Kinderen
alle pijlers
Wat mag een vader verwachten van zijn partner mbt zijn kind?
donderdag 4 mei 2023 om 15:35
Het enige juiste antwoord is natuurlijk; hij mag alles verwachten, het is aan de partner om daaraan tegemoet te komen of niet. Touché. Ik wil even het een en ander van me afschrijven en ik hoop dat dat hier kan en er goede inzichten mogen komen, want ik heb soms het gevoel dat ik gek word of dat ik dingen echt verknipt zie.
Mijn partner heeft een dochter met een verstandelijke beperking. Het afgelopen jaar hebben wij echt een hell jaar gehad. Het meisje is structureel overvraagt (wat erg genoeg is) en heeft daarbij een agressieprobleem. Dit heeft zich het afgelopen jaar geuit in het afbreken van haar slaapkamer, ze heeft meerdere keren met haar moeder gevochten, ze gooit met glazen/borden etc. door het huis, ze vecht zelfs met schoolkinderen en haar juffen. Diverse keren politie op bezoek - ja, het was een pittige tijd.
De instanties hebben de ouders dringend verzocht om haar uit huis te plaatsen en in een woongroep te laten wonen, om haar de structuur en grenzen te geven die ze nodig heeft. Als ouders niet akkoord zouden gaan, zou het via de kinderbescherming gaan. Het was dus echt ernstig.
Sinds kort is het meisje uit huis en ik merk dat er nu pas tijd is voor verwerking. En ik ben op. Moe. Uitgeput. Ik kan het eigenlijk niet meer opbrengen om met haar om te gaan. Dit is een onderwerp dat ik eigenlijk niet met mijn partner kan bespreken want dit escaleert altijd in ruzie.
Als dochter van partner komt logeren, dan zorg ik eigenlijk altijd wel dat ik voor mijzelf plannen maak. Ik spreek af met een vriendin, ik bezoek familie, ga naar de sportschool, met de auto door de wasstraat, etc. Ik vlucht een beetje het huis uit. Mijn partner vindt dit echt niet leuk, heeft het gevoel dat hij er alleen voor staat. Maar het lukt me niet meer om, ondanks dat ze er maar 2 dagen per 2 weken is, er steeds mee geconfronteerd te worden. Er is teveel gebeurd, er is teveel agressie en ruzie geweest....
We zijn nu eigenlijk op een punt beland dat ik heb aangegeven niet meer te willen samenwonen, maar terug te gaan LAT-ten. Zodat ik de rust krijg die ik nodig heb, waardoor partner en ik hopelijk ook minder ruzie hebben. Ik wil namelijk nooit tussen partner en kind in staan, maar ik wil ook niet mijn eigen gezondheid uit het oog verliezen (ik ben echt heel erg gestresst en dit heeft een negatieve uitwerking op alles).
Vriend blijft volhouden dat hij wil dat ik voor zijn dochter zorg, mijn weekenden ervoor vrij hou, samen vakantie neem, etc. etc. En ik blijf zeggen dat ik niet meer kan.
Ik ben van mening dat ik niet verantwoordelijk ben voor zijn kind. Zijn dochter is het pakkie an van hem en zijn ex. Als ik de energie kan opbrengen wil ik gerust de gezellige partner van papa zijn, maar ik wil ook afstand kunnen bewaren als ik dat nodig heb.
Partner vindt dat als ik voor hem kies, dat we dan een gezin moeten vormen en dat ik ook voor zijn dochter zorg. Ik snap zijn droombeeld, maar je kunt zoiets niet afdwingen als het er niet is, toch?
Mijn partner heeft een dochter met een verstandelijke beperking. Het afgelopen jaar hebben wij echt een hell jaar gehad. Het meisje is structureel overvraagt (wat erg genoeg is) en heeft daarbij een agressieprobleem. Dit heeft zich het afgelopen jaar geuit in het afbreken van haar slaapkamer, ze heeft meerdere keren met haar moeder gevochten, ze gooit met glazen/borden etc. door het huis, ze vecht zelfs met schoolkinderen en haar juffen. Diverse keren politie op bezoek - ja, het was een pittige tijd.
De instanties hebben de ouders dringend verzocht om haar uit huis te plaatsen en in een woongroep te laten wonen, om haar de structuur en grenzen te geven die ze nodig heeft. Als ouders niet akkoord zouden gaan, zou het via de kinderbescherming gaan. Het was dus echt ernstig.
Sinds kort is het meisje uit huis en ik merk dat er nu pas tijd is voor verwerking. En ik ben op. Moe. Uitgeput. Ik kan het eigenlijk niet meer opbrengen om met haar om te gaan. Dit is een onderwerp dat ik eigenlijk niet met mijn partner kan bespreken want dit escaleert altijd in ruzie.
