Kinderen
alle pijlers
wanneer hulp bij opvoeden?
maandag 7 januari 2008 om 12:28
Wanneer zoek je hulp bij opvoeden?
Zelf schroom ik er niet voor om hulp te vragen als mijn dochter weer een draakje is.
Ik verbaas mij soms over mensen die maar blijven aanrommelen.
Als voorbeeld mijn buren. Zij hebben een zoon van 4 en een dochter van bijna 2.
De kinderen zijn hartstikke lief maar hebben duidelijk alle macht in huis.
Met name de dochter heeft een handje ervan en weigert in haar eigen bed te slapen. Ze krijst dan alles net zo lang bij elkaar tot ze weer uit bed mag. Omdat de ouders bang zijn dat ook de jongen wakker wordt, zit de dochter dus hele avonden beneden.
Bij het naar bed gaan van de ouders gaat ze vaak maar mee naar het grote bed, omdat ze niet in haar eigen bed wil slapen. Als zoon lief dan ook nog langskomt, vertrekt moeder vaak met zoon naar zijn kamer en slapen ze samen in zijn bed en vader en dochter slapen in het grote bed.
Zij denken zelf dat ze lastige kinderen hebben en hopen op beterschap. Ik denk zelf, jullie zijn niet consequent en dochter weet dat als ze maar genoeg blert ze weer uit bed mag.
De ouders lopen door de nachtelijke sessies op hun tandvlees.
Uiteraard ga ik geen ongevraagd advies geven, maar ik vraag mij af wanneer voor mensen het moment komt dat ze zeggen, ik trek het niet meer op deze manier werkt het niet, hoe gaan we het anders doen.
Grappige is wel dat ze denken dat wij een heel voorbeeldig kind hebben. Enige wat wij heel strict hanteren is dat als ze om 19 uur naar bed gaat, ze in bed blijft. Als ze huilt gaan we er naar toe, maar ze komt echt niet meer mee naar beneden, aangezien ze dat weet, gaat ze daar ook geen strijd over aan. In 9 van de 10 keer horen we haar na 19 uur dan ook niet meer.
Zelf schroom ik er niet voor om hulp te vragen als mijn dochter weer een draakje is.
Ik verbaas mij soms over mensen die maar blijven aanrommelen.
Als voorbeeld mijn buren. Zij hebben een zoon van 4 en een dochter van bijna 2.
De kinderen zijn hartstikke lief maar hebben duidelijk alle macht in huis.
Met name de dochter heeft een handje ervan en weigert in haar eigen bed te slapen. Ze krijst dan alles net zo lang bij elkaar tot ze weer uit bed mag. Omdat de ouders bang zijn dat ook de jongen wakker wordt, zit de dochter dus hele avonden beneden.
Bij het naar bed gaan van de ouders gaat ze vaak maar mee naar het grote bed, omdat ze niet in haar eigen bed wil slapen. Als zoon lief dan ook nog langskomt, vertrekt moeder vaak met zoon naar zijn kamer en slapen ze samen in zijn bed en vader en dochter slapen in het grote bed.
Zij denken zelf dat ze lastige kinderen hebben en hopen op beterschap. Ik denk zelf, jullie zijn niet consequent en dochter weet dat als ze maar genoeg blert ze weer uit bed mag.
De ouders lopen door de nachtelijke sessies op hun tandvlees.
Uiteraard ga ik geen ongevraagd advies geven, maar ik vraag mij af wanneer voor mensen het moment komt dat ze zeggen, ik trek het niet meer op deze manier werkt het niet, hoe gaan we het anders doen.
Grappige is wel dat ze denken dat wij een heel voorbeeldig kind hebben. Enige wat wij heel strict hanteren is dat als ze om 19 uur naar bed gaat, ze in bed blijft. Als ze huilt gaan we er naar toe, maar ze komt echt niet meer mee naar beneden, aangezien ze dat weet, gaat ze daar ook geen strijd over aan. In 9 van de 10 keer horen we haar na 19 uur dan ook niet meer.
maandag 7 januari 2008 om 12:34
Wat bedoel jij eigenlijk met hulp bij het opvoeden? Riagg, een vraag op het forum zetten of geestuitdrijvers?
