Kinderen
alle pijlers
Spijt 2e kind /opgesloten gevoel
zondag 2 april 2023 om 07:58
Vanwege het taboe op dit onderwerp ben ik bang voor herkenning en dus een nieuwe account.
Ik heb 2 geweldige kinderen (3,5 en 1,5), maar ik heb nog steeds zo'n spijt van mijn jongste. En dat ligt niet aan haar want het is echt een leuk en gemakkelijke meisje. Maar ik wist niet dat de overgang van 1 naar 2 kinderen mij zou zwaar zou vallen. Veel mensen zeiden die 2e doe je er gewoon bij.
Toen we alleen de oudste hadden ging ik fluitend door het leven: alles was zo makkelijk te combineren: fulltime baan, sporten, afspreken met vriendinnen en tijd met partner (toen hadden we nog een sexleven)
Maar sinds ik weer werk na 8 maanden verlof heb ik het gevoel dat ik contstant aan het rennen ben en niet aan mezelf toe kom. Wat eigenlijk onzin is want met een breed sociaal netwerk en hulp die we inkopen heb ik (veel) meer eigen tijd dan veel vriendinnen.
Tsja waar zit het dan in: met 1 kind ga ik overal aan en wisselen partner en ik af. Dan had je een dagdeel voor jezelf, maar nu met 2 kinderen: alleen op stap met 2 vind ik geen ontspanning maar overleven. Dat gevoel heb ik ook als ik mijn eentje een avond moet doen.
Zijn er mensen die dit herkennen en tips hebben?
Ik heb 2 geweldige kinderen (3,5 en 1,5), maar ik heb nog steeds zo'n spijt van mijn jongste. En dat ligt niet aan haar want het is echt een leuk en gemakkelijke meisje. Maar ik wist niet dat de overgang van 1 naar 2 kinderen mij zou zwaar zou vallen. Veel mensen zeiden die 2e doe je er gewoon bij.
Toen we alleen de oudste hadden ging ik fluitend door het leven: alles was zo makkelijk te combineren: fulltime baan, sporten, afspreken met vriendinnen en tijd met partner (toen hadden we nog een sexleven)
Maar sinds ik weer werk na 8 maanden verlof heb ik het gevoel dat ik contstant aan het rennen ben en niet aan mezelf toe kom. Wat eigenlijk onzin is want met een breed sociaal netwerk en hulp die we inkopen heb ik (veel) meer eigen tijd dan veel vriendinnen.
Tsja waar zit het dan in: met 1 kind ga ik overal aan en wisselen partner en ik af. Dan had je een dagdeel voor jezelf, maar nu met 2 kinderen: alleen op stap met 2 vind ik geen ontspanning maar overleven. Dat gevoel heb ik ook als ik mijn eentje een avond moet doen.
Zijn er mensen die dit herkennen en tips hebben?
woensdag 5 april 2023 om 09:32
Ik herken je heel erg, het benauwde "hier kom ik nooit meer vanaf"-gevoel vloog mij heel erg aan na de geboorte van mijn tweede. Nu heb ik mijn kinderen heel dicht op elkaar want ze schelen maar 14 maanden, dus was alles behoorlijk intens. Ook omdat de oudste eigenlijk ook nog een soort net-niet-baby was die geen geduld had en niet kon praten. Wanneer ze tegelijk brulden omdat ze honger hadden (of welke reden dan ook) kwam ik echt handen te kort en werd ik gek.
Tijd voor mezelf nemen en hulp vragen bleek key. En dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik. Waar ik me vaak in vergis(te) is het besef dat oppassen voor anderen heel anders is dan zelf bij mijn kinderen zijn. Anderen zien het niet als een belasting, maar juist als iets leuks wat ze heel graag doen. Nu probeer ik vriendinnen vooral 's avonds te zien (maar zeggen we allebei ook net zo hard weer af als we te moe zijn van een shitdag met de kids), en ga ik naar de sportschool voordat de kinderen wakker zijn. Momenten creëren waarin je even geen moeder bent, maar juist je eigen persoon.
En toen ze iets ouder waren en de boel niet meer afbraken als ik even uit de ruimte ging, ging ik vaak boven de was vouwen als zij beneden televisie keken. Of rustig eten koken met airpods in (en YouTubevideo's aan), terwijl zij tv keken. Even geen kinderstemmen om me heen, even in mijn eigen bubbel.
Door even van hen uit te checken, verlengde ik mijn lontje en kon ik ze later weer beter verdragen. Doordeweeks ben ik 2 dagen met de kids (en 3 dagen werk) en mijn partner is doordeweeks 1 dag met de kids, dus in het weekend probeer ik extra tijd voor mezelf in te lassen, en zo is hij op zondagochtend bijvoorbeeld standaard weg voor sport.
De rest daarom heen doen we samen of neemt een van ons de kids mee op pad, bijvoorbeeld naar de dierentuin, en is de ander even lekker op zichzelf. Alles in overleg, we bekijken ieder weekend waar onze behoeften liggen en hebben geleerd hier heel duidelijk over te communiceren, omdat je eigen grenzen overgaan alleen maar leidt tot escalatie. We hebben ook genoeg weekenden dat we continu samen zijn, maar dat is dan omdat we daar op dat moment allebei zin in hebben.