Als dochter van partner komt logeren, dan zorg ik eigenlijk altijd wel dat ik voor mijzelf plannen maak. Ik spreek af met een vriendin, ik bezoek familie, ga naar de sportschool, met de auto door de wasstraat, etc. Ik vlucht een beetje het huis uit. Mijn partner vindt dit echt niet leuk, heeft het gevoel dat hij er alleen voor staat. Maar het lukt me niet meer om, ondanks dat ze er maar 2 dagen per 2 weken is, er steeds mee geconfronteerd te worden. Er is teveel gebeurd, er is teveel agressie en ruzie geweest....
We zijn nu eigenlijk op een punt beland dat ik heb aangegeven niet meer te willen samenwonen, maar terug te gaan LAT-ten. Zodat ik de rust krijg die ik nodig heb, waardoor partner en ik hopelijk ook minder ruzie hebben. Ik wil namelijk nooit tussen partner en kind in staan, maar ik wil ook niet mijn eigen gezondheid uit het oog verliezen (ik ben echt heel erg gestresst en dit heeft een negatieve uitwerking op alles).
Vriend blijft volhouden dat hij wil dat ik voor zijn dochter zorg, mijn weekenden ervoor vrij hou, samen vakantie neem, etc. etc. En ik blijf zeggen dat ik niet meer kan.
Ik ben van mening dat ik niet verantwoordelijk ben voor zijn kind. Zijn dochter is het pakkie an van hem en zijn ex. Als ik de energie kan opbrengen wil ik gerust de gezellige partner van papa zijn, maar ik wil ook afstand kunnen bewaren als ik dat nodig heb.
Partner vindt dat als ik voor hem kies, dat we dan een gezin moeten vormen en dat ik ook voor zijn dochter zorg. Ik snap zijn droombeeld, maar je kunt zoiets niet afdwingen als het er niet is, toch?
donderdag 4 mei 2023 om 18:43
Zeker. Ben ik helemaal met je eens (als je reageerde op mijn reactie). Ik vind het het goed recht van to om afstand te willen nemen.
Maar bedoelde dat het voor de ouders van het kind van belang is om educatie te krijgen.
donderdag 4 mei 2023 om 18:49
Niet TO haar verantwoordelijkheid, dus eigenlijk overbodig in dit topic.
Ik reageer op iedereen die vindt dat TO maar dit of dat of zus of zo moet doen mbt contact kind en het ontlasten van de vader.
donderdag 4 mei 2023 om 18:55
Zeker niet haar verantwoordelijkheid. Maar ze schreef dat vader vond dat kind maar haar best moest doen om normaal te doen. Dan snap je als vader niks van haar beperking en is educatie op zijn plek. En dat is niet de taak van to om te zorgen dat dat gestart wordt (wel zou ik persoonlijk totaal afknappen op een vent die zijn eigen kind, vooral met beperking, niet wil begrijpen. Maar dat is een andere discussie)
donderdag 4 mei 2023 om 18:58
Zeker. To hoeft zich niet lullig te voelen dat ze het heel zwaar vindt om met het meisje om te gaan. Hoe rot voor het meisje zelf, het is ook verschrikkelijk moeilijk, zwaar en energievretend om met een kind met gedragsproblematiek om te gaan. Als dat nog goed gemaakt wordt door ouderlijke liefde, dan scheelt dat iets. Maar dit kind is niet van to, dus uiteraard voelt zij die ouderlijke liefde niet.
Dat is niet iets om je voor te schamen of schuldig over te voelen.
donderdag 4 mei 2023 om 18:59
Toch ben ik dat niet helemaal met je eens. Dat hangt van hun voorgeschiedenis af wat mij betreft. Mogelijk zijn ze nog maar een jaar bij elkaar wat dan ook nog eens heel heftig was. Dan kan ik inkomen in wat je zegt. Maar TO antwoord daar niet op. Als zij bij wijze van spreken al heel lang betrokken is bij dit meisje, er een vertrouwensband is en zij is een stabiele en liefdevolle volwassene is in haar leven, dan vind ik dat je ten opzichte van dit meisje je niet zo maar terug kan trekken. Dat je niet de biologische ouder bent betekent niet dat je niks bent en geen enkele verantwoordelijkheid draagt. Ik ben zelf ruim 10 jaar stiefouder en het idee dat ik me zonder pardon zou kunnen omkeren vind ik erg raar. Verantwoordelijkheid hangt wat mij betreft niet alleen samen met een bloedband.
