Kinderen
alle pijlers
Verschil in populariteit broer zus
vrijdag 18 december 2020 om 13:09
Mijn ene kind (groep 8) heeft energie voor 10, is meestal opgewekt en heel sociaal. Ze heeft net als ieder mens uiteraard haar issues maar haar grote kwaliteit is dat het een oprecht vriendelijk kind is.
Ze kan met alle leeftijden goed opschieten en gaat net zo gezellig met een buurkindje van anderhalf spelen, als met een kind van 7, en heeft veel vriendinnen van haar eigen leeftijd.
Mijn jongere kind is echt een goedzak, maar sociaal zijn kost hem heel veel energie en hij is nogal snel uit zijn hum.
Naar voorbeeld van oudste probeert hij ook met kinderen van alle leeftijden te spelen, wat op zich voor kolderieke situaties zorgt
(denk ongemakkelijk jongetje dat wordt gekoeioneerd door een dreumes meisje).
Nu is het vakantie.
Alles aan jongste ademt dat hij moe is.
Oudste fladdert ondertussen van vriendin naar vriendin, heeft online chats met hele meutes meiden, er staan peuters op de stoep met knutselwerkjes, etc.
Jongste heeft nu door dat hij dat niet heeft.
Ik wijs hem op zijn vriendjes (soortgelijke types) eentje heeft de hele dag lekker geslapen en op de bank gehangen, de ander geeft aan moe te zijn en te willen thuisblijven.
Die jongetjes willen graag met hem afspreken en dat is ook altijd leuk, maar willen nu eigenlijk een tijdje niks.
Zus doet ook vaak genoeg leuke dingen met hem, hij mag ook wel mee naar vriendinnen en iedereen doet zijn best. .
Wat ook niet meehelpt is dat het enige jongetje van een beetje zijn leeftijd in de familie ook erg naar oudste trekt, net als letterlijk ieder neefje en nichtje.
Dus feestdagen zijn ook wat akward.
Als we binnenkomen is net alsof er een popster binnenkomt, zelfs de babies krijsen het uit en gaan met de armpjes richting oudste.
Alle volwassenen ter compensatie extra leuk met jongste doen maar toch.
Hij wordt niet buitengesloten en doet mee, maar is snel boos.
Als liefhebbende moeder zie ik dat hij zijn best doet maar het ook niet zo makkelijk is om met hem te spelen.
Het is snel 'we doen nooit iets wat ik leuk vind', 'ik wil dat niet doen want dan doen we steeds wat nichtje x wil'.
Zelf wil hij niets voorstellen, wordt dan huilerig en dan gaat een oom maar weer met hem voetballen.
Wij proberen er een keuze van te maken, dus 'als je dit kiest, kies je er dus voor om niet mee te doen' en iedereen is bereid om er iets leuks voor hem van te maken. Maar je kunt niet van een groep kinderen verwachten dat ze een hele middag precies volgens zijn regels gaan voetballen bijvoorbeeld.
het is gewoon nog ingewikkeld voor hem.
Ik zie er steeds verbetering in en niet iedereen is een allemansvriend, en hij kan op school en de opvang heel goed meedraaien.
Het level van sociaal geliefd zijn van oudste is vind ik bijzonder, niet hoe hij zich gedraagt.
hij meet zich af aan oudste haar sociale leven, maar dat vind ik niet een goede maatstaf.
Zijn er andere gezinnen waarin zoiets speelt en hoe lossen jullie dat op?
Ik vind het zo sneu soms.
Met oude moeder op stap of een spelletje is ook niet meer altijd een goedmaker.
Ze kan met alle leeftijden goed opschieten en gaat net zo gezellig met een buurkindje van anderhalf spelen, als met een kind van 7, en heeft veel vriendinnen van haar eigen leeftijd.
Mijn jongere kind is echt een goedzak, maar sociaal zijn kost hem heel veel energie en hij is nogal snel uit zijn hum.
