonen. Daarnaast heb je aan de ene kant ''bonus''broetjes/zusjes en aan de andere kant ook. Allemaal verschillende meningen en opvattingen. Dat lijkt mij als die kinderen het niet gewend zijn gewoon onhaalbaar. Maar dat is mijn mening. Je kan toch ook gewoon latten.
Ik snap niet dat ouders de tijd en energie hebben om niet alleen hun eigen gezin te runnen, maar ook het gezin van hun nieuwe partner en misschien heeft hun ex ook nog een gezin waar je rekening mee moet houden. 3 gezinnen!!! 1 is al zwaar genoeg.
Ik snap niet dat ouders de tijd en energie hebben om niet alleen hun eigen gezin te runnen, maar ook het gezin van hun nieuwe partner en misschien heeft hun ex ook nog een gezin waar je rekening mee moet houden. 3 gezinnen!!! 1 is al zwaar genoeg.
zondag 21 januari 2024 om 09:52
Ik denk dat omdat het maar om één kind gaat en juist omdat jij geen eigen kinderen hebt, dit het wel makkelijker maakt.Frietjespeciaal schreef: ↑21-01-2024 09:22Mijn ouders zijn altijd bij elkaar geweest en nog steeds, dus geen ervaring als kind zijnde.
Wel ben ik sinds 4 jaar bonusmoeder van een hele lieve meid. Ik heb het getroffen want we hebben dezelfde interesses en voelen elkaar goed aan.
Ik zie zeker dat zij had gewild dat haar ouders nog samen waren.
Daarnaast ziet zij ook mij en de partner van haar moeder graag.
Deze twee dingen kunnen naast elkaar bestaan denk ik en dat zeg ik ook altijd tegen haar: dat het heel normaal is en dat dat gevoel er mag zijn.
Ze zeggen wel eens, it takes a village to raise a child. Als bonusouder breng je je eigen inbreng en levenswijsheden mee.
Ik zie haar moeder ook als familie en het geheel is dan ook een toevoeging op mijn leven. Als ik mocht kiezen voor mijn partner zonder en met kind, koos ik 100% met kind.
Het scheelt natuurlijk dat ik zelf geen kind heb, dat had het misschien wat lastiger gemaakt, al denk ik dat ook dat juist een verrijking kan zijn.
Dusja het meest ideale is twee ouders die gelukkig samen blijven, maar het alternatief is niet altijd negatief of schadelijk.
Toch heeft dit meisje nergens een plek met alleen haar ouder, er is altijd iemand bij. Zij heeft daarin geen keuze.
zondag 21 januari 2024 om 10:10
Ja exact. Er is een groot verschil tussen gezinnen waarbij er nieuwe partners en later eventueel extra kinderen bij komen en gezinnen waar al aan beide kanten kinderen zijn. Als nieuwe partner zonder kinderen is het net even simpeler compromissen sluiten dan als je als ouder voelt dat je kinderen tekort gedaan worden.
zondag 21 januari 2024 om 10:19
Ik denk dat een samengesteld gezin een stuk grotere kans van slagen heeft als de nieuwe partner geen kinderen heeft. Een vriendin van mij is ook samen met een man die 2 kinderen had uit een vorige relatie. Ze zijn pas na 5 jaar gaan samenwonen en uiteindelijk zijn er ook nog nieuwe kinderen gekomen (na 10 jaar relatie, de oudste kinderen waren toen al bijna volwassen), maar alles ging daar in een extreem traag tempo. Het gaat heel goed, maar dat komt wel omdat zij bereid is geweest om haar eigen wensen (samenwonen/trouwen/kinderen) heel erg lang in de ijskast te zetten om de kinderen van haar vriend de kans te geven heel erg rustig te wennen.
Ik denk dat de echte samengestelde gezinnen (kinderen van beide kanten) een stuk moeilijker zijn omdat de dynamiek dan gewoon veel complexer is.
zondag 21 januari 2024 om 10:27
Maar dit lijkt me niet zozeer het gevolg van de nieuwe relatie of samenstelling, maar vooral van hoe de volwassenen ermee omgaan. Want het is natuurlijk - sorry, het gaat over je moeder maar- niet handig om met iemand samen te gaan wonen met wie kennelijk niet eerst uitgebreid is gesproken over hoe dit aan te pakken, welke stijl iemand heeft, hoe ze het allebei voor zich zien etc. Je kan natuurlijk niet alles uitsluiten, maar je kan wel van tevoren bespreken hoe je het aan wil pakken en het tussentijds evalueren als het niet blijkt te lopen. Als er veel ruzies zijn over zoiets, dan is er in de aanloop al e.e.a. misgegaan, denk ik. Het zijn dingen waar mijn vriend en ik het over hebben gehad en ook heb ik natuurlijk vóór het samenwonen gekeken hoe hij met zijn kinderen omgaat en of dat een manier is die bij me past en niet mijlenver van mijn eigen opvattingen af staat. Net als het niet welkom voelen thuis, dan heb je als ouder en stiefouder denk ik daarvoor echt veel signalen gemist of genegeerd. Het welkom zijn en dat laten voelen, is zo ongeveer ons belangrijkste punt vanaf het allereerste moment, juist omdat we begrijpen dat dat soms überhaupt al lastig is als je in twee huizen leeft.Zesjuli schreef: ↑21-01-2024 06:08[...] maar mijn moeder en haar vriend hebben vooral om zijn jonge kinderen veel ruzie gehad, met name over de opvoeding. Dat is voor hun heel naar geweest, ineens iemand anders die zich met je bemoeit. Mijn moeder is lief maar wel strenger. Er zijn ook periodes geweest dat ze minder (naar hun eigen!) huis kwamen omdat ze zich niet welkom voelden.