Praten, praten, praten...zowel met partner als werk en omgeving. Je grenzen voelen en aangeven, goed voor jezelf zorgen. Denk aan het vliegtuig: eerst je eigen zuurstofmasker, dan pas kun je de anderen helpen.
Tijd voor mezelf nemen en hulp vragen bleek key. En dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik. Waar ik me vaak in vergis(te) is het besef dat oppassen voor anderen heel anders is dan zelf bij mijn kinderen zijn. Anderen zien het niet als een belasting, maar juist als iets leuks wat ze heel graag doen. Nu probeer ik vriendinnen vooral 's avonds te zien (maar zeggen we allebei ook net zo hard weer af als we te moe zijn van een shitdag met de kids), en ga ik naar de sportschool voordat de kinderen wakker zijn. Momenten creëren waarin je even geen moeder bent, maar juist je eigen persoon.
En toen ze iets ouder waren en de boel niet meer afbraken als ik even uit de ruimte ging, ging ik vaak boven de was vouwen als zij beneden televisie keken. Of rustig eten koken met airpods in (en YouTubevideo's aan), terwijl zij tv keken. Even geen kinderstemmen om me heen, even in mijn eigen bubbel.
Door even van hen uit te checken, verlengde ik mijn lontje en kon ik ze later weer beter verdragen. Doordeweeks ben ik 2 dagen met de kids (en 3 dagen werk) en mijn partner is doordeweeks 1 dag met de kids, dus in het weekend probeer ik extra tijd voor mezelf in te lassen, en zo is hij op zondagochtend bijvoorbeeld standaard weg voor sport.
De rest daarom heen doen we samen of neemt een van ons de kids mee op pad, bijvoorbeeld naar de dierentuin, en is de ander even lekker op zichzelf. Alles in overleg, we bekijken ieder weekend waar onze behoeften liggen en hebben geleerd hier heel duidelijk over te communiceren, omdat je eigen grenzen overgaan alleen maar leidt tot escalatie. We hebben ook genoeg weekenden dat we continu samen zijn, maar dat is dan omdat we daar op dat moment allebei zin in hebben.
Praten, praten, praten...zowel met partner als werk en omgeving. Je grenzen voelen en aangeven, goed voor jezelf zorgen. Denk aan het vliegtuig: eerst je eigen zuurstofmasker, dan pas kun je de anderen helpen.
meauve01 wijzigde dit bericht op 05-04-2023 09:35
6.42% gewijzigd
woensdag 5 april 2023 om 09:34
Toch bijzonder dat zodra een moeder veel sport, er altijd zoveel kritiek op komt (waar komt die bewijsdrang vandaan), terwijl een vader die veel sport als normaal wordt gezien en je hem vooral de ruimte moet gunnen.
Sporten kan een prima manier zijn om te ontspannen en tijd voor jezelf te hebben. Je hoeft daarvoor echt niet voor de televisie te zitten met een bak ijs, zoals onder vrouwen wel wordt geaccepteerd.
TO, ik denk dat het probleem niet bij jou ligt. Je doet het zo te horen prima allemaal. Het enige is dat jouw partner zich niet verantwoordelijk voelt voor zijn eigen kinderen en dus heel veel bij jou neerlegt en dat jij dit ook normaal lijkt te vinden. Die traditionele verdeling kan prima zijn, maar niet in jullie situatie waarin jij 50 uur werkt en de verdeling dus helemaal niet traditioneel is.
Sporten kan een prima manier zijn om te ontspannen en tijd voor jezelf te hebben. Je hoeft daarvoor echt niet voor de televisie te zitten met een bak ijs, zoals onder vrouwen wel wordt geaccepteerd.
TO, ik denk dat het probleem niet bij jou ligt. Je doet het zo te horen prima allemaal. Het enige is dat jouw partner zich niet verantwoordelijk voelt voor zijn eigen kinderen en dus heel veel bij jou neerlegt en dat jij dit ook normaal lijkt te vinden. Die traditionele verdeling kan prima zijn, maar niet in jullie situatie waarin jij 50 uur werkt en de verdeling dus helemaal niet traditioneel is.
woensdag 5 april 2023 om 09:35
Daar ben ik het 100% mee eens. Zelf werk ik maar 24 uur per week en heb één kindje van 22 maanden. Ik doe het alleen. Ik ervaar het moederschap (op de eerste maand na vanwege het slaapgebrek en daarna nog wel ff wennen aan de combi zorgen voor baby/huishouden/mezelf) niet als zwaar. Dat komt omdat dit de balans is die voor mij werkt. Begrijp er werkelijk niets van dat er mensen zijn die vinden dat iedereen fulltime moet werken. Kan mij het schelen dat dat in België & weet ik veel waar de norm is. Het is het allerlaatste wat ik ooit zou willen. Ook prima dat er moeders/vaders zijn die wel fulltime willen werken. Maar het idee dat dat de norm zou moeten zijn vind ik belachelijk.LuciFee2023 schreef: ↑04-04-2023 23:08Niets mis met parttime werken, heerlijk juist als het kan en je wil het. Kijk naar bepaalde landen in Noorden, top.
De verdeling binnen Nederlandse gezinnen, daar is wat mis mee.
woensdag 5 april 2023 om 09:39
Saelle1 schreef: ↑05-04-2023 00:38Maar het is toch soms gewoon ook gedoe?
