Kinderen
alle pijlers
Wanneer komt het moedergevoel nu echt?
donderdag 17 januari 2008 om 21:32
23 januari wordt mijn zoontje 3 maanden. Ik voel me nog steeds geen mama. Ik ben NJB met een zoontje. (misschien voelen alle mama's dat wel hoor, maar mijn verwachtingen waren anders) Ik had na de bevalling(lees: helse bevalling) maar 1 gedachte: eindelijk, het is voorbij. Vervolgens een rot kraamperiode gehad door een baarmoederontsteking(jaja, het komt nog voor) Die eerste paar weken vond ik het vaak niet echt leuk, wat ik ook best wel eens heb uitgesproken naar kind toe en naar vriend toe. Baby sliep de eerste paar weken heel erg moeilijk, dus we hebben heel wat afgetobt.
Inmiddels gaat het stukken beter. En vind ik hem hardstikke lief, en voel ik me heel soms echt wel verliefd op hem. Maar ik had het zo veel meer overweldigender verwacht. Ik laat hem met gemak achter bij oma, 'vergeet' soms dat er een baby in zn bedje ligt te slapen(tv kijken, en dan denk ik ineens na lange tijd, ohja, er ligt een baby boven, ik moet eens even gaan kijken) en heb zelfs een baan geaccepteerd terwijl ik eigenlijk van plan was het eerste jaar thuis te blijven.
Graag hoor ik ervaringen van andere moeders. Hoe hebben jullie het moederschap ervaren die eerste paar maanden? Is moedergevoel iets dat er meteen is? Groeit het? Vermenigvuldigt het zich met de maanden/jaren?
Groet, NJB (anonimiteit is met dit persoonlijke herkenbare verhaal ver te zoeken, maar ach)
Inmiddels gaat het stukken beter. En vind ik hem hardstikke lief, en voel ik me heel soms echt wel verliefd op hem. Maar ik had het zo veel meer overweldigender verwacht. Ik laat hem met gemak achter bij oma, 'vergeet' soms dat er een baby in zn bedje ligt te slapen(tv kijken, en dan denk ik ineens na lange tijd, ohja, er ligt een baby boven, ik moet eens even gaan kijken) en heb zelfs een baan geaccepteerd terwijl ik eigenlijk van plan was het eerste jaar thuis te blijven.
Graag hoor ik ervaringen van andere moeders. Hoe hebben jullie het moederschap ervaren die eerste paar maanden? Is moedergevoel iets dat er meteen is? Groeit het? Vermenigvuldigt het zich met de maanden/jaren?
Groet, NJB (anonimiteit is met dit persoonlijke herkenbare verhaal ver te zoeken, maar ach)
donderdag 17 januari 2008 om 21:43
Joh, je hebt een paar ontzettend nare ervaringen achter de rug.
verwerk dat even zeg. Heel normaal dat je niet gelijk op een roze wolk zit.
Ik had het geluk een geweldige zwangerschap te hebben gehad en een supermakkelijke bevalling en gezegend met een kind dat gelijk doorsliep, tja, had alle ruimte om alleen maar verliefd te zijn op mijn baby. maar ook dat roest hoor, hehe, en laat hem nu ook makkelijk bij opa en oma achter, want kan hem soms wel achter het behang plakken (en moet nog 2 worden)
verwerk dat even zeg. Heel normaal dat je niet gelijk op een roze wolk zit.
Ik had het geluk een geweldige zwangerschap te hebben gehad en een supermakkelijke bevalling en gezegend met een kind dat gelijk doorsliep, tja, had alle ruimte om alleen maar verliefd te zijn op mijn baby. maar ook dat roest hoor, hehe, en laat hem nu ook makkelijk bij opa en oma achter, want kan hem soms wel achter het behang plakken (en moet nog 2 worden)
donderdag 17 januari 2008 om 21:44
Hoi njb,
Ik kreeg pas moedergevoel toen mijn zoon ging doorslapen en ik niet meer zo vreselijk depri was, mede ook van het slaapgebrek met 3 uur slaap per nacht, 20 maanden lang, hij was toen namelijk 20 maanden.
Op zijn tweede verjaardag vond ik hem voor t eerst echt lief en aandoenlijk en helemaal verbonden met mij. Ik stroomde toen voor het eerst over van liefde, wat ze altijd zo mooi zeggen, maar ik nooit eerder had ervaren.
Dat gevoel is in het afgelopen jaar vermenighonderdduizend ongeveer. Hij is het allerliefste dat ik bezit, mijn kostbaarste schat, en ik zou mijn leven voor hem geven.
