Kinderen
alle pijlers
Verlegen, ontwikkelingsvoorsprong en buitenwereld
zondag 26 januari 2025 om 09:42
Ik heb een bedachtzame zoon van 2.5 die vrij verlegen is. Als hij zich prettig voelt komt hij los en dan zie je ook een hele sterke persoonlijkheid, maar het duurt lang voordat hij opwarmt bij nieuwe mensen. Zeker als die mensen joviaal en een beetje druk doen, zoals mensen juist vaak doen tegen jonge kinderen. Hij slaat dan compleet dicht. Daar komt nog bij dat hij een behoorlijke ontwikkelingsvoorsprong heeft, waardoor hij ook vaak anders uit de hoek komt dan mensen verwachten.
Ik vind mijn zoon helemaal fantastisch, maar ik heb het gevoel dat mensen hem vaak lijken te willen veranderen. Dat begint al op straat. Dat mensen contact met hem zoeken en stug door blijven gaan als hij duidelijk nee zegt of weg probeert te komen. Opmerkingen als 'joh ik bijt niet hoor' krijgen we dan regelmatig. Op het CB vinden ze hem stil (hij vindt de mensen daar echt verschrikkelijk) en op de peutelspeelzaal vinden ze hem sociaal niet zo sterk. Ik ben het daar eigenlijk niet helemaal mee eens. Hij is heel geïnteresseerd in andere kinderen, maakt contact en kan (met wat sturing) goed delen. Hij geeft alleen ook duidelijk grenzen aan. Hij zegt dingen als 'nee dit wil ik niet' of 'waarom ga je door, ik zei toch nee?' en als kinderen dan toch doorgaan (logisch hoor, het zijn peuters) dan is het klaar voor hem. Langdurig klaar ook. Hij gaat het kind daarna echt uit de weg en dat vinden ze op de peuterspeelzaal heel vreemd.
Best lastig vind ik. Ik wil natuurlijk dat hij in verschillende omgevingen kan aarden en dat hij beleefd is, maar ik wil ook graag dat hij leert dat hij goed is zoals hij is. Dat staat zo jong als hij is nu al wel eens onder druk naar mijn idee.
Is dit herkenbaar en hoe zouden jullie hiermee omgaan? Ik ben van nature vrij meegaand en beleefd (soms te) en op straat zou mijn natuurlijke reactie daarom bijvoorbeeld 'sorry hij is een beetje moe' of 'Zoon zeg eens netjes hallo' zijn, maar wat voor signaal geeft dat hem? En is het überhaupt zo erg om initieel wat verlegen te zijn of niet met iedereen te willen spelen?
Ik vind mijn zoon helemaal fantastisch, maar ik heb het gevoel dat mensen hem vaak lijken te willen veranderen. Dat begint al op straat. Dat mensen contact met hem zoeken en stug door blijven gaan als hij duidelijk nee zegt of weg probeert te komen. Opmerkingen als 'joh ik bijt niet hoor' krijgen we dan regelmatig. Op het CB vinden ze hem stil (hij vindt de mensen daar echt verschrikkelijk) en op de peutelspeelzaal vinden ze hem sociaal niet zo sterk. Ik ben het daar eigenlijk niet helemaal mee eens. Hij is heel geïnteresseerd in andere kinderen, maakt contact en kan (met wat sturing) goed delen. Hij geeft alleen ook duidelijk grenzen aan. Hij zegt dingen als 'nee dit wil ik niet' of 'waarom ga je door, ik zei toch nee?' en als kinderen dan toch doorgaan (logisch hoor, het zijn peuters) dan is het klaar voor hem. Langdurig klaar ook. Hij gaat het kind daarna echt uit de weg en dat vinden ze op de peuterspeelzaal heel vreemd.
Best lastig vind ik. Ik wil natuurlijk dat hij in verschillende omgevingen kan aarden en dat hij beleefd is, maar ik wil ook graag dat hij leert dat hij goed is zoals hij is. Dat staat zo jong als hij is nu al wel eens onder druk naar mijn idee.