Naar voorbeeld van oudste probeert hij ook met kinderen van alle leeftijden te spelen, wat op zich voor kolderieke situaties zorgt
(denk ongemakkelijk jongetje dat wordt gekoeioneerd door een dreumes meisje).
Nu is het vakantie.
Alles aan jongste ademt dat hij moe is.
Oudste fladdert ondertussen van vriendin naar vriendin, heeft online chats met hele meutes meiden, er staan peuters op de stoep met knutselwerkjes, etc.
Jongste heeft nu door dat hij dat niet heeft.
Ik wijs hem op zijn vriendjes (soortgelijke types) eentje heeft de hele dag lekker geslapen en op de bank gehangen, de ander geeft aan moe te zijn en te willen thuisblijven.
Die jongetjes willen graag met hem afspreken en dat is ook altijd leuk, maar willen nu eigenlijk een tijdje niks.
Zus doet ook vaak genoeg leuke dingen met hem, hij mag ook wel mee naar vriendinnen en iedereen doet zijn best. .
Wat ook niet meehelpt is dat het enige jongetje van een beetje zijn leeftijd in de familie ook erg naar oudste trekt, net als letterlijk ieder neefje en nichtje.
Dus feestdagen zijn ook wat akward.
Als we binnenkomen is net alsof er een popster binnenkomt, zelfs de babies krijsen het uit en gaan met de armpjes richting oudste.
Alle volwassenen ter compensatie extra leuk met jongste doen maar toch.
Hij wordt niet buitengesloten en doet mee, maar is snel boos.
Als liefhebbende moeder zie ik dat hij zijn best doet maar het ook niet zo makkelijk is om met hem te spelen.
Het is snel 'we doen nooit iets wat ik leuk vind', 'ik wil dat niet doen want dan doen we steeds wat nichtje x wil'.
Zelf wil hij niets voorstellen, wordt dan huilerig en dan gaat een oom maar weer met hem voetballen.
Wij proberen er een keuze van te maken, dus 'als je dit kiest, kies je er dus voor om niet mee te doen' en iedereen is bereid om er iets leuks voor hem van te maken. Maar je kunt niet van een groep kinderen verwachten dat ze een hele middag precies volgens zijn regels gaan voetballen bijvoorbeeld.
het is gewoon nog ingewikkeld voor hem.
Ik zie er steeds verbetering in en niet iedereen is een allemansvriend, en hij kan op school en de opvang heel goed meedraaien.
Het level van sociaal geliefd zijn van oudste is vind ik bijzonder, niet hoe hij zich gedraagt.
hij meet zich af aan oudste haar sociale leven, maar dat vind ik niet een goede maatstaf.
Zijn er andere gezinnen waarin zoiets speelt en hoe lossen jullie dat op?
Ik vind het zo sneu soms.
Met oude moeder op stap of een spelletje is ook niet meer altijd een goedmaker.
vrijdag 18 december 2020 om 15:40
Ik herken het wel en ik denk dat het ook heel normaal is binnen een gezin. Een directe oplossing is er niet, behalve aangeven, dat iedereen anders is en dat dat prima is. En uiteraard heb ik het ene kind ook wel geprobeerd een beetje (niet opzichtig) te helpen.
Wat ook goed is, is te realiseren dat bij kinderen dit soort dingen ook gewoon kunnen veranderen. Mijn zeer sociale, easy-going en relaxte kind maakte ineens een enorm moeilijke puberteit door, terwijl het kind, dat altijd een beetje met zichzelf in de knoop zat, ineens enorm groeide. Opgroeien is geen rechtlijnige functie.
