Kinderen
alle pijlers
U zeggen.
vrijdag 18 april 2008 om 13:00
Ik val maar meteen met de deur in huis.
Ik ben opgevoed in een klein gezellig dorpje waar iedereen elkaar kent. Mijn man komt uit de stad en uit een "kale kak"familie (zoals wij dit zeggen). Tot nu toe hebben we hier redelijk mee om kunnen gaan omdat we heel veel met humor langs ons heen hebben laten komen. Nu heeft de zus van mijn man 2 kleine kindjes waarvan zij wil dat ze tegen ons u zeggen, en wij zoiets hebben van joh wij zijn jullie oom en tante we zien elkaar vaak zeg maar gewoon je. Maar het ergste is nog ze verlangen van onze zoon van 11 dat die ook ineens tegen hun u moet zeggen.
Terwijl hij dit nooit gedaan heeft en wij dit niet nodig vonden/vinden.
Dit liep uit tot een zeer zware discussie over opvoeden, respect, noemen en waarde etc. etc.
Onze zoon zou het verschil niet weten tussen vrienden en mensen die ouder zijn en voor wie hij volgens hun respect moet hebben.Wij vinden dat je voor iedereen respect moet hebben en dat heeft niks met je of u te maken. Op zijn school noemen ze zelfs de leerkrachten bij hun voornaam en zeggen gewoon je en jij tegen ze.
Onze zoon weet echt wel dat hij tegen oudere en vreemde mensen (die hij niet kent) u moet zeggen, maar wij vinden u zeggen een stukje afstandelijkheid die wij zelf niet willen.
Mijn man denkt hier precies hetzelfde over. Hij zegt wel u tegen zijn ouders, omdat hij niet anders weet, maar vind dit echt uit de tijd.
Hoe denken jullie hierover, hoe spreken jullie kinderen goede bekenden en familie aan.?
Ik ben opgevoed in een klein gezellig dorpje waar iedereen elkaar kent. Mijn man komt uit de stad en uit een "kale kak"familie (zoals wij dit zeggen). Tot nu toe hebben we hier redelijk mee om kunnen gaan omdat we heel veel met humor langs ons heen hebben laten komen. Nu heeft de zus van mijn man 2 kleine kindjes waarvan zij wil dat ze tegen ons u zeggen, en wij zoiets hebben van joh wij zijn jullie oom en tante we zien elkaar vaak zeg maar gewoon je. Maar het ergste is nog ze verlangen van onze zoon van 11 dat die ook ineens tegen hun u moet zeggen.
Terwijl hij dit nooit gedaan heeft en wij dit niet nodig vonden/vinden.
Dit liep uit tot een zeer zware discussie over opvoeden, respect, noemen en waarde etc. etc.
Onze zoon zou het verschil niet weten tussen vrienden en mensen die ouder zijn en voor wie hij volgens hun respect moet hebben.Wij vinden dat je voor iedereen respect moet hebben en dat heeft niks met je of u te maken. Op zijn school noemen ze zelfs de leerkrachten bij hun voornaam en zeggen gewoon je en jij tegen ze.
Onze zoon weet echt wel dat hij tegen oudere en vreemde mensen (die hij niet kent) u moet zeggen, maar wij vinden u zeggen een stukje afstandelijkheid die wij zelf niet willen.
Mijn man denkt hier precies hetzelfde over. Hij zegt wel u tegen zijn ouders, omdat hij niet anders weet, maar vind dit echt uit de tijd.