Het komt dus vanzelf, het neemt bij de een wat meer tijd dan bij de ander, door factoren die ook bij een ieder weer anders zijn.
Geloof me: het komt echt. Als je die eerste overweldigende periode voorbij bent misschien, of als je alles weer een beetje op de rit hebt, of de hormonen weer op een normaal niveau zijn, of een ander moment. Het groeit vanzelf daar hoef je niks voor te doen!
Ik kreeg pas moedergevoel toen mijn zoon ging doorslapen en ik niet meer zo vreselijk depri was, mede ook van het slaapgebrek met 3 uur slaap per nacht, 20 maanden lang, hij was toen namelijk 20 maanden.
Op zijn tweede verjaardag vond ik hem voor t eerst echt lief en aandoenlijk en helemaal verbonden met mij. Ik stroomde toen voor het eerst over van liefde, wat ze altijd zo mooi zeggen, maar ik nooit eerder had ervaren.
Dat gevoel is in het afgelopen jaar vermenighonderdduizend ongeveer. Hij is het allerliefste dat ik bezit, mijn kostbaarste schat, en ik zou mijn leven voor hem geven.
Het komt dus vanzelf, het neemt bij de een wat meer tijd dan bij de ander, door factoren die ook bij een ieder weer anders zijn.
Geloof me: het komt echt. Als je die eerste overweldigende periode voorbij bent misschien, of als je alles weer een beetje op de rit hebt, of de hormonen weer op een normaal niveau zijn, of een ander moment. Het groeit vanzelf daar hoef je niks voor te doen!
donderdag 17 januari 2008 om 21:44
Ik weet eerlijk gezegd niet meer of het moedergevoel er direct was. Volgens mij wel, ik kan me herinneren dat ik hem in het ziekenhuis hoorde huilen terwijl ik zelf onder de douche stond (toen was hij 4 uur oud ofzo) en tot in mijn tenen voelde dat dat MIJN kind was (er lag nog een andere mevrouw met baby op mijn kamer, vandaar). Maar ik kan me ook herinneren dat ik met name de eerste weken heel vaak dacht "wanneer komt zijn moeder hem halen? Oh jee, dat ben ik natuurlijk!" en dat ik daar dan heel erg van schrok.
Niet leuk heb ik het nooit gevonden, en "vergeten" doe ik hem ook niet. Ik kan weliswaar gerust de hele dag niet echt bewust aan hem denken en ook 's avonds totaal niet met hem bezig zijn, maar ik heb het juist andersom: als hij niet thuis is ga ik elke keer controleren en schrik me dan dood als ik een lege kamer/leeg bed aantref.
Goed, aan deze reactie heb je dus helemaal niks, want ik zou echt niet weten of jouw gevoel normaal is. Bij eerste lezing denk ik eigenlijk spontaan van niet. Maar dat is meer omdat ik het eigenlijk wel een beetje erg vind om te lezen dat je het nu al niet leuk vindt en het over "we hebben heel wat afgetobt" hebt, want in mijn optiek denk ik dan: hoe kan je nu na 3 maanden al heel wat afgetobt hebben?
Aan de andere kant: je wordt tegenwoordig doodgegooid met verhalen over de ontbrekende roze wolk. Ik heb vaak het idee daardoor dat het een soort van "in" is om vooral de negatieve kanten van het moederschap te zien. Als ik het zo bekijk, zouden jouw gevoelens dus heel normaal zijn. Maar dat neemt niet weg dat ik het wel erg zonde vind, voor jouzelf, voor je baby, en dat ik je zou aanraden om daar eens met iemand over te praten voordat dat erger wordt. Mijn zoon wordt alweer vier, en ik had nooit gedacht dat ik het zelf ook zou zeggen, maar doe het toch: ze zijn maar zo kort klein. Het vlíegt echt voorbij. En deze tijd krijg je echt nóóit meer terug. Het zou zonde zijn als je deze speciale tijd voorbij laat gaan met overwegend negatieve gevoelens, dus vandaar dat ik denk; ga er eens met iemand over praten.
Sterkte.
Niet leuk heb ik het nooit gevonden, en "vergeten" doe ik hem ook niet. Ik kan weliswaar gerust de hele dag niet echt bewust aan hem denken en ook 's avonds totaal niet met hem bezig zijn, maar ik heb het juist andersom: als hij niet thuis is ga ik elke keer controleren en schrik me dan dood als ik een lege kamer/leeg bed aantref.
