Kinderen
alle pijlers
Wat een k*tgevoel is dat!
donderdag 7 juli 2022 om 08:30
Heb er echt een tijd over na gedacht. Of ik dit topic wel wil plaatsen.
Ik wil het niet. Alles in mij verzet zich er tegen. Want dan stel ik me kwetsbaar op. Dan geef ik iets prijs wat voor mij zo ontzettend belangrijk is, maar waarvan ik momenteel het gevoel heb dat het als zand tussen mijn vingers door glipt. Ik heb er geen vat op. Maar ik kan eigenlijk niet anders, want ik moet het echt kwijt. Ik voel me machteloos. Ik slaap slecht, ik pieker, ik maak me zorgen, ik zou het liefst schreeuwen, schelden en janken tegelijk.
Ik heb momenteel echt grote zorgen om mijn kind. 10 jaar oud, eigenlijk een vrolijke lachebek, positief ingesteld en heel sociaal.
En toch. Ik zie mijn kind veranderen, het moeilijk hebben, vechten tegen eigen beperkingen en grenzen die steeds duidelijker en vaker hun kop opsteken. Op school laten de resultaten een drastische lijn omlaag zien, op sociaal vlak ontstaan er flinke scheuren in vriendschappen en kind zelf strubbelt met zichzelf en zijn omgeving.
Ik zie het, ik ervaar het, ik bespreek het, maar ik krijg het niet opgelost en ik kan het niet loslaten.
Als er één ding is waar ik heilig in geloof dan is dat de uitspraak: als het met je kind maar goed gaat, dan kun jij de hele wereld aan!
Met mijn kind gaat het nu niet goed, en ik heb het gevoel alsof ik lamgeslagen ben. Ik ben een vechter. Ik ben een doorzetter. Als ik iets wil en ergens voor ga dan doe ik dat. En als het moet verander ik in een stoomwals om mijn doel te bereiken. Maar in deze situatie, nu het om mijn kind gaat, voel ik me machteloos, onrustig en ontzettend onzeker. Ik merk dat het me leeg trekt, lichamelijk en mentaal.
Het gaat niet om mij! Het gaat om mijn kind! Voor mijn kind heb ik alles over en voor mijn kind ben ik bereid bergen te verplaatsen op eigen kracht en in mijn eentje. En toch voel ik mij nu, op dit moment, zo nietszeggend en onbeholpen en machteloos. Het ontneemt me letterlijk mijn adem.
Ik wil het niet. Alles in mij verzet zich er tegen. Want dan stel ik me kwetsbaar op. Dan geef ik iets prijs wat voor mij zo ontzettend belangrijk is, maar waarvan ik momenteel het gevoel heb dat het als zand tussen mijn vingers door glipt. Ik heb er geen vat op. Maar ik kan eigenlijk niet anders, want ik moet het echt kwijt. Ik voel me machteloos. Ik slaap slecht, ik pieker, ik maak me zorgen, ik zou het liefst schreeuwen, schelden en janken tegelijk.
Ik heb momenteel echt grote zorgen om mijn kind. 10 jaar oud, eigenlijk een vrolijke lachebek, positief ingesteld en heel sociaal.
En toch. Ik zie mijn kind veranderen, het moeilijk hebben, vechten tegen eigen beperkingen en grenzen die steeds duidelijker en vaker hun kop opsteken. Op school laten de resultaten een drastische lijn omlaag zien, op sociaal vlak ontstaan er flinke scheuren in vriendschappen en kind zelf strubbelt met zichzelf en zijn omgeving.
Ik zie het, ik ervaar het, ik bespreek het, maar ik krijg het niet opgelost en ik kan het niet loslaten.
Als er één ding is waar ik heilig in geloof dan is dat de uitspraak: als het met je kind maar goed gaat, dan kun jij de hele wereld aan!
Met mijn kind gaat het nu niet goed, en ik heb het gevoel alsof ik lamgeslagen ben. Ik ben een vechter. Ik ben een doorzetter. Als ik iets wil en ergens voor ga dan doe ik dat. En als het moet verander ik in een stoomwals om mijn doel te bereiken. Maar in deze situatie, nu het om mijn kind gaat, voel ik me machteloos, onrustig en ontzettend onzeker. Ik merk dat het me leeg trekt, lichamelijk en mentaal.