Nu ze wat ouder zijn is het veel makkelijker maar ik vond met een paar kleintjes op stap ook heel bewerkelijk, laag tempo, dan moet er weer een plassen, dan valt er aan, de een wil naar de schommel en de ander naar de glijbaan... Ik vind er ook enorm veel verschil tussen zitten als ik met 1 kind op stap ben of met meerdere.
Ook dat.
TO, ik hou van mijn kinderen, ik vind ze te gek en top en vind het zwaar vermoeiend. Ik ben blijkt een moeder die sneller overprikkeld raakt dan gewenst ( adhd btw) heb 2 kinderen met add ( jippie) en ben lichamelijk beperkt door zenuwpijn. Maar dat is van de laatste 6 jaar, daarvoor was ik ook al zo:
Ik sta te juigen als er een normale week is mbt school. Dus gewoon 5 dagen heen zonder allerlei halve dagen en verkleedddingen en regeluitjes. Kan ik tussen aandacht voor hen en mijn alleen tijd navigeren op een manier dat het ook leuk is voor mij.
Ik sta te juigen na 6 weken vakantie ( in mijn hoofd, rustig maar) als normale leven weer begint en als een ander dat raar vindt, boeit mij geen bal.
Ik ben blij dat ze groter zijn en zelf dingen kunnen en zelf dingen/afspraken en regelgedoe gaan doen.
Ik vond heerlijk toen ze eindelijk naar school gingen, niks geen last van gehad. Stond net niet met spandoek bij de deur, ook omdat ze school en kvd echt leuk vonden, thuis was leuk maar daar waren kinderen van hun leeftijd, dus nog leuker.
Ik ben blij dat ik niet meer steeds alles samen met ze moet doen op dagen dat we allemaal thuis zijn of ergens heen. Dat ze zelf plan maken en lekker rondbanjeren en ik niet meer moet kijken of ze gevaarlijke dingen doen.
Ik hoef ze niet meer te duwen op de schommel, mee te lopen ect. Heerlijk. Ik ben blij dat ze midden in de zomervakantie tegelijk een week op kamp gaan en mijn partner dan gaat werken zodat ik kan opladen voor de
2e helft van de vakantie. Om ze zonder irritatie echte onverdeelde aandacht te geven daarna.
Ik kan prima dagen weg van huis zonder ze per se te moeten spreken, wat appen en bij langer dan 3 dagen een keertje even bellen, is meer dan prima.
En zo kan ik wel even doorgaan.
En mooiste is, meeste ouders hebben dat hoor, ook die zonder mijn klachten. Als je beetje rondkletst met ouders, hoor je best vaak dat ze ook zwaar vinden.
Ken er maar een paar die doen alsof dit raar is, vaak heel luid, waardoor de meeste dan maar stil worden.
Jaja.
woensdag 5 april 2023 om 09:41
Ik herken het wel to, maar die van mij zijn nu een stuk ouder (eind basisschool). Die fase met ukkies vond ik heel erg intens, met name het altijd 'aan' staan en dat er zo enorm op je geleund wordt. Wij werken allebei 32 uur en ik vind sociaal leven en sporten ook belangrijk, maar achteraf heb ik misschien teveel willen doen in die tropenjaren fase. Het is lastig, want je hebt het ook nodig voor jezelf, maar het vreet ook heel veel energie die je niet hebt.
Nu ze ouder zijn heb je een grotere logistieke puzzel, maar wat mij betreft is het qua energie niet te vergelijken met die jonge kinderen fase. En dan blijven er zelfs regelmatig kinderen eten (vind ik wel gezellig juist)
TO, je weekindeling bekijken kan zeker helpen, maar uiteindelijk blijft dit echt een fase die gewoon pittig is. Hou vol, het wordt beter en probeer een beetje mild te kijken naar wat je van jezelf echt 'moet'.
Nu ze ouder zijn heb je een grotere logistieke puzzel, maar wat mij betreft is het qua energie niet te vergelijken met die jonge kinderen fase. En dan blijven er zelfs regelmatig kinderen eten (vind ik wel gezellig juist)
TO, je weekindeling bekijken kan zeker helpen, maar uiteindelijk blijft dit echt een fase die gewoon pittig is. Hou vol, het wordt beter en probeer een beetje mild te kijken naar wat je van jezelf echt 'moet'.
woensdag 5 april 2023 om 09:43
En je mag er vooral niet over hebben, die ongelijkheid.Kiwimeisje schreef: ↑05-04-2023 09:26Heel erg eens!! Ongelofelijk ook om dat als partner te zien, en er vervolgens niets aan te doen. Het zit erg diep in onze samenleving dat de moeder moet zwoegen vind ik.
Of gewoon dat soms zwaar is, voor welke ouder dan ook, maar vooral als moeder.
Zie je ook weer hier, je zal het eens gedoe noemen, hoe durf je!
Jaja.
woensdag 5 april 2023 om 11:05
Je zus heeft het gewoon slecht geregeld. Als ze belangrijk vindt dat er iemand iets aan Pasen doet moet ze het regelen.aardbei35 schreef: ↑03-04-2023 12:29Zus vroeg me of ik donderdag, als háár kinderen een paasactiviteit op school hebben, de hele ochtend (8.30-12.00 uur) op school kon zijn. Het eerste wat ik dacht: nee, daar horen de ouders of een van beiden te zijn. Het zijn jullie kinderen. Niet afwentelen op de tante. Of grootouders. Het gebrek aan aanpassingsvermogen en voortdurend de omgeving op willen trommelen bij allerlei kindgerelateerde issues staat mij erg tegen.