Goed, aan deze reactie heb je dus helemaal niks, want ik zou echt niet weten of jouw gevoel normaal is. Bij eerste lezing denk ik eigenlijk spontaan van niet. Maar dat is meer omdat ik het eigenlijk wel een beetje erg vind om te lezen dat je het nu al niet leuk vindt en het over "we hebben heel wat afgetobt" hebt, want in mijn optiek denk ik dan: hoe kan je nu na 3 maanden al heel wat afgetobt hebben?
Aan de andere kant: je wordt tegenwoordig doodgegooid met verhalen over de ontbrekende roze wolk. Ik heb vaak het idee daardoor dat het een soort van "in" is om vooral de negatieve kanten van het moederschap te zien. Als ik het zo bekijk, zouden jouw gevoelens dus heel normaal zijn. Maar dat neemt niet weg dat ik het wel erg zonde vind, voor jouzelf, voor je baby, en dat ik je zou aanraden om daar eens met iemand over te praten voordat dat erger wordt. Mijn zoon wordt alweer vier, en ik had nooit gedacht dat ik het zelf ook zou zeggen, maar doe het toch: ze zijn maar zo kort klein. Het vlíegt echt voorbij. En deze tijd krijg je echt nóóit meer terug. Het zou zonde zijn als je deze speciale tijd voorbij laat gaan met overwegend negatieve gevoelens, dus vandaar dat ik denk; ga er eens met iemand over praten.
Sterkte.
Am Yisrael Chai!
donderdag 17 januari 2008 om 21:47
Sorrie, ik herken dit niet. Maar ik heb dan ook best ene goede bevalling gehad. Een hele fijne zwangerschap.
Wel de 2de dag, toen lag ik vanuit mijn kraambed tv te kijken, was helemaal verrdiept, keek eigenlijk niet eens,en ineens dacht ik, mijn zoon ligt hiernaast te slapen.
Maar verder niet. Vind het nog steeds neit leuk al sik hem weg moet brengen. Als ik moet werken, heb ik daar minder moeite mee, maar als wij voor de lol weg gaan, kost het mij soms wel moeite.
Blijf veel praten, met je man / vriend. Eventueel ook op het CB of anders je HA?
Misschien is het maar tijdelijk, en voel je je dadelijk anders.
Succes.
Wel de 2de dag, toen lag ik vanuit mijn kraambed tv te kijken, was helemaal verrdiept, keek eigenlijk niet eens,en ineens dacht ik, mijn zoon ligt hiernaast te slapen.
Maar verder niet. Vind het nog steeds neit leuk al sik hem weg moet brengen. Als ik moet werken, heb ik daar minder moeite mee, maar als wij voor de lol weg gaan, kost het mij soms wel moeite.
Blijf veel praten, met je man / vriend. Eventueel ook op het CB of anders je HA?
Misschien is het maar tijdelijk, en voel je je dadelijk anders.
Succes.
donderdag 17 januari 2008 om 21:47
Bij mij heeft het ook echt moeten groeien.
Ik kon mezelf niet herkennen in vrouwen die vanaf de positieve test al zielsveel van hun kind hielden.
Het begin vond ik ook niet makkelijk, ik heb mijn zoontje echt moeten leren kennen. En ik voelde me vaak rot dat ik niet die overweldigende liefde voelde waar je altijd over hoort en leest.
Ik vond het gewoon erg wennen allemaal, en dat is toch ook logisch? Het is nogal iets wat je overkomt.
Mijn zoontje is nu bijna een jaar en ik kan nu echt zeggen dat ik het moedergevoel en die liefde voel. (al een hele tijd hoor)
Maar het heeft dus moeten groeien.
Ik kon mezelf niet herkennen in vrouwen die vanaf de positieve test al zielsveel van hun kind hielden.
Het begin vond ik ook niet makkelijk, ik heb mijn zoontje echt moeten leren kennen. En ik voelde me vaak rot dat ik niet die overweldigende liefde voelde waar je altijd over hoort en leest.
Ik vond het gewoon erg wennen allemaal, en dat is toch ook logisch? Het is nogal iets wat je overkomt.
Mijn zoontje is nu bijna een jaar en ik kan nu echt zeggen dat ik het moedergevoel en die liefde voel. (al een hele tijd hoor)
Maar het heeft dus moeten groeien.
het is hier binnen beter dan buiten
donderdag 17 januari 2008 om 21:53
Hoi
Ik ken je gevoel niet maar ik kan me wel voorstellen dat je teleurgesteld bent. Je had zoals je zelf zegt hoge verwahtingen van het moederschap. Een traumatische bevalling en kraamperiode gehad. Het heeft je niet mee gezeten wat dat betreft. Ik zie dit niet als een moedergevoel wat moet groeien maar meer een verwerkings proces van alle meoilijke dingen. Onderbewust misschien ook boos op je kind dat die je zo,n rot bevalling heeft bezorgd. Die gedachte is heel hard en misschien ook niet realistisch maar het menselijk brein zit raar in elkaar.