Is dit herkenbaar en hoe zouden jullie hiermee omgaan? Ik ben van nature vrij meegaand en beleefd (soms te) en op straat zou mijn natuurlijke reactie daarom bijvoorbeeld 'sorry hij is een beetje moe' of 'Zoon zeg eens netjes hallo' zijn, maar wat voor signaal geeft dat hem? En is het überhaupt zo erg om initieel wat verlegen te zijn of niet met iedereen te willen spelen?
zondag 26 januari 2025 om 09:49
Veel is erg herkenbaar. Al zag de peuterspeelzaal bij ons wel een sociaal kind, met een groot rechtvaardigheidsgevoel, sprak wel tegen kinderen.
Heeft echt 3 jaar lang niet gesproken op peuterspeelzaal en in de kleuterklas. Is uiteindelijk goedgekomen. Met veel geduld van school en vooral kind de tijd geven.
Nu praat kind wel, al is het selectief tegen wie, gespannen in nieuwe situaties, 'verlegenheid' nog steeds herkenbaar.
Blijft lastig. Waar zoek je hulp voor en wat laat je. Nu kind nog meer woorden kan geven aan gedachten en gevoelens gaat het beter.
Nooit kind verplicht om iets te zeggen, nooit verontschuldigd, nooit in bijzijn gezegd: ja is verlegen. Als mensen er iets over zeiden, vriendelijk gelachen.
Al goed in gesprek geweest met de peuterspeelzaal en hoe jij je kind ziet?
Heeft echt 3 jaar lang niet gesproken op peuterspeelzaal en in de kleuterklas. Is uiteindelijk goedgekomen. Met veel geduld van school en vooral kind de tijd geven.
Nu praat kind wel, al is het selectief tegen wie, gespannen in nieuwe situaties, 'verlegenheid' nog steeds herkenbaar.
Blijft lastig. Waar zoek je hulp voor en wat laat je. Nu kind nog meer woorden kan geven aan gedachten en gevoelens gaat het beter.
Nooit kind verplicht om iets te zeggen, nooit verontschuldigd, nooit in bijzijn gezegd: ja is verlegen. Als mensen er iets over zeiden, vriendelijk gelachen.
Al goed in gesprek geweest met de peuterspeelzaal en hoe jij je kind ziet?
zondag 26 januari 2025 om 10:05
Mijn jongste is nu 10 jaar, en als peuter kon hij ook al vrij snel goed praten, maar is ook heel selectief. Op het cb vertikte hij het, met 3 jaar en 9 maanden deed hij alles perfect wat ze vroegen, maar zei geen woord. Cb vroeg of hij wel kon praten..
Daar kwamen ze aan het eind achter toen hij de vaccinatie kreeg
1 zin maar wel krachtig duidelijk en weg was hij.
Op het kdv, wisten ze dat hij kon praten, maar kon hij rustig de hele ochtend niks zeggen als hij geen zin had of iets.
Op school waren de juffen tot groep 5/6 gewend dat hij liefst niks zei in de klas of tegen hun praatte (tot hij ze een beetje kende, na een half jaar) , vanaf groep 6 gaat dat veel beter, groep 7 nu geen probleem meer.
Evenzo bij de voetbal, tot vorig jaar zei hij niks tegen de trainers de eerste maanden, nu gaat dat ook prima vanaf het begin.
Selectief zal hij vast altijd blijven, haantje de voorste nooit worden, hij is ook heel pienter mannetje.
Wij hebben nooit aangedrongen (school ook niet, juffen lieten hem altijd in zijn waarde), wel altijd gezegd om dag te zeggen, dank je wel etc.
Daar kwamen ze aan het eind achter toen hij de vaccinatie kreeg
1 zin maar wel krachtig duidelijk en weg was hij.Op het kdv, wisten ze dat hij kon praten, maar kon hij rustig de hele ochtend niks zeggen als hij geen zin had of iets.
Op school waren de juffen tot groep 5/6 gewend dat hij liefst niks zei in de klas of tegen hun praatte (tot hij ze een beetje kende, na een half jaar) , vanaf groep 6 gaat dat veel beter, groep 7 nu geen probleem meer.
Evenzo bij de voetbal, tot vorig jaar zei hij niks tegen de trainers de eerste maanden, nu gaat dat ook prima vanaf het begin.
Selectief zal hij vast altijd blijven, haantje de voorste nooit worden, hij is ook heel pienter mannetje.
