Kinderen
alle pijlers
Wat mag een vader verwachten van zijn partner mbt zijn kind?
donderdag 4 mei 2023 om 15:35
Het enige juiste antwoord is natuurlijk; hij mag alles verwachten, het is aan de partner om daaraan tegemoet te komen of niet. Touché. Ik wil even het een en ander van me afschrijven en ik hoop dat dat hier kan en er goede inzichten mogen komen, want ik heb soms het gevoel dat ik gek word of dat ik dingen echt verknipt zie.
Mijn partner heeft een dochter met een verstandelijke beperking. Het afgelopen jaar hebben wij echt een hell jaar gehad. Het meisje is structureel overvraagt (wat erg genoeg is) en heeft daarbij een agressieprobleem. Dit heeft zich het afgelopen jaar geuit in het afbreken van haar slaapkamer, ze heeft meerdere keren met haar moeder gevochten, ze gooit met glazen/borden etc. door het huis, ze vecht zelfs met schoolkinderen en haar juffen. Diverse keren politie op bezoek - ja, het was een pittige tijd.
De instanties hebben de ouders dringend verzocht om haar uit huis te plaatsen en in een woongroep te laten wonen, om haar de structuur en grenzen te geven die ze nodig heeft. Als ouders niet akkoord zouden gaan, zou het via de kinderbescherming gaan. Het was dus echt ernstig.
Sinds kort is het meisje uit huis en ik merk dat er nu pas tijd is voor verwerking. En ik ben op. Moe. Uitgeput. Ik kan het eigenlijk niet meer opbrengen om met haar om te gaan. Dit is een onderwerp dat ik eigenlijk niet met mijn partner kan bespreken want dit escaleert altijd in ruzie.
Als dochter van partner komt logeren, dan zorg ik eigenlijk altijd wel dat ik voor mijzelf plannen maak. Ik spreek af met een vriendin, ik bezoek familie, ga naar de sportschool, met de auto door de wasstraat, etc. Ik vlucht een beetje het huis uit. Mijn partner vindt dit echt niet leuk, heeft het gevoel dat hij er alleen voor staat. Maar het lukt me niet meer om, ondanks dat ze er maar 2 dagen per 2 weken is, er steeds mee geconfronteerd te worden. Er is teveel gebeurd, er is teveel agressie en ruzie geweest....
We zijn nu eigenlijk op een punt beland dat ik heb aangegeven niet meer te willen samenwonen, maar terug te gaan LAT-ten. Zodat ik de rust krijg die ik nodig heb, waardoor partner en ik hopelijk ook minder ruzie hebben. Ik wil namelijk nooit tussen partner en kind in staan, maar ik wil ook niet mijn eigen gezondheid uit het oog verliezen (ik ben echt heel erg gestresst en dit heeft een negatieve uitwerking op alles).
Vriend blijft volhouden dat hij wil dat ik voor zijn dochter zorg, mijn weekenden ervoor vrij hou, samen vakantie neem, etc. etc. En ik blijf zeggen dat ik niet meer kan.
Ik ben van mening dat ik niet verantwoordelijk ben voor zijn kind. Zijn dochter is het pakkie an van hem en zijn ex. Als ik de energie kan opbrengen wil ik gerust de gezellige partner van papa zijn, maar ik wil ook afstand kunnen bewaren als ik dat nodig heb.
Partner vindt dat als ik voor hem kies, dat we dan een gezin moeten vormen en dat ik ook voor zijn dochter zorg. Ik snap zijn droombeeld, maar je kunt zoiets niet afdwingen als het er niet is, toch?
Mijn partner heeft een dochter met een verstandelijke beperking. Het afgelopen jaar hebben wij echt een hell jaar gehad. Het meisje is structureel overvraagt (wat erg genoeg is) en heeft daarbij een agressieprobleem. Dit heeft zich het afgelopen jaar geuit in het afbreken van haar slaapkamer, ze heeft meerdere keren met haar moeder gevochten, ze gooit met glazen/borden etc. door het huis, ze vecht zelfs met schoolkinderen en haar juffen. Diverse keren politie op bezoek - ja, het was een pittige tijd.
De instanties hebben de ouders dringend verzocht om haar uit huis te plaatsen en in een woongroep te laten wonen, om haar de structuur en grenzen te geven die ze nodig heeft. Als ouders niet akkoord zouden gaan, zou het via de kinderbescherming gaan. Het was dus echt ernstig.
