Kinderen
alle pijlers
Waar is de roze wolk?
maandag 17 maart 2008 om 09:47
Hallo,
Op dit moment ben ik voor de 2e keer zwanger en is het voor de 2e keer verschrikkelijk.
De vorige zwangerschap was niet gepland (slikte gewoon de pil!!!), gingen we verhuizen, moest ik ander werk zoeken; ik vond dat genoeg redenen voor mijn depressie die ik toen op liep.
Mijn dochter is augustus vorig jaar geboren en vanaf het moment dat ik haar zag was alles goed, ik wist meteen dat zij bij mij hoorde.
Nu ben ik weer 15 weken zwanger, weliswaar weer ongepland (slikte wederom gewoon de pil!!!), maar verder toch geen reden tot stress.
Dacht ik.
Maar op dit moment loop ik weer bij de psycholoog, krijg ik lichttherapie en als dat niet werkt moet ik weer medicijnen gaan slikken.
Ik vind het vreselijk om al die blije vrouwen met dikke buiken te zien in tijdschriften, ik ga liever niet naar de verloskundige en spiegels omzeil ik.
Ook ben ik zo bang dat ik geen band op bouw met mijn kindje, want ik ben er helemaal niet mee bezig. Als ik mensen hoor die hun babykamer al afhebben denk ik: o ja, dat moet ik niet vergeten ook nog te doen...
Ik baal zo erg, had zo graag dit ik de zwangerschap wel leuk gevonden.
Wie is er nog meer zo ongeloveloos allergisch voor hormonen?
Het kan toch niet zo zijn dat ik de enige ben die zwanger zijn niet leuk vind?
Iemand die daar over wil kletsen, elkaar af en toe een beetje opbeuren als het minder gaat...
Op dit moment ben ik voor de 2e keer zwanger en is het voor de 2e keer verschrikkelijk.
De vorige zwangerschap was niet gepland (slikte gewoon de pil!!!), gingen we verhuizen, moest ik ander werk zoeken; ik vond dat genoeg redenen voor mijn depressie die ik toen op liep.
Mijn dochter is augustus vorig jaar geboren en vanaf het moment dat ik haar zag was alles goed, ik wist meteen dat zij bij mij hoorde.
Nu ben ik weer 15 weken zwanger, weliswaar weer ongepland (slikte wederom gewoon de pil!!!), maar verder toch geen reden tot stress.
Dacht ik.
Maar op dit moment loop ik weer bij de psycholoog, krijg ik lichttherapie en als dat niet werkt moet ik weer medicijnen gaan slikken.
Ik vind het vreselijk om al die blije vrouwen met dikke buiken te zien in tijdschriften, ik ga liever niet naar de verloskundige en spiegels omzeil ik.
Ook ben ik zo bang dat ik geen band op bouw met mijn kindje, want ik ben er helemaal niet mee bezig. Als ik mensen hoor die hun babykamer al afhebben denk ik: o ja, dat moet ik niet vergeten ook nog te doen...
Ik baal zo erg, had zo graag dit ik de zwangerschap wel leuk gevonden.
Wie is er nog meer zo ongeloveloos allergisch voor hormonen?
Het kan toch niet zo zijn dat ik de enige ben die zwanger zijn niet leuk vind?
Iemand die daar over wil kletsen, elkaar af en toe een beetje opbeuren als het minder gaat...
maandag 17 maart 2008 om 10:00
Ik vind er ook niet heel veel aan hoor, om zwanger te zijn. En babykamers af hebben... Joh, je bent 15 weken zwanger, dat komt nog wel.
Het is iets waar je negen maanden doorheen moet en als je het niet leuk vindt, betekent dat negen maanden afzien. Het is eindig dus.
Wel een vraagje: als je het zo vervelend vindt, en als je in augustus bent bevallen, waarom heb je dan geen ander voorbehoedsmiddel genomen... Kennelijk ben je een van die 0,003 procent (of wat het ook is), die door de pil heen zwanger wordt.
Goed dat je al naar een psych gaat, wie gaat jou tzt die medicatie voorschrijven.... (Vraagteken is stuk).