Ik zou met je huisarts een gesprek aan gaan.
lieve groetjes bubbles
Ik ken je gevoel niet maar ik kan me wel voorstellen dat je teleurgesteld bent. Je had zoals je zelf zegt hoge verwahtingen van het moederschap. Een traumatische bevalling en kraamperiode gehad. Het heeft je niet mee gezeten wat dat betreft. Ik zie dit niet als een moedergevoel wat moet groeien maar meer een verwerkings proces van alle meoilijke dingen. Onderbewust misschien ook boos op je kind dat die je zo,n rot bevalling heeft bezorgd. Die gedachte is heel hard en misschien ook niet realistisch maar het menselijk brein zit raar in elkaar.
Ik zou met je huisarts een gesprek aan gaan.
lieve groetjes bubbles
donderdag 17 januari 2008 om 21:56
Weet je wat ik ook een beetje jammer vind en wat me ook opvalt in een paar van de andere reacties? Ik lees vaak dingen waarvan ik het idee krijg dat sommige moeders "omstandigheden" en "de baby" niet helemaal kunnen scheiden. Gelukkig heb ik daar geen last van, ik heb zowel in de zwangerschap als in mijn zoons leven altijd heel goed de omstandigheden en mijn gevoel voor mijn kind kunnen scheiden. Ik ben ook depressief geweest, volledig kapot van rouw geweest en ik heb natuurlijk ook gewoon moeten wennen, dat moet iedereen natuurlijk, maar op de een of andere manier kan ik dat altijd scheiden van mijn gevoel. Ik kan dus heel erg balen van bijvoorbeeld dat mijn kind niet doorslaapt en dat ik zo moe ben (geef maar even een gewoon simpel voorbeeld hoor), maar ik betrek dat niet op mijn "moedergevoel" of denk dan niet "is dit het nou?"
Misschien helpt het je als je probeert je omstandigheden als een losstaand iets te zien, dus bijvoorbeeld te denken "wat voel ik me klote want ik ben ziek" en niet "is dit het nou, ik vind er niks aan want ik ben ziek en daar gaat mijn roze wolk". Dat ziekzijn heeft namelijk helemaal niet zoveel met het kind te maken, toch? Zonder kind zou je je ook klote voelen als je een baarmoederontsteking had (of blindedarmontsteking, of wat dan ook), dus het is gewoon niet zo constructief om het klotegevoel wat door de ziekte komt te koppelen aan het moederschap. Ik hoop dat ik het een beetje goed kan uitleggen wat ik bedoel.
Misschien helpt het je als je probeert je omstandigheden als een losstaand iets te zien, dus bijvoorbeeld te denken "wat voel ik me klote want ik ben ziek" en niet "is dit het nou, ik vind er niks aan want ik ben ziek en daar gaat mijn roze wolk". Dat ziekzijn heeft namelijk helemaal niet zoveel met het kind te maken, toch? Zonder kind zou je je ook klote voelen als je een baarmoederontsteking had (of blindedarmontsteking, of wat dan ook), dus het is gewoon niet zo constructief om het klotegevoel wat door de ziekte komt te koppelen aan het moederschap. Ik hoop dat ik het een beetje goed kan uitleggen wat ik bedoel.
Am Yisrael Chai!
donderdag 17 januari 2008 om 22:01
Fash, ik kon dat dus echt niet, dat loskoppelen, maar dat komt wellicht ook wel omdat het gewoon een lange postnatale depressie is geweest.
Ook kon ik het niet loskoppelen omdat ik gewoon absoluut niet met veranderingen om kan gaan en een kind zo ongeveer de grootste verandering is die er is.
Ik denk dat die 2 factoren in ieder geval niet te scheiden zijn, althans voor mij destijds niet, en die dus ook werden versterkt door het slaapgebrek. Zoiets.
Ook kon ik het niet loskoppelen omdat ik gewoon absoluut niet met veranderingen om kan gaan en een kind zo ongeveer de grootste verandering is die er is.
Ik denk dat die 2 factoren in ieder geval niet te scheiden zijn, althans voor mij destijds niet, en die dus ook werden versterkt door het slaapgebrek. Zoiets.
donderdag 17 januari 2008 om 22:06
Ik denk dat het twee verschillende dingen zijn, het op een roze wolk zitten, en het moedergevoel.