Hoe denken jullie hierover, hoe spreken jullie kinderen goede bekenden en familie aan.?
vrijdag 18 april 2008 om 13:05
Mijn nichtje moest ook van haar ouders u tegen ons zeggen. Mijn nichtje zegt ook u tegen haar ouders. Mijn kinderen zeggen je tegen mij en zeggen ook maar u tegen mijn zus en zwager. Maar tegen mijn andere zus zeggen ze je. Mijn zus en zwager denken dat respect zit in het woordje u. Ik ben het er niet mee eens. Ik denk dat het niet veel uitmaakt. Ik vind dat u binnen familie zo afstandelijk.
vrijdag 18 april 2008 om 13:07
Ik vind (en de etiquette ook, geloof ik) dat de aangesprokene bepaalt hoe hij aangesproken wil worden. Dat betekent dat als jullie willen dat jullie neefjes of nichtjes je aanspreken met 'je', dat zij dat hebben te respecteren. Het betekent ook dat als jouw zwager wil dat hij door je zoon met 'u' aangesproken wordt, dat jouw zoon dat heeft te respecteren.
vrijdag 18 april 2008 om 13:21
Deze situatie heeft weinig met het respect van jou kind naar je schoonzus te maken. Zij vind het nu opeens nodig na 11 jaar, dat jou kind hun met u aanspreekt. Dat zij willen dat hun kinderen aanleren jullie wel met u aanspreken, is hun keuze, maar dan hadden ze die keuze van jullie zoon naar hun toe 11 jaar eerder kenbaar moeten maken.
vrijdag 18 april 2008 om 13:45
Ik vind dat iedereen zelf mag bepalen hoe diegene aangesproken wil worden. Dus als de zus van je man met 'u' aangesproken wil worden vind ik dat hij dat ook moet doen.
Ik wil mijn kinderen leren dat ze tegen iedereen 'u' zeggen, tenzij diegene anders aangeeft. Dat leraren met de voornaam aangesproken worden en met 'je' en 'jij' vind ik eigenlijk al veel te ver gaan.
Ik vind het niet persé van een gebrek aan respect getuigen als je 'je' zegt tegen mensen. Ik vind het wél van een gebrek aan respect getuigen als je tegen je kind zegt dat het niet hoeft, terwijl de persoon in kwestie aangeeft dit graag te willen.
Ik laat het wat betreft opa's en oma's, ooms en tante's over aan henzelf. Dus dochter mag 'je' zeggen en zegt ook niet 'oom Jan' en 'tante Truus' maar gewoon Jan en Truus.
Ik wil mijn kinderen leren dat ze tegen iedereen 'u' zeggen, tenzij diegene anders aangeeft. Dat leraren met de voornaam aangesproken worden en met 'je' en 'jij' vind ik eigenlijk al veel te ver gaan.
Ik vind het niet persé van een gebrek aan respect getuigen als je 'je' zegt tegen mensen. Ik vind het wél van een gebrek aan respect getuigen als je tegen je kind zegt dat het niet hoeft, terwijl de persoon in kwestie aangeeft dit graag te willen.
Ik laat het wat betreft opa's en oma's, ooms en tante's over aan henzelf. Dus dochter mag 'je' zeggen en zegt ook niet 'oom Jan' en 'tante Truus' maar gewoon Jan en Truus.
vrijdag 18 april 2008 om 14:05
Stel je schoonzus voor de keus:
- óf de aangesprokene bepaalt de aanspreekvorm, en in dat geval hoeven jullie niet met u aangesproken te worden;
- óf de opvoeder bepaalt de aanspreekvorm, en in dat geval hoeft jouw zoon geen u te zeggen.
Het eerste lijkt me het meest logisch. Overigens vind ik het wél zo netjes om kinderen u te leren zeggen, maar als de aangesprokene bepaalt dat dat niet hoeft is het daarmee klaar.
- óf de aangesprokene bepaalt de aanspreekvorm, en in dat geval hoeven jullie niet met u aangesproken te worden;
- óf de opvoeder bepaalt de aanspreekvorm, en in dat geval hoeft jouw zoon geen u te zeggen.
Het eerste lijkt me het meest logisch. Overigens vind ik het wél zo netjes om kinderen u te leren zeggen, maar als de aangesprokene bepaalt dat dat niet hoeft is het daarmee klaar.
vrijdag 18 april 2008 om 14:07
Blijft een lastige. Ooms en tantes mogen van mij zelf aangeven of ze je of u genoemd willen worden, bij ons dus eigenlijk allemaal je, ook de grootouders.
