Kinderen
alle pijlers
Wat mag een vader verwachten van zijn partner mbt zijn kind?
donderdag 4 mei 2023 om 15:35
Het enige juiste antwoord is natuurlijk; hij mag alles verwachten, het is aan de partner om daaraan tegemoet te komen of niet. Touché. Ik wil even het een en ander van me afschrijven en ik hoop dat dat hier kan en er goede inzichten mogen komen, want ik heb soms het gevoel dat ik gek word of dat ik dingen echt verknipt zie.
Mijn partner heeft een dochter met een verstandelijke beperking. Het afgelopen jaar hebben wij echt een hell jaar gehad. Het meisje is structureel overvraagt (wat erg genoeg is) en heeft daarbij een agressieprobleem. Dit heeft zich het afgelopen jaar geuit in het afbreken van haar slaapkamer, ze heeft meerdere keren met haar moeder gevochten, ze gooit met glazen/borden etc. door het huis, ze vecht zelfs met schoolkinderen en haar juffen. Diverse keren politie op bezoek - ja, het was een pittige tijd.
De instanties hebben de ouders dringend verzocht om haar uit huis te plaatsen en in een woongroep te laten wonen, om haar de structuur en grenzen te geven die ze nodig heeft. Als ouders niet akkoord zouden gaan, zou het via de kinderbescherming gaan. Het was dus echt ernstig.
Sinds kort is het meisje uit huis en ik merk dat er nu pas tijd is voor verwerking. En ik ben op. Moe. Uitgeput. Ik kan het eigenlijk niet meer opbrengen om met haar om te gaan. Dit is een onderwerp dat ik eigenlijk niet met mijn partner kan bespreken want dit escaleert altijd in ruzie.
Als dochter van partner komt logeren, dan zorg ik eigenlijk altijd wel dat ik voor mijzelf plannen maak. Ik spreek af met een vriendin, ik bezoek familie, ga naar de sportschool, met de auto door de wasstraat, etc. Ik vlucht een beetje het huis uit. Mijn partner vindt dit echt niet leuk, heeft het gevoel dat hij er alleen voor staat. Maar het lukt me niet meer om, ondanks dat ze er maar 2 dagen per 2 weken is, er steeds mee geconfronteerd te worden. Er is teveel gebeurd, er is teveel agressie en ruzie geweest....
We zijn nu eigenlijk op een punt beland dat ik heb aangegeven niet meer te willen samenwonen, maar terug te gaan LAT-ten. Zodat ik de rust krijg die ik nodig heb, waardoor partner en ik hopelijk ook minder ruzie hebben. Ik wil namelijk nooit tussen partner en kind in staan, maar ik wil ook niet mijn eigen gezondheid uit het oog verliezen (ik ben echt heel erg gestresst en dit heeft een negatieve uitwerking op alles).
Vriend blijft volhouden dat hij wil dat ik voor zijn dochter zorg, mijn weekenden ervoor vrij hou, samen vakantie neem, etc. etc. En ik blijf zeggen dat ik niet meer kan.
Ik ben van mening dat ik niet verantwoordelijk ben voor zijn kind. Zijn dochter is het pakkie an van hem en zijn ex. Als ik de energie kan opbrengen wil ik gerust de gezellige partner van papa zijn, maar ik wil ook afstand kunnen bewaren als ik dat nodig heb.
Partner vindt dat als ik voor hem kies, dat we dan een gezin moeten vormen en dat ik ook voor zijn dochter zorg. Ik snap zijn droombeeld, maar je kunt zoiets niet afdwingen als het er niet is, toch?
Mijn partner heeft een dochter met een verstandelijke beperking. Het afgelopen jaar hebben wij echt een hell jaar gehad. Het meisje is structureel overvraagt (wat erg genoeg is) en heeft daarbij een agressieprobleem. Dit heeft zich het afgelopen jaar geuit in het afbreken van haar slaapkamer, ze heeft meerdere keren met haar moeder gevochten, ze gooit met glazen/borden etc. door het huis, ze vecht zelfs met schoolkinderen en haar juffen. Diverse keren politie op bezoek - ja, het was een pittige tijd.
De instanties hebben de ouders dringend verzocht om haar uit huis te plaatsen en in een woongroep te laten wonen, om haar de structuur en grenzen te geven die ze nodig heeft. Als ouders niet akkoord zouden gaan, zou het via de kinderbescherming gaan. Het was dus echt ernstig.