Ik heb na de geboortes van beide kinderen niet echt (echt niet) een roze wolk gevoel gehad. Door de omstandigheden. Maar moedergevoel had ik wel direct.
Ik vond, en vind het heel zwaar, die eerste maanden. En ik vind het stiekem ook wel eens heerlijk als ik kind even bij iemand anders achter kan laten. En baal van de slapeloze nachten etc. Het IS ook gewoon wennen, moeder zijn, weinig tijd hebben voor jzelf, altijd verantwoordelijk zijn voor een kindje, en dat is niet altijd leuk. Maar, ik voel me wel moeder, ben zwaar onder de indruk van mijn kind(eren) etc. Dus ik zie het echt als twee verschillende dingen, en herken het dus niet, geen moedergevoel hebben.
Ik heb na de geboortes van beide kinderen niet echt (echt niet) een roze wolk gevoel gehad. Door de omstandigheden. Maar moedergevoel had ik wel direct.
Ik vond, en vind het heel zwaar, die eerste maanden. En ik vind het stiekem ook wel eens heerlijk als ik kind even bij iemand anders achter kan laten. En baal van de slapeloze nachten etc. Het IS ook gewoon wennen, moeder zijn, weinig tijd hebben voor jzelf, altijd verantwoordelijk zijn voor een kindje, en dat is niet altijd leuk. Maar, ik voel me wel moeder, ben zwaar onder de indruk van mijn kind(eren) etc. Dus ik zie het echt als twee verschillende dingen, en herken het dus niet, geen moedergevoel hebben.
donderdag 17 januari 2008 om 22:11
hm... ik lees het verhaal van njb helemaal niet zo negatief als sommigen geloof ik. Het is niet zo positief als ze verwacht had, maar negatief vind ik het ook niet te noemen. Ik vond in het ziekenhuis Kruimel ook lief, maar had niet meteen 'dit is mijn kind', ik heb het ook zwaar gevonden, en ik ben ook nog gewoon mezelf met kind. Verschil is dat ik helemaal geen hoge verwachtingen van het moederschap had, er redelijk blanco in ging. En juist doordat ik het gewoon over me heen heb laten komen verrast het me hoe leuk ik het vind om moeder te zijn. Maar ook bij mij hebben die gevoelens moeten groeien. Natuurlijk waren ze er in de kraamweek al. Ik was soms echt helemaal verliefd op Kruimel, maar dat schrijft njb ook. Maar daarnaast zijn er zo veel dingen die zorgen dat in de loop der tijd die gevoelens echter worden (net als in een relatie eigenlijk) Je moet je kind leren kennen, je moet in je rol groeien. Eigenlijk pas sinds ik weer aan het werk ben voel ik me echt op en top moeder. Door weer te gaan werken heb ik gemerkt hoe leuk het is om thuis te komen bij je kind, door weer te gaan werken heb ik gemerkt hoe sterk ik voor hem wil zorgen en hoe veel ik het me aantrek als hij het eens een keer minder naar zijn zin heeft op de creche. Dus juist omdat ik Kruimel minder zag realiseerde ik me ineens hoe veel hij voor me was gaan betekenen de afgelopen 4 maanden. En eh... het is geen schande om je ook nog gewoon jezelf te voelen. Je bent niet ineens niet meer njb, dat op zich doet helemaal niets af aan je gevoel voor je zoon.
donderdag 17 januari 2008 om 22:15
Ik vind het niet raar hoor NJB. Bij mij heeft het echt wel een jaar geduurd voordat mijn negativiteit aangaande 'ik heb een kind en ben moeder en hoe vind ik dat nou' beter werd. Bij mij heeft moedergevoel echt moeten groeien en daar moet je ook je best voor doen. Door niet weg te willen lopen van je kind (mijn eerste reactie), maar actief een band aan te gaan.
Maar leuk is anders.
Maar leuk is anders.
donderdag 17 januari 2008 om 22:58
NJB, toen ik dit topic zag bij de nieuwe topics, had ik niet gedacht dat het van jou zou zijn. Op een ander topic schrijf je heel liefdevol over je zoontje en daar herkende ik zeker een trots jong moedertje in! En zoals Lika zegt, ik lees ook niet dat je het moederschap negatief vindt, maar dat het tegenvalt. En ik herken me ook heel erg in het verhaal van FV.
De eerste 3 maanden van Kari vond ik de zwaarste. En pas sinds ze ruim 1 is, hebben we hier helemaal ons ritme gevonden en kennen we haar goed genoeg om haar aan te voelen. Bij mij groeit het nog iedere dag.
