Kinderen
alle pijlers
U zeggen.
vrijdag 18 april 2008 om 13:00
Ik val maar meteen met de deur in huis.
Ik ben opgevoed in een klein gezellig dorpje waar iedereen elkaar kent. Mijn man komt uit de stad en uit een "kale kak"familie (zoals wij dit zeggen). Tot nu toe hebben we hier redelijk mee om kunnen gaan omdat we heel veel met humor langs ons heen hebben laten komen. Nu heeft de zus van mijn man 2 kleine kindjes waarvan zij wil dat ze tegen ons u zeggen, en wij zoiets hebben van joh wij zijn jullie oom en tante we zien elkaar vaak zeg maar gewoon je. Maar het ergste is nog ze verlangen van onze zoon van 11 dat die ook ineens tegen hun u moet zeggen.
Terwijl hij dit nooit gedaan heeft en wij dit niet nodig vonden/vinden.
Dit liep uit tot een zeer zware discussie over opvoeden, respect, noemen en waarde etc. etc.
Onze zoon zou het verschil niet weten tussen vrienden en mensen die ouder zijn en voor wie hij volgens hun respect moet hebben.Wij vinden dat je voor iedereen respect moet hebben en dat heeft niks met je of u te maken. Op zijn school noemen ze zelfs de leerkrachten bij hun voornaam en zeggen gewoon je en jij tegen ze.
Onze zoon weet echt wel dat hij tegen oudere en vreemde mensen (die hij niet kent) u moet zeggen, maar wij vinden u zeggen een stukje afstandelijkheid die wij zelf niet willen.
Mijn man denkt hier precies hetzelfde over. Hij zegt wel u tegen zijn ouders, omdat hij niet anders weet, maar vind dit echt uit de tijd.
Hoe denken jullie hierover, hoe spreken jullie kinderen goede bekenden en familie aan.?
Ik ben opgevoed in een klein gezellig dorpje waar iedereen elkaar kent. Mijn man komt uit de stad en uit een "kale kak"familie (zoals wij dit zeggen). Tot nu toe hebben we hier redelijk mee om kunnen gaan omdat we heel veel met humor langs ons heen hebben laten komen. Nu heeft de zus van mijn man 2 kleine kindjes waarvan zij wil dat ze tegen ons u zeggen, en wij zoiets hebben van joh wij zijn jullie oom en tante we zien elkaar vaak zeg maar gewoon je. Maar het ergste is nog ze verlangen van onze zoon van 11 dat die ook ineens tegen hun u moet zeggen.
Terwijl hij dit nooit gedaan heeft en wij dit niet nodig vonden/vinden.
Dit liep uit tot een zeer zware discussie over opvoeden, respect, noemen en waarde etc. etc.
Onze zoon zou het verschil niet weten tussen vrienden en mensen die ouder zijn en voor wie hij volgens hun respect moet hebben.Wij vinden dat je voor iedereen respect moet hebben en dat heeft niks met je of u te maken. Op zijn school noemen ze zelfs de leerkrachten bij hun voornaam en zeggen gewoon je en jij tegen ze.
Onze zoon weet echt wel dat hij tegen oudere en vreemde mensen (die hij niet kent) u moet zeggen, maar wij vinden u zeggen een stukje afstandelijkheid die wij zelf niet willen.
Mijn man denkt hier precies hetzelfde over. Hij zegt wel u tegen zijn ouders, omdat hij niet anders weet, maar vind dit echt uit de tijd.
Hoe denken jullie hierover, hoe spreken jullie kinderen goede bekenden en familie aan.?
vrijdag 18 april 2008 om 15:49
Ik vind het ook niet normaal om na 11 jaar ineens u genoemd te willen worden. Maar hoe is dat je en jij van je zoon dan tot stand gekomen? Hebben de tante en oom in kwestie daar nooit iets van gezegd? Of hebben jullie altijd tegen je zoon gezegd, zeg maar je en jij? En wat zegt je zoon tegen opa en oma? Ik vind het heel raar klinken als binnen één familie opa en oma door hun kinderen worden aangesproken met u en door de kleinkinderen met je/jij.
vrijdag 18 april 2008 om 15:49
Voor mij geld hetzelfde(ik zeg alleen geen oom en tante meer). En als ik kinderen heb zal ik ze dit zeker ook leren! Ik vind met u aanspreken een vorm van respect en daar is helemaal niks mis mee! Ik moet zeggen dat ik er zelf ook erg aan moet wennen als kinderen mij met jij aanspreken en neefjes/nichtjes verbeter ik ook. (dit wilt mijn schoonzusje trouwens ook hoor! Neefjes proberen het gewoon uit want ze weten het echt wel!)