Sinds kort is het meisje uit huis en ik merk dat er nu pas tijd is voor verwerking. En ik ben op. Moe. Uitgeput. Ik kan het eigenlijk niet meer opbrengen om met haar om te gaan. Dit is een onderwerp dat ik eigenlijk niet met mijn partner kan bespreken want dit escaleert altijd in ruzie.
Als dochter van partner komt logeren, dan zorg ik eigenlijk altijd wel dat ik voor mijzelf plannen maak. Ik spreek af met een vriendin, ik bezoek familie, ga naar de sportschool, met de auto door de wasstraat, etc. Ik vlucht een beetje het huis uit. Mijn partner vindt dit echt niet leuk, heeft het gevoel dat hij er alleen voor staat. Maar het lukt me niet meer om, ondanks dat ze er maar 2 dagen per 2 weken is, er steeds mee geconfronteerd te worden. Er is teveel gebeurd, er is teveel agressie en ruzie geweest....
We zijn nu eigenlijk op een punt beland dat ik heb aangegeven niet meer te willen samenwonen, maar terug te gaan LAT-ten. Zodat ik de rust krijg die ik nodig heb, waardoor partner en ik hopelijk ook minder ruzie hebben. Ik wil namelijk nooit tussen partner en kind in staan, maar ik wil ook niet mijn eigen gezondheid uit het oog verliezen (ik ben echt heel erg gestresst en dit heeft een negatieve uitwerking op alles).
Vriend blijft volhouden dat hij wil dat ik voor zijn dochter zorg, mijn weekenden ervoor vrij hou, samen vakantie neem, etc. etc. En ik blijf zeggen dat ik niet meer kan.
Ik ben van mening dat ik niet verantwoordelijk ben voor zijn kind. Zijn dochter is het pakkie an van hem en zijn ex. Als ik de energie kan opbrengen wil ik gerust de gezellige partner van papa zijn, maar ik wil ook afstand kunnen bewaren als ik dat nodig heb.
Partner vindt dat als ik voor hem kies, dat we dan een gezin moeten vormen en dat ik ook voor zijn dochter zorg. Ik snap zijn droombeeld, maar je kunt zoiets niet afdwingen als het er niet is, toch?
donderdag 4 mei 2023 om 20:42
Hartstikke eens.Surebaby schreef: ↑04-05-2023 20:41Dit.
Al zou je zielsveel van het meisje houden en je niet zo zou voelen, dan nog heb je, in de rol van op, weinig invloed.
Ouders bepalen en lijken eerlijk gezegd zelf nogal beperkt. Wat een nare ontdekking van je partner, ik zou hier niks mee kunnen. Je kunt niet 5 dagen per week de perfecte partner hebben die in het weekend een heel slechte vader blijkt.
Hoezo gaat de man gamen en doet nooit wat leuks met dat kind.
Schandalig.
donderdag 4 mei 2023 om 20:45
Wat een slappe zak. Met zijn 'doe jij ook es wat voor mijn dochter'. Je bent al ver over de lijn. Latten of kappen. Straks ben jij ook nog eens de kwaaie stiefmoeder. Dat verdien je niet. Afschuiven en meegezogen worden.
tantejuut wijzigde dit bericht op 04-05-2023 20:53
3.76% gewijzigd
'balans leidt tot glans'
donderdag 4 mei 2023 om 20:46
Dat lijkt me een heel goed idee en vooral om samen te doen. Dat geeft weer een basis om beter te verbinden.mabelle schreef: ↑04-05-2023 18:22Zeer zeker verdrietig. En je partner slaat zo de plank mis...heel sneu...
Ik denk dat het zeer belangrijk is dat er psycho educatie komt voor jullie wat een verstandelijke beperking is en dan specifiek voor dochter. Hoe functioneert zij en wat zijn daarvoor de gevolgen in het dagelijks functioneren.
Als je dat al zou willen, natuurlijk, want hij lijkt überhaupt niet heel betrokken.
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
donderdag 4 mei 2023 om 20:49
Hoe deed hij dat dan korte tijd geleden, toen hij jou nog niet eens kende?manisha-362 schreef: ↑04-05-2023 20:24Zeg ik ook vaak… het is niet alsof hij zo geniet van haar aanwezigheid. Hij wil vooral niet 1 op 1 met haar geconfronteerd worden. Dat is ook een reden dat hij mij er altijd bij wil hebben (bang voor escalatie anders).