donderdag 4 mei 2023 om 19:35
Weet ik wel zeker. Is voor een eigen kind al enorm heftig en ingewikkeld.Lila-Linda schreef: ↑04-05-2023 19:31Daarbij denk ik, dat de zorg voor andermans probleemkind (hoe lief je pa of ma ook vindt) echt anders is, dan voor je eigen kind
donderdag 4 mei 2023 om 19:54
Ik vind niet dat je partner kan of mag verwachten dat jij zorgtaken op je neemt. Dat lijkt me voor kind met een verstandelijke beperking ook niet handig. En je bent haar moeder niet. Natuurlijk kun je wel een keer iets van zorg op je nemen maar je bent niet haar moeder.
Bedoeld je partner niet meer dat hij het fijn zou vinden als jullie samen wat leuke dingen kunnen doen in de weekenden dat ze er is? Kan me wel ergens voorstellen dat hij het gevoel heeft dat je zijn dochter afwijst waardoor je het huis uit vlucht. Gaan jullie wel eens samen naar een kinderboerderij, samen spelletjes aan tafel of wat dan ook?
Bedoeld je partner niet meer dat hij het fijn zou vinden als jullie samen wat leuke dingen kunnen doen in de weekenden dat ze er is? Kan me wel ergens voorstellen dat hij het gevoel heeft dat je zijn dochter afwijst waardoor je het huis uit vlucht. Gaan jullie wel eens samen naar een kinderboerderij, samen spelletjes aan tafel of wat dan ook?
donderdag 4 mei 2023 om 20:00
TO een kind opvoeden met een beperkin terwijl je ook nog eens gescheiden bent vraagt veel. Ik kan me ook goed vorstellen dat het voor iedereen een lastuge situatie is. Je bent jn princioe geen opvoeder, dat zijn haar ouders maar ik vind wel dat als je kiest voor een partner met kinderen je er ook voor de volle 100%voor moet gaan en niet voor 50%. Niet voor je partner maar voor het kind dat voelt dat ze door de bonus ouder niet geaccepteerd wordt. In dit geval is het nog conplexer omdat ze een beperking heeft probleemgedrag vertoont wat ook goed voort kan komen uit de scheiding en de wisseling en problemen tussen ouders. Met een verstendelijje beperking maakt het het net nog wat complexer. Jullie zijn pas kort samen en wonen ookal samen. Ik zou er mee stopen als je er zo in staat zoals jij.
donderdag 4 mei 2023 om 20:03
Wat erg voor dit meisje dat haar vader zo over haar denkt. Ook al doet ze haar best dan nog gaat die beperking niet weg. Wat moet ze zich afgewezen voelen door haar vader. Zo sneu. Zou dit niet ook een trigger kunnen zijn voor bepaald gedrag wat ze heeft als ze bij jullie is? Hopelijk neemt haar moeder het wel serieus.
donderdag 4 mei 2023 om 20:14
Nee. Haar moeder vindt in nog extremere mate dat ze gewoon een normale puber is. Vader erkent nog wel deels dat ze een beperking heeft, maar dacht altijd dat ze meer tijd nodig had om een studie af te ronden, op zichzelf te wonen, een relatie aan te gaan, etc. Het is eigenlijk pas sinds ze uit huis moest dat vader echt beseft dat ze een (vrij ernstige) beperking heeft.
Of vader graag dingen samen doet… ik betwijfel of het hem daar in zit om eerlijk te zijn. Als we al eens iets gingen ondernemen was het op mijn initiatief, niet op het zijnde. Hij is meestal gewoon bezig met z’n dagelijkse dingen als ze er is (gamen, in de tuin werken, dat soort dingen).
Of vader graag dingen samen doet… ik betwijfel of het hem daar in zit om eerlijk te zijn. Als we al eens iets gingen ondernemen was het op mijn initiatief, niet op het zijnde. Hij is meestal gewoon bezig met z’n dagelijkse dingen als ze er is (gamen, in de tuin werken, dat soort dingen).
donderdag 4 mei 2023 om 20:24
Toch hoeft dat niet zo te zijn, weet ik uit eigen ervaring (pleegkind). Als dat wel zo is, is dat ook niet vreemd natuurlijkLila-Linda schreef: ↑04-05-2023 19:31Daarbij denk ik, dat de zorg voor andermans probleemkind (hoe lief je pa of ma ook vindt) echt anders is, dan voor je eigen kind
donderdag 4 mei 2023 om 20:24
Zeg ik ook vaak… het is niet alsof hij zo geniet van haar aanwezigheid. Hij wil vooral niet 1 op 1 met haar geconfronteerd worden. Dat is ook een reden dat hij mij er altijd bij wil hebben (bang voor escalatie anders).