Wat je ook bedoelt, heb geen ervaring met opvoeden. Weet alleen dat veel mensen met andere issues ook lang wachten met hulp vragen. De drempel is vaak te hoog, ligt vaak aan hun eigen vooroordelen. Misschien kun je je buurvrouw tussen neus en lippen door informeren over de mogelijkheden voor hulp en vertellen wat voor hulp je zelf ooit hebt gezocht (hoeft niet alleen opvoedkundige hulp te zijn). Kennelijk heeft ze waardering voor je (omdat ze denkt dat jullie een voorbeeldig kind hebben) en misschien is voor haar de drempel iets lager als ze beseft dat zelfs mensen als jij niet alles in hun eentje rooien.
Wat je ook bedoelt, heb geen ervaring met opvoeden. Weet alleen dat veel mensen met andere issues ook lang wachten met hulp vragen. De drempel is vaak te hoog, ligt vaak aan hun eigen vooroordelen. Misschien kun je je buurvrouw tussen neus en lippen door informeren over de mogelijkheden voor hulp en vertellen wat voor hulp je zelf ooit hebt gezocht (hoeft niet alleen opvoedkundige hulp te zijn). Kennelijk heeft ze waardering voor je (omdat ze denkt dat jullie een voorbeeldig kind hebben) en misschien is voor haar de drempel iets lager als ze beseft dat zelfs mensen als jij niet alles in hun eentje rooien.
maandag 7 januari 2008 om 12:34
maar stel nou dat jouw dochter gerust drie uur zou blijven huilen ? Zou je drie uur lang elke tien minuten naar boven gaan ? of kan je je voorstellen dat je dan in je radeloosheid , woede , moeheid iets anders doet ?
Ik denk niet dat je altijd kunt spreken van " goed opvoeden "je moet ook maar de mazzel hebben dat de methodes die je op je kind loslaat ook voor jouw kind werken .
Laten huilen is een veel gegeven tip ; mijn oudste gaf van pure ellende na een poosje huilen over . Niets anders te eten geven als ze niks lusten ; er zijn kinderen die eten dan toch gewoon lekker ( bijna ) niks . Op de gang zetten bij niet luisteren ; er zijn kinderen die komen haast dóór de deur heen ipv braaf op de mat/ trap te gaan zitten om hun zondes te overdenken .
Je kunt het temperament van jouw dochter ook niet vergelijken met het kind van je buren ; sommige kinderen hebben een héle lange adem
Ik denk niet dat je altijd kunt spreken van " goed opvoeden "je moet ook maar de mazzel hebben dat de methodes die je op je kind loslaat ook voor jouw kind werken .
Laten huilen is een veel gegeven tip ; mijn oudste gaf van pure ellende na een poosje huilen over . Niets anders te eten geven als ze niks lusten ; er zijn kinderen die eten dan toch gewoon lekker ( bijna ) niks . Op de gang zetten bij niet luisteren ; er zijn kinderen die komen haast dóór de deur heen ipv braaf op de mat/ trap te gaan zitten om hun zondes te overdenken .
Je kunt het temperament van jouw dochter ook niet vergelijken met het kind van je buren ; sommige kinderen hebben een héle lange adem
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 7 januari 2008 om 12:37
maandag 7 januari 2008 om 12:50
Ik vind trouwens ook best dat je tips kunt geven , zolang je niet doet alsof je de wijsheid in pacht hebt maar graag mee wil denken omdat je ziet dat ze omvallen van vermoeidheid lijkt me dat ook geen enkel bezwaar .
Maar vaak zijn mensen beledigd als mensen niets zien in hun tip , of als hun tip niet goed wordt uitgevoerd
Maar vaak zijn mensen beledigd als mensen niets zien in hun tip , of als hun tip niet goed wordt uitgevoerd
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 7 januari 2008 om 12:52
Als het goed is gaat hun dochter naar het cb en hun zoon naar de schoolarts. Als ze inderdaad het gedraag van de kinderen als hinderlijk ervaren, hebben ze het erover gehad. Het cb heeft dan advies gegeven of aangegeven waar ze aan kunnen kloppen (het opvoedingsbureau, bv). Als ze die adviezen negeren, is er niets aan te doen.