Wij hebben nooit aangedrongen (school ook niet, juffen lieten hem altijd in zijn waarde), wel altijd gezegd om dag te zeggen, dank je wel etc.
zondag 26 januari 2025 om 10:43
Onze oudste, nu 4, was ook echt super verlegen. Met 2,5 jaar ging ze naar de peuters en zei ze geen woord terwijl ze thuis aan 1 stuk door kletste. Maar na een paar maand kwam ze los en met een half jaar sprak ze daar ook heel veel. Nu net naar de basisschool en daar gaat het ook prima, ze lijkt door de peuters er helemaal overheen gekomen.
Ik weet van mezelf vroeger nog dat ik ook heel verlegen was, veel langer dan mijn dochter, en vond het vooral fijn dat mijn ouders me nooit pushten. Ze zeiden gewoon, ze is een beetje verlegen en dan was het klaar totdat ik zelf de eerste stap zette. Zou me niet teveel van anderen aantrekken, er zijn zoveel kinderen verlegen. En is extravert dan altijd beter?
Ik weet van mezelf vroeger nog dat ik ook heel verlegen was, veel langer dan mijn dochter, en vond het vooral fijn dat mijn ouders me nooit pushten. Ze zeiden gewoon, ze is een beetje verlegen en dan was het klaar totdat ik zelf de eerste stap zette. Zou me niet teveel van anderen aantrekken, er zijn zoveel kinderen verlegen. En is extravert dan altijd beter?
zondag 26 januari 2025 om 10:51
Ik heb een heel introvert en een heel extravert kind. De reacties van de omgeving zijn heel interessant om te bekijken. Het leven is vaak makkelijker voor het extraverte kind, maar het introverte kind redt zich intussen ook prima. Dat heeft wel meer inzet gevergd en goede begeleiding is een must. Een niet zo bedoelde vervelende opmerking van een crèchemedewerker, een wat harde juf, een judoleraar met weinig empathie: voor het ene kind niet echt iets interessants, maar het andere kind raakte er compleet in de war van.
De balans bewaren, weerbaar maken zonder af te stompen. Het kan, maar het is lastig.
De balans bewaren, weerbaar maken zonder af te stompen. Het kan, maar het is lastig.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
zondag 26 januari 2025 om 10:54
Volgens mij doe jij het hartstikke goed. Ik denk eerder dat de mensen die opmerkingen maken als: ik bijt niet, hoor, opgevoed moeten worden. Zij willen bepaald gedrag, maar daar is hij nog niet aan toe.
En natuurlijk, dat gebeurt soms, en vast niet met de verkeerde intenties, maar het is niet helpend.
En natuurlijk, dat gebeurt soms, en vast niet met de verkeerde intenties, maar het is niet helpend.
zondag 26 januari 2025 om 11:07
Dit herken ik heel erg. Mijn introverte kind heeft zich lang proberen aan te passen aan zijn omgeving, door te doen wat 'men' van hem verwachtte. Daar was hij niet zo goed in, want dat was een kunstje en niet echt wie hij zelf was. Pas toen hij besloot om gewoon zichzelf te zijn, ging het veel beter, kreeg hij leuke contacten en ook waardering voor wie hij was. En natuurlijk werd hij daar zelfverzekerder en gelukkiger van waardoor hij in een opwaartse spiraal terecht kwam.Nana_Mouskouri schreef: ↑26-01-2025 10:51Ik heb een heel introvert en een heel extravert kind. De reacties van de omgeving zijn heel interessant om te bekijken. Het leven is vaak makkelijker voor het extraverte kind, maar het introverte kind redt zich intussen ook prima.
...