En wat betreft training/therapie. Helemaal mee eens. Heb dat ook vaak tegen m’n vriend gezegd dat ik het raar vindt dat zowel zijn ex als hij daar niet direct bij geboorte hulp voor hebben gezocht (en zijn blijven zoeken). Je weet dat je in een situatie beland bent die niet ‘normaal’ is dus hulp en/of therapie is dan geen overbodige luxe om alles in goede te banen (blijven) leiden.
Vind ik beide ouders verwijtbaar, denk dat het zeker een rol speelt in de extreme escalatie van afgelopen tijd. Het is niet zonder reden dat de instanties het meisje, desnoods met geweld en dwang, uit huis wilden hebben.
donderdag 4 mei 2023 om 20:31
Okay, dus de vader onderneemt er niet echt iets mee als het meisje er is, heeft onvoldoende inzicht in haar beperking en heeft nog wat te miepen ook als jij iets voor jezelf wilt doen in een weekend dat zij er is?
Hij heeft gelijk dat ze een package deal zijn, maar gezien zijn instelling t.o.v. de problematiek vind ik het niet raar dat jij erover denkt om jezelf te beschermen hiervoor en vind ik het ook veel zeggen dat hij er een probleem van maakt dat jij dit overweegt.
Ik vind dit geen leuke vader of partner.
Hij heeft gelijk dat ze een package deal zijn, maar gezien zijn instelling t.o.v. de problematiek vind ik het niet raar dat jij erover denkt om jezelf te beschermen hiervoor en vind ik het ook veel zeggen dat hij er een probleem van maakt dat jij dit overweegt.
Ik vind dit geen leuke vader of partner.
donderdag 4 mei 2023 om 20:33
Ik zou ook weg gaan bij je vriend. Het lijkt me geen leuke partner als hij ook geen tijd lijkt te willen investeren in zijn eigen dochter en het dus min of meer gedeeltelijk op jou af wil schuiven. Lekker makkelijk natuurlijk.
En voordat zijn dochter zich wellicht teveel aan jouw gaat hechten. Heeft ze eindelijk iemand die snapt dat ze anders is dan anderen...
Zo lang de ouders niet inzien dat hun dochter zo is en er niks aan kan doen veranderd er ook niks en worden de problemen alleen maar erger.
En voordat zijn dochter zich wellicht teveel aan jouw gaat hechten. Heeft ze eindelijk iemand die snapt dat ze anders is dan anderen...
Zo lang de ouders niet inzien dat hun dochter zo is en er niks aan kan doen veranderd er ook niks en worden de problemen alleen maar erger.
anoniem_647dc71738af4 wijzigde dit bericht op 04-05-2023 20:35
19.06% gewijzigd
donderdag 4 mei 2023 om 20:33
Ik heb ook een kind met gedragsproblematiek die te jong uit huis ging omdat het niet te hanteren was. En zelfs wij als ouders die allebei tot op het bot liefhebben, waren gesloopt. Ons hele gezin was overspannen, vader, moeder en onze jongste. Inmiddels zijn we aardig hersteld, maar op het moment dat er weer problemen zijn, komt het oude gevoel met paniek, stress en emoties meteen weer opzetten. Dus dit is geen kattenpis en ik kan me levendig voorstellen dat als het niet je eigen kind is, je voor de eer bedankt van daar nog een rol in te willen hebben. Dat de vader het fijn zou vinden om de zorg te delen, is te begrijpen. Maar als hij een beetje empathie in zijn donder heeft, snapt hij ook supergoed waarom dat voor to geen optie is en kan hij dat alleen maar respecteren. Onmenselijk veel van je eigen kind houden maakt daarin een wereld van verschil.Jufjoke schreef: ↑04-05-2023 18:58Zeker. To hoeft zich niet lullig te voelen dat ze het heel zwaar vindt om met het meisje om te gaan. Hoe rot voor het meisje zelf, het is ook verschrikkelijk moeilijk, zwaar en energievretend om met een kind met gedragsproblematiek om te gaan. Als dat nog goed gemaakt wordt door ouderlijke liefde, dan scheelt dat iets. Maar dit kind is niet van to, dus uiteraard voelt zij die ouderlijke liefde niet.
Dat is niet iets om je voor te schamen of schuldig over te voelen.