Het is iets waar je negen maanden doorheen moet en als je het niet leuk vindt, betekent dat negen maanden afzien. Het is eindig dus.
Wel een vraagje: als je het zo vervelend vindt, en als je in augustus bent bevallen, waarom heb je dan geen ander voorbehoedsmiddel genomen... Kennelijk ben je een van die 0,003 procent (of wat het ook is), die door de pil heen zwanger wordt.
Goed dat je al naar een psych gaat, wie gaat jou tzt die medicatie voorschrijven.... (Vraagteken is stuk).
maandag 17 maart 2008 om 10:07
Hoi, ik zou inderdaad eens navragen of medicatie mogelijk is (misschien is het "gewoon" een serotonine tekort) heb trouwens geen idee wat je mag slikken bij zwangerschap.
Ik heb zelf ook een ongeplande zwangerschap gehad (met daarbij verhuizen, samenwonen etc), maar bij werkte de zwangerschapshormonen juist positief, ik werd er heel relaxed van. Als het een kwestie van medicatie is kun je misschien ook gewoon lekker gaan genieten van die zwangerschap, en je anders inderdaad maar richten op het feit dat het tijdelijk is, je bent bijna op de helft!
Ik heb zelf ook een ongeplande zwangerschap gehad (met daarbij verhuizen, samenwonen etc), maar bij werkte de zwangerschapshormonen juist positief, ik werd er heel relaxed van. Als het een kwestie van medicatie is kun je misschien ook gewoon lekker gaan genieten van die zwangerschap, en je anders inderdaad maar richten op het feit dat het tijdelijk is, je bent bijna op de helft!
maandag 17 maart 2008 om 10:10
Je moet het jezelf niet moeilijker maken dan het is. Dat je nog geen babykamer af hebt is logisch, je bent 15 weken! Ik zou zeggen, geef je op voor een zwangerschapscursus, dan ben je minimaal een uurtje per week bewust met deze zwangerschap bezig. Dat je aan het idee van een tweede kindje moet wennen is ook logisch. Bij ons is het wel helemaal gepland (ben 24 weken zwanger) maar zelfs voor ons is het nog steeds wennen en kunnen we ons al helemaal geen voorstelling maken hoe het straks is met osn viertjes.
Op die roze wolk wachten heeft geen zin, ik denk dat die ook redelijk overschat is.
Succes met alles en veel sterkte!!!
Op die roze wolk wachten heeft geen zin, ik denk dat die ook redelijk overschat is.
Succes met alles en veel sterkte!!!
maandag 17 maart 2008 om 10:14
Ik had ook geen roze wolk hoor! Vond het niet vervelend om zwanger te zijn, maar leuk ook zeker niet. En die kamer had ik pas met 36 weken af. Dat is tijd zat, eerder mag de kleine er toch niet in. Weet je, mijn dochter is nu 16 weken, maar ik vind het nog steeds moeilijk om te zeggen of ik al een band heb. Dat bouw je vanzelf in de loop van de tijd op. echt, over een jaar ziet het er allemaal al veel beter uit. Succes!
maandag 17 maart 2008 om 10:16
zwanger zijn vind ik niks aan, echt niet, ben bij de eerste 9 maanden misselijk geweest met elke dag overgeven, bij de tweede gelukkig een stuk minder door acupunctuur, maar ik voel me niet mezelf, ben labieler, sneller over de zeik, slaap slecht, geirriteerderder en maak me de godganse tijd zorgen over kindje, bevalling etc. Kortom, geen ruk aan. Vind die buik die groeit wel leuk, tot die buiten proportie groot wordt en ik niet meer lekker kan slapen. Kamertje af bij 15 weken? mijn hemel, bij 38 weken hebben we het bedje in elkaar geschroefd en dat was het, staat gewoon naast ons eigen bed.
