Waar is de roze wolk?

Laulau, intiem en branwen, meis, wat naar dat jullie dit moeten meemaken. Zelf heb ik erg genoten van mijn 2 zwangerschappen, hoewel ik de eerste weken ook erg last van hormonen heb gehad. Voelde me ook erg ongerust, maakte me zorgen, was snel geirriteerd en voelde me alsof ik in een dip zat. Na een week of 12 ging dat gelukkig over. Lijkt me vreselijk om er 9 maanden last van te moeten hebben. De schuldgevoelens kan ik me ook heel goed voorstellen. Ik weet niet meer wie het zei, maar om je in te beelden dat je dit zo voelt vanwege de depressie en niet omdat je zonder die hormonen zo bent lijkt me een hele goede tip, ook al zal het best moeilijk zijn.



Meis, wil je nog even een extra hart onder de riem steken. Ook ik ben super pro bv, maar ook voor eigen keuze en kan me al helemaal voorstellen dat je na 9 maanden lijden onder de hormonen je daarna het gevoel hebt dat je je lichaam weer voor jezelf wilt terug hebben. Misschien voel je je na de bevalling wel heel anders en besluit je alsnog bv te geven, en zo niet dan niet. Een moeder die goed in haar vel zit is ook heeeel belangrijk voor een kindje!



Een andere vraag nog, uit interesse, hoe zit het met het stoppen met de antidepressiva. Ik heb begrepen dat dat nog best wel moeilijk is, hoe hebben degenen die dat hebben geslikt ervaren?



Sterkte voor alle (aanstaande) moeders die op een donderwolk zitten.



Groetjes Rosi

Rosi,



Als je ongeveer een maand over het afbouwen doet, hóef je er niet veel last van te hebben.



Ik ga overigens binnenkort weer beginnen, júist ivm zwangerschap.

Laulau, was je gestopt omdat je dacht dat het niet kon tijdens de zwangerschap?

Beste Laulau, Hoe voel je je nu? Sorry dat mede door mij een BV discussie op gang kwam, dat lijkt haast op elk topic te gebeuren als het woord BV valt, gelukkig zijn mensen in mijn eigen omgeving niet zo veroordelend. Hoe dan ook, hoop dat je aan de weinige adviezen die voorbij kwamen wel wat hebt gehad? IK ben weer naar die homeophaat geweest en die heeft mij weer geholpen met ene klacht, dus misschien is het toch nog het proberen waard? Ik zit nu tegen de bevalling aan te hikken, ook zoiets waarbij iedereen het beter weet! maar daar heb jij gelukkig al ervaring mee, dat is misschien 1 zorg minder (of meer???)



he veel sterkte nog he!

Ook mijn zwangerschap was geen roze wolk. De eerste 5 maanden was ik erg gelukkig met mijn zwangerschap. Tot mijn baas besloot mijn baan te veranderen, ik werkte op een customer service. En hij vond dit te stressvol voor me , en gaf me een baan om documenten op te zoeken. Dit was met veel dozen optillen, zeker 100 per dag van 5 kg. Ik geraakte gefrustreerd, omdat ik percies aanzien werd als dommer door mijn zwangerschap. Mijn baas wou mijn baan niet aanpassen en ben zo in een depressie gesukkeld. Ben op ziektewet gegaan en in behandeling gegaan bij een psychiater, die mij eigenlijk niet hielp. Hij sprak nooit over medicatie.



Hoeveel keer dat ik niet de spullen die we gekocht hadden voor de baby uit het kamertje haalde en ze wilde weg doen, kan ik niet meer tellen. Hoeveel ik niet heb gezegd tegen mijn vriend dat ik de baby niet wilde, en hij de baby maar alleen moest opvoeden kan ik niet meer tellen. Ik was ook bang dat ik de baby iets ging aandoen, en mijn vriend moest perse in het ziekenhuis blijven slapen. Want ik wilde niet alleen zijn met de baby.



Ik heb bij 36 weken zwangerschap de gynaecoloog gesmeekt om de baby te laten komen. Op 37 weken werd ik ingeleid. Maar daarmee verdwenen mijn angststoornissen nog niet. Nadat ik een weekje terug thuis was heb ik een psychose gekregen, en ben ik verplicht opgenomen geweest ZONDER kind. Het deed enorm veel pijn, want ik had WEL een band met mijn zoontje. Ik ben twee weken opgenomen geweest zonder mijn zoon, en nadien volgde een opname met mijn zoontje in een centrum voor vrouwen met een PPD.



De opname heeft 4 maanden geduurd. Ik begon me langzaamaan beter te voelen. Maar had nog af en toe angstaanvallen. Na mijn ontslag ben ik vrijwel snel aan het werk gegaan, maar dat liep mis. Ik kon me niet meer concentreren. Sinds januari dit jaar ben ik weer op zoek naar een baan, maar het vlot maar niet. Alleszins is de vermoeidheid weg en ben ik weer helder.



Ik zou iedereen die deppri is in de zwangerschap aanraden om naar een psychiater te gaan en daar aangepaste medicatie te vragen. Want wat ik heb doorgemaakt wens ik niemand toe!!

-

Ik zat ook al met 9 weken bij een psychiater in het ziekenhuis en ben aan de AD gezet. Ik had wel al 8 jaar Seroxat geslikt, maar was daar al 10 maanden vanaf..mede omdat ik zwanger wilde worden en dat lukt al snel. Helaas ging dat dus helemaal mis...ik herken de donkere wolken, de wanhoop, het niet zwanger willen zijn, alsof het steeds over iemand anders ging. Het leek wel niet tot me door te dringen dat ik het was die zwanger was. Ik ben toen weer Zoloft gaan slikken in de hoop dat ik me beter zou gaan voelen, tot ik bij de verloskundige op de 12 weken echo te horen kreeg dat er iets ernstig mis was! Dat kon er ook nog wel bij! Weken van onzekerheid, vlokkentest, op uitslag wachten, weer echo's maken..bleek ik zwanger te zijn van een meisje met een ernstige chromosomale afwijking. Toen moest ik in mijn toestand ook nog gaan bepalen of ik de zwangerschap af wilde breken!!! Mijn gevoel riep al weken dat ik het helemaal niet wilde, maar mijn verstand bleef maar roepen dat ik voor de zwangerschap toch echt bewust een keuze had gemaakt om zwanger te worden en dat het heus wel goed zou komen. Alleen mijn gevoel.....pff, ik voelde me zo schuldig! Gelukkig heb ik er met mijn vriend goed over kunnen praten en na veel overleg met de gynaecoloog hebben we besloten dat we de zwangerschap af zouden breken. Ik ben in het ziekenhuis bevallen van Puck, na een paar vreselijke pijnlijke uren! Ik heb haar gezien en het was al snel duidelijk dat ze waarschijnlijk nooit levend ter wereld was gekomen, zo misvormd was haar hoofdje. Voor ons een gerustelling, dat we de juiste beslissing hadden genomen, maar nu een jaar later slaat de angst me nog steeds om mijn hart bij het idee dat ik zwanger zou zijn. Ik heb nog nooit in zo'n donker eenzaam gat verkeerd als tijdens mijn zwangerschap en wil dit ook echt nooit meer meemaken.... ben nu 35, bijna 36 en ben bang dat de kans heel groot is dat ik kinderloos zal blijven door deze afschuwelijke ervaring.

Billiebo een dikke knuffel aan jou !!