Kinderen
alle pijlers
Thuisblijfmama's???
maandag 3 maart 2008 om 22:06
Zijn er hier ook mama's die er ook bewsut voor hebben gekozen om thuis bij hun kind(eren) te blijven?
Ik dus wel. Ben sinds anderhalf jaar moeder van een schat van een dochter.
Ik zou niets anders willen.... Wat is er nou mooier dan die eerste jaren je kind zien opgroeien?
Straks als ze naar school gaat wil ik wel weer wat gaan doen tijdens de schooltijden.
Maar nu, nee hoor... laat mij maar lekker thuis.
Alleen krijg ik vaak de opmerking "is dat niet saai dat thuis zitten?" of iets anders in die trant.
Ehh... Hallo! Ik ben THUIS BIJ MIJN KIND, dat is iets anders dan THUIS ZITTEN!
Sommige mensen denken echt dat je achter de geraniums zit als je ervoor kiest om thuis te zijn voor je kind.
Of van die leuke opmerkingen over "mis je dan geen sociaal leven?" Hallo, ik ben thuis met mijn kind, maar sociaal ben ik nog steeds. Bovendien ben ik niet vastgeklonken aan mijn kind, want ook zij gaat wel eens naar de oppas of is lekker bij papa als mama eens de deur uit gaat...
Zijn er hier nog meer thuisblijfmama's en herkennen jullie deze verhalen ook of reageert jullie omgeving er heel anders op?
Ik dus wel. Ben sinds anderhalf jaar moeder van een schat van een dochter.
Ik zou niets anders willen.... Wat is er nou mooier dan die eerste jaren je kind zien opgroeien?
Straks als ze naar school gaat wil ik wel weer wat gaan doen tijdens de schooltijden.
Maar nu, nee hoor... laat mij maar lekker thuis.
Alleen krijg ik vaak de opmerking "is dat niet saai dat thuis zitten?" of iets anders in die trant.
Ehh... Hallo! Ik ben THUIS BIJ MIJN KIND, dat is iets anders dan THUIS ZITTEN!
Sommige mensen denken echt dat je achter de geraniums zit als je ervoor kiest om thuis te zijn voor je kind.
Of van die leuke opmerkingen over "mis je dan geen sociaal leven?" Hallo, ik ben thuis met mijn kind, maar sociaal ben ik nog steeds. Bovendien ben ik niet vastgeklonken aan mijn kind, want ook zij gaat wel eens naar de oppas of is lekker bij papa als mama eens de deur uit gaat...
Zijn er hier nog meer thuisblijfmama's en herkennen jullie deze verhalen ook of reageert jullie omgeving er heel anders op?
woensdag 5 maart 2008 om 12:45
Nou , was ook erg ongezellig maar je had meer speling . Ik noem maar wat ; bij een nachtdienst gaat de één eerder weg dan dat de koters op bed liggen en tegen de tijd dat kinderen 's morgens op school zitten ligt de ander al een uur in coma . Als die uit bed komt zijn de kinderen al lang weer thuis . Seks of even een goed gesprek zonder grote oren wordt al héél lastig , dan , dat was beter te regelen zonder kinderen , ja .
Toen we nog beiden fulltime onregelmatig werkten communiceerden we met briefjes op een niveau wat ging over ; haal jij een heel wit ? was kan eruit , liefs , oja auto moet een beurt . De dingen die je met kinderen bespreken wilt ( slecht rapport , ziek kind , etc ) wordt al lastiger per post it .
Het zijn geen onoverkomelijke zaken , wel ongezellige zaken , die m.i. niet bevordelijk zijn voor gezinsleven en lekker soepel lopende relatie . Maar nogmaals ; mijn ervaring .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 5 maart 2008 om 12:49
eowyn, onregelmatig in mijn geval wil dus zeggen elke week anders. En voor de zoveelste keer, het zou prima kunnen werken als man een flexibelere baan zou hebben, maar dat heeft hij dus niet. Dus een vaste dag thuis is geen optie voor hem. Hij heeft het nu voor elkaar dat hij 1 dag thuis mag werken, maar zelfs dat is geen vaste dag in de week. En thuis werken is nog wat anders dan een dag minder werken, alleen thuis werken maakt het wat makkelijker om van en naar de creche te brengen voor hem.