Zwanger zijn is gewoon niet voor iedereen leuk, geeft niks, hoeft ook niet, je weet van de eerste keer dat alles goed is als het kindje er is. (ik was overigens wel 2 keer gepland zwanger en erg blij er mee hoor, dat scheelt wel)
Verder sluit ik me aan bij fleur, mag toch hopen dat je hierna voor een ander voorbehoedsmiddel gaat kiezen?
Zwanger zijn is gewoon niet voor iedereen leuk, geeft niks, hoeft ook niet, je weet van de eerste keer dat alles goed is als het kindje er is. (ik was overigens wel 2 keer gepland zwanger en erg blij er mee hoor, dat scheelt wel)
Verder sluit ik me aan bij fleur, mag toch hopen dat je hierna voor een ander voorbehoedsmiddel gaat kiezen?
maandag 17 maart 2008 om 10:16
Ik kan me er in zekere mate ook wat bij voorstellen, ik ben nu 8 weken zwanger en ik vind er geen zak aan. Voel me beroerd en futloos en ik vrees het ergste voor de hele zwangerschap. Bij de vorige heb ik het 42 weken gehad, ik kan ook heel slecht tegen hormonen. Maar om maar een cliché te gebruiken, gelukkig heb ik al een moppie thuis om naar te kijken, dat helpt mij enorm.
Ik hoop dat je een beetje baat hebt bij lichtherapie en je psychiater, goed dat je bezig bent met je roze randje om je donkere wolk.
Ik hoop dat je een beetje baat hebt bij lichtherapie en je psychiater, goed dat je bezig bent met je roze randje om je donkere wolk.
maandag 17 maart 2008 om 10:51
Allemaal: bedankt voor jullie snelle reacties!!!
Wat betreft de pil; die slikte ik al bijna 10 jaar, dat je 1 keer zwanger word, ok, had dat geen tweede keer verwacht… (naïef?) Ik gok de volgende keer op geheelonthouding als anti-conceptie.
De psych zal me ook de medicatie voorschrijven, maar ik probeer het eerst met lichttherapie, schijnt bij zwangeren ook te helpen.
Ik weet ook wel dat het in september goed is, maar dat maakt mij nu niet gelukkig.
En dat ik tot september niet gelukkig zal zijn kan ik redelijk accepteren, maar ik vroeg me gewoon af of er meer zijn die dat hebben. En vooral ook: hoe ga je er mee om, vooral voor partner en evt. bestaand kind is dit echt niet tof.
@ Fleur; wat betreft die babykamer, was meer een voorbeeld dat ik er gewoon niet mee bezig ben. En me misschien door anderen gek laat maken, door te denken dat ik er ook aan moet beginnen.
@ Annie Ooi, zwangerschapscursus ben ik bij de vorige ook aan begonnen, omdat ik dacht dat dat goed zou zijn. Ben er jankend vandaag gegaan. Vond het vreselijk, al die dikke buiken in die kleine ruimte, en praten over zwanger zijn en bevallen… Ik deed (doe) liever of het niet zo is.
@ Emmetje; mij helpt mijn lieve meisje ook wel. Toch heb ik soms momenten dat ik denk dat ik niet goed voor haar kan zorgen op moment, dat doet me echt heel veel pijn.
Wat betreft de pil; die slikte ik al bijna 10 jaar, dat je 1 keer zwanger word, ok, had dat geen tweede keer verwacht… (naïef?) Ik gok de volgende keer op geheelonthouding als anti-conceptie.
De psych zal me ook de medicatie voorschrijven, maar ik probeer het eerst met lichttherapie, schijnt bij zwangeren ook te helpen.
Ik weet ook wel dat het in september goed is, maar dat maakt mij nu niet gelukkig.
En dat ik tot september niet gelukkig zal zijn kan ik redelijk accepteren, maar ik vroeg me gewoon af of er meer zijn die dat hebben. En vooral ook: hoe ga je er mee om, vooral voor partner en evt. bestaand kind is dit echt niet tof.
@ Fleur; wat betreft die babykamer, was meer een voorbeeld dat ik er gewoon niet mee bezig ben. En me misschien door anderen gek laat maken, door te denken dat ik er ook aan moet beginnen.
