Kinderen
alle pijlers
Wanneer komt het moedergevoel nu echt?
donderdag 17 januari 2008 om 21:32
23 januari wordt mijn zoontje 3 maanden. Ik voel me nog steeds geen mama. Ik ben NJB met een zoontje. (misschien voelen alle mama's dat wel hoor, maar mijn verwachtingen waren anders) Ik had na de bevalling(lees: helse bevalling) maar 1 gedachte: eindelijk, het is voorbij. Vervolgens een rot kraamperiode gehad door een baarmoederontsteking(jaja, het komt nog voor) Die eerste paar weken vond ik het vaak niet echt leuk, wat ik ook best wel eens heb uitgesproken naar kind toe en naar vriend toe. Baby sliep de eerste paar weken heel erg moeilijk, dus we hebben heel wat afgetobt.
Inmiddels gaat het stukken beter. En vind ik hem hardstikke lief, en voel ik me heel soms echt wel verliefd op hem. Maar ik had het zo veel meer overweldigender verwacht. Ik laat hem met gemak achter bij oma, 'vergeet' soms dat er een baby in zn bedje ligt te slapen(tv kijken, en dan denk ik ineens na lange tijd, ohja, er ligt een baby boven, ik moet eens even gaan kijken) en heb zelfs een baan geaccepteerd terwijl ik eigenlijk van plan was het eerste jaar thuis te blijven.
Graag hoor ik ervaringen van andere moeders. Hoe hebben jullie het moederschap ervaren die eerste paar maanden? Is moedergevoel iets dat er meteen is? Groeit het? Vermenigvuldigt het zich met de maanden/jaren?
Groet, NJB (anonimiteit is met dit persoonlijke herkenbare verhaal ver te zoeken, maar ach)
Inmiddels gaat het stukken beter. En vind ik hem hardstikke lief, en voel ik me heel soms echt wel verliefd op hem. Maar ik had het zo veel meer overweldigender verwacht. Ik laat hem met gemak achter bij oma, 'vergeet' soms dat er een baby in zn bedje ligt te slapen(tv kijken, en dan denk ik ineens na lange tijd, ohja, er ligt een baby boven, ik moet eens even gaan kijken) en heb zelfs een baan geaccepteerd terwijl ik eigenlijk van plan was het eerste jaar thuis te blijven.
Graag hoor ik ervaringen van andere moeders. Hoe hebben jullie het moederschap ervaren die eerste paar maanden? Is moedergevoel iets dat er meteen is? Groeit het? Vermenigvuldigt het zich met de maanden/jaren?
Groet, NJB (anonimiteit is met dit persoonlijke herkenbare verhaal ver te zoeken, maar ach)
zaterdag 19 januari 2008 om 13:28
@Q, nog eventjes, het CB hield het an sich wel goed in de gaten met mij. Omdat ik aangaf dat ik het allemaal erg lastig vond. En datzelfde geldt voor mijn therapeutische omgeving. Maar wat ik miste, was wat dieper graven naar wat ik echt voelde. Want men kreeg die heftige en extreme gevoelens waar ik mij voor schaamde niet te zien. Om en publiek te verklaren dat je wel erg negatief gekleurde (en zelfs hatelijke) gevoelens hebt, nee, dat kreeg ik mijn strot niet uit.
Dus ik gaf aan dat ik het allemaal zwaar vond, maar kennelijk moet je echt uitspreken wat je letterlijk ervaart (wat ik niet over mijn lippen kreeg) of je gedragen (agressief, huilen?) naar je gevoel.
Zolang je gedrag en gevoel kunt scheiden, is er niks aan het handje. En op papier was ik gewoon een goeie zorgzame moeder. MIjn kind liep geen gevaar!
Maar voor mijn eigen interne beleving liep ik achteraf gezien wel schade op en die mag eigenlijk ook wel meer opgemerkt worden.
Je hoeft niet per se een jankende agressieve moeder te zijn om toch goede begeleiding nodig te hebben.
Gelukkig heb ik in mijn geval wel allemaal escapes voor oplopende gevoelens, zoals een sociaal medische indicatie. Dan blijft de zorg, de gevoelens etc. voor mij behapbaar.
Dus ik gaf aan dat ik het allemaal zwaar vond, maar kennelijk moet je echt uitspreken wat je letterlijk ervaart (wat ik niet over mijn lippen kreeg) of je gedragen (agressief, huilen?) naar je gevoel.