Docenten met de voornaam en met jij en je aanspreken vind ik niks. Leerlingen in het algemeen hebben tegenwoordig weinig respect voor docenten (en autoriteit in het algemeen) en het aanspreken met jij/je en de voornaam vind ik daar niet aan bijdragen. Docenten zijn geen vrienden en kinderen geen volwassenen. Op de school waar mijn man les geeft is het gewoon u en meneer/mevrouw en dan de achternaam. Dit vind ik toch de verhouding leerling-docent ten goede komen.
Ik vind dat tegenwoordig kinderen veels te vrij gelaten worden en weinig sociale vaardigheden en respect voor andere hebben. Niet dat kinderen die mensen met jij/je en voornaam aanspreken in de rijtje vallen hoor! En trouwens, het zijn niet alleen kinderen maar net zo goed ook volwassenen....
Maar goed, dit gaat erg off topic worden zo...
vrijdag 18 april 2008 om 16:21
Wat ik raar vind in deze discussie is dat bijna niemand praat over het feit dat dit kind u moet gaan zeggen, na 11 jaar jij en je te hebben gezegd, naar deze schoonzus en broer toe.
Daar ging het toch om, en niet om het feit of je kind wel of geen u zeggen wordt aangeleerd.
Ik vind dat die schoonzus wel eerder haar mening hier over had kunnen geven.
Daar ging het toch om, en niet om het feit of je kind wel of geen u zeggen wordt aangeleerd.
Ik vind dat die schoonzus wel eerder haar mening hier over had kunnen geven.
vrijdag 18 april 2008 om 16:33
Imac, dat vind ik eigenlijk wel erg, dat je je kind geen u laat zeggen tegen vreemden omdat jij 'u' zeggen niet meer van deze tijd vindt. Mooi is dat. Het kan buitengewoon onbeleefd overkomen als een kind zomaar 'je' zegt, ookal vindt jij van niet. Daar zou ik mijn kind niet mee willen opzadelen. Jij kunt wel vinden dat 'je' zeggen net zo beleefd is, maar de overgrote meerderheid denkt daar toch echt anders over. En dus zadel je je zoon ermee op dat hij in sommige situaties zich onbeleefd gedraagt.
Ik vind het werkelijk geen gehoor als ik een kind tegen een bejaarde vrouw hoor zeggen 'wat ga jij doen?' of een cassiere tegen een oudere klant 'wil je het bonnetje mee?'. Ik vind dat onbeleefd.
Ik vind het werkelijk geen gehoor als ik een kind tegen een bejaarde vrouw hoor zeggen 'wat ga jij doen?' of een cassiere tegen een oudere klant 'wil je het bonnetje mee?'. Ik vind dat onbeleefd.
vrijdag 18 april 2008 om 16:36
Ik bedoel, ik ben 24, maar ik vind het wel zo netjes als ik aan de kassa, in een restaurant of bij iets dergelijks met 'u' aangesproken wordt. Zelfs als het mensen van dezelfde leeftijd zijn. Wel zo beleefd. Ik spreek zelf ook vrijwel nooit iemand zomaar met 'je' aan, ik begin altijd met 'u', daar kun je je geen buil aan vallen. Als iemand dat niet wil kan diegene altijd aangeven dat er 'je' gezegd mag worden. Andersom is het een stúk lastiger om aan te geven dat je liever met 'u' aangesproken wordt.
vrijdag 18 april 2008 om 16:47
vrijdag 18 april 2008 om 17:05
Voor mij is het heel simpel:
De aangesprokene bepaalt de aanspreekvorm.
Het is dus u tenzij anders wordt aangegeven.
In mijn familie zeggen we allemaal je en jij. Dat is gewoonte, hebben we geen afspraken over gemaakt. Alleen tegen mijn oma zeg ik u. De oma van mijn man gaf laatst aan dat ik je en jij mocht zeggen, dus dat doe ik dan ook, zij bepaalt hoe ik haar aanspreek.
Dat er tegen leraren je en jij wordt gezegd kan ik niet zo'n probleem vinden, de aangesprokene bepaalt. Als een leraar wil dat er u gezegd wordt gebeurt dat ook. Voor mij heeft dat niets met respect te maken. Respect zit in het hele gedrag van het kind, niet het woord u of jij. Laatst hoorde ik een puber tegen een oudere dame in de supermarkt zeggen: 'U staat in de weg. Ik moet bij dit schap, dus anders loopt u even door ofzo'. Nou, het spijt me, maar dan kan je nog zo 'netjes' u zeggen, erg respectvol was het niet.