En het probleem zou er ook niet zijn als ik dus opvang regel en kind daar of de helft van de tijd niet heen breng, of haar er altijd heen breng ook al ben ik de helft van de keren wel zelf thuis en dat wil ik dus ook niet.
En het probleem zou er ook niet zijn als ik dus opvang regel en kind daar of de helft van de tijd niet heen breng, of haar er altijd heen breng ook al ben ik de helft van de keren wel zelf thuis en dat wil ik dus ook niet.
woensdag 5 maart 2008 om 12:53
Arwen , vergeet niet dat de zorg staat en valt met collegiaal zijn en je zeer flexibel opstellen ......... 
op tijd bij de creche moeten zijn is dikke vette pech als er een calamiteit is ........ Ik snap ook niet dat er niet bij elke fulltimedraaiende zorginstelling een eigen opvang is .
op tijd bij de creche moeten zijn is dikke vette pech als er een calamiteit is ........ Ik snap ook niet dat er niet bij elke fulltimedraaiende zorginstelling een eigen opvang is .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 5 maart 2008 om 12:59
Onzin. Mijn moeder was ook een thuisblijfmoeder en toch is mijn broertje - toen 17 - van het rechte pad af geraakt. Drugs, verkeerde vrienden en dat soort ongein. Je argument dat een thuisblijfmoeder moet zorgen dat de kinderen niet ontsporen gaat dus niet op. Broer - nu 25 - heeft ondertussen het licht gezien en heeft nu een glansrijke carriere bij de marine.
woensdag 5 maart 2008 om 13:27
Dat schijnt voor meer mensen zo te zijn 
(uit krant nav onder beschreven publicatie:)
Kinderen van werkende moeders zijn over het algemeen gelukkiger dan kinderen van wie de moeder fulltime huisvrouw is. Ze zijn zelfstandiger en voelen minder druk van een moeder die zich voortdurend met hen bemoeit.
Dit beweren de Duitse pedagogen Annegret en Wolfgang Weikert, die talloze boeken schreven over opvoeding en in hun land een goede reputatie genieten. Ze spraken de afgelopen 20 jaar met honderden ouders en kinderen. Gebaseerd op hun jarenlange ervaring als therapeuten schreef het echtpaar het boek Werkende moeders hebben gelukkiger kinderen, dat in Duitsland enige ophef veroorzaakte onder huisvrouwen. Het is nu ook in Nederland te koop.
Een kwart van de vrouwen stopt met werken als het eerste kind wordt geboren. Van de moeders die blijven werken, doet 70 procent dat in deeltijd. In Duitsland zijn die cijfers nagenoeg gelijk.
,,Over het algemeen kun je zeggen dat een moeder die buitenshuis werkt, al is het maar één of twee dagen per week, een positieve impuls geeft aan de ontwikkeling van een kind'', aldus Wolfgang Weikert. ,,Uit de vele gesprekken die wij voerden met kinderen en ouders blijkt dat de kinderen hun ruimte nodig hebben om uit te groeien tot zelfstandige individuen.''
En verder, ook al eerder hier gezegd; moeders worden hierin zo anders beoordeeld dan vaders... Al eerder in dit soort discussies aangegeven, maar het blijft me verbazen (en boos maken): mijn geliefde en ik werken allebei 3,5 dag, van hem vindt iedereen dat een Wonder, van mijn vinden ze dat meestal toch wel wat veel en red ik dat dan wel, met al dat kindervolk thuis?
Het idee dat je je kinderen niet belangrijk vindt als je niet permanent thuis blijft; dat je het voor jezelf vindt; tot daar aan toe, maar om het als algemene stelregel te verheffen: ik begrijp gewoon niet waar dat vandaan komt. Nog even los van het feit dat complete volksstammen (oa zo'n beetje de hele verdere rest van Europa) hun kinderen over het algemeen voltijds naar opvang brengen; vinden die hun kinderen dan ook collectief niet belangrijk?
(uit krant nav onder beschreven publicatie:)
Kinderen van werkende moeders zijn over het algemeen gelukkiger dan kinderen van wie de moeder fulltime huisvrouw is. Ze zijn zelfstandiger en voelen minder druk van een moeder die zich voortdurend met hen bemoeit.