Het is niet zo dat ik nooit wil ondersteunen, maar mijn persoonlijke ervaring met hulpbehoevende gezinnen (lees: gezinnen waarin men carrière, geld en een bepaalde levensstijl (alles kunnen doen wat je deed voordat de kids er waren) belangrijk vindt) is dat als je één keer 'ja' ergens tegen zegt je bepaalde verwachtingen bij de ouders kweekt waar je maar moeilijk vanaf kunt komen. Als je 'nee' zegt, dan wordt dat zogenaamd wel gerespecteerd, maar men laat je toch fijntjes merken dat het echt niet oké is dat jij niet hun problemen steeds wilt oplossen.
Dat gezegd hebbende, vragen staat vrij toch? Het is je zus, ik vind het juist fijn als mijn zus me om een gunst vraagt. Als het me niet uitkomt zeg ik gewoon nee maar ben ik toch blij dat ze aan mij dacht.
Ik heb zelf mijn zus of ouders nog nooit gevraagd om een hele ochtend iets op de opvang te doen. Hier 1 kind die ook naar het KDV gaat en daarnaast werk ik 40 uur en man 32. Het is simpel, ik ben gewoon niet bij die paas shit op de opvang. Als ik dat leuk had gevonden was ik wel op de kinderopvang gaan werken. Hier dus die moeder die meestal niet meedoet met de schoolse activiteiten. Voel ik me trouwens niet schuldig over
woensdag 5 april 2023 om 11:23
Jij denkt echt dat fulltime werken gedaan wordt om een bepaalde leefstijl op te houden. Dat is lang niet altijd zo, erg kortzichtig dus.aardbei35 schreef: ↑03-04-2023 13:41Heel handig als anderen de opvoeding van de kinderen gaan doen. Ik kan het me goed voorstellen als mijn neefjes en nichtjes over 30 jaar zeggen: we hebben er geen zin in om de mantelzorg in te gaan. Vroeger waren je centen en carrière zo belangrijk voor je; huur maar een ander in.
Ik werk veel omdat ik ervoor gekozen heb. Heel erg lang voordat ik kinderen had. Ik deed dit werk al lang voordat ik een kinderwens had.
Daarnaast is er nog een 2e reden dat ik veel werk. Ik ben arts en ik werk elke dag met doodzieke mensen. Die verzorg ik tijdens de moeilijkste tijd van hun leven. Voor hen is het prettig om niet elke dag een andere dokter te zien. Ik doe dat met liefde en heb plezier in mijn werk, net als de meeste collega’s.
Volgens sommige moedermaffioso’s zou ik dan geen moeder mogen worden omdat ik de prioriteiten verkeerd heb. Of misschien geen ruimte heb om meer liefde te geven doordat andere mensen mijn tijd en passie opeisen. En dat vind ik zware onzin.
Mijn kind wordt supergoed verzorgd, hij is blij en goed gehecht. Zonder dat ik loop te knutselen op de opvang. Dat vind ik nou zonde van m’n tijd, heb ik t veel te druk voor. En ik ben ongevoelig voor peer pressure van moeders die vinden dat ik dat zou moeten doen omdat je anders niet genoeg opgeeft voor je kind. Ik maak zelf wel uit wat m’n kind nodig heeft en van welke dingen ik geniet en welke dingen ik aan me voorbij laat gaan
En als m’n kind later niet wil mantelzorgen dan huren we inderdaad gewoon iemand in. Lijkt me sowieso geen slecht plan want ik vind het niet een taak voor m’n kind. En dan is t juist alleen maar goed als paps en mams zoveel centjes verdienen dat ze het later zelf kunnen oplossen.
-april- wijzigde dit bericht op 05-04-2023 11:26
8.05% gewijzigd
woensdag 5 april 2023 om 11:28
Jouw kind is toch nog maar een jaar of twee? Alle activiteiten dan aan je voorbij laten gaan is heel makkelijk op die leeftijd, een kind heeft dan nog amper door dat hij activiteiten mist of zijn ouders er als enige niet bij zijn. Als je kind supertrots uit school komt om te vertellen dat je mag komen kijken bij de projectafsluiting, of als de kerstviering om zes uur begint, is het echt een stuk lastiger om zonder schuldgevoel te weigeren.-April- schreef: ↑05-04-2023 11:05Ik heb zelf mijn zus of ouders nog nooit gevraagd om een hele ochtend iets op de opvang te doen. Hier 1 kind die ook naar het KDV gaat en daarnaast werk ik 40 uur en man 32. Het is simpel, ik ben gewoon niet bij die paas shit op de opvang. Als ik dat leuk had gevonden was ik wel op de kinderopvang gaan werken. Hier dus die moeder die meestal niet meedoet met de schoolse activiteiten. Voel ik me trouwens niet schuldig over
woensdag 5 april 2023 om 11:37
Even vooropgesteld dat ik vind dat iedere ouder de uren moet werken die hij wil.-April- schreef: ↑05-04-2023 11:23
Mijn kind wordt supergoed verzorgd, hij is blij en goed gehecht. Zonder dat ik loop te knutselen op de opvang. Dat vind ik nou zonde van m’n tijd, heb ik t veel te druk voor. En ik ben ongevoelig voor peer pressure van moeders die vinden dat ik dat zou moeten doen omdat je anders niet genoeg opgeeft voor je kind. Ik maak zelf wel uit wat m’n kind nodig heeft en van welke dingen ik geniet en welke dingen ik aan me voorbij laat gaan
Maar ik wil dit stukje er even uitpikken, want dat is heel erg vanuit jezelf geredeneerd. Ik geloof heus dat kind goed gehecht en blij is, dus dat veel werken en de opvang goed inrichten voor kind echt zijn vruchten wel afwerpt.
