Wanneer ben je een goede moeder?

OXO schreef op 29 april 2008 @ 22:00:

Ik vind mezelf een goede moeder, als ik zie dat later mijn zoon zich ontwikkelt heeft tot een evenwichtige volwassene. Een prettig persoon voorzichzelf (zelfwaardering en vertrouwen) en de omgeving (sociaal voor mens dier en omgeving) is. Die zijn talenten benut en zijn leven kan leiden die positief is en geniet!

Als moeder moet je je kind stimuleren en ontwikkelen zodat hij later evenwichtig in het leven kan staan en een prettig persoon voor zichzelf en anderen is.

Tja en HOE je dat doet...?

Ja, als daar nou regels voor waren! Maar helaas! En elk kind is weer anders, heeft andere behoeften.

ambrosia9 schreef op 29 april 2008 @ 21:54:

. Ik zie de "foutjes" die er zijn gemaakt maar ik kijk enorm op naar mijn ouders en respecteer ze meer dan ooit.

Ja, er zijn dingen fout gegaan, maar ik ben echt goed terecht gekomen. .

Zo sta ik er ook in, Ambrosia. Zeker nu ik zelf kinderen heb, zie ik hoeveel mijn ouders voor mij en mijn broers hebben gedaan en gelaten. Ze zijn echt een voorbeeld voor me als ouders.

In de fase waarin mijn kinderen nu zitten trouwens, vind ik een ding er wel uitspringen, waar ik nu veel belang aan hecht. En dat is eigen verantwoordelijkheid.



Bijv. Grote Nijn (7), heeft enorm de neiging om anderen de schuld te geven als iets fout gaat. Ze is iets vergeten mee te nemen naar school, dan is het "mamaahaaa, je was vergeten dittendat in mn tas te doen!". Dat wil ik haar echt afleren.



Ook lopen ze elke dag weer te zoeken naar hun schoenen. Waar zijn me schoenen mamaaaaaaaa? - Ja doei, zelf zoeken. En zet ze de volgende keer maar in de gang bij de andere schoenen, dan kan je ze ook niet kwijtraken.



Nouja, dat soort lesjes dus.

Jullie denken nu toch niet echt dat ik aan het eind van de dag dat "afstreeplijstje" erbij pak om het even met mezelf door te nemen he?

Zijn gewoon dingen die bij me omhoog kwamen toen ik er over na ging denken.

En ik haal niet altijd alle punten op een dag

.

Echt niet?????

Wat een ontgoocheling

Voor mijn standaard ben ik een goede moeder als ik:

* op een dag geknuffeld heb met zoonlief

* als ik heb geluisterd naar zijn verhalen als ze belangrijk zijn

* als ik hem heb laten merken dat ik van hem hou

* als ik hem probeer zelfstandig te laten zijn

* als ik hem zichzelf laat zijn



Nou ja eigenlijk gewoon als ik er voor hem ben, kort gezegd.

Jazeker Bamb, thanks for asking.



We gingen bijv. elke zomer kamperen in Frankrijk of Oostenrijk ofzo. Dagen in de auto met 3 kinderen, 3 weken wonen in een tent, moeders aan de handwas, vader elke ochtend met de pisemmer naar de wc-hokken, dat was echt veel werk voor ze. Dat zegt mijn moeder nu zelf ook. Toch heb ik het alleen ervaren als een groot feest, al die vakanties. Dat vind ik echt een kadootje.



Mijn broertje had en heeft speciale hulp nodig, daar hebben ze zich, vooral mijn moeder, altijd onvermoeibaar voor ingezet. Van hot naar haar rijden, therapie zussemezo, aparte school, begeleiding, etc. Ik heb daar veel respect voor.



Mijn ouders zijn zowiezo erg sociaal, doen veel voor en met hun medemens, en daar heb ik toch, al is het slechts in zeer bescheiden mate, een beetje van meegekregen. Dat vind ik fijn.

Een hele tijd heb ik me een slechte moeder gevoeld, puur om het feit wat er allemaal met zijn vader en mij was gebeurd..

En het hoogtepunt was toen mijn zoon niks meer met me wilde te maken hebben.. Ik werd er zwaar op bekritiseerd. Maar ikmoest het wel doen allemaal , ook in het belang van mijn zoon.