Dit beweren de Duitse pedagogen Annegret en Wolfgang Weikert, die talloze boeken schreven over opvoeding en in hun land een goede reputatie genieten. Ze spraken de afgelopen 20 jaar met honderden ouders en kinderen. Gebaseerd op hun jarenlange ervaring als therapeuten schreef het echtpaar het boek Werkende moeders hebben gelukkiger kinderen, dat in Duitsland enige ophef veroorzaakte onder huisvrouwen. Het is nu ook in Nederland te koop.
Een kwart van de vrouwen stopt met werken als het eerste kind wordt geboren. Van de moeders die blijven werken, doet 70 procent dat in deeltijd. In Duitsland zijn die cijfers nagenoeg gelijk.
,,Over het algemeen kun je zeggen dat een moeder die buitenshuis werkt, al is het maar één of twee dagen per week, een positieve impuls geeft aan de ontwikkeling van een kind'', aldus Wolfgang Weikert. ,,Uit de vele gesprekken die wij voerden met kinderen en ouders blijkt dat de kinderen hun ruimte nodig hebben om uit te groeien tot zelfstandige individuen.''
En verder, ook al eerder hier gezegd; moeders worden hierin zo anders beoordeeld dan vaders... Al eerder in dit soort discussies aangegeven, maar het blijft me verbazen (en boos maken): mijn geliefde en ik werken allebei 3,5 dag, van hem vindt iedereen dat een Wonder, van mijn vinden ze dat meestal toch wel wat veel en red ik dat dan wel, met al dat kindervolk thuis?
Het idee dat je je kinderen niet belangrijk vindt als je niet permanent thuis blijft; dat je het voor jezelf vindt; tot daar aan toe, maar om het als algemene stelregel te verheffen: ik begrijp gewoon niet waar dat vandaan komt. Nog even los van het feit dat complete volksstammen (oa zo'n beetje de hele verdere rest van Europa) hun kinderen over het algemeen voltijds naar opvang brengen; vinden die hun kinderen dan ook collectief niet belangrijk?
woensdag 5 maart 2008 om 13:35
Lilian, hier hetzelfde. Man en ik raakten ongeveer tegelijk onze baan kwijt. Reacties naar hem: oh, wat erg hopelijk vind je snel iets nieuws.
Reacties naar mij: Ach, dat komt wel lekker uit, kun je lekker voor je kinderen zorgen.
Ik werkte 4 dagen, studeerde en had 1 kind. Manlief werkte 4 dagen, studeerde en had 1 kind. Ik kreeg vrijwel dagelijks de vraag hoe ik het allemaal combineerde, of ik niet heel veel van mijn kind miste en hoe ik het toch allemaal deed. Hij hoorde nooit iets.
Solliciteerde vorige week op een baan, kreeg toen de vraag: je hebt 2 jonge kinderen, hoe denk je dat te gaan doen?
Moest me inhouden om niet te zeggen dat ze me dat vast niet gevraagd had als ik een kerel was geweest met 2 kinderen.
Heb geantwoord dat dat een zaak van mij en mijn man was en dat me dat niet relevant leek.
Reacties naar mij: Ach, dat komt wel lekker uit, kun je lekker voor je kinderen zorgen.
Ik werkte 4 dagen, studeerde en had 1 kind. Manlief werkte 4 dagen, studeerde en had 1 kind. Ik kreeg vrijwel dagelijks de vraag hoe ik het allemaal combineerde, of ik niet heel veel van mijn kind miste en hoe ik het toch allemaal deed. Hij hoorde nooit iets.
Solliciteerde vorige week op een baan, kreeg toen de vraag: je hebt 2 jonge kinderen, hoe denk je dat te gaan doen?
Moest me inhouden om niet te zeggen dat ze me dat vast niet gevraagd had als ik een kerel was geweest met 2 kinderen.
Heb geantwoord dat dat een zaak van mij en mijn man was en dat me dat niet relevant leek.
woensdag 5 maart 2008 om 13:45
'Nog even los van het feit dat complete volksstammen (oa zo'n beetje de hele verdere rest van Europa) hun kinderen over het algemeen voltijds naar opvang brengen; vinden die hun kinderen dan ook collectief niet belangrijk?'
Precies. En o,o,o, wat zijn de Nederlandse kindertjes gemanierd vergeleken met hun buitenandse leeftijdgenootjes.
Precies. En o,o,o, wat zijn de Nederlandse kindertjes gemanierd vergeleken met hun buitenandse leeftijdgenootjes.
woensdag 5 maart 2008 om 14:45
Nah fashionfictim, wat een goed idee!!