Maar je hoort toch ook zeker mensen op een latere leeftijd wel zeggen dat ze een ouder of beide ouders in de jeugd wel gemist hebben, omdat die vooral aan het werk was. Die ene ouder die bijna nooit aanwezig is bij belangrijke momenten op school/sport of vaak savonds en in het weekend weg is kan echt wel als een gemis ervaren worden, los van de goede oppas/opvang die is geregeld en waar ze zich goed bij voelen.
Ik bedoel dit niet persoonlijk naar jou, maar in het algemeen.
woensdag 5 april 2023 om 11:46
Ik snap het ook echt niet. Zo’n slecht advies. Niet dat ik vind dat je perse moet werken. Wil je fulltime huismoeder zijn en alles ertussenin, ook helemaal prima.Titania schreef: ↑03-04-2023 16:04Echt weer bijzonder dat iemand die aangeeft vooral de zorg voor de kinderen zwaar te vinden, toch van velen het advies krijgt om dan maar minder te gaan werken en meer te gaan zorgen. Ik snap er echt geen hout van. Volgens mij heeft er nog nooit iemand dat tegen een kerel gezegd.
Maar je moet vooral doen wat je vreugde geeft en je batterij oplaadt. TO geeft aan dat ze graag werkt. Dus sowieso is t voor TO dan een slecht advies om te minderen met werken. Dan krijg je vervolgens de dooddoener: tsja, dan had je die kinderen niet moeten krijgen.
Maar de kinderen geven TO ook levensvreugde. Dus we kunnen onszelf pagina’s besparen door gewoon te focussen op de adviezen hoe TO het kan managen met zowel kinderen als veel uren werken.
Daar kan ik over meepraten. De sleutel is echt mindset en tijd voor jezelf pakken. TO kan bijv met haar man om de tafel om:
- 1 vrije dag per maand geheel voor zichzelf vrij te spelen. Doet op die dag geen kinderzorg en geen huishouden
- en ze kan om de dag 2 uur vrijspelen voor zichzelf s avonds. Niet werken, niet kinderzorgen, en ook niet sociaal doen met man. Gewoon lekker met dat boek liggen of wat dan ook.
Wat dan wel geaccepteerd moet worden is dat het op de andere dagen buffelen is, want man moet natuurlijk ook z’n uitlaatklep hebben.
En daar komt mindset om de hoek kijken. Ikzelf bijvoorbeeld weet in mijn hoofd dat maandag tm vrijdag het werk niet stopt als ik thuiskom. Ik sta elke dag om 6u op, ook op m’n parttime dag. En dan werk ik. In het ziekenhuis of in het huishouden of ik zorg voor m’n kind. Man doet hetzelfde. We staan dus allebei s ochtends vroeg op, ookal moet 1 werken en is de ander vrij.
De avonden doen we fiftyfifty. Als ik “kind-dienst” heb schrijf ik de hele avond af. Ik leg m’n kind op bed, sus hem als hij niet wil slapen en doe de rest vd avond huishouden of wat er nodig is. Man doet hetzelfde tijdens zijn kind-avonden. En op die avonden doe ik niks en plof na m’n werk op de bank. Ik kook nooit doordeweek
Op deze wijze krijgen we alles doordeweek gedaan. En in het weekend hoef ik niks en hebben we quality time als gezin. Het enige dat ik moet doen in het weekend is koken (voor de hele week)
woensdag 5 april 2023 om 11:48
Los van de discussie over werkuren, vind ik het vooral opvallend dat je het gelijk hebt over ''spijt''. Je hebt hopelijk door dat dit maar een heel korte fase is en dat je leven er over een half jaar alweer totaal anders uitziet. Je oudste gaat dan vijf dagen per week naar school, je gaat terug in uren, waardoor je nog maar parttime werkt en je jongste is dan alweer een stukje ouder waardoor het lopen beter gaat en je hebt dan nog maar 1 slaapje op een dag van 1 kind.
Wat dat betreft snap ik de opmerking van je man over een psycholoog wel. Het lijkt alsof je het allemaal niet goed kunt overzien en alle schuld op je tweede kind schuift.
Wat dat betreft snap ik de opmerking van je man over een psycholoog wel. Het lijkt alsof je het allemaal niet goed kunt overzien en alle schuld op je tweede kind schuift.
woensdag 5 april 2023 om 11:48
Nou he. Ik heb blijkbaar een bepaalde houding waardoor alles nogal relaxt lijkt. Het is echt een issue op ieder vlak in mijn leven gebleken.Kiwimeisje schreef: ↑05-04-2023 09:26Heel erg eens!! Ongelofelijk ook om dat als partner te zien, en er vervolgens niets aan te doen. Het zit erg diep in onze samenleving dat de moeder moet zwoegen vind ik.