Je vraagt je wel eens af: 'Waar hebben wij het aan verdiend?
donderdag 4 mei 2023 om 22:19
donderdag 4 mei 2023 om 22:56
Dan herhaal ik het advies van elders: rij langs de kringloop of Ikea, haal de basics en trek zo snel mogelijk weer in je eigen huis.
Doen hoor!
vrijdag 5 mei 2023 om 00:44
Dit is toch één grote, rode vlag??? Hij vindt het wel makkelijk: vriendin in huis die leuk gaat zitten doen met zijn kind, zodat hij geen reet hoeft te doen.
Heel zielig voor het kind, maar als het gedrag zo mijn grenzen zou overgaan, dan is het toch: not my monkey, not my circus. Buhbye!
Je kan niet het leed van heel de wereld dragen...
Heel zielig voor het kind, maar als het gedrag zo mijn grenzen zou overgaan, dan is het toch: not my monkey, not my circus. Buhbye!
Je kan niet het leed van heel de wereld dragen...
vrijdag 5 mei 2023 om 06:42
Ik vind dat je gelijk hebt; hoeveel partners ook van elkaar houden, je kan niet het uiterste van iemand verlangen.
Hij houdt op een totaal andere manier van zijn kind omdat hij haar altijd, vanaf baby af aan, heeft meegemaakt als biologische ouder. Dat kan je niet van een nieuwe partner verlangen. Als de partner heel veel liefde voor kinderen in het algemeen heeft zal ze veel meer ruimte in haar hart hebben voor andermans kinderen dan de gemiddelde vrouw zegmaar. Dat heb je in je of niet, terwijl je verder een prima mens kan zijn.
Dus stel gewoon je grenzen; het is dan aan hem om eieren voor zijn geld te kiezen of de relatie te verbreken.
Hij houdt op een totaal andere manier van zijn kind omdat hij haar altijd, vanaf baby af aan, heeft meegemaakt als biologische ouder. Dat kan je niet van een nieuwe partner verlangen. Als de partner heel veel liefde voor kinderen in het algemeen heeft zal ze veel meer ruimte in haar hart hebben voor andermans kinderen dan de gemiddelde vrouw zegmaar. Dat heb je in je of niet, terwijl je verder een prima mens kan zijn.
Dus stel gewoon je grenzen; het is dan aan hem om eieren voor zijn geld te kiezen of de relatie te verbreken.
Dan moet het maar zoals het kan
vrijdag 5 mei 2023 om 07:22
En nu je dit weet hoef je dat niet meer te laten gebeuren omdat je het doorziet. Dus manipuleer jezelf niet door er in mee te blijven gaan, maar volg je gevoel. Het meisje is niet jouw zaak, zij is de zaak van haar ouders. En je weet niet hoe het verder gaat, met of zonder jou, blijft gissen. Het kan ook goed zijn dat juist doordat jij er niet meer bent om achter te verschuilen, je vriend toch meer betrokken bij haar raakt. Je weet het niet. Je weet wel 1 ding: dat je goed voor jezelf moet zorgen. Niemand anders doet dat voor jou, dat moet je echt zelf doen. Je weet en voelt aan alles dat dit niet goed voor je is. Luister ernaar, trek je plan, wees goed voor jezelf.
vrijdag 5 mei 2023 om 09:24
In maart 2022 was je af en toe aan het daten en nu, mei 2023 heb je een hell van een jaar gehad. Je bent terwijl dit speelde toch samen gaan wonen. Zo snel, binnen een jaar in een problematisch gezinssysteem waarom?
In die tijd is het jou niet gelukt het te veranderen (wat ook absoluut niet jouw taak is) en is het meisje zelfs uit huis geplaatst. Dat laat wel zien dat deze sitiatie is zoals hij is en blijft zoals hij blijft.
Een man die van begin af aan geen hulp en jndersteuning zoekt, het zover laat komen dat een kind niet thuis kan blijven wonen en zelfs nu ze niet meer thuis woont, op de momenten dat ze er wel is gewoon zijn eigen ding blijft doen, is geen leuke man!
Je zou toch willen dat je man zijn verantwoordelijkheden neemt en dat doet hij dus niet.
Je bent pas een jaar samen, wil je dit de rest van je leven?
In die tijd is het jou niet gelukt het te veranderen (wat ook absoluut niet jouw taak is) en is het meisje zelfs uit huis geplaatst. Dat laat wel zien dat deze sitiatie is zoals hij is en blijft zoals hij blijft.