@ Annie Ooi, zwangerschapscursus ben ik bij de vorige ook aan begonnen, omdat ik dacht dat dat goed zou zijn. Ben er jankend vandaag gegaan. Vond het vreselijk, al die dikke buiken in die kleine ruimte, en praten over zwanger zijn en bevallen… Ik deed (doe) liever of het niet zo is.
@ Emmetje; mij helpt mijn lieve meisje ook wel. Toch heb ik soms momenten dat ik denk dat ik niet goed voor haar kan zorgen op moment, dat doet me echt heel veel pijn.
maandag 17 maart 2008 om 11:05
Ik vind zwanger zijn ook niet echt een feest. Heb niet zo'n last van hormonen en dergelijke, maar ben wel behoorlijk misselijk geweest. Ik vind het gewoon niet zoveel aan en was er ook helemaal niet zoveel mee bezig. Vooral bij de tweede 'vergat' ik regelmatig dat ik zwanger was, ik was alleen maar misselijk en moe, het feit dat er een baby in mijn buik zat was zo onwerkelijk dat ik er nauwelijks bij stilstond.
En de babykamer had ik bij de eerste pas af rond de 30 weken en bij de tweede helemaal niet, want die heeft geen eigen kamer. Bedje werd pas in elkaar gezet toen hij er was (was dan ook te vroeg, maar goed).
Of je al dan niet op een roze wolk zit tijdens je zwangerschap zegt niets over de band met je kindje, want die zit bij mijn beide kinderen echt wel goed, terwijl het ook na de bevalling best even duurde voordat ik een band met ze had.
En de babykamer had ik bij de eerste pas af rond de 30 weken en bij de tweede helemaal niet, want die heeft geen eigen kamer. Bedje werd pas in elkaar gezet toen hij er was (was dan ook te vroeg, maar goed).
Of je al dan niet op een roze wolk zit tijdens je zwangerschap zegt niets over de band met je kindje, want die zit bij mijn beide kinderen echt wel goed, terwijl het ook na de bevalling best even duurde voordat ik een band met ze had.
maandag 17 maart 2008 om 11:06
Ik dacht trouwens dat het bij mij verschil zou maken dat de tweede keer geheel gepland was. De eerste was niet gepland en leverde ook best wat stress op vanwege verhuizen, baan kwijtraken en dergelijke. Maar daar lag het dus kennelijk niet aan, want bij de tweede hadden we alles voor elkaar en ik vond er nog niet veel aan.
maandag 17 maart 2008 om 11:12
Hier wel bewust voor een 2e zwangerschap gekozen, maar een echte roze wolk is er niet. Ben vanaf het begin al misselijk en nu na bijna 5 mnd nog niet volledig van de misselijkheid af, erg irritant.
Babywinkels, kinderwagens? Ik zie er de lol echt niet meer van in, kan me juist vreselijk irriteren aan al die mensen die zo nodig in de drukste winkels moeten lopen mét kinderwagen. Laat dat kind lekker thuis of kies een rustiger moment op.
Zwangerschap gaat verder ook veel meer langs me heen, pas nu met 20 weken begin ik er een beetje van te genieten. Klachten worden langzaam minder, het weer wordt (af en oe) weer beter, een zonnetje scheelt zoveel. En ik kan ook gewoonweg weer af en toe iets leuks doen (kon eerder niet vanwege klachten)
Heb je al eens gedacht aan zwangerschapshaptonomie? Dat is veelal op individuele basis, erg geschikt om een band te krijgen met je kindje in wording. en doordat het individueel is, kun je er ook van uitgaan dat de behandeling op jou afgestemd is en er rekening wordt gehouden met jouw gevoelens.
Babywinkels, kinderwagens? Ik zie er de lol echt niet meer van in, kan me juist vreselijk irriteren aan al die mensen die zo nodig in de drukste winkels moeten lopen mét kinderwagen. Laat dat kind lekker thuis of kies een rustiger moment op.