Leer je verlegen kind dus vooral dat het prima is om zichzelf te zijn, ook als dat betekent dat je daardoor niet tegen iedereen wil praten. Geen excuses maken voor zijn gedrag tegen wie dan ook, maar hem complimenteren voor al die leuke dingen die hij ook doet. Zorg ervoor dat thuis een veilige haven is wanneer de buitenwereld niet altijd makkelijk is.
zondag 26 januari 2025 om 11:36
Hoe doe je dat als iemand tegen je gaat praten en daarna vragen stelt aan kind? Mijne is 6 en erg verlegen als ze iemand niet kent. Iemand vraagt dan wat haar naam is of hoe het op school is en dan reageert ze niet en kijkt ze diegene niet aan. Nu reageer ik dan in plaats en probeer haar te stimuleren iets terug te zeggen. Maar ik vind het wel lastig wat het beste is om te doen. Waar ik woon zijn mensen aardig extrovert dus het gebeurt regelmatig.Lemon schreef: ↑26-01-2025 11:07
Leer je verlegen kind dus vooral dat het prima is om zichzelf te zijn, ook als dat betekent dat je daardoor niet tegen iedereen wil praten. Geen excuses maken voor zijn gedrag tegen wie dan ook, maar hem complimenteren voor al die leuke dingen die hij ook doet. Zorg ervoor dat thuis een veilige haven is wanneer de buitenwereld niet altijd makkelijk is.
zondag 26 januari 2025 om 11:44
Kun je dit al met je kind bespreken? Wat hij/zij graag zou willen dat je in zo’n situatie doet?Elsy schreef: ↑26-01-2025 11:36Hoe doe je dat als iemand tegen je gaat praten en daarna vragen stelt aan kind? Mijne is 6 en erg verlegen als ze iemand niet kent. Iemand vraagt dan wat haar naam is of hoe het op school is en dan reageert ze niet en kijkt ze diegene niet aan. Nu reageer ik dan in plaats en probeer haar te stimuleren iets terug te zeggen. Maar ik vind het wel lastig wat het beste is om te doen. Waar ik woon zijn mensen aardig extrovert dus het gebeurt regelmatig.
zondag 26 januari 2025 om 11:53
Ja eigenlijk kan dat best goed. Ik snap niet waarom ik niet zo besproken heb wat het beste is in die situatie. We praten wel over waarom ze niets terugzegt en wat ze voelt. Ik ga het even bespreken wat ze fijn vindt!
zondag 26 januari 2025 om 11:58
Mooi dat jullie wel ervaren hebben dat er geduld en ruimte was! Dat lijkt me heel helpend. Gewoon vriendelijk lachen neem ik mee, misschien moet ik het ook niet moeilijker maken dan dat.Gerbera88 schreef: ↑26-01-2025 09:49Veel is erg herkenbaar. Al zag de peuterspeelzaal bij ons wel een sociaal kind, met een groot rechtvaardigheidsgevoel, sprak wel tegen kinderen.
Heeft echt 3 jaar lang niet gesproken op peuterspeelzaal en in de kleuterklas. Is uiteindelijk goedgekomen. Met veel geduld van school en vooral kind de tijd geven.
Nu praat kind wel, al is het selectief tegen wie, gespannen in nieuwe situaties, 'verlegenheid' nog steeds herkenbaar.
Blijft lastig. Waar zoek je hulp voor en wat laat je. Nu kind nog meer woorden kan geven aan gedachten en gevoelens gaat het beter.
Nooit kind verplicht om iets te zeggen, nooit verontschuldigd, nooit in bijzijn gezegd: ja is verlegen. Als mensen er iets over zeiden, vriendelijk gelachen.
Al goed in gesprek geweest met de peuterspeelzaal en hoe jij je kind ziet?
We zijn in gesprek geweest met de peuterspeelzaal en ze herkenden uiteindelijk wel wat wij beschreven, maar ze hebben gewoon heel erg zo iets van kom op geen gezeur even leuk met de groep meedoen nu. Terwijl ik dan ook wel denk leuk voor wie?
zondag 26 januari 2025 om 12:00
Dit is heel herkenbaar ja, mijn zoon is zo gevoelig voor al deze dingen. Ik zelf ook wel trouwens, hij heeft het niet van een vreemde. Wat heeft voor jullie gewerkt?Nana_Mouskouri schreef: ↑26-01-2025 10:51Ik heb een heel introvert en een heel extravert kind. De reacties van de omgeving zijn heel interessant om te bekijken. Het leven is vaak makkelijker voor het extraverte kind, maar het introverte kind redt zich intussen ook prima. Dat heeft wel meer inzet gevergd en goede begeleiding is een must. Een niet zo bedoelde vervelende opmerking van een crèchemedewerker, een wat harde juf, een judoleraar met weinig empathie: voor het ene kind niet echt iets interessants, maar het andere kind raakte er compleet in de war van.