Dat verhaal is voor mij zeer herkenbaar, want dat is ook hier een tijdje lang gebeurt. Zoonlief sliep zijn eerste 14 maanden bij mij in bed. Het begon omdat hij als baby niet langer dan 3 uur achter elkaar sliep. Op een gegeven moment was ik zo moe dat ik hem bij mij in bed bracht. Toen ik hem in zijn eigen bed wilde laten slapen, ging het helemaal mis: dat wilde hij helemaal niet en zijn vader dacht dat hem laten huilen was hem laten barsten. Ik ging bij mijn ouders met vakantie en heb hem daar leren in zijn eigen bed slapen. Toen ik terug naar Nl was heb ik altijd geweigerd bij hem te slapen. Als mijn man iets erover zei, zei ik dat hij vrij was om die ellende te beginnen en zelf voor te zetten. De eerste twee jaar is het gelukt. Daarna begon zoonlief steeds meer van hem te vragen totdat hij uiteindelijk in ons bed belandde. Dochterlief, toen al bijna 3, kreeg dat in de gaten. Ik moest dan bij haar blijven totdat ze sliep. Dom van me, maar ik heb het gedaan. Totdat ik er genoeg van kreeg. Mijn man werkt vaak 's avonds. Als hij er niet is slaapt iedereen zonder moeite in zijn eigen bed. Als hij thuis is, moet hij bij zoonlief blijven totdat hij slaapt.
Dat verhaal is voor mij zeer herkenbaar, want dat is ook hier een tijdje lang gebeurt. Zoonlief sliep zijn eerste 14 maanden bij mij in bed. Het begon omdat hij als baby niet langer dan 3 uur achter elkaar sliep. Op een gegeven moment was ik zo moe dat ik hem bij mij in bed bracht. Toen ik hem in zijn eigen bed wilde laten slapen, ging het helemaal mis: dat wilde hij helemaal niet en zijn vader dacht dat hem laten huilen was hem laten barsten. Ik ging bij mijn ouders met vakantie en heb hem daar leren in zijn eigen bed slapen. Toen ik terug naar Nl was heb ik altijd geweigerd bij hem te slapen. Als mijn man iets erover zei, zei ik dat hij vrij was om die ellende te beginnen en zelf voor te zetten. De eerste twee jaar is het gelukt. Daarna begon zoonlief steeds meer van hem te vragen totdat hij uiteindelijk in ons bed belandde. Dochterlief, toen al bijna 3, kreeg dat in de gaten. Ik moest dan bij haar blijven totdat ze sliep. Dom van me, maar ik heb het gedaan. Totdat ik er genoeg van kreeg. Mijn man werkt vaak 's avonds. Als hij er niet is slaapt iedereen zonder moeite in zijn eigen bed. Als hij thuis is, moet hij bij zoonlief blijven totdat hij slaapt.
maandag 7 januari 2008 om 12:57
Fijn dat jij het zo goed doet en dat je mazzel hebt met een kind waarbij je aanpak werkt. Jouw aanpak werkt niet persé bij elk kind, consequent zijn en dergelijke is nu gewoon heel hip en jij hebt geluk dat het werkt. En misschien héb je wel gewoon een voorbeeldig kind en is dat niet persé aan jouw opvoeding te danken en werkt het bij een eventuele volgende voor geen meter.
Bij je buren werkt het misschien niet, misschien is er iets anders aan de hand, misschien heb jij wel weer andere blinde vlekken waar het je eigen kind en opvoeding betreft.
Bij je buren werkt het misschien niet, misschien is er iets anders aan de hand, misschien heb jij wel weer andere blinde vlekken waar het je eigen kind en opvoeding betreft.
maandag 7 januari 2008 om 12:59
Toen ik mijn zoon wilde leren alleen in zijn bed slapen, niet drie uur, maar een hele nacht heeft ie gehuild. Het was niet gezond voor hem dat we samen in bed sliepen en hij had ook niks aan een moeder die zo veel slaapgebrek had dat ze ziek was geworden. Het is een paar dagen doorbijten; erg moeilijk, maar het kind heeft er veel aan. Dat zag ik gelijk in zijn gedrag: zelfverzekerder, zelfstandiger en minder moe.:
maar stel nou dat jouw dochter gerust drie uur zou blijven huilen ? Zou je drie uur lang elke tien minuten naar boven gaan ? of kan je je voorstellen dat je dan in je radeloosheid , woede , moeheid iets anders doet ?
maandag 7 januari 2008 om 13:33
Ik heb dus een dochter met een heel sterk karakter... nou berg je maar op hoor. Mijn dochter gaat in principe slapen om 19.30 en wordt de andere dag wakker om 08.00 uur. Er zijn dagen, weken of soms zelfs maanden geweest dat ze aangesloten huilde van 19.30 tot 22.00 uur. Nou dan ben je het snel zat hoor... gillen, krijssen, huilen... dan haalden we haar naar beneden en na 10 minuten rustig bijkomen van de hyperventilatie, weer naar bed. Dat herhaalt zich een aantal keren per avond. Ik kan haar gerust een half uur laten huilen, maar geen uren en uren.