Zwangerschap gaat verder ook veel meer langs me heen, pas nu met 20 weken begin ik er een beetje van te genieten. Klachten worden langzaam minder, het weer wordt (af en oe) weer beter, een zonnetje scheelt zoveel. En ik kan ook gewoonweg weer af en toe iets leuks doen (kon eerder niet vanwege klachten)
Heb je al eens gedacht aan zwangerschapshaptonomie? Dat is veelal op individuele basis, erg geschikt om een band te krijgen met je kindje in wording. en doordat het individueel is, kun je er ook van uitgaan dat de behandeling op jou afgestemd is en er rekening wordt gehouden met jouw gevoelens.
maandag 17 maart 2008 om 11:23
Hoi
hierbij een reactie van iemand die ook zo extreem reageert op de hormonen. Ik heb twee kinderen. Bij de eerste zwangerschap werd ik depressief, maar ja, wist ik veel?? Ik voelde me ellendig, had een hekel aan het zwanger zijn, maar ik dacht toen nog dat dat erbij hoorde en ik gewoon door moest zetten. En na de bevalling voelde ik me super! Die donkere wolk trok heel snel weg gelukkig.
En nu bij de tweede (ben 10 weken geleden bevallen) was het nog erger. Zo zwart, zo donker. Ik heb nu hulp gehad: medicatie en ondersteuning van een coach/psycholoog en aangepaste hulp op mijn werk. En thuis hulp van oma, die mijn dochter extra opving en meehielp in het huishouden. En zo ben ik de maanden doorgekomen, maar o wat is dat zwaar geweest! En onvoorstelbaar voor de mensen om je heen, want een kind krijgen is toch leuk??? Ja, is ook wel, maar pas na de bevalling voor mij. Ik kon niet blij zijn met de gedachte aan het kind, die gedachte leefde niet voor mij. Voelde meer als een parasiet in mij, die mij leegzoog en mijn ik zo veranderde. Gelukkig was het nu ook over na de bevalling en geniet ik nu met volle teugen van mijn ventje en mijn dochter. Maar als ik terug denk aan die 9 maanden, komen de tranen rap omhoog.
Hoe ik er dus mee om ben gegaan: antidepressiva, blijven werken (dagindeling, strutcuur en regelmaat is erg belangrijk!!! maar wel mijn werk aangepast in uren en in zwaarte), hulp zoeken en eerlijk zijn tegen mijn omgeving. En verder doorbikkelen, blik op oneindig en uitkijken naar de bevalling.
Ik heb geprobeerd om de bevalling te vervroegen in overleg met de gyn. Maar doordat mijn zoon niet indaalde en ik de vorige keer ook al een ks had, kon er niet wordne ingeleid. En door een nieuw protocol, doen ze in het ziekenhuis waar ik liep geen geplande ks meer v oor de 39 week. Maar op de dag van de 39 week heb ik dus wel een geplande ks gehad en is mijn zoon geboren.
Het is zwaar geweest en heeft een grote tol gevraagd.
Van mijzelf (ben mezelf 9 maandne kwijt geweest), van mijn relatie (tja, niets interesseerde me nog, dus ook mijn partner niet) van mijn dochter (had niet de energie of de puf voor haar).
En over die kinderkamer, het is dat oma heeft aangedrongen op een hoekje voor de baby, anders had die in de reiswieg op een doos geslapen
Kleertjes heeft zij ook uitgezocht en kaargemaakt.
Ik kan je niets anders adviseren dan tijdig hulp te zoeken en je omgeving zoveel mogelijk te activeren!
Voor mij waren de ad erg belangirjk, ze hielpen om het meest zwarte weg te halen. Dat samen met structuur en actief blijven, ondanks dat je er geen zak aan vindt. En bedenken dat het eigenlijk heel vaak voorkomt, schijnt dat bijna 1 op de 10 vrouwen hier in meer of mindere mate last van heeft. Alleen omdat iedereen denkt dat je een roze wolk moet zitten en alle reclames en dingen ook gericht zijn op die gelukkige, dromerige, mooie zwangere, lijkt het alsof je heel alleen staat. Dat is dus niet zo!