Een man die van begin af aan geen hulp en jndersteuning zoekt, het zover laat komen dat een kind niet thuis kan blijven wonen en zelfs nu ze niet meer thuis woont, op de momenten dat ze er wel is gewoon zijn eigen ding blijft doen, is geen leuke man!
Je zou toch willen dat je man zijn verantwoordelijkheden neemt en dat doet hij dus niet.
Je bent pas een jaar samen, wil je dit de rest van je leven?
vrijdag 5 mei 2023 om 09:33
Dit vind ik nogal een boude uitspraak. Het kind heeft ernstige gedragsproblematiek, het is nogal kort door de bocht om hier te stellen dat het vaders schuld is dat het kind uit huis is geplaatst. Want dat zeg je hier.Noekie-Noek schreef: ↑05-05-2023 09:24
Een man die van begin af aan geen hulp en jndersteuning zoekt, het zover laat komen dat een kind niet thuis kan blijven wonen
vrijdag 5 mei 2023 om 10:23
Niet alleen vader ook moeder.
To geeft zelf aan dat ouders nooit hulp hebben ingeschakeld. Dit gedrag is niet van het ene op andere dag ontstaan. Of een uithuisplaatsing voorkomen had kunnen valt nu niet te zeggen. Maar dit meisje is 15. In die 15 jaar is de problemathiek op en uit de hand gelopen. Ouder konden en kunnen nu nog steeds niet bieden wat dit meisje nodig heeft en heeft gehad. Met de juiste hulp had de situatie er wel degelijk anders uit gezien of wss meisje al eerder uit huis geplaatste waardoor erger had kunnen worden voorkomen.
vrijdag 5 mei 2023 om 14:11
Dan heb je het begrip ( licht ) verstandelijk beperkt toch echt niet helemaal begrepen, hoor.manisha-362 schreef: ↑04-05-2023 20:14Nee. Haar moeder vindt in nog extremere mate dat ze gewoon een normale puber is. Vader erkent nog wel deels dat ze een beperking heeft, maar dacht altijd dat ze meer tijd nodig had om een studie af te ronden, op zichzelf te wonen, een relatie aan te gaan, etc.
“ De emotionele ontwikkeling van kinderen en jongeren met een lvb stagneert vaak op het niveau van een schoolkind. Basale emoties als verdriet, liefde en haat zijn goed ontwikkeld, maar door de beperking in hun cognitief functioneren is het voor hen lastig om die emoties te definiëren. Daardoor hebben zij moeite om adequaat te reageren op hun emoties. Sociaal-emotionele vaardigheden die zich op latere leeftijd ontwikkelen, zoals empathie, geweten en omgaan met seksualiteit, zijn bij kinderen en jongeren met een lvb minder goed ontwikkeld.
De combinatie van beperkingen in het geweten, het empathisch vermogen, de cognitieve vaardigheden en zelfsturing leidt tot een beperkte impulscontrole: wat kinderen en jongeren met een lvb voelen, wordt direct omgezet in gedrag. “
Kinderen en jongeren met een lvb hebben moeite met het onthouden en verwerken van informatie. Zij hebben een achterstand in het werkgeheugen, een relatief zwak verbaal kortetermijngeheugen en een laag denktempo. Dit zorgt voor problemen rondom planning, kunnen focussen, probleemoplossend vermogen, besluitvorming, zelfregulering en impulscontrole. Omdat deze beperking niet zichtbaar is, worden zij vaak overschat en overvraagd, met als gevolg stress en faalervaringen. Die kunnen een negatieve uitwerking hebben op het zelfvertrouwen en leiden tot schooluitval.
Door het beperkte werkgeheugen blijft ook het taalgebruik en -begrip achter. Hierdoor begrijpen kinderen en jongeren met een lvb minder goed wat er gezegd wordt en hebben zij meer moeite met lezen. Ook kunnen zij hun emoties vaak niet goed verwoorden en beheersen en uiten zij deze op een primaire manier. Doordat zij beperkt inzicht hebben in hun eigen denkprocessen, hebben kinderen en jongeren met een lvb moeite om situaties terug te halen en te analyseren, en om erop te reflecteren. Zij richten zich daardoor eerder op de letterlijk gesproken en negatieve informatie. “
https://www.nji.nl/licht-verstandelijk- ... cofactoren
Wat in- en intriest dat die ouders zich er slecht in verdiept hebben of de diagnose niet willen accepteren.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 5 mei 2023 om 14:26
Nou ja, dat is me dan nog wel gelukt, om vader in te laten zien dat zijn dochter een forse beperking heeft en dat de emotionele leeftijd en fysieke leeftijd steeds verder uit elkaar komen te liggen... Ik ben op ten duur namelijk zelf bij de instanties gaan praten om te vragen hoe hiermee om te gaan, wat de verwachtingen zijn, hoe zijn dochter in elkaar steekt, hoe ik meer begrip en geduld kan hebben, etc.