Ik schroom niet om hulp te vragen, maar het gaat vaak heel goed en af en toe wat minder. Dan troost ik haar liever. Onze dochter is gewoon errug pittig.. en dat is ons al meerdere keren gezegd. En net wat mijn voorgangers zeggen. Fijn dat het bij jullie zo goed loopt, maar dat betekent niet dat een andere benadering perse verkeerd is.
Ik schroom niet om hulp te vragen, maar het gaat vaak heel goed en af en toe wat minder. Dan troost ik haar liever. Onze dochter is gewoon errug pittig.. en dat is ons al meerdere keren gezegd. En net wat mijn voorgangers zeggen. Fijn dat het bij jullie zo goed loopt, maar dat betekent niet dat een andere benadering perse verkeerd is.
maandag 7 januari 2008 om 13:42
Ik denk ook dat veel ouders niet weten waar ze met hun opvoedvragen heen kunnen. Hier in de buurt is een pedagoog die een ochtend in de week spreekuur houdt, maar het loopt niet omdat de drempel blijkbaar toch te hoog is. Er is nu wel een ochtend voor ouders met peuters die goed bezocht wordt, maar toch. Ouders denken volgens mij al snel dat het er nou eenmaal bij hoort, en hulp zoeken bij de opvoeding voelt misschien toch een beetje als falen.
Terwijl ze wel als ze ziek zijn naar de huisarts gaan, veel verschil zit er eigenlijk niet in!
Terwijl ze wel als ze ziek zijn naar de huisarts gaan, veel verschil zit er eigenlijk niet in!
maandag 7 januari 2008 om 13:57
Ja, ik kan me voorstellen dat ouders het snel zien als falen. De drempel is dan erg hoog. Zelf heb ik ook een opvoedkundige over de vloer gekregen en die zei zelfs dat ze het knap vond dat ik de stap wel durfde te nemen.
Ik zie het zelf niet als falen maar meer als opbouwende kritiek die je soms gewoon nodig hebt.
bubbles
Ik zie het zelf niet als falen maar meer als opbouwende kritiek die je soms gewoon nodig hebt.
bubbles
maandag 7 januari 2008 om 15:05
Ik bedoel hulp niet heel zwaar, maar wanneer durf je bij vrienden en familie aan te kloppen dat je het niet meer trekt en vraagt hoe zij het doen etc.
Elk kind is anders, dus er is geen pasklare oplossing bij het opvoeden.
Ik geloof wel in regelmaat, ik merk bij mijn dochter dat dat helpt.
Ik verbaas mij er gewoon heel erg over dat zij weken achter elkaar (echt waar) van 8 uur s’avonds tot 10 uur met een kind van 2 beneden zit, puur omdat ze niet weet wat ze anders moet.
Regelmatig gaat ze maar om half 9 met het kind op bed liggen in het grote bed, in de hoop dat het kind dan gaat slapen. Aan je eigen avond heb je dan dus helemaal niets meer.
Misschien dat ik op andere punten meer van mijn dochter pik, maar mijn avonden zijn mij wel heilig, lekker samen met manlief op de bank een filmpje kijken. Wij hebben het geluk dat onze dochter nog nooit langer dan 45 minuten achter elkaar gehuild heeft, misschien als het 3 uur was dat ik ook anders had gereageerd.
Elk kind is anders, dus er is geen pasklare oplossing bij het opvoeden.
Ik geloof wel in regelmaat, ik merk bij mijn dochter dat dat helpt.
Ik verbaas mij er gewoon heel erg over dat zij weken achter elkaar (echt waar) van 8 uur s’avonds tot 10 uur met een kind van 2 beneden zit, puur omdat ze niet weet wat ze anders moet.
Regelmatig gaat ze maar om half 9 met het kind op bed liggen in het grote bed, in de hoop dat het kind dan gaat slapen. Aan je eigen avond heb je dan dus helemaal niets meer.