Het gaat niet om mij! Het gaat om mijn kind! Voor mijn kind heb ik alles over en voor mijn kind ben ik bereid bergen te verplaatsen op eigen kracht en in mijn eentje. En toch voel ik mij nu, op dit moment, zo nietszeggend en onbeholpen en machteloos. Het ontneemt me letterlijk mijn adem.
donderdag 7 juli 2022 om 08:34
donderdag 7 juli 2022 om 08:37
Ttroetel, wat ontzettend naar. Wat klinkt je als een lieve betrokken mama.
Wat ik me kan herinneren van toen ik als kind zulke zorgen had, is het gevoel van veiligheid dat mijn moeder me probeerde te bieden. Dat was heel prettig en volgens mij doe jij dat ook.
Heel veel sterkte en liefs. Ik hoop dat het tij snel keert voor kind en jou.
Wat ik me kan herinneren van toen ik als kind zulke zorgen had, is het gevoel van veiligheid dat mijn moeder me probeerde te bieden. Dat was heel prettig en volgens mij doe jij dat ook.
Heel veel sterkte en liefs. Ik hoop dat het tij snel keert voor kind en jou.
donderdag 7 juli 2022 om 08:40
Lieve TO,
Ik weet zo goed wat je voelt! Ik ken ook dat machteloos gevoel en het verdriet je kind te zien “vechten/struggelen tegen de grote boze wereld” ze komen nu ook een leeftijd dat veel zichtbaar wordt en ze ook beter begrijpen wat er om ze heen gebeurt.
Heb je al met hem gepraat, aangegeven dat je ziet dat hij verdrietig is en dat mama hem heel graag wilt helpen, maar dat dat alleen kan als mama weet wat er speelt?
Als je weet wat op dit moment zijn grootste struikelblok is kan je wellicht daarop inspelen
Ik weet zo goed wat je voelt! Ik ken ook dat machteloos gevoel en het verdriet je kind te zien “vechten/struggelen tegen de grote boze wereld” ze komen nu ook een leeftijd dat veel zichtbaar wordt en ze ook beter begrijpen wat er om ze heen gebeurt.
Heb je al met hem gepraat, aangegeven dat je ziet dat hij verdrietig is en dat mama hem heel graag wilt helpen, maar dat dat alleen kan als mama weet wat er speelt?
Als je weet wat op dit moment zijn grootste struikelblok is kan je wellicht daarop inspelen
donderdag 7 juli 2022 om 08:46
Ik weet niet in welke hoek het zit maar een tijdje geleden ging het hier ook echt niet goed met kind (ook 10) ik wist waar het aan lag maar ik kon haar op een of andere manier niet bereiken. Wat heb ik me zorgen gemaakt en heb uiteindelijk (snikkend) de huisarts gebeld. Het sneed door m'n ziel dat ze zich zo beroerd voelde.
Ben met kind bij een aantal malen bij de praktijk ondersteuner geweest gespecialiseerd in jeugd. En bij een andere therapeut. Het feit dat we haar allemaal serieus namen en dat ze haar verhaal kwijt kon en manieren om er mee om te gaan scheelde echt zoveel!
Ben met kind bij een aantal malen bij de praktijk ondersteuner geweest gespecialiseerd in jeugd. En bij een andere therapeut. Het feit dat we haar allemaal serieus namen en dat ze haar verhaal kwijt kon en manieren om er mee om te gaan scheelde echt zoveel!
donderdag 7 juli 2022 om 08:51
Ik herken het gevoel. Ik heb geleerd: probeer naar 'het einde' te kijken. Heb je nog wel het gevoel dat het 'uiteindelijk' goed gaat komen met je kind? Hou je daar dan aan vast. Zeg dan tegen jezelf 'het komt uiteindelijk goed - als het nog niet goed is, dan is het nog niet uiteindelijk'. En tot die tijd: doe alles wat nodig is om je kind te (laten) begeleiden op zijn pad, leef je eigen leven voor en ... veel sterkte. 
donderdag 7 juli 2022 om 09:36
Ik herken wel dat je je onmacht af en toe wel zou willen uitschreeuwen. En dat je met liefde alle problemen/klachten zou willen overnemen met een magisch pilletje.
Zeker als je kind nog maar 10 is.
Dus ik snap je verdriet erg goed. Maar meer dan accepteren dat het nu moeilijk is kan je niet. En ook blik op de toekomst proberen te blijven houden. Ik weet natuurlijk niet wat er speelt, maar kan je scenario's bedenken waarbij het op termijn weer beter gaat ?