En zoals iemand (die ook een verstandelijk beperkt kind heeft) mij ooit mooi zei; 'mijn kind is 6 jaar oud met 24 jaar levenservaring'.
En zoals iemand (die ook een verstandelijk beperkt kind heeft) mij ooit mooi zei; 'mijn kind is 6 jaar oud met 24 jaar levenservaring'.
vrijdag 5 mei 2023 om 14:40
waarom reageer je niet op het feit dat je relatie nog pril is ? Ik zou sowieso niet gaan samenwonen na zo'n korte tijd en al helemaal niet met iemand die zo'n probleemkind heeft . Ik zou het niet als mijn verantwoordlijkheid zien om dat meiske op te voeden en op te vangen, daar heeft ze haar ouders voor. Als die ouders hun "werk" niet goed doen, is dat niet jouw probleem en zorg. Klinkt hard, maar ik zou daar niet mijn vingers aan branden. Zijn kind, zijn verantwoordelijkheid. Lekker in je eigen huis blijven zitten.
vrijdag 5 mei 2023 om 14:51
tenzij je volledig op de hoogte bent van de situatie en betrokkenen heel goed kent, kun je deze uitspraak niet doen.Noekie-Noek schreef: ↑05-05-2023 10:23Niet alleen vader ook moeder.
To geeft zelf aan dat ouders nooit hulp hebben ingeschakeld. Dit gedrag is niet van het ene op andere dag ontstaan. Of een uithuisplaatsing voorkomen had kunnen valt nu niet te zeggen. Maar dit meisje is 15. In die 15 jaar is de problemathiek op en uit de hand gelopen. Ouder konden en kunnen nu nog steeds niet bieden wat dit meisje nodig heeft en heeft gehad. Met de juiste hulp had de situatie er wel degelijk anders uit gezien of wss meisje al eerder uit huis geplaatste waardoor erger had kunnen worden voorkomen.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 5 mei 2023 om 15:01
Noekie-Noek schreef: ↑05-05-2023 10:23Niet alleen vader ook moeder.
To geeft zelf aan dat ouders nooit hulp hebben ingeschakeld. Dit gedrag is niet van het ene op andere dag ontstaan. Of een uithuisplaatsing voorkomen had kunnen valt nu niet te zeggen. Maar dit meisje is 15. In die 15 jaar is de problemathiek op en uit de hand gelopen. Ouder konden en kunnen nu nog steeds niet bieden wat dit meisje nodig heeft en heeft gehad. Met de juiste hulp had de situatie er wel degelijk anders uit gezien of wss meisje al eerder uit huis geplaatste waardoor erger had kunnen worden voorkomen.
Ik vind dit ook nogal een boude uitspraak. Dat weet je namelijk niet... er zijn zat ouders die wegkijken of ontkennen dat hun kind misschien "anders" is. Ik maak het helaas ook te vaak mee in mijn werk en dat zijn dan jongvolwassenen.
Daarnaast, niet om advocaat van de duivel te spelen, natuurlijk is het zielig voor het kind maar ik lees toch echt wel ernstige gedragsproblemen in de OP. Niet alles ligt aan opvoeding. Gelukkig is er voor dit meisje op tijd hulp gekomen voordat alles compleet escaleerde. Er zijn helaas genoeg voorbeelden van jongeren waarbij geen hulp is aangeboden of nodig was die compleet ontsporen. Niet alles valt ouders aan te rekenen.
Daarnaast TO zou ik echt gaan latten en je grenzen bewaken. Ik snap dat je vriend emotionele steun zoekt bij je in de omgang met zijn dochter maar jij bent hier niet de verantwoordelijke voor. Je kunt je vriendschap aanbieden op jouw voorwaarden dat lijkt mij gezien de omstandigheden meer dan genoeg. Ik begrijp je volledig. Wel denk ik dat vader hulp moet zoeken hoe om te gaan met zijn dochter en een nieuwe band op te bouwen. Misschien een gesprek hebben met iemand van de woonbegeleiding? Om daarin te kunnen helpen?
vrijdag 5 mei 2023 om 15:21
Maar to, je ontwijkt de kritische vragen naar mijn idee: hoe normaal vind je het eigenlijk dat notabene jij de persoon bent die verdiepend onderzoek doet en hulpvragen formuleert en niet de vader?
