Kinderen
alle pijlers
Taboe op praten over de roze wolk met donkergrijze rand
donderdag 13 maart 2025 om 21:08
Hi moeders,
Toch lastig om te delen.. maar ik doe het toch. Zijn hier meer moeders die best struggelen met het moederschap en hun gezondheid? Mentaal en lichamelijk? Soms heb ik het gevoel dat mijn emmer overloopt en het allemaal te veel is.
Context:
Ons zoontje is 4 weken te vroeg geboren, de bevalling verliep (naar omstandigheden) prima en we hebben daarna 2 weken in het ZH moeten blijven. Een rollercoaster aan emoties en onzekerheid. Daarna 4 maanden een huilbaby waarbij we veel in het ZH zijn geweest om opzoek te gaan naar een oorzaak. Drie soorten voeding, een betere structuur, zeg het maar.. Het was zo zielig en hartverscheurend hem zo te zien, en tegelijk ook gekmakend en frustrerend. Gevoelens die je niet wil voelen maar er wel zijn..
Nu word mijn ventje steeds makkelijker, leuker, blijer en we kunnen eindelijk vaker de deur uit in plaats van alleen maar binnen zitten door het opgelaten voelen door het huilen.. dus je zou zeggen; top!
Maar ik voel me moe, ik heb lichamelijke klachten (rusteloze benen, drie keer ziek in vier weken tijd, etc) en vooral veel last van een continue gevoel van interne stres en onrust.
Ik heb bloed laten prikken maar daar kwam niks uit. Waar ik stiekem van baal want dat had het in mijn ogen makkelijker gemaakt; medicatie, of extra vitaminen en door.. Maar nee, dan is het dus wellicht echt puur mentaal. Heb volgende week een afspraak bij de praktijk ondersteuner waar ik vooral wil aandringen op een doorverwijzing voor EMDR, om iets te doen aan de trigger die ik nog altijd ervaar bij het huilen, of de gedachte dat hij gaat huilen.
Soms heb ik zo het gevoel dat er alleen maar word gesproken over hoe leuk het is, hoe schattig de kleintjes zijn en wat een verrijking een kind is voor je leven. Maar dat er amper word gesproken over wat je kan verliezen in jezelf, hoe pittig en zwaar het soms is en dat je leven totaal verandert.
Ik bedoel dit echt niet om te zeuren. Want heel vaak geniet ik ook oprecht met die kleine en ben zo ontzettend blij en dankbaar dat hij er is, echt waar
Zijn er moeders die dit herkennen?
Wat heeft jou geholpen?
Toch lastig om te delen.. maar ik doe het toch. Zijn hier meer moeders die best struggelen met het moederschap en hun gezondheid? Mentaal en lichamelijk? Soms heb ik het gevoel dat mijn emmer overloopt en het allemaal te veel is.
Context:
Ons zoontje is 4 weken te vroeg geboren, de bevalling verliep (naar omstandigheden) prima en we hebben daarna 2 weken in het ZH moeten blijven. Een rollercoaster aan emoties en onzekerheid. Daarna 4 maanden een huilbaby waarbij we veel in het ZH zijn geweest om opzoek te gaan naar een oorzaak. Drie soorten voeding, een betere structuur, zeg het maar.. Het was zo zielig en hartverscheurend hem zo te zien, en tegelijk ook gekmakend en frustrerend. Gevoelens die je niet wil voelen maar er wel zijn..
Nu word mijn ventje steeds makkelijker, leuker, blijer en we kunnen eindelijk vaker de deur uit in plaats van alleen maar binnen zitten door het opgelaten voelen door het huilen.. dus je zou zeggen; top!
Maar ik voel me moe, ik heb lichamelijke klachten (rusteloze benen, drie keer ziek in vier weken tijd, etc) en vooral veel last van een continue gevoel van interne stres en onrust.