Als je nog vragen hebt ofzo, laat maar \weten!
hierbij een reactie van iemand die ook zo extreem reageert op de hormonen. Ik heb twee kinderen. Bij de eerste zwangerschap werd ik depressief, maar ja, wist ik veel?? Ik voelde me ellendig, had een hekel aan het zwanger zijn, maar ik dacht toen nog dat dat erbij hoorde en ik gewoon door moest zetten. En na de bevalling voelde ik me super! Die donkere wolk trok heel snel weg gelukkig.
En nu bij de tweede (ben 10 weken geleden bevallen) was het nog erger. Zo zwart, zo donker. Ik heb nu hulp gehad: medicatie en ondersteuning van een coach/psycholoog en aangepaste hulp op mijn werk. En thuis hulp van oma, die mijn dochter extra opving en meehielp in het huishouden. En zo ben ik de maanden doorgekomen, maar o wat is dat zwaar geweest! En onvoorstelbaar voor de mensen om je heen, want een kind krijgen is toch leuk??? Ja, is ook wel, maar pas na de bevalling voor mij. Ik kon niet blij zijn met de gedachte aan het kind, die gedachte leefde niet voor mij. Voelde meer als een parasiet in mij, die mij leegzoog en mijn ik zo veranderde. Gelukkig was het nu ook over na de bevalling en geniet ik nu met volle teugen van mijn ventje en mijn dochter. Maar als ik terug denk aan die 9 maanden, komen de tranen rap omhoog.
Hoe ik er dus mee om ben gegaan: antidepressiva, blijven werken (dagindeling, strutcuur en regelmaat is erg belangrijk!!! maar wel mijn werk aangepast in uren en in zwaarte), hulp zoeken en eerlijk zijn tegen mijn omgeving. En verder doorbikkelen, blik op oneindig en uitkijken naar de bevalling.
Ik heb geprobeerd om de bevalling te vervroegen in overleg met de gyn. Maar doordat mijn zoon niet indaalde en ik de vorige keer ook al een ks had, kon er niet wordne ingeleid. En door een nieuw protocol, doen ze in het ziekenhuis waar ik liep geen geplande ks meer v oor de 39 week. Maar op de dag van de 39 week heb ik dus wel een geplande ks gehad en is mijn zoon geboren.
Het is zwaar geweest en heeft een grote tol gevraagd.
Van mijzelf (ben mezelf 9 maandne kwijt geweest), van mijn relatie (tja, niets interesseerde me nog, dus ook mijn partner niet) van mijn dochter (had niet de energie of de puf voor haar). En over die kinderkamer, het is dat oma heeft aangedrongen op een hoekje voor de baby, anders had die in de reiswieg op een doos geslapen
Kleertjes heeft zij ook uitgezocht en kaargemaakt. Ik kan je niets anders adviseren dan tijdig hulp te zoeken en je omgeving zoveel mogelijk te activeren!
Voor mij waren de ad erg belangirjk, ze hielpen om het meest zwarte weg te halen. Dat samen met structuur en actief blijven, ondanks dat je er geen zak aan vindt. En bedenken dat het eigenlijk heel vaak voorkomt, schijnt dat bijna 1 op de 10 vrouwen hier in meer of mindere mate last van heeft. Alleen omdat iedereen denkt dat je een roze wolk moet zitten en alle reclames en dingen ook gericht zijn op die gelukkige, dromerige, mooie zwangere, lijkt het alsof je heel alleen staat. Dat is dus niet zo!
Als je nog vragen hebt ofzo, laat maar \weten!
maandag 17 maart 2008 om 11:31
O ja, over die band. Ik heb heel wat gegromd en gevloekt op mijn zwangerschap en die stomme buik, maar ben super blij en gelukkig met mijn mannetje. Die band was er behoorlijk snel, ondanks dat hij de eerste dagen op dekinderafdeling moest liggen ivm de medicatie.