Wat ook goed is, is te realiseren dat bij kinderen dit soort dingen ook gewoon kunnen veranderen. Mijn zeer sociale, easy-going en relaxte kind maakte ineens een enorm moeilijke puberteit door, terwijl het kind, dat altijd een beetje met zichzelf in de knoop zat, ineens enorm groeide. Opgroeien is geen rechtlijnige functie.
vrijdag 18 december 2020 om 15:43
Alecta schreef: ↑18-12-2020 15:40Ik herken het wel en ik denk dat het ook heel normaal is binnen een gezin. Een directe oplossing is er niet, behalve aangeven, dat iedereen anders is en dat dat prima is. En uiteraard heb ik het ene kind ook wel geprobeerd een beetje (niet opzichtig) te helpen.
Wat ook goed is, is te realiseren dat bij kinderen dit soort dingen ook gewoon kunnen veranderen. Mijn zeer sociale, easy-going en relaxte kind maakte ineens een enorm moeilijke puberteit door, terwijl het kind, dat altijd een beetje met zichzelf in de knoop zat, ineens enorm groeide. Opgroeien is geen rechtlijnige functie.
En daar moet je dus inderdaad heel voorzichtig in opereren.
Anders krijgt het niet zo populaire kind echt het idee dat er iets mis met hem/haar is.
vrijdag 18 december 2020 om 17:38
Ja, zo uitgelegd snap ik de opmerking 'maak van zijn probleem niet jouw probleem' beter.Ceester schreef: ↑18-12-2020 13:53Onze zoon zit in beetje tussen jouw twee kinderen in qua sociaal leven. Hij is behoorlijk populair, maar er zijn ook dagen dat er even niemand beschikbaar is. Dat vindt hij dan meestal ook prima. Hij kan op zich goed alleen spelen, soms met een beetje hulp van een van zijn ouders (even soldaatjes neerzetten en eventueel een kapla huisje bouwen, het gevecht doet hij dan zelf) In de straat is hij niet bijzonder populair, maar hij zit zelf ook niet te wachten op vriendschap met die kinderen. Ze zijn natuurlijk gewoon sociaal naar elkaar toe, maken weleens een praatje of ruilen pokemonkaartjes, maar echte vrienden zijn ze niet. Ik denk dat onze zoon een stuk of tien vrienden heeft, allemaal verschillend van karakter en interesses. Dit is inclusief twee neefjes. In de klas komt hij goed mee, kan hij met iedereen op zijn minst prima door een deur. Op familiebijeenkomsten is het geen feest als T niet is geweest
Ik snap de opmerking 'maak van zijn probleem niet jouw probleem' eigenlijk wel. Door het telkens 'goed' te willen maken, denkt je zoon misschien dat alleen spelen niet cool is. Daarbij krijgt hij ook de kans niet om het te proberen, want er gaat dan wel weer een oom met hem voetballen. Oftewel, een volwassene rent meteen om het ongemak bij zoon weg te nemen. Hierdoor is het voor zoon moeilijker om zijn eigen oplossing wel te vinden, ook al lukt dat in eerste instantie niet.
Huilen en dan maar een oom die het rotgevoel wegneemt, leert hem niet om het zelf op te lossen, of over 'nooit iets doen wat hij leuk vindt' geen rotgevoel te hebben. Of om zichzelf te leren kennen zodat hij de volgende keer wel weet wat hij dan wil doen....
nou ja, ik denk dat hij (en de volwassenen) wat vaker door de zure appel moeten bijten...
Dat is inderdaad weleens wat er gebeurd, terwijl ik inderdaad niet het signaal wil afgeven dat hij iets tekort komt, verkeerd doet of sneu is. Want dat is het in feite niet.
Ik probeer het als 'keuze' te presenteren.
Goed inzicht.
vrijdag 18 december 2020 om 17:40
Dit is ook een goed inzicht. Ik probeer er ook niet te bovenop te zitten en als een mamma leeuw alles te regelen. Maar ik voel me toch een beetje schuldig dat ik niks 'geregeld' heb op zo'n middag. Wat dan precies weet ik ook niet....Alecta schreef: ↑18-12-2020 15:40Ik herken het wel en ik denk dat het ook heel normaal is binnen een gezin. Een directe oplossing is er niet, behalve aangeven, dat iedereen anders is en dat dat prima is. En uiteraard heb ik het ene kind ook wel geprobeerd een beetje (niet opzichtig) te helpen.