Maar de juffrouw in de winkel of de mevrouw die even een praatje maakt op straat, daarvan vind ik het niet correct dat ze tegen mijn dochter zeggen dat ze geen u hoeft te zeggen. Dat maak ik wel uit, hoe mijn dochter vreemden en vage bekenden aanspreekt. Dan vind ik enige afstand wel degelijk op zijn plaats.
Maar de juffrouw in de winkel of de mevrouw die even een praatje maakt op straat, daarvan vind ik het niet correct dat ze tegen mijn dochter zeggen dat ze geen u hoeft te zeggen. Dat maak ik wel uit, hoe mijn dochter vreemden en vage bekenden aanspreekt. Dan vind ik enige afstand wel degelijk op zijn plaats.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 18 april 2008 om 14:10
Overigens vind ik het belachelijk om na 11 jaar opeens de aanspreekvorm te gaan veranderen. Als jou zoon altijd je heeft mogen zeggen, dan zou ik als moeder er niet mee akkoord gaan dat dat nu anders moet. Dan ben je als oom en tante gewoon te laat. Als het andersom was, zou ik er geen probleem mee hebben. Dat kinderen na 11 jaar opeens je zouden mogen zeggen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 18 april 2008 om 14:10
Dat is zo dubbel bij mijn zus en zwager, die bepalen dat ze met u aangesproken willen worden door mijn kinderen, maar ze bepaalden ook dat hun dochter mij aansprak met u. Nu is die dochter inmiddels 19 en ik heb haar gezegd dat ze het nu zelf bepaalt. Ze zegt ook geen u meer tegen me, heel soms als ze zich nog vergist.
vrijdag 18 april 2008 om 14:11
De kinderen van mijn broer zeggen gewoon je en jij tegen mij en tante 'Branwen' en soms alleen 'Branwen'. Ze varieren in leeftijd van 5 tot 13. Ik zou ook niet willen dat ze u zouden zeggen. Ik vind dat een bepaalde afstand creeeren die ik niet in het contact met hen zou willen. Binnen mijn familie is er sowieso nooit u tegen wie dan ook gezegd; mijn opa en oma zouden dat zelf pertinent niet eens gewild hebben.
Ik vind wel dat kinderen tegen volwassenen die zij nauwelijks of helemaal niet kennen gewoon u dienen te zeggen, net zoals ik zelf tegen mensen die ouder zijn dan ik u zeg.
Lastig om te bepalen of je zoon tegen je schoonzus u moet zeggen. Ik kan me helemaal voorstellen dat jullie en hijzelf het erg raar vinden dat zij dat nu ineens verlangen, terwijl hij al 11 jaar lang je heeft gezegd. Ik vind zelf eigenlijk dat ze daar nu niet meer mee aan kunnen komen. Was je zoon nou nog 4 o.i.d. dan zou hij er gewoon nog mee opgroeien, maar nu lijkt het me erg raar en zijn ze idd te laat.
Ik vind wel dat kinderen tegen volwassenen die zij nauwelijks of helemaal niet kennen gewoon u dienen te zeggen, net zoals ik zelf tegen mensen die ouder zijn dan ik u zeg.
Lastig om te bepalen of je zoon tegen je schoonzus u moet zeggen. Ik kan me helemaal voorstellen dat jullie en hijzelf het erg raar vinden dat zij dat nu ineens verlangen, terwijl hij al 11 jaar lang je heeft gezegd. Ik vind zelf eigenlijk dat ze daar nu niet meer mee aan kunnen komen. Was je zoon nou nog 4 o.i.d. dan zou hij er gewoon nog mee opgroeien, maar nu lijkt het me erg raar en zijn ze idd te laat.
vrijdag 18 april 2008 om 14:20
Ben het met Eowynn eens. Het is aan de ouders om te bepalen of kinderen je/jij/u/tante/oom/voornaam enz moeten zeggen.