En bednek me ineens, wat bij mij ook hielp was mijn gedachten en gevoelens steeds maar spiegelen aan wat ik weet van een depressie. Dat maakte dat ik inzag dta bijna al mijn gevoel en gedachten en dingen die ik deed, gekleurd waren door de depressie. En dat die dus niets te maken hebben met hoe ik normaal gesproken zou denken of doen. En dus ook niets te maken hebben, met hoe ik ECHT over dat kind dacht, als ik niet depressief zou zijn.... Hmmm, weet neit of ik dit duidelijk uitleg, beetje warrig misschien.
En bednek me ineens, wat bij mij ook hielp was mijn gedachten en gevoelens steeds maar spiegelen aan wat ik weet van een depressie. Dat maakte dat ik inzag dta bijna al mijn gevoel en gedachten en dingen die ik deed, gekleurd waren door de depressie. En dat die dus niets te maken hebben met hoe ik normaal gesproken zou denken of doen. En dus ook niets te maken hebben, met hoe ik ECHT over dat kind dacht, als ik niet depressief zou zijn.... Hmmm, weet neit of ik dit duidelijk uitleg, beetje warrig misschien.
maandag 17 maart 2008 om 11:49
Hoi Branwen,
Wat jij schrijft bedoel ik dus precies.
Bij de 1e heeft mijn moeder me naar de dokter gestuurd. Zij reageerde ook zo heftig, maar had er nooit iets aan gedaan. Wat dat betreft heb ik dus ¡¥geluk¡¦ dat ik nu al (en de vorige keer ook) ondersteuning heb op professioneel gebied.
Hier ook veel hulp van oma en veel begrip van man.
Maar god, wat voel ik me schuldig! Iedereen doet zo z¡¦n best en ik¡K ik ben niet gelukkig te schoppen.
En inderdaad, zo onvoorstelbaar voor alle anderen, iedereen heeft toch wel eens een dipje?
Ik voel het ook alsof ik bezeten ben van iets, iets heeft mijn lichaam en geest overgenomen en ik ben mezelf volledig kwijt.
Ben ¡¥blij¡¦ om te lezen dat ik alles doe wat ik kan, nog geen medicijnen, maar wel veel structuur, regelmaat, en hulp zoeken.
Vorige keer kwam dochter met 36 weken, helemaal gezond, zo mag het van mij wel weer. Al weet ik dat het voor de baby eigenlijk beter is als het wat langer duurt.
Dat het zo vaak voorkomt was ook 1 van de redenen dit topic te openen. Je leest/ hoort van alles over post-natale depressie, maar een ¡¥pre-natatle¡¦ depressie? Mensen kijken me aan of ik een geintje maak als ik dat zeg¡K ƒ¼
Ontzettend bedankt voor je reactie!
Ik ben blij dat je inmiddels bevallen bent en dat je lekker kan genieten!
Ik kijk uit naar die dag!
Wat jij schrijft bedoel ik dus precies.
Bij de 1e heeft mijn moeder me naar de dokter gestuurd. Zij reageerde ook zo heftig, maar had er nooit iets aan gedaan. Wat dat betreft heb ik dus ¡¥geluk¡¦ dat ik nu al (en de vorige keer ook) ondersteuning heb op professioneel gebied.
Hier ook veel hulp van oma en veel begrip van man.
Maar god, wat voel ik me schuldig! Iedereen doet zo z¡¦n best en ik¡K ik ben niet gelukkig te schoppen.
En inderdaad, zo onvoorstelbaar voor alle anderen, iedereen heeft toch wel eens een dipje?
Ik voel het ook alsof ik bezeten ben van iets, iets heeft mijn lichaam en geest overgenomen en ik ben mezelf volledig kwijt.
Ben ¡¥blij¡¦ om te lezen dat ik alles doe wat ik kan, nog geen medicijnen, maar wel veel structuur, regelmaat, en hulp zoeken.
Vorige keer kwam dochter met 36 weken, helemaal gezond, zo mag het van mij wel weer. Al weet ik dat het voor de baby eigenlijk beter is als het wat langer duurt.
Dat het zo vaak voorkomt was ook 1 van de redenen dit topic te openen. Je leest/ hoort van alles over post-natale depressie, maar een ¡¥pre-natatle¡¦ depressie? Mensen kijken me aan of ik een geintje maak als ik dat zeg¡K ƒ¼
Ontzettend bedankt voor je reactie!