Misschien dat ik op andere punten meer van mijn dochter pik, maar mijn avonden zijn mij wel heilig, lekker samen met manlief op de bank een filmpje kijken. Wij hebben het geluk dat onze dochter nog nooit langer dan 45 minuten achter elkaar gehuild heeft, misschien als het 3 uur was dat ik ook anders had gereageerd.
maandag 7 januari 2008 om 15:43
Hi, hi, je zegt dat je regelmaat belangrijk vindt. Zo te lezen hebben de buren ook regelmaat:
-weken achter elkaar van 8 uur 's avonds tot 10 uur met een kind van 2 beneden
-regelmatig gaat ze om half 9 met het kind op bed liggen.
Ze hebben dus wel regelmaat, alleen niet de regelmaat die jij handig zou vinden. En zij zelf waarschijnlijk ook niet. Hun probleem is dus eigenlijk niet de regelmaat, als wel datgene wat dan regelmatig gaat. Zet eens tijdens de koffie of een ander makkelijk moment samen met de buuv op een rijtje waar jij en waar zij last van heeft (kan iets heel anders zijn dan hetgeen jij onprettig vindt). Jij eerst om het gesprek op gang te brengen. Ze hoeft alleen maar een handeling te veranderen, regelmatig an sich zit er wel in.
-weken achter elkaar van 8 uur 's avonds tot 10 uur met een kind van 2 beneden
-regelmatig gaat ze om half 9 met het kind op bed liggen.
Ze hebben dus wel regelmaat, alleen niet de regelmaat die jij handig zou vinden. En zij zelf waarschijnlijk ook niet. Hun probleem is dus eigenlijk niet de regelmaat, als wel datgene wat dan regelmatig gaat. Zet eens tijdens de koffie of een ander makkelijk moment samen met de buuv op een rijtje waar jij en waar zij last van heeft (kan iets heel anders zijn dan hetgeen jij onprettig vindt). Jij eerst om het gesprek op gang te brengen. Ze hoeft alleen maar een handeling te veranderen, regelmatig an sich zit er wel in.
maandag 7 januari 2008 om 16:42
Ik heb na jaren aanmodderen hulp durven vragen.
En dat is voor mij erg moeilijk, ik vind het sowieso altijd erg moeilijk om hulp te vragen (ik heb bv een keer geprobeerd in mijn eentje een hometrainer van 40 kilo via de vlizotrap van zolder af te halen, zo'n type ben ik dus een beetje, erg lastig en ik ben bezig dat te veranderen)
Ik trok het hele moederschap niet, het "gemoeder" ligt me niet zo, ik vind het vreselijk moeilijk en voel me erg onzeker.
Na zo'n 2 jaar slecht slapen, veel huilen, heel veel machteloosheid durfde ik dan toch naar de huisarts te gaan om hulp te zoeken.
Niet alleen hulp voor mezelf, maar ook hulp mbt de opvoeding.
En ik heb nu al bijna een jaar een thuishulp, die eens per week een paar uurtjes langskomt, en die me van allerlei tips voorziet.
De laatste weken zat er hier thuis weer behoorlijk de klad in (door de feestdagen/vakantie, niet consequent zijn, veel regels overboord, veel lichamelijke klachten waardoor moe enz enz), maar vanaf nu komt ze weer elke week, dus dan kan ik alle problemen weer met haar bespreken.
Dit maakt mij iig wat zekerder mbt het moederschap.
Verder voelt het HEEL ERG als falen, als je veel moeite hebt met opvoeden.
Het word toch als "normaal" gezien dat je je kinderen zelf wel kunt opvoeden, maar ik kan je verzekeren dat niet iedereen daar even goed/makkelijk in is.
En dat je je erg machteloos kunt voelen als je je kinderen niet goed "onder de duim hebt"(bij wijze van spreken dan he).
Ondanks dat ik mezelf nogal eens zie als een matige moeder kan ik op mijn beurt toch wel weer hulp geven, bv aan mijn schoonzus die een baby van 8 maanden heeft.
En dat is voor mij erg moeilijk, ik vind het sowieso altijd erg moeilijk om hulp te vragen (ik heb bv een keer geprobeerd in mijn eentje een hometrainer van 40 kilo via de vlizotrap van zolder af te halen, zo'n type ben ik dus een beetje, erg lastig en ik ben bezig dat te veranderen)
Ik trok het hele moederschap niet, het "gemoeder" ligt me niet zo, ik vind het vreselijk moeilijk en voel me erg onzeker.