Snap ook nooit zo waarom 'u' een afstand zou scheppen. Vroeger zei iedereen u tegen zijn ouders. Hielden die kinderen minder van hun ouders dan de huidige kroost?
Ikzelf zeg tegen veel mensen u. Aan de ene kant respect, aan de andere kant gewoonte. Ik zie mezelf echt geen jij en jou zeggen tegen mensen van in de 80. Ben overigens ook opgevoed met u zeggen tegen mijn ouders. Is in de loop van de jaren wel minder geworden, maar ik zal tegen mijn vader nooit jij zeggen.
Maar het kan ook te ver gaan hoor; de moeder van mijn stiefkinderen zegt u tegen haar kinderen. Naar oud frans gebruik, we wonen ook in FR. Allang uitgestorven, maar zij blijft stug doorgaan. Maar ondanks dat rare gebruik, weet ik zeker dat zij net zoveel van haar kinderen houdt als ik van de mijne.
Snap ook nooit zo waarom 'u' een afstand zou scheppen. Vroeger zei iedereen u tegen zijn ouders. Hielden die kinderen minder van hun ouders dan de huidige kroost?
Ikzelf zeg tegen veel mensen u. Aan de ene kant respect, aan de andere kant gewoonte. Ik zie mezelf echt geen jij en jou zeggen tegen mensen van in de 80. Ben overigens ook opgevoed met u zeggen tegen mijn ouders. Is in de loop van de jaren wel minder geworden, maar ik zal tegen mijn vader nooit jij zeggen.
Maar het kan ook te ver gaan hoor; de moeder van mijn stiefkinderen zegt u tegen haar kinderen. Naar oud frans gebruik, we wonen ook in FR. Allang uitgestorven, maar zij blijft stug doorgaan. Maar ondanks dat rare gebruik, weet ik zeker dat zij net zoveel van haar kinderen houdt als ik van de mijne.
vrijdag 18 april 2008 om 14:24
Juicy, ik voel met je mee. De vrienden en vriendinnen van mijn stiefzoon, die bij ons woont, zijn allemaal tussen de 25 en 30 en die zeggen dus allemaal u tegen mij. Ben dan wel nét over de 40 maar voel me op die momenten écht oud.
FR heeft natuurlijk nog veel meer de u-traditie dan in NL het geval is. En ik ben daar het slachtoffer van.
FR heeft natuurlijk nog veel meer de u-traditie dan in NL het geval is. En ik ben daar het slachtoffer van.
vrijdag 18 april 2008 om 14:31
Dit is wel grappig. Ik ken een Duitse vrouw die met een Nederlander getrouwd is. In Duitsland schijnt het heel normaal te zijn om in familieverband jij te zeggen tegen oudere familieleden. Dus ook oma wordt met "du"aangesproken. Maar op je werk zeg tegen je baas of medecollega's "Sie". Zij moest in Nederland tegen haar schoonouders "u"zeggen. Maar op haar werk mag ze haar baas en collega's gewoon met "je"aanspreken. Dit was voor haar zo verwarrend. Zij heeft dat "u"zeggen tegen die schoonouders wel als ontzettend afstandelijk ervaren.
vrijdag 18 april 2008 om 14:54
Uiteraard staat buiten kijf dat kinderen sowieso u zeggen tegen volwassen vreemden. Daar zal iedereen het hier over eens zijn. Dat doe ik zelf ook als volwassenen, oudere mensen (met uitzondering van familieleden) met u aanspreken. Dat is echter niet waar het om draait hier.
Ik kan me voorstellen dat het erg raar overkomt als je schoonzus, nadat je zoon 11 jaar lang je tegen haar gezegd heeft, ineens verlangd dat er u wordt gezegd. Ik vind eigenlijk dat zij dat nu niet meer van hem kan verlangen.