Ik ben zelf nu zwanger (pas negen weken) en zit ook al te kijken hoe we de opvang moeten gaan doen straks. Ik werk nl 32 uur onregelmatig en wil straks eigenlijk niet zoveel minder gaan werken dan ik nu doe, ook ivm doorgroeimogelijkheden.
Ik bleef een beetje hangen in het feit dat wij ws voornamelijk korte stukjes opvang nodig hebben, ik werk bijv. vaak van drie tot de volgende dag negen. Dus van half drie tot 5 en volgende ochtend van half 7 tot negen opvang nodig.
Vijf dagen opvang aanvragen is natuurlijk zonde van het geld, ik zat te denken aan een vaste dag dat mijn vriend vrij zou zijn, dat dit niks op zou lossen aangezien ik geen vaste dag kan gaan werken.
Maar een vaste dag vrij kan natuurlijk wel. Het enige wat we moeten doen is uitzoeken wat drie dagen opvang kost en zelf kijken of we dat niet teveel geld vinden, omdat we natuurlijk veel minder gaan gebruiken.
Nog een optie zou zijn, oma voor een vaste dag vragen (waarop het dan dus niet elke keer nodig is) en twee dagen opvang vast zetten.
Wat suf dat ik dit zelf nog niet bedacht had, haha is echt een eyeopener voor me. Soms zit je zo in een circel te denken..
Enige probleem............dagverblijf zoeken dat om half zeven al open gaat...
Nou dit verhaal is ws niet echt waardevol voor de discussie, maar ben zelf even erg blij van dit idee! En nu heb ik het toch al getypt...
Ik ben zelf nu zwanger (pas negen weken) en zit ook al te kijken hoe we de opvang moeten gaan doen straks. Ik werk nl 32 uur onregelmatig en wil straks eigenlijk niet zoveel minder gaan werken dan ik nu doe, ook ivm doorgroeimogelijkheden.
Ik bleef een beetje hangen in het feit dat wij ws voornamelijk korte stukjes opvang nodig hebben, ik werk bijv. vaak van drie tot de volgende dag negen. Dus van half drie tot 5 en volgende ochtend van half 7 tot negen opvang nodig.
Vijf dagen opvang aanvragen is natuurlijk zonde van het geld, ik zat te denken aan een vaste dag dat mijn vriend vrij zou zijn, dat dit niks op zou lossen aangezien ik geen vaste dag kan gaan werken.
Maar een vaste dag vrij kan natuurlijk wel. Het enige wat we moeten doen is uitzoeken wat drie dagen opvang kost en zelf kijken of we dat niet teveel geld vinden, omdat we natuurlijk veel minder gaan gebruiken.
Nog een optie zou zijn, oma voor een vaste dag vragen (waarop het dan dus niet elke keer nodig is) en twee dagen opvang vast zetten.
Wat suf dat ik dit zelf nog niet bedacht had, haha is echt een eyeopener voor me. Soms zit je zo in een circel te denken..
Enige probleem............dagverblijf zoeken dat om half zeven al open gaat...
Nou dit verhaal is ws niet echt waardevol voor de discussie, maar ben zelf even erg blij van dit idee! En nu heb ik het toch al getypt...
woensdag 5 maart 2008 om 15:29
Misschien ben ik wel totaal ongeemancipeerd, maar heb nog nooit nagedacht over het feit dat mijn man minder zou kunnen gaan werken.
Erger nog, als ik er nu aan denk, staat dat me tegen. Weet niet hoe dat komt, heb nog van die ouderwetse ideeen....man hoort voor inkomen te zorgen, beschermen etc....vrouw is van de verzorging..bleh, raar...
Terwijl ik wel denk dat vaders net zo goed voor de kinderen kunnen zorgen als moeders. Maar in mijn eigen situatie..nee..ben blij dat man voor het geld zorgt en ik voor de rest..
...lijk wel mn moeder...wat erg!
Erger nog, als ik er nu aan denk, staat dat me tegen. Weet niet hoe dat komt, heb nog van die ouderwetse ideeen....man hoort voor inkomen te zorgen, beschermen etc....vrouw is van de verzorging..bleh, raar...
Terwijl ik wel denk dat vaders net zo goed voor de kinderen kunnen zorgen als moeders. Maar in mijn eigen situatie..nee..ben blij dat man voor het geld zorgt en ik voor de rest..
