Kinderen
alle pijlers
vraagje gescheiden ouders
dinsdag 15 januari 2008 om 14:34
Vinden jullie dat je genoeg steun hebt aan je ex-partner wbt de kinderen nu je gescheiden bent?
Ik heb kinderen met mijn ex, en een omgangsregeling. Ze gaan in keer in de twee weken een weekendje naar hem toe.
Nu is het bijna altijd zo dat ik 2 weken lang dan ook echt helemaal niks hoor, dat weekend gaan ze dan naar hem toe, in de vakanties wel eens maar altijd vanuit mij, zelf komt hij er niet mee.
Zeker nu hij sinds kort een nieuw vriendinnetje heeft merk dat hij er toch wel een beetje onderuit probeert te komen, ze gaan nog wel, maar bv een dag later of ik merk aan zijn vragen dat hij eigenlijk andere afspraken heeft.
Persoonlijk denk ik dat het voor een kind heel belangrijk is dat het steun heeft aan een vader en een moeder, ookal wonen die niet meer in 1 huis. En niet alleen steun, ook voor de vader en moeder is het belangrijk in mijn ogen dat ze alletwee laten merken waar de grenzen liggen en dat ze het eens zijn wbt de opvoeding.
Mijn ex laat alles maar een beetje aan mij over, vanmorgen was mijn dochter van bijna 15 echt vreselijk, dus ik heb hem opgebeld gewoon om hem erbij te betrekken, het is ook zijn taak haar te corrigeren in haar gedrag. Ik stelde voor dat ze anders maar een paar dagen bij hem moest gaan zitten, misschien dat hij eens goed met haar kon praten, maar dat is allemaal maar lastig.
Nu komt hij vanavond dan wel even langs om met haar te praten, maar beetje lauwtjes allemaal.
Is dit nu gebruikelijk, mijn vader trok ook zijn handen van ons af toen mijn ouders eenmaal gescheiden waren, of zijn er ook ouders die nog wel het idee hebben het echt samen te doen ookal zijn ze gescheiden.
Ben ik even benieuwd naar..
Ik heb kinderen met mijn ex, en een omgangsregeling. Ze gaan in keer in de twee weken een weekendje naar hem toe.
Nu is het bijna altijd zo dat ik 2 weken lang dan ook echt helemaal niks hoor, dat weekend gaan ze dan naar hem toe, in de vakanties wel eens maar altijd vanuit mij, zelf komt hij er niet mee.
Zeker nu hij sinds kort een nieuw vriendinnetje heeft merk dat hij er toch wel een beetje onderuit probeert te komen, ze gaan nog wel, maar bv een dag later of ik merk aan zijn vragen dat hij eigenlijk andere afspraken heeft.
Persoonlijk denk ik dat het voor een kind heel belangrijk is dat het steun heeft aan een vader en een moeder, ookal wonen die niet meer in 1 huis. En niet alleen steun, ook voor de vader en moeder is het belangrijk in mijn ogen dat ze alletwee laten merken waar de grenzen liggen en dat ze het eens zijn wbt de opvoeding.
Mijn ex laat alles maar een beetje aan mij over, vanmorgen was mijn dochter van bijna 15 echt vreselijk, dus ik heb hem opgebeld gewoon om hem erbij te betrekken, het is ook zijn taak haar te corrigeren in haar gedrag. Ik stelde voor dat ze anders maar een paar dagen bij hem moest gaan zitten, misschien dat hij eens goed met haar kon praten, maar dat is allemaal maar lastig.
Nu komt hij vanavond dan wel even langs om met haar te praten, maar beetje lauwtjes allemaal.
Is dit nu gebruikelijk, mijn vader trok ook zijn handen van ons af toen mijn ouders eenmaal gescheiden waren, of zijn er ook ouders die nog wel het idee hebben het echt samen te doen ookal zijn ze gescheiden.