Sinds kort is het meisje uit huis en ik merk dat er nu pas tijd is voor verwerking. En ik ben op. Moe. Uitgeput. Ik kan het eigenlijk niet meer opbrengen om met haar om te gaan. Dit is een onderwerp dat ik eigenlijk niet met mijn partner kan bespreken want dit escaleert altijd in ruzie.
Als dochter van partner komt logeren, dan zorg ik eigenlijk altijd wel dat ik voor mijzelf plannen maak. Ik spreek af met een vriendin, ik bezoek familie, ga naar de sportschool, met de auto door de wasstraat, etc. Ik vlucht een beetje het huis uit. Mijn partner vindt dit echt niet leuk, heeft het gevoel dat hij er alleen voor staat. Maar het lukt me niet meer om, ondanks dat ze er maar 2 dagen per 2 weken is, er steeds mee geconfronteerd te worden. Er is teveel gebeurd, er is teveel agressie en ruzie geweest....
We zijn nu eigenlijk op een punt beland dat ik heb aangegeven niet meer te willen samenwonen, maar terug te gaan LAT-ten. Zodat ik de rust krijg die ik nodig heb, waardoor partner en ik hopelijk ook minder ruzie hebben. Ik wil namelijk nooit tussen partner en kind in staan, maar ik wil ook niet mijn eigen gezondheid uit het oog verliezen (ik ben echt heel erg gestresst en dit heeft een negatieve uitwerking op alles).
Vriend blijft volhouden dat hij wil dat ik voor zijn dochter zorg, mijn weekenden ervoor vrij hou, samen vakantie neem, etc. etc. En ik blijf zeggen dat ik niet meer kan.
Ik ben van mening dat ik niet verantwoordelijk ben voor zijn kind. Zijn dochter is het pakkie an van hem en zijn ex. Als ik de energie kan opbrengen wil ik gerust de gezellige partner van papa zijn, maar ik wil ook afstand kunnen bewaren als ik dat nodig heb.
Partner vindt dat als ik voor hem kies, dat we dan een gezin moeten vormen en dat ik ook voor zijn dochter zorg. Ik snap zijn droombeeld, maar je kunt zoiets niet afdwingen als het er niet is, toch?
donderdag 4 mei 2023 om 16:45
Dit gaat niet over de zorg aan het kind, maar aan je partner.
Ik ga er vanuit dat ook je partner zal moeten helen van de voorgaande intensieve periode. Dat het ook hem niet in de kouwe kleren is gaan zitten.
Hij kan zich niet terugtrekken van de zorg en jij geeft aan hem aan dat hij het voortaan alleen mag opknappen. Ik snap dat hij daar niet blij mee is.
Maar er speelt duidelijk meer.
Ik ga er vanuit dat ook je partner zal moeten helen van de voorgaande intensieve periode. Dat het ook hem niet in de kouwe kleren is gaan zitten.
Hij kan zich niet terugtrekken van de zorg en jij geeft aan hem aan dat hij het voortaan alleen mag opknappen. Ik snap dat hij daar niet blij mee is.
Maar er speelt duidelijk meer.
...
donderdag 4 mei 2023 om 16:49
Ik snap jou.
En je partner ook.
Is hij niet ook gewoon heel moe van alles? En frustreert het hem misschien dat jij wél de vrijheid hebt om weg te gaan als je dat wil, en dat hij dat niet kan? Terwijl hij dat misschien ook wel wil omdat hij doodop is? Is het voor hem dubbel zwaar als jij weg bent en hij de zorg alleen moet doen?
En je partner ook.
Is hij niet ook gewoon heel moe van alles? En frustreert het hem misschien dat jij wél de vrijheid hebt om weg te gaan als je dat wil, en dat hij dat niet kan? Terwijl hij dat misschien ook wel wil omdat hij doodop is? Is het voor hem dubbel zwaar als jij weg bent en hij de zorg alleen moet doen?
donderdag 4 mei 2023 om 17:11
donderdag 4 mei 2023 om 17:17
Zo zie ik dit ook. Kan me voorstellen dat partner zich in de steek gelaten voelt.ankalida schreef: ↑04-05-2023 16:45Dit gaat niet over de zorg aan het kind, maar aan je partner.
Ik ga er vanuit dat ook je partner zal moeten helen van de voorgaande intensieve periode. Dat het ook hem niet in de kouwe kleren is gaan zitten.
Hij kan zich niet terugtrekken van de zorg en jij geeft aan hem aan dat hij het voortaan alleen mag opknappen. Ik snap dat hij daar niet blij mee is.
Maar er speelt duidelijk meer.