...lijk wel mn moeder...wat erg!
woensdag 5 maart 2008 om 17:47
Waarom heb je dat niet gewoon gezegd?
Mijn verlof eindigt binnenkort, en ik heb best wel zin om weer aan het werk te gaan, want hoe leuk ik het ook vind om bij mijn zoon te zijn (veel leuker dan ik vooraf gedacht had, ik dacht dat ik de periode voordat hij kan praten niet zo geweldig zou vinden), zorgen voor hem biedt precies níet de dingen die ik leuk vind in mijn baan.
Ik merk nu al dat het goed voor me is om af en toe zonder zoon de deur uit te gaan, want als ik daarna thuis kom, is het weer extra leuk om bij hem te zijn. Alleen was tot nu toe dan altijd zijn vader thuis, en moeten we vanaf volgende week de zorg deels overdragen aan complete vreemden op het KDV. Dat zal best even wennen zijn, maar het komt vast goed.
We werken straks allebei vier dagen (man kreeg op zijn werk eerst te horen dat dat in zijn functie niet kon, maar heeft het toch geregeld. "Niet kunnen" was ook niet het officiële beleid) en zijn dan allebei een dag alleen met kind en twee dagen samen. De overige drie dagen gaat hij naar het KDV. Op dit moment lijkt me dat een hele goede oplossing, nu nog zien hoe het in de praktijk werkt.
Volledig huisvrouw zijn is voor mij in elk geval niet ideaal, dat weet ik zeker na 16 weken thuis.
woensdag 5 maart 2008 om 18:26
Of je thuisblijfmoeder wil zijn of werkende moeder is mij om het even. Het is een ieders goedrecht om te kiezen wat zij wilt. Maar waar mijn tenen helemaal krom van gaan staan is dat mannen blijkbaar totaal geen recht hebben om dat ook te willen.
Het is alleen de moeder die dient te zorgen en niets mag missen van het opgroeien. Alleen de moeder hoort bij haar kinderen blijven om te zorgen dat ze op het rechte pad blijven.
En als de vader dat nu ook wilt? Heeft hij dan dikke pech omdat hij een man is???
Ik werk 32 uur en heb 1 kleuter. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het erg zwaar vind en mijn zoon mis. Vaak denk ik met veel weemoed terug aan het eerste jaar dat ik thuis was en zou dat graag weer doen. Maar ik heb een wederhelft die daar ook wat over te zeggen heeft. Een man die het totaal niet ziet zittten om weer fulltime te werken en ik minder of stoppen. De tijd die ik meer met mijn zoon wil doorbrengen, wil hij namelijk ook. Waarom zou hij daar dan minder recht op hebben???
Nu is het zo dat hij aan het re-integreren is en niet veel keus heeft dan op zijn minst het eerste jaar fulltime te gaan werken. In dat jaar werk ik graag wat minder en dat vindt hij prima, maar wanneer hij de kans krijgt om ook weer minder te gaan werken pakt hij die kans. En dat kan ik dan niet weigeren noch het alleenrecht op eisen omdat ik als vrouw de beste zorg zou zijn voor onze kleuter, dat is namelijk grote onzin!
Overigens moet ik er niet aan denken dat onze zoon 5 dagen naar de BSO zou moeten en al helemaal niet omdat het in de rest van Europa normaal schijnt te zijn. Gelukkig woon ik niet in de rest van Europa en hebben we hier wat de kiezen!
Het is alleen de moeder die dient te zorgen en niets mag missen van het opgroeien. Alleen de moeder hoort bij haar kinderen blijven om te zorgen dat ze op het rechte pad blijven.
En als de vader dat nu ook wilt? Heeft hij dan dikke pech omdat hij een man is???
Ik werk 32 uur en heb 1 kleuter. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het erg zwaar vind en mijn zoon mis. Vaak denk ik met veel weemoed terug aan het eerste jaar dat ik thuis was en zou dat graag weer doen. Maar ik heb een wederhelft die daar ook wat over te zeggen heeft. Een man die het totaal niet ziet zittten om weer fulltime te werken en ik minder of stoppen. De tijd die ik meer met mijn zoon wil doorbrengen, wil hij namelijk ook. Waarom zou hij daar dan minder recht op hebben???