Ik ben blij dat je inmiddels bevallen bent en dat je lekker kan genieten!
Ik kijk uit naar die dag!
maandag 17 maart 2008 om 11:50
maandag 17 maart 2008 om 11:53
Ik begrijp je 2e stukje heel goed, dit is mij vorig jaar ook uitgelegd. En ik ben daar ook heel bewust mee bezig. Toch blijf ik het moeilijk vinden en op sommige momenten ben ik mezelf zo kwijt, denk ik dat het nooit meer goed komt. (al weet ik dat het wel goed komt)
Ik heb soms het gevoel (had ik bij de 1e ook) alsof ik de baby 'weg kan denken'. Dat klinkt heel raar, maar alsof, wanneer ik heel slecht denk over het kindje, het er dan ineens niet meer is. Daarnaast vind ik het heel zielig voor mijn partner, het is ook zijn kindje, waarvan ik soms denk dat ik het haat.
Ik heb soms het gevoel (had ik bij de 1e ook) alsof ik de baby 'weg kan denken'. Dat klinkt heel raar, maar alsof, wanneer ik heel slecht denk over het kindje, het er dan ineens niet meer is. Daarnaast vind ik het heel zielig voor mijn partner, het is ook zijn kindje, waarvan ik soms denk dat ik het haat.
maandag 17 maart 2008 om 11:57
laulau,
heel herkenbaar dat schuldgevoel. En nog heb ik dat over die tijd, zeker gericht op mijn dochter en mijn zoon. Zij kon er toch niets aan doen?? En hij toch ook niet!! Ik hou maar vast aan de gedachte dta ik het beste heb gedaan wat ik kon voor hen: hulp zoeken en mijn dochtertje zoveel mogelijk bij mensen laten die zij kent en leuk vindt.
Ik heb me ook wezenloos gezocht naar meer info over een prenatale depressie. Heb een heel klein beetje gevonden, maar echt allemaal mondjesmaat. Er stond twee weken geleden in de volkskrant zaterdageditie kennelijk een artikel over in en er heeft een paar maanden geleden een artikel in Kinderen of Ouders van Nu gestaan over iemand die het ook zo ervaren had.
Ik merk wel dat het me nog steeds heel veel doet. Terwijl de depressie zelf dus echt helemaal weg is (slik ook geen medicatie meer) en ik super blij ben met mijn zoon en dochter, komt denken en praten over de zwangerschap en al mijn gevoelens en gedachten heel erg dichtbij en raakt het me heel hard....
Er komt bij ons dan ook nooit een derde, nog een keer zo'n periode trek ik, mijn partner en ik denk ook mijn kids niet!
heel herkenbaar dat schuldgevoel. En nog heb ik dat over die tijd, zeker gericht op mijn dochter en mijn zoon. Zij kon er toch niets aan doen?? En hij toch ook niet!! Ik hou maar vast aan de gedachte dta ik het beste heb gedaan wat ik kon voor hen: hulp zoeken en mijn dochtertje zoveel mogelijk bij mensen laten die zij kent en leuk vindt.
Ik heb me ook wezenloos gezocht naar meer info over een prenatale depressie. Heb een heel klein beetje gevonden, maar echt allemaal mondjesmaat. Er stond twee weken geleden in de volkskrant zaterdageditie kennelijk een artikel over in en er heeft een paar maanden geleden een artikel in Kinderen of Ouders van Nu gestaan over iemand die het ook zo ervaren had.
Ik merk wel dat het me nog steeds heel veel doet. Terwijl de depressie zelf dus echt helemaal weg is (slik ook geen medicatie meer) en ik super blij ben met mijn zoon en dochter, komt denken en praten over de zwangerschap en al mijn gevoelens en gedachten heel erg dichtbij en raakt het me heel hard....
Er komt bij ons dan ook nooit een derde, nog een keer zo'n periode trek ik, mijn partner en ik denk ook mijn kids niet!