Want ook hij heeft verdriet. Plus mij lijkt het of je alles wat we is gebeurd zeer persoonlijk oppakt. En dat snap ik maar het is niet persoonlijk. Zij is overvraagt, stroomt over en deed daarom zo. Fijn dat ze nu de juiste ondersteuning krijgt. Het lijkt wel of je nog steeds boos bent dat zij zo tegen je gedaan heeft. Dat je moet bijkomen snap ik maar het komt op mij over dat je het haar nog niet hebt vergeven.
Het is niet persoonlijk. Het is onvermogen van haar. Dit vergt wat inlevingsvermogen van jou naar haar en haar beperking. Ik heb het idee dat jij het haar nog steeds (te zwaar) aanrekend terwijl jullie allemaal gedupeerd zijn. Zij ook.
Met latten ga je het ontlopen wat mijn inziens de heling en relatie-herstel uitstelt.
Ik snap dat je wat dingen voor jezelf wil doen, ook als zij er is, maar nu lijkt het toch op ontlopen. En het ongemak van jou naar haar en dat wringt. En ik kan mij voorstellen dat dit voor je partner ook steekt. Klinkt lullig maar jij bent de volwassene in dit geheel.
donderdag 4 mei 2023 om 17:25
Hij hoeft het niet alleen op te knappen. Het kind heeft twee ouders. Ik snap dat hij graag zou zien dat To meer betrokken is, maar ik snap ook dat to daar niet voor kiest. Het is niet niks en het is niet haar kind. Zij hoeft niet te zorgen. Ze zou een aanwezige factor kunnen zijn als ze dat wil, maar dat wil ze niet. En dat is begrijpelijk, vind ik.ankalida schreef: ↑04-05-2023 16:45Dit gaat niet over de zorg aan het kind, maar aan je partner.
Ik ga er vanuit dat ook je partner zal moeten helen van de voorgaande intensieve periode. Dat het ook hem niet in de kouwe kleren is gaan zitten.
Hij kan zich niet terugtrekken van de zorg en jij geeft aan hem aan dat hij het voortaan alleen mag opknappen. Ik snap dat hij daar niet blij mee is.
Maar er speelt duidelijk meer.
Toch denk ik dat deze relatie uiteindelijk geen toekomst heeft. Het kind hoort bij hem, en to heeft in dat deel van hem geen zin. Begrijpelijk en haar goed recht, maar ik denk niet dat dat op de lange termijn brengt waar ze behoefte aan hebben.
donderdag 4 mei 2023 om 17:28
Helemaal eens, ik denk dat je dit scherp ziet. Maar ik kan me ook voorstellen dat dit heel erg moeilijk is als het niet je eigen kind is. Het vraagt heel veel van to.mabelle schreef: ↑04-05-2023 17:17Zo zie ik dit ook. Kan me voorstellen dat partner zich in de steek gelaten voelt.
Want ook hij heeft verdriet. Plus mij lijkt het of je alles wat we is gebeurd zeer persoonlijk oppakt. En dat snap ik maar het is niet persoonlijk. Zij is overvraagt, stroomt over en deed daarom zo. Fijn dat ze nu de juiste ondersteuning krijgt. Het lijkt wel of je nog steeds boos bent dat zij zo tegen je gedaan heeft. Dat je moet bijkomen snap ik maar het komt op mij over dat je het haar nog niet hebt vergeven.
Het is niet persoonlijk. Het is onvermogen van haar. Dit vergt wat inlevingsvermogen van jou naar haar en haar beperking. Ik heb het idee dat jij het haar nog steeds (te zwaar) aanrekend terwijl jullie allemaal gedupeerd zijn. Zij ook.
Met latten ga je het ontlopen wat mijn inziens de heling en relatie-herstel uitstelt.
Ik snap dat je wat dingen voor jezelf wil doen, ook als zij er is, maar nu lijkt het toch op ontlopen. En het ongemak van jou naar haar en dat wringt. En ik kan mij voorstellen dat dit voor je partner ook steekt. Klinkt lullig maar jij bent de volwassene in dit geheel.
donderdag 4 mei 2023 om 17:34
Eens. Het is een gedeelde verantwoordelijkheid van haar vriend en zijn ex, zij heeft nou eenmaal, veel meer dan hij, de ruimte om zich terug te trekken en haar rust te pakken, omdat zij geen ouder is en hij wel. Dat hij dus ook moe is en ook moet bijkomen van de afgelopen periode is heel vervelend voor hem, maar ze hebben niet dezelfde positie hierin. Ik denk dat als hij blijft forceren dat zij ook haar deel moet doen, de relatie gewoon helemaal stukloopt. En misschien gebeurt dat ook wel als ze inderdaad gaan latten, maar zo doorgaan is kennelijk gewoon geen optie meer voor TO.Jufjoke schreef: ↑04-05-2023 17:25Hij hoeft het niet alleen op te knappen. Het kind heeft twee ouders. Ik snap dat hij graag zou zien dat To meer betrokken is, maar ik snap ook dat to daar niet voor kiest. Het is niet niks en het is niet haar kind. Zij hoeft niet te zorgen. Ze zou een aanwezige factor kunnen zijn als ze dat wil, maar dat wil ze niet. En dat is begrijpelijk, vind ik.