Want je moet blijkbaar op werk op rand van tranen en trillend rondlopen en thuis gewoon plezier hebben en de taken gelijk verdelen is ook niet ok.
Zielig voor man, wordt er dan gezegd.
Ik ben niet de gezondste en val weleens uit. Dat is niet leuk maar het houdt iedereen wel scherp: wat een puinbak er ineens op werk en in huis ontstaat, en dan de verbazing daarover.
Op het beledigende af soms.
Ja, sommige mensen werken hard, en lopen toch niet half hysterisch rond.
Bijzonder concept voor velen. Je moet als vrouw als een wrak rondsjokken, dan ben je pas echt goed bezig, ofzo.
woensdag 5 april 2023 om 11:59
Ik wil wel kijken ja. Op mijn parttimedag en in het weekend.Noekie-Noek schreef: ↑03-04-2023 18:17Ieder maakt zijn eigen keuzes dat voorop gesteld maar als ik dit zo lees kan ik me echt gewoon niet zo gied voorstellen wat het doel is van kinderen hebben.
Kinderen naar de BSO die ze naar sport brengen, het gaat je dus alleen om de sport? Wil je niet zelf kijken?
Ik wil best 3x per jaar helpen op school.
Deze dingen komen op mij over alsof je helemaal niet zo betrokken wil zijn bij de activiteiten van de kinderen.
Je moeder had het een stuk makkelijker, jullie hadden warm eten op school en gingen tot half 5 naar school. Had je daar echt voor gekozen als je die keuze had?
Op de andere dagen heb ik er geen enkele moeite mee als de bso of wie dan ook het regelt.
Nu wachten op de dooddoener dat ik een parttime moeder ben. Ik voel dat zelf niet zo, maar als het zo wordt gezien, dan maar parttime moeder. Want ik doe gewoon nog meer dan alleen moeder zijn. Incl klusjes doen voor mijn eigen moeder haha
woensdag 5 april 2023 om 12:03
Deze komt wel even binnen zeg, poeh. Je hebt helemaal gelijk dat het wordt afgekeurd als je als moeder plezier hebt in je leven. Het wordt veel meer geaccepteerd als je tegen een burn out aanzit en loopt te zwoegen en klagen over hoe zwaar het allemaal is. Als moeder moet je jezelf volledig opofferen voor alles en iedereen, anders wordt er al snel gesuggereerd dat je egoistisch bent, niet goed voor je kind zorgt, bewijsdrang hebt, loopt te faken, teveel op je partner of anderen schuift, of er iets anders met je aan de hand is. Het mag niet makkelijk zijn.Surebaby schreef: ↑05-04-2023 11:48Nou he. Ik heb blijkbaar een bepaalde houding waardoor alles nogal relaxt lijkt. Het is echt een issue op ieder vlak in mijn leven gebleken.
Want je moet blijkbaar op werk op rand van tranen en trillend rondlopen en thuis gewoon plezier hebben en de taken gelijk verdelen is ook niet ok.
Zielig voor man, wordt er dan gezegd.
Ik ben niet de gezondste en val weleens uit. Dat is niet leuk maar het houdt iedereen wel scherp: wat een puinbak er ineens op werk en in huis ontstaat, en dan de verbazing daarover.
Op het beledigende af soms.
Ja, sommige mensen werken hard, en lopen toch niet half hysterisch rond.
Bijzonder concept voor velen. Je moet als vrouw als een wrak rondsjokken, dan ben je pas echt goed bezig, ofzo.
woensdag 5 april 2023 om 12:15
Daar heb je helemaal gelijk in maar als dat moment aanbreekt zal ik het voelen en dan weet ik dat ik m’n ouderschapsverlof moet gaan inzetten. Dat kan tot 8 jaar. En als kind ouder is kan ik besluiten een dag minder te werken.__appelbloesem__ schreef: ↑05-04-2023 11:28Jouw kind is toch nog maar een jaar of twee? Alle activiteiten dan aan je voorbij laten gaan is heel makkelijk op die leeftijd, een kind heeft dan nog amper door dat hij activiteiten mist of zijn ouders er als enige niet bij zijn. Als je kind supertrots uit school komt om te vertellen dat je mag komen kijken bij de projectafsluiting, of als de kerstviering om zes uur begint, is het echt een stuk lastiger om zonder schuldgevoel te weigeren.
Is nog erg ver van m’n bed maar op t moment dat ik ongelukkig zou worden omdat ik teveel werk dan is dan het moment om evt te minderen. En dan is het advies om minder te werken gevoelsmatig correct en niet vanuit druk van buiten
woensdag 5 april 2023 om 12:41
Ik denk dat daar ook wel een moeilijk punt zit voor jou. Wat als je de angst minder hebt dat je er 1 tekort doet? Zou dat rust brengen?Zwaluw1984 schreef: ↑04-04-2023 21:19Je leest verkeerd: ik vind mijn aandacht verdelen lastig en ben continu bang dat ik er 1 tekort doe. Dan is met zijn 4-en makkelijker: volle aandacht voor 1 kind.
Ik geloof namelijk niet dat je je kind tekort doet als je een liefhebbende moeder bent die geen rare dingen uitvreet met kinderen. En die geen schadelijke dingen doet.