De balans bewaren, weerbaar maken zonder af te stompen. Het kan, maar het is lastig.
zondag 26 januari 2025 om 12:01
Ja dat denk ik ook wel eens, waarom redeneer je zo vanuit je eigen behoefte bij een jong kind. Niet kwaad bedoeld, maar soms wel op het onbeleefde af.Sierlijk schreef: ↑26-01-2025 10:54Volgens mij doe jij het hartstikke goed. Ik denk eerder dat de mensen die opmerkingen maken als: ik bijt niet, hoor, opgevoed moeten worden. Zij willen bepaald gedrag, maar daar is hij nog niet aan toe.
En natuurlijk, dat gebeurt soms, en vast niet met de verkeerde intenties, maar het is niet helpend.
Dankjewel
en het doet me goed dat te horen.
zondag 26 januari 2025 om 12:09
Wat mooi om te lezen over je zoon. Ik sta helemaal achter wat je schrijft, dus dat moet ik gewoon goed voor ogen houden.Lemon schreef: ↑26-01-2025 11:07Dit herken ik heel erg. Mijn introverte kind heeft zich lang proberen aan te passen aan zijn omgeving, door te doen wat 'men' van hem verwachtte. Daar was hij niet zo goed in, want dat was een kunstje en niet echt wie hij zelf was. Pas toen hij besloot om gewoon zichzelf te zijn, ging het veel beter, kreeg hij leuke contacten en ook waardering voor wie hij was. En natuurlijk werd hij daar zelfverzekerder en gelukkiger van waardoor hij in een opwaartse spiraal terecht kwam.
Leer je verlegen kind dus vooral dat het prima is om zichzelf te zijn, ook als dat betekent dat je daardoor niet tegen iedereen wil praten. Geen excuses maken voor zijn gedrag tegen wie dan ook, maar hem complimenteren voor al die leuke dingen die hij ook doet. Zorg ervoor dat thuis een veilige haven is wanneer de buitenwereld niet altijd makkelijk is.
zondag 26 januari 2025 om 12:18
Mijn kind is dus een stuk ouder maar wel altijd al gevoelig geweest. Wat bij ons werkt is complimenten geven, aangeven dat iedereen anders is en goed is zoals je bent en thuis zelf hun ding laten doen en vrijheid geven. Dus thuis vooral hun zelfvertrouwen opbouwen zodat ze zich daar echt veilig voelen. M’n kind is nog steeds verlegen, vooral als ze iemand niet goed kent. Maar als ze je kent en het klikt is ze helemaal zichzelf.
M’n jongste is heel extrovert en de oudste leert daar ook van. De jongste leert dan weer andere dingen van de oudste. Dat zal ook met vriendjes/vriendinnetjes zo zijn.
zondag 26 januari 2025 om 12:35
Dit!! Die volwassenen die hun eigen behoeften voorop zetten, bizar. Ik heb twee van dit soort kinderen, en heb het altijd voor ze opgenomen. Werd wel eens wat van gevonden, en ik heb ook wel eens getwijfeld, maar terugkijkend is het heel goed geweest. Ik sprak gewoon de behoeftes van mijn kinderen uit als anderen die niet zagen (of wilden zien...).
Dus:
- laat haar maar met rust, dat vindt ze fijner
- o nee hoor, van ons hoeven ze nooit een handje/kusje enz te geven als ze dat niet willen
- ze praat niet graag met vreemden
- nee doe maar niet, ze wil niet opgetild worden/op schoot enz
En "dankjewel" voor het snoepje bij de kassa zei ik gewoon voor ze, dat durfden ze ook niet. Ik heb ze nooit gepusht.
Ook dingen als logeren en oppas heeft lang geduurd. Ik heb al het commentaar erbij genomen (als je ze altijd maar beschermt leren ze het ook niet, het kind is niet verlegen maar de moeder is gewoon te beschermend enz).