Ben ik even benieuwd naar..
dinsdag 15 januari 2008 om 15:03
Mijn ouders zijn ook gescheiden en ondanks dat ze niet met elkaar praatte hebben ze wel samen het laatste deel van de opvoeding van mijn broetjes (ik was al het huis uit) gedaan. Zij woonden echter wel redelijk dicht bij elkaar zodat mijn broertjes van 15 en 16 op de fiets naar mijn vader toe konden gaan die ook altijd erg blij was als ze langskwamen. Toen het bij mijn moeder wonen niet meer ging (de jongste kon niet opschieten met haar nieuwe partner en de oudste sloeg een soort van los) zijn ze beiden bij mijn vader gaan wonen, eerst de 1 toen de andere ook. Mijn moeder trok zich toen wel wat terug van de opvoeding.
dinsdag 15 januari 2008 om 15:20
Alhoewel het fijn kan zijn als je het gevoel hebt niet compleet alleen voor de opvoeding van je kinderen te staan, zou ik toch dat idee van: "het is ook zijn taak" proberen los te laten.
Je bent gescheiden, dat is niet voor niks neem ik aan en hoewel je ex ook verantwoordelijk is, zou ik dit niet doortrekken naar situaties in je eigen huis. Tuurlijk kun je het bespreken, misschien kom je samen tot een oplossing, maar als ex al zo lauwtjes reageert zou ik daar niet al te veel van gaan verwachten.
Je kunt je energie beter richten op je eigen situatie (op jezelf en je kinderen) en niet focussen op een ex die misschien wel es wat meer zou mogen doen.
(of die 2 weken niks van zich laat horen, tja, jammer, maar zo gaat dat vaak, mogen je kids hem dan ook niet bellen of zo, als ze daar behoefte aan hebben?)
Je bent gescheiden, dat is niet voor niks neem ik aan en hoewel je ex ook verantwoordelijk is, zou ik dit niet doortrekken naar situaties in je eigen huis. Tuurlijk kun je het bespreken, misschien kom je samen tot een oplossing, maar als ex al zo lauwtjes reageert zou ik daar niet al te veel van gaan verwachten.
Je kunt je energie beter richten op je eigen situatie (op jezelf en je kinderen) en niet focussen op een ex die misschien wel es wat meer zou mogen doen.
(of die 2 weken niks van zich laat horen, tja, jammer, maar zo gaat dat vaak, mogen je kids hem dan ook niet bellen of zo, als ze daar behoefte aan hebben?)
dinsdag 15 januari 2008 om 15:42
Ja je bent dan wel gescheiden en dús geen man en vrouw meer, MAAR: je bent en blijft wél papa en mama! Ik zou in een geval van scheiding (eeeh..liever niet natuurlijk) co-ouderschap willen. Net zo lang bij mama als bij papa en beiden in goed overleg de opvoeding. Natuurlijk is dit de ideale situatie, maar in het belang van mijn kind(eren) zou ik dit toch echt heel erg graag willen. Vooral als ik zie hoe mijn man met onze zoon omgaat.
dinsdag 15 januari 2008 om 16:19
:
[...]
Ja je bent dan wel gescheiden en dús geen man en vrouw meer, MAAR: je bent en blijft wél papa en mama! Ik zou in een geval van scheiding (eeeh..liever niet natuurlijk) co-ouderschap willen. Net zo lang bij mama als bij papa en beiden in goed overleg de opvoeding. Natuurlijk is dit de ideale situatie, maar in het belang van mijn kind(eren) zou ik dit toch echt heel erg graag willen. Vooral als ik zie hoe mijn man met onze zoon omgaat.
Ik ben het inderdaad met je eens: je bent en blijft vader en moeder. Maar: mijn ouders zijn ook gescheiden (ik was 12), en er was geen sprake van en co-ouderschap ofzo. Wij waren bij mijn vader als we dat wilden en bij mijn moeder als we dat wilden. Wel was de uitvalsbasis voor mij het huis van mijn moeder. Na de scheiding werd de sfeer in huis alleen maar beter, en met beide ouders heb ik zeer goed contact.
Een co-ouderschap is echt niet zaligmakend, er zijn meer goede methoden...
dinsdag 15 januari 2008 om 16:21
hoi!
hier ook een gescheiden ouder. hoewel; de vader van mijn zoon en ik waren niet getrouwd, en inmiddels ben ik nu wel getrouwd met een geweldige man en hebben we samen een dochtertje.
mijn ex en ik gingen uit elkaar toen zoonlief net 1 was. in het begin was het erg moeilijk. zoonlief is wel eens krijsend meegegaan.erg moeilijk vond ik dat. zoonlief ging ook alleen maar die weekenden naar z'n vader. later ging hij een weekje in de kerstvakantie en sinds ex een ander/nieuw gezin heeft is hij zelfs een paar keer mee op vakantie geweest in de zomer. heerlijk vond ik dat!!