Soms moet je ook een stap achteruit zetten om daarna weer te kunnen springen.
Dikke knuffel - het is en blijft lastig.
Zeker als je kind nog maar 10 is.
Dus ik snap je verdriet erg goed. Maar meer dan accepteren dat het nu moeilijk is kan je niet. En ook blik op de toekomst proberen te blijven houden. Ik weet natuurlijk niet wat er speelt, maar kan je scenario's bedenken waarbij het op termijn weer beter gaat ?
Soms moet je ook een stap achteruit zetten om daarna weer te kunnen springen.
Dikke knuffel - het is en blijft lastig.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
donderdag 7 juli 2022 om 10:01
Het is vreselijk als je je zorgen maakt over je kind. Ik voelde al enorme oergevoelens als mijn kind een paar slechte dagen op de crèche had of later een periode dat ze geen zin had in school omdat er sociaal nogal wat hectiek was in de klas. Je hele beschermingsmechanisme gaat aan. Tiger mom. En als je je dan machteloos voelt dan voel je je een gefrustreerde tijger in een kooi.
Je kan 2 dingen tegelijkertijd doen imo:
1. veiligheid bieden voor je kind thuis. Onvoorwaardelijke liefde en warmte, luisterend oor, zonder oordeel, zonder haar gevoel te willen veranderen. Volledige acceptatie van haar zoals ze nu is en zoals het nu gaat.
2. proberen de dingen te veranderen die binnen je macht liggen. School, professionele ondersteuning, misschien een hobby of sport of bezigheden zoeken waar je kind nog wat plezier uithaalt, kind thuishouden.
Je kan 2 dingen tegelijkertijd doen imo:
1. veiligheid bieden voor je kind thuis. Onvoorwaardelijke liefde en warmte, luisterend oor, zonder oordeel, zonder haar gevoel te willen veranderen. Volledige acceptatie van haar zoals ze nu is en zoals het nu gaat.
2. proberen de dingen te veranderen die binnen je macht liggen. School, professionele ondersteuning, misschien een hobby of sport of bezigheden zoeken waar je kind nog wat plezier uithaalt, kind thuishouden.
donderdag 7 juli 2022 om 10:02
donderdag 7 juli 2022 om 10:03
Dat is inderdaad vreselijk. Je wilt je kind gelukkig zien!
Ik herken je zorgen. Mijn middelste gaat ook al een tijd niet lekker, en na een jaar pappen en nat houden hebben we nu zelf hulp opgetuigd. Alleen al het idee dat we het aanpakken helpt mij om er optimistischer in te staan. Ja, ons kind is nu verdrietig en gefrustreerd, maar we gaan alles doen wat in onze macht ligt om het op te lossen. Dus dat kan ik je van harte aanraden: bespreek je zorgen met huisarts en school, en zorg dat je kind hulp krijgt.
Ik herken je zorgen. Mijn middelste gaat ook al een tijd niet lekker, en na een jaar pappen en nat houden hebben we nu zelf hulp opgetuigd. Alleen al het idee dat we het aanpakken helpt mij om er optimistischer in te staan. Ja, ons kind is nu verdrietig en gefrustreerd, maar we gaan alles doen wat in onze macht ligt om het op te lossen. Dus dat kan ik je van harte aanraden: bespreek je zorgen met huisarts en school, en zorg dat je kind hulp krijgt.
donderdag 7 juli 2022 om 10:09
donderdag 7 juli 2022 om 10:12
Dank jullie wel voor jullie reacties. Bemoedigende woorden en reacties van herkenning doen wel goed kan ik jullie zeggen.
Partner en ik proberen onze handen ineen te slaan om kind zo goed mogelijk te begeleiden. Echter ik merk dat we beiden met onze handen in ons haar zitten. Op zich staan wij er op gelijke wijze in en denken we er gelijk over, echter gaan we beiden op andere wijze om met zorgen, frustraties en onzekerheid.
Daar waar partner zijn frustraties in deze specifieke situatie externaliseert en deze verbaal luid en duidelijk uit, daar merk ik dat ik meer internaliseer en juist stiller ben. Gevoelens van schuld (Verwacht ik te veel? Ben ik te streng? Reageer ik niet op de juiste manier?) gieren door mijn hoofd. Partner gaat de confrontatie met kind aan, terwijl ik er juist naar neig een vleugel om kind heen te slaan, wat mij vervolgens door partner wordt verweten. Ik heb er buikpijn van. Zit nu ook met een knoop in mijn maag en een voor mijn gevoel dichtgeknepen keel te schrijven.