Wat vind je eigenlijk van deze man, nu je meer opmerkingen over zijn aandeel hebt gelezen? Vind je 'm nog steeds net zo leuk? Ik vraag me af of je ogen nu niet langzaam opengaan.
Wat vind je eigenlijk van deze man, nu je meer opmerkingen over zijn aandeel hebt gelezen? Vind je 'm nog steeds net zo leuk? Ik vraag me af of je ogen nu niet langzaam opengaan.
vrijdag 5 mei 2023 om 16:09
Over samenwonen; ja, dit is snel gegaan. Heel snel. Ik weet hoe de meningen op het forum zijn over snel samenwonen, het enige dat ik kan zeggen is dat het zo gelopen is. Dit is, acheraf gezien, ook vrij manipulatief gebeurd. Vriend wilde mij heel snel elke dag zien, dochter vond dit ook fantastisch. Dat is natuurlijk leuk als nieuwkomer, dat je zo met open armen verwelkomd wordt. Dochter zocht al erg lang naar een vrouwfiguur bij haar vader thuis, dus was intens blij dat ik er was. Vriend zocht vermoedelijk vooral iemand die hem kon ontlasten in het leven, want als ik goed terugkijk dan zou ik niet zeggen dat er bij hem sprake is van oprechte liefde, maar vooral van zaken (voor elkaar) krijgen. Veel nemen, weinig geven.
Hoerabanaan, het is zeker niet normaal dat ik degene ben die verdiepend onderzoek heeft gedaan. In het begin van onze relatie was ik ook erg zoekende. Hoe ernstig is de beperking (vriend bagatelliseerde enorm, geloofde echt dat ze 'normaal' zou worden maar gewoon langzamer ontwikkelde dan andere kinderen), hoe moet je zo'n beperking begrijpen, hoe moet je zo'n kind behandelen en benaderen? Hoe langer ik bij hem woonde, hoe meer dingen me gingen opvallen. De ontkenning van vader is in het begin vooral tenenkrommend geweest voor mij, maar ik hield mijn mond, vond het niet mijn plaats om hem dingen wijs te maken. Want ik wist al direct dat als een kind een verstandelijke beperking heeft, dit nooit meer weggaat of minder wordt.
Uiteindelijk veel gesprekken gehad hierover met hem en toen heb ik ook best hard gezegd dat ik het sneu vind hij hoe zijn docher behandelt, dat hij zijn kop in het zand steekt voor wat betreft haar beperking en haar zorgwekkende gedrag. Dat ik me niet kon indenken hoe verschrikkelijk afgewezen ze zich moet voelen en hoe ze elke dag opnieuw geconfronteerd wordt met haar onkunde en niet kunnen voldoen aan ouders' verwachtingen.
Omdat de situatie steeds moelijker werd (de extreme agressie was er niet meteen, het bleef eerst bij krijsen/schreeuwen/schelden - het fysieke geweld vond alleen de afgelopen maanden dagelijks plaats) heb ik op ten duur gesprekken aangevraagd bij de instanties omdat ik niet meer wist hoe ik ermee om moest gaan. Dit initiatief is natuurlijk ook gekomen omdat vriend mij min of meer dwong dat ik betrokken bleef. Ik was verliefd en wilde niets liever dan een warm gezin kunnen zijn, dus daarom heb ik hulp gezocht hierin.
Ook loop ik bij een coach om te leren omgaan met HSP en alle stress die ik hierdoor heb, zo graag wilde ik toch dat de relatie zou slagen. Klinkt eigenlijk best sneu als ik het zo opschrijf...
Gedurende de hele relatie merkte ik natuurlijk manipulatie op. Zowel van vader, moeder als dochter. Meerendeel van de tijd probeerde ik mezelf niet gek te laten maken en mezelf mee te laten slepen, maar ik ben behoorlijk empatisch en omdat ik graag een fijne relatie wil, vroeg ik mezelf wel steeds vaker af of ik onleefbare grenzen had. Of ik niet nóg meer moest geven in de relatie. Of ik echt zo star/hartenloos was dat ik het allemaal zo slecht trok.