echter meer dan dit heeft zijn vader nooit gedaan. dus nooit mee gedacht over de opvoeding of beslissingen die genomen moesten worden.
volgend jaar gaat zoonlief naar de middelbare school, en ik ben dus degene die, met zoonlief uiteraard, dit regelt. ex is 1x op school geweest,dat was in groep 1. ach, ik maak me er maar niet teveel drukte om. is verspilde moeite... ze kunnen het goed vinden met elkaar, dat vind ik al heel wat.
ik denk wel dat er een tijd komt dat zoonlief niet meer staat te springen om naar z'n vader te gaan. tja, daar kan ik dan ook nix aan doen.
en co-ouderschap klinkt misschien ideaal, maar volgens mij zitten daar ook nadelen aan. jongetje uit mijn klas woont halve week bij moeder, andere helft bij vader. voor dit kind helemaal niet zo goed...
wil
hier ook een gescheiden ouder. hoewel; de vader van mijn zoon en ik waren niet getrouwd, en inmiddels ben ik nu wel getrouwd met een geweldige man en hebben we samen een dochtertje.
mijn ex en ik gingen uit elkaar toen zoonlief net 1 was. in het begin was het erg moeilijk. zoonlief is wel eens krijsend meegegaan.erg moeilijk vond ik dat. zoonlief ging ook alleen maar die weekenden naar z'n vader. later ging hij een weekje in de kerstvakantie en sinds ex een ander/nieuw gezin heeft is hij zelfs een paar keer mee op vakantie geweest in de zomer. heerlijk vond ik dat!!
echter meer dan dit heeft zijn vader nooit gedaan. dus nooit mee gedacht over de opvoeding of beslissingen die genomen moesten worden.
volgend jaar gaat zoonlief naar de middelbare school, en ik ben dus degene die, met zoonlief uiteraard, dit regelt. ex is 1x op school geweest,dat was in groep 1. ach, ik maak me er maar niet teveel drukte om. is verspilde moeite... ze kunnen het goed vinden met elkaar, dat vind ik al heel wat.
ik denk wel dat er een tijd komt dat zoonlief niet meer staat te springen om naar z'n vader te gaan. tja, daar kan ik dan ook nix aan doen.
en co-ouderschap klinkt misschien ideaal, maar volgens mij zitten daar ook nadelen aan. jongetje uit mijn klas woont halve week bij moeder, andere helft bij vader. voor dit kind helemaal niet zo goed...
wil
dinsdag 15 januari 2008 om 18:30
:
[...]
Ja je bent dan wel gescheiden en dús geen man en vrouw meer, MAAR: je bent en blijft wél papa en mama! Ik zou in een geval van scheiding (eeeh..liever niet natuurlijk) co-ouderschap willen. Net zo lang bij mama als bij papa en beiden in goed overleg de opvoeding. Natuurlijk is dit de ideale situatie, maar in het belang van mijn kind(eren) zou ik dit toch echt heel erg graag willen. Vooral als ik zie hoe mijn man met onze zoon omgaat.
Eeeh, ja, volgens mij zeg ik nergens dat je geen papa en mama meer zou zijn hoor.
Alleen na de scheiding zijn sommige dingen niet zo vanzelfsprekend meer......En dat moet je gewoon accepteren, bespaart je een hoop frustratie....
dinsdag 15 januari 2008 om 19:22
Ja, eens , sommige dingen moet je inderdaad maar accepteren, en 9 van de 10 keer doe ik dat ook wel, maar soms vind ik dat je er, ook in het belang van het kind, samen voor moet staan, dat je elkaar steunt, zo van `hé, hoe jij nu tegen je moeder doet, dat accepteer IK ook niet!
99 procent van de opvoeding doe en deed ik altijd al, welke school ze gaan, oudergesprekken, sporten, alle andere beslissingen die er gemaakt moeten worden, en misschien ben ik daar zelf ook wel `schuldig`aan dat ik het altijd zelf geregeld heb,en hem er niet bij betrokken heb. Maar als iemand uit zichzelf nooit aangeeft van goh, zal ik meegaan, dan tja, moet je dan blijven vragen, dan boeit het misschien niet genoeg, of het komt niet in hem op.