Wat ook goed is, is te realiseren dat bij kinderen dit soort dingen ook gewoon kunnen veranderen. Mijn zeer sociale, easy-going en relaxte kind maakte ineens een enorm moeilijke puberteit door, terwijl het kind, dat altijd een beetje met zichzelf in de knoop zat, ineens enorm groeide. Opgroeien is geen rechtlijnige functie.
vrijdag 18 december 2020 om 17:51
Het sneue is dat ook die pogingen een beetje op niks zijn uitgelopen.montblanc schreef: ↑18-12-2020 13:43Kun je met hem praten over waar híj goed in is, zijn kwaliteiten, om te laten zien dat iedereen anders is. Misschien kun je hek helpen zijn eigen leven te creëren, met eigen vrienden, eigen hobby’s en clubjes. Dan staat hij daar centraal en gaat het niet wéér om zijn zus.
En wil hij wil echt dat leven van zijn zus, of gewoon een stel fijne vrienden en niet telkens ‘het broertje van’ zijn? Ik moet namelijk gelijk aan introvertheid denken. Misscfien heb je er wat aan als je daar op googlt.
Hij zit op een sport, vriendje ook op die sport, ander vriendje ook.
Komen die vriendjes nooit op die sport.
Hij heeft zelfs beleefd nog aan die ouders van dat vriendje gevraagd of ze nog zouden komen. Ouders: ja volgende keer.
Ouders tegen mij ook dat het super leuk is, ook hele verhalen tegen andere mensen over hun sportieve kind etc.
Weer niet, terwijl ze er wel gewoon voor betalen en ook niet op iets anders zitten.
Dat soort dingen zijn wel lastig.
vrijdag 18 december 2020 om 19:19
Heeft jouw zoon een probleem, of is het eigenlijk jouw probleem? Met andere woorden: heeft jouw zoon er oprecht last van dat hij andere contacten heeft dan je dochter?
Je dochter klinkt als extravert, je zoon als introvert. Beide prima, beide met hun eigen kwaliteiten.
Mijn tip zou zijn: accepteer beide kinderen zoals ze zijn, en straal ook naar ze uit dat ze goed zijn zoals ze zijn. Je dochter met 30 kids om zich heen en gelukkig, je zoon lekker rustig op de bank en gelukkig (bijvoorbeeld).
Je dochter klinkt als extravert, je zoon als introvert. Beide prima, beide met hun eigen kwaliteiten.
Mijn tip zou zijn: accepteer beide kinderen zoals ze zijn, en straal ook naar ze uit dat ze goed zijn zoals ze zijn. Je dochter met 30 kids om zich heen en gelukkig, je zoon lekker rustig op de bank en gelukkig (bijvoorbeeld).
vrijdag 18 december 2020 om 20:37
Hij heeft een probleem omdat hij zich afgewezen voelt.Pien252 schreef: ↑18-12-2020 19:19Heeft jouw zoon een probleem, of is het eigenlijk jouw probleem? Met andere woorden: heeft jouw zoon er oprecht last van dat hij andere contacten heeft dan je dochter?
Je dochter klinkt als extravert, je zoon als introvert. Beide prima, beide met hun eigen kwaliteiten.
Mijn tip zou zijn: accepteer beide kinderen zoals ze zijn, en straal ook naar ze uit dat ze goed zijn zoals ze zijn. Je dochter met 30 kids om zich heen en gelukkig, je zoon lekker rustig op de bank en gelukkig (bijvoorbeeld).
En als er tig kinderen voor oudste bellen en langskomen en niemand voor hem hij dat benoemt.