Ik heb bloed laten prikken maar daar kwam niks uit. Waar ik stiekem van baal want dat had het in mijn ogen makkelijker gemaakt; medicatie, of extra vitaminen en door.. Maar nee, dan is het dus wellicht echt puur mentaal. Heb volgende week een afspraak bij de praktijk ondersteuner waar ik vooral wil aandringen op een doorverwijzing voor EMDR, om iets te doen aan de trigger die ik nog altijd ervaar bij het huilen, of de gedachte dat hij gaat huilen.
Soms heb ik zo het gevoel dat er alleen maar word gesproken over hoe leuk het is, hoe schattig de kleintjes zijn en wat een verrijking een kind is voor je leven. Maar dat er amper word gesproken over wat je kan verliezen in jezelf, hoe pittig en zwaar het soms is en dat je leven totaal verandert.
Ik bedoel dit echt niet om te zeuren. Want heel vaak geniet ik ook oprecht met die kleine en ben zo ontzettend blij en dankbaar dat hij er is, echt waar
Zijn er moeders die dit herkennen?
Wat heeft jou geholpen?
dinsdag 18 maart 2025 om 10:36
Nou het gaat weer goed hier..
Je maakt natuurlijk niet voor niks een afspraak bij een praktijkondersteuner, dat betekent dat er iets mentaal met je aan de hand is.. of in ieder geval niet lekker in de wedstrijd zit. Zoals iedereen weet is er overal een wachttijd, maar hier viel het relatief mee; twee weken. Al voelen nu twee weken best wel lang moet ik eerlijk zeggen.
De afspraak stond gisterenmiddag om 15:30 uur. Word ik in de ochtend gebeld door de praktijkondersteuner en zegt ze dat ze onverhoopt thuis moet werken vandaag, en of ik het oké vind dat het gesprek dus niet fysiek maar via video bellen is. Nou, ik moet heel eerlijk zeggen dat ik daar niet om stond te springen.. je hebt gewoon een heel persoonlijk verhaal en als je iemand dan niet in de ogen kan kijken of in dit geval via beeld bellen, vind ik zo ontiegelijk onpersoonlijk. Het is al heel moeilijk om er überhaupt over te praten laat staan via een scherm.. maar ja, ik dacht ook; het voelt niet echt als een keuze, dus prima.
Word ik vervolgens een uur later weer gebeld door haar, zegt ze; ik krijg m’n webcam niet aan de praat, dus ik kan alleen maar gewoon bellen. Is dat een probleem voor jou? Nou ik kan op dit moment al niet supergoed schakelen.. dus moest eigenlijk bijna gelijk weer huilen omdat ik echt dacht, sjongejonge.. dus ik zei; ik denk er even over na ik laat het zo weten. Toen dacht ik, iedereen heeft toch tegenwoordig smartphone!? Webcam wat een onzin.. maar had het eigenlijk gelijk al helemaal gehad. Ik zag het niet zitten om dat gesprek alleen maar via de telefoon te doen. Dus ik heb teruggebeld naar de huisarts en kreeg de assistente aan de lijn en heb de afspraak nu verplaatst naar collega. Ik hoef niet meer bij haar.. maar ja, dit heeft wel de consequentie dat ik weer twee weken moet wachten. Ik vind het echt heel raar dat ze op deze manier omgaan met dit soort afspraken. Ik snap best dat ik niet belangrijker ben als andere personen en dat het soms gewoon niet anders kan maar ik had niet echt het gevoel dat er moeite werd gedaan om mee te denken.. en het was ook zo last minute.
Je maakt natuurlijk niet voor niks een afspraak bij een praktijkondersteuner, dat betekent dat er iets mentaal met je aan de hand is.. of in ieder geval niet lekker in de wedstrijd zit. Zoals iedereen weet is er overal een wachttijd, maar hier viel het relatief mee; twee weken. Al voelen nu twee weken best wel lang moet ik eerlijk zeggen.