Onze oma’s vroeger met 6 kinderen die NIET werkten hadden ook no way tijd om 1 kind de volledige aandacht te geven en dat waren ook geen slechte moeders.
Mijn moeder was er 1 van zes en vertelde hoe haar moeder (mijn oma) vaak een middagdutje wilde doen (in een land met siësta maar hoe dan met 6 kinderen)
En die regelmatig uitriep hoe die “ellendige kinderen haar niet lieten slapen”. En die de oudste dochter het vervolgens liet fixen. Geen van deze kinderen had een trauma op volwassen leeftijd en ze waren dol op oma. Ze huilden tranen met tuiten toen ze overleed
woensdag 5 april 2023 om 13:00
Dit is iets wat in wetenschappelijke onderzoeken is beschreven als biologisch. Zowel bij mensen als dieren.Ceester schreef: ↑05-04-2023 08:21Ik heb een kind en geen borstvoeding gegeven, maar dat gelijke speelveld was er ook niet hoor. Man deed echt veel, waardoor ik tijd had voor mezelf, maar De Baby zat echt vast in mijn hoofd. Ik zat soms niet letterlijk opgesloten, maar dan liep ik langs het strand en kon ik ook niet verder kijken dan een meter. Alsof er constant muren om me heen waren, echt heel beklemmend en kut.
Ik heb ook weleens huilend met kleine baby op de trap gezeten: ik zorg voor jou, wheheheeee... Maar wie zorgt er voor mijhijhij?
Manlief natuurlijk, maar tegen beter weten in, voelde ik me zo rauw... Alles kwam zo binnen... Maar goed, dit kan ook mijn pnd geweest zijn... Hoewel ik van veel vrouwen hoor dat dit normaal is....
En de natuur heeft daarbij mannen en vrouwen niet gelijk bedeeld.
Ik heb er ook last van gehad. En nog steeds soms wel, maar het gaat makkelijker sinds ik dit gevoel heb geaccepteerd en zelfs een beetje omarm. Hoort erbij. Laat mij maar lekker snotteren en soms een beetje control freaken.
Voor mij is dit het oer-moedergevoel. Het offer dat je als moeder brengt. Het meest intense van alle emoties die je ooit hebt gevoeld. En ik kan er nog meer termen aan hangen, de ene minder politiek correct dan de ander. Beklemmend. Zelfvernietigend. Levensveranderend. Achja
Disclaimer: hopelijk voelen vrouwen die dit niet zo ervaren zich nu niet aangesproken want zo bedoel ik het niet. Ook zonder bovenstaande kun je volgens mij een prima moeder zijn. Maar mijn punt is dat bovenstaande gevoel niet vreemd is. Je bent niet gek. Je bent gewoon moeder.
En de arbeidsmarkt is hier niet tegen opgewassen
woensdag 5 april 2023 om 13:10
Is zo. Dit is t enige wat weleens door m’n hoofd gaat. Maar ik kan dat niet overzien en als ik er daarom over zou piekeren zou het leven wel zwaar worden.Soumis schreef: ↑05-04-2023 11:37Even vooropgesteld dat ik vind dat iedere ouder de uren moet werken die hij wil.
Maar ik wil dit stukje er even uitpikken, want dat is heel erg vanuit jezelf geredeneerd. Ik geloof heus dat kind goed gehecht en blij is, dus dat veel werken en de opvang goed inrichten voor kind echt zijn vruchten wel afwerpt.
Maar je hoort toch ook zeker mensen op een latere leeftijd wel zeggen dat ze een ouder of beide ouders in de jeugd wel gemist hebben, omdat die vooral aan het werk was. Die ene ouder die bijna nooit aanwezig is bij belangrijke momenten op school/sport of vaak savonds en in het weekend weg is kan echt wel als een gemis ervaren worden, los van de goede oppas/opvang die is geregeld en waar ze zich goed bij voelen.
Ik bedoel dit niet persoonlijk naar jou, maar in het algemeen.
Ik hoop gewoon (en probeer ook dat vertrouwen in mezelf te hebben) dat mijn radar goed afgesteld staat en dat ik tijdig kan inspringen op wat mijn kind nodig heeft. Aan liefde is er in ieder geval geen gebrek. En de wetenschap dat niets heilig is (ook niet het werk), behalve het welzijn van het HELE gezin.
Het zou al schelen, ook voor TO denk ik, als dat zelfvertrouwen opgevijzeld wordt. Dat je je hart volgt en vertrouwt dat het goed is. Dat maakt korte metten met angsten en peer pressure
woensdag 5 april 2023 om 13:28
Wat bedoel je met zelfvernietigend? Voelt het voor jou alsof je wordt vernietigd door de komst van je kind?-April- schreef: ↑05-04-2023 13:00Dit is iets wat in wetenschappelijke onderzoeken is beschreven als biologisch. Zowel bij mensen als dieren.
En de natuur heeft daarbij mannen en vrouwen niet gelijk bedeeld.
Ik heb er ook last van gehad. En nog steeds soms wel, maar het gaat makkelijker sinds ik dit gevoel heb geaccepteerd en zelfs een beetje omarm. Hoort erbij. Laat mij maar lekker snotteren en soms een beetje control freaken.