'niemand komt voor mij mamma'.
Dat gevoel vind ik zielig.
Maar de praktijk is dat hij het idee leuk vindt maar de uitvoering minder.
Van mij hoeft hij niet 'meer', hij heeft leuke vriendjes.
En als hij gewoon rustig thuis zit kan hij zich goed vermaken. Zodra hij door heeft dat er sociale contacten kunnen (oudste ziet elk moment als kans) gaat hij in de 'zie je wel, ik heb niemand' modus.
Ik zou graag willen dat hij het loskoppelt en inderdaad zoals jij beschrijft gewoon zijn eigen pad gaat.
vrijdag 18 december 2020 om 20:39
Ik heb kenmerken van beide en man is introvert. En nu ik erover nadenk is kan ook (tegen mij) soms wat aan het mopperen dat hij niet wat meer vrienden heeft.
En wil ook niet omgaan met mensen die graag met hem om willen gaan.
Hmmm.
Een patroon.
vrijdag 18 december 2020 om 21:23
Ik was met mijn oudste ook steeds heel druk bezig: heeft ze wel genoeg vriendjes in de klas, valt ze wel lekker binnen de groep. Totdat ik iets las over introvert zijn, en wat dat nou precies inhoudt. En nu kan ik het loslaten. Oudste speelt niet met de complete klas omdat ze gewoon oprecht gelukkig is met de 2 vriendjes die ze heeft in de klas. En oprecht geniet van alleen spelen.
En bij mijzelf viel opeens ook het kwartje: ik heb dit ook, terwijl ik ook altijd het gevoel heb ‘ik moet meer vriendinnen hebben, grote vriendengroepen etc’. Maar dat gevoel krijg ik denk ik doordat ik denk dat iedereen grote vriendengroepen heeft, en zich daar prettig bij voelt. Ik vind het heerlijk om met goede vrienden te zijn, maar ben net zo lief een avond/avonden alleen thuis.
vrijdag 18 december 2020 om 22:45
Wat moeilijk voor je jongste. Mijn zelfvertrouwen is eerlijk gezegd behoorlijk naar de knoppen geholpen door zo'n populaire zus. Ik ben ook introvert en daar heb ik vrede mee, maar ik heb me wel mijn hele jeugd het mindere, saaie, genegeerde kind gevoeld. Zo herkenbaar wat je schrijft over neefjes en nichtjes onder andere en dat deed vreselijk pijn. Ook voor introverte mensen is het belangrijk om gezien en gewaardeerd te worden.
Gelukkig lees ik dat jij je jongste wel ziet. Ik denk dat het belangrijk is dat je hem zoveel mogelijk in zijn kracht zet. Waar is hij goed in? Wat doet hij graag? Wat zijn zijn mooie kanten? Daar de nadruk op leggen en zorgen dat hij daarin zichtbaar is.
Gelukkig lees ik dat jij je jongste wel ziet. Ik denk dat het belangrijk is dat je hem zoveel mogelijk in zijn kracht zet. Waar is hij goed in? Wat doet hij graag? Wat zijn zijn mooie kanten? Daar de nadruk op leggen en zorgen dat hij daarin zichtbaar is.
vrijdag 18 december 2020 om 23:52
Dank je voor je reactie. Wat jij beschrijft lijkt me zo naar.Zandblauwtjes schreef: ↑18-12-2020 22:45Wat moeilijk voor je jongste. Mijn zelfvertrouwen is eerlijk gezegd behoorlijk naar de knoppen geholpen door zo'n populaire zus. Ik ben ook introvert en daar heb ik vrede mee, maar ik heb me wel mijn hele jeugd het mindere, saaie, genegeerde kind gevoeld. Zo herkenbaar wat je schrijft over neefjes en nichtjes onder andere en dat deed vreselijk pijn. Ook voor introverte mensen is het belangrijk om gezien en gewaardeerd te worden.