En toch, ik heb nog zàt momenten dat ik me geen mama voel. Op mijn werk, of als ik (herkenbaar!!) even TV zit te kijken. Wat bij mij ook meespeelde, is dat de relatie met Eric zo veranderde. Van een klef stel dat nooit ruzie had, waren we ineens veranderd in een kibbelend setje ouders. Dat had ook effect op mijn moedergevoel, want vaak had hij het bij het rechte eind en dacht ik: shit, ik ben toch de moeder, waarom heb ik dat niet bedacht.
Kortom, het groeien in je nieuwe rol is niet in 3 maanden gepiept. En bij de één is er meteen een golf van liefde en bij de ander duurt dat even. En om heel eerlijk te zijn: ik ken ook iemand die met haar oudste zoontje niet zo'n band heeft als met de jongen en het meisje erna. Maar ik geloof echt niet dat dat bij jou aan de hand is.
Ik lees ook een klein beetje schuldgevoel over het aanvaarden van een baan, terwijl je dat niet van plan was. Meis, dat is niet terecht hoor! Keuzes zijn niet in steen gegrift. Omstandigheden veranderen, mogelijkheden doen zich voor.
Probeer het een beetje van je af te zetten... Je hebt mijn mailadres als je er meer privé over wilt schrijven.
Liefs!
Irene
De eerste 3 maanden van Kari vond ik de zwaarste. En pas sinds ze ruim 1 is, hebben we hier helemaal ons ritme gevonden en kennen we haar goed genoeg om haar aan te voelen. Bij mij groeit het nog iedere dag.
En toch, ik heb nog zàt momenten dat ik me geen mama voel. Op mijn werk, of als ik (herkenbaar!!) even TV zit te kijken. Wat bij mij ook meespeelde, is dat de relatie met Eric zo veranderde. Van een klef stel dat nooit ruzie had, waren we ineens veranderd in een kibbelend setje ouders. Dat had ook effect op mijn moedergevoel, want vaak had hij het bij het rechte eind en dacht ik: shit, ik ben toch de moeder, waarom heb ik dat niet bedacht.
Kortom, het groeien in je nieuwe rol is niet in 3 maanden gepiept. En bij de één is er meteen een golf van liefde en bij de ander duurt dat even. En om heel eerlijk te zijn: ik ken ook iemand die met haar oudste zoontje niet zo'n band heeft als met de jongen en het meisje erna. Maar ik geloof echt niet dat dat bij jou aan de hand is.
Ik lees ook een klein beetje schuldgevoel over het aanvaarden van een baan, terwijl je dat niet van plan was. Meis, dat is niet terecht hoor! Keuzes zijn niet in steen gegrift. Omstandigheden veranderen, mogelijkheden doen zich voor.
Probeer het een beetje van je af te zetten... Je hebt mijn mailadres als je er meer privé over wilt schrijven.
Liefs!
Irene
donderdag 17 januari 2008 om 23:40
Ik had gelijk het "moedergevoel". Ik heb een ontzettend vervelende zwangerschap gehad, paar keer in het ziekenhuis gelegen ivm hyperemesis (ernstig zwangerschapsbraken), baby eerder gehaald door leverproblemen van mijn kant (waarschijnlijk door het vele overgeven de hele zwangerschap lang).
2 x Icsi moeten doen om uberhaupt zwanger te worden. Maar mijn zoontje is er nu en ben zo verliefd op 'm! Al vanaf het begin. Al moet ik er 's nachts er een paar keer uit, maakt me niet uit. Al ben ik nu helemaal versleten en heel de dag met hem bezig omdat hij niet makkelijk slaapt. Ik ben zo blij met hem!
Misschien juist wel omdat het voor ons niet vanzelfsprekend is dat we nu een baby-tje hebben en er veel voor hebben moeten doen. Ik weet het niet.
Ik had wel een onwerkelijk gevoel, zo van is het nou echt waar dat we een kindje hebben of is het een droom of halen ze hem straks weg? Daar heb ik wel wat traantjes om gelaten. Maar gelukkig is ie er gewoon en ligt in de kamer naast mij te slapen.
Ik geloof vast dat dat gevoel nog wel komt. Al ben ik natuurlijk geen ervaringsdeskundige. Bij de 1 is het er denk ik gelijk en bij de ander is de omslag zo groot dat het misschien wat langer duurt.