Voor mij is dit het oer-moedergevoel. Het offer dat je als moeder brengt. Het meest intense van alle emoties die je ooit hebt gevoeld. En ik kan er nog meer termen aan hangen, de ene minder politiek correct dan de ander. Beklemmend. Zelfvernietigend. Levensveranderend. Achja
Disclaimer: hopelijk voelen vrouwen die dit niet zo ervaren zich nu niet aangesproken want zo bedoel ik het niet. Ook zonder bovenstaande kun je volgens mij een prima moeder zijn. Maar mijn punt is dat bovenstaande gevoel niet vreemd is. Je bent niet gek. Je bent gewoon moeder.
En de arbeidsmarkt is hier niet tegen opgewassen
Fijn dat je die disclaimer erbij zet, want voor mij voelt het (gelukkig) anders. Ik heb vanaf het begin het gevoel dat kind niet zozeer alleen mijn verantwoordelijkheid is, maar van ons samen, inclusief alle lieve opa's en oma's, tante en oom die een handje meehelpen. Dit is trouwens ook hoe het in de natuur werkt en hoe het eeuwenlang is gegaan binnen families ''it takes a village ...''
woensdag 5 april 2023 om 13:37
Het gevoel dat je jezelf kwijtraakt na de geboorte van je kind. Dat heb ik een tijdje gehad. En ik werd overspoeld door emoties die ik niet kende, durfde bijv die eerste dagen niet te gaan slapen uit angst dat er iets zou gebeuren. Heel irrationeel en het leek alsof de persoon die ik ooit was niet meer bestond. Dus zelfvernietigend.
Het duurde overigens maar kort, ik heb geen langdurige psychische problemen gehad ofzo. Maar dat gevoel is er nog steeds, gelukkig alleen in veel mindere mate.
Edit: ik ben trouwens een groot voorstander van “it takes a village”. Hierdoor kan ik rustig werken en ikzelf doe ook klussen voor andere familie leden. Ik vind het daarom niet gek om je kinderloze zus te vragen om iets voor je kind te doen. Nee zeggen staat vrij
woensdag 5 april 2023 om 13:47
Maar je weet wel dat er heel veel moeders zijn die dit anders ervaren, toch? En dat deze moeders net zulke goede moeders zijn dan die moeders die zichzelf volledig opofferen voor hun kinderen? Of zelfs vernietigen?
In mijn gezin had mijn man overigens meer last van die paniek en angst. Ik zat die eerste maanden op een roze wolk en heb me nog nooit zo vol zelfvertrouwen en positiviteit gevoeld. Wat dat betreft snap ik TO wel met haar triatlon na zes maanden. Iedereen reageert anders en het ene is niet beter dan het andere.
In mijn gezin had mijn man overigens meer last van die paniek en angst. Ik zat die eerste maanden op een roze wolk en heb me nog nooit zo vol zelfvertrouwen en positiviteit gevoeld. Wat dat betreft snap ik TO wel met haar triatlon na zes maanden. Iedereen reageert anders en het ene is niet beter dan het andere.
woensdag 5 april 2023 om 13:50
Maar dat zeg ik toch ook? Ik zet er speciaal die disclaimer bij omdat ik al wel dacht dat mensen zich aangesproken zouden voelen. Dat verandert mijn mening niet, mensen moeten zich gewoon niet aangesproken voelen.Sujatmi schreef: ↑05-04-2023 13:47Maar je weet wel dat er heel veel moeders zijn die dit anders ervaren, toch? En dat deze moeders net zulke goede moeders zijn dan die moeders die zichzelf volledig opofferen voor hun kinderen? Of zelfs vernietigen?
In mijn gezin had mijn man overigens meer last van die paniek en angst. Ik zat die eerste maanden op een roze wolk en heb me nog nooit zo vol zelfvertrouwen en positiviteit gevoeld. Wat dat betreft snap ik TO wel met haar triatlon na zes maanden. Iedereen reageert anders en het ene is niet beter dan het andere.
Dingen gaan echt makkelijker als je doet wat ik eerder al aanhaalde:
1. Voel je niet aangesproken door anderen
2. Volg je eigen hart bij het opvoeden van je kinderen en vertrouw erop dat het goed zit. Er zijn 1000 wegen naar Rome
woensdag 5 april 2023 om 13:50
Maar dat zeg ik toch ook? Ik zet er speciaal die disclaimer bij omdat ik al wel dacht dat mensen zich aangesproken zouden voelen. Dat verandert mijn mening niet, mensen moeten zich gewoon niet aangesproken voelen.Sujatmi schreef: ↑05-04-2023 13:47Maar je weet wel dat er heel veel moeders zijn die dit anders ervaren, toch? En dat deze moeders net zulke goede moeders zijn dan die moeders die zichzelf volledig opofferen voor hun kinderen? Of zelfs vernietigen?
In mijn gezin had mijn man overigens meer last van die paniek en angst. Ik zat die eerste maanden op een roze wolk en heb me nog nooit zo vol zelfvertrouwen en positiviteit gevoeld. Wat dat betreft snap ik TO wel met haar triatlon na zes maanden. Iedereen reageert anders en het ene is niet beter dan het andere.
Dingen gaan echt makkelijker als je doet wat ik eerder al aanhaalde:
1. Voel je niet aangesproken door anderen
2. Volg je eigen hart bij het opvoeden van je kinderen en vertrouw erop dat het goed zit. Er zijn 1000 wegen naar Rome
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