Nu is het zo dat hij aan het re-integreren is en niet veel keus heeft dan op zijn minst het eerste jaar fulltime te gaan werken. In dat jaar werk ik graag wat minder en dat vindt hij prima, maar wanneer hij de kans krijgt om ook weer minder te gaan werken pakt hij die kans. En dat kan ik dan niet weigeren noch het alleenrecht op eisen omdat ik als vrouw de beste zorg zou zijn voor onze kleuter, dat is namelijk grote onzin!
Overigens moet ik er niet aan denken dat onze zoon 5 dagen naar de BSO zou moeten en al helemaal niet omdat het in de rest van Europa normaal schijnt te zijn. Gelukkig woon ik niet in de rest van Europa en hebben we hier wat de kiezen!
woensdag 5 maart 2008 om 18:40
TJa ik zou het wel fijn vinden als mijn vriend ook iets minder gaat werken op het moment dat wij kinderen krijgen. Dat weet hij ook en voor zo ver ik weet wil mijn vriend dat zelf ook, hij wil ook zijn kinderen zien opgroeien. Maar goed dat jij dat niet hebt maakt toch niet uit. Als jij het prima vind zo waarom zou je je er dan voor schamen.
woensdag 5 maart 2008 om 21:57
Sorry, maar van bovenstaande (vetgedrukte stukje) gaan mij nou weer de haren een beetje overeind staan. Ik zet mijn leven namelijk niet aan de kant omdat ik thuis blijf. Tenminste, voor mij voelt dat zeker niet zo.
In eerdere postings wordt ook veel geschreven over onderzoeken en dat daaruit altijd naar voren komt dat kinderen van werkende moeders gelukkiger zijn. Ik vind dat betrekkelijk. Ik heb een poosje geleden juist weer over een onderzoek gelezen waarin het tegendeel werd beweerd. (zal er zo even op googelen, kijken of ik het nog kan vinden).
Even over dat sociaal zijn. Het volgende gaat puur over mijn eigen omgeving en wat ik daarin zie. Ik heb dus zelf een dochtertje van 2. Ze gaat (nog) niet naar de peuterspeelzaal maar ze is zo sociaal als wat. En echt van de 10 andere kindjes van haar leeftijd, die ik ken (zwangerschapsgym) zijn er 3 die net zo sociaal zijn. Van een van die kindjes is de moeder ook een thuisblijfmoeder, de andere twee gaan naar een oppas. De rest van de kinderen gaat naar de oppas, creche en/of kdv en weten werkelijk niet hoe hard ze een ander kindje moeten slaan, schoppen of bijten als dat andere kindje het waagt om aan hun speelgoed te komen. Terwijl enkele moeders van die kinderen dus juist beweren dat het helemaal niet goed is om thuisblijfmoeder te zijn omdat je kind daar niet sociaal van wordt. En als ik dan dus hun kindjes zo zie slaan, bijten en schoppen, dan moet ik altijd wel een beetje lachen hoor.
Nogmaals, dat is alleen wat ik zie in mijn eigen omgeving. Ik wil er dus echt niet mee zeggen dat het altijd en overal zo gaat. Maar ik vind het wel frappant
woensdag 5 maart 2008 om 23:46
Voor mij zou het wel voelen als mijn leven opzij zetten vandaar dat ik het zo opgeschreven heb. Ik bedoel hiermee niet dat jij dat gevoel ook moet hebben. Wat betreft de onderzoeken dat zegt natuurlijk niet zoveel, het is altijd een conclusie van een (of een team) wetenschapper. Ik denk dat het voor een kind het belangrijkst is dat zijn of haar ouders gelukkig zijn en daardoor hun kinderen liefdevol kunnen opvoeden. Of dat betekent dat je gaat werken of dat je liever thuis blijft is een persoonlijke overweging. Ik ben dan ook niet tegen thuis zittende moeders of werkende moeders.
Wat betreft het sociale aspect heb ik het gevoel dat je miss twee dingen door elkaar haalt. Natuurlijk is het niet beleefd en zeker niet aardig dat kinderen slaan als een ander kind met een speeltje wil spelen maar ik denk dat dit meer opvoeding dan socialisatie is. Ook hiermee moeten kinderen omleren gaan, wat doe je als een vriendje vervelend is? Hoe ga je dat oplossen? Dit is natuurlijk een negatief voorbeeld maar bijvoorbeeld ook het maken van vriendschappen moet je leren en het lijkt mij dat een kinderdagverblijf of een peuterspeelzaal daar een mooie omgeving voor zijn. (Waarmee ik niet bedoel dat het niet thuis kán).