2 x Icsi moeten doen om uberhaupt zwanger te worden. Maar mijn zoontje is er nu en ben zo verliefd op 'm! Al vanaf het begin. Al moet ik er 's nachts er een paar keer uit, maakt me niet uit. Al ben ik nu helemaal versleten en heel de dag met hem bezig omdat hij niet makkelijk slaapt. Ik ben zo blij met hem!
Misschien juist wel omdat het voor ons niet vanzelfsprekend is dat we nu een baby-tje hebben en er veel voor hebben moeten doen. Ik weet het niet.
Ik had wel een onwerkelijk gevoel, zo van is het nou echt waar dat we een kindje hebben of is het een droom of halen ze hem straks weg? Daar heb ik wel wat traantjes om gelaten. Maar gelukkig is ie er gewoon en ligt in de kamer naast mij te slapen.
Ik geloof vast dat dat gevoel nog wel komt. Al ben ik natuurlijk geen ervaringsdeskundige. Bij de 1 is het er denk ik gelijk en bij de ander is de omslag zo groot dat het misschien wat langer duurt.
vrijdag 18 januari 2008 om 11:19
hoi njb,
ik vind je verhaal heel herkenbaar; rotbevalling, zware kraamtijd....moeilijk om nog wat rozigs daar doorheen te zien.
Ik ben wel een jaar thuisgebleven om bij haar te zijn, maar mijn totaalverliefde moedergevoel kwam pas goed opzetten toen ik haar na 11 maanden voor het eerst van de creche haalde; zij was zo blij en vrolijk en ik had ein-de-lijk die tijd voor mezelf gehad die ik dus al 11 maanden miste en we zijn samen zingend naar huis gefietst.
Die grens van 1 jaar hoor ik vaker hoor, maar achteraf denk ik ook dat het te zwaar was, ze sliep slecht en ik gunde mezelf weinig tijd voor mezelf.
Ik denk dus dat je het heel goed doet; (een beetje?) werken en je kind onderbrengen bij mensen die goed voor haar zorgen. Probeer in elk geval om goed voor jezelf te zorgen! Het eerste jaar is het zwaarst, dat zegt bijna iedereen, dus dat jaar moet je jezelf wat meer gunnen.
Zelf ga ik dat bij een eventuele tweede veel meer doen.
ik vind je verhaal heel herkenbaar; rotbevalling, zware kraamtijd....moeilijk om nog wat rozigs daar doorheen te zien.
Ik ben wel een jaar thuisgebleven om bij haar te zijn, maar mijn totaalverliefde moedergevoel kwam pas goed opzetten toen ik haar na 11 maanden voor het eerst van de creche haalde; zij was zo blij en vrolijk en ik had ein-de-lijk die tijd voor mezelf gehad die ik dus al 11 maanden miste en we zijn samen zingend naar huis gefietst.
Die grens van 1 jaar hoor ik vaker hoor, maar achteraf denk ik ook dat het te zwaar was, ze sliep slecht en ik gunde mezelf weinig tijd voor mezelf.
Ik denk dus dat je het heel goed doet; (een beetje?) werken en je kind onderbrengen bij mensen die goed voor haar zorgen. Probeer in elk geval om goed voor jezelf te zorgen! Het eerste jaar is het zwaarst, dat zegt bijna iedereen, dus dat jaar moet je jezelf wat meer gunnen.
Zelf ga ik dat bij een eventuele tweede veel meer doen.
vrijdag 18 januari 2008 om 11:23
Ik had bij mijn tweede ook een rotbevalling maar dat ik in de kreukels lag deed niets af aan mijn gevoel voor mijn kind. De eerste anderhalf jaar van zijn leven waren tobben maar mijn gevoel voor hem veranderde daar niet mee. Werd misschien wel sterker omdat ik soms zo met hem te doen had maar hij toch meestal erg vrolijk was.
Ook bij mijn dochter (appeltje-eitje bevalling en zwangerschap) was het gevoel er meteen, ik was er verbaasd over hoe natuurlijk dat ging.
Ik herken het dus niet. Maar dat het er niet is wil niet zeggen dat het niet komt. Geef het wat tijd.
Ook bij mijn dochter (appeltje-eitje bevalling en zwangerschap) was het gevoel er meteen, ik was er verbaasd over hoe natuurlijk dat ging.
Ik herken het dus niet. Maar dat het er niet is wil niet zeggen dat het niet komt. Geef het wat tijd.
anoniem_64ef814a18d67 wijzigde dit bericht op 18-01-2008 11:27
Reden: rare zin
Reden: rare zin
% gewijzigd
vrijdag 18 januari 2008 om 11:36
Ik had een hele makkelijke zwangerschap een een bevalling volgens het boekje, maar ik voelde me ook niet gelijk moeder. Ik had wel moedergevoelens en als ik mijn kleintje zag vond ik haar ook de liefste van de wereld. Maar als ze in bed lag te huilen (voor de tiende keer die nacht) was ik echt niet blij en ik heb in de eerste weken meerdere keren mijn kindje in de kliko willen leggen.