Zolang je gedrag en gevoel kunt scheiden, is er niks aan het handje. En op papier was ik gewoon een goeie zorgzame moeder. MIjn kind liep geen gevaar!
Maar voor mijn eigen interne beleving liep ik achteraf gezien wel schade op en die mag eigenlijk ook wel meer opgemerkt worden.
Je hoeft niet per se een jankende agressieve moeder te zijn om toch goede begeleiding nodig te hebben.
Gelukkig heb ik in mijn geval wel allemaal escapes voor oplopende gevoelens, zoals een sociaal medische indicatie. Dan blijft de zorg, de gevoelens etc. voor mij behapbaar.
donderdag 24 januari 2008 om 10:22
Wat een geruststelling om te lezen dat ik niet de enige 'ontaarde' moeder ben zeg! Hoeveel ik ook van het jochie houd, hoe graag ik hem ook bij me in de buurt heb, het verliefde 'ik ken jou want jij komt uit mij voort' gevoel heb ik echt nog niet gehad de afgelopen 8 weken. Dus misschien kost het bij de een wat meer tijd dan bij de ander. Hier spelen misschien de depressieve gevoelens ook een rol. Zou dat onze gemene deler zijn? Ik betwijfel dat, volgens mij is simpelweg ieder kind anders maar dus ook iedere moeder. Ik geloof niet zo in een universeel moeder gevoel. ( wél in universeel gevoel van verantwoording en willen zorgen voor trouwens.....maar dat is iets anders dan verliefd zijn op je kind naar mijn idee)
Iedereen 'moedert' op haar eigen manier en zal het ook op haar eigen manier ervaren/voelen. Al hoop ik voor mezelf dat de band de komende tijd nog zal verdiepen, ik voel al zeer zeker wel dat ik dat jochie voor geen goud nog ooit zal willen missen!!
Iedereen 'moedert' op haar eigen manier en zal het ook op haar eigen manier ervaren/voelen. Al hoop ik voor mezelf dat de band de komende tijd nog zal verdiepen, ik voel al zeer zeker wel dat ik dat jochie voor geen goud nog ooit zal willen missen!!
donderdag 24 januari 2008 om 11:19
Hallo NJB,
Ik heb een baby van bijna 4 maanden en ervaar juist het tegenovergestelde. Daardoor heb ik het gevoel dat ik juist een ontaarde moeder ben, althans afwijk van het "normale gemiddelde". Misschien een beetje té verantwoordelijk en té vol van hetgeen belangrijk is voor haar kindje. En geneigd om mezelf te verwaarlozen.
Dankzij de lobby voor bv voel ik me zó verplicht om bv te geven. Niet dat ik het erg vind en het gaat gelukkig ook erg goed, maar volgens mij blijf ik dankzij de bv een beetje hangen in de zwangerschapshormonen. Over enkele weken ga ik weer aan het werk en hoewel ik daar helemaal geen zin in heb denk ik dat het voor mezelf beter is.
Het is overigens jammer dat de begeleiding door artsen, verloskundigen en kraamhulp 8 dagen na de bevalling stopt! Je mag het dan maar uitzoeken als nieuwe vader en moeder. Het zou fijn zijn als er af en toe een soort terugkomdag was. Natuurlijk is het cb er wel, maar dat is toch met name bedoeld voor de baby.
Ik heb een baby van bijna 4 maanden en ervaar juist het tegenovergestelde. Daardoor heb ik het gevoel dat ik juist een ontaarde moeder ben, althans afwijk van het "normale gemiddelde". Misschien een beetje té verantwoordelijk en té vol van hetgeen belangrijk is voor haar kindje. En geneigd om mezelf te verwaarlozen.
Dankzij de lobby voor bv voel ik me zó verplicht om bv te geven. Niet dat ik het erg vind en het gaat gelukkig ook erg goed, maar volgens mij blijf ik dankzij de bv een beetje hangen in de zwangerschapshormonen. Over enkele weken ga ik weer aan het werk en hoewel ik daar helemaal geen zin in heb denk ik dat het voor mezelf beter is.
Het is overigens jammer dat de begeleiding door artsen, verloskundigen en kraamhulp 8 dagen na de bevalling stopt! Je mag het dan maar uitzoeken als nieuwe vader en moeder. Het zou fijn zijn als er af en toe een soort terugkomdag was. Natuurlijk is het cb er wel, maar dat is toch met name bedoeld voor de baby.