En verrassing: al die dingen doen ze nu (16 en 14) helemaal prima. Ze zijn beleefd, sociaal, hebben bergen vrienden waarmee ze op kampen en vakanties gaan, en ze weten heel goed wat bij ze past qua mensen en gedrag.
zondag 26 januari 2025 om 12:46
zondag 26 januari 2025 om 13:15
Hier sluit ik me volledig bij aan. Mensen vinden het soms lastig te begrijpen dat niet iedereen kind vooraan wil staan om mee te dansen bij het animatieteam, dat er kinderen zijn die flauwe grapjes serieus opnemen en sowieso schrikken als een wildvreemde tegen ze begint te kletsen, dat niet ieder kind op elk willekeurig moment zijn voetbalkaarten wil laten zien omdat die gezellige buurman dat vraagt.Lemon schreef: ↑26-01-2025 11:07Dit herken ik heel erg. Mijn introverte kind heeft zich lang proberen aan te passen aan zijn omgeving, door te doen wat 'men' van hem verwachtte. Daar was hij niet zo goed in, want dat was een kunstje en niet echt wie hij zelf was. Pas toen hij besloot om gewoon zichzelf te zijn, ging het veel beter, kreeg hij leuke contacten en ook waardering voor wie hij was. En natuurlijk werd hij daar zelfverzekerder en gelukkiger van waardoor hij in een opwaartse spiraal terecht kwam.
Leer je verlegen kind dus vooral dat het prima is om zichzelf te zijn, ook als dat betekent dat je daardoor niet tegen iedereen wil praten. Geen excuses maken voor zijn gedrag tegen wie dan ook, maar hem complimenteren voor al die leuke dingen die hij ook doet. Zorg ervoor dat thuis een veilige haven is wanneer de buitenwereld niet altijd makkelijk is.
De wereld is ingericht op extraverte kinderen. Laat je daardoor niet van de wijs brengen. Ga niet twijfelen. Jouw kind is prima zoals het is. Ook als hij in je rok kruipt als hij een handje moet geven.
Mijn dochter van 12 geeft inmiddels gewoon netjes een handje
(werd toen ze 3 was superbelangrijk gevonden ofzo). Maar vrienden en familie met extraverte kinderen vinden nog steeds dat ze gewoon dit, of gewoon dat. Behalve gewoon zichzelf zijn. Dat is lastig ofzo.
zondag 26 januari 2025 om 14:04
Herkenbaar. Mijn jongste is verlegen, introvert en erg selectief met wie hij wel of niet zijn energie wil steken. We zijn er inmiddels ook achtergekomen dat hij HB is.
Misschien is het omdat dit mijn tweede kind is, maar ik kon me nooit druk maken om zijn 'verlegenheid' of hoe mensen daarop reageren. Ik zie het vooral als gebrek van die volwassenen, die schijnbaar niet met verlegen kinderen kunnen omgaan.
Thuis had hij altijd al een enorme woordenschat en ik werd soms gestoord van het vele praten. Dat hij in de 2,5 jaar geen woord tegen de leidsters van de peuterspeelzaal heeft gesproken, tja, hij zal daar vast een goede reden voor hebben gehad. Waarschijnlijk deden ze te kinderlijk tegen hem en dan neemt hij die mensen niet serieus.
Vanaf zijn zesde jaar gaat het alweer de goede kant op. Wij hebben er nooit een ding van gemaakt en hebben altijd antwoord gegeven wanneer hij het niet wilde of deed. Gewoon het goede voorbeeld geven.
Inmiddels is hij zeven jaar en is nog steeds spaarzaam met spraak, maar zegt bij winkels wel gedag en spreekt zonder moeite vreemden aan.
Ik heb er nog steeds alle vertrouwen in dat het helemaal goed komt en hij is nu eenmaal anders dan zijn broer.
Misschien is het omdat dit mijn tweede kind is, maar ik kon me nooit druk maken om zijn 'verlegenheid' of hoe mensen daarop reageren. Ik zie het vooral als gebrek van die volwassenen, die schijnbaar niet met verlegen kinderen kunnen omgaan.
Thuis had hij altijd al een enorme woordenschat en ik werd soms gestoord van het vele praten. Dat hij in de 2,5 jaar geen woord tegen de leidsters van de peuterspeelzaal heeft gesproken, tja, hij zal daar vast een goede reden voor hebben gehad. Waarschijnlijk deden ze te kinderlijk tegen hem en dan neemt hij die mensen niet serieus.