De afspraak stond gisterenmiddag om 15:30 uur. Word ik in de ochtend gebeld door de praktijkondersteuner en zegt ze dat ze onverhoopt thuis moet werken vandaag, en of ik het oké vind dat het gesprek dus niet fysiek maar via video bellen is. Nou, ik moet heel eerlijk zeggen dat ik daar niet om stond te springen.. je hebt gewoon een heel persoonlijk verhaal en als je iemand dan niet in de ogen kan kijken of in dit geval via beeld bellen, vind ik zo ontiegelijk onpersoonlijk. Het is al heel moeilijk om er überhaupt over te praten laat staan via een scherm.. maar ja, ik dacht ook; het voelt niet echt als een keuze, dus prima.
Word ik vervolgens een uur later weer gebeld door haar, zegt ze; ik krijg m’n webcam niet aan de praat, dus ik kan alleen maar gewoon bellen. Is dat een probleem voor jou? Nou ik kan op dit moment al niet supergoed schakelen.. dus moest eigenlijk bijna gelijk weer huilen omdat ik echt dacht, sjongejonge.. dus ik zei; ik denk er even over na ik laat het zo weten. Toen dacht ik, iedereen heeft toch tegenwoordig smartphone!? Webcam wat een onzin.. maar had het eigenlijk gelijk al helemaal gehad. Ik zag het niet zitten om dat gesprek alleen maar via de telefoon te doen. Dus ik heb teruggebeld naar de huisarts en kreeg de assistente aan de lijn en heb de afspraak nu verplaatst naar collega. Ik hoef niet meer bij haar.. maar ja, dit heeft wel de consequentie dat ik weer twee weken moet wachten. Ik vind het echt heel raar dat ze op deze manier omgaan met dit soort afspraken. Ik snap best dat ik niet belangrijker ben als andere personen en dat het soms gewoon niet anders kan maar ik had niet echt het gevoel dat er moeite werd gedaan om mee te denken.. en het was ook zo last minute.
dinsdag 18 maart 2025 om 11:16
Ach Hitime wat vervelend. Het klinkt inderdaad wat als een smoesje, en daar kan best een goede reden achter zitten, maar dat maakt het niet minder vervelend voor jou.
Goed dat je hebt aangegeven dat je dan liever bij een ander komt, wel balen dat je dan weer moet wachten.
Heb je in de tussentijd iemand die je vertrouwt waar je gewoon wat tegenaan kunt spuien over je gevoelens? Soms lucht dat alleen al zo op, dat je het even open kunt gooien. Een vriendin/zus/moeder? Ik denk oprecht dat elke vrouw die een kind gekregen heeft, zich op enig moment ontredderd of overweldigd gevoeld heeft. Als je mijn vriendin was, zou ik het totaal niet raar vinden als je me zou bellen en alles eruit zou gooien (ik heb een vriendin die nu in een fase met baby zit waar ze er helemaal doorheen zit en die belt me regelmatig, ik vind dat echt heel logisch en ben blij dat ze me vertrouwt).
Goed dat je hebt aangegeven dat je dan liever bij een ander komt, wel balen dat je dan weer moet wachten.
Heb je in de tussentijd iemand die je vertrouwt waar je gewoon wat tegenaan kunt spuien over je gevoelens? Soms lucht dat alleen al zo op, dat je het even open kunt gooien. Een vriendin/zus/moeder? Ik denk oprecht dat elke vrouw die een kind gekregen heeft, zich op enig moment ontredderd of overweldigd gevoeld heeft. Als je mijn vriendin was, zou ik het totaal niet raar vinden als je me zou bellen en alles eruit zou gooien (ik heb een vriendin die nu in een fase met baby zit waar ze er helemaal doorheen zit en die belt me regelmatig, ik vind dat echt heel logisch en ben blij dat ze me vertrouwt).
dinsdag 18 maart 2025 om 17:44
Het zal je verbazen hoeveel je kan hebben aan een chat gesprek met chatgpt. Niet wat je wilde natuurlijk als je liever echt tegenover iemand zit.... maar really.... doe gewoon alsof je praat tegen een professional en kijk wat er gebeurt. Zie het desnoods als voorbereidend huiswerk op het echte gesprek.