Nog even over de vraag van TO: het is inderdaad raar dat er na 11 jaar ineens wordt verlangd dat er u gezegd wordt, daar kun je beter eerder heldere afspraken over maken, maar nogmaals: de aangesprokene bepaalt, dus je zoon moet u gaan zeggen tegen haar. Dat haar kinderen u zeggen terwijl jij dat niet wilt klopt dus ook niet. Haar kinderen moeten jij tegen jou zeggen, omdat jij dat zo wilt.
Het idee van iemand anders hier: geef haar de keus of de aangesprokene bepaalt of de opvoeder is in mijn ogen geniaal. Zo heb je alles in 1 keer uit de wereld geholpen.
De aangesprokene bepaalt de aanspreekvorm.
Het is dus u tenzij anders wordt aangegeven.
In mijn familie zeggen we allemaal je en jij. Dat is gewoonte, hebben we geen afspraken over gemaakt. Alleen tegen mijn oma zeg ik u. De oma van mijn man gaf laatst aan dat ik je en jij mocht zeggen, dus dat doe ik dan ook, zij bepaalt hoe ik haar aanspreek.
Dat er tegen leraren je en jij wordt gezegd kan ik niet zo'n probleem vinden, de aangesprokene bepaalt. Als een leraar wil dat er u gezegd wordt gebeurt dat ook. Voor mij heeft dat niets met respect te maken. Respect zit in het hele gedrag van het kind, niet het woord u of jij. Laatst hoorde ik een puber tegen een oudere dame in de supermarkt zeggen: 'U staat in de weg. Ik moet bij dit schap, dus anders loopt u even door ofzo'. Nou, het spijt me, maar dan kan je nog zo 'netjes' u zeggen, erg respectvol was het niet.
Nog even over de vraag van TO: het is inderdaad raar dat er na 11 jaar ineens wordt verlangd dat er u gezegd wordt, daar kun je beter eerder heldere afspraken over maken, maar nogmaals: de aangesprokene bepaalt, dus je zoon moet u gaan zeggen tegen haar. Dat haar kinderen u zeggen terwijl jij dat niet wilt klopt dus ook niet. Haar kinderen moeten jij tegen jou zeggen, omdat jij dat zo wilt.
Het idee van iemand anders hier: geef haar de keus of de aangesprokene bepaalt of de opvoeder is in mijn ogen geniaal. Zo heb je alles in 1 keer uit de wereld geholpen.
vrijdag 18 april 2008 om 17:44
Mijn ouders leerden mij ook om oudere mensen met u aan te spreken. Alleen wist ik vroeger niet zo goed wat 'oudere mensen' waren en dus ook buurmeisjes van een jaar of 2 ouder werden met u aangesproken. Ik was helemaal in de war en toen hebben ze het maar laten varen. Nu is mijn oma soms zelfs 'je', gelukkig is ze doof en heeft ze het niet door. Ben nooit over de verwarring heengekomen.
vrijdag 18 april 2008 om 17:44
Leuk om te lezen dat mensen zo totaal verschillend reageren op dit onderwerp. Mijn schoonzusje heeft nooit tegen mijn zoon gezegd dat hij haar met u aan moet spreken. Zij begint nu pas hierover omdat haar kinderen nu pas gesprekken gaan voeren. Wij vinden dat je dit na 11 jaar niet kunt veranderen.
Sien Sien: Het je en jij is gewoon vanzelf gegaan omdat wij dit ook zo doen. Tegen de opa en oma van mijn man zegt hij u omdat wij dit zelf ook doen en van mijn kant zegt hij je. Ook dit is allemaal vanzelf gegaan. Wij hebben hem nooit moeten corrigeren naar mijn schoonouders toe. Ik denk dat hij dit als klein jongetje gewoon van ons heeft overgenomen.
Sien Sien: Het je en jij is gewoon vanzelf gegaan omdat wij dit ook zo doen. Tegen de opa en oma van mijn man zegt hij u omdat wij dit zelf ook doen en van mijn kant zegt hij je. Ook dit is allemaal vanzelf gegaan. Wij hebben hem nooit moeten corrigeren naar mijn schoonouders toe. Ik denk dat hij dit als klein jongetje gewoon van ons heeft overgenomen.
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif){kind=small}
vrijdag 18 april 2008 om 17:57
vrijdag 18 april 2008 om 18:04
Mijn dochter zegt u tegen alle onbekende volwassenen, tegen de juf, huisarts, tandarts, dominee (ja echt), politie...
Wij wonen in een klein dorpje in Duitsland en hier is het normaal dat kinderen u zeggen. Ook collega's onder elkaar zeggen meestal u, ze noemen elkaar ook meneer of mevrouw ... (achternaam). En raad eens? De normen en waarden die ze in Nederland zo graag terug willen bestaan hier nog gewoon. Zou dat misschien toch liggen aan het feit dat het u zeggen een bepaalde afstand creëert?? Hoewel ik het persoonlijk bij een tante en oom die regelmatig over de vloer komen wel overdreven vind.