Toch denk ik dat deze relatie uiteindelijk geen toekomst heeft. Het kind hoort bij hem, en to heeft in dat deel van hem geen zin. Begrijpelijk en haar goed recht, maar ik denk niet dat dat op de lange termijn brengt waar ze behoefte aan hebben.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 4 mei 2023 om 17:41
En toch what if?Lila-Linda schreef: ↑04-05-2023 16:40Ik zou ook willen Latten
en als mijn partner dat niet wil, dan is dat einde relatie
En dat is ook oke
Rondjes draaien.
donderdag 4 mei 2023 om 17:41
Even het loepje gebruikt.
Maart 2022 gaf je nog aan dat je af en toe weer aan het daten was en nu woon je dus al samen en heb je een hels jaar achter de rug met vriend en zijn dochter?
Is er dan überhaupt wel een periode geweest waarin het wel goed, leuk en gezellig ging tussen jullie?
Maart 2022 gaf je nog aan dat je af en toe weer aan het daten was en nu woon je dus al samen en heb je een hels jaar achter de rug met vriend en zijn dochter?
Is er dan überhaupt wel een periode geweest waarin het wel goed, leuk en gezellig ging tussen jullie?
'Every new beginning comes from some other beginning's end.'
donderdag 4 mei 2023 om 17:43
2 dagen in de week is het kind er. Maar als vader/moeder ben je 24/7 verantwoordelijk, bezorgd, begaan.
Dus die andere dagen is het niet alsof dit kind met dit gedrag niet bestaat.
Ik begrijp TO. En het is niet haar kind.
Ik zou er zelf beslist geen trek in hebben in haar situatie.
donderdag 4 mei 2023 om 17:51
Heb je enig idee hoe uitgeput je kunt raken van een kind met gedragsproblematiek? Zo ja, zou je deze opmerking niet maken. Zo niet, waarom maak je deze opmerking dan?Attraverso schreef: ↑04-05-2023 15:50Als je een boom neemt komen er ook takken bij.
Zij komt 2 dagen in 2 weken, peanuts, jullie wonen samen (zij komt trouwens niet logeren, zij is thuis bij haar vader) dan vind ik dat je toch wel een inspanning kan doen en het nog een kans geven. Ik ben dus team vader.
donderdag 4 mei 2023 om 17:56
Dit! Hoe lang kende je hem en hoe lang kende je zijn dochter voor jullie samen gingen wonen? En waarom samenwonen als er al problemen zijn bij het meisje?OriginalHeleen schreef: ↑04-05-2023 17:41Even het loepje gebruikt.
Maart 2022 gaf je nog aan dat je af en toe weer aan het daten was en nu woon je dus al samen en heb je een hels jaar achter de rug met vriend en zijn dochter?
Is er dan überhaupt wel een periode geweest waarin het wel goed, leuk en gezellig ging tussen jullie?
donderdag 4 mei 2023 om 17:56
Het klopt hoor, dat ik niet altijd ‘de volwassene’ weet te zijn. Ik begrijp niet alles van de beperking zelf, mijn partner helaas nog veel minder. Al vanaf het begin van onze relatie heb ik meer begrip voor het meisje dan dat hij heeft getoond. Zijn motto: ‘als ze maar haar best doet, wordt ze gewoon zoals wij’. Onzin natuurlijk.
Het is dan ook een situatie geworden met alleen maar verliezers. Ik weet alleen niet of alles aan een beperking te wijten is, maar dat is misschien mijn gebrek…
Een voorbeeld; al voordat ze naar haar moeder gaat bedenken hoe ze haar moeder het leven zuur maakt. Is dat een beperking of een karakter?
Het constante liegen (tot het verzinnen van aanranding aan toe) is wel een gevolg van haar beperking (vraag om aandacht). Het agressieve zal ongetwijfeld een uiting zijn van de overvraging. Maar het lukt me niet constant om er boven te staan, begrip te hebben, met een schone lei te beginnen… mijn energie is op.