Edit, ik lees alleen maar een lamme zak van een vader. Wat is er zo leuk aan hem?
hoerabanaan wijzigde dit bericht op 04-05-2023 20:37
2.87% gewijzigd
donderdag 4 mei 2023 om 20:36
Die peanuts geldt toch ook voor vader? De dochter woont in een instelling dus die komt maximaal van zaterdag 9 uur tot zondag 20 uur? En vader kan het niet aan als TO op zaterdag een middagje gaat shoppen en op zondag een uurtje op de koffie gaat bij een vriendin? Hoe gaat hij dat dan doen als TO de stekker uit de relatie trekt en hij 2 dagen om de week 24/7 moet zorgen voor kind?Attraverso schreef: ↑04-05-2023 15:50Als je een boom neemt komen er ook takken bij.
Zij komt 2 dagen in 2 weken, peanuts, jullie wonen samen (zij komt trouwens niet logeren, zij is thuis bij haar vader) dan vind ik dat je toch wel een inspanning kan doen en het nog een kans geven. Ik ben dus team vader.
Ik zou dan inderdaad gaan latten. Niet per se omwille van dochter, of om het gebrek aan energie (hoewel ik me dat ook goed kan voorstellen) maar omwille van het weinig probleemoplossend vermogen van vader.
donderdag 4 mei 2023 om 20:39
Wat heftig, Hoerabanaan.Hoerabanaan schreef: ↑04-05-2023 20:33Ik heb ook een kind met gedragsproblematiek die te jong uit huis ging omdat het niet te hanteren was. En zelfs wij als ouders die allebei tot op het bot liefhebben, waren gesloopt. Ons hele gezin was overspannen, vader, moeder en onze jongste. Inmiddels zijn we aardig hersteld, maar op het moment dat er weer problemen zijn, komt het oude gevoel met paniek, stress en emoties meteen weer opzetten. Dus dit is geen kattenpis en ik kan me levendig voorstellen dat als het niet je eigen kind is, je voor de eer bedankt van daar nog een rol in te willen hebben. Dat de vader het fijn zou vinden om de zorg te delen, is te begrijpen. Maar als hij een beetje empathie in zijn donder heeft, snapt hij ook supergoed waarom dat voor to geen optie is en kan hij dat alleen maar respecteren. Onmenselijk veel van je eigen kind houden maakt daarin een wereld van verschil.
Edit, ik lees alleen maar een lamme zak van een vader. Wat is er zo leuk aan hem?
donderdag 4 mei 2023 om 20:41
Dit.TsumTsum schreef: ↑04-05-2023 20:33Ik zou ook weg gaan bij je vriend. Het lijkt me geen leuke partner als hij ook geen tijd lijkt te willen investeren in zijn eigen dochter en het dus min of meer gedeeltelijk op jou af wil schuiven. Lekker makkelijk natuurlijk.
En voordat zijn dochter zich wellicht teveel aan jouw gaat hechten. Heeft ze eindelijk iemand die snapt dat ze anders is dan anderen...
Zo lang de ouders niet inzien dat hun dochter zo is en er niks aan kan doen veranderd er ook niks en worden de problemen alleen maar erger.
Al zou je zielsveel van het meisje houden en je niet zo zou voelen, dan nog heb je, in de rol van op, weinig invloed.
Ouders bepalen en lijken eerlijk gezegd zelf nogal beperkt. Wat een nare ontdekking van je partner, ik zou hier niks mee kunnen. Je kunt niet 5 dagen per week de perfecte partner hebben die in het weekend een heel slechte vader blijkt.
Hoezo gaat de man gamen en doet nooit wat leuks met dat kind.
Schandalig.
donderdag 4 mei 2023 om 20:41
Oké, dus hij onttrekt zich aan haar, hij kan het eigenlijk niet aan, maar hij verwacht wel van jou dat jij een betrokken en aanwezige stiefmoeder bent?manisha-362 schreef: ↑04-05-2023 20:14Nee. Haar moeder vindt in nog extremere mate dat ze gewoon een normale puber is. Vader erkent nog wel deels dat ze een beperking heeft, maar dacht altijd dat ze meer tijd nodig had om een studie af te ronden, op zichzelf te wonen, een relatie aan te gaan, etc. Het is eigenlijk pas sinds ze uit huis moest dat vader echt beseft dat ze een (vrij ernstige) beperking heeft.
Of vader graag dingen samen doet… ik betwijfel of het hem daar in zit om eerlijk te zijn. Als we al eens iets gingen ondernemen was het op mijn initiatief, niet op het zijnde. Hij is meestal gewoon bezig met z’n dagelijkse dingen als ze er is (gamen, in de tuin werken, dat soort dingen).
Wat een hypocrisie! Dat je daar nog niet totaal op afgeknapt bent.....
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