Wij wonen in een klein dorpje in Duitsland en hier is het normaal dat kinderen u zeggen. Ook collega's onder elkaar zeggen meestal u, ze noemen elkaar ook meneer of mevrouw ... (achternaam). En raad eens? De normen en waarden die ze in Nederland zo graag terug willen bestaan hier nog gewoon. Zou dat misschien toch liggen aan het feit dat het u zeggen een bepaalde afstand creëert?? Hoewel ik het persoonlijk bij een tante en oom die regelmatig over de vloer komen wel overdreven vind.
vrijdag 18 april 2008 om 18:07
Bedoel je dat je u tegen je kinderen zou gaan zeggen?
Parsje, ik ben het met je eens hoor dat het raar is dat je schoonzus ineens met u aangesproken wil worden, maar ik zou wel tegen mijn kinderen zeggen dat ze het voortaan moeten doen. Met de nodige uitleg erbij, maar als mijn (schoon-)zus zo aangesproken wil worden door mijn kinderen, dan gebeurt dat ook. Ook al is het 25 jaar anders geweest.
Parsje, ik ben het met je eens hoor dat het raar is dat je schoonzus ineens met u aangesproken wil worden, maar ik zou wel tegen mijn kinderen zeggen dat ze het voortaan moeten doen. Met de nodige uitleg erbij, maar als mijn (schoon-)zus zo aangesproken wil worden door mijn kinderen, dan gebeurt dat ook. Ook al is het 25 jaar anders geweest.
vrijdag 18 april 2008 om 18:09
Ik ben van jouw leeftijd, maar ik heb veel liever dat men jij zegt.
Vind het zo raar, waarom moet iemand u zeggen waar je bij wijze van spreken nog mee hebt geknikkerd? Of iemand die 40 jaar ouder is dan jijzelf?
Nee hoor, tegen mij mag iedereen jij zeggen.
Het heeft inderdaad niks met respect te maken voor mij, dat uit zich in hele andere dingen.
vrijdag 18 april 2008 om 18:51
Ook ik vind het erg voor het zoontje van iMac dat hij tegen niemand 'u' leert zeggen.
Als ik in een winkel een 15-jarige tegen een 50-er (die hij niet kent) dankJEwel hoor zeggen, is het meteen duidelijk uit wat voor milieu de 15-jarige komt. Een tenenkrommend visitekaartje van je opvoeding, vind ik.
Als ik in een winkel een 15-jarige tegen een 50-er (die hij niet kent) dankJEwel hoor zeggen, is het meteen duidelijk uit wat voor milieu de 15-jarige komt. Een tenenkrommend visitekaartje van je opvoeding, vind ik.
vrijdag 18 april 2008 om 19:04
Nee misschien geldt dat niet voor iedereen dat hij/zij zijn/haar kind u leert zeggen tegen vreemden (wat ik overigens idd onbeleefd vind, maar goed, dat is een andere discussie), maar ik denk een groot deel wel. Wat ik meer bedoelde is dat wat mij betreft het topic dáár niet over gaat, maar over het feit dat het kind ineens na 11 jaar je te hebben gezegd u moet gaan zeggen.
Voor mij gaat mevrouw/meneer zeggen trouwens samen met u zeggen. Ik heb in mijn werk met clienten te maken, en uiteraard ook oudere clienten, en als ik ze moet oproepen (letterlijk dus, niet in brief) zeg ik 'mevrouw huppeldepup'. Maar dan ga ik niet in het gesprek ineens je en jij zeggen. En als ik iemand op straat aanspreek om de weg te vragen en het betreft een ouder persoon, dan zeg ik 'mevrouw/meneer, weet U de weg'.
Overigens ben ik het wel met je eens dat dank je wel zeggen e.d. idd ook belangrijke omgangsvormen zijn.
vrijdag 18 april 2008 om 20:06
Volgens mij heeft dat u zeggen niets met respect te maken. Wel leer ik mijn kinderen om tegen vreemden u te zeggen. Dat doen ze ook. Het nichtje waar ik het over had, moest altijd u tegen mij zeggen en ook tegen haar eigen ouders. Ik heb haar vaak haar ouders horen schofferen. Ook ik kreeg ondanks haar "ge-u"de meest vreselijke verwensingen naar mijn hoofd. Dat zei ze dan met "netjes"u erbij. Dit heb ik bij mijn kinderen, die nu 11 en 17 zijn nog nooit meegemaakt.