Gelukkig lees ik dat jij je jongste wel ziet. Ik denk dat het belangrijk is dat je hem zoveel mogelijk in zijn kracht zet. Waar is hij goed in? Wat doet hij graag? Wat zijn zijn mooie kanten? Daar de nadruk op leggen en zorgen dat hij daarin zichtbaar is.
Ik probeer het echt, dat in zijn kracht zetten.'ja maar jij moet aardige dingen zeggen, jij bent mijn moeder' zegt hij dan weleens.
En wat ik ook schrijnend vindt is dat hij dan maar gaat helpen. Om toch maar een rol te hebben.
Ligt oudste op de bank te giebelen en hij heel ijverig dingen opruimen.
Ik ben echt onzeker in wat te bevestigen en wat niet merk ik.
zaterdag 19 december 2020 om 00:09
Introvert zijn is natuurlijk niet hetzelfde als inflexibel zijn. Als hij wel behoefte heeft aan meer contact, maar hij weet nog niet hoe hij water bij de wijn kan doen, dan zou je hem misschien kunnen helpen bij het komen tot compromissen met anderen. Dus dat hij probeert na te denken over een middenweg tussen wat hij wil en wat de anderen willen.
Bijvoorbeeld voorstellen om eerst het ene te doen en dan het andere of iets dergelijks. Misschien kan hij daarin nog een beetje groeien? Het is natuurlijk wel vervelend als jij altijd net iets anders wil doen dan de rest en dat je daarom steeds maar achter het net vist. Dat is wel sneu op die leeftijd.
Bijvoorbeeld voorstellen om eerst het ene te doen en dan het andere of iets dergelijks. Misschien kan hij daarin nog een beetje groeien? Het is natuurlijk wel vervelend als jij altijd net iets anders wil doen dan de rest en dat je daarom steeds maar achter het net vist. Dat is wel sneu op die leeftijd.
zondag 20 december 2020 om 13:53
Echt een eyeopener voor mij dit. Ik ging vroeger ook altijd maar helpen om toch maar zichtbaar te zijn en om ook positieve aandacht te krijgen. En dan nog ging de meeste aandacht altijd naar mijn zus terwijl die er dan in mijn ogen helemaal niets voor deed en terwijl ik dan voor al die rotklusjes moest opdraaien. Dat is niet goed geweest, wat knap dat jij daar nu al alert op bent.Surebaby schreef: ↑18-12-2020 23:52Dank je voor je reactie. Wat jij beschrijft lijkt me zo naar.
Ik probeer het echt, dat in zijn kracht zetten.'ja maar jij moet aardige dingen zeggen, jij bent mijn moeder' zegt hij dan weleens.
En wat ik ook schrijnend vindt is dat hij dan maar gaat helpen. Om toch maar een rol te hebben.
Ligt oudste op de bank te giebelen en hij heel ijverig dingen opruimen.
Ik ben echt onzeker in wat te bevestigen en wat niet merk ik.
Ik had het denk ik fijn gevonden als ik gezien was in mijn positieve karaktereigenschappen, mijn doorzettingsvermogen, mijn zorgzaamheid en mijn interesses. Als je zoon openlijke complimenten niet kan laten binnenkomen, heeft hij misschien vooral iets aan gehoord worden en oprechte interesse in die dingen die hij doet en vertelt?
Ik vind het op basis van je verhaal moeilijk om in te schatten of er sociaal ook echt iets spaak loopt, los van zijn zus. Als dat wel zo is dan zou een bepaalde sport of een training om meer sociale handvaten te krijgen misschien ook nog wel een idee zijn.
zondag 20 december 2020 om 15:59
Als hij het idee van veel vriendjes aan de deur of populair zijn leuk vindt, maar de uitvoering niet, zou ik kijken of je wat aan zijn onderliggende behoefte kunt doen.