De eerste keer dat ik weer moest gaan werken had ik er helemaal geen probleem mee om m'n kindje bij het kdv achter te laten.
Ik denk dat ik wel moedergevoelens had, maar een band was er nog niet echt.
Dat is langzaamaan wel gegroeid. Meisje is nu bijna 11 maanden en toen ze zo'n 6 maanden oud was (schat ik) vond ik het opeens veel moeilijker om haar op het kdv achter te laten. Ik wilde juist altijd bij haar zijn en haar altijd knuffelen.
En nu vind ik het moeder zijn heel leuk en elke dag leuker worden.
Ik weet niet of ik hierin normaal ben, of wat normaal zou zijn. Ik kan alleen zeggen dat ik nu heel blij ben om moeder te zijn en dat ik geloof dat dat bij jou ook echt wel gaat komen!
De eerste keer dat ik weer moest gaan werken had ik er helemaal geen probleem mee om m'n kindje bij het kdv achter te laten.
Ik denk dat ik wel moedergevoelens had, maar een band was er nog niet echt.
Dat is langzaamaan wel gegroeid. Meisje is nu bijna 11 maanden en toen ze zo'n 6 maanden oud was (schat ik) vond ik het opeens veel moeilijker om haar op het kdv achter te laten. Ik wilde juist altijd bij haar zijn en haar altijd knuffelen.
En nu vind ik het moeder zijn heel leuk en elke dag leuker worden.
Ik weet niet of ik hierin normaal ben, of wat normaal zou zijn. Ik kan alleen zeggen dat ik nu heel blij ben om moeder te zijn en dat ik geloof dat dat bij jou ook echt wel gaat komen!
vrijdag 18 januari 2008 om 11:50
Ik herken het wel hoor, het wennen aan jezelf als moeder. Mijn oudste is 6 en nog verbaasd het me wel eens dat ik moeder ben. Wel was ik vanaf haar geboorte heeeeeel blij met haar.
Wat niet weg neemt dat ik haar met 3 maanden een keer vergeten ben in de supermarkt, ik stond al af te rekenen en kwam er toen achter dat ze nog bij de koeling stond (in de aldi nog wel!
)
Wat niet weg neemt dat ik haar met 3 maanden een keer vergeten ben in de supermarkt, ik stond al af te rekenen en kwam er toen achter dat ze nog bij de koeling stond (in de aldi nog wel!
)
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
vrijdag 18 januari 2008 om 11:53
Ik sluit me aan bij FV, Citro en Fleur.....ik vind juist "het moedergevoel hebben" totaal en helemaal losstaan van de rest. Mijn zwangerschap was makkelijk, bevalling heel zwaar, maar kind weer makkelijk. En ja, tuurlijk moest ik wennen aan mijn nieuwe rol, natuurlijk moest ik ontdekken hoe mijn kind werkte, natuurlijk kibbelde ik meer met vent (die het hier overigens ook vaak beter wist dan mij, maar who cares...twee weten er meer dan één tenslotte).
Ik denk wél dat zoals bij Sunlight bijvoorbeeld, een depressie kan tegenwerken bij je moedergevoel. Maar voor de rest...eigenlijk niet.
Ik denk wél dat zoals bij Sunlight bijvoorbeeld, een depressie kan tegenwerken bij je moedergevoel. Maar voor de rest...eigenlijk niet.
vrijdag 18 januari 2008 om 12:03
Met een depressie wordt het ook denk ik wel een ander verhaal, iig met een postnatale depressie.
Eigenlijk kwam de geboorte van m'n dochter even 'niet zo goed uit', had liever nog even een maandje gewacht zodat ik zelf wat rustiger kon worden. Maar dat soort dingen gaan niet en achteraf maar goed ook. Het heeft me zoveel goed gedaan. Nu ik erover nadenk: dat moedergevoel was er al toen ze in mn buik zat.
Eigenlijk kwam de geboorte van m'n dochter even 'niet zo goed uit', had liever nog even een maandje gewacht zodat ik zelf wat rustiger kon worden. Maar dat soort dingen gaan niet en achteraf maar goed ook. Het heeft me zoveel goed gedaan. Nu ik erover nadenk: dat moedergevoel was er al toen ze in mn buik zat.