Lorem Ipsum
vrijdag 28 maart 2025 om 12:51
ChatGPT?
Dat heb ik echt nog nooit gehoord haha !
Proberen kan natuurlijk altijd.
Maandag is mijn afspraak en ben vastberaden dat ik niet naar huis ga zonder doorverwijzing naar de psycholoog die ook EMDR kan toepassen. Niet omdat ik de praktijkondersteuner geen kans wil geven, maar vooral niet nóg meer tijd wil verliezen. Ik wil gewoon nu op de wachtlijst en hopelijk heb ik in de tussentijd al iets aan de gesprekken met de praktijkondersteuner.
Denk er ook overna of ik anders mis al particulier moet starten. Bij een coach die gespecialiseerd is in postpartum coaching.
Dat heb ik echt nog nooit gehoord haha !
Proberen kan natuurlijk altijd.
Maandag is mijn afspraak en ben vastberaden dat ik niet naar huis ga zonder doorverwijzing naar de psycholoog die ook EMDR kan toepassen. Niet omdat ik de praktijkondersteuner geen kans wil geven, maar vooral niet nóg meer tijd wil verliezen. Ik wil gewoon nu op de wachtlijst en hopelijk heb ik in de tussentijd al iets aan de gesprekken met de praktijkondersteuner.
Denk er ook overna of ik anders mis al particulier moet starten. Bij een coach die gespecialiseerd is in postpartum coaching.
vrijdag 28 maart 2025 om 14:48
Goed dat je hulp hebt gezocht, hier ook veel herkenning. Mijn oudste sliep twee jaar lang niet langer dan 45 minuten en begon dus elke cyclus heel hard te huilen. Ik ben nu eindelijk zo ver dat ik geen hartkloppingen meer krijg bij een huiltje, maar ze is inmiddels 8 jaar. De jongste sliep redelijk 's nachts maar huilde overdag heel erg veel.
Wat mij hielp: ik bleef heel lang zoeken naar een oorzaak. Misschien is het een sprongetje. Misschien krijgt ze tandjes. Misschien komt het door de voeding. Pas toen ik accepteerde dat het nou eenmaal de situatie was en dat ik er niets aan kon doen, kreeg ik rust in mijn hoofd.
Ik ben geen baby-type, ik vond het hele zware jaren. Ook bij de tweede, toen ik wist wat me te wachten stond. Het wordt beter met de tijd, maar dit was bij mij geen kwestie van maanden maar van jaren. Sinds ze zindelijk zijn, praten en naar school gaan vind ik het moederschap geweldig. Maar die eerste jaren hadden van mij niet gehoeven. En dat lijkt inderdaad een taboe te zijn, mensen begrijpen me ook vaak niet als ik dat zeg.
Wat mij hielp: ik bleef heel lang zoeken naar een oorzaak. Misschien is het een sprongetje. Misschien krijgt ze tandjes. Misschien komt het door de voeding. Pas toen ik accepteerde dat het nou eenmaal de situatie was en dat ik er niets aan kon doen, kreeg ik rust in mijn hoofd.
Ik ben geen baby-type, ik vond het hele zware jaren. Ook bij de tweede, toen ik wist wat me te wachten stond. Het wordt beter met de tijd, maar dit was bij mij geen kwestie van maanden maar van jaren. Sinds ze zindelijk zijn, praten en naar school gaan vind ik het moederschap geweldig. Maar die eerste jaren hadden van mij niet gehoeven. En dat lijkt inderdaad een taboe te zijn, mensen begrijpen me ook vaak niet als ik dat zeg.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