Hij is vanavond wel even langs geweest om met onze dochter te praten, en dat is wel fijn natuurlijk, en tja, hij vond het op zich wel een goed plan dat hij haar even een paar dagen mee zou nemen, maar ja, lastig..lastig...mischien dat ik volgende week bla bla..Ik zeg, dan hoeft het niet meer want dan is het moment voorbij, maar ja, na 3,4 keer aangeven heb ik ook zoiets van na ja, laat ook maar...
Maar aan de andere kant denk ik altijd maar laat ook maar...maar het is wel net zo goed zijn verantwoording natuurlijk, ookal gebeurd het in mijn huis.
99 procent van de opvoeding doe en deed ik altijd al, welke school ze gaan, oudergesprekken, sporten, alle andere beslissingen die er gemaakt moeten worden, en misschien ben ik daar zelf ook wel `schuldig`aan dat ik het altijd zelf geregeld heb,en hem er niet bij betrokken heb. Maar als iemand uit zichzelf nooit aangeeft van goh, zal ik meegaan, dan tja, moet je dan blijven vragen, dan boeit het misschien niet genoeg, of het komt niet in hem op.
Hij is vanavond wel even langs geweest om met onze dochter te praten, en dat is wel fijn natuurlijk, en tja, hij vond het op zich wel een goed plan dat hij haar even een paar dagen mee zou nemen, maar ja, lastig..lastig...mischien dat ik volgende week bla bla..Ik zeg, dan hoeft het niet meer want dan is het moment voorbij, maar ja, na 3,4 keer aangeven heb ik ook zoiets van na ja, laat ook maar...
Maar aan de andere kant denk ik altijd maar laat ook maar...maar het is wel net zo goed zijn verantwoording natuurlijk, ookal gebeurd het in mijn huis.
woensdag 16 januari 2008 om 08:55
Lastig is dat he? Je verwacht toch iets meer van de vader van je kinderen, zelfs als je gescheiden bent. Maar helaas gaat het vaak zo, vader heeft zijn eigen leven, de kinderen wonen bij jou, blijkbaar vinden veel vaders dan ook maar dat ze minder verantwoordelijk hoeven zijn. (doen ze misschien niet eens bewust hoor).
Ik weet trouwens niet hoe het bij jouw ex zit, maar ik neem aan dat hij gewoon werkt? Is het daarom niet gewoon moeilijk om je dochter een paar dagen mee te nemen? Want ik kan me voorstellen dat het dan wat lastiger te regelen is allemaal en dat hij daarom zo moeilijk doet?
Nou ja, hoe dan ook, ik heb zelf gemerkt dat ik me een stuk prettiger voel sinds ik minder verwachtingen heb. (alhoewel ik best een verantwoordelijke ex heb hoor, maar soms.....). Het gevoel van: ik kan het echt wel alleen, maakt je vaak sterker, onafhankelijker en alhoewel het erg zwaar kan zijn om het allemaal alleen te doen voel je je uiteindelijk wel een stuk beter.
Maar goed, het blijft gewoon lastig om hier een goede weg in te vinden (niet te afhankelijk, maar ex moet ook zijn verantwoordelijkheden nemen).
Misschien toch gewoon es een goed gesprek met hem hebben?
Ik weet trouwens niet hoe het bij jouw ex zit, maar ik neem aan dat hij gewoon werkt? Is het daarom niet gewoon moeilijk om je dochter een paar dagen mee te nemen? Want ik kan me voorstellen dat het dan wat lastiger te regelen is allemaal en dat hij daarom zo moeilijk doet?
Nou ja, hoe dan ook, ik heb zelf gemerkt dat ik me een stuk prettiger voel sinds ik minder verwachtingen heb. (alhoewel ik best een verantwoordelijke ex heb hoor, maar soms.....). Het gevoel van: ik kan het echt wel alleen, maakt je vaak sterker, onafhankelijker en alhoewel het erg zwaar kan zijn om het allemaal alleen te doen voel je je uiteindelijk wel een stuk beter.
Maar goed, het blijft gewoon lastig om hier een goede weg in te vinden (niet te afhankelijk, maar ex moet ook zijn verantwoordelijkheden nemen).