Als ik het goed lees, wil hij niet zozeer met veel vriendjes spelen, maar het valt hem op dat hij dat populaire niet zo heeft omdat er veel kinderen voor zijn zus komen.
Als het lukt zou ik met hem proberen uit te zoeken waar zijn behoefte en uitdaging liggen. Zou hij graag meer vrienden willen maken en standaard beter in de groep willen liggen, zoals zijn zus? Of ligt zijn behoefte juist meer in het accepteren wie hij is, dat hij helemaal niet zo veel behoefte heeft aan dat soort vermaak en wat meer solitair of introvert is? En dat hij alleen nog niet echt ervaren heeft dat hem dat net zoveel waard maakt?
Het zijn namelijk totaal verschillende richtingen waar je ook verschillende vaardigheden voor nodig hebt.
Als ik het goed lees, wil hij niet zozeer met veel vriendjes spelen, maar het valt hem op dat hij dat populaire niet zo heeft omdat er veel kinderen voor zijn zus komen.
Als het lukt zou ik met hem proberen uit te zoeken waar zijn behoefte en uitdaging liggen. Zou hij graag meer vrienden willen maken en standaard beter in de groep willen liggen, zoals zijn zus? Of ligt zijn behoefte juist meer in het accepteren wie hij is, dat hij helemaal niet zo veel behoefte heeft aan dat soort vermaak en wat meer solitair of introvert is? En dat hij alleen nog niet echt ervaren heeft dat hem dat net zoveel waard maakt?
Het zijn namelijk totaal verschillende richtingen waar je ook verschillende vaardigheden voor nodig hebt.
zondag 20 december 2020 om 16:07
Hecht jij (stiekem) ook waarde aan populariteit, trouwens?
Als ik kijk naar het voorbeeld van de familie. Kun je erachter komen of hij nu zelf eigenlijk écht met de groep neefjes/nichtjes wil spelen, of dat hij alleen vindt dat het hoort of de familie wil pleasen?
Een oom gaat nu met hem voetballen omdat het 'sneu' is, maar sommige kinderen (of volwassenen) zijn gewoon niet zo van het hele groepsgebeuren, of ze zijn niet zo makkelijk met andere kinderen.
Ik ben redelijk extravert, maar na een halfuurtje in een groep ga ik zelf maar eens op zoek naar een kind om mee te voetballen, of naar iets om af te wassen, of een hond om uit te laten ofzo. Gewoon omdat ik het vermoeiend vind, zo'n groeps-uitje.
Als ik kijk naar het voorbeeld van de familie. Kun je erachter komen of hij nu zelf eigenlijk écht met de groep neefjes/nichtjes wil spelen, of dat hij alleen vindt dat het hoort of de familie wil pleasen?
Een oom gaat nu met hem voetballen omdat het 'sneu' is, maar sommige kinderen (of volwassenen) zijn gewoon niet zo van het hele groepsgebeuren, of ze zijn niet zo makkelijk met andere kinderen.
Ik ben redelijk extravert, maar na een halfuurtje in een groep ga ik zelf maar eens op zoek naar een kind om mee te voetballen, of naar iets om af te wassen, of een hond om uit te laten ofzo. Gewoon omdat ik het vermoeiend vind, zo'n groeps-uitje.
woensdag 23 december 2020 om 22:32
Dank je. Ik vind dit echt een heel waardevolle. Wat ik zo knap aan hem vindt is dat hij meestel heel goed weet wat bij hem past en wat niet.Fiorah schreef: ↑20-12-2020 15:59Als hij het idee van veel vriendjes aan de deur of populair zijn leuk vindt, maar de uitvoering niet, zou ik kijken of je wat aan zijn onderliggende behoefte kunt doen.
Als ik het goed lees, wil hij niet zozeer met veel vriendjes spelen, maar het valt hem op dat hij dat populaire niet zo heeft omdat er veel kinderen voor zijn zus komen.