Ik kan me voorstellen dat het erg raar overkomt als je schoonzus, nadat je zoon 11 jaar lang je tegen haar gezegd heeft, ineens verlangd dat er u wordt gezegd. Ik vind eigenlijk dat zij dat nu niet meer van hem kan verlangen.
vrijdag 18 april 2008 om 15:06
ik ( 22jr ) zeg tegen mijn ouders je en jij, tegen me schoonouders uit respect u en ze verbeteren mij niet dus ik houd het netjes bij u.
mijn ooms en tante noem ik netjes Ome Hans/ Tante Joost, en altijd u tenzij anders aangegeven, tot nu toe heeft niemand iets anders aangegeven dus ik noem ze netjes U.
Opa's en Oma's altijd netjes met U.
Vreemde altijd met U, ook als het iemand is die net iets ouder is als dat ik zelf ben.
Zo zou ik ook graag willen dat mijn kids het in de toekomst zullen doen.
Tevens vind ik dat ze een beetje laat zijn met het nog aanpassen van de 'je' 'jij' en 'u'.
mijn ooms en tante noem ik netjes Ome Hans/ Tante Joost, en altijd u tenzij anders aangegeven, tot nu toe heeft niemand iets anders aangegeven dus ik noem ze netjes U.
Opa's en Oma's altijd netjes met U.
Vreemde altijd met U, ook als het iemand is die net iets ouder is als dat ik zelf ben.
Zo zou ik ook graag willen dat mijn kids het in de toekomst zullen doen.
Tevens vind ik dat ze een beetje laat zijn met het nog aanpassen van de 'je' 'jij' en 'u'.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
vrijdag 18 april 2008 om 15:14
Ik vind ook dat de aangesprokene de aanspreekvorm bepaalt. Dus mijn kinderen moeten tegen iedereen "u" zeggen, tenzij de aangesprokene iets anders aangeeft.
Verder vind ik niet dat "u" binnen familieverband een afstand schept.
En bijvoorbeeld "tante Java" vind ik een lieflijke eretitel, geen belediging.
Zelf spreek ik mijn opa's en oma's aan met "u" en "opa en oma Achternaam".
Mijn tantes en ooms met "u" en "oom Voornaam en tante Voornaam".
Mijn ouders met "je" en "papa en mama".
Ook iedereen vanaf pakweg 15 jaar ouder dan ik, sprak ik als kind aan met "u".
Ik vond het juist vervelend als iemand dan verschrikt zei: "Zeg maar 'je' hoor, anders voel ik me zo oud!" Want dan leek het net alsof ik diegene had lopen beledigen, terwijl ik juist beleefdheid en respect toonde. Voor mij voelde het heel geforceerd om vervolgens tegen zo iemand "je" te gaan zeggen. Maar ik deed het dan wel, want de aangesprokene bepaalt de aanspreekvorm.
Ik stoor me erg aan het ge"je" van tegenwoordig door kinderen tegen leraren, winkelpersoneel, ouders van klasgenootjes, etc.
Maar ik geloof dat het een onvermijdelijke taalontwikkeling is.
Verder vind ik niet dat "u" binnen familieverband een afstand schept.
En bijvoorbeeld "tante Java" vind ik een lieflijke eretitel, geen belediging.
Zelf spreek ik mijn opa's en oma's aan met "u" en "opa en oma Achternaam".
Mijn tantes en ooms met "u" en "oom Voornaam en tante Voornaam".
Mijn ouders met "je" en "papa en mama".
Ook iedereen vanaf pakweg 15 jaar ouder dan ik, sprak ik als kind aan met "u".
Ik vond het juist vervelend als iemand dan verschrikt zei: "Zeg maar 'je' hoor, anders voel ik me zo oud!" Want dan leek het net alsof ik diegene had lopen beledigen, terwijl ik juist beleefdheid en respect toonde. Voor mij voelde het heel geforceerd om vervolgens tegen zo iemand "je" te gaan zeggen. Maar ik deed het dan wel, want de aangesprokene bepaalt de aanspreekvorm.