Wat betreft het sociale aspect heb ik het gevoel dat je miss twee dingen door elkaar haalt. Natuurlijk is het niet beleefd en zeker niet aardig dat kinderen slaan als een ander kind met een speeltje wil spelen maar ik denk dat dit meer opvoeding dan socialisatie is. Ook hiermee moeten kinderen omleren gaan, wat doe je als een vriendje vervelend is? Hoe ga je dat oplossen? Dit is natuurlijk een negatief voorbeeld maar bijvoorbeeld ook het maken van vriendschappen moet je leren en het lijkt mij dat een kinderdagverblijf of een peuterspeelzaal daar een mooie omgeving voor zijn. (Waarmee ik niet bedoel dat het niet thuis kán).
donderdag 6 maart 2008 om 09:02
Ik heb beiden meegemaakt: na de geboorte van mijn oudste ben ik blijven werken, na de geboorte van zoon werd mijn contract niet verlengd na een werkconflict met mijn baas. Toen ben ik bijna een jaar thuisgeweest.
Ik vond het thuis zijn met name lastig omdat ik niet wist wanneer ik weer werk zou vinden (in mijn werkveld is parttime werken helaas nog een uitzondering). Op zich heb ik me niet verveeld toen ik thuis zat en met borstvoeding en het ontbreken van de opvangstress was het eigenlijik best wel relaxed. Wel merkte ik dat ik de lange termijn uitdagingen van het werk begon te missen. Dat was echter prima op te vangen door extra bestuurswerk te gaan doen en wat bij te klussen/freelanchen in de avonduren.
Nu ben ik pas bevallen van nummer 3 en moet ik in mei weer aan het werk. Ik heb nog niet echt zin, maar dat heeft voornamelijk te maken met de opvangstress. Voor onze jongste dochter hebben we tot nu toe niets kunnen vinden en ook bij de oudste verandert er weer van alles en moeten we dus weer gaan zoeken/regelen. Ik persoonlijk vind dat 1 van de grootste nadelen van de combi kinderen en werken: het eeuwigdurende gezoek naar een opvangsituatie waarbij je een goed gevoel hebt. Net als je weer alles geregeld denkt te hebben verandert er weer iets (er stopt een oppas, kind gaat naar school o.i.d.) waardoor je weer opnieuw kunt beginnen.
Nadeel bij de wat oudere kinderen is dat je vaak veel mist en dat het soms wel stressvol kan zijn als je kinderen ook nog naar clubjes en dergelijk gaan (mijn oudste komt nu in de leeftijd).
Ik heb gelukkig een makkelijk werkgever, met wie best te praten valt als ik eens een keer wat eerder weg moet om een kind op te halen en ik kan ook 's avonds werken. Wél vind ik werken met (jonge) kinderen veel lastiger dan toen ik nog kinderloos was. Mijn vriend ervaart dat precies zo. Je bent gewoon minder flexibel en dingen als overwerken, dienstreizen enzo zijn gewoon veel lastiger. In die zin snap ik het best dat een werkgever informeert naar een thuissituatie bij een sollicitatie. Bij ons kwam dat trouwens bij beiden naar voren, zowel bij mij als bij mijn vriend. Deels ook omdat we er zelf over begonnen, ik vind het namelijk ook wel belangrijk dat om te weten hoe een werkgever over bepaalde dingen denkt.
Ik vond het thuis zijn met name lastig omdat ik niet wist wanneer ik weer werk zou vinden (in mijn werkveld is parttime werken helaas nog een uitzondering). Op zich heb ik me niet verveeld toen ik thuis zat en met borstvoeding en het ontbreken van de opvangstress was het eigenlijik best wel relaxed. Wel merkte ik dat ik de lange termijn uitdagingen van het werk begon te missen. Dat was echter prima op te vangen door extra bestuurswerk te gaan doen en wat bij te klussen/freelanchen in de avonduren.
Nu ben ik pas bevallen van nummer 3 en moet ik in mei weer aan het werk. Ik heb nog niet echt zin, maar dat heeft voornamelijk te maken met de opvangstress. Voor onze jongste dochter hebben we tot nu toe niets kunnen vinden en ook bij de oudste verandert er weer van alles en moeten we dus weer gaan zoeken/regelen. Ik persoonlijk vind dat 1 van de grootste nadelen van de combi kinderen en werken: het eeuwigdurende gezoek naar een opvangsituatie waarbij je een goed gevoel hebt. Net als je weer alles geregeld denkt te hebben verandert er weer iets (er stopt een oppas, kind gaat naar school o.i.d.) waardoor je weer opnieuw kunt beginnen.