Na zo'n 2 jaar slecht slapen, veel huilen, heel veel machteloosheid durfde ik dan toch naar de huisarts te gaan om hulp te zoeken.
Niet alleen hulp voor mezelf, maar ook hulp mbt de opvoeding.
En ik heb nu al bijna een jaar een thuishulp, die eens per week een paar uurtjes langskomt, en die me van allerlei tips voorziet.
De laatste weken zat er hier thuis weer behoorlijk de klad in (door de feestdagen/vakantie, niet consequent zijn, veel regels overboord, veel lichamelijke klachten waardoor moe enz enz), maar vanaf nu komt ze weer elke week, dus dan kan ik alle problemen weer met haar bespreken.
Dit maakt mij iig wat zekerder mbt het moederschap.
Verder voelt het HEEL ERG als falen, als je veel moeite hebt met opvoeden.
Het word toch als "normaal" gezien dat je je kinderen zelf wel kunt opvoeden, maar ik kan je verzekeren dat niet iedereen daar even goed/makkelijk in is.
En dat je je erg machteloos kunt voelen als je je kinderen niet goed "onder de duim hebt"(bij wijze van spreken dan he).
Ondanks dat ik mezelf nogal eens zie als een matige moeder kan ik op mijn beurt toch wel weer hulp geven, bv aan mijn schoonzus die een baby van 8 maanden heeft.
dinsdag 8 januari 2008 om 03:00
:
maar stel nou dat jouw dochter gerust drie uur zou blijven huilen ? Zou je drie uur lang elke tien minuten naar boven gaan ? of kan je je voorstellen dat je dan in je radeloosheid , woede , moeheid iets anders doet ?
Ik denk niet dat je altijd kunt spreken van " goed opvoeden "je moet ook maar de mazzel hebben dat de methodes die je op je kind loslaat ook voor jouw kind werken .
Laten huilen is een veel gegeven tip ; mijn oudste gaf van pure ellende na een poosje huilen over . Niets anders te eten geven als ze niks lusten ; er zijn kinderen die eten dan toch gewoon lekker ( bijna ) niks . Op de gang zetten bij niet luisteren ; er zijn kinderen die komen haast dóór de deur heen ipv braaf op de mat/ trap te gaan zitten om hun zondes te overdenken .
Je kunt het temperament van jouw dochter ook niet vergelijken met het kind van je buren ; sommige kinderen hebben een héle lange adem
pff bgb wat een verademing om dit te lezen.
Ik heb dus zo'n kind van bijna drie die dwars door de deur komt.
Hij heeft zo'n sterke eigen wil daar verlies je ieder machtspelletje van.
En hij heeft er veel en alles moet op zijn manier.
Doodvermoeiend.
En dat consequent zijn en al dat opvoeden werkt voor geen meter.
En ik heb er toch al twee op de wereld gezet waarvan er 1 al 18 is dus nieuw is het moederschap niet voor mij.
Andermans kinderen opvoeden is het makkelijkste wat er is,
dus....wil iemand de mijne opvoeden??
mij lukt het namelijk niet.
Nou ja,hij kan wel heel lief zijn,en hij is heel knap!!,dus als ik met hem naar buiten ga loop ik in ieder geval niet voor schut,das dan wel weer fijn!.
beetje of-topic,maar moest het ff kwijt,verder ben ik het gewoon eens met bgb.
ieder kind is anders,en als je kind goed reageert op je aanpak,is dat niet een kwestie van goede opvoeding,maar gewoon mazzel.
dinsdag 8 januari 2008 om 03:07
Ben ook blij als het weer zomer is.
Weleens een kind van twee een jas aan moeten doen die het echt niet wil?
Nou...dat lukt dus gewoon niet.
Hij eet bijna niets ,loopt 9 van de 10 keer zonder jas buiten.
En nooit ziek!! Waar hij die weerstand vandaan haalt???
(hmmm...besef mij dat ik dus wel voor lul loop buiten, met een kind midden in de winter zonder jas)
Weleens een kind van twee een jas aan moeten doen die het echt niet wil?
Nou...dat lukt dus gewoon niet.
Hij eet bijna niets ,loopt 9 van de 10 keer zonder jas buiten.
En nooit ziek!! Waar hij die weerstand vandaan haalt???
(hmmm...besef mij dat ik dus wel voor lul loop buiten, met een kind midden in de winter zonder jas)