We zijn bezig met een traject voor kind waarbij vermoedelijk zal blijken dat er sprake is van (een vorm van of kenmerken van) ADHD. Instanties hebben enorme wachtlijsten en we zijn nu eindelijk doorgedrongen tot het punt dat we samenkomen met een instantie om een vorm van behandeling te gaan bespreken. Hoe en wat is echter nog ongewis voor ons als ouders.
Met school hebben we goede en korte lijnen met leerkrachten in de loop der jaren. We krijgen van school de feedback dat we fijne ouders zijn, die openstaan voor feedback, die in het belang van het kind handelen en die op prettige en constructieve wijze met de leerkracht samenwerken.
Met ouders van beste kameraadje hebben we korte lijnen en goed contact, echter in die vriendschap ontstaan momenteel ook wat scheurtjes.
Met andere ouders van kinderen waarmee kind speelt hebben we zodanig contact dat we ze kennen, dat we met enkelen ook wel eens wat intensiever contact hebben/hadden wanneer er bijvoorbeeld iets speelde tussen de kinderen of op school. Echter met het gros is er geen diepgang.
Speelt mee dat kind in een klas zit waar al jaren een problematische situatie bestaat tussen kinderen onderling waar ook ouders bij betrokken raakten en waardoor gemoederen verhit raakten. Wij hebben besloten daaraan niet mee te willen doen en ons de distantiëren van dergelijk gedrag. Niet op een manier die uit de hoogte is, maar op een manier die in onze ogen meer past bij een volwassen benadering.
Partner en ik proberen onze handen ineen te slaan om kind zo goed mogelijk te begeleiden. Echter ik merk dat we beiden met onze handen in ons haar zitten. Op zich staan wij er op gelijke wijze in en denken we er gelijk over, echter gaan we beiden op andere wijze om met zorgen, frustraties en onzekerheid.
Daar waar partner zijn frustraties in deze specifieke situatie externaliseert en deze verbaal luid en duidelijk uit, daar merk ik dat ik meer internaliseer en juist stiller ben. Gevoelens van schuld (Verwacht ik te veel? Ben ik te streng? Reageer ik niet op de juiste manier?) gieren door mijn hoofd. Partner gaat de confrontatie met kind aan, terwijl ik er juist naar neig een vleugel om kind heen te slaan, wat mij vervolgens door partner wordt verweten. Ik heb er buikpijn van. Zit nu ook met een knoop in mijn maag en een voor mijn gevoel dichtgeknepen keel te schrijven.
We zijn bezig met een traject voor kind waarbij vermoedelijk zal blijken dat er sprake is van (een vorm van of kenmerken van) ADHD. Instanties hebben enorme wachtlijsten en we zijn nu eindelijk doorgedrongen tot het punt dat we samenkomen met een instantie om een vorm van behandeling te gaan bespreken. Hoe en wat is echter nog ongewis voor ons als ouders.
Met school hebben we goede en korte lijnen met leerkrachten in de loop der jaren. We krijgen van school de feedback dat we fijne ouders zijn, die openstaan voor feedback, die in het belang van het kind handelen en die op prettige en constructieve wijze met de leerkracht samenwerken.
Met ouders van beste kameraadje hebben we korte lijnen en goed contact, echter in die vriendschap ontstaan momenteel ook wat scheurtjes.
Met andere ouders van kinderen waarmee kind speelt hebben we zodanig contact dat we ze kennen, dat we met enkelen ook wel eens wat intensiever contact hebben/hadden wanneer er bijvoorbeeld iets speelde tussen de kinderen of op school. Echter met het gros is er geen diepgang.
Speelt mee dat kind in een klas zit waar al jaren een problematische situatie bestaat tussen kinderen onderling waar ook ouders bij betrokken raakten en waardoor gemoederen verhit raakten. Wij hebben besloten daaraan niet mee te willen doen en ons de distantiëren van dergelijk gedrag. Niet op een manier die uit de hoogte is, maar op een manier die in onze ogen meer past bij een volwassen benadering.
donderdag 7 juli 2022 om 10:23
donderdag 7 juli 2022 om 10:45
Dat werkte hier ook enorm, even de druk eraf. Even laten zien dat ‘het’ er niet alleen voorstaat. Vaak is zoiets ook: voelen dat ‘het’ gehoord wordt, zonder er uitleg aan te geven.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