Ik ben er echt van overtuigd dat het vaak misgaat omdat de volwassenen te weinig stilstaan bij de situatie en zichzelf.
zondag 21 januari 2024 om 10:27
Hier zelf een kind van een samengesteld gezin. Of gezin, gezin.....samengestelde losse flodders is een betere benaming.
Ouders gescheiden met 13, moeder na een jaar een nieuwe vriend, bleef vaak slapen zonder dat ik er iets over hoorde, hij was er plots in de morgen ('daar hebben kinderen niets mee te maken'). Hij had zelf twee volwassen kinderen en wilde absoluut geen vaderrol vervullen (alsof ik dat verwachtte) en daarom sliepen ze vaker bij hem en was ik alleen.
Lang verhaal kort, verschrikkelijk. Ik kan me voorstellen dat in gezondere gezinnen het beter kan gaan, maar met 13 plots een vreemde vent over de vloer...nee, dat is niet goed voor je ontwikkeling in toch al zo'n moeilijke leeftijd.
Ouders gescheiden met 13, moeder na een jaar een nieuwe vriend, bleef vaak slapen zonder dat ik er iets over hoorde, hij was er plots in de morgen ('daar hebben kinderen niets mee te maken'). Hij had zelf twee volwassen kinderen en wilde absoluut geen vaderrol vervullen (alsof ik dat verwachtte) en daarom sliepen ze vaker bij hem en was ik alleen.
Lang verhaal kort, verschrikkelijk. Ik kan me voorstellen dat in gezondere gezinnen het beter kan gaan, maar met 13 plots een vreemde vent over de vloer...nee, dat is niet goed voor je ontwikkeling in toch al zo'n moeilijke leeftijd.
zondag 21 januari 2024 om 10:37
Dat denk ik ook. Misschien is zo’n nieuwe constructie gemakkelijker voor kinderen als hun ouders al snel na hun geboorte uit elkaar gaan, omdat er dan nauwelijks herinneringen zijn aan ‘de kern’, maar ja, dat is ook weer zoiets.Positive_vibes schreef: ↑21-01-2024 09:31Herkenbaar dit.
Letterlijk iedereen die ik ken met eenzelfde verhaal zegt hetzelfde. En dat zijn dus de ‘successen’ van gezinnen die nog bij elkaar zijn.
Het antwoord is wat mij betreft dus latten.
Overigens heb ik zelf vrij veel vrienden die altijd hebben geroepen dat ze nóóit zouden gaan scheiden omdat ze zelf kinderen van gescheiden ouders zijn en zijn opgegroeid in samengestelde gezinnen, en tot dusver hebben ze allemaal woord gehouden. Terwijl je vaak hoort dat juist kinderen van gescheiden ouders zelf ook gaan scheiden. Mijn idee is dat het schrikbeeld zo groot is dat ze er alles aan doen om dat te voorkomen.
zondag 21 januari 2024 om 10:47
Veel verschillende ervaringen. Waarbij het tot nu toe lijkt dat de kinderen het als niet fijn hebben ervaren, maar de ouder zelf (of de nieuwe partner) het wel als positief ervaart.
Wat maakt het verschil tussen iemand met één kind en de nieuwe partner geen kind(eren), t.o.v. beiden kinderen hebben? In praktische zin snap ik dat, maar voor het kind lijkt het me alsnog dezelfde ervaring? Namelijk niet meer je eigen plekje, niet meer je ouder voor jezelf, nieuw dynamiek. In het geval van samenwonen dan.
En wat ik al eerder vroeg: wat als je dan nog wel een kinderwens hebt? Of de partner die erbij komt en nog geen "eigen" kind heeft, maar dat wel wil? Het lijkt mij persoonlijk wel heftig als die mogelijkheid er nooit meer zou zijn als je dat wel zou willen.
Ik snap dat er aangegeven wordt dat dat vanuit egoïsme komt. Kinderen zijn in mijn optiek altijd een soort egoïstische keuze. Maar ook in bestaande kerngezinnen zou je je dan kunnen afvragen hoe dat ervaren wordt dat er een kind bijkomt.