Ik stoor me erg aan het ge"je" van tegenwoordig door kinderen tegen leraren, winkelpersoneel, ouders van klasgenootjes, etc.
Maar ik geloof dat het een onvermijdelijke taalontwikkeling is.
vrijdag 18 april 2008 om 15:24
Mies85, waarom is net NETJES u??? Jij zeggen kan net zo netjes zijn, het ligt er aan tegen wie je dat zegt.
Ik ga mijn tante no way met u aanspreken, of mijn ouders. Ook tegen mijn schoonouders zeg ik gewoon je of jij.
Ik ben zelf VOOR het opvoeden van je kinderen met u te zeggen, maar de manier waarop jij voor het woordje u elke keer het woord "netjes" plakt, daar krijg ik jeuk van.
Zo.
Ontopic: Ik denk dat ook de opvoeder bepaalt. Ik ben vroeger opgevoed met u te zeggen tegen ooms en tantes. Later is daar vanzelf de klad in geschoten, ook omdat een aantal familieleden aangaven dat ze dit niet meer nodig vonden. Dat wil zeggen; toen ik al een jaar of twaalf was, en ik dus niet meer die fatsoensregels (tegen ouderen zeg je u) hoefde te leren. Ik vind daar niets mis mee. Ook niet met je kinderen jij laten zeggen tegen familie hoor, begrijp me niet verkeerd.
Ik vind wel dat TO de wens van schoonzus moet respecteren dat haar kinderen u tegen tante TO zeggen. Ieder mag zelf bepalen hoe hij zijn kinderen opvoed.
Mijn nichtje en neefje spreken mij gewoon met jij aan, terwijl twee andere nichtjes wel opgevoed worden met u tegen mij zeggen. Wie ben ik om dat te zeggen dat ze tegen mij maar jij moeten zeggen? Met andere woorden; wie ben ik om te bepalen hoe mijn schoonzus haar dochters opvoed?
Ik ga mijn tante no way met u aanspreken, of mijn ouders. Ook tegen mijn schoonouders zeg ik gewoon je of jij.
Ik ben zelf VOOR het opvoeden van je kinderen met u te zeggen, maar de manier waarop jij voor het woordje u elke keer het woord "netjes" plakt, daar krijg ik jeuk van.
Zo.
Ontopic: Ik denk dat ook de opvoeder bepaalt. Ik ben vroeger opgevoed met u te zeggen tegen ooms en tantes. Later is daar vanzelf de klad in geschoten, ook omdat een aantal familieleden aangaven dat ze dit niet meer nodig vonden. Dat wil zeggen; toen ik al een jaar of twaalf was, en ik dus niet meer die fatsoensregels (tegen ouderen zeg je u) hoefde te leren. Ik vind daar niets mis mee. Ook niet met je kinderen jij laten zeggen tegen familie hoor, begrijp me niet verkeerd.
Ik vind wel dat TO de wens van schoonzus moet respecteren dat haar kinderen u tegen tante TO zeggen. Ieder mag zelf bepalen hoe hij zijn kinderen opvoed.
Mijn nichtje en neefje spreken mij gewoon met jij aan, terwijl twee andere nichtjes wel opgevoed worden met u tegen mij zeggen. Wie ben ik om dat te zeggen dat ze tegen mij maar jij moeten zeggen? Met andere woorden; wie ben ik om te bepalen hoe mijn schoonzus haar dochters opvoed?
668, the neighbour of the Beast
vrijdag 18 april 2008 om 15:28
Nou Branwen, daar zou ik niet zonder meer vanuit gaan dat het buiten kijf staat. Ik leer mijn zoon namelijk helemaal niet actief U zeggen. Ja, ik weet het erg onrespectvol, onfatsoenlijk enzo. Maar ik (wij) vind U zeggen ook niet meer van deze tijd.
Mijn zoon spreekt vreemde en/of andere altijd heel netjes aan. Mevrouw/meneer, dankjewel, geeft waar nodig een handje enz. enz. DAT vind ik belangrijke omgangsvormen. U zeggen niet.