Daarom dat ik vorige week en nu op fora mijn verhaal plaats. Een ieder mag zijn of haar mening hebben over het snelle samenwonen, ik vind het wel fijn om de bevestiging te lezen dat mijn grenzen gerespecteerd mogen/moeten worden. Het is hard maar ik denk dat deze relatie ten einde is. Door alles wat er is gebeurd ben ik inderdaad echt afgeknapt op deze man. Mijn appartement is bijna terug klaar om in te trekken dus dan kan ik uitrusten en herstellen van alles.
Hoerabanaan, het is zeker niet normaal dat ik degene ben die verdiepend onderzoek heeft gedaan. In het begin van onze relatie was ik ook erg zoekende. Hoe ernstig is de beperking (vriend bagatelliseerde enorm, geloofde echt dat ze 'normaal' zou worden maar gewoon langzamer ontwikkelde dan andere kinderen), hoe moet je zo'n beperking begrijpen, hoe moet je zo'n kind behandelen en benaderen? Hoe langer ik bij hem woonde, hoe meer dingen me gingen opvallen. De ontkenning van vader is in het begin vooral tenenkrommend geweest voor mij, maar ik hield mijn mond, vond het niet mijn plaats om hem dingen wijs te maken. Want ik wist al direct dat als een kind een verstandelijke beperking heeft, dit nooit meer weggaat of minder wordt.
Uiteindelijk veel gesprekken gehad hierover met hem en toen heb ik ook best hard gezegd dat ik het sneu vind hij hoe zijn docher behandelt, dat hij zijn kop in het zand steekt voor wat betreft haar beperking en haar zorgwekkende gedrag. Dat ik me niet kon indenken hoe verschrikkelijk afgewezen ze zich moet voelen en hoe ze elke dag opnieuw geconfronteerd wordt met haar onkunde en niet kunnen voldoen aan ouders' verwachtingen.
Omdat de situatie steeds moelijker werd (de extreme agressie was er niet meteen, het bleef eerst bij krijsen/schreeuwen/schelden - het fysieke geweld vond alleen de afgelopen maanden dagelijks plaats) heb ik op ten duur gesprekken aangevraagd bij de instanties omdat ik niet meer wist hoe ik ermee om moest gaan. Dit initiatief is natuurlijk ook gekomen omdat vriend mij min of meer dwong dat ik betrokken bleef. Ik was verliefd en wilde niets liever dan een warm gezin kunnen zijn, dus daarom heb ik hulp gezocht hierin.
Ook loop ik bij een coach om te leren omgaan met HSP en alle stress die ik hierdoor heb, zo graag wilde ik toch dat de relatie zou slagen. Klinkt eigenlijk best sneu als ik het zo opschrijf...
Gedurende de hele relatie merkte ik natuurlijk manipulatie op. Zowel van vader, moeder als dochter. Meerendeel van de tijd probeerde ik mezelf niet gek te laten maken en mezelf mee te laten slepen, maar ik ben behoorlijk empatisch en omdat ik graag een fijne relatie wil, vroeg ik mezelf wel steeds vaker af of ik onleefbare grenzen had. Of ik niet nóg meer moest geven in de relatie. Of ik echt zo star/hartenloos was dat ik het allemaal zo slecht trok.
Daarom dat ik vorige week en nu op fora mijn verhaal plaats. Een ieder mag zijn of haar mening hebben over het snelle samenwonen, ik vind het wel fijn om de bevestiging te lezen dat mijn grenzen gerespecteerd mogen/moeten worden. Het is hard maar ik denk dat deze relatie ten einde is. Door alles wat er is gebeurd ben ik inderdaad echt afgeknapt op deze man. Mijn appartement is bijna terug klaar om in te trekken dus dan kan ik uitrusten en herstellen van alles.
vrijdag 5 mei 2023 om 16:20
Het klinkt alsof je het op een rijtje hebt Manisha. Het zal ongetwijfeld heel pijnlijk en rauw voelen dat je voor deze man eigenlijk vooral een handige pion in zijn leven was, maar liefdevol klinkt hij idd niet. Niet naar zijn dochter en niet naar jou. Ik denk dat nu je de ogen geopend zijn, het ook niet meer mogelijk is om van hem te houden zoals je dat wilt. Liefde gaat ook om iemand een oprecht leuk mens vinden. Zien voelen en ervaren dat iemand jou leuk vindt om jou en om die reden voor je wil zorgen, zoals jij voor zijn gezin hebt willen zorgen. Volwassen liefde veroorzaakt zorgzaamheid. Deze man is niet zorgzaam, hij wil vooral krijgen. En daarmee jammer genoeg niet in staat om liefde te geven.