Het is dan ook een situatie geworden met alleen maar verliezers. Ik weet alleen niet of alles aan een beperking te wijten is, maar dat is misschien mijn gebrek…
Een voorbeeld; al voordat ze naar haar moeder gaat bedenken hoe ze haar moeder het leven zuur maakt. Is dat een beperking of een karakter?
Het constante liegen (tot het verzinnen van aanranding aan toe) is wel een gevolg van haar beperking (vraag om aandacht). Het agressieve zal ongetwijfeld een uiting zijn van de overvraging. Maar het lukt me niet constant om er boven te staan, begrip te hebben, met een schone lei te beginnen… mijn energie is op.
donderdag 4 mei 2023 om 18:04
Wat ontzettend verdrietig voor dit meisje...manisha-362 schreef: ↑04-05-2023 17:56Het klopt hoor, dat ik niet altijd ‘de volwassene’ weet te zijn. Ik begrijp niet alles van de beperking zelf, mijn partner helaas nog veel minder. Al vanaf het begin van onze relatie heb ik meer begrip voor het meisje dan dat hij heeft getoond. [table]Zijn motto: ‘als ze maar haar best doet, wordt ze gewoon zoals wij’.[/table] Onzin natuurlijk.
Het is dan ook een situatie geworden met alleen maar verliezers. Ik weet alleen niet of alles aan een beperking te wijten is, maar dat is misschien mijn gebrek…
Een voorbeeld; al voordat ze naar haar moeder gaat bedenken hoe ze haar moeder het leven zuur maakt. Is dat een beperking of een karakter?
Het constante liegen (tot het verzinnen van aanranding aan toe) is wel een gevolg van haar beperking (vraag om aandacht). Het agressieve zal ongetwijfeld een uiting zijn van de overvraging. Maar het lukt me niet constant om er boven te staan, begrip te hebben, met een schone lei te beginnen… mijn energie is op.
donderdag 4 mei 2023 om 18:22
donderdag 4 mei 2023 om 18:22
Zeer zeker verdrietig. En je partner slaat zo de plank mis...heel sneu...
Ik denk dat het zeer belangrijk is dat er psycho educatie komt voor jullie wat een verstandelijke beperking is en dan specifiek voor dochter. Hoe functioneert zij en wat zijn daarvoor de gevolgen in het dagelijks functioneren.
donderdag 4 mei 2023 om 18:22
Heb je haar ook eerder gekend? Voor het zo vaak escaleerde? Toen had ze natuurlijk ook haar beperking maar wellicht toen ze jonger was uitte het zich nog anders. Heb je al wat met haar kunnen opbouwen voor dat helse jaar begon?manisha-362 schreef: ↑04-05-2023 17:56Het klopt hoor, dat ik niet altijd ‘de volwassene’ weet te zijn. Ik begrijp niet alles van de beperking zelf, mijn partner helaas nog veel minder. Al vanaf het begin van onze relatie heb ik meer begrip voor het meisje dan dat hij heeft getoond. Zijn motto: ‘als ze maar haar best doet, wordt ze gewoon zoals wij’. Onzin natuurlijk.
Het is dan ook een situatie geworden met alleen maar verliezers. Ik weet alleen niet of alles aan een beperking te wijten is, maar dat is misschien mijn gebrek…
Een voorbeeld; al voordat ze naar haar moeder gaat bedenken hoe ze haar moeder het leven zuur maakt. Is dat een beperking of een karakter?
Het constante liegen (tot het verzinnen van aanranding aan toe) is wel een gevolg van haar beperking (vraag om aandacht). Het agressieve zal ongetwijfeld een uiting zijn van de overvraging. Maar het lukt me niet constant om er boven te staan, begrip te hebben, met een schone lei te beginnen… mijn energie is op.
donderdag 4 mei 2023 om 18:36
Precies. Ook vreemd dat dat in al die jaren er nog niet geweest is. Maar van levensbelang dat ouders weten hoe de beperking van hun kind in elkaar steekt. Juist dan kun je ook inspelen op situaties die jullie nu 'overkomen'.mabelle schreef: ↑04-05-2023 18:22Zeer zeker verdrietig. En je partner slaat zo de plank mis...heel sneu...
Ik denk dat het zeer belangrijk is dat er psycho educatie komt voor jullie wat een verstandelijke beperking is en dan specifiek voor dochter. Hoe functioneert zij en wat zijn daarvoor de gevolgen in het dagelijks functioneren.
donderdag 4 mei 2023 om 18:42
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