Nadeel bij de wat oudere kinderen is dat je vaak veel mist en dat het soms wel stressvol kan zijn als je kinderen ook nog naar clubjes en dergelijk gaan (mijn oudste komt nu in de leeftijd).
Ik heb gelukkig een makkelijk werkgever, met wie best te praten valt als ik eens een keer wat eerder weg moet om een kind op te halen en ik kan ook 's avonds werken. Wél vind ik werken met (jonge) kinderen veel lastiger dan toen ik nog kinderloos was. Mijn vriend ervaart dat precies zo. Je bent gewoon minder flexibel en dingen als overwerken, dienstreizen enzo zijn gewoon veel lastiger. In die zin snap ik het best dat een werkgever informeert naar een thuissituatie bij een sollicitatie. Bij ons kwam dat trouwens bij beiden naar voren, zowel bij mij als bij mijn vriend. Deels ook omdat we er zelf over begonnen, ik vind het namelijk ook wel belangrijk dat om te weten hoe een werkgever over bepaalde dingen denkt.
donderdag 6 maart 2008 om 09:48
[quote]:
Ik denk dat het voor een kind het belangrijkst is dat zijn of haar ouders gelukkig zijn en daardoor hun kinderen liefdevol kunnen opvoeden. Of dat betekent dat je gaat werken of dat je liever thuis blijft is een persoonlijke overweging. Ik ben dan ook niet tegen thuis zittende moeders of werkende moeders.
En daar ben ik het absoluut mee eens !!
Ik denk dat het voor een kind het belangrijkst is dat zijn of haar ouders gelukkig zijn en daardoor hun kinderen liefdevol kunnen opvoeden. Of dat betekent dat je gaat werken of dat je liever thuis blijft is een persoonlijke overweging. Ik ben dan ook niet tegen thuis zittende moeders of werkende moeders.
En daar ben ik het absoluut mee eens !!
donderdag 6 maart 2008 om 09:52
donderdag 6 maart 2008 om 10:53
Ik geloof niet dat het alleen maar in een creche of kdv kan en daarnaast denk ik dat een socialisatie ook niet vanzelf gaat op deze instellingen. Natuurlijk zul je als ouder er ook bij betrokken moeten zijn. Misschien zijn het 'slechte' voorbeelden de moeders die je kent. Mijn moeder heeft het grootste gedeelte van mijn jeugd filltime gewerkt maar het opvoeden/socializeren hield niet op bij school of het kdv.
vrijdag 7 maart 2008 om 11:11
Ik was even op het forum aan het neuzen en kwam dit topic tegen. Heb niet alles gelezen trouwens.. Maareh, zo grappig eigenlijk! >>> Topicstartster vraag ervaringen van thuisblijfmoeders. En moet je kijken wat een reacties! Alleen niet alleen van de thuisblijfmoeders!
Wat een discussie, zeg.. En inderdaad, laat iedereen lekker in zn waarde!
Sommigen voelen zich meteen aangesproken, thuisblijfmoeders en werkende moeders, dat ze zich ook meteen gaan 'verdedigen', terwijl dat eigenlijk niet nodig is.
Zo ook niet in dit topic...
zaterdag 8 maart 2008 om 01:43
Hulde! Zo denkt mijn man er nu ook over
Vandaar dat ik fulltime werk en hij thuisblijfpapa is. 
Jeutje, zelfs als man een aantal dagen (want hij wil niet fulltime werken) zou willen werken blijf ik fulltime werken, maar dat maakt mijn moedergevoel naar mijn kind niet minder hoor. Met of zonder kind wordt ik gillend gek van het thuiszitten. Als ik al gillend gek van mezelf word, zal mijn kind dat dan ook niet worden?
Kan niet merken dat mijn kind het er moeilijk mee heeft dat ik werk, behalve als hij uitslaapt als ik ga werken en hij mij niet heeft zien weggaan, dan belt hij (nou ja man) mij op mijn werk.
Ik ben het met de meeste reacties eens dat je moet doen wat goed voor je voelt, want dat straalt af op je kinderen.