Maar als ik nu alles terug kijk heb ik het nog niet zo slecht gedaan ondanks alles.. Mijn band met mijn zoon is beter geworden, hij neemt mij nog steeds in vertrouwen met diverse dingen. Ok een tien zal ik nooit halen als moeder, maarja met minder neem ik ook genoegen..

Bambi schreef op 29 april 2008 @ 22:55:

Maar kun je dan voorbeelden geven, Nijntje en Ambrosia (en Fashionvictim, die ook zoiets noemde) over waaruit je kunt concluderen dat je ouders veel voor je gegeven/gelaten hebben? Waardoor je dus denkt: Djiez, die hebben echt hun best gedaan?

Mijn moeder had 2 kinderen en was zwanger van de derde terwijl ze haar hbo studie (waarvoor ze meer dan 2 uur moest reizen, 4 uur in totaal) toch afrondde zodat ze kon werken en ons meer kon bieden. Ze werkte maar was er altijd als we uit school kwamen. Heeft mij echt door de havo heen gesleurd, avond na avond met me aan het huiswerk gezeten.

Mijn biologische vader heeft haar echt heel erge dingen aangedaan, maar ondanks dat heeft ze hem nooit zwart gemaakt naar mij toe en stond ze altijd open voor vragen en steunde me bij het contact zoeken.

Mijn vader heeft mij geaccepteerd als zijn eigen dochter en heeft me ook nooit anders behandeld dan mijn broertje en zusje.

Toen ze gingen scheiden heeft mijn moeder 3 banen gehad (tegelijkertijd) een huishouden, drie kinderen en een hond. Dat heeft ze allemaal alleen gedaan, ongelofelijk. En dat heeft ze zonder klagen gedaan, we hebben toen nooit gemerkt hoe ze zwaar ze het had. Maar nu ik terugkijk snap ik niet hoe ze dat allemaal voor elkaar heeft gekregen. Nu woont ze aan de andere kant van Nederland en voel ik pas hoe close we zijn. Ik kan nog wel 10000 dingen opnoemen maar ik kan het waarschijnlijk niet duidelijker maken.

Wat een topmoeder, Ambrosia! Ik word al doodmoe als ik eraan denk....

Nijntje schreef op 30 april 2008 @ 23:06:

Wat een topmoeder, Ambrosia! Ik word al doodmoe als ik eraan denk....

Ik ga haar dan ook lekker verwennen morgen!

Goh Bam, had je vraag niet gezien. Maar ik kan idd wel wat voorbeelden geven: mijn ouders zijn gescheiden toen mijn broertje net geboren was. Ik heb het daar heel erg moeilijk mee gehad, ik was echt heartbroken. En ondanks dat mijn moeder toen een nieuwe aanbidder had (en hoewel niemand me dat ooit verteld heeft, denk ik dat ze ook verliefd op hem is geweest) heeft ze er toch voor gekozen om het weer met mijn vader te proberen. Helaas heb ik daar niet meer met haar over kunnen praten, maar ik denk dat ze dat echt voor mij (en mijn broertje, maar die was nog baby dus kreeg er nog niks van mee) heeft gedaan, want voor haarzelf was het wellicht makkelijker en toen aantrekkelijker om gewoon een nieuw leven op te bouwen.



En een ander voorbeeld: mijn vader is een beetje raar, dat is geen makkelijke man, dus we hebben best vaak problemen gehad in onze jeugd die met mijn vader te maken hadden. Maar desondanks heb ik een hele stabiele jeugd gehad, met een moeder die ervoor zorgde dat we altijd in een mooi huis woonden, dat het daar altijd spic en span was, dat er altijd geld voor dingen voor ons was, dat we alles kregen en zelfs best verwend waren. Pas toen ik zelf (bijna)volwassen was en me realiseerde hoeveel problemen mijn moeder vaak heeft gehad door toedoen van mijn vader, realiseerde ik me dat ze echt heel vaak zichzelf opzij heeft moeten zetten voor ons.



En toen ik zelf een kind had en besefte hoeveel werk daarbij komt kijken, kreeg ik nog meer bewondering voor haar, want ik denk dat mijn moeder echt elke dag tot diep in de nacht bezig moet zijn geweest. Ze heeft altijd gewerkt, ons huis was altijd echt brandschoon, we aten altijd lekker zelfgekookt eten, ze ging mee naar allerlei dingen, er mochten altijd vriendjes en vriendinnetjes komen, we deden heel veel leuke dingen, en ik kom met 1 kind nog niet aan de helft van wat bij ons thuis normaal was toe.