Vanaf zijn zesde jaar gaat het alweer de goede kant op. Wij hebben er nooit een ding van gemaakt en hebben altijd antwoord gegeven wanneer hij het niet wilde of deed. Gewoon het goede voorbeeld geven.
Inmiddels is hij zeven jaar en is nog steeds spaarzaam met spraak, maar zegt bij winkels wel gedag en spreekt zonder moeite vreemden aan.
Ik heb er nog steeds alle vertrouwen in dat het helemaal goed komt en hij is nu eenmaal anders dan zijn broer.
zondag 26 januari 2025 om 14:56
Met de meeste verlegen kinderen komt het gewoon goed hoor. Mensen moeten zich niet zo opdringen. Ik was vroeger heel verlegen (niet per se tegen kinderen van mijn eigen leeftijd, maar tegen iedereen die ouder was) en mijn broertje misschien nog wel erger. Op de kleuterschool dacht de juf zelfs dat hij niet kon praten, hij had na een hele tijd nog steeds geen woord gezegd.
Vanaf de puberteit zijn we er helemaal overheen gegroeid, net zoals de meeste mensen. We hebben zelfs allebei een heel communicatieve functie waarbij we op iedereen afstappen en sociaal zijn. Ik ken ook eigenlijk helemaal niemand die volwassen is en echt verlegen, hooguit wat meer introvert. En daar is helemaal niets mis mee.
Vanaf de puberteit zijn we er helemaal overheen gegroeid, net zoals de meeste mensen. We hebben zelfs allebei een heel communicatieve functie waarbij we op iedereen afstappen en sociaal zijn. Ik ken ook eigenlijk helemaal niemand die volwassen is en echt verlegen, hooguit wat meer introvert. En daar is helemaal niets mis mee.
zondag 26 januari 2025 om 15:00
Ik woon niet in Nederland maar hier werd kind door een ouder gewoon op haar hoofd gekust. Is hier relatief normaal maar we stonden allebei perplex. Ik vroeg later of ze het vervelend vond maar dat vond ze niet zei ze, ze vond het vooral apart.Lilla schreef: ↑26-01-2025 12:46O en inderdaad zijn mensen soms ronduit onbeleefd naar kinderen. Hoe haal je het in vredesnaam in je hoofd om een zichbaar verlegen kind dat duidelijk niets van je wil weten in een wangetje te knijpen of te gaan kietelen... dat gaat echt over grenzen vind ik, maakt niet uit hoe jong het kind is.
zondag 26 januari 2025 om 16:53
Hier is kind ook introvert. Het verandert wel iets, maar dat komt in eigen tempo.
Werkgever is tevreden over het geleverde werk maar is zelf extravert en verwacht dat ook van anderen. Iedere keer weer het praatje dat het er echt wel inzit om meer open te zijn. Komt kind weer met rot gevoel thuis.
Wij zeggen ook dat je bent wie je bent en dat in de maatschappij verschillende mensen nodig zijn en dat je jezelf moet kunnen zijn. De laatste keer heeft ze uiteindelijk gezegd dat ze er nu een jaar werkt en dat dit is wie ze is. Extravert is vaak de norm, maar ze realiseren zich niet dat een werkvloer niet leuker wordt als je allemaal zeer aanwezig bent. Dat je alleen kunt shinen als roeptoeter als de rest wat terughoudend is.
Werkgever is tevreden over het geleverde werk maar is zelf extravert en verwacht dat ook van anderen. Iedere keer weer het praatje dat het er echt wel inzit om meer open te zijn. Komt kind weer met rot gevoel thuis.
Wij zeggen ook dat je bent wie je bent en dat in de maatschappij verschillende mensen nodig zijn en dat je jezelf moet kunnen zijn. De laatste keer heeft ze uiteindelijk gezegd dat ze er nu een jaar werkt en dat dit is wie ze is. Extravert is vaak de norm, maar ze realiseren zich niet dat een werkvloer niet leuker wordt als je allemaal zeer aanwezig bent. Dat je alleen kunt shinen als roeptoeter als de rest wat terughoudend is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