Wat maakt het verschil tussen iemand met één kind en de nieuwe partner geen kind(eren), t.o.v. beiden kinderen hebben? In praktische zin snap ik dat, maar voor het kind lijkt het me alsnog dezelfde ervaring? Namelijk niet meer je eigen plekje, niet meer je ouder voor jezelf, nieuw dynamiek. In het geval van samenwonen dan.
En wat ik al eerder vroeg: wat als je dan nog wel een kinderwens hebt? Of de partner die erbij komt en nog geen "eigen" kind heeft, maar dat wel wil? Het lijkt mij persoonlijk wel heftig als die mogelijkheid er nooit meer zou zijn als je dat wel zou willen.
Ik snap dat er aangegeven wordt dat dat vanuit egoïsme komt. Kinderen zijn in mijn optiek altijd een soort egoïstische keuze. Maar ook in bestaande kerngezinnen zou je je dan kunnen afvragen hoe dat ervaren wordt dat er een kind bijkomt.
zondag 21 januari 2024 om 11:12
Voor kinderen is de basis vanzelfsprekendheid weg.
Dat je gezin gewoon je gezin is, thuis gewoon thuis. Met andere partners is er een concurrentie om bijvoorbeeld aandacht, die er bij een kerngezin niet is. Met andere kinderen is er nog meer concurrentie. Je moet je als kind dus bewust gedragen zoals verwacht wordt, anders kun je zomaar het contact met de ouder verliezen.
Dat gebeurt ook geregeld. Genoeg gezien dat de verliefde / in huis of geldnood verkerende/ ouder kiest voor de nieuwe partner als het er op aan komt.
Bij nog een liefdesbaby die wel papa en mama bij elkaar heeft, komt dat nog meer naar boven.
Ik kies onvoorwaardelijk voor mijn kinderen en ja dat betekent eigen wensen opzij zetten.
Dat je gezin gewoon je gezin is, thuis gewoon thuis. Met andere partners is er een concurrentie om bijvoorbeeld aandacht, die er bij een kerngezin niet is. Met andere kinderen is er nog meer concurrentie. Je moet je als kind dus bewust gedragen zoals verwacht wordt, anders kun je zomaar het contact met de ouder verliezen.
Dat gebeurt ook geregeld. Genoeg gezien dat de verliefde / in huis of geldnood verkerende/ ouder kiest voor de nieuwe partner als het er op aan komt.
Bij nog een liefdesbaby die wel papa en mama bij elkaar heeft, komt dat nog meer naar boven.
Ik kies onvoorwaardelijk voor mijn kinderen en ja dat betekent eigen wensen opzij zetten.
zondag 21 januari 2024 om 11:15
Volledig off topic, maar recent las ik ook weer eeen onderzoek dat kinderen zonder broertjes of zusjes het gelukkigst zijn (gemiddeld gezien).Jahallo222 schreef: ↑21-01-2024 10:47Veel verschillende ervaringen. Waarbij het tot nu toe lijkt dat de kinderen het als niet fijn hebben ervaren, maar de ouder zelf (of de nieuwe partner) het wel als positief ervaart.
Wat maakt het verschil tussen iemand met één kind en de nieuwe partner geen kind(eren), t.o.v. beiden kinderen hebben? In praktische zin snap ik dat, maar voor het kind lijkt het me alsnog dezelfde ervaring? Namelijk niet meer je eigen plekje, niet meer je ouder voor jezelf, nieuw dynamiek. In het geval van samenwonen dan.
En wat ik al eerder vroeg: wat als je dan nog wel een kinderwens hebt? Of de partner die erbij komt en nog geen "eigen" kind heeft, maar dat wel wil? Het lijkt mij persoonlijk wel heftig als die mogelijkheid er nooit meer zou zijn als je dat wel zou willen.
Ik snap dat er aangegeven wordt dat dat vanuit egoïsme komt. Kinderen zijn in mijn optiek altijd een soort egoïstische keuze. Maar ook in bestaande kerngezinnen zou je je dan kunnen afvragen hoe dat ervaren wordt dat er een kind bijkomt.
zondag 21 januari 2024 om 11:20
Tsja, dit topic gaat specifiek over samengestelde gezinnen, maar als je de conclusie trekt dat dat niet goed is, zou je die natuurlijk door kunnen trekken naar: zou je wel moet scheiden? Misschien ernstige gevallen van geweld daargelaten.Jahallo222 schreef: ↑21-01-2024 10:47
Ik snap dat er aangegeven wordt dat dat vanuit egoïsme komt. Kinderen zijn in mijn optiek altijd een soort egoïstische keuze. Maar ook in bestaande kerngezinnen zou je je dan kunnen afvragen hoe dat ervaren wordt dat er een kind bijkomt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