Mijn moeder had ook fouten hoor, zo kon ze heel vaak heel erg boos worden en vond ik vaak dat ze daarin te ver ging. Maar nu ik zelf een kind heb en voel hoe stressvol dat is - en daarbij in ogenschouw neem dat haar huishouden een stuk ingewikkelder, drukker en moeizamer was dan dat van mij, en ze daarbovenop met veel meer externe moeilijkheden te maken had - begrijp ik dat wel veel meer.



Mijn moeder heeft gewoon geen makkelijk leven gehad en had eigenlijk niemand om op terug te vallen want iedereen vond dat ze er zelf voor gekozen had door met mijn vader een doorstart te maken. En dat moet voor haar heel moeilijk geweest zijn. Maar daarmee heeft ze wel ervoor gezorgd dat mijn broer en ik een overwegend gelukkige jeugd gehad hebben, dat we zijn opgegroeid met onze beide ouders, met beide ouders ook nog steeds een intieme band hebben (want mijn vader is wel raar, maar het is wel mijn vader en ik hou wel van hem, ben zelfs op onze eigen verknipte manier close met hem, wat wellicht anders geweest was als ik hem sinds mijn vijfde slechts 1 keer in de twee weken had gezien) en ze heeft ons opgevoed tot stabiele mensen die goede opleidingen hebben, goede banen hebben, goede manieren hebben en ook heel sociaal zijn. Dat hebben we echt aan haar te danken, we lijken daarin ook op haar, in dat sociale. Dus ik ben heel trots op haar, ook al deed ze ook dingen verkeerd. Maar ze was ook maar een mens, en was veel sterker dan ik tot nu toe ben of heb moeten zijn. Ze is echt mijn voorbeeld, en ik vind het jammer dat ik veel van de dingen die ik nu over haar leven weet pas weet sinds ze dood is, want ik had haar dat graag nog een keer zelf willen zeggen. Maar misschien weet ze dat nu ook wel, dat hoop ik maar.

Zonder ook maar iets gelezen te hebben:



als je kinderen zich veilig en geborgen bij je kunnen voelen.

elmervrouw, precies hoe ik het ook vind. En al de rest vind ik bijzaak.

Vind ik een hele moeilijke vraag. Vooral omdat ik geen goede voorbeelden heb gehad. Ik doe mijn best, probeer het intuitief te benaderen en zie mijn kind vooral ook als mens met een eigen persoonlijkheid en behoeften, die ik zo goed en liefdevol mogelijk begeleid voor een volwassen leven later.



Ik twijfel regelmatig. Vind ik ook niet erg, het houdt me helder en wakker, ik blijf zo oog houden voor de veranderingen in haar en in mij, in de wisselwerking die telkens weer een beetje verandert.



Ik heb het idee dat ze zich heel vanzelfsprekend veilig en geborgen voelt bij me. Daar twijfelde ik nog weleens aan maar mijn man merkt dat heel sterk als ik een dag weg ben aan haar. Ik merk er niets van want wanneer ik weer thuis ben is alles "normaal". Grappig genoeg besefte ik juist daardoor hoe vanzelfsprekend het is voor haar dat ik er vaak ben. Als ik er ben is het dus zoals het hoort. En da's weinig glorieus maar wel een fijn gevoel .



Ik heb het idee dat ik pas zal weten of ik het redelijk heb gedaan wanneer ze volwassen is en dan volmondig kan zeggen dat ze me een fijne moeder vond. Perfect hoeft niet, kan (ik) niet maar ik hoop heel erg dat ze later terug zal kunnen kijken op een prettige en vrij zorgeloze jeugd.