Als het lukt zou ik met hem proberen uit te zoeken waar zijn behoefte en uitdaging liggen. Zou hij graag meer vrienden willen maken en standaard beter in de groep willen liggen, zoals zijn zus? Of ligt zijn behoefte juist meer in het accepteren wie hij is, dat hij helemaal niet zo veel behoefte heeft aan dat soort vermaak en wat meer solitair of introvert is? En dat hij alleen nog niet echt ervaren heeft dat hem dat net zoveel waard maakt?
Het zijn namelijk totaal verschillende richtingen waar je ook verschillende vaardigheden voor nodig hebt.
Dus dit samen met hem op deze manier wat het sociale betreft ontdekken is een hele goede.
donderdag 24 december 2020 om 10:24
Probeer hem uitleg te geven over karakter en emoties op zijn niveau.
Populair zijn lijkt enorm leuk. En is maatschappelijk ook de norm. Kijk maar eens naar al die tv programma's waarin iedereen de beste wil zijn. Of al die vloggers die super extravert zijn. Maar dat kost ook heel veel energie. Zeker als dat niet in je zit. En je moet continu tegemoet komen aan anderen en heel goed energie kunnen verdelen en al die bewonderaars tegemoet komen. Dat is zeer complex. Omdat maar weinig mensen dat echt goed kunnen worden die bewonderd door anderen. Maar je moet ook een deel van jezelf inleveren en er is minder tijd voor eigen interesses en rust om je eigen ding te doen.
Jouw zoon kan hier zeker nog in groeien. Maar leer hem dat hij prima is zoals hij is. Dat hij in de toekomst nog zoveel zal veranderen (door school, studie en vrienden). En zijn eigen weg moet vinden. Hij is en hoeft geen kopie van zus te worden. Hii is zichzelf en dat is prima en niet sneu. Kap zelfbeklag dan ook af en ga daar niet in mee. En leg hem uit meer flexibel te zijn in omgang met anderen. Dat is namelijk het verschil tussen broer (die teveel zijn eigen ding wil doen) en zus (die mee ksn buigen met situaties en personen).
En tot slot ook tegenslag hoort bij het leven. En hoewel het niet leuk is kan hij daardoor in de toekomst beter omgaan met het leven en teleurstelling. Zoveel jongeren hebben problemen omdat ze dat nooit geleerd hebben.
Populair zijn lijkt enorm leuk. En is maatschappelijk ook de norm. Kijk maar eens naar al die tv programma's waarin iedereen de beste wil zijn. Of al die vloggers die super extravert zijn. Maar dat kost ook heel veel energie. Zeker als dat niet in je zit. En je moet continu tegemoet komen aan anderen en heel goed energie kunnen verdelen en al die bewonderaars tegemoet komen. Dat is zeer complex. Omdat maar weinig mensen dat echt goed kunnen worden die bewonderd door anderen. Maar je moet ook een deel van jezelf inleveren en er is minder tijd voor eigen interesses en rust om je eigen ding te doen.
Jouw zoon kan hier zeker nog in groeien. Maar leer hem dat hij prima is zoals hij is. Dat hij in de toekomst nog zoveel zal veranderen (door school, studie en vrienden). En zijn eigen weg moet vinden. Hij is en hoeft geen kopie van zus te worden. Hii is zichzelf en dat is prima en niet sneu. Kap zelfbeklag dan ook af en ga daar niet in mee. En leg hem uit meer flexibel te zijn in omgang met anderen. Dat is namelijk het verschil tussen broer (die teveel zijn eigen ding wil doen) en zus (die mee ksn buigen met situaties en personen).
En tot slot ook tegenslag hoort bij het leven. En hoewel het niet leuk is kan hij daardoor in de toekomst beter omgaan met het leven en teleurstelling. Zoveel jongeren hebben problemen omdat ze dat nooit geleerd hebben.