Je komt er wel. Geen mening over het snelle samenwonen, behalve dat je nu waarschijnlijk wat beter begrijpt waarom mensen daar zo op hameren. Leer elkaar éérst goed kennen, zodat je je partner beter kunt inschatten, zijn gezin beter kunt inschatten. En dat allemaal bij voorkeur zonder dat kinderen al te zeer ontregeld raken. Een verhuizing is ingrijpend. Voor jou, maar ook zijn kinderen (waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat je het daarom moet laten). Kom je dus in de toekomst in een nieuwe relatie terecht met een man met kinderen, neem afstand en bekijk hoe de vader als vader is. Neemt hij zijn rol en taken bloedje serieus? Dan heb je al heel veel (positieve) informatie over hem.
Je komt er wel. Geen mening over het snelle samenwonen, behalve dat je nu waarschijnlijk wat beter begrijpt waarom mensen daar zo op hameren. Leer elkaar éérst goed kennen, zodat je je partner beter kunt inschatten, zijn gezin beter kunt inschatten. En dat allemaal bij voorkeur zonder dat kinderen al te zeer ontregeld raken. Een verhuizing is ingrijpend. Voor jou, maar ook zijn kinderen (waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat je het daarom moet laten). Kom je dus in de toekomst in een nieuwe relatie terecht met een man met kinderen, neem afstand en bekijk hoe de vader als vader is. Neemt hij zijn rol en taken bloedje serieus? Dan heb je al heel veel (positieve) informatie over hem.
vrijdag 5 mei 2023 om 16:43
Ja en anders is niet erg, anders wordt wel erg als er problemen bij komen kijken. Dit meisje is niet op een ochtend opgestaan met ernstige gedragsproblemen. Gedragsproblemen die ergens vandaan komen. Je bent heel wat grenzen over gegaan als dit het eindpunt was. Je schrijft dat er gelukkig hulp is gekomen voordat het escaleerde, maar volgems mij was het al volledig geëscaleerd. Wat mij betreft reden genoeg om al eerder hulp in te schakelen.MrsMorrison schreef: ↑05-05-2023 15:01Ik vind dit ook nogal een boude uitspraak. Dat weet je namelijk niet... er zijn zat ouders die wegkijken of ontkennen dat hun kind misschien "anders" is. Ik maak het helaas ook te vaak mee in mijn werk en dat zijn dan jongvolwassenen.
Daarnaast, niet om advocaat van de duivel te spelen, natuurlijk is het zielig voor het kind maar ik lees toch echt wel ernstige gedragsproblemen in de OP. Niet alles ligt aan opvoeding. Gelukkig is er voor dit meisje op tijd hulp gekomen voordat alles compleet escaleerde. Er zijn helaas genoeg voorbeelden van jongeren waarbij geen hulp is aangeboden of nodig was die compleet ontsporen. Niet alles valt ouders aan te rekenen.
Daarnaast TO zou ik echt gaan latten en je grenzen bewaken. Ik snap dat je vriend emotionele steun zoekt bij je in de omgang met zijn dochter maar jij bent hier niet de verantwoordelijke voor. Je kunt je vriendschap aanbieden op jouw voorwaarden dat lijkt mij gezien de omstandigheden meer dan genoeg. Ik begrijp je volledig. Wel denk ik dat vader hulp moet zoeken hoe om te gaan met zijn dochter en een nieuwe band op te bouwen. Misschien een gesprek hebben met iemand van de woonbegeleiding? Om daarin te kunnen helpen?
zaterdag 6 mei 2023 om 03:25
Opvoeding? Je hebt toch gelezen dat ze een verstandelijke beperking heeft? Dat is vooral zorgen dan, niet opvoeden.Lollypop04 schreef: ↑04-05-2023 16:01Hoe lang zijn jullie al samen? Hoe groot is jouw rol in de opvoeding van zijn dochter geweest voor dit laatste heftige jaar?
zaterdag 6 mei 2023 om 03:34
Waarom het woord " probleemkind" ?Lila-Linda schreef: ↑04-05-2023 19:31Daarbij denk ik, dat de zorg voor andermans probleemkind (hoe lief je pa of ma ook vindt) echt anders is, dan voor je eigen kind
Ze heeft een verstandelijke beperking.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