Ik ben opgegroeid in de wetenschap dat mijn moeders welzijn MIJN verantwoordelijkheid was. Dat klinkt zwaar, maar zo was het gewoon. Mijn ouders hadden een niet al te gelukkig huwelijk, mijn moeder heeft altijd last gehad van depressieve buien en bovendien was mijn broertje een regelrechte pain in the neck, en ik was er om dat alles te compenseren. En dat deed ik vol overgave, want als mama maar gelukkig en tevreden was, dan was het goed. Als tiener offerde ik daar veel dingen voor op, ik ging maar sporadisch uit met vriendinnen bijvoorbeeld, want anders zat mama op zaterdagavond alleen met mijn vader, en dat was zo zielig voor haar, dan was ze weer een week van slag. Mijn moeder stimuleerde me ook niet om wél dingen voor mezelf te doen, het was volstrekt normaal dat ik haar leven invulde, dat werd van mij verwacht en dus deed ik dat. De dag dat ik mijn moeder vertelde dat ik een vriendje had (ik was ruim 18, for crying out loud) was de zwartste van mijn jeugd, want mijn moeder voelde zich bedrogen en gedroeg zich als een bedrogen echtgenote. Needless to say dat het vriendje heel snel exit was, want dat verdriet kon ik mijn moeder niet aandoen....



Bambi, jij zei dat kinderen tot in het absurde loyaal naar hun ouders zijn en dat is zo waar. Ik heb mijn jeugd niet als naar ervaren, sterker nog: als kind vond ik dat ik een fijne jeugd had. Pas toen ik zélf kinderen kreeg, zag ik in wat een absurd symbiotische relatie ik met mijn moeder had, en nam ik me voor dat met mijn kinderen allemaal Heel Erg Anders te doen.



Nu heb ik 4 kinderen, en vind ik het héél erg belangrijk dat zij beseffen dat ze niet op de wereld zijn gezet om mijn leven waardevol te maken. Dat ze hun eigen keuzes kunnen maken en dat ik altijd achter die keuzes zal staan. Dat ze weten dat mijn wereld niet alleen om hen draait, dat zij weliswaar de belangrijkste mensen in mijn leven zijn maar dat ik ook een heel eigen leven heb buiten de kinderen om.



En misschien draaf ik in dat laatste soms door, vrees ik weleens. Soms ben ik weleens bang dat ik zo erg duidelijk loop te maken dat ik ook een eigen leven naast mijn kinderen heb, dat ik hen tekort doe, dat ze later zullen zeggen: "mijn moeder was een hip en cool wijf, maar een beetje meer MOEDER had ze ook wel mogen zijn". Gelukkig is daar dan mijn man, die mij op dat gebied behoorlijk met beide benen op de grond zet, en mij erop wijst dat mijn kinderen stapelgek op mij zijn, en dat ik voor mijn oudste dochter (bijna 16) een rolmodel ben (dat zegt ze namelijk zelf). Toch vind ik dat evenwicht erg moeilijk.



Moeilijk, heur.

Hoe vinden jullie het eigenlijk om te constateren dat je ouders misschien toch wel een (behoorlijk) steekje hebben laten vallen?



Ik besef namelijk de laatste jaren dat er wat dingen zijn die mijn ouders mij vroeger haast hebben verweten, terwijl ik nu inzie dat ik alleen maar zo kon zien omdat zij mij niet anders hebben geleerd. Voorbeeldje om het duidelijk te maken: mijn ouders (met name mijn moeder) hebben vroeger nog weleens tegen me gezegd dat ik een ijskonijn ben, dat ik mijn gevoelens niet kan delen én dat ik daar later zeker problemen mee zou krijgen. Pas de laatste jaren (ik ben nu overigens 22) zie ik in dat dat het gevolg was van hoe mijn ouders met mij zijn omgegaan. Ik kan me niet herinneren dat ze ooit tegen me hebben gezegd dat ze van me hielden, knuffelen kan ik me ook niet echt herinneren (m'n ouders zeiden toen al dat ik geen "knuffeltype" was). Praten over gevoelens waren ze toen ook bepaald niet sterk in. Ik moet zeggen dat ik het best confronterend vond om eigenlijk ineens in te zien dat ik niet anders was dan een produkt van m'n ouders en dat ze, in plaats van dat doort dingen juist te stimuleren, eigenlijk alleen constateerden dat het niet goed was. Daar komt bij dat mijn moeder ook niet zo'n gezellig speelmoeder was en dat vriendjes/vriendinnetjes (vooral in mijn jongere jaren) eigenlijk alleen langs konden komen als dat vooraf was afgesproken. Spontaniteit of even gek doen of de hele middag knutselen met alle rotzooi die daarbij hoort, dat gebeurde eigenlijk niet. Om het geheel even af te maken zijn mijn laatste jaren thuis niet erg leuk geweest omdat mijn moeder toen alcoholist was.