Ook alle etiquette tenspijt, familie, vrienden, kennissen kunnen hoog en laag springen, maar ik (wij) bepaal inderdaad of zoonlief andere met U aanspreekt en bij familie vind ik het al helemaal 'not done'. Overigens neemt hij het bij vreemde wel van mij over.
vrijdag 18 april 2008 om 15:31
Waarom is het eigenlijk wanneer je ouder bent, dat je dan geen u meer hoef te zeggen. Ik heb jarenlang mijn tante met u aangesproken. Toen ik 18 was mocht ik je van haar zeggen (goh bedankt...). Dat lukt dus echt niet meer. Dat klinkt vreemd. Ik ben nu 33 en nog spreek ik haar (tot haar grote ergenis) met u aan.
vrijdag 18 april 2008 om 15:33
Vind ook dat de aangesprokene het mag bepalen, en dat onbekenden in principe allemaal u zijn.
Toen ik op kantoor ging werken, had ik erg veel moeite om tegen alle grijze hoofden je te zeggen, maar het went zo snel dat ik nu ook geen u meer zeg tegen de directeur (baas van 1600 man). Het is en blijft altijd een gok met zulke dingen; in dit geval kies ik voor jij, ook omdat hij dat zelf wel uitdraagt, en onbekenden op het terrein spreek ik ook met jij aan. Maar als ik een interne sollicitatiebrief schrijf, worstel ik met het idee dat daar naar een onbekende toch u in moet, terwijl ik het ook weer heel raar formeel vindt tegen iemand die ik met jij zou aanspreken in de kantine...
Lastig is daardoor dat ik buiten werk ook makkelijker vertrouwelijk wordt tegen vreemden, maar ik weet ook dat ik het makkelijk weer omgooi als ik een andere werkomgeving krijg.
Om terug te komen om het dilemma van TO; neefjes en nichtjes mogen jij tegen je zeggen, en als je zoon u moet zeggen, heeft hij hooguit de keus dat hij geen zin heeft om bij die rare tante en oom op bezoek te gaan. Want ze doen wel een beetje raar na 11 jaar.
Toen ik op kantoor ging werken, had ik erg veel moeite om tegen alle grijze hoofden je te zeggen, maar het went zo snel dat ik nu ook geen u meer zeg tegen de directeur (baas van 1600 man). Het is en blijft altijd een gok met zulke dingen; in dit geval kies ik voor jij, ook omdat hij dat zelf wel uitdraagt, en onbekenden op het terrein spreek ik ook met jij aan. Maar als ik een interne sollicitatiebrief schrijf, worstel ik met het idee dat daar naar een onbekende toch u in moet, terwijl ik het ook weer heel raar formeel vindt tegen iemand die ik met jij zou aanspreken in de kantine...
Lastig is daardoor dat ik buiten werk ook makkelijker vertrouwelijk wordt tegen vreemden, maar ik weet ook dat ik het makkelijk weer omgooi als ik een andere werkomgeving krijg.
Om terug te komen om het dilemma van TO; neefjes en nichtjes mogen jij tegen je zeggen, en als je zoon u moet zeggen, heeft hij hooguit de keus dat hij geen zin heeft om bij die rare tante en oom op bezoek te gaan. Want ze doen wel een beetje raar na 11 jaar.
vrijdag 18 april 2008 om 15:33
Nog een opmerking. Familienamen vind ik heel speciaal. Papa, Mama, Opa, Oma, Tante, Oom. Als zij dat willen gebruiken vind ik dat prima. Helaas willen ze dat niet. Behalve Opa, opa is opa, maar wel 'je'. 9
(Ik zie mijn zoon van 4, zijn tante van 19 al met u aanspreken. Ze zal direct omkijken of hij het tegen iemand anders heeft
)
(Ik zie mijn zoon van 4, zijn tante van 19 al met u aanspreken. Ze zal direct omkijken of hij het tegen iemand anders heeft
)