Misschien toch gewoon es een goed gesprek met hem hebben?
woensdag 16 januari 2008 om 09:24
Ja, mijn ex werkt, hij heeft net 6 maanden thuis gezeten ivm een gebroken enkel, en werkt nu maar 4 uurtjes op een dag.
Ikzelf werk ook 5 dagen, maar heb wel 6 kinderen ( 5 van mijn ex) dus tja, ze is bijna 15 dus echt wel eens gewend even alleen te zijn, kan ook makkelijk op die leeftijd.
Maar volgens mij is het kwartje wel een beetje gevallen, gisterenaovnd belde hij weer op, en zei, `ik heb eens met mijn moeder gesproken..en die zei dat ik misschien eens wat vaker mijn neus moet laten zien`
Ikzelf werk ook 5 dagen, maar heb wel 6 kinderen ( 5 van mijn ex) dus tja, ze is bijna 15 dus echt wel eens gewend even alleen te zijn, kan ook makkelijk op die leeftijd.
Maar volgens mij is het kwartje wel een beetje gevallen, gisterenaovnd belde hij weer op, en zei, `ik heb eens met mijn moeder gesproken..en die zei dat ik misschien eens wat vaker mijn neus moet laten zien`
woensdag 16 januari 2008 om 09:32
Mijn ouders zijn nooit gescheiden, maar als ik ruzie had met mijn moeder, dan vochten we dat samen uit en als ik ruzie had met mijn vader idem dito (al was de 'niet ruziënde ouder' uiteraard niet onpartijdig en hoefde ik niet bij hem/haar aan te kloppen tot het was opgelost). Mijn ouders hebben daarmee voorkomen dat 1 van de 2 een soort boeman werd: Wacht maar tot je vader dit hoort, dan zwaait er wat! Dat dus niet. Ik heb dat altijd als prettig ervaren.
Mijn vriend heeft 2 meiden uit zijn huwelijk en zijn ex houdt hem eigenlijk teveel buiten de opvoeding. Sms-t rustig om half 7 dat er om 7 uur ouderavond is (en het is een half uur rijden van hier naar daar), heeft hem niet betrokken bij de schoolkeuze, etc.. Bij tijden gaat het beter en worden we beter op de hoogte gehouden. De kinderen mogen sinds kort ook naar ons bellen tussendoor en op msn, dat is al een hele vooruitgang. Qua opvoeding trekken hij en zijn ex gelukkig wel zoveel mogelijk 1 lijn. Niet dat papa er direct bij wordt betrokken als er ruzie is, maar het wordt wel naar elkaar "gerapporteerd" en als ze het te bont maken bij moeders, staat hun 'een goed gesprek' met papa te wachten en straf wordt doorgetrokken (een week geen TV is dus ook hier geen TV). Hij en z'n ex spreken eens in de zoveel tijd een uurtje met z'n tweeën af om het een en ander door te spreken en daarmee zoveel mogelijk 1 lijn te trekken. Dat lijkt te werken, dus misschien een tip? Moet er wel bij melden dat de dames 9 en 11 zijn en dus nog (net) niet puberen
Mijn vriend heeft 2 meiden uit zijn huwelijk en zijn ex houdt hem eigenlijk teveel buiten de opvoeding. Sms-t rustig om half 7 dat er om 7 uur ouderavond is (en het is een half uur rijden van hier naar daar), heeft hem niet betrokken bij de schoolkeuze, etc.. Bij tijden gaat het beter en worden we beter op de hoogte gehouden. De kinderen mogen sinds kort ook naar ons bellen tussendoor en op msn, dat is al een hele vooruitgang. Qua opvoeding trekken hij en zijn ex gelukkig wel zoveel mogelijk 1 lijn. Niet dat papa er direct bij wordt betrokken als er ruzie is, maar het wordt wel naar elkaar "gerapporteerd" en als ze het te bont maken bij moeders, staat hun 'een goed gesprek' met papa te wachten en straf wordt doorgetrokken (een week geen TV is dus ook hier geen TV). Hij en z'n ex spreken eens in de zoveel tijd een uurtje met z'n tweeën af om het een en ander door te spreken en daarmee zoveel mogelijk 1 lijn te trekken. Dat lijkt te werken, dus misschien een tip? Moet er wel bij melden dat de dames 9 en 11 zijn en dus nog (net) niet puberen