M'n ouders hebben goed voor me gezorgd, materieel en financieel had ik überhaupt niets te klagen. Ik ben, al zeg ik het zelf, een leuke, eveniwchtige volwassene geworden. Maar het heeft best een beetje aan dat immateriële geschort. Ik weet dat m'n ouders van me houden, ik weet dat ze trots op me zijn, onnoemelijk trots zelfs. Het is ook niet eens zo dat ik dat nou zo graag van ze wil horen. Ik weet ook niet precies waarom het toch jammer is om dit te ontdekken. Misschien was mijn jeugd niet zo ideaal als ik graag wilde geloven? Misschien is het te confronterend om te zien dat je ouders het op bepaalde fronten zo anders deden dan jij later zou willen doen? Misschien hoop je je ouders toch altijd op een voetstuk te hebben en vallen ze daar af als je je dit bedenkt?



Of mijn moeder een goede moeder is? Ja, ze heeft datgene gedaan waarvan zij op dat moment dacht dat goed was.

Celeone schreef op 01 mei 2008 @ 16:20:

Hoe vinden jullie het eigenlijk om te constateren dat je ouders misschien toch wel een (behoorlijk) steekje hebben laten vallen?

Zie mijn laatste bericht: ik vond dat afschuwelijk, toen ik ontdekte dat mijn moeder heel wat steekjes had laten vallen en dat ik daardoor de persoon ben geworden die ik ben geworden. Dat wil zeggen: overall ben ik dik tevreden met mezelf, maar het erin geramde verantwoordelijkheidsgevoel heeft me heel vaak dwars gezeten. Daardoor duurde het heel erg lang voordat ik kon voelen wat IK nu eigenlijk wilde, wat IK nu eigenlijk belangrijk vond.

Ik heb het gewoon maar geaccepteerd toen ik nog heel klein was eigenlijk, dat mijn ouders niet gemaakt waren voor het ouderschap. Dat het allebei mensen zijn. Zeker niet feilloos zijn. En dat om met mijn moeder een redelijk contact te hebben ik rekening moest houden met haar enorme handleiding. Dus ik ben nooit later erachter gekomen dat het niet zo ideaal was, dat was me toen al glashelder. Ik heb geen idee hoe dat voelt. Wel dat sinds mijn dochter ik soms nog verdrietiger kan zijn om de opmerkingen die mijn moeder maakte, me stelselmatig kleineerde enz. Ik snap niet hoe ze dat kon, ik zou dat niet kunnen.



Maar als je je toen goed en veilig voelde, is dat niet genoeg? Terwijl je tegelijkertijd de beperkingen van je ouders als mens en de vervormingen die daardoor ontstaan zijn in jou kunt zien. Maar dat dat de liefde niet minder maakt? Ik denk eerlijk gezegd dat je vervorming niet tegen gaat, dat hoort erbij is mijn idee. En dat je later kunt kiezen om weer meer naar je essentie terug te keren.

Elke derde dinsdag van de maand ben ik een goede moeder, de rest doe ik maar wat ;)

Ja wanneer ben je een goede moeder.Ik vind dat moeilijk de een doet het zus en en de ander zo.Ik ben zelf nu 25 weken zwanger en heb er nog niet echt over nagedacht ik heb zoiets ik zie het wel.Als ze maar gelukkig zijn.

Dat is in feite wat ik bedoelde met vervorming, een stempel. En ik heb zo'n donker vermoeden dat je dat niet kunt ontlopen, we zijn mensen met persoonlijkheden en eigen kwetsuren, die geef je zo vanzelfsprekend mee in je opvoeding. Dat is soms in het voordeel en soms in het nadeel. Ik denk tegelijkertijd dat daar ook een gevoel van verbondenheid uit voort kan groeien wanneer je bewuster naar jezelf gaat kijken en ziet wat er aan toegevoegd is door de karakters van je ouders. Juist de menselijke dingen zijn ook weer ontroerend, om diezelfde imperfecties in jezelf terug te zien is ook weer mooi.



Ik denk dat het veel te maken heeft met ervaren dat je een keuze hebt daarin en dat ontstaat vanzelf wanneer je steeds helderder gaat zien hoe je gevormd bent, dat je ouders ook maar mensen zijn en dat dat dus betekent dat die vervorming niet heilig is maar dat je zelf mag bepalen of je 'm erin laat of zegt: jij blokkeert me, je gaat eruit!